Σάββατο 30 Μαίου 2020 στις 14.30
Προσυγκέντρωση για μηχανοκίνητη μετάβαση στις φυλακές Διαβατών
Σάββατο 30 Μαη
14:30 στο Εργατικό Κέντρο Θεσ/νίκης
Προσυγκέντρωση για μηχανοκίνητη μετάβαση στις φυλακές Διαβατών όπου κρατείται ο αγωνιστής του Λαϊκού Μετώπου Şadi Naci Özpolat
*
29-31 Μάη Διεθνές τριήμερο αλληλεγγύης στους απανταχού φυλακισμένους
Η δικτατορία του εγκλεισμού είναι ο καθρέφτης της Δημοκρατίας
ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΚΑΤΕΡΓΑ
Κατάληψη Terra Incognita
Νιώθω σαν να χτυπάμε τα κεφάλια μας στα σίδερα.
Πολλά κεφάλια θα σπάσουν.
Μα κάποια στιγμή, θα σπάσουν και τα σίδερα.
Τους τελευταίους μήνες είδαμε την εξάπλωση της πανδημίας και μια εντελώς υποκριτική αλλά και ξεκάθαρα ταξική διαχείριση της από το κράτος. Ανάμεσα στα άλλα, επιβλήθηκε ο περιορισμός της κυκλοφορίας, την ίδια στιγμή που αποφάσιστηκε η κράτηση ανθρώπων στοιβαγμένων σε υπερπλήρεις φυλακές, κέντρα κράτησης και περιφραγμένα camps, όπου η πρόσβαση στην υγεία ήταν ούτως ή άλλως ελλιπής. Άλλωστε, είναι φανερό από την πολιτική που ακολούθησε το κράτος για την αντιμετώπιση της πανδημίας ότι προτεραιότητά του δεν ήταν η διασφάλιση της υγείας των ανθρώπων της εργατικής τάξης, αλλά ο περιορισμός της ζημίας για το κεφάλαιο καθώς και το να καταφέρει να βγει το ίδιο αλώβητο αποποιούμενο και μεταθέτοντας τις ευθύνες του για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το δημόσιο σύστημα υγείας. Για όσους δε περισσεύουν στα σχέδια των αφεντικών ήταν από την αρχή φανερό ότι ο σχεδιασμός ήταν να απομονωθούν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό και να αφεθούν στην μοίρα τους, συνωστισμένοι σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης. Ταυτόχρονα, η καταστολή που βιώνουν όσοι και όσες από αυτούς αγωνίζονται για την επιβίωση τους, έρχεται να επιβεβαιώσει την θανατοπολιτική που ακολουθεί το κράτος, που με διαφορετικούς όρους και ένταση που εφαρμόστηκε - και συνεχίζει να εφαρμόζεται - στο σύνολο της τάξης μας.
Πιο συγκεκριμένα όσον αφορά τις μετανάστριες -από τις οποίες η κυβέρνηση είχε ήδη φροντίσει να στερήσει την πρόσβαση στην υγεία καταργώντας τη χορήγηση ΑΜΚΑ λίγους μήνες πριν- με αφορμή την πανδημία αναστάλθηκε η χορήγηση ασύλου ενώ λήφθηκε η απόφαση για την περίφραξη και φύλαξη ακόμα και των «ανοιχτών» camp, κρατώντας τες στοιβαγμένες σε κατάμεστους χώρους όπου δεν υπάρχουν γιατροί και είναι αδύνατο να εφαρμοστούν οι υγειονομικές οδηγίες. Αν μέχρι τώρα η ύπαρξη των κέντρων κράτησης χαρακτηριζόταν από την απανθρωπιά και τη βαρβαρότητά της, η ελληνική κυβέρνηση με την απόφασή της για την μη-εκκένωση των camp και των κέντρων κράτησης τη στιγμή που υποτίθεται πως μεριμνούσε με μέτρα προστασίας για τη μη εξάπλωση του ιού δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες διαβίωσης μέσα σε αυτά καταδικάζοντας στην ουσία τις μετανάστριες σε θανατική ποινή. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το νέο νομοσχέδιο σύμφωνα με το οποίο διευρύνεται το καθεστώς κράτησης σε όλο και περισσότερες περιπτώσεις, εντέχνως ασαφώς ορισμένες προκειμένου να μπορεί να επιβάλλεται κατά βούληση. Στην Μόρια, το Παρανέστι και αλλού οι μετανάστες έδωσαν αγώνες, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ή την άμεση αποφυλάκισή τους, ώστε να γλιτώσουν από τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε ένα ενδεχόμενο ξέσπασμα της επιδημίας σε αυτούς τους χώρους, δεδομένων των απάνθρωπων συνθηκών. Αγώνες που καταστάλθηκαν υπό τις απειλές και την άσκηση βίας από την αστυνομία, ενώ παρεμποδίστηκε επανειλημμένα η επικοινωνία τόσο μεταξύ τους όσο και με τον έξω κόσμο.
Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στις γεμάτες φυλακές όπου οι κρατούμενοι/ες - όπως και πριν την πανδημία - ζουν συνωστισμένες σε άθλιες συνθήκες και έχουν ελλιπή ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με αποτέλεσμα να πεθαίνουν για αιτίες που δεν νοήται στην εποχή μας, όπως σαπισμένα δόντια. Τα μέτρα που πήρε το υπουργείο για την αντιμετώπιση του ιού ήταν η απαγόρευση των επισκεπτηρίων με συγγενείς και δικηγόρους και η διακοπή της προμήθειας αγαθών. Φυσικά, ούτε οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι σταμάτησαν να μπαινοβγαίνουν στις φυλακές ούτε σταμάτησαν οι μεταγωγές για να μειωθεί ο κίνδυνος να εξαπλωθεί ο ιός στις φυλακές. Έτσι, το μόνο που επιτεύχθηκε με αυτά τα μέτρα ήταν να γίνει ακόμα πιο πιεστική η ούτως ή άλλως ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού. Στο Κ.Κ.Γ. Ελαιώνα Θήβας ξέσπασε εξέγερση μετά τον θάνατο της κρατούμενης Α. Ντεμίρογλου, η οποία απεβίωσε επειδή δεν μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο. Η εξέγερση συνάντησε την άγρια καταστολή της αστυνομίας, με τον ξυλοδαρμό των φυλακισμένων και το μοίρασμα πειθαρχικών ποινών. Σε πολλές φυλακές πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις διεκδίκησης καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και υγιεινής, καλύτερης πρόσβασης στην υγεία, λήψης μέτρων προστασίας των κρατούμενων από τον κορωνοϊό και αποσυμφόρησης των φυλακών. Το κράτος φοβούμενο μην έρθει αντιμέτωπο με γενικευμένες εξεγέρσεις στις φυλακές όπως έγινε στην Ιταλία και σε άλλες χώρες, αρχικά προσπάθησε να καθησυχάσει τους κρατούμενους μέσω της δημοσιοποίησης πρόθεσης ψήφισης Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου για την αποσυμφόρηση των φυλακών, κάτι το οποίο τελικά δεν έγινε.
Εφόσον δεν κατάφερε να αποτρέψει το ξέσπασμα αντιδράσεων, προσπαθεί να κάμψει τους αγώνες των κρατουμένων και να τους εκφοβίσει με παρενοχλήσεις, στοχευμένες εισβολές και έρευνες στα κελιά και τους θαλάμους όπου κρατούνται αγωνιζόμενοι κρατούμενοι - ειδικά σε αναρχικούς όπως ο Γ. Μιχαηλίδης και Ν. Μαζιώτης και κρατούμενους με αγωνιστικό παρελθόν - ενώ υπήρξαν και εκδικητικές μεταγωγές όπως της Π. Ρούπα και του Β. Δημάκη. Ταυτόχρονα συνεχίζουν να προωθούνται τα σενάρια κατασκευής "αναβαθμισμένων" φυλακών σε παλιά βάση του ΝΑΤΟ στον Ασπρόπυργο, έξω από τον αστικό ιστό, ενισχύοντας το δόγμα της τάξης και του ελέγχου, με το έργο να γίνεται ενδεχομένως μέσω ΣΔΙΤ και το κόστος κατασκευής να φτάνει ακόμα και τα 300.000.000€, σε συνέχεια της "αναπτυξιακής" πολιτικής του κράτους που μπορεί ή αδυνατεί να εξασφαλίσει πόρους πάντα με βάση τις δικές του επιδιώξεις.
Σε αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε οφείλουμε να οργανώσουμε την αντεπίθεση της τάξης μας. Να δυναμώνουμε την φωνή των «αοράτων» της κοινωνίας. Να αγωνιστούμε για τη δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους, για τα εργατικά κεκτημένα, για την ελεύθερη μετακίνηση των μεταναστών, για τους φυλακισμένους, για αυτούς που θα βγουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμό, για τις προλετάριες που δεν έχουν να πληρώσουν το νοίκι και τους λογαριασμούς και που θα βρεθούν μαζικά στην ανεργία τον επόμενο καιρό. Να μην αφήσουμε κράτη και αστούς να οδηγήσουν στον θάνατο όσους περισσεύουν από τους σχεδιασμούς τους. Να μη δεχτούμε να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα της πανδημίας. Επαγρυπνούμε ώστε να αναχαιτιστεί κάθε προσπάθεια μονιμοποίησης των μέτρων «έκτακτης ανάγκης». Προετοιμαζόμαστε για τους αγώνες που θα βάλουν φρένο στη νέα επίθεση κράτους και κεφαλαίου που επιδιώκουν να μετακυλίσουν τα βάρη της επερχόμενης οικονομικής κρίσης στις πλάτες της τάξης μας καθώς και για τους αγώνες που αργότερα θα τελειώσουν μια και καλή αυτό το σύστημα που όταν βάζει τη ζωή και το κέρδος στο ζύγι βγάζει πάντα χαμένη τη ζωή.
ΑΜΕΣΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΙΤΗΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΝΑ ΑΦΕΘΟΥΝ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΟΙ ΕΓΚΛΕΙΣΤΕΣ/ΟΙ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΟΡΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
Στα πλαίσια του διεθνούς τριημέρου δράσεων αλληλεγγύης στους φυλακισμένους καλούμε σε Προσυγκέντρωση για μηχανοκίνητη μετάβαση στις φυλακές Διαβατών (όπου κρατείται ο αγωνιστής του Λαϊκού Μετώπου Şadi Naci Özpolat)
ΣΑΒΒΑΤΟ 30-5, 14:30, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά
anatolika.espivblogs.net
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που ισχύει στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 βρίσκεται σε πλήρη ισχύ. Το καθεστώς Ερντογάν προσπαθεί να καθαρίσει με τους εσωτερικούς εχθρούς. Εκτός, όμως, από τους ανταγωνιστές του στο στρατόπεδο της κυριαρχίας, επιτίθεται σφοδρά στην κοινωνική βάση, στους λαούς της Τουρκίας και στις οργανώσεις τους. Ωστόσο, αυτές οι επιθέσεις δεν είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση για το κίνημα αντίστασης στην Τουρκία. Αν κι ο Ερντογάν επιθυμεί το ξεπέρασμα του κεμαλισμού, ακολουθεί τις χειρότερες παραδόσεις αυτού όσον αφορά την αντιμετώπιση της αριστεράς στη χώρα. Κομμάτι αυτής της επίθεσης είναι και η περίπτωση του επαναστατικού μουσικού συγκροτήματος Grup Yorum και των "Δικηγόρων του Λαού".
Τους τελευταίους μήνες 3 αγωνιστές έπεσαν νεκροί μετά από εξαντλητική απεργία πείνας μέχρι θανάτου. Η Helin Bölek, τραγουδίστρια του Grup Yorum, έπεσε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας. Την ακολούθησε ο αγωνιστής Mustafa Koçak έπειτα από 297 μέρες απεργίας πείνας, ενώ τελευταίος πέθανε ο μπασίστας του Grup Yorum, İbrahim Gökçek, στις 323 μέρες. Όλοι τους είχαν φυλακιστεί με ψευδείς κατηγορίες και βασανίστηκαν πολλές φορές, ενώ το τουρκικό κράτος προσπάθησε να τους υποβάλλει και σε αναγκαστική σίτιση, μια πρακτική που από τις διεθνείς συμβάσεις θεωρείται, επίσης, βασανιστήριο. Κανείς τους, όμως, δε λύγισε. Μέχρι την τελευταία στιγμή παρέμειναν αταλάντευτα αφοσιωμένοι στην υπόθεσης της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και των λαών της Τουρκίας, μη διστάζοντας ούτε στιγμή να δώσουν τη ζωή τους για αυτόν τον σκοπό. Το μένος του τουρκικού κράτους εναντίον τους είναι τόσο, ώστε επιτέθηκε με την αστυνομία και με παρακρατικά καθάρματα στις κηδείες των συντρόφων, ενώ έφτασε στο σημείο να αρπάξει το νεκρό σώμα του İbrahim Gökçek, για να μη μετατραπεί η κηδεία του σε διαδήλωση ενάντια στο καθεστώς. Πλέον και οι τρεις είναι σύμβολα αντίστασης που με τη θυσία τους εμπνέουν τους αγωνιζόμενους λαούς σε όλον τον πλανήτη.
Οι φυλακές είναι τα κολαστήρια της αστικής δημοκρατίας. Είναι οι τόποι όπου η βία και η επιβολή του κυρίαρχου συστήματος αποτελούν καθημερινότητα για τους έγκλειστους. Είναι οι αποθήκες στις οποίες σωρεύονται όσοι περισσεύουν από τον παραγωγικό σχεδιασμό του κεφαλαίου, καθώς και αγωνιστές που αντιπαρατίθενται με την κυριαρχία, με σκοπό την ανατροπή της. Στις φυλακές, εντείνονται οι μεθοδευμένες διαδικασίες πειθάρχησης, υπακοής και εμπέδωσης των κυρίαρχων κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων. Επιχειρείται η βίαιη -άλλοτε με τη χρήση ψυχολογικής και άλλοτε με τη χρήση φυσικής βίας- απόσπαση της συναίνεσης των φυλακισμένων στην τυραννία του κράτους και του κεφαλαίου. Οι φυλακές είναι το δοκιμαστικό περιβάλλον του κρατικού αυταρχισμού. Το κράτος και το υπηρετικό προσωπικό του, που στελεχώνει τα επιτελεία των φυλακών, κόβουν και ράβουν κατά το εξουσιαστικό δοκούν, μακριά από τα δημόσια φώτα και την προσοχή του λοιπού κοινωνικού σώματος. Ταυτόχρονα, όμως, οι φυλακές στοχεύουν και στο να εκφοβίζουν τους εκτός των τειχών. Τους δείχνουν τι τους περιμένει αν σκεφτούν να τα βάλουν με το κράτος, το κεφάλαιο και τους επικουρικούς μηχανισμούς τους.
Εκεί όπου η ανθρωπινότητα ισοπεδώνεται, εκεί, στις κάθε λογής φυλακές, είναι που κλείνουν για τα καλά οι κουρτίνες της αστικής δημοκρατίας• εκεί είναι που εφαρμόζεται με τον πιο εφιαλτικό τρόπο η Εξουσία• εκεί κάνει ωμή επίδειξη δύναμης το κράτος• εκεί τα κάγκελα της φυλακής ποτίζονται ενίοτε με αίμα.
Τα δικαιώματα των κρατουμένων δε χαρίστηκαν από το κράτος. Είναι κατακτήσεις πολλών και μακρόχρονων αγώνων, πρώτα απ' όλα των ίδιων των φυλακισμένων και έπειτα του κινήματος αλληλεγγύης. Η περαιτέρω επικράτηση του κρατικού και σωφρονιστικού αυταρχισμού συνεπάγεται αυτόματα τη χάραξη μιας αρνητικής παρακαταθήκης για το σύνολο της κοινωνικής βάσης και πρώτα απ' όλα για τους ίδιους τους φυλακισμένους, και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε σε καμία περίπτωση.
Η απεργία πείνας μέχρι θανάτου συνεχίζεται. Αυτήν τη στιγμή έχουν ξεπεράσει τις 100 μέρες οι δικηγόροι Ebru Timtik και Aytaç Ünsal, όπως και οι πολιτικοί κρατούμενοι Didem Akman και Özgür Karakaya. Τα αιτήματά τους είναι τα ακόλουθα:
-Να γίνουν άμεσα δεκτά τα αιτήματα του Grup Yorum.
-Να αφεθούν ελεύθεροι οι δικηγόροι του Λαού.
-Να αρθεί το καθεστώς αδικίας στις πολιτικές διώξεις.
-Να ακυρωθούν όλες οι άδικες ποινές που δόθηκαν ως αποτέλεσμα των εκδικητικών δικών και να αρθούν τα εμπόδια που μπαίνουν στο δικαίωμα της δίκαιης εκδίκασης, όπως είναι οι κρυφοί μάρτυρες.
Στεκόμαστε ολόψυχα αλληλέγγυοι στον δύσκολο αγώνα των συντρόφων και συντροφισσών στην Τουρκία. Η διεθνιστική αλληλεγγύη ενδυναμώνει τον αγώνα τους και μπορεί να αποτελέσει τροχοπέδη στα σχέδια του καθεστώτος Ερντογάν για ολοκληρωτική εξόντωση των κινημάτων στην Τουρκία. Ο αγώνας μας δε γνωρίζει σύνορα. Είναι κοινός. Όταν χτυπιέται ένας από εμάς, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται, χτυπιόμαστε όλοι.
Στα πλαίσια του διεθνούς 3ημέρου δράσεων αλληλεγγύης στους απανταχού φυλακισμένους καλούμε σε προσυγκέντρωση για τη μηχανοκίνητη μετάβαση στις φυλακές Διαβατών (όπου κρατείται ο Şadi Naci Özpolat, αγωνιστής του Λαϊκού Μετώπου), το Σάββατο 30 Μαΐου, 14:30 στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ HELİN BÖLEK, MUSTAFA KOÇAK, İBRAHİM GÖKÇEK
ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ
ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ - HAKLIYIZ KAZANACAĞIZ
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας)
blog: libertasalonica.wordpress.com
email: lib_thess@hotmail.com
TO ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
Το τελευταίο διάστημα είμαστε αντιμέτωποι με την θανατηφόρα πανδημία του κορονοϊού, ο οποίος πλήττει κυρίως τις ευάλωτες ομάδες πληθυσμού, όχι όμως μόνο αυτές. Το κράτος ως μοναδική κίνηση διευθέτησης της πανδημίας προτάσσει αρχικά τον εκούσιο αυτοπεριορισμό και σε σύντομο χρονικό διάστημα την αστυνομική επιτήρηση της απαγόρευσης κυκλοφορίας. Επί της ουσίας προτάσσει την καταστολή για τον ευρύ πληθυσμό και την μετατροπή των εξαιρούμενων πληθυσμών σε ακόμα πιο αφανείς και αναλώσιμους. Γίνεται ξεκάθαρη η εγκληματική φύση του κρατικό-καπιταλιστικού συστήματος και η παρασιτική του ύπαρξη πάνω στην πληττόμενη κοινωνική και ταξική βάση. Ουσιαστικά, το βάρος και αυτής της κρίσης σήκωσαν οι εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας και της σίτισης, ενώ το κράτος «ένιπτε τας χείρας» του ως προς την ευθύνη του για τη διαχείριση.
Οι συνέπειες της δολοφονικής κρατικής πολιτικής φαίνονται ακόμα πιο καθαρά στους χώρους εγκλεισμού όπου δεν πάρθηκε κανένα απολύτως μέτρο προστασίας για το ιό ούτε έγινε καμία κίνηση αποσυμφόρησης τους. Οι χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες και φυλακισμένοι, εγκλωβισμένοι σε άθλιες συνθήκες, αποτελούσαν και αποτελούν για το κράτος αόρατο πληθυσμό, για τον οποίο καμία μέριμνα δε θέλησε να λάβει, επιτείνοντας για ακόμα μία φορά το ήδη υφιστάμενο καθεστώς εξαίρεσης. Η αδιαφορία για όσους βιώνουν τον εγκλεισμό ασφαλώς δεν δείχνει μία δυσκολία στην διαχείριση αλλά πρόκειται για συνειδητή κρατική πολιτική απέναντι σε όσους θεωρεί ότι η ζωή τους δεν έχει αξία.
Μάλιστα, όταν εμφανίζονται πια τα πρώτα κρούσματα της πανδημίας εντός πλαισίου εγκλεισμού, η δίκαιη αντίδραση των έγκλειστων αντιμετωπίζεται με καταστολή και βία. Ο ξυλοδαρμός των κρατουμένων στο κέντρο επαναπροώθησης στο Παρανέστι, έπειτα από την άρνηση των φυλάκων να μεταφέρουν σε νοσοκομείο κρατούμενο με συμπτώματα κορωνοιού, η βίαιη καταστολή στις φυλακές της Θήβας ως απάντηση στην εξέγερση των φυλακισμένων για τον θάνατο της συγκρατούμενης τους Αζιζελ Ντενίρογλου, η οποία πέθανε στο θάλαμό της, αβοήθητη, ενώ αντιμετώπιζε καρδιολογικά προβλήματα και είχε συμπτώματα κορονοϊού, ο θάνατος του Σελίμ Ζερολάρι από έντονη φλεγμονή στο δόντι στις Φυλακές Μαλανδρινού, η εκδικητική μεταγωγή φυλακισμένων, όπως ο Βασίλης Δημάκης και ο Νίκος Μαζιώτης, για τις διεκδικήσεις των κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού, αποτελούν έμπρακτα παραδείγματα ότι οι διαχειριστές της εξουσίας όχι απλά αδιαφορούν αλλά οδηγούν στην εξόντωση.
Ο εγκλεισμός, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι για την επιβίωση του κρατικού καπιταλιστικού κόσμου, γιατί ένα εξουσιαστικό σύστημα, για να συνεχίσει να διαιωνίζεται, οφείλει να πειθαρχεί και να τρομοκρατεί τον υπό καταπίεση πληθυσμό του, τιμωρώντας παραδειγματικά όσους με κάποιον τρόπο παρεκκλίνουν ή τον υποσκάπτουν. Επιδιώκει τον απόλυτο έλεγχο, την υποταγή και την απομόνωση του εγκλείστου, ώστε να αποκοπούν όσους εξαιρεί από το κοινωνικό σύνολο. Η στέρηση της ελευθερίας μέσω της αποκοπής από το κοινωνικό σύνολο και η εξαθλίωση εντός σωφρονιστικού συστήματος είθισται να αφορά όσους «περισσεύουν». Η φυλάκιση καταφανώς πραγματοποιείται με ταξικούς όρους σκοπεύει στην περεταίρω καταβύθιση των προσωπικών και συλλογικών αντιστάσεων σε μία κοινωνία που φτιάχνεται για λίγους.
Βασικό κομμάτι για τη συνέχεια της επιβολής είναι το βάθεμα της κυριαρχίας και του ελέγχου στην καθημερινότητα. Η κρατική καταστολή ως βασικό όπλο της εξουσίας στοχεύει στην συντριβή των κοινωνικών-ταξικών αντιστάσεων και την υποταγή του κοινωνικού συνόλου. Τον απόλυτο έλεγχο που έχει πάνω στη ζωή των εγκλείστων θέλει να τον επιβάλλει σε όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Από το ξυλοδαρμό των εξεγερμένων εντός πεδίων εγκλεισμού, μέχρι τις επιθέσεις των ΜΑΤ στις πλατείες και τα αντι-εκπαιδευτικά και αντι-περιβαλλοντικά νομοσχέδια, το κράτος επιτίθεται για να πειθαρχήσει και να ελέγξει όλο το κοινωνικό σύνολο, για να διατηρήσει τα συμφέροντα του και να εντείνει την παρασιτική του ύπαρξη πάνω στις ζωές των ανθρώπων.
Εμείς ως αναρχικοί/ες παλεύουμε ενάντια στις φυλακές, τον κοινωνικό έλεγχο, το καθεστώς εξαίρεσης που επιβάλλει η κυριαρχία στις ζωές των ανθρώπων, τον εγκλεισμό. Απέναντι στην εξουσία, το κράτος και τα αφεντικά αγωνιζόμαστε ενάντια στις συνθήκες που γεννούν τον κόσμο των λίγων και τις ανισότητες, ενάντια στα τείχη που υψώνει ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με σκοπό την επιβολή του ελέγχου και την άρρητη αποδοχή του κόσμου της άγριας εκμετάλλευσης.
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ BAΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ, ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΟ ΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο» | μέλος της
Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης (Ομοσπονδία συλλογικοτήτων)
Στο πλαίσιο του διεθνούς τριημέρου δράσεων αλληλεγγύης στους φυλακισμένους καλούμε σε Προσυγκέντρωση για μηχανοκίνητη μετάβαση στις φυλακές Διαβατών (όπου κρατείται ο αγωνιστής του Λαϊκού Μετώπου Şadi Naci Özpolat)
ΣΑΒΒΑΤΟ 30-5, 14:30, ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Συλλογικότητα για τον κοινωνικό αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», μέλος της Αναρχικής Πολιτικής Οργάνωσης| Ο.Σ.