Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2020 στις 9.00 πμ
Συγκέντρωση συμπαράστασης στο Γιάννη Καυκά
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ
από Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων
"Το αίμα χύθηκε και δεν μαζεύεται. Δεν ζω με φόβο, ούτε με μίσος.
Το μίσος μου είναι ταξικό, πηγάζει από τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο.
Ζω με τη φράση που είπε εκείνη η κοπέλα: «Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί».
Είναι λυτρωτικό, δεν περιλαμβάνει καμιά υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά,
αλλά τη δέσμευση πως ό,τι κι αν γίνει θα πάμε μαζί."
Γιάννης Καυκάς, 8 Δεκέμβρη 2019
Στην απεργιακή πορεία της 11ης Μάη 2011 χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν για άλλη μια φορά ενάντια στα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα που συνέχιζαν να επιβάλλουν το ελληνικό κράτος σε συνεργασία με το Δ.Ν.Τ., την Ε.Ε. και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ωθώντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας στη φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση και τον αποκλεισμό. Από την αρχή της πορείας δυνάμεις καταστολής είχαν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω της, δείχνοντας για μια ακόμα φορά την πρόθεση του κράτους να ανακόψει με ωμή βία την κοινωνική οργή και αντίσταση. Ενώ ένα μεγάλο μέρος της είχε περάσει από το Σύνταγμα μπροστά από τη Βουλή και κατευθυνόταν προς τα Προπύλαια, τα μπλοκ συνελεύσεων γειτονιάς, ταξικών σωματείων βάσης, φοιτητικών σχημάτων, αναρχικών / αντιεξουσιαστών και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δέχτηκαν δολοφονική επίθεση από πολυάριθμες διμοιρίες των ΜΑΤ. Οι δυνάμεις καταστολής όρμηξαν λυσσασμένα ρίχνοντας βροχή δακρυγόνων, ασφυξιογόνων και χειροβομβίδων κρότου - λάμψης μέσα στο πλήθος, χτυπώντας άγρια με τα κλομπ ανάποδα στο σώμα και στο κεφάλι, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά δεκάδες άνθρωποι.
Στο στόχαστρο της συντονισμένης αυτής επίθεσης βρέθηκαν, για μια ακόμα φορά, ιδιαίτερα τα μπλοκ του κόσμου που αγωνίζεται ακηδεμόνευτα και από τα κάτω. Σε αυτό το κομμάτι της πορείας, στην οδό Πανεπιστημίου, βρισκόταν και το μπλοκ της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, με αποτέλεσμα ο συναγωνιστής μας Γιάννης Καυκάς, που κρατούσε το πανό της, να τραυματιστεί σοβαρά. Έχοντας δεχτεί πολλαπλά χτυπήματα από τους ένστολους δολοφόνους και ενώ αιμορραγούσε στο κεφάλι άρχισε να απομακρύνεται από το σημείο που πνιγόταν στα δακρυγόνα με τη βοήθεια μιας διαδηλώτριας, ώστε να πάει σε κάποιο ασφαλές μέρος, όπως προσπάθησαν να κάνουν και άλλοι χτυπημένοι. Κατηφόρισαν μαζί την οδό Αμερικής και στο ύψος της Σταδίου μπήκαν σε μια στοά, όπου ήταν παρόντες εργαζόμενοι που τον είδαν να αιμορραγεί. Τους είπε το όνομά του και ότι ήταν στο μπλοκ της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, που μόλις είχε δεχτεί επίθεση στην Πανεπιστημίου. Όταν άρχισε να χάνει τις αισθήσεις του και να αιμορραγεί και από το αυτί, η κοπέλα που τον συνόδευε κάλεσε ασθενοφόρο, το οποίο έφτασε στην οδό Σταδίου, από όπου τον παρέλαβε.
Ο Γιάννης μεταφέρθηκε στο Γ.Ν. Νίκαιας με εσωτερική αιμορραγία στο κεφάλι, χειρουργήθηκε και νοσηλεύτηκε στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση. Αμέσως δημοσιεύτηκαν δύο μαρτυρίες σχετικά με τον βαρύτατο τραυματισμό του. Η πρώτη από τη διαδηλώτρια που τον συνόδεψε και η δεύτερη επώνυμα με τη μορφή καταγγελίας από δύο μέλη της Συνέλευσης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, προκειμένου να αποκαλυφθούν τα ψεύδη που λέγονταν από την πλευρά της αστυνομίας σε μια μεθοδευμένη προσπάθεια να συγκαλύψει την απόπειρα δολοφονίας του. Βγήκε από το νοσοκομείο με τη γροθιά υψωμένη το μεσημέρι της 30ης Μάη 2011, μετά από πολυήμερη μάχη που έδωσε για τη ζωή του με τη βοήθεια των γιατρών, ενώ χρειάστηκε πολύμηνη θεραπεία για να αναλάβει πλήρως τις δυνάμεις του.
Εννέα χρόνια μετά, παρά τις εξαγγελίες της τότε κυβέρνησης και του υπουργού Χρήστου Παπουτσή περί πλήρους διερεύνησης της υπόθεσης, παρά την αυτεπάγγελτη εισαγγελική έρευνα, παρά την προσχηματική ΕΔΕ, ποτέ κανένας δεν κατηγορήθηκε για τίποτα. Το ποινικό κομμάτι της υπόθεσης έχει κλείσει και οι επίδοξοι δολοφόνοι του Γιάννη βρίσκονται στον δρόμο οπλισμένοι, επικίνδυνοι και με την πλήρη κάλυψη του κράτους, εκκενώνοντας καταλήψεις, πνίγοντας στα χημικά, κυνηγώντας, ξυλοκοπώντας ανελέητα 15χρονους μαθητές, "πρώην ήρωες" υγειονομικούς, αντιφασίστες διαδηλωτές, κάθε φωνή αντίστασης και αξιοπρέπειας έτοιμοι να διαφυλάξουν την αιματοβαμμένη "κανονικότητά" του.
Την Πέμπτη 15 Οκτώβρη εκδικάζεται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών η αγωγή του Γιάννη εναντίον του Δημοσίου, απαιτώντας μια ελάχιστη ένδειξη αναγνώρισης της ευθύνης του κράτους στην απόπειρα δολοφονίας του και την καταβολή αποζημίωσης.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες για τον ρόλο του συστήματος και των μηχανισμών του. Γνωρίζουμε καλά πως η απόπειρα δολοφονίας του Γιάννη δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τη φυσική κατάληξη της ωμής κατασταλτικής βίας που συστηματικά εξαπολύουν κράτος και κεφάλαιο, προκειμένου να τρομοκρατήσουν, να εξοντώσουν εκείνες τις κοινωνικές - ταξικές αντιστάσεις που αρνούνται να δεχτούν την εξαθλίωση, τον φόβο, την εκμετάλλευση και την καταπίεση ως τη μόνη προοπτική. Εκείνες που δεν τρέφουν αυταπάτες για επίλυση των προβλημάτων μέσα από το ίδιο το σύστημα που τα αναπαράγει και τα διαιωνίζει, που άντεξαν κόντρα στην επιχείρηση απονεύρωσής τους μέσα από το χυδαίο εμπόριο "ελπίδας" της περιόδου διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Και συνεχίζουν να κρατούν τον δρόμο του αγώνα ανοιχτό απέναντι στη γενικευμένη ολομέτωπη επίθεση που εξαπολύει εκ νέου η σημερινή πολιτική διαχείριση της ΝΔ, αποτελώντας την ακροδεξιά εκδοχή του και επιδεικνύοντας την άθλια αντικοινωνική του φύση, χρησιμοποιώντας την πανδημία ως καταλύτη για την επιτάχυνσή της.
Στεκόμαστε στο πλευρό του συναγωνιστή μας που, μετά από τη μάχη που έδωσε για τη ζωή του, με αξιοπρέπεια, κουράγιο και μεγαλύτερη επιμονή εξακολουθεί να πορεύεται δίπλα μας στον δρόμο της συλλογικής αντίστασης και της ταξικής αλληλεγγύης, ενώ συνεχίζει να διεκδικεί την καταδίκη των κατασταλτικών μηχανισμών που ευθύνονται για τη δολοφονική επίθεση εναντίον του. Των ίδιων που τώρα, υλοποιώντας το δόγμα "μηδενικής ανοχής" προκειμένου να γκρεμιστεί και το παραμικρό εμπόδιο για μια άνευ προηγουμένου λεηλασία της κοινωνικής βάσης και του φυσικού κόσμου, βασανίζουν διαδηλωτές, μαθητές και απεργούς, διώκουν και φυλακίζουν αγωνιστές με στημένα, σαθρά κατηγορητήρια, συνδράμουν τη δράση παρακρατικών φασιστών απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες. Αντλούμε έμπνευση από το πείσμα και το θάρρος του για να συνεχίσουμε τον αδιαμεσολάβητο και αντιθεσμικό αγώνα, από κοινού με τις υπόλοιπες δυνάμεις του κινήματος, απέναντι στην κρατική τρομοκρατία, στην αστυνομοκρατία στις γειτονιές μας, απέναντι στην επιχείρηση εξόντωσης των κοινωνικών - ταξικών αντιστάσεων, στον αποκλεισμό των πιο αδύναμων στρωμάτων της κοινωνίας, των προσφύγων, των μεταναστών, των ανέργων, των φτωχών, απέναντι στην απαγόρευση των διαδηλώσεων, στην ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης, στη διάλυση στοιχειωδών εργατικών κεκτημένων και την πλήρη απαξίωση βασικών κοινωνικών αναγκών (περίθαλψη, ασφάλιση, εκπαίδευση, στέγαση, μετακίνηση). Με όπλο μας την αλληλεγγύη, συνεχίζουμε να παλεύουμε στην κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας κοινωνίας ισότητας, δικαιοσύνης και ελευθερίας!
"Σήμερα, που ο καπιταλισμός δείχνει το αγριότερο πρόσωπό του και η κρατική βαρβαρότητα θέλει να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στην κοινωνία, περισσότερο παρά ποτέ, ουτοπία δεν είναι να αγωνιζόμαστε για να ζήσουμε διαφορετικά, ψευδαίσθηση είναι να πιστεύει κανείς ότι μπορούμε να ζήσουμε έτσι!"
Απόσπασμα από το πρώτο μας κάλεσμα για συμμετοχή σε γενική απεργία και κεντρική απεργιακή πορεία, 15 Δεκέμβρη 2010
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ - ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΕΥΘΥΝΩΝ
Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ - ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ - ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ!
Στηρίζουμε τη συγκέντρωση αλληλεγγύης που καλείται από το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΣΒΕΜΚΟ), στο οποίο είναι μέλος
Πέμπτη 15 Οκτώβρη - Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών (Λουίζης Ριανκούρ 85), 9 π.μ.
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
11 Μαΐου 2011, ημέρα γενικής απεργίας, χιλιάδες απεργοί διαδηλωτές βγαίνουν ξανά στο δρόμο ενάντια στα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα που προωθούν το κράτος σε συνεργασία με το ΔΝΤ, την ΕΕ και το ντόπιο κεφάλαιο. Η απάντηση του κράτους είναι για ακόμα μια φορά η δολοφονική βία. Ορδές των ΜΑΤ εφορμούν εναντίον του πιο αιχμηρού κομματιού των κοινωνικών αντιστάσεων. Συνελεύσεις γειτονιάς, ταξικά σωματεία βάσης, αναρχικές συλλογικότητες, όλοι και όλες αυτοί/ες που αγωνίζονται και οργανώνονται από τα κάτω, βρίσκονται στο στόχαστρο της δολοφονικής μανίας των ΜΑΤ. Οι δυνάμεις καταστολής, εκτελώντας ένα οργανωμένο σχέδιο, περικυκλώνουν τους διαδηλωτές, ψεκάζουν εξ επαφής με χημικά, χτυπούν με το πίσω μεταλλικό μέρος των γκλοπ, χρησιμοποιούν ακόμα και τους ατομικούς τους πυροσβεστήρες ως δολοφονικά όπλα. Απολογισμός της επίθεσης εκείνης είναι 100 περίπου διαδηλωτές να καταλήξουν σε νοσοκομεία της Αττικής οι περισσότεροι με τραύματα στο κεφάλι. Ένας εξ αυτών χάνει την σπλήνα του από τον ξυλοδαρμό. Σοβαρότερα όλων βρίσκεται χτυπημένος ο συνάδελφος και μέλος του ΣΒΕΜΚΟ, Γιάννης Καυκάς. Ο Γιάννης δέχτηκε πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι με πυροσβεστήρα, από αστυνομικούς, που του προκάλεσαν μεγάλο επισκληρίδιο αιμάτωμα. Με τη βοήθεια διαδηλωτριών και διαδηλωτών απομακρύνεται από το σημείο της επίθεσης και καταφέρνει να φτάσει στο νοσοκομείο σε προθανάτια κατάσταση, σύμφωνα με το ιατρικό ανακοινωθέν. Πέφτει σε κώμα, χειρουργείται και παραμένει σε κρίσιμη για την ζωή του κατάσταση, νοσηλευόμενος στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας.
9 χρόνια μετά, η αυτεπάγγελτη εισαγγελική έρευνα έχει κλείσει οριστικά χωρίς ποτέ να αποδοθεί καμία ευθύνη. Παρά το πλήθος των μαρτυριών και των στοιχείων κανείς δεν κατηγορείται για τίποτα. Οι επίδοξοι δολοφόνοι του Γιάννη βρίσκονται ακόμα στον δρόμο, αδειάζοντας καταλήψεις, εισβάλλοντας σε σπίτια, ξυλοκοπώντας και εξευτελίζοντας περαστικούς και είναι ακόμα οπλισμένοι και επικίνδυνοι με πλήρη κάλυψη του κράτους, έτοιμοι να διαφυλάξουν την αιματοβαμμένη "κανονικότητά" του.
Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες στις ΜΚΟ που βρισκόμαστε συχνά δίπλα στις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες γνωρίζουμε καλά ότι η βία, ακόμα και η δολοφονική βία αποτελεί δομικό στοιχείο του κράτους. Οι πνιγμοί στο Αιγαίο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα νησιά και την ενδοχώρα, τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές δεν έπαψαν ποτέ. Η εντατικοποίηση του φαινομένου στις μέρες μας αποτελεί δε στρατηγική επιλογή του κράτους. Το στρίμωγμα χιλιάδων ψυχών σε απάνθρωπες συνθήκες που οδηγούν τους ανθρώπους στην αυτοκτονία, οι παράνομες επαναπροωθήσεις μεταναστών και προσφύγων που προσπαθούν να προσεγγίσουν τις ελληνικές ακτές και μετατρέπουν το Αιγαίο σε τάφο για ακόμα περισσότερους ανθρώπους, είναι όψεις της ίδιας αυτής δολοφονικής κρατικής βίας. Το νέο εξάλλου δόγμα καταστολής του υπουργού Δημόσιας Τάξης Χρυσοχοϊδη, που εφαρμόζεται στην πράξη από τους αφηνιασμένους και ντοπαρισμένους από την ακροδεξιά ρητορική της κυβέρνησης μπάτσους και στρέφεται ενάντια στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας, ενάντια σε όσες και όσους αγωνίζονται, ενάντια σε όσους και όσες δεν ταιριάζουν στην κανονικότητά τους, μόνο από τύχη δεν έχει ακόμα επιφέρει κάποιο νέο θάνατο. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κανονικότητα αυτή μυρίζει θάνατο.
Στις 15 Οκτώβρη εκδικάζεται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές η αγωγή του συναδέλφου Γιάννη Καυκά εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου με σκοπό την αναγνώριση της ευθύνης του κράτους στην απόπειρα δολοφονίας του. Στον αγώνα αυτό βρισκόμαστε δίπλα του. Ως σωματείο βάσης, που παλεύουμε για ένα συνδικαλισμό οργανωμένο από τα κάτω, βασισμένο στις συλλογικές μας οριζόντιες διαδικασίες, αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας ως μέρος αυτών που δέχτηκαν την επίθεση εκείνη. Στην θέση του Γιάννη θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε και οποιαδήποτε από εμάς.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΥΚΑ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ (ΛΟΥΪΖΗΣ ΡΙΑΝΚΟΥΡ 85, ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΟΡΜΟΥ) ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 15 ΟΚΤΩΒΡΗ ΣΤΙΣ 9:00ΠΜ
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ
• ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
• ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΣΒΕΜΚΟ)
"Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί": Κάλεσμα της Πρωτοβουλίας 'Ψ' για τη δίκη του Γιάννη Καυκά
11 Μαΐου 2011, 14:00.. Μια μεγαλειώδης σε μέγεθος και παλμό πορεία ολοκληρώνεται. Ένα μεγάλο πλήθος διαδηλωτών, κατηφορίζουν την οδό Πανεπιστημίου με κατεύθυνση τα Προπύλαια. Χωρίς την παραμικρή αφορμή μια ορδή των ΜΑΤ τους περικυκλώνει και αρχίζει να τους χτυπούν. Παράλληλα χημικά και χειροβομβίδες κρότου λάμψης ρίχνονται επίσης εναντίον των διαδηλωτών, οι λαβές των κλοπμ προσγειώνονται σε δεκάδες κεφάλια ενώ χρησιμοποιούνται ακόμα και οι ατομικοί πυροσβεστήρες ως όπλα. Δεκάδες άνθρωποι θα οδηγηθούν εκείνη τη μέρα στο νοσοκομείο. Ένας εξ αυτών ο Γιάννης Καυκάς θα δεχτεί δολοφονικό χτύπημα με πυροσβεστήρα. Θα καταφέρει να φτάσει στο νοσοκομείο σε προθανάτια κατάσταση:
«Γίνεται μύλος κι εγώ φωνάζω "Ψυχραιμία". Οι μπάτσοι χτυπάνε σαν να είχαν αποφασίσει να σκοτώσουν. Από παντού ο κόσμος πατιέται, πολλοί πέφτουν πάνω μου. Με χτυπούν παντού και μετά αρχίζουν τα χτυπήματα στο κεφάλι. Είναι μια αίσθηση ότι διαλύεσαι, ότι γίνεσαι χίλια κομμάτια.
Έβαλα στόχο να διασχίσω τον δρόμο. Συνειδητοποιώ ότι έχω γεμίσει αίματα. Μια κοπέλα -άγνωστή μου μέχρι τότε- μου λέει «Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί» - είναι το πιο ωραίο πράγμα που έχω ακούσει ποτέ. Με πάει σε ένα φαρμακείο. Ο φαρμακοποιός μου δίνει χαρτί και λίγο νερό και κλείνει την πόρτα. Βρίσκεται ένας γιατρός. Με εξετάζει και λέει «δεν είναι καλά το παιδί, μην τον αφήσετε να χάσει τις αισθήσεις του».
Χάνομαι, χάνομαι και προσπαθώ απλά να κρατηθώ. Έχω ανισοκορία, το εσωτερικό αιμάτωμα πιέζει το οπτικό νεύρο. Αιμορραγώ από το αυτί. Δεν μπορώ να περπατήσω. Θυμάμαι ό,τι μου προκάλεσε συναισθηματική ένταση: ο γιατρός που λέει «δεν έχει χρόνο, δεν είναι καλά το παιδί» κι αυτό με τρομάζει, αλλά μου δημιουργεί και ταυτόχρονα εγρήγορση, η διμοιρία που περνάει και με προσβάλλει, «πάρτε τον τώρα, βάλτε του ραμματάκια».
Φτάνουμε στο νοσοκομείο σε 11 μόλις λεπτά. Μου κόβουν την μπλούζα με το ψαλίδι, με βάζουν στον αξονικό. Δεν έχω αίσθηση του σώματός μου, είμαι σαν ένα κομμάτι κρέας. Με πιάνει τρόμος. Πέφτω σε κώμα.
Ξύπνησα μετά 10 μέρες. Έχω τραχειοτομή και δεν μπορώ να μιλήσω. Το πρώτο πράγμα που γράφω στους δικούς μου είναι «με χτύπησαν με πυροσβεστήρα». Το πρώτο ιατρικό ανακοινωθέν αναφέρει: «ο ασθενής εισήχθη σε προθανάτια κατάσταση».
Οι γιατροί εντοπίζουν τουλάχιστον δύο σημεία χτυπημένα από «βαρύ αμβλύ όργανο». Πλησιάζουν τους φίλους μου και τους λένε «στηρίξτε την οικογένεια γιατί δεν θα πάνε καλά τα πράγματα». Αυτό που έκανε ο γιατρός μου ο Παπανικολάου θεωρήθηκε ένα μικρό θαύμα.
Νοσηλεύτηκα 20 μέρες. Η τραχειοστομία έκλεισε αφού βγήκα. Είχα απομείνει 68 κιλά. Έπρεπε να δούμε τι κουσούρι θα έμενε. Σταδιακά επανέρχεται η ομιλία, η κίνηση, η μνήμη, έχω μια ελαφριά παράλυση στην αριστερή μεριά λόγω του χτυπήματος από δεξιά. Με ένα κεφάλι πρησμένο, η δύναμή μου έφτανε ίσα για να κάνω μια βόλτα στο πάρκο υποβασταζόμενος. Έπαιρνα φάρμακα για δύο χρόνια.
Επί έναν χρόνο κάθε πρωί ένιωθα ότι κάποιος με διαλύει. Είναι βαρύ πράγμα να ξέρεις πώς είναι να πεθαίνεις. Πέρασα όλο το καλοκαίρι με κόσμο στο σπίτι των γονιών μου. Δεν με άφηναν στιγμή μόνο μου γιατί έκλαιγα σπαρακτικά. Όταν τον Νοέμβρη - εξαιρετικά σύντομα και χωρίς όλες μου τις δυνάμεις - γύρισα σπίτι μόνος μου, το σκοτάδι ήταν βαρύ. Αλλά δεν ένιωθα μόνος μου, είχα ανθρώπους γύρω μου. Αυτό έσωσε την ψυχική μου υγεία: η αλληλεγγύη κι η αγάπη.
Μου πήρε χρόνια να ξεπεράσω την αίσθηση πως κάποιος πήγε να μου επιβληθεί έτσι. Ευτυχώς είχα ένα νοητικό σχήμα όπου μπορούσα να εντάξω όλο αυτό που μου συνέβη. Ήξερα γιατί βγήκα στον δρόμο, ποιους είχα δίπλα μου και ποιους απέναντι. Παρ' όλα αυτά το «γιατί;» -όχι το λογικό, αλλά το υπαρξιακό «γιατί κάποιος προσπαθεί να με σκοτώσει έτσι»- παραμένει.
Γιατί κάποιος βλέπει έναν άνθρωπο πλήρως ακίνδυνο κι επιλέγει να τον τσακίσει; Και πώς αυτός ο άνθρωπος πήγε μετά σπίτι του, έφαγε το φαγητό του, πήδηξε τη γυναίκα του και την επομένη, σαν να μην έγινε τίποτα, επέστρεψε στη δουλειά του; Αυτό δεν καταπίνεται, χρειάζεσαι έναν πολιτικό τρόπο σκέψης να το εντάξεις: αυτός κι εγώ αντιπροσωπεύουμε δύο κόσμους σε σύγκρουση.
Η ανάρρωση είναι μια διαρκής διαδικασία. Μπορώ να πω ότι επανήλθα πλήρως μόλις πριν από λίγες μέρες, όταν διαδήλωσα ξανά κρατώντας πανό στην εργατική πορεία με τα Σωματεία Βάσης. Όλα αυτά τα χρόνια κατεβαίνω στις συγκεντρώσεις και κάθε φορά προσπαθώ να κάνω δύο βήματα παραπάνω. Τώρα που μου βγήκε ολόκληρο, ένιωσα ότι έκανα τον γύρο του θριάμβου. Όλο αυτό είναι κομμάτι τού να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Δεν θέλω να μου έχουν πάρει κάτι. Αν πριν είχα έναν λόγο να κατεβαίνω, τώρα έχω 100.
Το αίμα χύθηκε και δεν μαζεύεται. Δεν ζω με φόβο, ούτε με μίσος. Το μίσος μου είναι ταξικό, πηγάζει από τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Ζω με τη φράση που είπε εκείνη η κοπέλα: «Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί». Είναι λυτρωτικό, δεν περιλαμβάνει καμιά υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά, αλλά τη δέσμευση πως ό,τι κι αν γίνει θα πάμε μαζί. Αυτοί που με χτύπησαν ήταν άνθρωποι, αλλά μέσα στην κόλαση και τη σφαγή, ένας άλλος άνθρωπος με αυταπάρνηση στάθηκε με ρίσκο δίπλα μου».
9 χρόνια μετά η υπόθεση έκλεισε. Καμία κατηγορία δεν απαγγέλθηκε καμία ευθύνη δεν αποδόθηκε. Η ασύδοτη αστυνομική βαρβαρότητα συνεχίζεται ξεσπώντας σε σώματα και ψυχές, σπάζοντας καταλήψεις, ποδοπατώντας καθετί που δεν ταιριάζει στην κανονικότητα τους, με την πλήρη κάλυψη του κράτους. Στις 15 Οκτώβρη εκδικάζεται στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών, μετά από αλλεπάλληλες αναβολές η αγωγή του συναδέλφου Γιάννη Καυκά εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου με σκοπό την αναγνώριση της ευθύνης του κράτους στην απόπειρα δολοφονίας του.
ΚΑΛΟΥΜΕ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
(ΛΟΥΪΖΗΣ ΡΙΑΝΚΟΥΡ 85, ΜΕΤΡΟ ΠΑΝΟΡΜΟΥ)
ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 15 ΟΚΤΩΒΡΗ ΣΤΙΣ 9:00 ΠΜ
Ο Γιάννης είναι ένας από εμάς. Γιατί είναι μαζί μας σε συζητήσεις, διεκδικήσεις και πορείες, γιατί η ανάρρωση είναι μια διαρκής διεργασία, γιατί για την ψυχική υγεία χρειάζονται αλληλεγγύη και αγάπη, γιατί πολύ απλά θα μπορούσαμε να ήμασταν στη θέση του
«Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί»
Ανοιχτές πληγές…
Σήμερα 15 Οκτώβρη, στις 9 το πρωί, στο εφετείο (Ριανκούρ, μετρό Πανόρμου) δικάζεται η αγωγή του Γιάννη Καυκά, συνδικαλιστή στο σωματείο εργαζομένων στις ΜΚΟ, ενάντια στη δολοφονική επίθεση των μπάτσων και του κράτους, από την οποία βγήκε μόνο από θαύμα ζωντανός, στη μεγάλη πανεργατική απεργία στις 11 Μάϊου 2011.Ποιος θυμάται σήμερα τις πανεργατικές πορείες του 2011; Πόσες από εμάς έχουμε ξεχάσει τις δολοφονικές, μανιώδεις επιθέσεις των μπάτσων, την κυβερνητική εντολή του Γιωργάκη να τσακίσουν, να σκοτώσουν τους διαδηλωτές και τις διαδηλώτριες;
23 Φεβρουαρίου - 11 Μάϊου - 15 Ιουνίου - 29 Ιουνίου.
Εδώ η προσωπική μαρτυρία του Γιάννη Καυκά."Γίνεται μύλος κι εγώ φωνάζω "Ψυχραιμία". Οι μπάτσοι χτυπάνε σαν να είχαν αποφασίσει να σκοτώσουν. Από παντού ο κόσμος πατιέται, πολλοί πέφτουν πάνω μου. Με χτυπούν παντού και μετά αρχίζουν τα χτυπήματα στο κεφάλι. Είναι μια αίσθηση ότι διαλύεσαι, ότι γίνεσαι χίλια κομμάτια.Έβαλα στόχο να διασχίσω τον δρόμο. Συνειδητοποιώ ότι έχω γεμίσει αίματα. Μια κοπέλα -άγνωστή μου μέχρι τότε- μου λέει «Μη φοβάσαι, θα πάμε μαζί» - είναι το πιο ωραίο πράγμα που έχω ακούσει ποτέ. Με πάει σε ένα φαρμακείο. Ο φαρμακοποιός μου δίνει χαρτί και λίγο νερό και κλείνει την πόρτα. Βρίσκεται ένας γιατρός. Με εξετάζει και λέει «δεν είναι καλά το παιδί, μην τον αφήσετε να χάσει τις αισθήσεις του».Χάνομαι, χάνομαι και προσπαθώ απλά να κρατηθώ. Έχω ανισοκορία, το εσωτερικό αιμάτωμα πιέζει το οπτικό νεύρο. Αιμορραγώ από το αυτί. Δεν μπορώ να περπατήσω. Θυμάμαι ό,τι μου προκάλεσε συναισθηματική ένταση: ο γιατρός που λέει «δεν έχει χρόνο, δεν είναι καλά το παιδί» κι αυτό με τρομάζει, αλλά μου δημιουργεί και ταυτόχρονα εγρήγορση, η διμοιρία που περνάει και με προσβάλλει, «πάρτε τον τώρα, βάλτε του ραμματάκια».Φτάνουμε στο νοσοκομείο σε 11 μόλις λεπτά. Μου κόβουν την μπλούζα με το ψαλίδι, με βάζουν στον αξονικό. Δεν έχω αίσθηση του σώματός μου, είμαι σαν ένα κομμάτι κρέας. Με πιάνει τρόμος. Πέφτω σε κώμα.Ξύπνησα μετά 10 μέρες. Έχω τραχειοτομή και δεν μπορώ να μιλήσω. Το πρώτο πράγμα που γράφω στους δικούς μου είναι «με χτύπησαν με πυροσβεστήρα». Το πρώτο ιατρικό ανακοινωθέν αναφέρει: «ο ασθενής εισήχθη σε προθανάτια κατάσταση».Οι γιατροί εντοπίζουν τουλάχιστον δύο σημεία χτυπημένα από «βαρύ αμβλύ όργανο». Πλησιάζουν τους φίλους μου και τους λένε «στηρίξτε την οικογένεια γιατί δεν θα πάνε καλά τα πράγματα». Αυτό που έκανε ο γιατρός μου ο Παπανικολάου θεωρήθηκε έναμικρό θαύμα.Νοσηλεύτηκα 20 μέρες. Η τραχειοστομία έκλεισε αφού βγήκα. Είχα απομείνει 68 κιλά. Έπρεπε να δούμε τι κουσούρι θα έμενε. Σταδιακά επανέρχεται η ομιλία, η κίνηση, η μνήμη, έχω μια ελαφριά παράλυση στην αριστερή μεριά λόγω του χτυπήματος από δεξιά. Με ένα κεφάλι πρησμένο, η δύναμή μου έφτανε ίσα για να κάνω μια βόλτα στο πάρκο υποβασταζόμενος. Έπαιρνα φάρμακα για δύο χρόνια.Επί έναν χρόνο κάθε πρωί ένιωθα ότι κάποιος με διαλύει. Είναι βαρύ πράγμα να ξέρεις πώς είναι να πεθαίνεις. Πέρασα όλο το καλοκαίρι με κόσμο στο σπίτι των γονιών μου. Δεν με άφηναν στιγμή μόνο μου γιατί έκλαιγα σπαρακτικά. Όταν τον Νοέμβρη - εξαιρετικά σύντομα και χωρίς όλες μου τις δυνάμεις - γύρισα σπίτι μόνος μου, το σκοτάδι ήταν βαρύ. Αλλά δεν ένιωθα μόνος μου, είχα ανθρώπους γύρω μου. Αυτό έσωσε την ψυχική μου υγεία: η αλληλεγγύη κι η αγάπη."
(Στην φωτογραφία, μια διμοιρία των ΜΑΤ κυνηγά διαδηλωτή κρατώντας στα χέρια της πυροσβεστήρα. Η αστυνομία αρνήθηκε την χρήση πυροσβεστήρων εκείνη την ημέρα. Η φωτογραφία τη διαψεύδει περίτρανα)
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.Δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ. Γιάννης Καυκάς - Μανόλης Κυπραίος - Μάριος Λώλος - Βαγγέλης Σταμούλιας. Ειδικά για τον Βαγγέλη. Δεν θα συγχωρήσουμε ποτέ.