Σάββατο 27 Μαρτίου 2021 στις 11.00
Παρέμβαση αντιπληροφόρησης | Νομοσχέδιο για συνεπιμέλεια...
Εδώ και έναν χρόνο, εν μέσω πανδημίας και κρατικών απαγορεύσεων, έχει ενταθεί η επίθεση σε βάρος των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων, κομμάτι των οποίων αποτελούν και οι γυναίκες. Kι αυτό συμβαίνει γιατί τo κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, το οποίο ήδη καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο θάνατο από την πείνα, τις ασθένειες και τον πόλεμο, επιδιώκει τη διατήρηση και τη διαιώνιση των προνομίων και της εξουσίας του, σε συνθήκες οξυμένης κοινωνικής, υγειονομικής και οικονομικής κρίσης.
Η απάντηση του κράτους και του κεφαλαίου στην εξάπλωση του κορωνοιού ήταν και είναι η επίκληση στην ατομική ευθύνη και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός των ανθρώπων στα σπίτια τους, εκτός από την εκπλήρωση βασικών τους «υποχρεώσεων» όπως η εργασία, για την οποία επιτρέπεται ο συνωστισμός. Είναι σαφές πως ο στόχος δεν είναι η εξάλειψη της πανδημίας, αφού κανένα ουσιαστικό υγειονομικό μέτρο δεν έχει παρθεί όλους αυτούς τους μήνες, αλλά η πειθάρχηση, η καταστολή και ο απόλυτος έλεγχος του πληθυσμού. Το ίδιο το κράτος που για χρόνια υποβάθμισε πλήρως τη δημόσια υγεία, είναι αυτό που σήμερα επικαλείται την δική μας ατομική ευθύνη στην εξάπλωση του ιού.
Ως συνέπεια των κρατικών απαγορεύσεων, ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι έγινε εφιάλτης για χιλιάδες γυναίκες, παιδιά και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, που βιώνουν την ενδοοικογενειακή -σεξουαλική, σωματική και λεκτική- βία. Τα φαινόμενα αυτά έχουν αυξηθεί σημαντικά κατά την περίοδο του λοκντάουν και αυτό το αποδεικνύουν τόσο η ραγδαία αύξηση των τηλεφωνικών κλήσεων στις αντίστοιχες γραμμές βοήθειας, όσο και η εισαγωγή ανάλογων περιστατικών στα νοσοκομεία.
Σε αυτήν ακριβώς την χρονική στιγμή και εν μέσω αυτής της ασφυκτικής συγκυρίας για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν την ενδοοικογενειακή βία, ψηφίζεται το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια τέκνων, ένα νομοσχέδιο που εξαναγκάζει χιλιάδες γυναίκες και παιδιά να εγκλωβίζονται υποχρεωτικά σε μία κακοποιητική συνθήκη ζωής, στην οποία θα τίθεται υπό δικαστική εξέταση το αν υφίσταται πράγματι βία, προκειμένου να αίρεται η υποχρέωση συνεπιμέλειας. Στις μέρες μας, χιλιάδες διαζύγια απορρέουν από τη μεγάλη προσπάθεια της γυναίκας να απεμπλακεί από ένα σπίτι-φυλακή σώζοντας πολλές φορές και το παιδί της εκτός από τον εαυτό της. Μια προσπάθεια που σήμερα, με το νομοσχέδιο αυτό, πέφτει στο κενό, καθώς η γυναίκα αναγκάζεται να μην έχει ούτε αυτή τη διέξοδο και το παιδί υποχρεώνεται να ζει εξίσου με τους δυο γονείς, με ό, τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Πιο συγκεκριμένα:
- Ακόμα και αν η μητέρα επικαλεστεί βία, αυτή πρέπει να αποδειχτεί. Να αποδειχτεί από ποιόν; Από το αστικό δικαστήριο, βασικό πυλώνα ενός συστήματος που γεννά τη βία, που αναπαράγει τη βία και δη την πατριαρχική; Και η ψυχολογική βία; Αυτή πως αποδεικνύεται; Αλλά ακόμη και αν αποδειχτεί τελικά η βία σε μια πρωτόδικη απόφαση ή μία απόφαση εφετείου και πάλι ένας πατέρας που κακοποιεί την γυναίκα ή το παιδί θα μπορεί να συνεχίσει να το κάνει μέχρι την αμετάκλητη απόφαση του δικαστηρίου.
- Επιπλέον, τα δικαστικά έξοδα, σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί να είναι δυσβάστακτα για μια γυναίκα που επιφορτίζεται και την φροντίδα του παιδιού.
- Επίσης, το παρόν νομοσχέδιο ανοίγει το δρόμο για κατάργηση της διατροφής. Σε μια κοινωνία πατριαρχικά δομημένη με προκαθορισμένους έμφυλους ρόλους, στην οποία η οικογένεια για χρόνια δομήθηκε πάνω σε ένα μοντέλο που η γυναίκα εξαρτάται άμεσα οικονομικά από τον σύζυγο επιφορτισμένη παράλληλα με τις δουλειές του σπιτιού και το μεγάλωμα των παιδιών, κάτι που σε μικρότερο μεν βαθμό συνεχίζει να ισχύει μέχρι και σήμερα. Επιπλέον, και σε εργασιακό επίπεδο, δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση μισθολογική ισότητα.
- Τέλος, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο υποτίθεται πως επιχειρεί να υποχρεώσει τους ανεύθυνους μπαμπάδες να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στα παιδιά τους αλλά τίποτα δεν τους υποχρεώνει, στ' αλήθεια, μιας και αν αυτοί ζητούν λιγότερο χρόνο επικοινωνίας και μέριμνας για τα παιδιά, μπορούν να τον έχουν. Και τι νόημα έχει, άλλωστε, η επιβολή της μέριμνας και της φροντίδας του παιδιού μέσω του αστικού δικαίου; Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων (πολλώ δε μάλλον γονιών-παιδιών) πρέπει να είναι ουσιαστικές σχέσεις αγάπης και όχι να επιβάλλονται και να διαμεσολαβούνται δια νόμου.
Με άλλα λόγια, το εν λόγω νομοσχέδιο φαίνεται να στοχεύει σαφώς σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις γυναικών και παιδιών, όχι για να δώσει λύση και διέξοδο στα προβλήματα τους, αλλά για να τους εγκλωβίσει ακόμα περισσότερο. Άλλωστε, η συνεπιμέλεια προβλέπεται και από το ισχύον νομικό πλαίσιο σε περίπτωση διαζυγίου. Προϋποτίθεται, όμως, η αμοιβαία συμφωνία μεταξύ των δυο γονέων. Έτσι λοιπόν, το νέο νομοσχέδιο για τη συνεπιμέλεια, έρχεται να πάρει την εκδίκηση του πατριαρχικού κόσμου απέναντι στις γυναίκες «διορθώνοντας» την εκ προοιμίου θετική διάθεση που επιδείκνυε ακόμα και το ίδιο το αστικό σύστημα απέναντι στη γυναίκα-μητέρα, στην περίπτωση της επιμέλειας των παιδιών κατόπιν διαζυγίου. Είναι το ίδιο σύστημα που την ίδια ώρα, υποκριτικά και χυδαία, στήνει τηλεφωνικές γραμμές και ιστοσελίδες υποστήριξης των κακοποιημένων γυναικών επιδιώκοντας για μία ακόμη φορά να ενσωματώσει κάθε φωνή που μπορεί να ακουστεί, προετοιμάζοντας παράλληλα το εν λόγω νομοσχέδιο που καταφανώς επιβαρύνει την ίδια τη ζωή των γυναικών και των παιδιών τους. Εν ολίγοις, έρχεται να επιβάλει και να διαιωνίσει την πατριαρχική, ενδοοικογενειακή βία, να τιμωρήσει και να εγκλωβίσει τις γυναίκες για μία ακόμη φορά.
Φυσικά, αυτό δεν μας προκαλεί εντύπωση καθώς η πατριαρχία αποτελεί θεμέλιο λίθο του κόσµου της εξουσίας και βασικό στοιχείο κοινωνικής αναπαραγωγής του. Υπάρχει, καλλιεργείται και επιβάλλεται σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής οργάνωσης. Στις σύγχρονες κρατικές-καπιταλιστικές κοινωνίες, οι ιεραρχικά δομημένες σχέσεις που εκ των πραγμάτων παράγουν η ανισότητα και η ανελευθερία, διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την ταξική τους θέση, την εθνική καταγωγή, το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη σεξουαλική προτίμηση. O καπιταλισμός εμπεριέχει επιμέρους μορφές εξουσίας που αποσκοπούν στη διάσπαση και τον αλληλοσπαραγμό των από τα κάτω, στοχεύοντας στην καλλιέργεια και την αναπαραγωγή του φόβου και του αποκλεισμού τους από όλα τα πεδία.
Επιπλέον, ενδεικτικό της αντίληψης που προωθείται με το νομοσχέδιο είναι το ποιοι είναι οι βασικοί υποστηρικτές αυτού του νομοσχεδίου: φασιστικές και ακραία συντηρητικές γκρούπες μπαμπάδων, ενώ ο κύριος εκπρόσωπος της κυρίαρχης αντίληψης και υπερασπιστής του, ο υπουργός δικαιοσύνης Τσιάρας, έχει προβεί σε σωρεία χυδαίων (σεξιστικών και ρατσιστικών) δηλώσεων. Είναι όλοι αυτοί που αναπαράγουν μια αντίληψη για την οικογένεια αναγνωρίζοντας ως αποδεκτό μοντέλο οικογένειας το «μητέρα-πατέρας-παιδί», υποστηρίζοντας πως τα παιδιά που μεγαλώνουν με τη φυσική παρουσία και των δυο γονέων, και δη και των δύο κυρίαρχα αναγνωρισμένων και επιβεβλημένων φύλων, είναι παιδιά με λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα και λιγότερες «παρεκκλίσεις» σε σχέση με τα «άλλα».
Με άλλα λόγια, μας επιφυλάσσουν ένα μέλλον αποστειρωμένο, πλήρως ορισμένο και ελεγχόμενο, που θα μυρίζει θάνατο και μίσος. Μα όλες εμείς που αγωνιζόμαστε, όλες εμείς που κουβαλάμε μέσα μας έναν καινούριο κόσμο, φροντίζουμε και να τον χτίζουμε μέρα με τη μέρα. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, όπου η οικογένεια και οι σχέσεις δε θα είναι φυλακές, στις οποίες θα εκβιάζονται άνθρωποι και συναισθήματα, μια κοινωνία όπου τα παιδιά δεν θα είναι ιδιοκτησία των γονιών αλλά προϊόντα της ελεύθερης ένωσης ελεύθερων και ίσων ανθρώπων και θα γαλουχίζονται προκειμένου να αποφασίζουν οι ίδιοι για τους εαυτούς τους, μια κοινωνία απαλλαγμένη από την ιδιοκτησία, τη βία, την εξουσία, την εκμετάλλευση και την καταπίεση.
«Αχ, γιέ μου, αχ! Ό,τι κι αν γενείς, το ρόπαλό τουςαπάνω απʼ το κεφάλι σου θάʼναι σηκωμένο·για σένα η γης είναι τάφος, που για το καλό τουςεκείνοι απέναντι σʼ τον έχουνε ανοιγμένο.
[…]»
Μπ. Μπρεχτ (Νανουρίσματα, IV)
Αντιστεκόμαστε, με όλες μας τις δυνάμεις στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, ο οποίος είναι κιόλας εδώ. Από την Πολωνία, όπου ψηφίστηκε η απαγόρευση των αμβλώσεων μέχρι το ευρωκοινοβούλιο όπου κατατέθηκε ψήφισμα κατά των αμβλώσεων κι από την απόσυρση της Τουρκίας από τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης, η οποία όριζε το πλαίσιο προκειμένου να θεσμοθετούν οι χώρες ενάντια στη βία κατά των γυναικών μέχρι το παρόν νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια είναι ολοφάνερο πως ο κόσμος της πατριαρχίας, του κράτους και του κεφαλαίου δεν μας χωράει. Συλλογικοποιούμαστε, οργανωνόμαστε, παλεύουμε ως γυναίκες πλάι-πλάι με τους συντρόφους μας ενάντια σε ό, τι μας καταπιέζει καθημερινά προκειμένου να ανατρέψουμε κάθε νομοσχέδιο που έρχεται να δυσχεράνει τη ζωή μας μέχρι την οριστική ανατροπή του κράτους και του κεφαλαίου.
ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ, ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ: ΣΑΒΒΑΤΟ 27/03,11π.μ.,ΕΣΠΕΡΟΣ-ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Πρωτοβουλία γυναικών ενάντια στην πατριαρχία
#ΑμετάκληταΟΧΙ στο ν/σ Τσιάρα
Αναρτήθηκε από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στη δημόσια διαβούλευση η πρόταση αναθεώρησης των άρθρων του οικογενειακού δικαίου που αφορούν τη ρύθμιση των σχέσεων, της επιμέλειας, μέριμνας και επικοινωνίας των γονέων και των ανήλικων τέκνων τους.
Οι προτεινόμενες διατάξεις του σχεδίου νόμου, γνωστές εδώ και μήνες από τις δημόσιες παρεμβάσεις του λόμπι κάποιων διαζευγμένων πατεράδων, εμπνευστών και -κατά τις δηλώσεις των ίδιων- συντακτών του νομοσχεδίου, γυρίζουν τις ζωές των παιδιών και τα ρολόγια στο οικογενειακό δίκαιο σαράντα χρόνια πίσω.
Οι διατάξεις αυτές απέχουν μίλια από αυτό που δήθεν προασπίζονται και:
1. Παραβιάζουν θεμελιώδη δικαιώματα των παιδιών και παραγκωνίζουν το συμφέρον τους.
Μέχρι σήμερα, κάθε παιδί ήταν μια μοναδική ιστορία, την οποία εξέταζε ξεχωριστά ο/η δικαστής, καθιστώντας τις ισχύουσες διατάξεις του Οικογενειακού Δικαίου από τις πλέον προοδευτικές στην Ευρώπη. Ο νομοθέτης εισάγει αυθαίρετα και οριζόντια τον ορισμό του συμφέροντος του παιδιού, το ίδιο για όλα τα παιδιά, αφαιρώντας από την/τον δικαστή τη δυνατότητα να κρίνει κατά περίπτωση και ανάλογα με τις κοινωνικές-οικονομικές δυνατότητες και τις δυναμικές που αναπτύχθηκαν στην κάθε οικογένεια. Αντί οι ανάγκες και ο λόγος του ίδιου του παιδιού και των ειδικών παιδοψυχολόγων να αναβαθμίζονται, εν έτει 2021 το κράτος αναλαμβάνει τον ρόλο του πάτερ φαμίλια, του πατριάρχη που ξέρει καλύτερα από όλες και όλα (γυναίκες και παιδιά) ποιο είναι το συμφέρον τους. Επιπλέον, εισάγεται τεκμήριο του 1/3 του χρόνου του παιδιού για την άσκηση επικοινωνίας με τον γονέα που δεν διαμένει, το οποίο δεσμεύει καταλυτικά τη δυνατότητα του δικαστή να κρίνει εξατομικευμένα. Πρόκειται για μια ρύθμιση που παραβιάζει τα δικαιώματα των παιδιών.
2. Εκθέτουν τα παιδιά ή/και τον κακοποιημένο γονέα στην βία του κακοποιητή.
Με μία αδιανόητη πρόταση, ο κακοποιητικός γονέας, ακόμη και αν έχει καταδικαστεί πρωτόδικα, θα μπορεί να έχει (1/3) επικοινωνία με το παιδί και πρόσβαση στην κακοποιημένη πρώην σύζυγο που έχει την κύρια επιμέλεια, μέχρι την ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ καταδίκη του. Αυτό για τα ελληνικά ποινικά δικαστήρια, συνιστά υπόθεση περίπου 10 χρόνων. Δεν γνωρίζει ο Υπουργός Δικαιοσύνης τα στατιστικά από τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες και την αστυνομία; Δεν γνωρίζει για την αύξηση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας και παιδικής κακοποίησης; Δεν γνωρίζει τη διεθνή εμπειρία, συχνά τραγική, με δολοφονημένα παιδιά και γυναίκες, από χώρες με παρόμοια νομοθεσία; Να παραιτηθεί αν δεν τα γνωρίζει. Να παραιτηθεί, γιατί εμείς δεν θα παραδώσουμε τις ζωές των επιζωσών ενδοοικογενειακής βίας και τα παιδιά μας στα χέρια των κακοποιητών.
3. Εγκλωβίζουν τις γυναίκες και την ευάλωτη γονεϊκότητα.
Το κείμενο φαίνεται να αγνοεί σχεδόν εντελώς τη διείσδυση και την επιμονή της έμφυλης βίας που καθορίζει σημαντικά τα αιτήματα για διαζύγιο και δημιουργεί καταστάσεις μεγαλύτερων εντάσεων στην επιμέλεια των παιδιών, τα οποία γίνονται για τους πατέρες το αντικείμενο της διαμάχης και ένα εργαλείο για να συνεχίσουν να ασκούν εξουσία και έλεγχο. Το νομοσχέδιο βάζει σε εκβιάσιμη θέση τις γυναίκες και την ευάλωτη γονεϊκότητα, προβλέποντας μάλιστα και ποινές σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Το αποτέλεσμα θα είναι ο περαιτέρω εγκλωβισμός των γυναικών και ευάλωτων γονέων σε καταπιεστικές/κακοποιητικές σχέσεις, αποτρέποντας ακόμη και την καταγγελία ενδοοικογενειακής και έμφυλης βίας υπό τον φόβο της απώλειας των παιδιών σε πιθανό διαζύγιο. Σε μία κοινωνία που είναι ήδη δύσκολο για τις γυναίκες να καταγγείλουν και να αποδείξουν την ενδοοικογενειακή βία και την κακοποίηση του παιδιού, η νομοθετική πρόταση αυτή συνιστά εγκληματική πράξη.
4. Κλείνουν το μάτι στους Ενεργούς (Πλούσιους) Μπαμπάδες που αγωνίζονται για να μην καταβάλλεται/ μειωθεί η διατροφή.
Ποιος θα ξεχάσει έναν από τους επικεφαλής και δημόσιο εκπρόσωπο του λόμπι, να δηλώνει από τηλεοράσεως ότι δεν μπορεί να πληρώνει μια ζωή διατροφή για εννιά μήνες ενοίκιο; Τον άκουσε ο κύριος Τσιάρας, λοιπόν, και θέσπισε το τεκμήριο επικοινωνίας κατά το 1/3, το οποίο θα μειώσει έως και θα εκμηδενίσει τις διατροφές, καθώς θα συμψηφίζονται, ενώ δεν μεριμνά για την υποστήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών και την ενίσχυση του ενός γονέα όταν ο έτερος δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις διατροφής του.
Το νομοσχέδιο, επίσης, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με σωρεία διατάξεων
-> της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού,
-> της Διεθνούς Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και τη καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και της ενδοοικογενειακής βίας,
-> της ΕΣΔΑ και την Σύμβαση για την Εξάλειψη όλων των μορφών διακρίσεως κατά των γυναικών,
ούτε αυτές τις γνωρίζουν στο Υπουργείο Δικαιοσύνης και στην Κυβέρνηση;
Το νομοσχέδιο που έθεσε σε δημόσια διαβούλευση το Υπουργείο Δικαιοσύνης, αποτελεί- τόσο στο γράμμα όσο το πνεύμα που το διαπνέει - επιβεβαίωση της πατριαρχικής εξουσίας. Και εκεί συναντιέται με τις αυταρχικές κυβερνήσεις παγκόσμια, που επιβάλουν αντιδραστικές νομοθεσίες ελέγχου του γυναικείου και κουήρ σώματος, απειλούμενες από την αναζωπύρωση του φεμινιστικού κινήματος και των διεθνικών κανόνων που αυτό επέβαλε, όπως η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης.
Δεν έχουμε αυταπάτες. Η πραγματικότητα είναι γνωστή εδώ και μήνες. Η κυβέρνηση προώθησε διατάξεις που γράφτηκαν από ομάδες συμφερόντων συγκεκριμένων κατηγοριών πατεράδων με εκκρεμείς οικογενειακές υποθέσεις.
Δεν περιμέναμε τίποτα διαφορετικό από την κυβέρνηση που καταπατά κάθε έννοια δικαίου και ελευθεριών, που δολοφονεί καθημερινά τους ανθρώπους μας στις εμπόλεμες ζώνες των υποστελεχωμένων και υποχρηματοδοτημένων δημόσιων νοσοκομείων για να μη δαπανήσει μισό ευρώ στην υγεία του λαού, που έχει οδηγήσει στην ανεργία και την φτώχεια τα μεγαλύτερα τμήματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας, που συγκαλύπτει παιδοβιαστές και δολοφόνους μέρα μεσημέρι έξω από την Βουλή, που λεηλατεί την φύση για λίγο ακόμη κέρδος εταιρειών, που εισβάλει με την αστυνομία στα πανεπιστήμια, που επιβάλει με το γκλομπ μέσα στις γειτονιές μας ό,τι δεν έχει επιβάλει με τον τρόμο των προστίμων.
Δεν περιμέναμε αυτή η κυβέρνηση, να κλείσει τις πόρτες στο ισχυρό λόμπι των Πλουσίων Μπαμπάδων με τη μισογυνική, προσβλητική και σεξιστική ρητορική τους, που διαστρεβλώνει καθημερινά την αλήθεια για να μας πείσουν πως η ενδοοικογενειακή βία δεν έχει έμφυλο πρόσημο και ότι οι γυναίκες ασκούν βία εξίσου. Η αντιστροφή αυτή της πραγματικότητας, η παραχάραξη της ιστορίας και η νέα καταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας αντιστοιχεί στα απάνθρωπα, μισαλλόδοξα και ακροδεξιά μορφώματα της alt-right, αλλά ποιος θα ενοχλούνταν στην κυβέρνηση από αυτό; Ο Άδωνις ή ο Μπογδάνος; Σίγουρα πάντως, όχι ο κ. Τσιάρας, ο οποίος απέδειξε την πλήρη απαξίωση του προς τις γυναίκες αρνούμενος ακόμη και να συνομιλήσει μαζί τους, ενώ έπινε το καφεδάκι του με το λόμπι της (υποχρεωτικής) Συνεπιμέλειας, λίγο πριν δηλώσει ως Υπουργός Δικαιοσύνης πως οι μόνες κανονικές οικογένειες είναι εκείνες με μαμά και μπαμπά, και πως τα παιδιά που δεν μεγαλώνουν σε αυτό το πλαίσιο είναι προβληματικά και παραβατικά, αναπαράγοντας τον ακραίο στιγματιστικό λόγο για τα παιδιά των μονογονεϊκών οικογενειών και των ΛΟΑΤΚΙ οικογενειών.
Το νομοσχέδιο επαναφέρει τη φιγούρα του πατέρα αφέντη, εκβιάζει την ευάλωτη γονεϊκότητα και εκθέτει τα παιδιά στην κακοποίηση.
Λέμε #ΑμετάκληταΟΧΙ στο νομοσχέδιο Τσιάρα.
Λέμε #ΑμετάκληταΟΧΙ στην Υποχρεωτική Συνεπιμέλεια.
Δεν θα γυρίσουμε τα ρολόγια μας 40 χρόνια πίσω.
Δεν θα επιτρέψουμε την ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου.
Σάββατο, 27/3 πανελλαδική ημέρα δράσης
✊ Αθήνα! Συγκέντρωση στην πλ.Συντάγματος, 14.00
✊Θεσσαλονίκη! Συγκέντρωση στο Λευκός Πύργος, 11.30 πμ
✊Πάτρα! Παρέμβαση αντιπληροφόρησης στον Έσπερο στην Πλατεία Γεωργίου, 11.00 πμ
✊Χανιά! Συγκέντρωση, στην πλ. Αγοράς, 12:00.
Όχι στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια