Παρασκευή 18 Ιουνίου 2021 στις 19.00
Οπτικοακουστικό installation + μπαρ
Άνοιγμα χώρου στο υπόγειο της υφανέτ με διαδραστικό installation + λαιβ αυτοσχεδιαστική μουσική με open mic.
γεννήτρια
πηγή : email που λάβαμε στις 14 Ιουνίου 00h
Μια ζωή στη λούπα. 8 ώρες (τουλάχιστον) στη δουλειά. (Το πολύ) 8 ώρες ύπνο και ό,τι περισσεύει βαφτίζεται ελεύθερος χρόνος.
Ελεύθερος χρόνος: ο προσωπικός μας χρόνος εκτός εργασίας, στον οποίο αποδεσμευόμαστε από τις υποχρεώσεις μας και μπορούμε να καταπιαστούμε με τις δικές μας ασχολίες. Μια έννοια, λοιπόν, που αποτελεί παραδοχή της ανελευθερίας του υπόλοιπου. Αλλά πόσο ελεύθερος είναι εν τέλει κι ο «ελεύθερος» αυτός χρόνος;
Στο αστικό σύμπλεγμα και τους εντατικούς ρυθμούς παραγωγής το να μην αναζητούμε/αφουγκραζόμαστε τα θέλω μας είναι μια αυτονόητη πραγματικότητα. Βλέπουμε ακόμη και τις προσωπικές μας επιθυμίες -ή τουλάχιστον αυτές που θεωρούμε ως τέτοιες- να μη γεμίζουν το κενό εκείνο των πλήξεων και της αποξένωσης που γεννιέται από/στο υπάρχον.
Άλλωστε, ο Καπιταλισμός, που τρέφεται από την αλλοτρίωση του χρόνου εργασίας μας, ως αδηφάγο σύστημα δε θα μπορούσε να σταθεί μονάχα εκεί. Τα κυρίαρχα πρότυπα διαμεσολαβούν στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, το θέαμα διαπερνά τους τοίχους του σπιτιού μας, εισβάλλει στο ίδιο το φαντασιακό μας, αποικίζοντας έτσι ακόμα και τις στιγμές που υπάρχουμε μόνα. Οι διάφοροι λόγοι και τρόποι με τους οποίους αποικεί το κεφάλαιο τις περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας είναι αμέτρητοι και δεν θα χωρούσαν στο παρόν κείμενο.
Θα θέλαμε να σταθούμε, παρόλα αυτά, σε ένα από τα λίγα αναχώματα της μάχης αυτής. Και μιλάμε για τη δημιουργική μας δυναμική ως μέσο επανοικειοποίησης/απελευθέρωσης της καθημερινότητας μας. Και με τον όρο δημιουργία δεν αναφερόμαστε αποκλειστικά στο όποιο παραγόμενο έργο και την διαδικασία παραγωγής του, αλλά και στις καταστάσεις, σχέσεις και συνθήκες που συνιστούν τον υλικό -και μη- χώρο όπου μπορούμε να ζήσουμε ελεύθερα τις ζωές μας.
Στην δημιουργικότητα που το σύστημα προωθεί, αντί να αναπνέουμε, ασφυκτιούμε.
Στην (αυτο)αποκαλούμενη καλή Τέχνη δημιουργείται και συντηρείται μια μαζική αντίληψη του καλαίσθητου σύμφωνα με τα εκάστοτε πρότυπα και οφέλη. Ακόμα και οι αντιστάσεις αφομοιώνονται και αισθητικοποιούνται, χάνοντας την ανατρεπτικότητά τους. Το «έργο» προσφέρεται ως προϊόν προς κατανάλωση αντί για βίωμα, συντηρώντας και ενισχύοντας την παθητική στάση του κοινού απέναντι στον καλλιτέχνη-αυθεντία. Μια αυθεντία που ανήκει στην ελίτ αυτών που -ίσως και για ταξικούς λόγους- «κατέχουν το αντικείμενο», άρα και «έχουν κάτι να πουν» (αφού τα λένε ωραία μωρέ). Και το εν λόγω αντικείμενο μπορεί να υπάρχει μονάχα στη σφαίρα του φαντασιακού, ασύνδετο με την προσωπική και καθημερινή ζωή του υποκειμένου. Με μόνο στόχο τη πραγμάτωση ενός συμπαγούς και φαντασμαγορικού έργου, είτε για να πληρωθεί ο καλλιτέχνης είτε για να φτάσει ο ίδιος στην πλήρωση.
Ως συλλογικότητα επιθυμούμε να διευρύνουμε έναν διάλογο που ήδη διεξάγεται και βρίσκει ενίοτε σημαντικές απαντήσεις στους προβληματισμούς μας.
Ενάντια στην εμπορευματοποίηση των διάφορων πτυχών της ζωής μας, να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης. Αμφισβητώντας το ισχύον, να ανακαλύψουμε και να συλλογικοποιήσουμε τις επιθυμίες μας. Ενάντια στον κόσμο του θεάματος, να αναζητήσουμε την άμεση, αδιαμεσολάβητη εμπειρία/βίωμα και όλες τις δυναμικές που κρύβουν. Να εκφραστούμε και να δημιουργήσουμε μέσα και έξω από τους καθιερωμένους χώρους/πλαίσια, με παραπάνω μέσα απ' όσα φανταζόμαστε ακόμη.
Μ' αυτούς και με όλους τους άλλους τρόπους του κόσμου θέλουμε να στήσουμε τα οδοφράγματα μας στο χρόνο.
Λαμβάνοντας υπόψιν τις φιλοδοξίες του κράτους για την εκκένωση των καταλήψεων, την καταστολή των κοινωνικών αγώνων, την επιβολή ελέγχου στους δρόμους και στις πλατείες και τη μέγιστη αξιοποίηση των δημόσιων χώρων προς όφελος ιδιωτών, η επιθυμία μας για εδαφικοποίηση δε θα μπορούσε να συναντήσει την ανάγκη μας για στέγαση πουθενά αλλού παρά σε έναν κατειλημμένο χώρο.
Έτσι, το Νοέμβριο του 20' ξεκινήσαμε εργασίες στο ένα από τα δύο υπόγεια της Υφανέτ το οποίο ήταν ανέγγιχτο για πάνω από 50 χρόνια. Οι εργασίες συνεχίζονται ακόμα, με σκοπό ο χώρος να μπορεί να στεγάζει, πέρα από την συνέλευση, project, διαδραστικά -αυτομορφωτικά εργαστήρια και εκδηλώσεις, που λειτουργούν με όρους συνδιαμόρφωσης, οριζοντιότητας και DIY λογική.