Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021 στις 9.00 πμ
Παράσταση διαμαρτυρίας
[Ακολουθεί ανακοίνωση σε Ελληνικά και Αγγλικά, English version below]
ΓΙΑΤΡΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ - ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ
Σχεδόν ένα χρόνο πριν, στις 21.10.20 εργαζόμενη στην κλινική αποκατάστασης θυμάτων βασανιστηρίων των Γιατρών Χωρίς Σύνορα (ΓΧΣ) στην Αθήνα, στη θέση της γραμματείας/reception και μέλος του ΣΒΕΜΚΟ ενημερώθηκε για την απόλυσή της με πρόφαση την υπολειτουργία της κλινικής λόγω COVID.
Η συναδέλφισσα είναι μονογονέας και εργάζεται στην κλινική από τον Μάιο του 2018. Από τις αρχές του 2020, μετά την άφιξη της καινούργιας συντονίστριας πεδίου της κλινικής, έπεσε θύμα συστηματικής στοχοποίησης και διάκρισης. Ενδεικτικά, κατά την περίοδο της καραντίνας, ενώ στο υπόλοιπο προσωπικό δόθηκε η επιλογή να εργαστεί από το σπίτι, από εκείνη ζητήθηκε να κάνει χρήση της άδειας ειδικού σκοπού. Μάλιστα δεν της δόθηκε καμία άλλη εναλλακτική και δεν συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα εργασίας της κλινικής. Όταν άρχισαν να εξαντλούνται οι μέρες άδειας της, και η ίδια έθεσε ζήτημα ισότιμης συμμετοχής στην ομάδα και εργασία με φυσική παρουσία στη κλινική, η απάντηση ήταν αρνητική. Επιπλέον το αίτημά της για συμπερίληψη στο πρόγραμμα εργασίας της κλινικής είχε σαν αποτέλεσμα περαιτέρω κακοποιητικές συμπεριφορές από τη συντονίστρια. Όταν έθεσε υπόψιν της υπεύθυνης ανθρώπινου δυναμικού τα παραπάνω περιστατικά, ξεκαθαρίστηκε ότι απαγορεύεται ο εξαναγκασμός σε λήψη άδειας ειδικού σκοπού και η συναδέλφισσα επέστρεψε στην εργασία της. Το επόμενο διάστημα οι παρενοχλήσεις και οι διακρίσεις από τη συντονίστρια πεδίου δεν έλειψαν, καθώς για παράδειγμα, ήταν η μόνη εργαζόμενη στην οποία γινόταν καθημερινά τηλεφωνικός έλεγχος κατά την ώρα έναρξης και λήξης του ωραρίου της.
Στην αρχή του περσινού Οκτωβρίου, λίγο πριν την ανακοίνωση της απόλυσής της, έγινε απόπειρα να της επιβληθεί σαν καθήκον η θερμομέτρηση των ασθενών και η αξιολόγηση των συμπτωμάτων Covid που γίνεται κατά την είσοδο των ασθενών στην κλινική. Η συναδέλφισσα αρνήθηκε, καθώς δεν είχε ούτε τις απαραίτητες γνώσεις ούτε και τα μέσα προστασίας για να αναλάβει αυτή την ευθύνη απέναντι στους ασθενείς και τους συναδέλφους της. Αξίζει να σημειωθεί ότι την περίοδο εκείνη δεν τηρούνταν καν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας στην κλινική και ότι η ίδια ανήκει σε ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα. Τη θέση αυτή, η οποία έως τότε καλυπτόταν εθελοντικά από μέλη του προσωπικού, και την οποία είχε αρνηθεί χωρίς συνέπειες ιατρικό προσωπικό της κλινικής λόγω του φόβου έκθεσης στον Covid, η διοίκηση της κλινικής προσπάθησε να την επιβάλει στη συναδέλφισσα, τόσο με άμεσα αιτήματα όσο και με έμμεση ψυχολογική πίεση. Την άρνησή της αυτή ακολούθησαν δηλώσεις από τον άμεσα προϊστάμενό της ότι αν εμείνει, θα κινηθούν πειθαρχικές διαδικασίες. Οι δε δικαιολογημένες της επιφυλάξεις στοχευμένα ερμηνεύτηκαν, κατά τις συναντήσεις της με το τμήμα ανθρωπίνου δυναμικού, ως άρνηση εκτέλεσης καθήκοντος προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η επικείμενη απόλυση.
Η διακριτική μεταχείριση και οι κακοποιητικές συμπεριφορές που υπέστη η συναδέλφισσα δεν αποτελούν μεμονωμένα γεγονότα σε μια οργάνωση, η οποία προσφέρει δυσανάλογα εργασιακά προνόμια και επιτελικούς ρόλους στο διεθνές της προσωπικό (expats) κατά τις αποστολές του, σε σχέση με τα προνόμια των ντόπιων εργαζομένων. Παρότι αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί ιδιαιτερότητα των αποστολών στην Ελλάδα, στην εν λόγω κλινική η θεσμική διάκριση μεταξύ των εργαζόμενων αποτυπώνεται στο μεγάλο αριθμό εξαναγκασμένων παραιτήσεων, απολύσεων και αποχωρήσεων αποκλειστικά ντόπιου προσωπικού. Επιβεβαιώνοντας την καταγεγραμμένη σε διεθνές επίπεδο αποικιοκρατική προσέγγιση των ΓΧΣ, η οργάνωση επενδύει σε φθηνό εξειδικευμένο, ντόπιο προσωπικό και απολύει μια χαμηλόμισθη μονογονέα μητέρα που διεκδικεί τα δικαιώματά της σε εποχή πανδημίας, την στιγμή που διευκολύνονται αποστολές expats με όλη τους την οικογένεια, όλα τα έξοδα πληρωμένα και παχυλούς μισθούς εξωτερικού. Εκτός αυτών, η περίπτωση της συναδέλφισσας από τους ΓΧΣ αναδεικνύει επίσης για ακόμα μια φορά τη θέση των γυναικών και των θηλυκοτήτων στους χώρους εργασίας, η οποία όχι μόνο παραμένει δυσμενής αλλά επιδεινώνεται συνεχώς, λόγω της ''έκτακτης ανάγκης'' στην Covid εποχή. Επικίνδυνη εργασία λόγω ελλιπών μέτρων προστασίας, απώλεια εργασιακών κεκτημένων (όπως έγινε με την άδεια ειδικού σκοπού, που επιβάρυνε ιδίως τους γονείς με μικρά παιδιά), εντατικοποίηση και επισφάλεια συνθέτουν ένα σκηνικό εργασιακού μεσαίωνα.
Ένα χρόνο μετά την άδικη και εκδικητική της απόλυση, η συναδέλφισσά μας συνεχίζει να αντιμετωπίζει καθημερινά τις δυσβάσταχτες συνέπειες της ανεργίας, που σε εποχή πανδημίας επιδεινώνονται από την ανυπαρξία όποιας κρατικής πρόνοιας και στήριξης στις μονογονεϊκές οικογένειες. Απέναντι σε αυτά, η απάντησή μας δεν μπορεί να είναι άλλη από την αλληλεγγύη. Την Τετάρτη 20 Οκτώβρη 2021 εκδικάζεται η προσφυγή της εναντίον της εκδικητικής της απόλυσης και εμείς είμαστε μαζί της, ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία που στην πανδημική εργασιακή πραγματικότητα δε γνωρίζει όρια. Είμαστε μαζί της και επιλέγουμε την συναδελφική αλληλεγγύη, γιατί ξέρουμε καλά, ότι η μόνιμη τακτική του «διαίρει και βασίλευε» των εργοδοτών, που επιβάλει το διαχωρισμό μεταξύ συναδέλφων/σων και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, μας αφήνει μόνες/ους και εκτεθειμένες/ους στην εκμετάλλευση και την αναλωσιμότητα.
Στις 20/10/2021 συμμετέχουμε στη στάση εργασίας σε όλες τις δομές των ΓΧΣ και δηλώνουμε τη στήριξή μας στην απολυμένη εργαζόμενη, απαντάμε με συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και αντεπίθεση για να πάρουμε πίσω όσα μας ανήκουν.
Αλληλεγγύη στην απολυμένη συναδέλφισσα από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα
Άμεση ανάκληση της εκδικητικής απόλυσης
4ωρη στάση εργασίας στις δομές της οργάνωσης «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» στην Αττική, 20/10/2021 9:00-13:00
Παράσταση διαμαρτυρίας στα δικαστήρια της Ευελπίδων κτήριο 9, αίθουσα 16 στις 09:00
[English version]
DOCTORS WITHOUT BORDERS - LABOUR ARBITRARINESS WITHOUT LIMITS
Almost one year ago, on 21/10/2020 an employee at the doctors without borders' (MSF) clinic for the rehabilitation for survivors of torture in Athens, working at the reception position and a member of SVEMKO (grassroot union of NGO workers), was informed of her dismissal, under the pretext of the clinic's reduced activity due to COVID.
Our co-worker is a single parent and is working at the clinic since May of 2018. Since the beginning of 2020, shortly after the arrival of a new field coordinator, she has been the victim of systematic discrimination and targeting by the administration. Namely, during the lockdown period, while the rest of the staff was given the option to work from home, it was asked of her to use her "special purpose" leave. In fact, she was given no other alternative and she was not included in the clinic's work rotation. When her leave days started to run out, she raised the issue of equal participation in the team and of her physical presence at the clinic's workplace, but the response was negative. On top of that, her request for inclusion in the clinic's work schedule had as a result further abusive behaviour by the coordinator. When she brought the above incidents to the HR manager's attention, it was made clear that coercion to using "special purpose" leave was prohibited and our co-worker returned to her duties. During the next period, the abusive behaviour and the discrimination continued, as for example, she was the only employee who was being checked daily on the phone by the field coordinator, at the beginning and end of her shift.
At the beginning of October of 2020, shortly before the announcement of her dismissal, it was attempted to impose on her the task of taking the temperature and assessing the COVID symptoms, that was done upon the patients' entrance in the clinic. Our co-worker objected, as she didn't have either the knowledge or the protective equipment to assume that responsibility towards the patients and her co-workers. It is worth to note that at the moment, the required protection measures were not adhered to and that she belongs to a vulnerable population group. That task, which was up until then voluntarily covered by members of the staff, and which was also rejected without consequences by medical personnel of the clinic due to fear of exposure to COVID, was attempted to be forced upon our co-worker, not only with direct requests but also by indirect psychological pressure. Her objection was followed by statements from her line manager, that if she insisted on her stance, disciplinary measures would be taken. Moreover, her reasonable doubts were interpreted, during her meeting with the HR department, as refusal of duty in order to justify her coming dismissal.
The distinct treatment and abusive behaviour that our co-worker was subjected to are not isolated incidents in the organisation, which offers disproportionate work benefits and executive roles to its international staff (expats) during their missions, compared to those of the national staff. Even though this reality is not a particularity of the mission in Greece, in the aforementioned clinic the institutional discrimination is reflected on the significant number of forced resignations and dismissals, exclusively of national staff. Confirming the documented, on an international level, colonialist approach of MSF, the organisation is investing in cheap specialised local staff and fires a low-salary single parent who is claiming her rights at the time of a pandemic, while at the same time is facilitating expat missions with their whole family, all expenses paid and lucrative international salaries, compared to the much lower Greek ones. Besides that, our co-worker's case also highlights once again women's and femininities' place in the workspaces, which not only remains harsh but is constantly deteriorating, due to the emergency in the COVID era. Dangerous work due to insufficient protection measures, loss of earned labour rights (as was the case with the "special purpose" leave, which especially burdened parents with young children), intensification and precarity compose the setting of a labour dystopia.
One year after the unjust and vengeful dismissal, our co-worker still faces every day the problems of unemployment, which are deteriorating, during the pandemic era, due to the absence of state's welfare and support to single parent families. Against all these, our answer can be no other than solidarity. On the 20th of October she goes on trial against the dismissal, and we will be by her side, against labour arbitrariness, that during the pandemic working condition knows no borders. We stand by her side in solidarity because we know well that employers' permanent tactics of "conquer and divide", which imposes division between co-workers and competition among them, leave us alone and exposed to exploitation and expendability.
On 20/10/2021 we are participating in a stoppage of work in all MSF premises, and we are declaring our support to our dismissed colleague, we are answering with collectivisation of our resistance and counterattack to take back what belongs to us.
Solidarity to the dismissed co-worker from MSF
Immediate revocation of the vengeful dismissal
Half day stoppage of work in MSF premises in Attica,
20/10/2021, 9:00-13:00
Demonstration at Evelpidon. building 9, room 16, at 9:00