Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2021 στις 10.00 πμ

Μικροφωνική ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό

«Επιχείρηση ελευθερία» ή ζήτω η νέα μπασταρδοκρατία;

Το γελοίο και συνάμα τραγικό δεν είναι που η κρατική προπαγάνδα χρησιμοποιεί εύηχα σχήματα για να αποσπάσει συναίνεση, ακόμα και για τις μεγαλύτερες καφρίλες. Το κουλό είναι που στη συγκεκριμένη συγκυρία πετυχαίνει.

Τι πετυχαίνει;

Πετυχαίνει η αφήγηση της, οι προσταγές και τα δόγματα της να αγκαλιαστούν ευρέως και να αναπαράγονται πλέον στα πλαίσια ενός κοινωνικού αυτοματισμού, που δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης και κριτικής. Κάτι που συμβαίνει επειδή ο μαζικός-υποχρεωτικός εμβολιασμός εμφανίζεται σαν η μόνη σωτηρία από τον ιό, αλλά και από τις καραντίνες και τα μέτρα ελέγχου και καταστολής που οι ίδιοι επέβαλλαν εδώ και ενάμιση χρόνο.

Γιατί ο μαζικός εμβολιασμός δεν είναι άλλο από τις καραντίνες, τα πρόστιμα, τις απαγορεύσεις και τα νταηλίκια των μπάτσων;

Κατ΄άρχήν, επειδή στην εφαρμογή του δεν προσφέρεται ως μια ακόμα επιλογή, που ο καθένας μπορεί να κρίνει με βάση την αυτοδιάθεση του σώματός του, αν θέλει ή δεν θέλει να το κάνει. Ή, ας πούμε, αν προτιμά να ρισκάρει να νοσήσει ή να ρισκάρει σε σχέση με τις πιθανές παρενέργειες, μιας και η μέχρι τώρα πληροφόρηση πάνω στο ζήτημα μόνο αξιόπιστη δεν μοιάζει. Στα πλαίσια αυτής της διαχείρισης, η υγεία από δικαίωμα ή θεμιτή για τον καθένα κατάσταση έχει μετατραπεί σε νομική υποχρέωση. Το ίδιο ισχύει και για το εμβόλιο που η αποδοχή του προσφέρει κάρτα προνομίων, ενώ η άρνηση του κόκκινη κάρτα αποκλεισμού. Έτσι, δημιουργείται ένα δίπολο αποκλεισμού και ευνοϊκής μεταχείρισης καθώς και νέες σχέσεις εξάρτησης, εξουσίας και ελέγχου. Παράλληλα, η επιβολή του εμβολιασμού συνοδεύεται από ένα σύστημα καταγραφής προσωπικών, ιατρικών και λοιπών δεδομένων, που μαζί με τα μηνύματα εξοδούχου που στέλναμε κατά την καραντίνα, έχουν επιταχύνει κατά πολύ την εδραίωση ενός ψηφιακού πανοπτικού. Η συλλογή αυτή, γίνεται με τρόπο «φιλικό προς τον χρήστη» ώστε να φαίνεται πως υπάρχει συναίνεση σε αυτό. Στην πραγματικότητα, δημιουργείται το πλήρες προφίλ του κάθε πολίτη και ελέγχεται κάθε δραστηριότητά του. Χάριν ευκολίας και έλλειψης αντίστασης, οι νέες τεχνολογικές μέθοδοι έχουν μπει για τα καλά στις ζωές μας και θυσιάστηκαν η ανωνυμία και τα προσωπικά δεδομένα στον βωμό της νέας πραγματικότητας. Κατεύθυνση που τροφοδοτείται ακόμα περισσότερο από τη μεσολάβηση της τεχνολογίας τόσο στην κοινωνικοποίηση, όσο και στη δουλειά και την εκπαίδευση. Αυτό, ας το σκεφτούμε αυτοκριτικά, μαζί με το εξής ρητορικό ερώτημα: Πόσο εύκολο θα ήταν να εφαρμοστούν όλα αυτά, αν δεν κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε αγκαλιά με μια οθόνη και αν δεν είχαμε προ πολλού εκχωρήσει την ιδιωτικότητα και τις σχέσεις μας στα social media;

...Ας επιστρέψουμε όμως στα εμβόλια…

Στην παρούσα φάση ο εμβολιασμός παρουσιάζεται ως η μια και μοναδική διέξοδος και έτσι αφαιρεί αυτόματα άλλες ευθύνες από την πλάτη της κυβέρνησης. Επίσης, αυτή η μονοπωλιακότητα απεμπολίζει οποιαδήποτε αναζήτηση άλλων πιθανών στρατηγικών αντιμετώπισης. Αυτές θα μπορούσαν να βάλλουν στο επίκεντρο ζητήματα όπως αυτό της πρωτοβάθμιας φροντίδας ή της συνολικότερης ευημερίας του πληθυσμού και θα έρχονταν αντιμέτωπες με τα σχέδια για περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της υγείας, συγχωνεύσεις δημόσιων νοσοκομείων, επιδείνωση των συνθηκών εργασίας και γενικότερα των όρων διαβίωσης των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων. Ακόμη, όσοι χρειάστηκαν τα νοσοκομεία τα τελευταία δύο χρόνια, αναγκάστηκαν ή να επιμένουν στο να κλείνουν ραντεβού τα οποία ακυρώνονταν ή να καταφύγουν στην ιδιωτική περίθαλψη επωμιζόμενοι το κόστος αυτής, αν είχαν αυτή τη δυνατότητα. Ο δημόσιος λόγος για τη σωτηρία δεν εστιάζει καν στα πιθανά φάρμακα και θεραπείες, γεγονός που είναι σε απόλυτη σύμπνοια με την τακτική «είσαι άρρωστος πάρε ντεπόν και κάτσε σπίτι μέχρι να είσαι για ΜΕΘ», που διογκώνει τον τρόμο και προσφέρει στις φαρμακοβιομηχανίες πολύ μεγαλύτερη ζήτηση από ότι θα προσέφερε η θεραπεία. Έτσι, με την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού πλουτίζουν μερικές πολυεθνικές, παγιώνουν την κυριαρχία τους άλλες που ασχολούνται με ψηφιακά δεδομένα και άλλα ακατανόητα και ισχυροποιείται και η κρατική εξουσία.

Αφού κήρυξαν πόλεμο, αυτός δεν θα μπορούσε παρά να είναι ταξικός

Στο πλαίσιο του κρατικού αφηγήματος, όπου «βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν αόρατο εχθρό», χρειαζόμαστε «ήρωες πολέμου». Με αυτό το σκεπτικό χειροκροτούμε ιατρούς και υγειονομικούς στα μπαλκόνια, δίνουμε τιπς στον ντελιβερά και χαμογελάμε πίσω από τη μάσκα στους υπαλλήλους του μάρκετ. Αναγνωρίζουμε τις θυσίες τους και τον κίνδυνο στον οποίο εκτέθηκαν για το κοινό καλό. Τι γίνεται όμως όταν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι κάνουν μια επιλογή που αφορά το σώμα και την υγεία τους αλλά δεν ταιριάζει πλέον με το αφήγημα; Στα Ιωάννινα 150 υγειονομικοί βγήκαν σε «αναστολή», χάνοντας τον μισθό τους, με ο,τι αυτό συνεπάγεται.

Η διαχείριση της πανδημίας έχει ξεκάθαρα ταξικό πρόσημο και αυτό γίνεται φανερό αν αναλογιστεί κανείς ότι κατά τη διάρκεια των lockdown ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου συνέχισε να στοιβάζεται στα ΜΜΜ και να πηγαίνει κανονικά στη δουλεία του, για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του καπιταλιστικού οικονομικού συστήματος. Όσο πιο κάτω πηγαίνει κανείς κοινωνικά αναγνωρίζει τις επιπτώσεις αυτής της διαχείρισης, καθώς δεν είναι λίγος ο κόσμος που λόγω της θέσης στην οποία βρίσκεται (ανασφάλιστοι, μετανάστες και άλλοι), εν καιρώ πανδημίας, έμεινε ξεκρέμαστος, μη ξέροντας τι θα του ξημερώσει.

Μόνη λύση ώστε το κράτος να ισορροπήσει την οικονομία του σε χαμηλότερο ΑΕΠ είναι η αύξηση της ανεργίας, άρα οι απολύσεις. Έτσι, στην εξίσωση προστίθενται και όλοι αυτοί οι «ανυπότακτοι» που αρνούνται την επιβολή μίας ιατρικής πράξης στο σώμα τους. Την ευθύνη, ωστόσο, την επιρρίπτει όχι στο ίδιο και τα αφεντικά, αλλά στους διπλανούς ανεμβολίαστους συναδέλφους, στοχοποιώντας τους και κάνοντάς τους ορατούς εχθρούς. Όσοι επομένως αρνούνται τον υποχρεωτικό εμβολιασμό περιθωριοποιούνται και ακολουθεί οικονομικός, κοινωνικός αποκλεισμός.

Σαν συνέχεια στη ψυχολογική, κοινωνική και οικονομική εξάντλησή τους έρχονται τα υποχρεωτικά, αλλά όχι δωρεάν, τεστ. Αυτό από μόνο του σαν γεγονός αποδεικνύει ότι, όπως και όλα τα μέτρα, δεν αποσκοπεί στον περιορισμό της διασποράς ούτε ενδιαφέρεται (πραγματικά) για την υγεία του ατόμου. Τα τεστ επί πληρωμή για τους ανεμβολίαστους αποτελούν μέσο πειθάρχησης, καταστολής, ελέγχου, τιμωρίας και ταπείνωσης. Τέλος, προμηνύουν μελλοντικές εποχές όπου η ιατρική περίθαλψη θα γίνεται με όρους και προϋποθέσεις (π.χ. «ήθελες και έκανες σεξ, δεν πρόσεχες, κόλλησες HIV, γιατί να σε περιθάλψουμε;).

Γιατί όλο αυτό βολεύει την εξουσία;

Αρχικά, γιατί την ξεπλένει και δεν αφήνει περιθώρια για άλλου τύπου διεκδικήσεις, όπως ήδη είπαμε. Σε ένα δεύτερο επίπεδο και μάλλον πιο σημαντικό, γιατί τη βοηθάει να περάσει σε ένα επόμενο μοντέλο διακυβέρνησης, πιο συμβατό με τις εξελισσόμενες ανάγκες του οικονομικού συστήματος. Αν τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης επιχείρησαν να εξουδετερώσουν οποιοδήποτε συλλογικό αίσθημα και να εξατομικεύσουν ευθύνες και ελπίδες, ο διχασμός που έχει επιβληθεί, μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων,επικυρώνει μια ευρεία συναίνεση πάνω στη λογική που λέει πως πάντα κάποιοι πρέπει να περισσεύουν. Ούτε αυτό είναι καινούργιο, πάντα κάποιοι βίωναν τον κοινωνικό αποκλεισμό, την υποτίμηση, τον ρατσισμό ή ζούσαν σε συνθήκες υποτελούς διαβίωσης στο δρόμο, σε ιδρύματα, στρατόπεδα και φυλακές. Μόνο που τώρα, αυτοί που περισσεύουν γίνονται όλο και περισσότεροι, ενώ αρκετοί από αυτούς μέχρι πρότινος δεν έμοιαζε να φέρουν κάποιο στίγμα ή να ανταποκρίνονται σε στερεότυπα και προκαταλήψεις ικανά να τους τοποθετήσουν στο περιθώριο, μπορεί μάλιστα πριν λίγους μήνες να τους χειροκροτούσαμε... Η ρητορική της πανδημίας περνώντας από τους υπεύθυνους και ανεύθυνους, στους εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους επέτρεψε στην εξουσία να ορίσει νέα δίπολα πάνω στα οποία χτίζονται τα νέα της δόγματα. Πρόκειται για μια νέου τύπου εθνική ενότητα που ενσωματώνει όλο το φάσμα των ταξικών και κοινωνικών θέσεων, ενώ βαθαίνει και φαρδαίνει τον πάτο του βαρελιού.

Το υγειονομικό απαρτχάιντ ξεκίνησε με την περιστολή ελευθεριών και το κουρέλιασμα του συντάγματος και κατέληξε σε υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις, πιστοποιητικά υγειονομικών φρονημάτων, απολύσεις και αποκλεισμούς από την εργασία, την εκπαίδευση, την διασκέδαση κ.α. Και όπως κάθε μορφή φασισμού, επιχειρεί να διαπεράσει τις κοινωνικές σχέσεις στην ολότητά τους. Αφού μας εξοικείωσε μέχρι τα μπούνια με την μπατσοκρατία, μοίρασε μπάτσο-αρμοδιότητες σχεδόν στον κόσμο όλο, δασκάλους, σερβιτόρους, αφεντικά, ταξιθέτες κλπ. Και όπως κάθε μορφή βιοεξουσίας που σέβεται τον εαυτό της, τάισε ορμόνες το μπατσούλη, που τόσο καιρό φύτευε στο κεφάλι μας, με την ατομική μας ευθύνη, τα κώλο-σελφτεστ και την ενοχή του ασυμπτωματικού μεταδότη.

Μα το λένε οι γιατροί!

Καταρχάς, δεν το λένε όλοι οι γιατροί, το λένε οι γιατροί που δείχνουν τα ΜΜΕ, τα οποία έχουν αποδείξει πολλές φορές την αξιοπιστία τους, και επί του συγκεκριμένου την επικύρωσαν κιόλας με τα δωράκια κρατικού χρήματος που πήραν πρώτα από όλους. Υπάρχουν λοιπόν, γιατροί, επιδημιολόγοι και διάφοροι επιστήμονες που διαφωνούν με την κυρίαρχη αντιμετώπιση, προτείνοντας πιο συλλογικές προσεγγίσεις, όπως αυτή της ανοσίας της αγέλης με την παράλληλη προστασία των ευπαθών ομάδων. Αντί οι ευπαθείς συνάνθρωποι να χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για να μπει σε καραντίνα ο υγιής πληθυσμός, και κατά τα άλλα καμία μέριμνα και ακόμα λιγότερη πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας από ότι προ covid, θα μπορούσαν, λένε άλλοι ειδικοί, να πέσουν χρήματα και μέριμνα στους ευπαθείς ή να γίνουν κινήσεις αποασυλοποίησης και να αφεθούν οι υπόλοιποι να ζήσουν τη ζωή τους. Θα μπορούσε να μην είχε επικρατήσει αυτή η τρομοϋστερία, να αφήνονταν οι νέοι και υγιείς να ζήσουν, να κολλήσουν και να αποτελέσουν αυτοί το τείχος προστασίας, επιταχύνοντας την πολυπόθητη ανοσία, αντί να περιμένουμε τόσο καιρό και να βασιζόμαστε αποκλειστικά σε εμβόλια εγκεκριμένα με διαδικασίες κατεπείγοντος.

Επίσης, οι γιατροί λένε χρόνια τώρα ότι το άγχος και η πολλή δουλειά είναι το νούμερο ένα αίτιο για πολλές θανατηφόρες παθήσεις. Σε γενικές γραμμές, με όλη αυτή τη κατάσταση εγκλεισμού, πίεσης και αβεβαιότητας, βγήκαν στην επιφάνεια φαινόμενα όπως η απομάκρυνση ή η αδιαφορία για τον διπλανό με πολύ έντονο και φανερό τρόπο. Ουσιαστικά έγινε έκδηλη η ηθική κρίση που υπέβοσκε τόσα χρόνια. Η αβεβαιότητα και το άγχος που προκλήθηκαν είναι λογικό να οδηγήσουν σε πολύ έντονες ψυχικές καταστάσεις. Το επίκεντρο ωστόσο, ήταν η σωματική και συνολική υγεία και όχι η ψυχική, πράγμα που φάνηκε από την έξαρση προϋπαρχόντων ψυχολογικών προβλημάτων ή την δημιουργία νέων σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Ο φόβος απειλής της ζωής διασπάρθηκε τρομοκρατικά, φτάνοντας αρκετό κόσμο σε σημείο να βλέπει τους άλλους σαν μια δυνητική απειλή, με αποτέλεσμα να υπάρξει έλλειψη προσωπικής επαφής ή ακόμα και διατάραξη ή ρήξη σχέσεων λόγω αυτού. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε το κράτος να επιδράσει στις ανθρώπινες σχέσεις, βάζοντας την κοινωνικοποίηση, την προσωπική επαφή και την επικοινωνία σε ορισμένα περιθώρια/κουτάκια, κατορθώνοντας έτσι τον έλεγχο σε αυτές και χρησιμοποιώντας την «ατομική ευθύνη» ως μέσο ψυχολογικής πίεσης. Ωστόσο, δεν φαίνεται να ασχολείται με αυτή την άποψη κανένας από όλους αυτούς που μας φάγανε τη ζωή (για να μας προστατεύσουν από τον κορονοϊό) και δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εντείνουν την επισφάλειά μας.

Για να ξεμπερδεύουμε λίγο με αυτό το άθλιο επιχείρημα, ότι «το λένε οι ειδικοί»: Πρώτον, η ιατρική και γενικώς η επιστήμη δεν λειτουργεί εκτός πλαισίου εξουσιαστικών σχέσεων, ούτε είναι ουδέτερη και ανεξάρτητη από την κοινωνικοπολιτική κυριαρχία, πόσω μάλλον οι γιατροί. Γιατροί ήταν και αυτοί που κάνανε τα πειράματα στα ναζιστικά στρατόπεδα, γιατροί είναι και αυτοί που σε αφήνουν να ψοφήσεις αν δεν δώσεις φακελάκι. Δεύτερον, η αρρώστια και πόσω μάλλον η επιδημία και η πανδημία είναι έννοιες κατά βάση κοινωνικές, με αιτίες και λύσεις πολυπαραγοντικές. Οι κυβερνήσεις παγκοσμίως φαίνεται να το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά και να το εκμεταλλεύονται στο έπακρο. Η στοχοποίηση των μη εμβολιασμένων είναι εργαλείο του κράτους και της άρχουσας τάξης που κάθε άλλο παρά υγειονομικό χαρακτήρα έχει. Έτσι, ενοχοποιούνται όσοι χρήζουν περίθαλψης και όχι αυτός που δεν την παρέχει. Εμείς οι από κάτω, θα καταφέρουμε να νικήσουμε τους ατομικούς φόβους που μας επιβάλλουν και να σκεφτούμε πέραν των διλλημάτων που μας θέτουν οι κυρίαρχοι ή θα συνεχίσουμε να αγκαλιάζουμε δυστοπίες με πιασάρικα ονοματάκια;

Δεν γίνεται να ανεχθούμε την επιβολή νέων διαχωρισμών. Δεν γίνεται να παραδίνουμε τις ζωές, τα σώματά μας και τις σχέσεις μας έρμαια στα χέρια των ειδικών και των τεχνοκρατών και να περιμένουμε να ανθίσει η ζωή μέσα στο σκοτάδι της θανατοπολιτικής. Να πάψουμε να αναμασάμε στο στόμα μας τις βεβαιότητες και τα δίπολα της εξουσίας και να παλέψουμε για ζωή, όχι επιβίωση. Και τώρα που ήρθε πιο κοντά στα μάτια μας η πραγματικότητα του πόσο αναλώσιμοι είμαστε ή μπορούμε έτσι απλά να γίνουμε, ας πορευτούμε με αλληλεγγύη για να νικήσει η αξιοπρέπεια και ο αγώνας για ζωή.

Αλληλεγγύη στους εργαζόμενους που βγήκαν σε αναστολή ή έχασαν τη δουλειά τους.

Υ.Γ. Σκατά στους φασίστες, που είδαν να τους κλέβει τις πρακτικές η αστική δημοκρατία και σήκωσαν μπαϊράκι.

Οκτώβρης - Νοέμβρης 2021

Ανοιχτή Συνέλευση Ενάντια στην Κοινωνική Συναίνεση

Κάθε Σάββατο στις 16:00 στην κατάληψη Αντιβίωση (Παπανδρέου και Μπελογιάννη γωνία)

πηγή : email που λάβαμε στις 9 Νοεμβρίου 18h