Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2021 στις 17.00
Κάλεσμα σε ανοιχτή συνέλευση με σκοπό την διοργάνωση κοινού μπλοκ 6η Δεκέμβρη
Για όλα αυτά λοιπόν καλούμε Τετάρτη 24/11 17.00 στην ΑΣΣΟΕ σε ανοιχτή συνέλευση για τη διοργάνωση κοινού συγκροτημένου μπλοκ για την διαδήλωση τιμής και μνήμης στον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Για την υπεράσπιση των νεκρών μας, της πολιτικής μας κληρονομιάς και της ίδιας μας της ύπαρξης.
Φέτος στις 6 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 13 χρόνια από την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον αμετανόητο μπάτσο - δολοφόνο Επαμεινόντα Κορκονέα.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου και η εξέγερση που ακολούθησε δεν σάρωσε μόνο τις κρατικές και καπιταλιστικές δομές και την καταστολή αλλά και τις ως τότε κοινωνικές βεβαιότητες και ψευδαισθήσεις ότι τίποτα δε μπορεί να διαταράξει την ομαλότητα και την κοινωνική ειρήνη εκείνης της εποχής. Εκείνη η εξέγερση ήταν μια έκρηξη που συντάραξε το πολιτικό σκηνικό της χώρας, και ανέδειξε τις τότε εγγενείς αντιφάσεις του σε μια συνθήκη που η ιδεολογική ηγεμονία του greek success story φάνταζε άτρωτη και τα σύννεφα της οικονομικής κρίσης δεν είχαν φανεί ακόμα. Μια έκρηξη, πυροκροτητής της οποίας υπήρξε χωρίς αμφιβολία το casus belli που κήρυξε το αναρχικό κίνημα στην κοινωνική ειρήνη, η οποία όμως πολύ σύντομα τροφοδοτήθηκε από τη νεολαιίστικη οργή και το ξεσηκωμό κοινωνικών ομάδων του κοινωνικού περιθωρίου που ζουν την καταστολή του κράτους κάθε μέρα όλο το χρόνο ως συνέπεια της ίδιας τους της ύπαρξης: ρομά, μετανάστες, τοξικοεξαρτημένοι, άνθρωποι του παραβατικού υποπρολεταριάτου. Μια έκρηξη που απέδειξε ότι η επί δεκαετίες παρουσία και δράση μας στον κοινωνικό χώρο ούτε είναι αόρατη ούτε περνά απαρατήρητη, όσο κι αν κάτι τέτοιο είναι η επικρατέστερη εντύπωση στο εσωτερικό μας συνήθως.
Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί μέχρι και σήμερα την μεγαλύτερη εξέγερση που έχει πραγματοποιηθεί στην Ελλάδα από την μεταπολίτευση και έπειτα. Η απόφαση των αναρχικών δυνάμεων να κινηθούν άμεσα, να μην αφήσουν με τίποτα να χαθεί το μομέντουμ υπήρξε σαφώς προϊόν αυθορμητισμού μιας άλλης εποχής και ταυτόχρονα ένα τεράστιο πολιτικό ρίσκο καθώς κανείς δε μπορούσε να δει το μέλλον. Ωστόσο αποδείχθηκε καθοριστικός και κομβικός παράγοντας για την εξέλιξη των γεγονότων τόσο με την αντανακλαστική κίνηση της κατάληψη του Πολυτεχνείου και τις συγκρούσεις στην γειτονιά των Εξαρχείων το ίδιο βράδυ, όσο και για την στρατηγική της διάχυτης εξεγερτικής δράσης από την ίδια κιόλας νύχτα -στρατηγική που δε ξεπήδησε από το πουθενά αλλά εμπεριείχε το βίωμα και την εμπειρία δεκάδων επιθετικών ενεργειών τα προηγούμενα χρόνια- θέτοντας τις πόλεις της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας.
Ο αντίχτυπος της εξέγερσης είχε πολλαπλές αντανακλάσεις στο κοινωνικό περιβάλλον της χώρας του 2008. Καθώς το αφήγημα μιας αυτονόητης κοινωνικής ειρήνης γκρεμιζόταν και μαζί του και το αφήγημα της κοινωνικής ενότητας, έγινε φανερό ότι υπάρχουν δυο διαφορετικοί κόσμοι (ο καθένας φυσικά με τις όποιες διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του) αλλά με βασική αντίθεση ανάμεσα τους, τη στάση τους απέναντι στο δόγμα Νόμος και Τάξη. Η αντίθεση αυτή από κει και ύστερα θα βαθαίνει προοδευτικά προκαλώντας μια ταυτόχρονη ριζοσπαστικοποίηση και του προοδευτικού αλλά και του συντηρητικού πόλου της κοινωνίας , γεγονός που από τη μία οδήγησε σε όλο αυτόν τον πλούτο δράσεων και κινήσεων του ευρύτερου αναρχικού- αντιεξουσιαστικού κινήματος και από την άλλη στην απαρχή της ανάδειξης της ακροδεξιάς από περιθωριακή κοινωνική δυναμική σε βασικό πολιτικό παράγοντα με βασικό εκφραστή τη νεοναζιστική χρυσή αυγή.
Ο Δεκέμβρης του 2008 όπως δεν άρχισε ακριβώς τότε, αλλά συμπύκνωσε εκρηκτικά τις τότε κοινωνικές αντιθέσεις βγάζοντας τις στο προσκήνιο, δεν τελείωσε και επί τόπου. Ως ένα γεγονός του ιστορικού χρόνου που αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του στη συνείδηση ριζοσπαστικών ατόμων, υπήρξε καταλύτης για τη ριζοσπαστικοποίηση μιας νέας γενιάς αναρχικών που αγκάλιασαν κάθε μορφή πολτικής δράσης ακόμα και από το φάσμα του ένοπλου αγώνα.
Η σφοδρή κοινωνική σύγκρουση που έλαβε χώρα από το 2008 ως και το 2013, όπου και ξεθυμαίνουν οι αντιδράσεις στη μνημονιακή πολιτική, χαρακτηρίζεται από την αταλάντευτη και διαρκή παρουσία αναρχικών σε όλα τα μεγάλα γεγονότα της εποχής, στο κίνημα των πλατειών, στις συγκρούσεις και τις φωτιές του 11-12, στις μαχητικές αντιφασιστικές περιπολίες, στην εξεγερτική απάντηση για τη δολοφονία του αντιφασίστα ράπερ Παύλου Φύσσα από το Ναζί Ρουπακιά στους δρόμους του Κερατσινίου, στη διάδοση των καταλήψεων και στην επίμονη υπεράσπιση τους όταν αυτές χτυπιόντιουσαν. Χαρακτηρίζεται όμως και από τη λυσσασμένη δράση ομαδοποιήσεων που κονταροχτυπιόντουσαν με το πολιτικό σύστημα με κάθε δυνατό τρόπο και κάθε δυνατό μέσο αυτήν την εποχή, από τις αμέτρητες ενέργειων βανδαλισμών, στις δεκάδες εμπρηστικές επιθέσεις, κι από τις βομβιστικές ενέργειες μικρού και μεγάλου βεληνεκούς στις ένοπλες απαλλοτριώσεις και τις ένοπλες απαντητικές ενέργειες σε τμήματα και κυβερνητικά κτίρια μέχρι και την υποδειγματική απάντηση στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα με την εκτέλεση δύο νεοναζί.
Δικαίως επομένως η κληρονομιά και το πνεύμα του Δεκέμβρη φοβίζει ακόμα. Όχι τόσο για το γεγονός αυτό κάθε αυτό, ενός μητροπολιτικού ξεσπάσματος με ταραχές και λεηλασίες που κράτησε περίπου δυο βδομάδες, και πως τέτοιο έχει όλα τυπικά γνωρίσματα παρόμοιων μητροπολιτικών εξεγέρσεων, αλλά για αυτό που άφησε πίσω του. Για το όραμα που έδωσε σε πάρα πολύ κόσμο. Για την δυνατότητα των ανθρώπων να ονειρεύονται το αδύνατο και το απίθανο πέρα από τα όρια του φόβου. Για τη νέα μορφή συνείδησης που άρχισε να γεννιέται στους δρόμους και τις καταλήψεις το επόμενο διάστημα, συνείδηση σφυραλητημένη με το εξεγερσιακό βίωμα, που παρόλες τις ελλείψεις, τα όρια του, τις οργανωτικές του ανεπάρκειες, τη δυνατότητα προοπτικής, άφησε πίσω του κάτι που λείπει σίγουρα από τις μέρες μας. Πάθος, έμπνευση και αυτήν την εκστατική εξεγερτική «τρέλα» που έκανε τα μάτια όλων να λαμπυρίζουν πίσω από τις κουκούλες.
Η φετινή 6η Δεκέμβρη έρχεται σε μια περίοδο όπου έχουν χτυπηθεί άγρια όχι μόνο όσα όλα μας συνδέουν με το πνεύμα του Δεκέμβρη αλλά και πολύ περισσότερα. Κεκτημένα δεκαετιών που χάρη σε αυτά το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα έβρισκε το φυσικό του χώρο έκφρασης και δραστηριότητας, χάνονται. Οι διαδηλώσεις περιορίζονται, η καλπάζουσα πανδημία διαχειρίζεται αποκλειστικά με κατασταλτικά κριτήρια, οι απεργίες γίνονται παράνομες, η αστυνομία θα μπορεί να περιπολεί στα πανεπιστήμια, καταργείται το οχτάωρο, εκτραχύνεται το καθεστώς εξαίρεσης στις φυλακές, η μεταναστευτική πολιτική του κράτους αφήνει πίσω της δεκάδες νεκρούς σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα ενώ τα όπλα της αστυνομίας πυροβολούν ανεξέλεγκτα ξανά στους δρόμους των πόλεων αφήνοντας πίσω τους τραυματίες και νεκρούς.
Σε αυτές τις συνθήκες η πολιτική μας παρουσία στους δρόμους, και οι όροι με τους οποίους αυτή συμβαίνει, τίθεται πλέον ανοιχτά υπό αμφισβήτηση. Είναι φανερό ότι είναι πολλά αυτά που μας απομακρύνουν από το 2008, καθώς πλέον αντιμετωπίζουμε την πρόκληση για την ίδια την πολιτική μας ύπαρξη. Η οποία κινδυνεύει άμεσα όσο δεν αντιλαμβανόμαστε τις παρούσες προκλήσεις ώστε να συνειδητοποιήσουμε ότι για να μπορούμε να έχουμε διαφορές, να μπορούμε να διαφωνούμε, ακόμα και να ερχόμαστε σε ρήξεις, πρέπει πρώτα από όλα να υπάρχουμε.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το περιβάλλον κρατικής τρομοκρατίας και αστυνομικής βίας η φετινή 6η Δεκεμέβρη καλείται να στείλει προς το κράτος ένα διπλό μήνυμα. Αφενός ότι η ανατρεπτική μνήμη δεν θα αφεθεί βορά του ιστορικού αναθεωρητισμού των αστικών αφηγήσεων και αφετέρου ότι οι μνήμες των εξεγέρσεων του χτες έχουν ακόμα την δυνατότητα να ξεκλειδώνουν απελευθερωτικές προοπτικές στο σήμερα, ικανές να εμπνεύσουν και να δώσουν ξανά ψυχή αλλά και προοπτική στον αναρχικό αγώνα.
Για όλα αυτά λοιπόν καλούμε Τετάρτη 24/11 17.00 στην ΑΣΣΟΕ σε ανοιχτή συνέλευση για τη διοργάνωση κοινού συγκροτημένου μπλοκ για την διαδήλωση τιμής και μνήμης στον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Για την υπεράσπιση των νεκρών μας, της πολιτικής μας κληρονομιάς και της ίδιας μας της ύπαρξης.
Πρωτοβουλία αναρχικών ενάντια στις κρατικές δολοφονίες