Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2021 στις 19.00
Φεμινιστική πορεία για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών
Η φετινή 25η Νοέμβρη, παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας των γυναικών, μας βρίσκει να μετράμε ήδη 13 γυναικοκτονίες (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) μόνο μέσα στο 2021.
Μας βρίσκει σε μία περίοδο που η πανδημία, οι καραντίνες, η απώλεια εργασίας και η δραματική μείωση εισοδήματος λειτούργησαν καταλυτικά στην αύξηση των περιστατικών βίας κατά των γυναικών. Παράλληλα όμως, μας βρίσκει και σε μία περίοδο που περισσότερες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν και που όλο περισσότερες/οι/α λένε «ως εδώ» με την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες.
Η έμφυλη βία έχει βγει από το κουτί της «ιδιωτικής υπόθεσης» και αντιμετωπίζεται πλέον από μεγάλα στρώματα της κοινωνίας σαν αυτό που είναι: ένα κοινωνικό φαινόμενο που προϋπήρχε της πανδημίας και έχει τις ρίζες του στις σεξιστικές αντιλήψεις και την πατριαρχία, που το σύστημα αναπαράγει για να επιβιώνει. Σε αυτό το πλαίσιο έχει αποκαλυφτεί η στάση της αστυνομίας, που στην πραγματικότητα αδιαφορεί για τα θύματα έμφυλης βίας, αφού όταν καλείται να επέμβει είτε δεν εμφανίζεται ποτέ, είτε εμφανίζεται πολύ αργά. Η αδιαφορία αυτή είναι προέκταση της κρατικής αδιαφορίας, με τις ελάχιστες δομές στήριξης των θυμάτων βίας, τα μεγάλα λόγια και τις λίγες πράξεις.
Παράλληλα, ζούμε σε μια περίοδο όπου καταπατώνται συνεχώς τα εργατικά δικαιώματα, πράγμα που επηρεάζει άμεσα και τις εργάτριες, εγκλωβίζοντας τες σε ένα σύστημα διπλής καταπίεσης και βίας. Ζούμε σε μία περίοδο που οι διαρκώς αυξανόμενες φωνές των κουηρ και τρανς γυναικών τις εκθέτει σε κίνδυνο ακόμα και για τη σωματική τους ακεραιότητα, και τις σπρώχνει ξανά στην αορατότητα. Ακόμα πιο έντονο εγκλωβισμό και βία βιώνουν οι προσφύγισσες, οι οποίες βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ γνωστές ήταν και είναι οι τακτικές της επαναπροώθησης, οι οποίες θέτουν σε κίνδυνο την ζωή πολλών μεταναστριών/ων. Και φυσικά, καμία αναφορά στο δημόσιο λόγο για τις σεξεργάτριες, τις συνθήκες εργασίας τους και την μηδενική τους ορατότητα στην κοινωνία .
Η 25η Νοέμβρη, όπως και κάθε μέρα, πρέπει να γίνει ημέρα αγώνα ενάντια στον σεξισμό και την πατριαρχία, για έναν κόσμο χωρίς ανισότητες και διακρίσεις, όπου καμία άλλη γυναίκα (ντόπια, μετανάστρια/προσφύγισσα, κουήρ ή τρανς) δε θα πέσει θύμα βίας, καμία άλλη γυναίκα δε θα δολοφονηθεί.
Είμαστε δίπλα στις αδελφές μας!
Είμαστε εδώ και είμαστε μαζί
Καμία άλλη γυναικοκτονία!
Καμία λιγότερη!
Φτιάχνουμε και φέρνουμε μαζί μας πικέτες και χαρτόνια για την έμφυλη βία, για να γεμίσουμε τους δρόμους της πόλης με τις ιδέες και τα συνθήματά μας!
Μαχητικές και Ελεύθερες
ομάδα Sylvia Rivera - για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride
Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη
Τσουκνίδ@
Φοιτητική Ένωση για το Φύλο και την Ισότητα - ΦΥΛ.ΙΣ.
Φεμινιστική πορεία 25 Νοέμβρη
ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΕΣ
Η 25η Νοέμβρη ανακηρύχθηκε το 1999 από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Την ημερομηνία καθιέρωσαν άτυπα γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του 80΄, στη μνήμη της δολοφονίας των αδελφών Mirabal.
Η Patria (1924-1960), η Minerva (1926-1960) και η Maria Teresa (1935-1960) Mirabal υπήρξαν μέλη της αντιδικτατορικής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς Τρουχίγιο (1930-1961) στη Δομινικανή Δημοκρατία. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν αλλεπάλληλα. Στις 25 Νοεμβρίου 1960, κατά την επιστροφή τους από επίσκεψη στους συζύγους της Minerva και της Maria Teresa στη φυλακή, οι τρεις αδελφές μαζί με τον οδηγό Rufino de la Cruz σταματήθηκαν από άνδρες της ασφάλειας, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν με ρόπαλο και στραγγαλίστηκαν. Τοποθετήθηκαν μέσα στο αυτοκίνητο το οποίο οδηγήθηκε σε γκρεμό για να φανεί ατύχημα. Η τέταρτη αδελφή, η Dedé (1925-2014), μεγάλωσε τα παιδιά των αδελφών της και διατήρησε ζωντανή την κληρονομιά τους. Οι αδελφές Mirabal αναδείχθηκαν σε σύμβολα του λαϊκού και φεμινιστικού κινήματος παγκόσμια και έμειναν γνωστές ως Οι Πεταλούδες / Las Mariposas.
Στην Ελλάδα του 2021 η σεξιστική βία έχει κανονικοποιηθεί σε βαθμό ώστε να μιλάμε για πάνω μια δολοφονημένη το μήνα. Οι γυναικοκτόνοι είναι, κατά πλειοψηφία, νυν και πρώην σύντροφοι ή σύζυγοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει καταπιεστικό παρελθόν στη σχέση θύτη-θύματος. Πολύ συχνά, γυναίκες σε τέτοιο περιβάλλον έχουν γνωστοποιήσει στον κοντινό τους κύκλο ότι απειλούνται ή, ακόμα, έχουν φτάσει στο σημείο να προβούν σε καταγγελίες στην αστυνομία -καταγγελίες που συχνά είτε απλώς καταγράφονται, είτε αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες και αγνοούνται.
Κάθε γυναικοκτονία ακολουθεί η καθιερωμένη προβληματική κάλυψη του θέματος στα κανάλια. Βλέπουμε συχνά προσπάθεια ξεπλύματος του γυναικοκτόνου, με τα συστημικά μίντια να κάνουν λόγο για εγκλήματα πάθους, ζήλειας, ερωτικής εμμονής. Από τα δελτία ειδήσεων ως τα τηλεοπτικά πάνελ, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την προσωπική ζωή του θύματος, αν ήταν "πιστή", "καλή μητέρα" και άλλα, με λίγα λόγια "αν εκπλήρωνε σωστά το ρόλο της ως γυναίκα". Στο αποκορύφωμα, παρακολουθούμε τα μίντια να δίνουν χώρο σε κάθε λογής Μπαλάσκα που μοιράζει σε επόμενους γυναικοκτόνους δωρεάν συμβουλές για μείωση ποινής. Με τη στάση αυτή, τα συστημικά μίντια μεταθέτουν τη συζήτηση σε ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική βάση, και τρέφουν λίγο ακόμα τη λογική και τη ρητορική της πατριαρχίας.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα έγκλημα πάθους. Είναι εμφανές ότι η βασική αιτία των γυναικοκτονιών είναι η αίσθηση δικαιώματος πάνω στα γυναικεία σώματα και στις ζωές μας. Η βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της. Γι' αυτούς τους λόγους, ως φεμινιστική συλλογικότητα διεκδικούμε τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, ώστε να τεθεί το ζήτημα στην έμφυλη διάστασή του, καθώς και ουσιαστικά μέτρα προστασίας και δομές για θηλυκότητες που απειλούνται. Θεωρούμε την αναγνώριση της γυναικοκτονίας μέρος του αγώνα μας, ωστε να αναγνωρίζεται ως τέτοια και τα εγκλήματα αυτά να εδραιώνονται στην κοινή γνώμη ως εγκλήματα με έμφυλη αφετηρία. Λύση δεν θα δώσει ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, αλλά η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση.
Παράλληλα σε αυτά, θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών δεν ήταν μόνο cis γυναίκες αλλά και θηλυκότητες και λοάτκι+ άτομα. Η βία της ετεροκανονικότητας και της πατριαρχιας στοχεύει στα σώματα αυτά και ακόμη περισσότερο στα πιο καταπιεσμένα εξ αυτών, σε επίπεδο ταξικό, φυλετικό, ειτε όσο αφορά ζητήματα αναπηρίας, ψυχικής ασθένειας κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δολοφονία της Zackie / Oh, πριν τρία χρόνια στην Ομόνοια από αφεντικά, μπάτσους, υπό τη σιωπηλή συνενοχή των περαστικών. Τον Ζακ τον λίντσαραν μέρα μεσημέρι σε ένα πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας, με τη ταμπέλα του κλέφτη, του τοξικοεξαρτημένου, του δημοσίου κινδύνου. Ωστόσο αναρωτιόμαστε, αν ο Ζακ δεν ήταν εμφανώς θηλυκότητα, αν δεν ήταν μικρόσωμος, αλλά ψηλός και γεροδεμένος τι αντιμετώπιση θα είχε λάβει; Αν είχαν μπροστά τους μια ηγεμονική φιγούρα αρρενωπότητας η έκβαση "του επεισοδίου" θα ήταν πολύ διαφορετική. Έπειτα ο Ζακ λιντσαρίστηκε ξανά και ξανά στις ειδήσεις των 8, στις εικασίες των "ειδικών" και υπό την σχεδόν ηδονοβλεπτική ματιά των θεατών που πρότρεχαν σε συμπεράσματα. Ξεπλένοντας έτσι όχι μόνο την ελληνική σεξιστική κοινωνία αλλά και την ίδια την κρατική στρατηγική σεξισμού και εξόντωσης μια σειράς θηλυκοτήτων, ταξικά ορισμένων, υποκειμένων όπως των έγκλειστων μεταναστριών, των σεξεργατριών, των "παράνομων" εργατριών, των "αόρατων" τρανς υποκειμένων.
Για όλους αυτούς τους λόγους, γιατί πατριαρχία, ομοφοβία, σεξισμός, τρανσφοβια μας πνιγουν, θα είμαστε και φέτος στο δρόμο στις 25 Νοέμβρη. Η 25η Νοέμβρη που θέλουμε είναι διεκδικητική, διαθεματική, μας συμπεριλαμβάνει όλ@ όσ@ καταπιεζόμαστε από πατριαρχία και καπιταλισμό.
Θα είμαστε στο δρόμο για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, για να φωνάξουμε και για εκείν@ που δεν μπορούν, για να βάλουμε τέλος σε πατριαρχία και καπιταλισμό. Γιατί κανέν@ δεν είναι ελεύθερ@ όταν δεν είμαστε όλ@!
Witches Fight Back
Τα αμέτρητα περιστατικά έμφυλης βίας και γυναικοκτονιών που έρχονται διαρκώς στο φως, δεν συνιστούν φυσικά εξαιρέσεις, ούτε μεμονωμένες περιπτώσεις. Αντιθέτως, αποτελούν προϊόντα της ίδιας της κανονικότητας στην καπιταλιστική- πατριαρχική κοινωνία, αποτέλεσμα των πολλαπλών καταπιέσεων που προκύπτουν από τη σχέση τάξης- φύλου και ταυτόχρονα, από τη διείσδυση της πατριαρχίας, στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων. Της πατριαρχίας ως ιδεολογίας, που παρότι προϋπήρχε του καπιταλισμού, αποτέλεσε δομικό στοιχείο συγκρότησής του και προϋπόθεση της επιβίωσης του. Στην καπιταλιστική Δύση, που διατείνεται πως ξεμπερδεύει πλέον με αιώνες έμφυλης καταπίεσης, μέσα από την καλλιέργεια ενός φιλελεύθερου αστικού φεμινισμού και την απόδοση θέσεων εξουσίας στις γυναίκες, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη για τις εργαζόμενες και τις άνεργες, τις γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης. Την ίδια στιγμή, για τις απόκληρες, τις μετανάστριες και τις προσφύγισσες, τις «χωρίς χαρτιά», αλλά και για τα φτωχά ΛΟΑΤΚΙ άτομα, η ένταση της εκμετάλλευσης είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς υφίστανται τη βία του κοινωνικού και εργασιακού αποκλεισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα των ζωών τους.
Στις συνθήκες της έντονης συστημικής κρίσης που έχουν διαμορφωθεί στο πλαίσιο της συνεχιζόμενης πανδημίας, η σκληρή ταξική αναδιάρθρωση σηματοδοτεί και το βάθεμα της έμφυλης εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Με σημείο καμπής για το εγχώριο παράδειγμα την ψήφιση του αντεργατικού νόμου Χατζηδάκη, που εδραίωσε την απόλυτη ελαστικοποίηση της εργασίας, οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων και της εργατικής τάξης παλεύουν να ανταπεξέλθουν παράλληλα στους ρόλους τους ως μητέρες και τροφοί, μια εργασία ανέκαθεν απλήρωτη και μη αναγνωρίσιμη από το κράτος, αλλά και την κοινωνία. Ο νόμος θέτει έμμεσα υπό διευθέτηση (!) και το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης, για το οποίο προβλέπει επίσης «συνεννόηση» με τους εργοδότες. Στο έδαφος της νέας εργασιακής δυστοπίας, χαρακτηριστικό είναι το πολύ πρόσφατο περιστατικό μητέρας γιατρού που δεν προσλήφθηκε σε θέση εργασίας σε μεγάλο νοσοκομείο της χώρας, με την αιτιολογία πως «έχει δύο μικρά παιδιά», με την αναπληρώτρια Υπουργό Υγείας Μ. Γκάγκα να νομιμοποιεί την απόφαση, απορρίπτοντας την προσφυγή της εργαζόμενης στο Υπουργείο Εργασίας. Αποκαλυπτικά είναι, σχετικά με τα παραπάνω, τα αποτελέσματα πρόσφατων ερευνών σχετικά με τις επιπτώσεις που επέφερε στη ψυχική υγεία των κοινωνιών ο υποχρεωτικός εγκλεισμός στο σπίτι στην πανδημία, που έδειξαν εξαιρετικά υψηλά ποσοστά κατάθλιψης και διαταραχών άγχους για τις γυναίκες και περισσότερο τις μητέρες, λόγω των πολλαπλών βαρών που καλούνται να σηκώσουν.
Στον καπιταλισμό και την πατριαρχία, η έμφυλη βία, η βία που οι γυναίκες, αλλά και τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, υφίστανται καθημερινά, στους χώρους εργασίας, στο δρόμο, στο σπίτι είναι καθεστώς, και όσο η συστημική σήψη προχωράει, το φαινόμενο θα εντείνεται. Μια από τις επιπτώσεις που επέφερε η αναγκαστική παραμονή των γυναικών ανά τον κόσμο στο σπίτι την περίοδο της πανδημίας, υπήρξε η ραγδαία αύξηση των περιστατικών έμφυλης βίας, γεγονός που φάνηκε μέσα από τον τεράστιο αριθμό κλήσεων σε γραμμές υποστήριξης. Πιο συγκεκριμένα, το πρώτο δεκάμηνο του 2021, η Γραμμή SOS «15900», η οποία λειτουργεί με χρέωση, δέχθηκε 7.809 κλήσεις, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων αφορούσαν περιστατικά βίας, κυρίως ενδοοικογενειακής, ενώ 2.699 γυναίκες ανέφεραν ως δράστη τον νυν ή πρώην σύζυγο ή σύντροφό τους. Καθώς το έτος 2021 φτάνει στο τέλος του, μέχρι σήμερα, έχουν γίνει γνωστά 13 περιστατικά γυναικοκτονιών με δράστες συζύγους, συντρόφους, πατέρες.
Ακόμη, αμέτρητα είναι τα καταγεγραμμένα περιστατικά έμφυλης βίας, βιασμών, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και επιθέσεων και μπορούμε να φανταστούμε πόσα ακόμη συντελούνται καθημερινά που δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Η υπόθεση της Ηλιούπολης υπήρξε αποκαλυπτική της πατριαρχικής και της ακραίας βίας που υφίσταται μεγάλο ποσοστό γυναικών και ατόμων ανά τον κόσμο εντός των κυκλωμάτων σωματεμπορίας και πιο ειδικά, του διαχρονικού ρόλου της ΕΛΑΣ ως εγγυητή της κερδοφορίας τους. Της αστυνομίας ως του κατ' εξοχήν κρατικού μηχανισμού που νομιμοποιεί την έμφυλη βία, που την ώρα που χτυπάει με τα γκλοπς αγωνιζόμενες γυναίκες στις διαδηλώσεις, εξευτελίζει και κακοποιεί κρατούμενες, στις φυλακές, τα camps και την Αμυγδαλέζα, αδιαφορεί προκλητικά στις κλήσεις κακοποιημένων γυναικών, πολλές εκ των οποίων τελικά καταλήγουν δολοφονημένες.
Και φυσικά, οι «καθημερινοί» άντρες-βιαστές, όπως στην περίπτωση της 50χρονης καθαρίστριας- εργάτριας στα Πετράλωνα, όπως το κάθαρμα ιδιοκτήτης κέντρου μασάζ στα Εξάρχεια, μια πολύ σοβαρή υπόθεση που ήρθε στο φως το περασμένο καλοκαίρι.
Ως απόληξη της πατριαρχίας, η έμφυλη βία εκδηλώνεται και αναπαράγεται διάχυτα σε όλο το φάσμα των κοινωνικών σχέσεων. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία σε επίπεδο ΕΕ, το 1/3 των γυναικών έχουν δεχθεί σωματική ή/ και σεξουαλική βία, ενώ το 75% καταγγέλλουν σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας τους, όπου το ανύπαρκτο προστατευτικό πλαίσιο και φυσικά, ο εκβιασμός της απόλυσης επιβάλλουν τη σιωπή. Τα περιστατικά που έρχονται στο φως τελευταία είναι ενδεικτικά μιας συνθήκης βαθιά ριζωμένης στη βαθιά πατριαρχική ελληνική κοινωνία. Πρόσφατα μόλις έγινε γνωστή η υπόθεση της εκπαιδευτικού στη Λάρισα, που καταγγέλλει το βιασμό από τον προϊστάμενό της, ο οποίος φαίνεται να εμπλέκεται και σε πολλές ανάλογες επιθέσεις. Ακόμη, έχει αναδειχθεί πλήθος περιστατικών σεξουαλικών επιθέσεων σε σχολεία και πανεπιστήμια, με πρόσφατες τις καταγγελίες δύο μαθητριών για βιασμό από συμμαθητή τους σε σχολείο στα δυτικά της Θεσσαλονίκης, όπως το περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης 11χρονης μαθήτριας από καθηγητή στο Μοσχάτο, αλλά και των φοιτητριών μαιευτικής από καθηγητή τους, οι οποίες βγήκαν μπροστά και αγωνίστηκαν για την υπόθεσή τους.
Σήμερα το ακροδεξιό πολιτικό προσωπικό της χώρας, η κατ' εξοχήν ιστορικά πολιτική δύναμη των δοσίλογων, των βασανιστών και των βιαστών, εκφράζει και πριμοδοτεί στο απόλυτο την ελληνική εκδοχή της πατριαρχίας, του δόγματος Πατρίς- Θρησκεία -Οικογένεια, διαχρονικού και αδιαμφισβήτητου από όλες τις αστικές κυβερνήσεις πυλώνα του ελληνικού παρασιτικού καπιταλισμού, μέσα από το οποίο η γυναίκα προσλαμβάνεται αποκλειστικά ως μηχανή αναπαραγωγής του «έθνους». Απόλυτη έκφραση αυτού, υπήρξε η απόπειρα διοργάνωσης το περασμένο καλοκαίρι του «Συνεδρίου Γονιμότητας», υπό την αιγίδα της ελληνικής alt right και της Εκκλησίας που ακυρώθηκε υπό την πίεση της κοινωνικής κατακραυγής και που προσπάθησαν να επαναφέρουν σε ανάλογη διαδικτυακή εκδήλωση του δήμου Κατερίνης με τη συμμετοχή του γελοίου περιφερειάρχη Πατούλη. Η πατριαρχική επίθεση στα γυναικεία δικαιώματα και τις κατακτήσεις, πραγματοποιείται από την κυβέρνηση μέσα από διάφορες νομικές πρωτοβουλίες, με σημαντικότερη το νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, που αποτελεί πλέον ένα γερό όπλο και εργαλείο εκβιασμού των κακοποιητικών πατεράδων προς τις μητέρες, ενώ μάλιστα, ευρωβουλευτές της ΝΔ πρόσφατα ψήφισαν ενάντια σε νόμο για τις αμβλώσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Στη σημερινή συγκυρία, μέσα από τις αντιθέσεις του συστήματος, έχει αναπτυχθεί μια τεράστια κοινωνική δυναμική στους κόλπους του γυναικείου κινήματος παγκοσμίως, από τους αγώνες των γυναικών στην Πολωνία για την υπεράσπιση του δικαιώματος στις αμβλώσεις, στην Τουρκία ενάντια στις πολιτικές του φασιστικού καθεστώτος Ερντογάν, τις γυναίκες στο Αφγανιστάν που διαδήλωναν με κίνδυνο της ζωής τους ενάντια στους Ταλιμπάν, μέχρι τις αγωνιζόμενες γυναίκες στο Μεξικό, μια χώρα όπου διαπράττονται περίπου δέκα γυναικοκτονίες την ημέρα. Με αφετηρία τις χώρες της Λατινικής Αμερικής και ενώ καθημερινά διαπράττονται αμέτρητες γυναικοκτονίες ανά τον κόσμο, το φεμινιστικό κίνημα παγκοσμίως διεξάγει αγώνες για τη νομική κατοχύρωση του όρου και για την πλατιά κοινωνική του αναγνώριση. Παράλληλα, παρατηρείται διεθνώς και μέσα από τα social media, ένα κίνημα που πριμοδοτεί τις δημόσιες καταγγελίες περιστατικών έμφυλης βίας, που παρότι μπορεί να αφομοιώνεται εύκολα από την κυρίαρχη ιδεολογία και τον αστικό φεμινισμό λόγω των διαταξικών του χαρακτηριστικών, δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε την απελευθερωτική του διάσταση, αναγνωρίζοντας τις προοπτικές του, όταν αυτό συνδέεται με ευρύτερα κοινωνικά - ταξικά προτάγματα.
Για όλες εμάς, τις αγωνιζόμενες γυναίκες, τις κομμουνίστριες και τις αναρχικές, τις εργαζόμενες, τις άνεργες, τις γυναίκες του λαού και της εργατικής τάξης, ο αγώνας για τη γυναικεία χειραφέτηση είναι διαρκής και αλληλένδετος με το συλλογικό και επίμονο αγώνα για την κοινωνική και την ταξική απελευθέρωση, με το πανόραμα των αγώνων της εποχής μας, στους εργασιακούς χώρους, στη διεκδίκηση δημόσιας, δωρεάν και καθολικής υγείας και παιδείας, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον πόλεμο, απέναντι στην κρατική καταστολή.
Έχοντας πλήρη συνείδηση των αιώνων έμφυλης καταπίεσης που κουβαλάμε στις πλάτες μας, ως γυναίκες στο σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, ενδυναμώνουμε τη θέση μας μέσα στην κοινωνία και το κίνημα, συλλογικοποιούμε τις ανάγκες, τις αγωνίες, τις κραυγές και τις επιθυμίες μας, παλεύουμε στην καθημερινότητά μας, ώστε να δώσουμε τέλος στην πατριαρχία, την έμφυλη βία και την καταπίεση.
Δεν ξεχνάμε τη Νεκταρία, τη Δώρα, τη Γαρυφαλλιά, την Ελένη, τη Μαρία, την Καρολάιν, την Κωνσταντίνα, τη Βιολέτ, την Ελένη, τη Βασιλική, την Ανίσα, τη Σταυρούλα, τη Μόνικα και όλες τις δολοφονημένες από την πατριαρχία, τα ονόματα των οποίων δεν θα μάθουμε ποτέ
Πες την με το όνομά της, «γυναικοκτονία»
Καμία μόνη - καμία ανοχή στην έμφυλη βία
Να τσακίσουμε την πατριαρχία,
Να συναντηθούμε στον αγώνα για την ταξική απελευθέρωση και τη γυναικεία χειραφέτηση!
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ- ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
ΠΕΜΠΤΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ,
-Αθήνα, πλ. Κλαυθμώνος, 6.00 μ.μ
-Θεσσαλονίκη, Άγαλμα Βενιζέλου, 7.00 μ.μ.
Ταξική Αντεπίθεση (Ομάδα Αναρχικών και Κομμουνιστ(ρι)ών)
πηγή : email που λάβαμε στις 24 Νοεμβρίου 13h
Μέχρι τον καιρό των πεταλούδων…
25 Νοεμβρίου 1960: Οι τρεις Δομινικανές αδελφές Μιραμπάλ, πολιτικές αγωνίστριες γνωστές και ως Las Mariposas/ Πεταλούδες, που σχημάτισαν αντιστασιακό κίνημα κατά του δικτάτορα Τρουχίλο -γνωστού για την "συνήθεια" του να απαγάγει και να βιάζει νεαρές γυναίκες και κορίτσια- βασανίζονται, ξυλοκοπούνται και στραγγαλίζονται μέχρι θανάτου για την πολιτική τους δράση. Η τριπλή γυναικοκτονία πυροδότησε τις διαμαρτυρίες που τελικά οδήγησαν στην πτώση του Δικτάτορα Τρουλίχιο έξι μήνες μετά. Η 25η Νοεμβρίου καθιερώνεται έκτοτε από γυναικείες οργανώσεις ως Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Περισσότερο από μισό αιώνα μετά, τα πράγματα δυστυχώς δεν έχουν αλλάξει επαρκώς, με την έμφυλη βία να αποτελεί σταθερά έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την ζωή και την υγεία των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ υποκειμένων. Οι συνθήκες οξυμένης κοινωνικοπολιτικής και υγειονομικής κρίση, τις οποίες βιώνουμε σήμερα μετά από ενάμιση χρόνο εγκλεισμού και κοινωνικής απομόνωσης, αποτυπώνονται στις ζωές των έμφυλων υποκειμένων σε διαφορετική ένταση και με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τις ταυτότητες και τις καταπιέσεις που φέρει και υφίσταται το κάθε υποκείμενο. Δυστυχώς, μία μέρα αλλά και ένα κείμενο δεν είναι αρκετά για να αναδείξουν την πραγματικότητα της έμφυλης βίας, εντός της οποίας εντάσσεται ένα ευρύ φάσμα συμπεριφορών: από ακραίες μορφές σωματικής βίας, όπως ξυλοδαρμοί, βιασμοί και γυναικοκτονίες, μέχρι τον εκφοβισμό, την ψυχολογική βία και τον οικονομικό έλεγχο.
Τα έμφυλα υποκείμενα στο σπίτι, στον δρόμο και στην δουλειά πλήττονται διαρκώς είτε ευρισκόμενα αντιμέτωπα με άνιση οικονομική ή επαγγελματική μεταχείριση είτε επωμιζόμενα κατ'αποκλειστικότητα τα οικογενειακά βάρη, έχοντας το "μονοπώλιο" της φροντίδας. Ετσι, ο θεσμός της οικογένειας όπως διαμορφώνεται στο υπάρχον καπιταλιστικό και πατριαρχικό πλαίσιο εμπεδώνει εξουσιαστικούς μηχανισμούς που αναπαράγουν σχέσεις επιβολής, πειθάρχησης και συντηρητισμού. Η συζήτηση σχετικά με την συνεπιμέλεια που είδαμε να εξελίσσεται το προηγούμενο διάστημα ήρθε να υπογραμμίσει ακριβώς αυτό, πως το ίδιο το κράτος μέσω της οικογένειας συνθέτει καταπιεστικά αδιέξοδα περιβάλλοντα για τις γυναίκες. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η παντελής έλλειψη κρατικής πρόνοιας για τα θύματα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας (ανεπάρκεια ξενώνων και δομών δωρεάν νομικής εκπροσώπησης, απουσία αντανακλαστικών του δικαστικού συστήματος και μέριμνας για την γρήγορη έκδοση και τήρηση ασφαλιστικών μέτρων). Τα θύματα καλούνται, λοιπόν, συχνά να διαλέξουν μεταξύ της φυσικής ή οικονομικής επιβίωσης τους και της σωματικής τους ακεραιότητας. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις που τα θύματα καταφέρνουν να βρουν το θάρρος να καταγγείλουν τα σε βάρος τους περιστατικά, συχνά αντιμετωπίζονται με υποτιμητικά ή αποτρέπονται από τις αρμόδιες αρχές από το να ολοκληρώσουν την καταγγελία και υπόκεινται σε εκ νέου ψυχολογική κακοποίηση στο αστυνομικό τμήμα. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα περιστατικά για τα οποία έχει γίνει γνωστό ότι η αστυνομία ήταν ενήμερη καιρό πριν αλλά δεν ανέλαβε κάποια δράση για να προστατεύσει τα θύματα, με ορισμένα από αυτά να καταλήγουν μέχρι και σε γυναικοκτονίες.
Ηδη πριν το πέρας του 2021, μετράμε στην Ελλάδα δεκατρείς γυναικοκτονίες, ενώ και τα καταγεγραμμένα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Αντίστοιχη είναι η εικόνα και σε διεθνές επίπεδο. Άλλωστε οι γυναικοκτονίες δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά αλλά εκφάνσεις και συμπτώματα του πατριαρχικού συστήματος βάσει του οποίου οργανώνονται οι κοινωνίες μας. Τόσο οι γυναίκες όσο και άλλες πληττόμενες κοινωνικές ομάδες που δεν συμμορφώνονται με τα έμφυλα πρότυπα τοποθετούνται πάντα σε θέση υποτελή και υποχρεούνται να συμμορφώνονται με τις επιταγές του κυρίαρχου. Δεν έχουν δηλαδή την εξουσία επι των σωμάτων τους ούτε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή τους και έτσι η άρνηση τους δεν γίνεται δεκτή. Η προσπάθεια τους μάλιστα να καθορίσουν οι ίδιες την πορεία τους και να αποκτήσουν των έλεγχο των ζωών τους συχνά τιμωρείται με εξόντωση τους. Ο αγώνας του φεμινιστικού κινήματος για την ανάδειξη του φαινομένου έχει καταφέρει να το θέσει πλέον εμφατικά στον δημόσιο διάλογο δίνοτας ορατότητα αφενός στα θύματα και αφετέρου στο φεμινιστικό αίτημα για την νομική αναγνώριση της γυναικοκτονίας. Ταυτόχρονα, σημαντική είναι η προσπάθεια να ανατραπεί το πατριαρχικό αφήγημα περί "εγκλημάτων πάθους και τρέλας" όπως αυτο παρουσιάζεται μέσα από τα αστικά ΜΜΕ σε μία προσπάθεια "ξεπλύματος και θυματοποίησης" των δραστών.
Παρά τις αντίξοες συνθήκες και την έλλειψη στήριξης που αντιμετωπίζουν οι θηλυκότητες καταφέρνουν να βρίσκουν τη δύναμη να συνεχίζουν τον αγώνα τους για την εξάλειψη της έμφυλης βίας και ιδιαίτερα φέτος με το ξέσπασμα του κινήματος #metoo στην Ελλάδα φάνηκε ότι σιγά σιγά ο φόβος αρχίζει να μειώνεται. Έτσι σταδιακά η συζήτηση για την έμφυλη βία εξελίσσεται και τα θύματα βρίσκουν στήριξη το ένα στο άλλο με αποτέλεσμα να κοινοποιούν τα περιστατικά που τους συμβαίνουν σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια. Οι επιζώσες πλέον ενώνονται και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν συλλογικά τους θύτες, όπως και συνολικότερα το πατριαρχικό σύστημα επιβολής στην αυτοδιάθεση των έμφυλων υποκειμένων. Αυτό αποτυπώνεται και μέσω της αύξησης των φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεων και ομάδων αλλά και με την πιο μαζική, το τελευταίο διάστημα, συμμετοχή στις φεμινιστικές δράσεις από διαφορετικούς κοινωνικούς χώρους .
Γνωρίζοντας ότι ο δρόμος για την χειραφέτηση των κοινωνιών δεν μπορεί παρά να είναι και φεμινιστικός αφενός στηρίζουμε το φεμινιστικό κίνημα παλεύοντας για την ισότητα γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ σε επίπεδο λόγου και δρόμου αφετέρου πρέπει να καταστήσουμε τον φεμινισμό ζήτημα καθημερινότητας υιοθετώντας πρακτικές συμπεριληπτικές ενάντια σε διακρίσεις και σεξισμό. Έχοντας γαλουχηθεί σε κοινωνίες πατριαρχικές γνωρίζουμε ότι ο φόβος αλλά και ο σεξισμός είναι βαθιά ριζωμένοι. Ήδη τα προηγούμενα χρόνια αλλά ακόμα πιο έντονα από εδώ και πέρα θα κληθούμε να τσακίσουμε τον σεξιστή μέσα μας, να μιλήσουμε οι ίδιες και να σταθούμε δίπλα σε καταγγέλλουσες και θύματα. Για να μην μείνει Καμία μόνη της. Για να μην μετρήσουμε Καμία λιγότερη!
Την Πέμπτη 25 Νοέμβρη θα είμαστε εκεί και για αυτές που δεν είναι πια μαζί μας!
Δίνουμε ραντεβού στις 18:30 στην πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα και στηρίζουμε τα πανό των φεμινιστικών οργανώσεων. Στη Θεσσαλονίκη στις 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου. Στα Χανιά στις 18:30 στην πλατεία Δημοτικής Αγοράς. Στο Ρέθυμνο στις 20:00 στο Δημαρχείο.
Αναμέτρηση, Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική και Διεθνιστική Αριστερά