kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Απογευματινή διαδήλωση για 8 Μάρτη

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΑΛΕΣΜΑ 8 ΜΑΡΤΗ 2022

Κλείνουμε ένα χρόνο από τη εμφάνιση του metoo στη χώρα μας, που έκανε ορατή κάθε μορφή έμφυλης βίας (γυναικοκτονίες, βιασμοί, παρενοχλήσεις, trafficking, «revenge porn», κ.ά.) Αντί για μέτρα προστασίας είδαμε ένα οργανωμένο θεσμικό σεξισμό να ξεδιπλώνεται.
❌ Άρνηση της αναγνώρισης της γυναικοκτονίας ώστε να αποδίδεται δικαιοσύνη.
❌ Προσπάθεια διοργάνωσης συνεδρίων γονιμότητας και σεμινάρια προγεννητικής αγωγής που αμφισβητούν αναπαραγωγικά δικαιώματα.
❌ Ψήφιση του νόμου Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια -με τον κακοποιητή ν` αποκτά δικαιώματα στη ζωή της πρώην συζύγου και των ανήλικων παιδιών- που ανοίγει το δρόμο για την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου.
❌ Περικοπή των συντάξεων χηρείας.
Κύρωση της C190 στο αντεργατικό νόμο του Χατζηδάκη όπου η εργοδοσία (στην οποία συνήθως οφείλονται οι σεξιστικές και σεξουαλικές επιθέσεις) «αναλαμβάνει» την προστασία από την έμφυλη βία.
🌂 Αυτά είναι μερικά από τα έργα της κυβέρνησης ενάντια στις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων που αποθρασύνουν τους κακοποιητές, που επιδιώκουν να σηκώσουμε τα βάρη ενός κράτους πρόνοιας που διαλύουν και που αποσκοπούν, μαζί με όλα τα υπόλοιπα αντεργατικά μέτρα, να ωφεληθούν ακόμα περισσότερο οι επιχειρήσεις. Ταυτόχρονα οι προσπάθειες συγκάλυψης του ομαδικού βιασμού της Γεωργίας από τις Αρχές και την Αστυνομία αποκαλύπτουν τον τρόπο που αντιμετωπίζει το σύστημα την έμφυλη βία. Αναπαράγει τις σεξιστικές αντιλήψεις, γεννάει τη βία και τελικά, στηρίζει και καλύπτει τα «δικά του παιδιά», απέναντι στα θύματα.
☂️ Πιστεύουμε πως η 8η Μάρτη αποτελεί υπόθεση όχι μόνο του φεμινιστικού κινήματος, αλλά και του εργατικού, του νεολαιίστικου και κάθε στρώματος που αγωνίζεται. Τα σωματεία θα έπρεπε να διεκδικούν φεμινιστική απεργία και να πρωτοστατούν μαζί με το φεμινιστικό κίνημα στη μάχη ενάντια στον θεσμικό σεξισμό, τη φτώχεια και τη βία.
✊🏽 Έτσι η φωνή μας μπορεί να δυναμώσει για να υπερασπιστούμε από καλύτερη θέση και τις πιο ευάλωτες γυναίκες και θηλυκότητες, Ρομά, προσφύγισσες και μετανάστριες, ανάπηρες, τρανς, σεξεργάτριες. Η φωνή μας πρέπει να δυναμώσει για να δώσουμε από κοινού και τη μάχη ενάντια στις πολεμικές προετοιμασίες και τους εξοπλισμούς που αποσπούν πόρους από τις ανάγκες μας, που ενισχύουν την ακροδεξιά και το μιλιταρισμό.
🌹 Σας καλούμε να στηρίξετε τις κινητοποιήσεις που καλούνται για τις 8 Μάρτη!

📢1μμ άγαλμα Βενιζέλου, απεργιακή συγκέντρωση των συνδικάτων

📢7μμ άγαλμα Βενιζέλου, απογευματινή διαδήλωση

Ομάδα Sylvia Rivera, για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride, Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη και Μαχητικές και Ελεύθερες

πηγή : https://www.facebook.com/events/4786112761503…

Η 8η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή. Είναι μια ιστορία αγώνων που ξεκίνησε από τις απεργίες εργατριών στα υφαντουργία και στα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857. Εκείνη τη μέρα κατέβηκαν σε απεργίες και διαδηλώσεις απαιτώντας βελτίωση των απάνθρωπων συνθηκών εργασίας, μείωση των ωρών εργασίας και εξίσωση των μισθών τους με αυτούς των ανδρών. Όπως και τώρα, έτσι και τότε, τα αιτήματα για αξιοπρεπή ζωή και διαβίωση, συνάντησαν την καταστολή της αστυνομίας με την παρότρυνση των ιδιοκτητών των εργοστασίων. Η πρώτη απάντηση στην αναλγητική στάση κράτους και αφεντικών, ήρθε το 1910 με την καθιέρωση της Διεθνούς Ημέρας της Γυναίκας στις 8 Μάρτη από τη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών. Οι αγώνες συνεχίστηκαν και κλιμακώθηκαν με την σταδιακή θέσπιση της γυναικείας ψήφου ανά τα χρόνια, αναγνώριση πολιτικών, εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων και την γενικότερη αυτοθέσμιση και χειραφέτηση της γυναίκας.

Παρά τον διαρκή και αδιάκοπο αγώνα των γυναικών, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, το πατριαρχικό οικοδόμημα εξακολουθεί να αναπαράγεται και να συντηρείται, διαιωνίζοντας έτσι την έμφυλη καταπίεση και τις διακρίσεις. Από την καταπίεση στην προσωπική ζωή και τις διαπροσωπικές σχέσεις, τη συστηματική βία στο σπίτι, τη δουλεία, το δρόμο, την έλλειψη αυτοδιάθεσης του σώματος μας, τα σεξιστικά αστεία που αναπαράγονται, το εργασιακό μισθολογικό χάσμα και τις συνολικότερες διακρίσεις εις βάρος των γυναικών, γίνεται σαφές ότι παρά τα μέχρι τώρα κεκτημένα υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να αλλάξουν και πολλά ακόμα που πρέπει να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε. Η πραγματική και ουσιαστική ισότητα των φύλων, δεν μπορεί να κατοχυρωθεί μόνο μέσα από νόμους και δικαιώματα περί ισότητας, αλλά μέσα από αλλεπάλληλες και καθημερινές μάχες σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.

Ένα πρόσφατο παράδειγμα για τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία στην Ελλάδα αποτελεί το κίνημα του #Metoo που κατέδειξε δεκάδες μαζικές καταγγελίες παραβιαστικών και κακοποιητικών συμπεριφορών σε διάφορους χώρους και αποτέλεσε γροθιά στο φιλελεύθερο φεμινισμό και τις συντηρητικές προσεγγίσεις γύρω από το φύλο. Οι καταγγελίες αυτές δεν αποτέλεσαν μεμονωμένα τυχαία περιστατικά έμφυλης βίας, αλλά αποτύπωσαν μια ολόκληρη κουλτούρα που ξεπλένει, κανονικοποιεί και αναπαράγει τις εξουσιαστικές σεξιστικές τάσεις πάνω στα σώματα και τις ζωές μας. Και ενώ οι καταγγελίες πληθαίνουν από το ξεκίνημα του #Metoo, παράλληλα δεν μειώθηκαν τα περιστατικά έμφυλης βίας. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, παραβιαστικές συμπεριφορές. κακοποιήσεις και σεξουαλικές παρενοχλήσεις γνωστοποιούνται σχεδόν καθημερινά μέσα από ίντερνετ και ΜΜΕ. Το 2021, καταγράφηκαν τουλάχιστον 19 επίσημα θύματα γυναικοκτονιών και αμέτρητες υποθέσεις έμφυλης βίας, revenge porn, που επιτέλους άρχισαν δειλά να γίνονται αντιληπτά από την κοινωνία ως κατακριτέα για τον θύτη και όχι το θύμα, οι νοηματικές συγγένειες των οποίων είναι -ή θα έπρεπε να είναι- έκδηλες.

Το 2022, καταγράφηκε ήδη ένα περιστατικό γυναικοκτονίας στα Γιάννενα, ενώ συνεχίστηκε η έμφυλη βία και η κουλτούρα του βιασμού κάτι που αναδείχθηκε και μέσα από μια σειρά καταγγελιών: «24χρονη βιάστηκε στην Θεσσαλονίκη», «κύκλωμα μαστροπείας», «Παπάς στην Ηλιούπολη βίασε ανήλικη», «τρίτη καταγγελία για βιασμό από 16χρονο μαθητή στο Κορδελιό», «εγχώρια DIY και εμπορική ραπ σκηνή γεμάτη (παρα)βιαστές», και το βαρέλι της πατριαρχίας δεν έχει πάτο. Μέσα σε όλα αυτά, μόνη θετική συνιστώσα αποτελεί το γεγονός, πως πλέον οι θηλυκότητες βρίσκουν την δύναμη και νιώθουν άνετα να σταθούν όρθιες απέναντι στους (παρα)βιαστές τους και να τους καταγγείλουν συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην αλλαγή του βαθιά ριζωμένου σεξισμού στην ελληνική - και οχι μόνο - κοινωνία.

Η αναπαραγωγή και διαιώνιση του πατριαρχικού οικοδήματος, επηρεάζει σημαντικά και τον εργασιακό τομέα. Παρόλη την προσπάθεια που γίνεται με σκοπό την εξάλειψη κάθε έμφυλης διάκρισης και την αποτίναξη των πατριαρχικών φραγμών, παρατηρείται ακόμα και σήμερα, στους εργασιακούς χώρους ανισότητα, εκμετάλλευση και σεξισμός από μεριάς συναδέλφων, αφεντικών και κράτους. Πολλές γυναίκες δυσκολεύονται να βρουν εργασία εφόσον τα κριτήρια που θέτουν οι εργοδότες πολλές φορές είναι η «ομορφιά» και γενικότερα η εξωτερική εμφάνιση και η ηλικία, πρότυπα δηλαδή που έχει δημιουργήσει δεκαετίες τώρα η πατριαρχία, φαινόμενο καλά ριζωμένο στο καπιταλιστικό σύστημα. Στην περίπτωση ωστόσο που προσληφθούν, έχουν να αντιμετωπίσουν διαφοροποιήσεις στους μισθούς συγκριτικά με τους άνδρες, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, σεξιστικά σχόλια και χαρακτηρισμούς λόγω του φύλου τους, μείωση της προσπάθειάς τους σε οποιονδήποτε τομέα και εκμετάλλευση είτε από τα αφεντικά τους, είτε από τους άνδρες συναδέλφους τους. Σημαντικό γεγονός είναι και η υιοθέτηση μιας διαστρεβλωμένης γνώμης για την μητρότητα, η οποία δυστυχώς μπορεί να καθορίσει το αν μια γυναίκα θα αναλάβει μια επαγγελματική θέση ή όχι, γεγονός που οδηγεί αυτή την εντελώς προσωπική υπόθεση κάθε γυναίκας- στην οποία δεν έχει λόγω κανείς- σε πεδίο συζητήσεων, γνώμης και κατ' επέκταση απόφασης του άνδρα αφεντικού στον εργασιακό χώρο.

Και στην περίπτωση της μητρότητας, η επίθεση που βιώνουν οι μέλλουσες μητέρες είναι τεράστια. Πολλές έχουν χάσει την θέση εργασίας τους, λόγω εγκυμοσύνης, για άλλες είναι αποτρεπτικό να κάνουν το βήμα προς την μητρότητα λόγω εργασιακής ανασφάλειας. Οι άδειες μητρότητας είναι μόλις 8 εβδομάδες πριν την γέννα και 9 μετά τον τοκετό. Αγνοούνται έτσι οι ανάγκες της κάθε γυναίκας, αλλά και η επικινδυνότητα του να δουλεύεις (αν μπορείς) μέχρι τους 7 μήνες και μετέπειτα η γρήγορη επιστροφή πίσω στην εργασία. Όλες οι θηλυκότητες της κοινωνικής βάσης, λιγότερο ή περισσότερο αντιμετωπίζουν καθημερινά την κυριαρχία του ανδρικού φύλου και τον σεξισμό, σε όλους τους εργασιακούς χώρους, με το αφήγημα που διαχέεται στην κοινωνία, να θεωρεί μια τέτοια κατάσταση κανονικότητα και «φυσική ροή των πραμάτων».

Όσο η πατριαρχία θα είναι εδώ να χτίζει και να διαιωνίζει την ανδρική κυριαρχία πάνω στις ζωές και στα σώματα μας, τόσο περισσότερο θα πολεμάμε μέχρι να είμαστε πλέον ασφαλείς και όχι γενναίες στον δρόμο για το σπίτι, την δουλειά, την διασκέδαση. Μέχρι να διαλύσουμε όσα έχτισε η πατριαρχία και να απαλλαγούμε μια και καλή από τις καθημερινές σεξιστικές έμφυλες παραβιάσεις και καταπιεσεις, που μας φόρτωσε. Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, οφείλουμε να δημιουργούμε δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτικές απέναντι στα βιώματα τους. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο την συντριβή της πατριαρχίας - να κάνουμε τέλος, την 8η του Μάρτη, μια μέρα για αυτά που μας στερούν και όχι για αυτά που μας παραχώρησαν, μια μέρα αγώνα και όχι γιορτής.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Η 8η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ

ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΡΙΤΗ 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 19:00 ΑΓ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

ΒΑΣ. ΓΕΩΡΓΙΑ & ΜΠΙΖΑΝΙΟΥ ΓΩΝΙΑ

Ανοιχτή πολιτική συνέλευση

κάθε Δευτέρα στις 19:00

@ekxsxoleio

8 ΜΑΡΤΗ: ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ

«H θέση μας στην ανθρωπότητα ως γυναίκες δεν πρέπει να αποκτάται με ικεσίες αλλά με αγώνα.»

Louise Michel

Η 8η Μάρτη, από ιστορική σκοπιά, καθιερώθηκε το 1910 μετά από μια σειρά γυναικείων συλλογικών και ριζοσπαστικών αγώνων. Οι διεκδικήσεις των εργατριών γυναικών, ντόπιων και μεταναστριών, που έλαβαν χώρας στις ΗΠΑ, κυρίως στα κλωστοϋφαντουργεία και τα εργοστάσια της Νέας Υόρκης, οδήγησαν σε πρωτοφανείς κινητοποιήσεις και απεργίες. Οι ασυμβίβαστες εκείνες γυναίκες οργανώθηκαν, διεκδίκησαν, συγκρούστηκαν. Πάλεψαν, για να απαλλαχθούν από τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίες, τα εξαντλητικά ωράρια και τους πενιχρούς μισθούς που λάμβαναν. Πάλεψαν για την απελευθέρωση από τις καταπιέσεις και τους παραδοσιακούς ρόλους που τους είχαν αποδοθεί. Όλοι αυτοί οι αγώνες δεν πήγαν χαμένοι, αφού η ημέρα αυτή αποτελεί σημείο τομής για την ενεργητική συμμετοχή των γυναικών στους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες.

Τι έχει καθιερωθεί, όμως, καθεστωτικά να είναι σήμερα η 8η Μάρτη; Το καπιταλιστικό σύστημα έχει επιδοθεί στην απονοηματοδότηση των κοινωνικών κινημάτων και εξεγέρσεων. Πρόκειται για μια συνήθη πρακτική που στοχεύει στην αφομοίωση κάθε μορφής αντίστασης και εναντίωσης στην εξουσία, ώσπου αυτές να καταλήξουν ουσιαστικά ακίνδυνες για την κυριαρχία του. Συνεπώς, δε μας προκαλεί καθόλου εντύπωση το γεγονός ότι η μέρα αυτή καθιερώθηκε απλά ως «γιορτή της γυναίκας». Πρόκειται για μια ποταπή προσπάθεια απόδοσης θεσμικής διάστασης στους αγώνες των γυναικών και απονεύρωσης οποιονδήποτε ταξικών και ριζοσπαστικών χαρακτηριστικών τους.

Όχι λοιπόν, η 8η Μάρτη δεν είναι για μας η γιορτή της γυναίκας, δηλαδή μια γιορτή κατά την οποία η γυναίκα επιβραβεύεται για τον ρόλο της ως καλή σύζυγος, μάνα και νοικοκυρά. Δεν είναι μια γιορτή, για να αναδειχθούν τα καπιταλιστικά πρότυπα ομορφιάς. Ούτε μια ακόμη γιορτή του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης στα πλαίσια της οποίας ανθοδέσμες και κάρτες αποστέλλονται σε όλες τις «κυρίες».

Η 8η Μάρτη αποτελεί ιστορικό κεκτημένο των γυναικών της τάξης μας, μέρα αντίστασης και αγώνα που αποτελούσε, αποτελεί και θα συνεχίσει να αποτελεί έμπνευση για όλα τα θύματα της έμφυλης βίας, για όλες τις κακοποιημένες θηλυκότητες που βρήκαν την τόλμη να μιλήσουν, για κάθε εργαζόμενη που ενώ εξοντώνεται καθημερινά στη δουλειά έχει να αντιμετωπίσει και μια ψυχική εξόντωση, αυτή της διαρκούς υποτίμησης από τους άρρενες-συνεργάτες ή αφεντικά της, για κάθε φυλακισμένη αγωνίστρια που τιμωρείται για τα ιδεώδη και την κοινωνικοπολιτική της δράση, για κάθε μετανάστρια και έγκλειστη σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για όσες παλεύουν να απαλλαγούν από κάθε μορφή καταπίεσης. Αποτελεί έμπνευση για όλες όσες αγωνίζονται ενάντια στο τέρας της πατριαρχίας, αλλά και κάθε άλλης εξουσίας.

Η πατριαρχία ως πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος

Ο ρόλος του κράτους στη διαμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων υποτιμάται εσφαλμένα, διότι στην περίπτωση της έμφυλης βίας, το πρόβλημα παρουσιαζόμενο ως απομονωμένη μορφή καταπίεσης, "σύμπτωμα των καιρών", μετατοπίζεται μεταξύ των υποκειμένων άνδρας-γυναίκα/εξουσιαστής-εξουσιαζόμενος και δεν αντιμετωπίζεται ως απορρέον φαινόμενο της σύμπραξης κράτους-κεφαλαίου. Αποκρύπτεται δηλαδή, για άλλη μια φορά, πως όσο υπάρχει καπιταλισμός, κάθε σχέση εξουσίας θα επιστρατεύεται με την καθοριστική συμβολή του κράτους, προς όφελος του κεφαλαίου. Ωστόσο, γνωρίζουμε πολύ καλά πως η πατριαρχική βία ανέκαθεν χρησιμοποιείται ως εργαλείο κατακερματισμού της κοινωνικής βάσης, με απώτερο σκοπό την υποδούλωσή της.

Στην Ελλάδα του 2021 είδαμε να εφαρμόζεται ένα καλά ενορχηστρωμένο σχέδιο συντήρησης και προώθησης της έμφυλης βίας με πρωταγωνιστές: Κράτος, ΜΜΕ, αστική δικαιοσύνη, εκκλησία. Το τέρας της πατριαρχίας καθοδηγούμενο από τους προαναφερθέντες πυλώνες εξουσίας έχει φτάσει στο ζενίθ του. Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα. Από τα αυξημένα ποσοστά καταγγελιών για κακοποιητικές συμπεριφορές, ειδικά κατά την περίοδο της καραντίνας, μέχρι τις 18 γυναικοκτονίες, τις αμέτρητες καταγγελίες βιασμών, τις επιθέσεις σε τρανς άτομα, τα κυκλώματα trafficking, την αποκάλυψη δικτύων μαστροπείας, η κοινωνία κατατρύχεται από την πατριαρχική βία. Ταυτόχρονα οι "ηθικοί αυτουργοί'' αυτής της συνθήκης καμουφλάρονται πολύ καλά και φτάνουν στο σημείο να εμπαίζουν ευθαρσώς την κοινωνία αυτοπροβάλλοντας τους εαυτούς τους ως υπερασπιστές της ισότητας των δυο φύλων.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση μιλάει για βήμα στην ισότητα των φύλων ψηφίζει το νόμο της συνεπιμέλειας, δίνοντας βαθιά συντηρητική κατεύθυνση στο ελληνικό οικογενειακό δίκαιο και εγκλωβίζοντας τις γυναίκες και τα παιδιά τους σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Την ίδια στιγμή που νομοθέτες και δικαστές παίρνουν τον ρόλο του προστάτη των γυναικών, βιαστές και κακοποιητές αθωώνονται ή δέχονται ελαφρές ποινές, ενώ τα θύματα καλούνται να αποδείξουν ενώπιον δικαστηρίου την αθωότητα τους, επανατραυματίζοντας τους εαυτούς τους. Την ίδια στιγμή που οι πολιτικοί χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα στατιστικά έμφυλης βίας, σπεύδουν να στηρίξουν τον διορισμένο από τη δική τους κυβέρνηση, καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη που κατηγορείται για παιδοβιασμό και κύκλωμα παιδεραστίας. Και όταν το κράτος δυσκολεύεται, επιστρατεύει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του. Δεν είναι τυχαίο το συντηρητικό και σκοταδιστικό αφήγημα της εκκλησίας σχετικά με τις αμβλώσεις αλλά και εν γένει με το ζήτημα του ελέγχου της αναπαραγωγής. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από έναν θεσμό που στους κόλπους του έχει «ιερείς» που ασελγούν σε βάρος μικρών παιδιών, από μια θρησκεία στην οποία η υποτίμηση του γυναικείου φύλου έχει «θεόπνευστη» προέλευση. Η αστυνομία από την άλλη, με τα ένστολα καθάρματά της, πολλές φορές εμπλέκεται σε σκάνδαλα (βιασμός 19χρονης και trafficking στην Ηλιούπολη), άλλες φορές αδιαφορεί για τις καταγγελίες (βιασμός καθαρίστριας στα Πετράλωνα) και άλλες φορές, με το χαρακτηριστικό παράδειγμα του συνδικαλιστή μπάτσου Σταύρου Μπαλάσκα, δίνει δημοσίως δωρεάν συμβουλές σε επίδοξους γυναικοκτόνους.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα που επιβεβαιώνει την αγαστή συνεργασία οικονομικών ελίτ, αστυνομίας, δικαστικών αρχών και ΜΜΕ, αποτελεί η υπόθεση της 24χρονης Γεωργίας, η οποία έπεσε θύμα νάρκωσης και ομαδικού βιασμού σε ξενοδοχείο της Θεσσαλονίκης από κάτι λακέδες του μαφιόζικου υποκόσμου της πόλης, που εκμεταλλευόμενοι το αντρικό και ταξικό τους προνόμιο θεώρησαν πως με τη φήμη και τα λεφτά τους μπορούν να «εξαγοράσουν» μέχρι και το γυναικείο σώμα. Γιατί τα συγκεκριμένα αποβράσματα, όλοι τους εκπρόσωποι του ντόπιου κεφαλαίου, ήξεραν πως καμιά αστική «δικαιοσύνη» δεν αποζητά την τιμωρία τους. Ήξεραν ότι μπορούν να βρουν, και όντως βρήκαν, συγκάλυψη από την κυβέρνηση και τα φερέφωνά της. Άλλωστε, αποτελούν γόνους αστικών τζακιών που προορίζονται να κληρονομήσουν ηγετικές θέσεις σε επιχειρήσεις, δημόσια διοίκηση και υπουργεία. Προφανώς και στη θεώρησή μας η έμφυλη βία παρατηρείται σε όλο το κοινωνικό σώμα ανεξαρτήτως της ταξικής θέσης του θύτη, αλλά το συγκεκριμένο παράδειγμα μαρτυρά γιατί ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, όπως και ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, πρέπει να εκκινεί από ταξική θέση.

Στον δρόμο, σε σχολεία και σχολές, στη δουλειά, ποτέ καμία μόνη

Κανείς, λοιπόν, δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ύπαρξη της πατριαρχίας σε κάθε έκφανση της ζωής των γυναικών.

Η σεξουαλική παρενόχληση στον δημόσιο χώρο και λόγο έχει γίνει για όλες τις γυναίκες καθημερινότητα: στον δρόμο, στο λεωφορείο, στις πλατείες, με σφυρίγματα και χειρονομίες, με ρητορικές που εξηγούν πως το θύμα «τα ήθελε και τα έπαθε», επειδή είχε προκλητικό ντύσιμο και με «συμβουλές» για το πώς να είναι προσεκτικές για το πού και πώς κυκλοφορούνε οι γυναίκες.

Το σχολείο, αποτελεί μια πρώτη βαθμίδα κοινωνικοποίησης του ατόμου, αλλά συγχρόνως και μια πρώτη βαθμίδα διάχυσης των πατριαρχικών στερεοτύπων. Πρόκειται για ένα πεδίο όπου ένα άτομο μπορεί να έρθει για πρώτη φορά αντιμέτωπο με σεξιστικά σχόλια και παραβιαστικές συμπεριφορές. Και αυτό σήμερα αποτυπώνεται στο πρόσφατο περιστατικό των καταγγελιών μαθητριών για σεξουαλική παρενόχληση, σε βάρος δύο καθηγητών του 3ου Γυμνασίου-Λυκείου Θεσσαλονίκης. Προφανώς και οι κινήσεις της κυβέρνησης έχουν προλειάνει το έδαφος που θα λάβουν χώρα τέτοια περιστατικά, με την Υπουργό Παιδείας Ν. Κεραμέως να δίνει έγκριση για ένταξη Προγεννητικής Αγωγής στα σχολεία, με βίντεο προερχόμενα από κύκλους ρατσιστικών, ακροδεξιών, παραθρησκευτικών οργανώσεων και με περιεχόμενο άκρως σκοταδιστικό και αντι-επιστημονικό. Αυτό συνεχίζεται και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, στο πανεπιστήμιο, σε αυτήν την «δημοκρατική» μήτρα παραγωγής γνώσης, όπου κοινωνικά "καταξιωμένοι" καθηγητές, υπό τη θέση του πανίσχυρου ακαδημαϊκού εκμεταλλεύονται τις φοιτήτριες τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο καθηγητής Μαιευτικής του ΔΙΠΑΕ που κατηγορείται για σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε βάρος φοιτητριών και ο καθηγητής της ΑΣΣΟΕ που παρόλο που κατηγορείται για παιδεραστία, μένει ανενόχλητος στη θέση του, μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση. Στην εργασία, ο σεξισμός εκφράζεται με τους πιο υλικούς όρους. Ξεκινάει από την μισθολογική ανισότητα που είναι απολύτως διαδεδομένη πρακτική και συνεχίζει με την ταυτόχρονη υποχρέωση της γυναίκας να ανταπεξέλθει τόσο στις δύσκολες συνθήκες στο χώρο εργασίας, όσο και στο νοικοκυριό και την ανατροφή των παιδιών στο σπίτι. Όσον αφορά τις εργαζόμενες μέλλουσες μητέρες, η πιθανότητα εγκυμοσύνης αποτελεί αιτία μη πρόσληψης, ενώ συχνοί είναι και οι εξαναγκασμοί σε υπογραφή συμβάσεων ή συμφωνητικών που ορίζουν ότι σε περίπτωση εγκυμοσύνης η σύμβαση λύνεται αυτοδικαίως. Αποκορύφωμα της βίας που αντιμετωπίζουν καθημερινά πολλές εργαζόμενες αποτελούν οι καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις από συναδέλφους, προϊστάμενους και αφεντικά.

Ο αγώνας, λοιπόν, ενάντια στην πατριαρχία, την έμφυλη βία, τον σεξισμό και την ομοφοβία είναι άμεσα συνυφασμένος με τον αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό. Η γυναικεία χειραφέτηση μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την οργάνωση και τη συλλογικοποίηση των καταπιεσμένων υποκειμένων. Όλες οι κολασμένες αυτής της γης πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, να σταθούν αλληλέγγυες η μία δίπλα στην άλλη και να υψώσουν το ανάστημα τους ενάντια στις έμφυλες διακρίσεις και το σύστημα που τις γεννά. Εμείς σαν αναρχικές και αναρχικοί οφείλουμε να στηρίξουμε αυτούς τους αγώνες και να δώσουμε τη δική μας μάχη για την κατάργηση κάθε μορφής εξουσίας. Να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ώστε πάνω στα συντρίμμια του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος να οικοδομήσουμε έναν κόσμο πραγματικής ισότητας, ελευθερίας και αλληλοβοήθειας.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΒΙΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΕΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ

ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ: ΤΡΙΤΗ 8/3, 19:00, ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης (μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας)

blog: libertasalonica.wordpress.com
mail: lib_exthess@hoextmail.coexm

8 ΜΑΡΤΙΟΥ | 19:00 | ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Να γκρεμίσουμε την πατριαρχία και το σύστημα που την γεννά!

Να διαλύσουμε το σύστημα και τους θεσμούς που δημιουργούν και συγκαλύπτουν έμφυλες και κοινωνικές ανισότητες, παραβιαστικές συμπεριφορές, γυναικοκτονίες, βιασμούς και κυκλώματα trafficking.

Να δημιουργήσουμε ενα κόσμο που θα νιώθουμε ασφαλείς και ελεύθερες στην εργασία, στο σχολείο και στον δρόμο.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ!

ΑΝ.ΟΜΑ
(κατάληψη Σ22)

πηγή : email που λάβαμε στις 5 Μαρτίου 11h

Ο 20ος αιώνας βρίσκει το φεμινιστικό κίνημα στους δρόμους ως συνέχεια της γαλλικής επανάστασης με τις γυναίκες εργάτριες να διεκδικούν τα αυτονόητα. Η 8η Μάρτη αναγνωρίζεται επίσημα πλέον ως η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας και πιο συγκεκριμένα της εργάτριας γυναίκας που τόλμησε από τα εργοστάσια υφαντουργίας και ιματισμού το 1857 να κατέβει στους δρόμους και να πολεμήσει για καλύτερες συνθήκες εργασίας και ισότιμες αμοιβές. Η 8η Μάρτη αποτελεί μία μέρα «γιορτής» των γυναικών που επέλεξαν την σύγκρουση, την αποκρυστάλλωση των παραδοσιακών ρόλων και τον διαρκή αγώνα ενάντια στην εξουσία των αφεντικών και της πατριαρχικής κοινωνίας.

Το κράτος και οι θεσμοί του συνηθίζουν να απονοηματοδοτούν τους αγώνες που δίνονται, προσδίδοντας καπιταλιστικά και εμπορευματικά χαρακτηριστικά (με την αγορά δώρων, τις διαφημίσεις που προωθούν τις στερεοτυπικά τέλειες θηλυκότητες κλπ) σε ιδέες και δράσεις που αφήνουν αιματηρά αποτυπώματα στην συλλογική μνήμη. Καμία κρατική και κοινωνική νομιμοποίηση δεν θα μπορούσε να δώσει «γιορτινό» τόνο στους φεμινιστικούς αγώνες που δίνονται, όχι μόνο από το 1857 αλλά από πολύ νωρίτερα, με τις θυληκότητες να μην πληρώνονται το ίδιο με τους άνδρες, να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς, να κακοποιούνται και να παραβιάζονται με κάθε δυνατό τρόπο. Καμία ημέρα του χρόνου, όποια κι αν είναι αυτή, δεν γιορτάζουμε την κρατική ανάγνωση της γυναίκας που πληρεί μονάχα τις προϋποθέσεις της καλής νοικοκυράς, της άξιας συζύγου, της αναπαραγωγικής μηχανής. Θυμόμαστε και σεβόμαστε με την υπόσταση μας τις μάχες που δόθηκαν και δίνονται καθημερινά ενάντια σε μία κοινωνία γεμάτη διαχωρισμούς, έμφυλη βία, εκμετάλλευση και αρρενωπά προνόμια.

Το 2021 στον ελλαδικό χώρο η κοινωνία σοκαρίστηκε με τον γνωστοποιημένο αριθμό γυναικοκτονιών που έλαβαν χώρα και συζητήθηκαν στην δημόσια σφαίρα. Σοκαρίστηκε, επίσης, με τα περιστατικά έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, την δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων παιδοβιαστών, παραβιαστών και κακοποιητών. Κι όμως παρά την δημόσια κατακραυγή η πατριαρχικά δομημένη κοινωνία συνεχίζει να ανθίζει με αρρενωπότητες να βγάζουν λόγο για τα δικαιώματα των γυναικών στην έκτρωση και στην μητρότητα, τα τρανς άτομα να διεκδικούν ακόμα τα αυτονόητα. Την ίδια χρονιά η κυβέρνηση ψηφίζει τον νόμο συνεπιμέλειας αφήνοντας τις μητέρες εκτεθειμένες για ακόμα μία φορά σε κακοποιητικές συμπεριφορές, η ιερή μαφία αθωώνεται και στηρίζεται σταθερά από την δικαιοσύνη τους, και ο κάθε Μπαλάσκας δίνει συνταγές επιτυχίας σε επίδοξους γυναικοκτόνους. Αυτή είναι η κουλτούρα του βιασμού, η πατριαρχικά εδραιωμένη καθημερινότητα ενάντια στην οποία επιλέγουμε να αγωνιζόμαστε καθημερινά.

Η πατριαρχία βρίσκεται ακόμα βαθιά ριζωμένη στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος κι αν θέλουμε να υπερασπιστούμε έναν άλλο κόσμο πρέπει να στοχεύσουμε στην καρδιά του παλιού. Μέχρι να καταστρέψουμε κάθε μορφή εξουσίας στεκόμαστε με βάση την αλληλεγγύη η μία δίπλα στην άλλη. Η 8η Μάρτη αποτελεί επέτειο μνήμης των γυναικείων αγώνων για χειραφέτηση απέναντι στο κράτος, το αφεντικό και τον σύζυγο. Τόσα χρόνια μετά συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε στον δρόμο με ακόμα περισσότερη οργή και δίψα για έναν άλλο κόσμο. Μέχρι να γελάσουμε πάνω στα συντρίμμια της πατριαρχίας η μόνη λύση είναι η συνεχής διεκδίκηση των ζωών μας με όλα τα μέσα.

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ, ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ
ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΘΗΛΥΚΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΓΚΑΘΙΑ ΣΤΑ ΓΙΟΡΤΙΝΑ ΣΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ

Στηρίζουμε την πορεία στις 8 Μαρτίου, 19:00, Άγαλμα Βενιζέλου

κάλεσμα : κατάληψη Terra Incognita
https://terraincognita.squat.gr/

Η 8η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΜΑΧΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΗ

Η 8η Μάρτη 1857 σηματοδοτήθηκε ως μέρα ορόσημο όπου ξεκίνησε μία σειρά από αλλεπάλληλους αγώνες γυναικών, διεκδικώντας την βελτίωση των εξευτελιστικών συνθηκών εργασίας και απαιτώντας ισότιμους μισθούς με τους άντρες. Έκτοτε, παρά τις κατακτήσεις και τους αγώνες γυναικών σε συλλογικό επίπεδο για την επίτευξη της γυναικείας χειραφέτησης, είναι φανερό ότι η πραγματικότητα, έτσι όπως διαμορφώνεται εξαιτίας του καταπιεστικού πατριαρχικού συστήματος, διαφέρει αρκετά από την απαλλαγμένη από έμφυλες καταπιέσεις και διακρίσεις ζωή που αγωνιζόμαστε να έχουμε.

Εν έτει 2022, μετράμε ήδη από τον προηγούμενο χρόνο τουλάχιστον 30 γυναικοκτονιες στον ελλαδικό χώρο. Αυτό από μόνο του φανερώνει ότι το πατριαρχικό οικοδόμημα καλά συντηρείται και διαιωνίζει τον σεξιστικό του ζόφο με όλες τις έμφυλες διακρίσεις που τον συνοδεύει. Σε μια κοινωνία όπου η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως η «καλή σύζυγος και μάνα», το «ωραίο φύλο» και η «σωστή νοικοκυρά» ,η έμφυλη καταπίεση που βιώνει εντείνεται και έρχεται αντιμέτωπη διαρκώς με εξουσιαστικές και σεξιστικές συμπεριφορές ,από το σπίτι της και τις παρέες της μέχρι την εργασία της και τις γειτονιές της. Όταν δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο που της έχει αποδοθεί από το πατριαρχικό σύστημα, στιγματίζεται, χλευάζεται, παρενοχλείται ή δολοφονείται.

Κατά την περίοδο της πανδημίας, αναδείχθηκε το λεγόμενο ελληνικό «MeToo», ανατρέποντας αρκετά δεδομένα και πρόσωπα από το πεδίο του αθλητισμού μέχρι του θεάτρου. Υποθέσεις παραβιαστικών συμπεριφορών, βιασμών ήρθαν στο φως και τα στόματα άνοιξαν. Κι αυτό επεκτάθηκε και σε άλλα κοινωνικά πεδία, δημιουργώντας ένα ανοιχτό έδαφος για να ακουστούν περισσότερες καταγγελίες. Είναι αυτό που λέμε: Ο φόβος άρχισε επιτέλους να αλλάζει πλευρά και η σιωπή έσπασε.

Στον αντίποδα, ΜΜΕ και Κράτος εξακολουθούν να προσπαθούν να παίξουν τον ρόλο τους στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης γύρω από τέτοιες υποθέσεις, ξεπλένοντας συστηματικά τους θύτες, χαρακτηρίζοντας τις πράξεις τους ως μια «κακή στιγμή». Από την μία, ανάλογα την καταγωγή και την κοινωνική θέση του θύτη σε κάθε περίπτωση, η γυναικοκτονία και οι "πιο ακραίες σκηνές δολοφονίας που έχουν δει τα μάτια μας" βαφτίζονται ως "έγκλημα πάθους" ή "τραγωδία", υποβαθμίζοντας με αυτό τον τρόπο το ίδιο το γεγονός της γυναικοκτονίας λόγω του φύλου. Από την άλλη, σκοταδιστικά "επιστημονικά συνέδρια" μαζί με την εκκλησία -που πάντοτε ήθελε να έχει την πλήρη εξουσία στα σώματα και στα θέλω των γυναικών- και προγράμματα "Προγεννητικής αγωγής" από την Νίκη Κεραμέως, εντείνοντας την προσπάθεια της κυριαρχίας για πλήρη εξουσιαστικό έλεγχο σε μία συντηρητική βάση πάνω στις ζωές και στις επιλογές κάθε γυναίκας.

Με αυτόν τον τρόπο, ενδυναμώνεται και η κοινωνική αναπαραγωγή της κουλτούρας του βιασμού σε όλα τα επίπεδα με τα αποτελέσματα της να είναι εμφανή σε κάθε θηλυκότητα και σώμα. Από την προσπάθεια επιβολής της ανδρικής εξουσίας στο γυναικείο σώμα μέχρι την παραβίαση των ορίων που έχουν θέσει οι ίδιες οι θηλυκότητες για τα σώματα τους. Μέσω της κουλτούρας αυτής, υποβαθμίζεται η σεξουαλική επίθεση και χαρακτηρίζεται ως ένα τυχαίο περιστατικό ή ως ένα λιγότερο σημαντικό, ξεπλένοντας με αυτόν τον τρόπο τον θύτη. Ακόμη, η κουλτούρα του βιασμού αρνείται επανειλημμένα να ακούσει με προσοχή την επιζήσασα βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης και παρενόχλησης, η οποία αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για το βίωμα της. Την ίδια στιγμή ενοχοποιείται και της γίνονται συστάσεις ή της δίνονται συμβουλές με φράσεις τύπου «Μην γυρνάς μόνη το βράδυ στο σπίτι» και «Πρόσεχε πως ντύνεσαι». Σε αυτό το σημείο, πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι κανένας άντρας δεν έχει λόγο να έχει άποψη για το τι θα κάνει μια γυναίκα με το σώμα της και, παράλληλα, αντί να δίνονται συμβουλές στις γυναίκες, θα πρέπει να λέγεται το αυτονόητο: οι άντρες να μη βιάζουν και να μην παρενοχλούν.

Απέναντι στον θάνατο και στην καθημερινή καταπίεση που βιώνουν οι γυναίκες ο δρόμος είναι ένας: η συλλογική ενδυνάμωση και οι καθημερινοί αγώνες ενάντια στο πατριαρχικό μοντέλο δόμησης της κοινωνίας. Μία μάχη που μπορεί να είναι δύσκολη αλλά χρειάζεται να είναι επίμονη, κόντρα σε θεσμούς και εξουσία, έχοντας στο πλευρό μας η μια την άλλη.

Καμία μόνη, κανένα μόνο απέναντι στον ζόφο που γεννά και αναπαράγει η πατριαρχία:

Στεκόμαστε αλληλέγγυες, η μια δίπλα στο άλλο,να δημιουργούνται ασφαλείς χώροι που θα αποτελούν πεδίο συνύπαρξης και εξωτερίκευσης βιωμάτων και σκέψεων, ενάντια σε κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά που καθηλώνει και καταπιέζει τις ψυχές και τα σώματα μας.

Αντιπατριαρχική πορεία: Τρίτη 08/03 στις 19:00, Άγαλμα Βενιζέλου

• Είμαστε γεμάτες οργή και η οργή μας θα σας πνίξει: καμία μόνη, καμία λιγότερη.

κάλεσμα : ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Η 8Η ΜΑΡΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ-ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

8 Μάρτιου 1857. Οι εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας στην Ν. Υόρκη απεργούν και διαδηλώνουν στον δρόμο ενάντια στις άθλιες συνθήκες εργασίας και στους χαμηλούς μισθούς.

8 Μαρτίου 1917. Οι εργάτριες στην Αγία Πετρούπολη απεργούν και συμμετέχουν σε πορεία με αιτήματα το τέλος του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου, τον τερματισμό των ελλείψεων τροφίμων και το τέλος του τσαρισμού.

8 Μαρτίου 2022. Έχουν δημοσιοποιηθεί στην ελληνική κοινωνία ακόμη 3 γυναικοκτονίες στην αιματηρή λίστα των 19 γνωστοποιημένων γυναικοκτονιών από το 2021 και μετά.

Γνωρίζουμε την 8η μάρτη ως ακόμη μία ευκαιρία κατανάλωσης, εμπορικών προσφορών και δώρων, αγορές που ''εξυμνούν'' και ''τιμούν'' την γυναικεία ύπαρξη ως το ωραίο, ιερό φύλο. Μέσα στην καπιταλιστική και πατριαρχική πραγματικότητα, η μνήμη των φεμινιστικών και ταξικών αγώνων, απεργιών, διαδηλώσεων και συγκρούσεων έχει αντικατασταθεί και έχει νομιμοποιηθεί κοινωνικά πλήρως , με πλήρη κοινωνική νομιμοποίηση, από την αγορά καταναλωτικών υλικών αγαθών, χάνοντας έτσι εντελώς την πολιτική και ιστορική σημασία της και μετατρέποντας την σε ακόμη μία εμπορευματοποιημένη μέρα.

Από τον Φεβρουάριο του '21, οπού έφτασε και στην ελληνική κοινωνία το κίνημα του #metoo στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, ήρθαν στο φως παραβιαστικές συμπεριφορές, σεξουαλικές κακοποιήσεις, έμφυλες διακρίσεις καθώς και κυκλώματα παιδοβιασμού και sextrafficking κυρίως από την πολιτιστική και κοινωνική ελίτ. Αυτές οι καταγγελίες όμως δεν περιορίστηκαν στον αθλητισμό και στην τέχνη, αφού λίγο καιρό μετά γνωστοποιήθηκαν σεξουαλικές παρενοχλήσεις σε φοιτήτριες από καθηγητές τους σε ΑΠΘ, ΔΙΠΑΕ και με τα πιο πρόσφατα περιστατικά στο πανεπιστήμιο Πάτρας, καθώς και στην ΑΣΟΕΕ, όπου εκεί οι καταγγελίες για τον καθηγητή κάνουν αναφορά για παιδεραστία ανηλίκων. Όλα αυτά τα περιστατικά δείχνουν την ωμή και βίαιη πραγματικότητα στην πατριαρχία, την οποία βιώνουν όλες οι θηλυκότητες σε κάθε κοινωνικό πεδίο, από τα σεξιστικά σχόλια στον δρόμο, τον εξευτελισμό, την εκμετάλλευση και τις διακρίσεις στον εργασιακό χώρο, μέχρι τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις και τις γυναικοκτονίες, πολλές φορές μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Τα περιστατικά αυτά, ακολουθούνται πάντα από ένα τηλεοπτικό σόου που εξευτελίζει κάθε καταγγελία για σεξουαλική κακοποίηση σε κάθε ειδησεογραφικό πάνελ, όπου κύριο θέμα συζήτησης είναι ο χαρακτήρας της καταγγέλουσας, οι ενδυματικές τις επιλογές, η σεξουαλική της ζωή, γελοιοποιώντας το βίωμα της καταγγέλουσας, δικαιολογώντας και ξεπλένοντας τον θύτη. Μάλιστα, ακόμη και στις πιο ακραίες μορφές που μπορεί να λάβει η πατριαρχία, όπως ας πούμε στις γυναικοκτονίες, τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τον εν λόγω φόνο ως έγκλημα ζήλιας, πάθους ή ως κάποιας ''έκρηξης'' των ψυχολογικών προβλημάτων του γυναικοκτόνου. Ωστόσο, ενώ όλες οι γυναίκες και θηλυκότητες βιώνουν τις εκφάνσεις της πατριαρχίας, την κουλτούρα του βιασμού, τα έμφυλα πρότυπα, τον σεξισμό και τον μισογυνισμό, είναι σημαντικό να τονίζεται η διαφορετική αντιμετώπιση που λαμβάνουν οι γυναίκες και οι θηλυκότητες που ανήκουν στον πάτο της ταξικής πυραμίδας, οι οποίες όχι απλά δεν μπορούν να στηριχτούν και να δικαιωθούν μέσω της αστικής δικαιοσύνης, αλλά δεν έχουν καν την ευκαιρία να το γνωστοποιήσουν και να το μοιραστούν, όπως ας πούμε οι μετανάστριες, οι τρανς γυναίκες, οι σεξεργάτριες κλπ.

Η πατριαρχία αποτελεί ένα απ'τα θεμέλια των εξουσιαστικών σχέσεων, όντας από μόνη της ένα σύστημα έμφυλης καταπίεσης, άμεσα διαπλεκόμενη όμως, με την την ταξική καταπίεση και εκμετάλλευση. Πιο συγκεκριμένα, από την μία όψη του νομίσματος επικρατεί το πρότυπο της σωστής γυναίκας ως σωστής νοικοκυράς και προπάντων μητέρας, χρήσιμη μόνο για την κοινωνική αναπαραγωγή του κεφαλαίου και επομένως για την παραγωγή εργατικού δυναμικού. Από την άλλη, το κράτος στην προσπάθεια του να καταστείλει τους φεμινιστικούς αγώνες και κινήματα δημιουργεί ένα νέο πρότυπο, αυτό της επιτυχημένης γυναίκας με λαμπρή καριέρα, γεγονός που λειτουργεί ως δικλείδα ασφαλείας για τον καπιταλισμό αποπροσανατολίζοντας και απονοηματοδοτόντας έτσι τον φεμινισμό από την αγωνιστική και επαναστατική του κατεύθυνση. Συνεπώς, ο νεοφιλελευθερισμός μέσω της αστικής δικαιοσύνης κι όχι μόνο, στοχεύει στην εξάλειψη του ταξικού προσήμου και ριζοσπαστικότητας του φεμινισμού, για την διατήρηση των τωρινών κοινωνικοπολιτικών συνθηκών. Έτσι, ενώ δίνεται η εντύπωση ότι νέες νομοθεσίες μπορούν να βάλουν τέλος στον σεξισμό, στην κουλτούρα του βιασμού και στις έμφυλες ανισότητες, στην πραγματικότητα εξασφαλίζουν περισσότερα προνόμια για τις γυναίκες και θηλυκότητες που βρίσκονται σε ήδη πιο προνομιούχες θέσεις από αυτές που είναι σε χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, ή αλλιώς στην αθέατη πλευρά αυτού του κόσμου όπως οι έγκλειστες σε κέντρα κράτησης και στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι άνεργες, αυτές που αναγκάζονται να εκδίδονται για να καταφέρουν να επιβιώσουν στην πατριαρχική και καπιταλιστική κοινωνία.

Η μόνη απάντηση σε όλα αυτά τα περιστατικά παραβιαστικών συμπεριφορών, βιασμών, γυναικοκτονιών και πατριαρχικών εγκλημάτων είναι η γνωστοποίηση- καταγγελία τους και η δημιουργία χώρων ασφαλείας για τα άτομα που μοιράζονται και επικοινωνούν τέτοια βιώματα. Δίχως ψευδαισθήσεις ότι το κράτος και η αστική δικαιοσύνη νοιάζεται και λειτουργεί ωφέλιμα προς τις καταπιεσμένες, και ενάντια στο αφήγημα ότι η αποκλειστική λύση είναι η δικαστική οδός -ακόμα και αυτός ο δρόμος χαρακτηρίζεται από ταξικές διακρίσεις-, εμείς προτάσσουμε την έμπρακτη και αδιαμφισβήτητη αλληλεγγύη προς όλες τις καταγγέλλουσες και καταπιεσμένες. Ο στόχος δεν είναι η διαπραγμάτευση ''λίγο καλύτερων όρων'' ζωής ή η απόκτηση ισόποσων μεριδίων στην έμφυλη βία και εκμετάλλευση, αλλά η ολική συντριβή της πατριαρχίας. Και αυτή θα έρθει μόνο με διαθεματικούς και συνολικοποιημένους αγώνες ενάντια στην πατριαρχική και καπιταλιστική κυριαρχία, αυτή που πνίγει μετανάστριες στο Αιγαίο, που λεηλατεί τον φυσικό κόσμο για το κέρδος, που συγκαλύπτει βιασμούς και γυναικοκτονίες και που έχει οδηγήσει την κοινωνία στην απόλυτη εξαθλίωση και υποβάθμιση. Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, μέχρι να είμαστε όλες ελεύθερες!

Στηρίζουμε τα καλέσματα στην αντιπατριαρχική πορεία της 8ης Μάρτη στις 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου.

ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑΣ

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΟΡΓΗ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΊΑ ΧΕΙΡΑΦΈΤΗΣΗ

κάλεσμα : Αυτόνομο Σχήμα Φυσικού

https://autonomofysiko.espivblogs.net/

6/3/2022