kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση

Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση Τρίτη 5/4 στις 18.00 στη ΣΘΕ-ΑΠΘ

Κάλεσμα

Το παρόν χωράει όλο και λιγότερες/ους. Αυτή η διαπίστωση είναι τόσο προφανής, όμως συνειδητοποιούμε ξανά και ξανά την κυριολεξία της σε κάθε κρίση που ξεσπάει η μία μετά την άλλη, σε μια μη αντιστρέψιμη πορεία παρακμής του δυτικού και παγκόσμιου καπιταλισμού. Από κρίση σε κρίση, η ένταση του συναισθήματος ότι ο κόσμος δεν μας χωράει μεγαλώνει. Οικονομικές κρίσεις, κοινωνικές κρίσεις, «προσφυγικές κρίσεις», υγειονομικές κρίσεις, οικολογικές κρίσεις, κρίσεις ενέργειας και εφοδιαστικής αλυσίδας, πολεμικές κρίσεις, όλες μαζί συνθέτουν το παζλ ενός κόσμου, του οποίου η μορφή δεν θα θυμίζει σε τίποτα από τα προνόμια και την ασφάλεια που συνήθισε να ζει κομμάτι του κορμού του δυτικού κόσμου.

Παράλληλα με την κρίση, που έχει μονιμοποιηθεί και κανονικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να μοιάζει αξεδιάλυτη με την «ομαλότητα» της ζωής μας, από το 2008 και έπειτα έχει ανοίξει για τα καλά ένας κύκλος κοινωνικών εξεγέρσεων σε παγκόσμιο επίπεδο. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μοιάζει να αρκεί μία σπίθα για να εκραγεί η κοινωνική δυσαρέσκεια σε συνθήκες που μπορεί να φάνταζε αδύνατον. Από την αραβική άνοιξη μέχρι την αμερική, από τη χιλή μέχρι το μπαγκλαντές, από τα κίτρινα γιλέκα μέχρι το καζακστάν, το φάντασμα των κοινωνικών εξεγέρσεων κυκλοφορεί σε όλο τον κόσμο, αλλάζοντας μορφές και αποκτώντας πολλές φορές άλλα (και ετερόκλητα) περιεχόμενα.

Όταν τα κοινωνικά κινήματα και οι εξεγέρσεις δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τα όρια τους και επικρατούν οι πιο ρεφορμιστικές τάσεις τους τότε υποχωρούν και ενσωματώνονται στο κεφάλαιο. Αυτή η ενσωμάτωση στην πρόσφατη ιστορία έχουμε δει να παίρνει διάφορες μορφές αναλόγα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κινήματος και χώρας. Όταν δεν καταστέλλονται από τις (δια)κρατικές δυνάμεις ασφαλείας και αποκατάστασης της τάξης, τους μηχανισμούς του στρατού και τα στρατιωτικοποιημένα τμήματα της αστυνομίας, όπως συνέβη πριν λίγους μήνες στο καζακστάν (και δεν προκάλεσε τη δημοκρατική ευαισθησία της δυτικής φράξιας του κεφαλαίου), ή δεν επιλύεται η κοινωνική σύγκρουση μέσα από εθνικές σοσιαλδημοκρατικές λύσεις, τότε έρχονται αντιμέτωπα με την πιο πρωτοφανή μορφή βίας: τον πόλεμο. Με κορυφαία παραδείγματα την ουκρανία και τη συρία, αλλά και στη λιβύη και αλλού, ο κοινωνικός ανταγωνισμός πήρε τη μορφή ένοπλου εμφυλίου πολέμου, καταλήγοντας τελικά σε σύγκρουση δύο ή περισσότερων αντίπαλων αστικών στρατοπέδων εξουσίας με τα κοινωνικά "μπλοκ" να αναζητούν την ένταξή τους στην αντίστοιχη περιφέρεια ασφαλείας και ανάπτυξης, με αποτέλεσμα πάνω σε αυτούς τους εμφυλίους πολέμους να ξεσπούν διακρατικοί πόλεμοι, δι' αντιπροσώπων ή και όχι. Η «επιστροφή» του πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος, λίγο δίπλα από τις στρατιωτικοποιημένες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, δεν είναι παρά ένα ακόμη σύμπτωμα της συστατικής σχέσης του καπιταλισμού με τον πόλεμο και τον μιλιταρισμό, σε συνθήκες που αυτός ο πόλεμος δε μπορεί πλέον να εξάγεται απλώς στην «περιφέρεια» χωρίς κυριολεκτικά να επιστρέφει στο «κέντρο» του.

Σε ό,τι αφορά τον εν εξελίξει πόλεμο στην ουκρανία, με τη ρωσική εισβολή να αποτελεί την τραγική κλιμάκωση ενός πολέμου που διαρκεί χρόνια, είναι δεδομένο ότι δεν υποστηρίζουμε καμία από τις δύο πλευρές. Ούτε με τη ρωσία ούτε με την ουκρανία και το ΝΑΤΟ. Αυτό όμως δεν αρκεί. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να μιλήσουμε τη γλώσσα της γεωπολιτικής: Είναι μια γλώσσα ξένη σε εμάς, μας αποξενώνει και κυρίως, περιγράφει έναν κόσμο χωρίς κινήματα, χωρίς κοινωνικό ανταγωνισμό, χωρίς εξεγέρσεις, χωρίς τον απρόβλεπτο και χαοτικό παράγοντα ενός ωκεανού αποκλεισμένων που αγωνίζονται, διεκδικούν, ανατρέπουν. Εν ολίγοις, περιγράφει έναν κόσμο που δεν υπάρχει. Προτιμούμε να μιλάμε τη γλώσσα των κοινωνικών κινημάτων, τη γλώσσα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Οι μόνες πλευρές που βλέπουμε, και στις οποίες παίρνουμε θέση χωρίς να κρατάμε «ίσες αποστάσεις», είναι ένα παγκόσμιο σύστημα εκμετάλλευσης και κυριαρχίας από τη μία, το οποίο αφού επεκτάθηκε σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης εμφανίζεται πλέον πιο διασυνδεδεμένο από ποτέ, και από την άλλη, ένας τεράστιος πληθυσμός αποκλεισμένων, καταπιεσμένων, προλεταρίων, μεταναστριών σε όλο τον κόσμο. Σε αυτόν τον πόλεμο παίρνουμε θέση με την πλευρά των καταπιεσμένων. Θέλουμε να νικήσει η ζωή απέναντι στον καπιταλιστικό θάνατο που αφού απλώθηκε στην αφρική και τη «ανατολή» επιστρέφει πάλι πίσω. Στους καπιταλιστικούς πολέμους και ανταγωνισμούς που ξεσπούν, επειδή για οικονομικούς, στρατιωτικούς και κοινωνικούς λόγους δεν είναι δυνατή η επικράτηση του ενός ή του άλλου μπλοκ σε έναν κόσμο του οποίου το καπιταλιστικό κέντρο βάρος έχει μετατοπιστεί από εκεί που παραδοσιακά βρισκόταν (τη δύση), είναι δεδομένο ότι αυτά τα μπλοκ, ως πόλοι της ίδιας σχέσης που έχει επικρατήσει πάνω στα τσακισμένα σώματα των καταπιεσμένων παγκόσμια, θα εντείνουν τον «πόλεμο» στο εσωτερικό τους. Αυτό σημαίνει φυσικά, ακρίβεια, υποτίμηση της ζωής μας, εθνικισμός, μιλιταρισμός, εν τέλει μια διαδικασία διαλογής ζωών που είναι άξιες να βιωθούν και πέταγμα όσων κρίνονται ανάξιες.

Μετά τη ρωσική εισβολή, που επέστρεψε το θέαμα και τη σκηνοθεσία του πολέμου στις οθόνες μας, πέρα από την εμφάνιση ενός υγιούς, αυθόρμητου, αντιπολεμικού αντανακλαστικού, έχει εμφανιστεί μια γενικευμένη σύγχυση γύρω από τον πόλεμο. Πέρα από την προφανή ευθύνη της μηντιακής παρουσίασης του πολέμου ως θέαμα προς κατανάλωση στη γενικευμένη σύγχυση που επικρατεί, πολλές αφηγήσεις μυστικοποιούν τις αιτίες του καπιταλιστικού πολέμου. Αναφερόμαστε στις αντιλήψεις που βλέπουν τον πόλεμο: α) με τρόπο που προσωποποιεί τις αιτίες και αναφέρεται στην «παράνοια» του τάδε ή του δείνα ηγέτη, β) στο πλαίσιο της διαπάλης μεταξύ «ολοκληρωτισμού» και «δημοκρατίας», τονίζοντας την αξία της δεύτερης έναντι του πρώτου, ή γ) ως ενέργεια για την «αποναζιστικοποίηση» όπως αντίστοιχα τα προηγούμενα χρόνια ο δυτικός καπιταλισμός εφορμούσε για την «ειρήνη» και τη «δημοκρατία», δ) ως αποτέλεσμα των ενεργειών των «πολεμοχαρών γερακιών της δύσης» και μόνο που σέρνουν τα «αδύναμα κράτη» σε έναν ακόμη πόλεμο (στο πλαίσιο ενός παραδοσιακού αντιιμπεριαλιστικού συγκειμένου). Στο δια ταύτα, πρόκειται για εν τέλει δύο αντιλήψεις που μας καλούν να συστρατευτούμε με το ένα ή με το άλλο μπλοκ. Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο αντιλήψεων: Η απουσία οποιοσδήποτε προοπτικής κοινωνικής απελευθέρωσης.

Εμείς, υποκείμενα που ζούμε και δρούμε στην ελλάδα, εκκινούμε με τη διαπίστωση ότι ο δικός μας εχθρός βρίσκεται εδώ. Εχθρός μας είναι το ελληνικό κράτος, ο μιλιταρισμός, ο ελληνικός εθνικισμός. Το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο τουλάχιστον την τελευταία εικοσαετία. Ο πόλεμος του ελληνικού κράτος εκτείνεται σε όλες εκείνες τις περιοχές που ξεκινούν από τη Μ. Ανατολή και την Αφρική και τελειώνουν στα Βαλκάνια και τις ελληνικές μητροπόλεις. Από τον πόλεμο στην γιουγκοσλαβία μέχρι τους πολέμους σε ιράκ, αφγανιστάν, συρία, λιβυή, από τον έλεγχο του εναέριου χώρου των βαλκανίων μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστριών και τις δολοφονίες στα σύνορα, το ελληνικό κράτος βρίσκεται σε πόλεμο σε εσωτερικό και εξωτερικό. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι με αφορμή τον πόλεμο στην ουκρανία, τα think tanks του ελληνικού μιλιταρισμού έχουν επανεκκινήσει τη συζήτηση για τον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό. Είναι αυτό που κάνει εδώ και χρόνια το ελληνικό κράτος: Να παίρνει θέσεις μάχης στο εξωτερικό, πατώντας πάνω στα σώματα των καταπιεσμένων στο εσωτερικό.

Οι απαντήσεις που πρέπει να δοθούν είναι διεθνικές. Από το αντιπολεμικό και φεμινιστικό κίνημα στη ρωσία που δρα ενάντια στον πόλεμο στις πλέον αντίξοες, πολεμικές συνθήκες μέχρι του ιταλούς λιμενεργάτες που αρνήθηκαν την αποστολή πολεμικού υλικού στην ουκρανία. Πρώτα και κύρια, για να σταματήσουμε τους καπιταλιστικούς πολέμους που εδώ και δεκαετίες δε φαίνονται να τελειώνουν, πρέπει να ξαναθέσουμε το ζήτημα της χειραφέτησης με κοινωνικούς όρους. Να δημιουργήσουμε τα διεθνικά δίκτυα και συνδέσεις που θα μπλοκάρουν τις πολεμικές μηχανές, τις πολεμικές επεμβάσεις, τις πολεμικές προετοιμασίες. Να δημιουργήσουμε τους όρους για να μπλοκάρουμε τις μηχανές του κέρδους που είναι ταυτόσημες με τις μηχανές του πολέμου. Αντιπολεμικές απεργίες, διεθνιστική αλληλεγγύη.

Δε θα πεθάνουμε, δε θα πολεμήσουμε, δε θα συμμετέχουμε στους καπιταλιστικούς πολέμους!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥΣ

ΝΑ ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑΤΟ - ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΗ ΡΩΣΙΑ

ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ-ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ

Ανοιχτή Αντιπολεμική Συνέλευση