kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συγκέντρωση-Διαδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Έμφυλης Βίας

Εκείνοι: ΠΑΤΡΙΣ- ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Εμείς: ΓΥΝΑΙΚΕΣ-ΖΩΗ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
🧹 Θλίψη, αηδία, αγανάκτηση, οργή! Ενδοοικογενειακή βία και γυναικοκτονίες πάνω από 15 το 2022, σεξουαλική κακοποίηση και βιασμοί σε πρωτοχρονιάτικα πάρτι και αστυνομικά τμήματα, σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και παιδοβιασμοί. Η έμφυλη βία είναι στην ημερήσια διάταξη και εξοντώνει φυσικά και ψυχολογικά γυναίκες, παιδιά, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, ενώ το σύστημα κάνει ότι είναι δυνατό για να συγκαλύψει τα εγκλήματα ειδικά όταν οι δράστες είναι «δικά του παιδιά».
🧹 Εξωφρενική ακρίβεια σε θέρμανση και βασικά καταναλωτικά αγαθά, μας περιμένουν αυτό το χειμώνα, την ίδια ώρα που τράπεζες και Πάτσηδες κερδοσκοπούν από τη φτώχεια μας. Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος στην Ουκρανία, με τους χιλιάδες νεκρούς και προσφύγισσες, απειλεί να ζωντανέψει και τον εφιάλτη ενός πυρηνικού ολέθρου. Το σύστημα χρησιμοποιεί την ενεργειακή κρίση που επιτείνει ο πόλεμος, για τη δημιουργία υπερκερδών από το υστέρημά μας. Ο Ελληνοτουρκικός ανταγωνισμός ζωντανεύει και την απειλή ενός πολέμου στο κατώφλι μας ενώ η ξέφρενη κούρσα των εξοπλισμών αναβαθμίζει τη νεοφιλελεύθερη επίθεση στα εργασιακά και απομυζά πόρους από τα δημόσια κοινωνικά αγαθά.
👩🧕 Εμείς οι γυναίκες γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτή η επίθεση. Οι περισσότερες από εμάς εξαναγκαζόμαστε να αναλάβουμε ακόμα μεγαλύτερο μέρος της φροντίδας και των καθημερινών αναγκών παιδιών, συντρόφων, αναπήρων, ηλικιωμένων για να αντικαταστήσουμε το κοινωνικό κράτος που αποσύρεται, με την απλήρωτη εργασία μας.
🤱 Η πίεση να επιστρέψουμε κυρίως στον ρόλο της μητέρας και φροντίστριας, συνεπικουρούμενη από την ακρίβεια και την ανεργία, μας εξωθεί σε επισφαλείς θέσεις εργασίας, που με τη σειρά τους μας καθιστούν φτωχότερες και εξαρτημένες από γονείς, συντρόφους, εργοδότες. Έτσι, γινόμαστε ευάλωτες στην παρενόχληση, τη βία και την κακοποίηση, τόσο μέσα στην οικογένεια, όσο και στην εργασία. Και όταν αντιδρούμε, μας δολοφονούν!
👮♂️👨💼👨⚖️ Ο σεξιστικός λόγος διάφορων θεσμικών παραγόντων όπως ο Μπαλάσκας της Αστυνομίας με τις συμβουλές προς γυναικοκτόνους, η Εκκλησία με τις προτροπές της για υποταγή στον παραδοσιακό μας ρόλο, προεξέχοντος του Μητροπολίτη Δωδώνης, τα ΜΜΕ που ξεπλένουν τους επιφανείς παραβιαστές με το δόγμα Πατρίς-Θρησκεία- Οικογένεια, κυβερνητικά στελέχη όπως ο Κιμπουρόπουλος και ο Γ.Λοβέρδος αλλά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης που δήλωσε πώς είναι άχρηστος ο όρος γυναικοκτονία στο ποινικό μας δίκαιο, και όλοι μαζί που μας παροτρύνουν να γεννάμε για τους δείκτες της υπογεννητικότητας, οπλίζουν το χέρι του κάθε κακοποιητή και γυναικοκτόνου. Επιπλέον, τους αποθρασύνουν όταν με το νόμο Τσιάρα, γυναίκες και παιδιά εγκλωβίζονται σε κακοποιητικά περιβάλλοντα ή με το νόμο Χατζηδάκη που ενώ επιτίθενται στα συνδικάτα μας, αναθέτουν στην εργοδοσία τη προστασία μας από την παρενόχληση και κακοποίηση. Κάπως έτσι, τα έμφυλα εγκλήματα, όχι μόνο δεν μειώθηκαν μετά τη λήξη της καραντίνας αλλά αυξήθηκαν!
🙋♀️💇♀️ Αυτή την πνιγηρή ατμόσφαιρα έρχεται να φρεσκάρει ο άνεμος που φυσάει από το Ιράν. Οι γυναίκες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στη δολοφονική έμφυλη καταπίεση του καθεστώτος, συμπαρέσυραν άνδρες, καταπιεσμένες εθνότητες, εργατικά συνδικάτα και φοιτητική νεολαία σε έναν διαρκή αγώνα, που από τα μέσα Σεπτέμβρη και παρά την άγρια καταστολή, δεν έχει σταματήσει ως τώρα. Ασφαλώς, η διάρκεια και η δυναμική του δεν οφείλονται στην υποκριτική υποστήριξη των δυτικών ηγετών που στις χώρες τους αντιμετωπίζουν τους αγώνες μας με την καταστολή που δήθεν καταδικάζουν.
🙋♀️🙋🙋♂️ Αρνούμενες να "συνηθίσουμε" στη βαρβαρότητα, υποστηρίζοντας τις Ρωσίδες φεμινίστριες ενάντια στον πόλεμο, εμπνεόμενες από τις Ιρανές αγωνίστριες, συμμετέχουμε και στηρίζουμε κάθε απεργιακή κινητοποίηση όπως της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, τους αγώνες της νεολαίας ενάντια στην αστυνόμευση της ζωής μας και στην καταστολή, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στον ρατσισμό, την ομοτρανφοβία, και κάθε κινηματική δράση υπέρ των αναγκών μας. Ως εκ τούτου:
‼️ Απεργούμε και στηρίζουμε την Γ. Απεργία στις 9/11
Οι φεμινιστικοί αγώνες των περασμένων χρόνων έκαναν ορατή την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες στην κοινωνία. Όμως αυτό δε μας αρκεί. Σας καλούμε απέναντι στο δικό τους «Πατρίς- Θρησκεία- Οικογένεια»,
να αναδείξουμε το δικό μας «Γυναίκες- Ζωή - Ελευθερία» και:
‼️⚧Οργανώνουμε διαδήλωση στις 25Ν (Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στην Έμφυλη Βία) και καλούμε στις 7μμ στο άγαλμα Βενιζέλου να απαιτήσουμε:
👉 Για την κοινωνική προστασία, την οικονομική και νομική υποστήριξη των επιζωσών:
📍 Δημόσιες δομές συμβουλευτικής, ψυχολογικής, οικονομικής και νομικής στήριξης, στέγαση στις επιζώσες, σε κάθε γειτονιά. Τακτική ενημέρωση και επιμόρφωση των εργαζομένων που θα τις στελεχώνουν.
📍 Μισθός, άδεια μετ` αποδοχών για όσο χρειαστεί σε κάθε επιζώσα
📍 Μισθός στα παιδιά των γυναικοκτονημένων
📍 Εξασφάλιση στέγης: με ένταξη σε πρόγραμμα κοινωνικής κατοικίας, καταβολή επιδόματος στέγης κλπ.
📍 Εφαρμογή του νόμου "χωρίς παράθυρα" που αθωώνουν ή ελαφραίνουν τις ποινές των κακοποιητών
📍 Θεσμοθέτηση του όρου γυναικοκτονία
👉Για την πρόληψη της βίας και ενάντια στο σεξισμό, τη φτώχεια και την ανεργία:
📌 Σεξουαλική αγωγή στα σχολεία
📌 Σπουδές φύλλου στις σχολές
📌 Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις
📌 Προσλήψεις μόνιμη και σταθερή δουλειά
📌 Παιδικούς σταθμούς, ενισχυτική διδασκαλία, δημιουργική απασχόληση παιδιών.
📌 Δημόσια δωρεάν κέντρα αποκατάστασης ηλικιωμένων και αναπήρων
📌 Γενναία χρηματοδότηση για παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση.
fb: Συνέλευση Γυναικών 8 Μάρτη
insta: syngyn8m

πηγή : email που λάβαμε στις 6 Νοεμβρίου 16h

Κάλεσμα σε συγκέντρωση-διαδήλωση ενάντια στην έμφυλη βια την Παρασκευή 25/11 στις 19:00, στο Άγαλμα Βενιζέλου

Το Δεκέμβριο του 1999 η συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Η ημέρα είχε όμως ήδη καθιερωθεί άτυπα από γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του '80 εις μνήμην των αδελφών Mirabal ή διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες). Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι' άυτο συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν "σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης".

Εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα του 2022 μετράμε ήδη 16 γυναικοκτονίες, σχεδόν κάθε μέρα ακούμε για περιστατικά βιασμών, ξυλοδαρμού, απειλών και παρενόχλησης. Φαίνεται η έμφυλη βία να έχει κανονικοποιηθεί και σε αρκετές περιπτώσεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορήθηκε το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του. Παρόλο τον μεγάλο αριθμό περιστατικών έμφυλης βίας στην Ελλάδα, φαίνεται να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τα έμφυλα ζητήματα.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει σε καμία περίπτωση τις γυναίκες και τις θηλυκότητες γενικότερα. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση του θύτη και την προστασία της επιζήσας/ του επιζήσαντος. Οι θηλυκότητες που απευθύνθηκαν σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των θυτών τους, δεν βρήκαν καμία απολύτως στήριξη. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking, τα trans άτομα κ.α.. Τις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη δυσπιστία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έμφυλη βία είναι πολύ δύσκολο να έχει χειροπιαστές αποδείξεις καθώς τα περισσότερα περιστατικά γίνονται απουσία μαρτύρων το κάνει πιο εύκολο να αμφισβητηθεί το ίδιο το άτομο που δέχεται την βία. Τέλος, η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξης.

Ωστόσο, πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας μπορούν να εντοπιστούν οι ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι φροντιστικές, υπομονετικές και υπάκουες, ότι υπάρχουν για να καλύπτουν τις ανάγκες των άλλων. 'Οτι οι "άντρες δεν κλαίνε" και ότι η επιτυχία τους εξαρτάται από το πόσες ερωτικές κατακτήσεις έχουν. Είναι η ίδια η νοοτροπία της κτήσης μιας γυναίκας λες και είναι αντικείμενο και η αντίληψη της ατίμωσης εάν δεν είναι "πιστή" ή δεν υπακούει τις εντολές. Είναι όλα τα στερεότυπα που μας έχουν επιβάλλει από την κούνια ως προς τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητα. Εν ολίγοις, είναι η πατριαρχία.Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι' αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο μας την αλληλεγγύη και η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος και οποιαδήποτε εξουσία.

Να μην αφήσουμε κανένα/ καμία μόνο/η απέναντι στην έμφυλη βία.

Διεκδικούμε δομές προστασίας και υποστήριξης των επιζησάντων ατόμων έμφυλης βίας.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούν στην προστασία και ενδυνάμωση των επιζησάντων ατόμων και όχι στον επανατραυματισμό τους.

Να ενθαρρύνουμε τα άτομα που βιώνουν κακοποίηση ή βρίσκονται σε κακοποιητικό περιβάλλον, να απεμπλακούν από τους κακοποιητές τους όταν νιώσουν τα ίδια έτοιμα.

Όλες/ όλα/ όλοι μαζί να γίνουμε το ανάχωμα στην επέλαση της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού

κάλεσμα : Φεμινιστική συλλογικότητα Rabbia Viola

επικοινωνία :

https://rabbiaviola.blackblogs.org/

fb: Rabbia ViolA

Κάλεσμα σε συγκέντρωση/πορεία εν όψει της 25ης Νοέμβρης- Παγκόσμιας Ημέρας κατά της Έμφυλης Βίας

Τετάρτη 23/11 - 20.30
Προβολή ντοκιμαντέρ: Dying to Divorce
@Respiro Social Space For Freedom(Ολυμπιάδος με Ιουλιανού)
Παρασκευή 25/11 - 19.00
Συγκέντρωση/πορεία ενάντια στην έμφυλη βία
@Άγαλμα Βενιζέλου

Εν όψει της 25ης Νοέμβρη, και ενώ γνωρίζουμε καλά πως καμία Παγκόσμια Ημέρα δεν είναι αρκετή για να εξαλειφθεί η έμφυλη βία και οι καταπιέσεις που βιώνουμε ως θηλυκότητες, αποφασίσαμε πως μέρες σαν κι αυτές μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για μια σειρά δράσεων και κινητοποιήσεων.

Η 25η Νοέμβρη είναι μία ακόμα ημέρα αντίστασης και διεκδίκησης, μία ημέρα που όλες και όλα ενωνόμαστε στους δρόμους και αντιστεκόμαστε απέναντι σε κάθε μορφή έμφυλης καταπίεσης που η πατριαρχία συντηρεί. Η έμφυλη βία δεν είναι ένα φαινόμενο που εμφανίστηκε τώρα, αλλά βρίσκεται καλά ριζωμένο στην κοινωνία της πατριαρχιας απο παλιά και πλήττει εκατομμύρια θηλυκότητες ανά τον κόσμο. Η συστηματική έμφυλη βία εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους: με ψυχολογική, λεκτική, σωματική, συναισθηματική, σεξουαλική κακοποίηση. Εκφράζεται με παραβιαστικές και παρεμβατικές συμπεριφορές, με βιασμούς και την ευρύτερη κουλτούρα που τον συνοδεύει, με το revenge porn και το stalking. Αλλά και την εμπορία του σώματος, τις απειλές και τα σεξιστικά σχόλια, με τις γυναικοκτονίες, με τις συγκαλύψεις ολόκληρων κυκλωμάτων απο ΜΜΕ/δικαστικό σύστημα/αστυνομία, με την απόδοση κοινωνικών ρόλων και την καθιέρωση έμφυλων προτύπων και στερεοτύπωμ που διαρκώς αναπαράγονται.

Καθημερινά παρατηρούμε ανά τον κόσμο γυναίκες και θηλυκότητες να δίνουν μάχη με κάθε είδους πατριαρχική αντίληψη και πρακτική, από το σπίτι τους και την δουλειά τους μέχρι τους δρόμους και τον κοινωνικό τους περίγυρο. Από το κίνημα στην Πολωνία για την διεκδίκηση του δικαιώματος στην άμβλωση μέχρι τις κινητοποιήσεις για τις γυναικοκτονίες στην Λατινική Αμερική, από την εμφάνιση του κινήματος του #MeToo και του εξεγερσιακού φεμινιστικού αγώνα στο Ιράν, γίνεται αντιληπτό πως θηλυκότητες διεκδικούν τις ελευθερίες τους, για μια ζωή δίχως φόβο και καταπιέσεις. Στην ελληνική κοινωνία, ενώ παράλληλα γίνονται αρκετές προσπάθειες των θηλυκοτήτων να ακουστούν, τα περιστατικά έμφυλης βίας ολοένα και πληθαίνουν: η αστυνομία βιάζει γυναίκες στα ΑΤ, κυκλώματα μαστροπείας μεταναστριών και ανηλίκων συγκαλύπτονται από κράτος και ΜΜΕ, γυναικοκτονοι και (παιδο)βιαστές αφήνονται ελεύθεροι.

Είναι μεγάλη ανάγκη, λοιπόν, να συλλογικοποιήσουμε τις ανάγκες μας και
τα βιώματα μας ώστε να αντισταθούμε στις καταπιέσεις και να αντιδράσουμε. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το δικαστικό σύστημα αποτελεί έναν άκρως αφιλόξενο χώρο για εμάς και πως δεν είναι αρκετό, πως η αστυνομία συγκαλύπτει βιαστές και αρχειοθετεί επιδεικτικά τις καταγγελίες, πως τα ΜΜΕ μας προκαλούν συχνά επανατραυματισμό με την αμφισβήτηση του βιώματος μας, πως ο κοινωνικός μας περίγυρος συχνά μεταθέτει την ευθύνη πάνω μας(victim blaming), πως συχνά οι οικογένειες μας αποκρύπτουν περιστατικά ώστε να μην βλάψουν την υπόλειψη τους στην κοινωνία και πως η εκκλησία μας λέει τι να κάνουμε με το σώμα μας. Απέναντι σε αυτόν τον ζόφο της πατριαρχίας, είναι αναγκαίο να διεκδικήσουμε τους δικούς μας όρους, να δυναμώσουμε τις αντιστάσεις μας ώστε να κατακτήσουμε έναν κοινό τόπο όπου όλα θα είμαστε ελεύθερα, απαλλαγμένα απο κάθε μορφή πατριαρχικής εξουσίας.

Διεκδικούμε την αυτοδιάθεση των σωμάτων μας και αγωνιζόμαστε καθημερινά ώστε να μπορούμε να υπάρχουμε σε αυτην την κοινωνία. Συναντιόμαστε στους δρόμους, το ένα δίπλα στην άλλη, κόντρα σε όσα μας επιβάλλει η πατριαρχία και το κράτος. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κοινός τόπος
αν δεν το δημιουργήσουμε εμείς.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ/ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ

Η ΜΙΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΑΛΛΟ, ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΣΥΝΤΗΡΕΙ

ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΕΠΙΖΗΣΑΝΤΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΜΠΑΤΣΟΙ, ΜΜΕ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΙ ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΟΥΣ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΘΥΜΑ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ, ΕΝΩΜΕΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ

Φεμινιστική Ομάδα Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης

Στην πατριαρχία να υψώσουμε τα τείχη, να πάψουμε να ζούμε μονάχα από τύχη.

Η πατριαρχία και η βία εναντίον των γυναικών δεν είναι κάτι καινούριο, αλλά ένα σύστημα καταπίεσης που συναντάται στις ανθρώπινες κοινωνίες εδώ και αιώνες. Οι γυναίκες αλλά και γενικότερα οι θηλυκότητες βιώνουν διαχρονικά την καταπίεση στα χέρια των ανδρών, και όχι μόνο. Είτε κοιτάξουμε στο Ιράν, όπου οι αδερφές μας εξεγείρονται ενάντια στο θεοκρατικό καθεστώς για βασικά δικαιώματα αυτοδιάθεσης του σώματος τους, μετά τη δολοφονία της 22χρονης Μάχσα (Τζίνα) Αμίνι από την αστυνομία των ηθών, επειδή δε φορούσε σωστά τη μαντίλα της, είτε στην Ελλάδα όπου ήδη μετράμε 18 γυναικοκτονίες μόνο τη φετινή χρόνια, η βία κατά των γυναικών υπάρχει παντού.

Στις 13 Σεπτεμβρίου η Μάχσα Αμίνι συνελήφθη από την αστυνομία ηθών του Ιράν επειδή δε φορούσε σωστά τη μαντίλα της και ενώ βρισκόταν υπό κράτηση χτυπήθηκε από τους αστυνομικούς με αποτέλεσμα να πέσει σε κώμα και να πεθάνει 3 μέρες αργότερα. Κατευθείαν αμέτρητες γυναίκες βγήκαν στους δρόμους του Ιράν αψηφώντας το σκληρό καθεστώς, κόβοντας τα μαλλιά τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας και διαδηλώνοντας για την ελευθερία τους. Μέχρι στιγμής τουλάχιστον 300 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στις διαδηλώσεις που έχουν ξεσπάσει σε όλη τη χώρα, με τις διαδηλώσεις να έχουν επεκταθεί και να έχουν πάρει και αντικυβερνητικά- αντικαθεστωτικά χαρακτηριστικά..

Ωστόσο, δε χρειάζεται να πάμε τόσο μακριά για να εντοπίσουμε περιστατικά βίας από "όργανα της τάξης" και την ατιμωρησία τους. Στις 11 Οκτωβρίου 19χρονη καταγγέλει το βιασμό της από δύο αστυνομικούς μέσα στο ΑΤ Ομόνοιας θυμίζοντας μας για ακόμη μία φορά πως η αστυνομία δεν είναι εδώ για να μας προστατεύσει από κανέναν, παρά μόνο για να καταπιέσει. Από τα γλοιώδη σχόλια αστυνομικών στο δρόμο, τη συστηματική αγνόηση καταγγελιών για ενδοοικογενειακή βία και κακοποίηση, μέχρι τους βιασμούς σε ΑΤ, ο ρόλος της αστυνομίας στο πατριαρχικό οικοδόμημα είναι σαφής και δεν είναι με την πλευρά των καταπιεσμένων. Όσον αφορά καταγγελίες που παίρνουν νομική υπόσταση, οι παθούσες έρχονται αντιμέτωπες με την υπεράσπιση των βιαστών τους, και από τα υπόλοιπα γνωστά πλυντήρια πέρα από την ΕΛ.ΑΣ. Πρακτικές συγκάλυψης, ρητορικές victim blaming και ξέπλυμα (παρά)βιαστών, λαμβάνουν χώρο και στις δικαστικές αίθουσες,δείχνοντας εξόφθαλμα πως η αστική δικαιοσύνη ενισχύει το πατριαρχικό οικοδόμημα της υπάρχουσας καπιταλιστικής κοινωνίας. Με τη σειρά τους, συστημικά μέσα και λοιποί νυκοκυραίοι, σπεύδουν να αμφισβητήσουν και να μηδενίσουν το εκάστοτε θύμα και το βίωμά του, συγκαλύπτοντας συγχρόνως τους βιαστές και παρουσιάζοντάς τους ως καλούς οικογενειάρχες,εργαζόμενους, "ανθρώπους".

Τα περιστατικά βίας όμως δυστυχώς δεν περιορίζονται στους τοίχους των ΑΤ. Μέχρι στιγμής το 2022, μετράμε 18 γνωστές γυναικοκτονίες. 18 δηλαδή γυναίκες που δολοφονήθηκαν απλά και μόνο επειδή είναι γυναίκες, με δράστη στη συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών να είναι ο σύζυγος ή σύντροφος. Εκτός από τις γυναικοκτονίες, στη μακριά λίστα των περιστατικών έμφυλης βίας έρχονται να προστεθούν και οι αποκαλύψεις για βιασμούς και κυκλώματα μαστροπείας ανήλικων, με την υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό να προκαλεί φρίκη. Περισσότεροι από 200 άνδρες ήταν στη λίστα με τους επίδοξους βιαστές της ανήλικης και ενορχηστρωτής της υπόθεσης ένας άντρας που "δεν είχε δώσει δικαιώματα" και είχε φιλικές επαφές με την πολιτική ελίτ. Σε ακόμα πιο πρόσφατα νέα μαθαίνουμε για νέες καταγγελίες για κακοποίηση ανηλίκων σε δομές ΜΚΟ από άτομα που ήταν υπεύθυνα να τα προστατεύουν και η λίστα συνεχίζεται.

Μέσα σε όλα αυτά, δε μπορούμε να μην παρατηρήσουμε την απραξία από μεριάς του κράτους και την απροθυμία του να στηρίξει ουσιαστικά τις επιζήσασες έμφυλης βίας. Με χαρακτηριστικά παραδείγματα, την άρνηση του να κατοχυρωθεί νομικά ο όρος "γυναικοκτονία",το νομοσχέδιο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια,την ένταξη του μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία να έχει μείνει στα χαρτιά και την έλλειψη δομών στήριξης επιζήσασων. Σε αυτή τη συνθήκη πρέπει να αναγνωρίζουμε μάλιστα και το ταξικό πρόσημο της έμφυλης καταπίεσης. Για μια γυναίκα που είναι άνεργη, δεν έχει χαρτιά, είναι φτωχή είναι ακόμα πιο δύσκολο να ξεφύγει από τον καταπιεστή της καθώς δε διαθέτει και δεν της παρέχονται τα απαραίτητα μέσα για να το κάνει.

Τι μπορούμε όμως να κανουμε εμείς για όλα αυτά; Απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και εξουσίας, οφείλουμε να δημιουργούμε δομές και διαδικασίες αδιαμεσολάβητων αγώνων, ανοιχτές σε κάθε άτομο που έχει βιώσει κακοποίηση και υποστηρικτηκές απέναντι στα βιώματα τους. Να βρούμε τους χώρους και τους χρόνους να εξωτερικεύσουμε με συλλογικές διαδικασίες τον πυρήνα των φεμινιστικών προταγμάτων, να διεκδικήσουμε μαζί στο δρόμο τη συντριβή της πατριαρχίας. Να σταθούμε αλληλέγγυες και να στηρίξουμε με όποιο τρόπο μπορούμε τις επιζήσασες αδερφές μας αλλά και να μην επιτρέπουμε συμπεριφορές που βρίθουν από πατριαρχικά κατάλοιπα στον κοινωνικό μας περίγυρο. Να τελειώνουμε με τα έμφυλα στερεότυπα που μας έχουν εμφυσήσει και έχουν γίνει κανονικότητα στα μυαλά μας, να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη και να αποδομήσουμε όσα πατριαρχικα κατάλοιπα μπορεί να έχουμε και στη συνέχεια να τα καταρρίπτουμε όπου τα συναντάμε, είτε αυτο είναι στις παρέες μας, στη δουλειά και στους χώρους πολιτικοποίησης μας. Να σταθούμε δυναμικά και αταλάντευτα ενάντια στην έμφυλη βία όποια μορφή κι αν παίρνει κάθε φορά, γιατί... δεν είμαστε όλες εδώ. Λείπουν οι δολοφονημένες.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΒΙΑΣΤΗΣ, ΜΕΧΡΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΛΕΣ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΣ

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ, ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ

Συγκέντρωση-πορεία Παρασκευή 25/11, 19:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου.

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος ΣΧΟΛΕΙΟ

Μέσα σε μια περίοδο γενικευμένης εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ολοένα και περισσότερα περιστατικά έμφυλης βίας έρχονται στην επιφάνεια. Ξυλοδαρμοί, βιασμοί, επιθέσεις στα LGBTQ άτομα, κυκλώματα trafficking, γυναικοκτονίες δείχνουν ότι η συστημική βία της πατριαρχίας είναι καλά ριζωμένη στην κοινωνική ζωή. Όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με την εντεινόμενη ταξική εκμετάλλευση, την οικονομική εξαθλίωση και την καταστολή σε όσους/ες αντιστέκονται ενισχύουν ένα ήδη ασφυκτικό περιβάλλον. Το κράτος προσχηματικά διατυμπανίζει τη λήψη μέτρων για την έμφυλη βία, αλλά βλέπουμε φορείς και θεσμούς της εξουσίας να είναι ουσιαστικά μπλεγμένοι ή να σπεύδουν να κουκουλώσουν ολοένα και περισσότερες υποθέσεις.

Για εμάς, η παγκόσμια ημέρα ενάντια στην έμφυλη βία δεν είναι μια θεσμική επέτειος αλλά μια ακόμη αφορμή να βγούμε στο δρόμο, να αναδείξουμε τη σαπίλα του εξουσιαστικού συμπλέγματος κράτους - κεφαλαίου - πατριαρχίας, να ενώσουμε τις φωνές μας και να σταθούμε με αλληλεγγύη μεταξύ μας.

https://bit.ly/3AEygsX

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση-διαδήλωση ενάντια στην έμφυλη βία

Αναρχική ομάδα Θεσσαλονίκης Πυρανθός

ΠΑ 25.11 19:00 | ΠΟΡΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

Σκέψεις γύρω από την κρίση των έμφυλων ρόλων

Εδώ και αρκετό καιρό γινόμαστε μάρτυρες ενός δυναμικού κινήματος που έχει αναδυθεί γύρω από ζητήματα φύλου και σαρώνει τον πλανήτη από άκρη σε άκρη. Από το meetoo στην Αμερική, μέχρι την πρόσφατη εξέγερση στο Ιραν και από τους αγώνες ενάντια στην απαγόρευση των εκτρώσεων στην Πολωνία, μέχρι την χιονοστιβάδα καταγγελίων για βιασμούς στα μέρη μας, χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν τις ζωές τους στα χέρια τους για να απαντήσουν δυναμικά στην βία που δέχονται. Είναι ξεκάθαρο οτι οι συγκρούσεις γύρω από το φύλο ήρθαν για να μείνουν στην καθημερινότητα μας και αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί καμία να αντιληφθεί, αρκεί να παρακολουθεί την συζήτηση στη δημόσια σφαίρα. Στην προσπάθεια μας να συμμετέχουμε σε αυτή τη σύγκρουση και να ενισχύσουμε τα πιο ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά της, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τι την προκαλεί.

Ο ορισμός ως πεπρωμένο

Αντιλαμβανόμαστε το φύλο ως μια κοινωνική σχέση που αποδίδει συγκεκριμμένα χαρακτηριστικά και καθήκοντα σε ομάδες ατόμων. Μέσα από αυτήν την διαδικασία απόδοσης, που ταυτόχρονα συνιστά και καθήλωση των υποκειμένων σε συγκεκριμένους ρόλους, παράγεται αμοιβαία τόσο το αρσενικό, όσο και το θηλυκό ως δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν και αυτή η διάκριση έχει πίσω της μια ιστορία αιώνων, μας ενδιαφέρει να εστιάσουμε στον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο αναπαράγεται στον καπιταλισμό.

Ο καπιταλιστικός κόσμος λοιπόν, είναι ένας κόσμος που θολώνει τις ιστορικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα, προσπαθώντας να εμφανίσει συνεχώς τα αποτελέσματα ως προυποθέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με την κοινωνική σχέση φύλο. Οι νοηματοδοτήσεις του τι συνιστά το «ανδρικό» και τι το «γυναικείο» παρουσιάζονται στην επιφάνεια της καθημερινότητας μας ως αυτονήτες. Γιατί είναι τόσο διαδεδομένο το ότι «οι γυναίκες έχουν έντονα συναισθήματα» ή οτι «οι άνδρες δεν κλαίνε»; Μέσα από την συνεχή επανάληψη των διαδικασίων απόδοσης ρόλων, μοιάζει σαν οι έμφυλες ταυτότητες να υπήρχαν από πάντα και να είναι αυτές που μας υπαγορεύουν συγκεκριμένες συμπεριφορές και καθήκοντα. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο. Οι γυναίκες δεν βρέθηκαν απλά στο σπίτι και ταυτίστηκαν με την οικιακή εργασία, αλλά εξωθήθηκαν εκεί για να μπορούν οι άντρες να δουλεύουν. Η φροντιστική «ιδιότητα» τους δεν εγγράφεται στο dna τους, αλλά τους φορτώθηκε. Το έμφυλο δίπολο κατασκευάζεται μέσα από τις σχέσεις εξουσιάς στις οποίες συμμετέχουμε, μέσα από λόγους και πρακτικές που μας ορίζουν. Με έναν ουσιοκρατικό τρόπο όμως, οι λόγοι και οι πρακτικές αυτές εμφανίζονται σαν να απορρέουν από κάτι σταθερό και αμετάβλητο που υποτίθεται βρίσκεται από πίσω: τον «αληθινό άντρα» ή την «πραγματική γυναίκα», ένα ιδανικό μέτρο σύγκρισης, που μοιάζει περισσότερο με τον Αδαμ και την Ευα, παρά με ανθρώπους που συναντάμε στην πραγματική ζωή.Με άλλα λόγια μοιάζει σαν αυτό που κάνουμε να προκύπτει από αυτό που είμαστε, και αυτό που είμαστε, απλά να το κληρονομήσαμε.

Μέσα από την παραπάνω διαδικασία μυστικοποιησης κατασκευάζεται και η έμφυλη τάξη της κάθε ιστορικής περιόδου, σε κάθε περιοχή. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί έναν ανταγωνισμό, οχι μόνο ανάμεσα στους δύο πόλους αρσενικό και θηλυκό, αλλά και στο εσωτερικό του καθενός. Εκεί λαμβάνει χώρα ένας αδιάκοπος αγώνας δρόμου ανάμεσα σε διαφορετικούς ορισμούς που παλεύουν να ανδειχθούν ως το κυρίαρχο παράδειγμα και στην συνέχεια να πειθαρχήσουν ή να αποβάλλουν όσους δεν χωράνε στα πλαίσια τους.

Έμφυλες αρνήσεις…

Όσο όμως και αν ο καπιταλισμός προσπαθεί να βάλει τα πάντα σε κουτάκια και να ταξινομήσει όλες τις συμπεριφορές μας, υπάρχει πάντα ένα κομμάτι της ανθρώπινης δραστηριότητας που αρνείται να αναλάβει τους ρόλους για τους οποίους το προορίζουν, αναζητά άλλους τρόπους έκφρασης και ασφυκτιά στο δίπολο αρσενικό-θηλυκό. Όταν λοιπόν αυτές οι συμπεριφορές γενικεύονται, οι κυριάρχοι ορισμοί έρχονται σε κρίση, αποδεικνύοντας οτι το φύλο δεν είναι κάτι σταθερό και αμετάβλητο, αλλά μια δυναμική κοινωνική σχέση. Μια κοινωνική σχέση που διαμορφώνεται τόσο από την προσπάθεια του καπιταλισμού να την προσαρμόσει στις σύγχρονες ανάγκες παραγωγής και κυκλοφορίας των εμπορευμάτων, όσο και από τις αντίροπες δυνάμεις που ασκούν τα κινήματα χειραφέτησης και οι άνθρωποι που προσπαθούν να πάρουν τις ζωές τους στα χέρια τους.

Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν και τα κινήματα που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου. Μιλώντας όμως για κινήματα δε θέλουμε να περιορίσουμε το ενδιαφέρον μας αποκλειστικά στην οργανωμένη, συλλογική και στοχευμένη έκφραση των αντιστάσεων (π.χ. πορείες, συνελεύσεις, αιτήματα, μπροσουρες, συλλογικότητες). Θέλουμε ακόμα να συμπεριλάβουμε και ένα φάσμα αρνήσεων σε πιο μοριακό και καθημερινό επίπεδο που, ακόμα και αν εκφράζονται εξατομικευμένα και αποσπασματικά, η γενίκευση τους δημιουργεί μια κοινωνική τάση. Είναι οι γυναίκες που δεν ψήνονται να κάνουν παιδιά και αδιαφορούν για το δημογραφικό, είναι ο πειραματισμός με άλλες μορφές σεξουαλικότητας που κάνει τον γάμο να μοιάζει περιττός, είναι τα αγόρια που δεν πάνε στο στρατό και τα κορίτσια που νιώθουν αγόρια και δημιουργούν ταραχή στα οικογενειακά τραπέζια, είναι αυτοί και αυτές που «προκαλούν» με το πως ντυνονται και άλλα τόσα παραδείγματα. Απέναντι λοιπόν σε όλες αυτές τις κινήσεις αμφισβήτησης , ο καπιταλισμός και η εμφυλη τάξη έρχονται να απαντήσουν με πολυεπίπεδο τρόπο. Τόσο ενσωματώνοντας, όσο και καταστέλοντας. Τόσο στο θεσμικό, όσο και στο κοινωνικό πεδίο.

…και επιβολή της κανονικότητας

Καθώς η σχέση κυριαρχίας - αντίστασης είναι δυναμική, ο καπιταλισμός προσπαθεί να χρησιμοποιήσει την ορμή των κινημάτων και να την καναλιζάρει προς τους δικούς του σκοπούς. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να διασπάσει το συλλογικό σώμα των αγωνιζόμενων και να το μετατρέψει σε ένα άθροισμα επιμέρους ατομικοτήτων.Πάνω σε αυτές τις ατομικότητες θα προσπαθήσει να χτίσει διάφορα μεμονομένα success stories που θα κατευνάζουν τον πόθο για αλλάγή και θα κατασκευάσει τους αρχηγούς - εκπροσώπους των κοινοτήτων που θα συνομιλούν με την εξουσία και θα εκτονώνουν (γιατί οχι και στις 25 Νοέμβρη;) τις εντάσεις. Θα προσπαθήσει ακόμα να περιορίσει τις επιθυμίες και την φαντασία των υποκειμένων, προκειμένου να μπορούν να κατηγοριοποιηθούν ως «ατομικά δικαιώματα», ορθώνοντας νέους διαχωρισμούς στο συλλογικό σώμα και θέτοντας νέες προυποθέσεις για τους «δικαιούχους» ( π.χ. το δικαίωμα στην έκτρωση κόντρα στο δικαιωμα του αγέννητου παιδιου). Τέλος θα προσπαθήσει να εμπορευματοποιήσει τις πτυχές της καθημερινότητας που τα κινήματα ανέδειξαν με κριτικό τρόπο. Για κάθε ανάγκη που καταπιέζονταν θα προσφέρει μια νέα αγορά (πχ υπηρεσίες και προιόντα φροντίδας για να αντικαταστήσουν την οικιακή εργασία των γυναικών) και θα ισχυριστεί οτι η ισότητα των εμπορευμάτων που ανταλλάσονται είναι η μονη ισότητα που μπορεί να εγγυηθεί (πχ κάνε καριέρα, βγάλε λεφτά, απέκτησε κύρος και θα θεωρείσαι ίση).

Τι συμβαίνει όμως όταν τα κινήματα προκαλούν τόσο βαθιές τομές και τριγμούς στους έμφυλους ρόλους και τον αντίστοιχο καταμερισμό εργασίας, ώστε να πυροδοτείται μια συνολικότερη απειλή για την καπιταλιστική σχέση, όπως πχ στο Ιραν; Τι συμβαίνει όταν οι διεκδικήσεις δεν μπορούν να μετατραπούν σε νέα πεδία κερδοφορίας, γιατί κατι τέτοιο κρίνεται ασύμφορο; Ο καπιταλισμός τότε απαντάει επιθετικά, νομοθετώντας εναντίον και τραμπουκίζοντας τα υποκείμενα, προσπαθώντας να τα καθηλώσει στους προηγούμενους ρόλους τους και να τα κάνει να εμπεδώσουν με βίαιο τρόπο ποια είναι τα όρια τους και μέχρι που μπορούνε να φτάσουν.

Πρέπει όμως να επισημάνουμε οτι η διαχείριση σε θεσμικό επίπεδο φιλτράρεται μέσα από το κοινωνικό πεδίο, το πεδίο δηλαδή όπου τα κινήματα αυτά δρουν.Άλλωστε όπως είπαμε το φύλο αποτελεί μια κοινωνική σχέση, αφορά δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αλληλοσχετίζονται. Εκει είναι που εμφανίζονται και οι πρώτοι τριγμοί στους κατεστημένους ρόλους και συμπεριφορές. Εκεί είναι που εμφανίζονται και οι πρώτες αντιδράσεις, απ' όσους το προηγούμενο διάστημα απολαύαναν τα προνόμια της συσσωρευμένης εξουσίας που προκύπτει από την έμφυλη ασσυμετρία. Αναφερόμαστε στο αντιδραστικό κοινωνικό μπλοκ που τα τελευταία χρόνια έχει αναδυθεί στην δημόσια σφαίρα και βάλλεται κατά των κινημάτων χειραφέτησης, προσπαθώντας να διατηρήσει τα πράγματα όπως ήταν. Οι αντιδράσεις αυτές μπορεί να ξεκινούν από την καθημερινή χλεύη απέναντι στις έμφυλες αρνήσεις και να καταλήγουν στις γυνακοκτονίες. Μπορεί να εκτίνονται από περιθωριακές σελίδες στα σόσιαλ μήντια, μέχρι τα νέα νομοσχέδια που ψηφίζονται. Όλα αυτά αποτελούν την συντηρητική αντεπίθεση ενός κόσμου σε κρίση, που προσπαθεί να γατζωθεί σε γνώριμους ρόλους και πρότυπα συμπεριφοράς προκειμένου να νιώσει δυνατός, αδιαφορόντας (ή θεωρώντας δεδομένη) την ασφυξία που προκαλούν στους υπόλοιπους. Είναι οι γονείς που φοβούνται μην γίνουν τα παιδιά τους «ανώμαλα», οι σύζυγοι που δεν ανέχονται την ανυποταξία των γυναικών τους, οι πατριώτες που ανησυχούν για το δημογραφικό πρόβλημα, τα παπαδαρίο που χάνει το ποίμνιο του και άλλοι τόσοι.

Όσοι ακόμα στέκονται με απορία μπροστά στα χιλιάδες περιστατικά έμφυλης βίας που έρχονται στη δημοσιότητα και αναρωτιούνται αν αυτά συνέβαιναν πάντα και δεν τα μαθαίναμε ή αν έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, η απάντηση είναι απλή: ισχύουν και τα δύο. Συνέβαιναν πάντα και τα σκέπαζε το πέπλο της έμφυλης κανονικότητας που εκτείνεται από τους θεσμούς μέχρι τις κρεβατοκάμαρες των σπιτιών μας.Έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια, στα πλαίσια μιας αντιδραστικής κίνησης που επιτίθεται στα υποκείμενα που αρθρώνουν έμφυλες αρνήσεις, προκειμένου να τα αναγκάσει να επιστρέψουν στους προηγούμενους ρόλους τους.

Να σπείρουμε την αμφιβολία - να μεγαλώσουμε τις ρωγμές

Τέλος, αν και συχνά τα κινήματα γύρω από το φύλο μας παρουσιάζονται ως επιδιόρθωση των κακώς κειμένων στην πολιτική και κοινωνική ζωή, ως αποκατάσταση μιας υποτίθεται «τυφλής ως προς το φύλο» οικονομίας, εμείς ξέρουμε οτι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Δεν έχουμε να κάνουμε με στρεβλώσεις στο σύστημα, ούτε με παροχυμένες αντιλήψεις ατόμων που εμποδίζουν την πρόοδο. Με άλλα λόγια δεν θεωρούμε οτι αν σκάψουμε βαθιά θα βρούμε να προυπάρχει ένα παρθένο και ουδέτερο έδαφος όπου μπορεί να ανθίσει η ισότητα. Τα πράγματα είναι αρκετά χειρότερα. Τόσο το κράτος, όσο και η οικονομία ( πεδία που μας περιέχουν με διάφορους τρόπους) είναι εγγενώς σεξιστικά, και συμμετέχουν στην αναπαραγωγή των κατεστημένων έμφυλων σχέσεων.

Υπό αυτό το πρίσμα, βλέπουμε και στηρίζουμε όλα αυτά τα κινήματα ως δυνάμεις της κρίσης που ωθούν την κανόνικοτητα στα όριά της και όχι δυνάμεις που προσπαθούν να την εξυγειάνουν. Συντασσόμαστε με αυτές που σπέρνουν την αμφιβολία και την αστάθεια, με αυτούς που ανοίγουν ρωγμές για να χωρέσουν οι επιθυμίες που δεν είναι ακόμα εδώ και οι σεξουαλικότητες που περιμένουν να ανθίσουν. Με δυο λόγια, θέλουμε…

…να γίνουμε η κρίση των έμφυλων ρόλων.

Φάμπρικα Υφανέτ

πηγή : https://yfanet.espivblogs.net/2022/11/24/pa-2…