kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Στέγαση και χαρτιά για όλους και όλες τις μετανάστριες/ες!

Eδώ και μήνες, το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου έχει ανακοινώσει πώς στο τέλος του 2022 τερματίζει το πρόγραμμα ESTIA II, που παρέχει στέγαση σε αιτούντες ασύλου στη χώρα, μέσω της μίσθωσης διαμερισμάτων. Αφού το κράτος ανέλαβε το πρόγραμμα, η χρηματοδότηση του μειώθηκε σοβαρά και αυστηροποιήθηκε το πλαίσιο της διαμονής στα παρεχόμενα σπίτια. Το Υπουργείο εξωθεί μετανάστριες από τα σπίτια τους ήδη από το 2021 όπου οι θέσεις του προγράμματος από 27.000 μειώθηκαν στις 10.000. Και ενώ ο τερματισμός του ESTIA πλησιάζει, το υπουργείο Εργασίας ανακοίνωσε μόλις νέο νομοσχέδιο για την κοινωνική κατοικία, το οποίο παρατείνει την μίσθωση 1.000 κατοικιών του προγράμματος ESTIA με νέα κριτήρια όμως. Το αρχικό πρόγραμμα ESTIA κάλυπτε 27.000 θέσεις στέγασης, υπό τη διοίκηση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ και με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το νέο πρόγραμμα ESTIA θα αφορά 1.000 μόνον κατοικίες και «με χρηματοδότηση από τα αποθεματικά της Δημόσιας Υπηρεσίας Απασχόλησης» (τέως ΟΑΕΔ). Ας σημειωθεί εδώ ότι στο παρελθόν είχε εξαγγελθεί ότι τα σπίτια του προγράμματος ESTIA θα «αξιοποιούνταν για στέγαση σεισμόπληκτων», «πυρόπληκτων» κλπ. εξαγγελίες που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν, πρόσθεσαν όμως ακόμα μια δόση στον διάχυτο ρατσισμό (στήριξη στους «ευάλωτους Έλληνες» και όχι στον μεταναστευτικό πληθυσμό). Το κράτος προβάλει την υπόσχεση μιας ελάχιστης κοινωνικής μέριμνας προς τον ντόπιο πληθυσμό την ώρα που αναγγέλλει την έξωση χιλιάδων μεταναστ(ρι)ών: στον μεταναστευτικό πληθυσμό άλλωστε αναλογούν μόνον τα pushbacks, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η άγρια εργασιακή εκμετάλλευση.

Στο πρόγραμμα ESTIA συμμετείχαν τοπικές ΜΚΟ, άλλες εταιρίες καθώς και διάφοροι δήμοι, όπως ο δήμος Θεσσαλονίκης. Πιο συγκεκριμένα, η εικόνα που αντικρίζουμε στην Θεσσαλονίκη είναι αυτή της έντονης μείωσης των παρεχόμενων σπιτιών με ελάχιστους μετανάστες πλέον να μένουν στο κέντρο της πόλης και με τις λοιπές οικογένειες που εξακολουθούν να στεγάζονται να αποτελούν εξαιρετικά ευάλωτες περιπτώσεις. Τους προηγούμενες μήνες του 2022 συναντηθήκαμε με περιπτώσεις μεταναστριών οι οποίες καλούνταν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε διάστημα 30 ημερών, μετά την έκδοση της απόφασης για το άσυλο (είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική) μέσω ενός διαρκή ψυχολογικού πολέμου. Οι πρακτικές που χρησιμοποιούσαν οι τοπικές ΜΚΟ που διαχειρίζονταν την στέγαση περιλάμβαναν συνεχή τηλεφωνήματα, πίεση να υπογράψουν χαρτιά που δεν είναι καν στη γλώσσα τους, διακοπή ρεύματος, νερού και θέρμανσης, συστέγαση περισσότερων οικογενειών σε ένα διαμέρισμα και απειλή της αστυνομίας. Το τελευταίο διάστημα, καθώς κατ' εντολή του κράτους τα παρεχόμενα σπίτια πρέπει να ναι άδεια έως και τις 15 Νοεμβρίου του 2022, στις ελάχιστες οικογένειες που παραμένουν τα κέντρο αυτή η διαδικασία φαίνεται να έχει αποκτήσει ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς σε συνδυασμό με την γενικότερη αοριστία που απαντούν οι ΜΚΟ στις οικογένειες για το που ακριβώς θα καταλήξουν μετά την έξωση τους. Οι μετανάστ(ρι)ες είτε καταλήγουν στα κλειστά camp όπου ουσιαστικά αποκλείονται από τον αστικό ιστό καθώς τα «κέντρα φιλοξενίας» (κράτησης) βρίσκονται στην ενδοχώρα, είτε (κυρίως μονογονεϊκές οικογένειες) μεταφέρονται προσωρινά σε κέντρα περίθαλψης, τα οποία συνήθως μετά από λίγες μέρες τις αφήνουν στο δρόμο χωρίς χαρτιά και υπό το φόβο να συλληφθούν/απελαθούν από την αστυνομία είτε εάν η αστυνομία τους συλλάβει προβαίνει σε παράνομες δολοφονικές επαναπροωθήσεις των μεταναστ(ρι)ών στα σύνορα. Η προσπάθεια αορατοποιήσης και αποκλεισμού των μεταναστ(ρι)ών ως κοινωνικό κομμάτι που εκτοπίζεται τους από τη δημόσια σφαίρα αποτελεί μια ηχηρή απόδειξη του πολέμου που διεξάγει το κράτος εναντίον τους. Ας μην ξεχνάμε την κόλαση από την οποία επιβιώνουν οι μετανάστ(ρι)ες που περνάνε τα σύνορα του Έβρου, τις περιπτώσεις ξυλοδαρμών, εξευτελισμού, κλοπών των προσωπικών τους αντικειμένων από τα σώματα ασφαλείας «εις το όνομα της διασφάλισης των συνόρων», των βιασμών των μεταναστριών από τους συνοριοφύλακες και τις δολοφονίες που κάνουν από όλες τις παραπάνω πρακτικές. Εν συνεχεία ας μην ξεχνάμε την μετατροπή των camp σε κλειστά κέντρα κράτησης με μπετονένια τείχη να ορθώνονται γύρω τους, με θερμικές κάμερες να ενημερώνουν τους φύλακες για περιπτώσεις που πολλοί άνθρωποι συγκεντρώνονται σε κάποιο μέρος του camp και με τις ελλιπείς υποδομές που δεν καλύπτουν ούτε στο ελάχιστο τις ανάγκες του κόσμου που κρατείται εκεί.

Ο αποκλεισμός των μεταναστριών από τη συναναστροφή με το κέντρο είναι μια συνειδητή επιλογή του ελληνικού κράτους οι οποία δεν ξεφεύγει από μια γενικότερη αίσθηση εξευγενισμού των πόλεων. Οι μετανάστες πέρα από το εκπαιδευτικό σύστημα και την ιατρική περίθαλψη δεν χωράνε ούτε στις πόλεις. Το ζήτημα της στέγασης και της παραμονής των μεταναστριών στα σπίτια τους μας αφορά όλες, αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ντόπιες και μετανάστριες φαίνεται να μη χωράμε πλέον στις πόλεις, είτε επειδή ακρίβυνε το νοίκι, είτε επειδή οι κρατικές πολιτικές εκτοπίζουν τις μετανάστριες έξω από τον αστικό ιστό.

Εμείς, αντιστεκόμενες σε αυτή την μίζερη πραγματικότητα και στεκόμενοι αλληλέγυοι/ες απέναντι στους μετανάστες και στις μετανάστριες, βρισκόμαστε σε πλατείες, γειτονιές, καταλήψεις, για να δημιουργήσουμε κοινούς αγώνες και να αναδείξουμε αυτά τα ζητήματα στην δημόσια σφαίρα.

Εμείς, μετανάστριες και ντόπιες, σε πλατείες, γειτονιές και κατειλημμένους χώρους, ξεπερνώντας τον φραγμό της γλώσσας και των κοινωνικών συνόρων, σπάμε τον φόβο με κοινούς αγώνες, έχοντας την ανάγκη να ζήσουμε μαζί στις πόλεις μας.

Οι μετανάστριες δεν είναι μόνες τους. Είμαστε και θα είμαστε μαζί τους, με όλα τα μέσα. Πολιτικά, κοινωνικά, δικαστικά!

Κάτω τα χέρια από μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες/προσφύγισσσες. Καμία έξωση δεν θα περάσει

Στέγαση, υγειονομική περίθαλψη και πρόσβαση στην εκπαίδευση για όλες

Χαρτιά και ελευθερία μετακίνησης για ολους/ες!

Ανοιχτή συνέλευση Stop War On Migrants

Housing and papers for all and for all migrants!

The Ministry of migration and asylum announced months ago that at the end of 2022 it is ending the ESTIA II program, which provides housing to asylum seekers in the country, through leasing apartments. After the state took over the program, its funding was severely reduced and the framework of accommodation in the provided houses was tightened. The Ministry evicted migrants from their homes as early as 2021 when the positions of the Estia program from 27.000 were reduced to 10.000.

And while the ESTIA program's termination nears, the Ministry of Labor has just announced a new social housing bill that extends the lease of 1.000 ESTIA homes with new criteria though.

The original ESTIA program covered 27,000 housing places, was managed by the United Nations High Commissioner for Refugees and funded by the European Commission. The new ESTIA program will concern only 1,000 residences and "with financing from the reserves of the Public Employment Service" (formerly OAED). It should be noted here that in the past it was announced that the houses of the ESTIA program would be "utilized for housing victims of earthquakes", "fire victims", etc. announcements that never materialized, but added yet another dose to the widespread racism (support for the "vulnerable Greeks" and not for migrants). The state promises minimal social care for the local population while announcing the eviction of thousands of migrants: after all, the migrant population deserves only pushbacks, concentration camps and brutal labor exploitation.

Local NGOs, other companies, as well as various municipalities, such as the municipality of Thessaloniki, were involved in the ESTIA program. What we see happening in Thessaloniki, in particular, is a sharp decrease in provided homes with few migrants now staying in the city center and the families still housed being extremely vulnerable cases. In the early months of 2022 we came came into contact with migrants who were ordered, using constant psychological warfare, to leave their homes within 30 days of the asylum decision (whether granted asylum or not).The practices used by local NGOs managing housing included constant phone calls, pressure to sign papers that weren't even in their language, cutting off electricity, water and heating, clustering several families in one apartment and threatening to call the police. Lately, as the provided houses must be empty by 15 November 2022 by state order, in the few families that remain in the city centre, this process seems to have gained an even faster pace, combined with the general vagueness with which NGOs answer to the families about where exactly they will end up after their eviction. Migrants either end up in closed camps where they are effectively excluded from the urban fabric as the 'detention centres' are rurally located, or they are temporarily transferred (mainly families of single mothers with children) to care centres which usually, after a few days, leave them on the street without papers and in fear of being arrested/deported by the police. Or if the police arrest them they engage in illegal murderous pushbacks at the border.

The attempt to make migrants invisible and exclude them from the rest of the society by removing them from the public sphere is a resounding proof of the war waged against them by the state.

Let's not forget the hell from which a migrant who crosses the Evros borders survives, the cases of beatings, humiliation, theft of their personal belongings by the security forces 'in the name of securing the border', the rape of migrant women by the border guards and the murders that are commited through all the above practices. Then let's not forget the transformation of the camps into closed detention centres with concrete walls standing around them, with thermal cameras informing the guards of cases of many people gathering in one part of the camp and with the lack of infrastructure that doesn't even remotely meet the needs of the people detained there.

Migrants' exclusion from interacting with the city centre is a conscious choice of the Greek state, which does not escape from the generalised feeling of urban gentrification. There seems to be no space for migrants nor in the educational system and medical care nor to live in the cities. The issue of housing and migrants remaining in their homes concern us all, since in one way or another, locals and migrants seem to no longer have space in the cities, either because the rent has gone up or because state policies are pushing migrants out of the urban fabric.

Resisting this miserable reality and standing in solidarity with the migrants, we find ourselves in squares, neighbourhoods, squats, to create common struggles and bring these issues to the public sphere.

Migrants and locals, in squares, neighbourhoods, and squats, overcoming the barrier of language and social borders, having the need to live together in our cities, we break the fear with common struggles.

Migrants are not alone. We are and will be with them, by all means. Politically, socially, judicially!

Hands off migrants and refugees. No eviction will pass

Housing, healthcare and access to education for all

Papers and freedom of movement for everyone!

Open assembly Stop War on Migrants