kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πορεία ενάντια στην υποβάθμιση των πτυχίων των καλλιτεχνικών σχολών

Ανακοίνωση Συντονιστικού Καλλιτεχνικών Σχολών Θεσσαλονίκης

Από τις 17/12/2022 επιτελείται ένα έγκλημα κατά της τέχνης και του πολιτισμού. Το Π.Δ. 85 έρχεται να επικυρώσει την επανειλημμένη απαξίωση που βιώνουν τόσα χρόνια οι καλλιτέχνες στη χώρα μας. Οι άνθρωποι του κλάδου μας αντιμετωπίζονται ως χομπίστες, χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα και σταθερές απολαβές. Επιπλέον, απο τις 17/12 τα χρόνια εκπαίδευσης και πολύωρων εντατικών μαθημάτων που αφιερώνουμε οι καλλιτέχνες για να αποκτήσουμε κατάρτιση στην τέχνη μας εξισώνονται με Απολυτήριο Λυκείου, καθιστώντας μας ανειδίκευτους εργάτες.

Η τακτική της πολιτείας, αντί να εξασφαλίζει τα ελάχιστα, ανοίγει το δρόμο στην περαιτέρω εκμετάλλευση των καλλιτεχνών. Το απεχθές αυτό διάταγμα στερεί κάθε δυνατότητα μετεκπαίδευσης και πηγαίνει ακόμα πιο πίσω τη συζήτηση για την αναγνώριση των σπουδαστών των καλλιτεχνικών σχολών ως «κανονικών» φοιτητών. Ως αποτέλεσμα στερούμαστε τα βασικά δικαιώματα της φοιτητικής ταυτότητας, σίτισης και στέγασης.

Αγωνιζόμαστε και διεκδικούμε: 1) Ανωτατοποίηση του τίτλου σπουδών μας και την κατάργηση του Π.Δ. 85 2) Ίδρυση ανώτατης βαθμίδας εκπαίδευσης για τις παραστατικές τέχνες, σύμφωνα με το πρότυπο της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών και άλλων ιδρυμάτων του εξωτερικού 3) Κατοχύρωση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων. (Όπως αναφέρει αναλυτικά στην ανακοίνωσή του το ΣΕΗ). 4) Επαναφορά των καλλιτεχνικών μαθημάτων στις σχολικές μονάδες.

Καλούμε όλες/όλους όσες/όσους στηρίζουν τον δίκαιο αγώνα μας σε ΠΟΡΕΙΑ στις 10/01/2023, 12:00 στο ΑΓΑΛΜΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ.

Η επίθεση στην Τέχνη είναι επίθεση στην ελευθερία και τη ζωή.

Συντονιστικό Καλλιτεχνικών Σχολών Θεσσαλονίκης

Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΚΑΙ Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΑΝΕΡΓΙΑ

Απόσπαση παιδαγωγικής επάρκειας από τμήματα των φιλοσοφικών σχολών.

Γιατί αφιερώνουμε χρόνο, κόπο και χρήματα για να μπούμε στις σχολές μας; Είναι ένα ερώτημα που φαίνεται να παίρνει διαφορετικές απαντήσεις ανάλογα από τη σκοπιά που το κοιτάς. Αν είσαι σπουδαστής/τρια πιθανώς να απαντήσεις γιατί ήθελες να λάβεις κάποια μόρφωση και να συνεχίσεις σε ένα επάγγελμα που σε ενδιαφέρει, αν είσαι κομμάτι του κρατικού μηχανισμού λήψης αποφάσεων τότε θα πεις για να πληρώνεις καλά τη κερδοφορία των αφεντικών… Αυτή η αντίθεση φαίνεται πολύ έντονα το τελευταίο διάστημα σε όλες τις αλλαγές που προωθούνται: «πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας», μετατροπή των καλλιτεχνικών σχολών σε μεταλυκειακή εκπαίδευση, φαίνεται στην ενίσχυση των σχολών κατάρτισης και σε μια σειρά σχολών στις οποίες τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι στον αέρα! Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους. Ένα σημαντικό κομμάτι των σπουδαστ(ρι)ών ανήκουν στην κατηγορία των καθηγητικών σχολών, δηλαδή σχολές με την προοπτική της συνέχισης στην εκπαιδευτική διαδικασία από τη σκοπιά του δασκάλου και της καθηγήτριας. Για να «κερδίσει» κάποιος/α μια θέση στο δημόσιο σχολείο, μιλάμε για έναν τεράστιο ανταγωνισμό σε λίστες προσόντων, από τις οποίες μάλιστα θα «πετύχεις» θέση αναπληρωτή. Ο ανταγωνισμός των προσόντων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της διάρθρωσης της εκπαίδευσης. Η «κοστολόγηση» των προσόντων σε διδακτικές μονάδες και χρήματα αποτελεί διαχρονική ρύθμιση της εξουσίας. Μπορούμε να το δούμε στην εξίσωση πτυχίων ΑΕΙ-Κολλεγίων, στα επί πληρωμή μεταπτυχιακά και διδακτορικά, στα «πιστοποιημένα» ινστιτούτα που πλουτίζουν στην αγορά ECTS, μπορούμε τέλος να το δούμε στις αλλαγές στην παιδαγωγική επάρκεια. Σύμφωνα με τα άρθρα 99 & 100 του νόμου 4957/2022, οι φοιτήτ(ρι)ες δε θα αποκτούν πλέον διδακτική-παιδαγωγική επάρκεια με τη λήψη του πτυχίου, αλλά θα παρακολουθούν «ειδικό πρόγραμμα» δύο εξαμήνων. Μάλιστα προβλέπεται ένα πρόγραμμα για κάθε ΑΕΙ με περιορισμένες θέσεις, ενώ ήδη έχουν ξεκινήσει σεμινάρια με δίδακτρα.

Υποβάθμιση πτυχίων των σχολών στον καλλιτεχνικό χώρο.

Σε μια συγκυρία όπου το κράτος επιδιώκει διαρκώς την εκπαιδευτική υποβάθμιση, έρχεται στο προσκήνιο ο νέος νόμος, περί "πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας". Η εφαρμογή αυτού του νόμου έχει ως άμεσο στόχο τις σχολές που υπάγονται στον καλλιτεχνικό κλάδο, στερώντας από τους απόφοιτους την δυνατότητα να συνεχίσουν την κατάρτιση τους στον εκπαιδευτικό τομέα από την σκοπιά του καθηγητή, ενώ παράλληλα επιδιώκει να εξισώσει τα πτυχία της τριτοβάθμιας παιδείας με τα αντίστοιχα μετα-λυκειακά.

Είναι φανερό πως οι κρατικοί μηχανισμοί δεν περιορίζουν απλώς τις επαγγελματικές προοπτικές των αποφοίτων, αλλά καταφέρνουν παράλληλα την περαιτέρω υπονόμευση της τέχνης και ευρύτερα του καλλιτεχνικού χώρου. Τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από την καραντίνα, ο καλλιτεχνικός κλάδος είχε απομονωθεί πλήρως. Εκείνη την χρονική περίοδο δίνονταν επιδόματα από τα οποία ο κλάδος αυτός είχε εξαιρεθεί και απαιτούσε την επαναφορά συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Στη συνέχεια το κράτος εξαπέλυσε μία ακόμη επίθεση η οποία αφορά τον "τρομονόμο", ένα νομοσχέδιο που ουσιαστικά ζητούσε την εφαρμογή της λογοκρισίας στο καλλιτεχνικό υλικό το οποίο δεν ακολουθεί τυφλά την κυρίαρχη αφήγηση και δεν υποτάσσεται σε αυτήν. Είναι, λοιπόν, φανερό πως όσο η τέχνη δεν εμπλουτίζει το κεφάλαιο, τόσο αυτή θα παραμελείται.

Βέβαια, η τέχνη και ο πολιτισμός αποτελούσαν πάντοτε για το ελληνικό κράτος ένα δυνατό χαρτί το οποίο συνέδεε με την εθνική υπερηφάνεια για να απευθυνθεί και να προσεγγίσει το πιο εθνικόφρον κοινό. Ωστόσο, η τέχνη για το κράτος και το κεφάλαιο είναι όπως ήδη ειπώθηκε, ό,τι προσφέρει στην κερδοφορία τους και ό,τι μπορεί να συνεισφέρει στην τόνωση του εθνικού φρονήματος. Έτσι, οδεύουμε στην πλήρη εμπορευματοποίηση του συγκεκριμένου κλάδου που για να ασχοληθείς με αυτόν είτε από την θέση του δημιουργού είτε από την θέση του δέκτη, θα πρέπει να πληρώσεις αδρά.

Αυτό, όμως που έχει σημασία είναι πως η επίθεση στην τέχνη δεν αφορά μόνο αυτή καθ' αυτή. Υπάγεται σε ένα γενικότερο σχέδιο του κράτους σχετικά με την επίθεση σε κάθε εργαζόμενο, άρα και σε κάθε εργαζόμενο καλλιτέχνη. Το Π.Δ. 85/2022 δεν είναι παρά μόνο ένα ακόμη πλοκάμι της αντεργατικής πολιτικής που η σύγχρονη αγορά αναγκάζει το κράτος να ακολουθήσει. Έρχεται πλάι με όλα τα αντεργατικά νομοσχέδια, με την κατάργηση του 8ώρου, την νομιμοποίηση της μαύρης εργασίας, των απλήρωτων υπερωριών και των εν γένει άθλιων συνθηκών εργασίας. Είναι άλλο ένα χτύπημα στην κοινωνική βάση, στους ανθρώπους που ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός έχει βαλθεί να ξεζουμίσει, υλικά και ψυχολογικά, για την κερδοφορία των αφεντικών. Οι ταξικές διαστάσεις αυτών των χτυπημάτων δεν πρέπει ποτέ να ξεχνιούνται γιατί είναι αυτές που συμπληρώνουν το παζλ για να καταλάβουμε τους λόγους πίσω από τους οποίους το κράτος πράττει με τον τρόπο που πράττει. Είναι αυτές που θα γεφυρώσουν, υπό ένα κοινό πρίσμα τους εργασιακούς κλάδους που απειλούνται διαρκώς.

Καταργήσεις τμημάτων.

Την ίδια στιγμή η περιουσία του πανεπιστημίου περνάει στα χέρια ιδιωτικών εταιρειών, κάνοντας ένα ακόμα βήμα προς την εξαφάνιση του δημοσίου χαρακτήρα των σπουδών. Με ΦΕΚ στις 15 Δεκέμβρη ανακοινώνεται πως το Αγρόκτημα και τα Δάση σε Περτούλι και Ταξιάρχη Χαλκιδικής, των τμημάτων Γεωπονίας και Δασολογίας περνάνε σε εταιρεία ιδιωτικού δικαίου, όπως μια σειρά εγκαταστάσεων και λειτουργιών του ΑΠΘ.

Η ιδιωτικοποίηση των εγκαταστάσεων και των λειτουργιών του ΑΠΘ αφήνουν πολλά ερωτήματα γύρω από τη συνέχεια των σπουδών.

Ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και αχρήστευση των σύγχρονων πτυχίων.

Όλες αυτές οι «ξαφνικές» μεταρρυθμίσεις δεν έρχονται από το πουθενά, αλλά αποτελούν συνέχεια της όξυνση της ταξικής ανισότητας μέσα από την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Αποτελούν συνέχεια του νόμου εξίσωσης των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με αυτά των κολλεγίων. Αποτελούν συνέχεια του νόμου που ψηφίστηκε το καλοκαίρι για διάλυση των ενιαίων πτυχίων και την απόσπαση επαγγελματικών δικαιωμάτων από αυτά. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αποτελεί μια διαρκή διαδικασία του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος μέσω της οποίας επιχειρεί να διασφαλίσει την επικυριαρχία του, να εντείνει την ταξική εκμετάλλευση και να εξασφαλίσει την κοινωνική σιγή. Τα εκπαιδευτικά νομοσχέδια των τελευταίων χρόνων μεθοδεύουν την πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, ώστε το σύνολό της να προσαρμοστεί στις ανάγκες του κεφαλαίου σύμφωνα και με τα διεθνή πρότυπα. Παρατηρείται δηλαδή, μία συντονισμένη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της παιδείας και τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο αγαθό, καθώς πλέον η τριτοβάθμια και όχι μόνο δεν εξυπηρετεί κάτι ως δημόσια για τα αφεντικά.

Απέναντι στην γενικευμένη στρατηγική υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας, εξάλειψης της φοιτητικής μέριμνας, την αποστείρωση των πανεπιστημίων και την καταπάτηση κεκτημένων αγώνα όπως το άσυλο είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε δομές και διαδικασίες αγώνα στις σχολές. Να αναγνωρίσουμε πως η επίθεση στην κοινωνική βάση είναι συνολική και συνεπώς συνολικές θα πρέπει να είναι οι απαντήσεις. Από το ΑΠΘ και τις σχολές παραστατικών τεχνών, ως την Μαλαματίνα και την εκκενωμένη κατάληψη Mundo Nuevo να συνδέσουμε τους επιμέρους αγώνες για την οργάνωση της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Με μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, Καταλήψεις, Διαδηλώσεις, να αμφισβητήσουμε έμπρακτα, συλλογικά και μαχητικά την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

-Αφαιρούν την παιδαγωγική επάρκεια από τα πτυχία, ανοίγοντας δρόμο στα ιδιωτικά σεμινάρια

-Ξεπουλάνε το αγρόκτημα και τα δάση, βάζοντας ταφόπλακα σε Γεωπονική - Δασολογία

-Υποβαθμίζουν τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολών με το ΠΔ 85

Κράτος & κεφάλαιο κερδοφορούν στις πλάτες μας

Ενάντια στην υποβάθμιση των σπουδών και των ζώων μας

Θα τους ανατρέψουμε με συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ Κ´ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

ΠΟΡΕΙΕΣ-ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ-ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ

ΕΛΑΣΤΙΚΑ ΩΡΑΡΙΑ ΚΑΙ ΜΑΥΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΝΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ ΠΤΥΧΙΑ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere