Τρίτη 6 Ιουνίου 2023 στις 18.00
Ανοιχτή συνέλευση σχετικά με τη συνέχεια για το άνοιγμα πολιτικού χώρου στο Πολυτεχνείο
Την Πέμπτη 11 Μαΐου, πραγματοποιήθηκε άνοιγμα ενός εγκαταλελειμμένου χώρου εντός του Πολυτεχνείου, του παλιού κυλικείου. Πρόκειται για έναν χώρο που και παλαιότερα φιλοξενούσε διάφορες πολιτικές συλλογικότητες.
Ο σκοπός αυτής της κίνησης είναι η επανενεργοποίηση κι η ζωντάνια πολιτικών διεργασιών, με γνώμονα τη συλλογική κι ατομική απελευθέρωση στη βάση της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων.
Ένας από τους στόχους που έχει θέσει η Πρωτοβουλία αναρχικών είναι η δημιουργία μιας δομής η οποία θα εγκολπώνεται εντός του χώρου, την ελεύθερη λαϊκή βιβλιοθήκη, μια δομή με ανοιχτότητα στα κοινωνικά πεδία και με χαρακτήρα ακηδεμόνευτου αγώνα και διάχυσης της ριζοσπαστικής σκέψης και πράξης, μέσα από αυτομορφωτικές διεργασίες.
Την Παρασκευή 12 Μαΐου, ο χώρος ξανακλειδώνει, σφραγίδα που συμπυκνώνει το νόημα της κοινωνικής αποχαύνωσης από όπου πηγάζει ο πολιτισμός της καταστολής και της κρατικής βίας, της αστικής τάξης και του εξουσιαστικού μηχανισμού, της τυραννίας κεφαλαίου, κράτους και σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Το πανεπιστημιακό λοκάουτ την ίδια μέρα, προκειμένου να παρεμποδιστεί η συναυλία οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα συντρόφου, ήρθε να επιβεβαιώσει και να εδραιώσει τα ανωτέρω ως τελευταίως επαναλαμβανόμενη πρακτική των κάθε λογής υπηρετών του κρατικού μηχανισμού, από τον πρύτανη Μπουντουβή μέχρι την κοσμητεία, τα συνεργαζόμενα μέλη ΔΕΠ και φυσικά, τους συνεργάτες της αστυνομοκρατίας-φύλακες της τάξης των πυλών. Το αποτέλεσμα ήταν να μείνουν μέσα κλειδωμένες-οι-α φοιτήτριες-ά-ές με τα ΜΑΤ απ' έξω, να θυμίζουν πως ο Παπαδόπουλος είναι ακόμα εδώ, μαζί με το σάπιο ιδεολόγημα του δόγματος «τάξης κι ασφάλειας» και το συνακόλουθο θέαμά του.
Την ίδια ώρα που κράτος - πρυτάνεις αποφασίζουν λοκάουτ με το παραμικρό κι εμποδίζουν κλειδαμπαρώνοντας (τα πάντα), από το άνοιγμα πολιτικών χώρων και τις συναυλίες για δικαστικά έξοδα διωκόμενων, μέχρι όποια κίνηση γενικότερα, επιχειρήσει να δώσει ζωή στον χώρο του Πολυτεχνείου, οι πύλες ανοίγουν διάπλατα για επιστημονικά συνέδρια και γκαλά που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μεγαλοαστών, του ελληνικού κράτους και των πολιτικών αστικού διαχωρισμού κι εκτοπισμού της κοινωνικής βάσης από το κέντρο της μητρόπολης, και για να υποδεχτούν βραβευμένους, κοστουμάτους-ες, τουρίστες-ριες, καριερίστες και λοιπούς παρατρεχάμενους.
Το Πολυτεχνείο τότε ανοίγει, γίνεται μια βιτρίνα που κοσμητεία και πρυτανεία προσπαθούν να διαφυλάξουν, εκτοπίζοντας όλα τα υποκείμενα του δημόσιου χώρου και παύοντας ακόμη και τα μαθήματα: κι όλα αυτά για να μην «εκτεθεί» η διοίκηση του νέου «εκθεσιακού χώρου Ε.Μ.Π.» σε κάθε επίδοξο επενδυτή και κρατικό μεσάζοντα, όπως στην περίπτωση της βραδιάς του ερευνητή, της πρόσφατης διάλεξης του βραβευμένου αρχιτέκτονα Sir David Alan Chipperfield CH που με λογικές απευθείας ανάθεσης από τη Διεθνή Επιτροπή Αξιολόγησης, σχεδίασε την ανάπλαση του μουσείου αλλά και της παραχώρησης αιθουσών για συνάντηση των tedx-άκηδων με «άδεια» πρύτανη. Τα εμπορικά σχέδια που έχουν για το Πολυτεχνείο είναι ξεκάθαρα: τουρίστες να βολτάρουν, ερευνητικά πρόγραμματα ξεπλύματος κεφαλαιούχων, μετατροπή του Γκίνη σε ερευνητικό κέντρο με roof garden κι ενοποίηση «σε διάλογο ανάπλασης» με το μουσείο. Θάψιμο δηλαδή της ιστορίας και των αγώνων που έχουν δοθεί.
Μέρα παρά μέρα, συνεργεία καθαρισμού σβήνουν πολιτικά συνθήματα και κατεβάζουν αφίσες από τους τοίχους του "campus" του Πολυτεχνείου. Ταυτόχρονα, στην πύλη εγκαθιδρύεται ένα άτυπο face-control από το οποίο γκρουπ τουριστών περνούν μετά βαΐων, ενώ πολιτικά υποκείμενα αποκλείονται ως «εξωπανεπιστημιακοί-ές-ά». Η συμβολική σημασία του να σφραγίζεται και να μετατρέπεται σε μουσείο το κτίριο Γκίνη, όπου στεγάζονταν για δεκαετίες, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, συνελεύσεις κι εκδηλώσεις από κοινωνικά υποκείμενα μέσα κι έξω από το πανεπιστήμιο, δεν είναι άλλη από την ταρίχευση κάθε αυτοοργανωμένης έκφρασης. Θάψιμο δηλαδή της ιστορίας και των αγώνων που έχουν δοθεί. Άλλωστε, όταν κάτι μπαίνει σε μουσείο, σημαίνει ότι είναι πια νεκρό.
Την Παρασκευή 19 Μαΐου, ξανανοίξαμε τον χώρο του παλιού κυλικείου στο Πολυτεχνείο, ως ένδειξη ελάχιστης απάντησης στο κλείδωμά του: πρόκειται για πράξη που δηλώνει πως είμαστε εδώ και πως στην καταστολή απαντάμε με αγώνα ενάντια στη συνολική απονέκρωση του Πολυτεχνείου και την αποψίλωση της κοινωνικής αγωνιστικής ιστορικότητάς του.
Όταν μπήκαμε μέσα, αντικρύσαμε ζημιές, σπασμένα αντικείμενα, αναποδογυρισμένα έπιπλα και κλεμμένα πράγματα, μια εικόνα μίσους για κάθε δημιουργία. Υπεύθυνοι γι' αυτό το χάλι είναι οι χαφιέδες της πρυτανικής αρχής κι οι χάλιες της ελληνικής αστυνομίας. Εδώ απορούμε πώς ακόμα δεν έχει καταταχθεί η πρυτανική αρχή -κι αυτή- στο υπουργείο προστασίας του πολίτη, όπως αντίστοιχα έχει γίνει με το υπουργείο δικαιοσύνης.
Εναντιωνόμαστε στο πανεπιστήμιο-φυλακή κι απορούμε ακόμα γιατί οι φύλακες του Πολυτεχνείου δεν αναβαθμίζονται σε δεσμοφύλακες και το Πολυτεχνείο δεν έχει σωφρονιστικό νόμο. Ήδη οι φυλακισμένοι/ες σύντροφοί/ισσές μας επιβαρύνονται με τον νέο σωφρονιστικό και ποινικό κώδικα που καταδεικνύει την αυστηροποίηση των φυλακών και τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, γεγονός που μας οργίζει και μας κάνει να μη σταματάμε να στεκόμαστε δίπλα τους.
Αντιλαμβανόμαστε πως η φυλακή έχει διάφορες εκφάνσεις, ακόμα και μέσα στη μητρόπολη, μέσα στις πολυκατοικίες, στις αίθουσες οργανωμένης πλήξης των σχολείων και των σχολών, στο μηδέν του πρασίνου και την υγειονομική τρομοκρατία, στα εργοστάσια, τις ναυπηγοβιομηχανικές ζώνες και την κρατική ασφάλεια. Ένας κόσμος φτιαγμένος στα μέτρα των εξουσιαστών, καθώς κάθε τέσσερα χρόνια, καλούμαστε να ανανεώσουμε όλη αυτή την συνθήκη υποδούλωσης. Οι αντιστάσεις μας θα πρέπει να είναι αιχμηρές κι η αντικρατική αυτοοργάνωσή μας ακόμα πιο ουσιαστική.
Η κρατική πολιτική κι η εισβολή του κεφαλαίου κι εντός των πανεπιστημίων, με κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ, συνιστά τη συνέχεια του κλιμακούμενου ελέγχου των σχολών, την εγκαθίδρυση μιας μουσειακής βιτρίνας ανέκφραστου ύφους και την εργαλειοποίηση φοιτητ(ρι)ών κι ερευνητ(ρι)ών για τα στρατιωτικά πρότζεκτ και τις μπίζνες των ιδιωτικών εταιρειών.
Να σημειώσουμε (βάσει των στοιχείων τους) την κατάφωρη εμπλοκή των μελών ΔΕΠ και διοίκησης του πανεπιστημίου με κρατικό μηχανισμό, σε σχέση με την κλιμάκωση της επίθεσης στους ελεύθερους χώρους τα τελευταία χρόνια: στο πλαίσιο της ανώνυμης εταιρείας «Ανάπλαση Αθήνας» που ιδρύθηκε τον Μάιο του 2018 επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (με πρόεδρο τον Νίκο Μπελαβίλα, νυν καθηγητή στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ) κι ενώ η νυν κοσμήτορας της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ, καθηγήτρια Ειρήνη Κλαμπατσέα, διατελούσε γενική γραμματέας Χωρικού Σχεδιασμού & Αστικού Περιβάλλοντος στο Υπουργείο Περιβάλλοντος & Ενέργειας, συγκροτήθηκε Ομάδα Εργασίας με τη συμμετοχή -μεταξύ άλλων φορέων- καθηγητών της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών ΕΜΠ αλλά και της «Αττικό Μετρό». Τα σχέδια προμελετών που προέκυψαν -σε συνέχεια σχεδίων που ήδη είχαν συνταχθεί από το ΕΜΠ-, αφορούσαν την «αναβάθμιση» του πεζοδρόμου Τοσίτσα με την κατασκευή σταθμού μετρό και με την επέκταση του πεζοδρόμου ως το αστικό πάρκο του λόφου Στρέφη, μαζί με το «άνοιγμα» των δύο συγκροτημάτων Μουσείου και Πολυτεχνείου προς την Τοσίτσα. Με τον τρόπο αυτό, διανοίχθηκε ο δρόμος για τη στρατιωτικού αλλά κι εμπορευματικού τύπου κατοχή της ευρύτερης περιοχής των Εξαρχείων (από τα έργα για τον σταθμό μετρό στην πλατεία μέχρι την ανάπλαση του λόφου) και για την πολιτική απονέκρωση του Πολυτεχνείου, επί της επόμενης διαχειρίστριας κυβέρνησης ΝΔ.
Στην περίπτωση των Εξαρχείων, κάθε πρόφαση ανάπλασης έχει αποδειχθεί ότι έχει πολιτικό πρόσημο (στην τωρινή περίοδο, το πρόγραμμα «νόμος και τάξη») με απώτερο σκοπό τον εξευγενισμό της περιοχής. Τα τελευταία χρόνια, οι κρατικές πολιτικές για τη γειτονιά των Εξαρχείων ήταν οι εξής: εκκένωση των περισσότερων στεγαστικών και πολιτικών καταλήψεων και συχνές περιπολίες δυνάμεων καταστολής, αστυνομοκρατία και στρατιωτικού τύπου κατοχή της πλατείας Εξαρχείων και του λόφου του Στρέφη, με πρόφαση την 24η φύλαξη εργοταξίων, προσέλκυση επενδυτών που αγόρασαν μαζικά ακίνητα στη γειτονιά, τα οποία τα εκμεταλλεύονται τουριστικά. Επόμενο βήμα της στρατηγικής που περιγράφηκε είναι η εκτόξευση των τιμών των ακινήτων κι ο έμμεσος κι άμεσος διωγμός με ταξικά κριτήρια, των κατοίκων της περιοχής. Ο εξευγενισμός επιταχύνεται με την πολεμική επιχείρηση απέναντι στους δημόσιους χώρους των Εξαρχείων και συγκεκριμένα, το τρίπτυχο Πολυτεχνείο - Αρχαιολογικό Μουσείο, πλατεία Εξαρχείων, λόφος Στρέφη.
Άρα, λοιπόν, οι κρατικές βλέψεις για τα Εξάρχεια δεν είναι πάρα η μετατροπή τους σε μια τουριστική ζώνη κατανάλωσης και διασκέδασης και δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι τα αρχιτεκτονικά οράματα των καθηγητ(ρι)ών της αρχιτεκτονικής θα έρχονταν ποτέ σε ρήξη με το σχέδιο αυτό.
Οι ελεύθεροι χώροι μέσα κι έξω από τα πανεπιστήμια έχουν κερδηθεί με μάχες κι αγώνα, με το όπλο της αλληλεγγύης και το πάθος για μια απελεύθερη κοινωνία χωρίς σκλάβους κι αφεντικά, χωρίς εξουσιαστές κι εξουσιαζόμενους. Έτσι κι εμείς, συνεχίζουμε τον αγώνα επαναδιεκδίκησης, κόντρα στην εποχή της απάθειας και της κρατικής βίας. Για την εδαφικοποίηση των αναγκών και των ονείρων μας και την προοπτική που διανοίγεται μέσα από την αφύπνιση των συνειδήσεων και τη σύγκρουση με την ασφυκτική πραγματικότητα της εξουσιαστικής δομής κράτους και κεφαλαίου.
Καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, σχετικά με τη συνέχεια για το άνοιγμα πολιτικού χώρου, την Τρίτη 6 Ιουνίου στις 18.00.
Πρωτοβουλία αναρχικών