kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Ανοιχτή αντικατασταλτική συνέλευση (αναβάλλεται)

Καλούμε ομάδες και ατομικότητες του χώρου στην πέμπτη κατά σειρά αντικατασταλτική συνέλευση για την συνέχιση των δράσεων ενάντια στην καταστολή και για την υπεράσπιση των καταλήψεων

Όλα όσα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια δεν αποτελούν «πρωτοφανείς κρίσεις» ή μεμονωμένα περιστατικά όπως ισχυρίζεται η κυριαρχία. Το τωρινό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι είναι αποτέλεσμα των κρατικών πολιτικών και των καπιταλιστικών προσταγμάτων που μεθοδευμένα και κυνικά αποσκοπούν στην επικείμενη εξόντωση μας. Πρόκειται για μία σαρωτική επίθεση προς τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα και το φυσικό περιβάλλον και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι για την ύπαρξη του κράτους-τρομοκράτη. Οι μπάτσοι πολλαπλασιάζονται και το δολοφονικό τους έργο νομιμοποιείται και επιβραβεύεται. Αυξάνοντας τους κοινωνικούς ελέγχους (ιδίως την περίοδο του covid-19) και τη καταστολή η κοινωνία φασιστικοποιείται σε τέτοιο βαθμό όπου η ωμή βία δεν σοκάρει πλέον ένα μεγάλο κομμάτι της. Αποτελεί πιάτο που σερβίρουν τα κυρίαρχα MME και οδηγεί σε τέτοια απάθεια που αναδεικνύει ότι το καμπανάκι της ατομικής ευθύνης που χρησιμοποιεί ο κρατικός μηχανισμός για να δηλώσει την δίκη του αδιαφορία, έχει αλλοτριώσει για τα καλά και τη κοινωνική συνείδηση.

Οι ζωές γίνονται όλο και πιο αναλώσιμες χωρίς να ανοίγει ρουθούνι. Το κράτος δολοφόνος εξολοθρεύει όλο και πιο φανερά τα «υποδεέστερα» μέλη του κοινωνικού συνόλου, όσα δεν ταιριάζουν στο φαίνεσθε της άριας φυλής, όσα απαρνούνται τις βασικές αξίες του ελληνισμού, όσα κατατάσσονται σε χαμηλά εισοδηματικά στρώματα και έχουν το «θράσος» να καταλαμβάνουν χώρο. Με ξεκάθαρα και αποκρουστικά παραδείγματα τους δεκάδες νεκρούς σε Θεσσαλία και Έβρο, την εκ προμελέτης δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη πριν από έναν χρόνο και την εξίσου σκόπιμη ανθρωποκτονία του Κώστα Μανιουδάκη πριν από λίγο διάστημα, τις πολλαπλές υποθέσεις γυναικοκτονιών οι οποίες σβήνονται με το πέρασμα των χρόνων.

Πέρα από τις ανθρώπινες ζωές που εξακολουθούμε να θρηνούμε, η κρατική καταστολή διαιωνίζει τον αφανισμό μη ανθρωπίνων ζώων τα οποία είτε κάηκαν σε περιοχές όπως της Ροδόπης και Ρόδου, είτε πνίγηκαν στις εφιαλτικές πλημμύρες της Θεσσαλίας ενώ ο αριθμός των στρεμμάτων γης που καταστράφηκαν μόνο από τις πυρκαγιές του 2023 ανέρχεται στα 1.800.000 στρέμματα. Συγχρόνως έχουν πραγματοποιηθεί τουλάχιστον 5 διαφορετικές επιχειρήσεις εκκενώσεων σε κατειλημμένους χώρους/στέκια το τελευταίο τρίμηνο (Άνω Κάτω/ Ζιζάνια/ Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου/ Ευαγγελισμός) με την πασιφανή στοχοποίηση του α/α χώρου αφού οι καταλήψεις αποτελούν έκφανση μιας ανεπιθύμητης (από το κράτος) συλλογικοποίησης και φροντιστικότητας σε μια κοινωνία η οποία προωθεί τον ατομικισμό ως την βέλτιστη λύση επιβίωσης του καπιταλιστικού προτύπου. Tα γεγονότα αυτά αποτελούν μονάχα στιγμιότυπα από την καταστολή που βιώνουμε και που εξαθλιώνει τις ζωές μας.

Παράλληλα ο κοινωνικός κανιβαλισμός είναι διάχυτος στα διάφορα κοινωνικά στρώματα με στόχο την ικανοποίηση των συμφερόντων των αφεντικών. Στο πιο πρόσφατο παρελθόν η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη από τους υπαλλήλους της Blue Horizon ( aka Blue Star Ferries , μέλος του Ομίλου Attica Group ) από τη μια φάνηκε να σοκάρει την ελληνική κοινωνία από την άλλη πέρασε και δεν ακούμπησε και σαν άλλη μια θεαματική είδηση που «τουιταρίστηκε» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έπειτα ξεχάστηκε. Τον ρόλο του κράτους και των εκτελεστικών του οργάνων τον γνωρίζουμε και δεν είναι άλλος πέρα από την άσκηση συστημικής βίας απέναντι στα καταπιεσμένα και σε όσους αγωνίζονται. Τελικά όμως σε ρόλο μπάτσου και παρακρατικού μπράβου τυχαίνει να βρίσκονται και διάφοροι πολίτες οι οποίοι είτε για την υπεράσπιση της ιδιοκτησίας τους, ( βλέπε υπόθεση Zackie Oh ) είτε για τα συμφέροντα των αφεντικών τους, όπως στην περίπτωση του Αντώνη, αποφασίζουν να δολοφονήσουν εν ψυχρώ έναν άνθρωπο επειδή μπήκε αργοπορημένα στο πλοίο ή δεν είχε εισιτήριο. Η κυνικότητα που χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο πλήρωμα που από τη μια πετάει έναν άνθρωπο στη θάλασσα και από την άλλη δεν κάνει τίποτα για να τον σώσει( παρά μόνο ανακοινώνει στα πελατάκια του να τους συγχωρήσουν για την καθυστέρηση και την ταλαιπωρία ) προφανώς και προέρχεται από την πολιτική της ίδιας της εταιρίας. Ο ρόλος των εφοπλιστών ως κάτοχοι τεράστιου μέρους του κεφαλαίου , η σχέση τους με το κράτος αλλά και οι "κρυφές" τους δραστηριότητες ( εμπόριο όπλων , ναρκωτικών , ανθρώπων ) είναι στοιχεία που μόνο εντύπωση δεν μας προκαλούν ώστε να αντιληφθούμε ποια είναι η πολιτική μιας τέτοιας εταιρίας απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. Φυσικά , δεν έλειπε για μια ακόμη φορά ο εμποτισμένος ρατσισμός της ελληνικής κοινωνίας αφού, σε συνομιλίες που διέρρευσαν , ο δολοφόνος του Αντώνη θεώρησε ότι αυτός που σκότωσε ήταν Πακιστανός και για αυτό το έκανε. Είναι γνωστές οι επαναπροωθήσεις μεταναστών από την ίδια εμπορική εταιρία αλλά και η άρνηση βοήθειας σε αυτούς. Φυσικά, για τον εθνικοκαπιταλιστικό κορμό αν η ζωή ενός ατόμου δεν έχει αξία μια φορά η ζωή ενός μετανάστη δεν έχει εκατό και μάλιστα σημασία έχει η προσπάθεια εξόντωσης τους.

Στην εξουσία του καπιταλιστικού συστήματος ότι δεν παράγει πλούτο διαχρονικά καταστρέφεται. Όπως αφήνονται να καταρρεύσουν ακατοίκητα κτίρια παρά να δοθούν σε αστέγους για κατοικίες, όπως παρατάνε χώρους και δημόσια πάρκα αφενός για να μην ξοδευτούν και αφετέρου γιατί δεν αποδίδουν έτσι και με τις καταλήψεις. Εκκενώνονται κτίρια που αποτελούν απελευθερωμένα εδάφη από αυτή την συνθήκη της ιδιοκτησίας και ελέγχου από το κράτος για να αφεθούν στην συνέχεια άδεια από ζωή και έτοιμα να καταρρεύσουν. Όπου δεν μπορεί η εξουσία να έχει τον έλεγχο, πολύ περισσότερο δε σε κατειλημμένα κτίρια όπου συμβαίνουν γεγονότα ενάντια στα πρότυπα αυτής της κοινωνίας, η "τελική λύση" γι' αυτούς είναι η εκκένωση με κάθε κόστος.

Για να δοθούν οι αφορμές πάντα θα βρίσκεται ένας πρόθυμος να δώσει την άδεια ή να κινήσει διαδικασίες(Πρυτάνεις και Δήμαρχοι κ.α).Η εκκένωση φαίνεται, έως σήμερα, να είναι η μόνη λύση για όλες τις περιστάσεις που θα μπορούσαν δυνητικά να αποτελέσουν «εσωτερικό κίνδυνο» για την εξουσία και άρα να πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις όπως ξεσηκωμούς, εξεγέρσεις και να αποτελέσουν όχι μόνο κοινωνικά κέντρα(οι καταλήψεις) αλλά να μετατραπούν σε κέντρο αγώνα, σε γιάφκες, σε σημεία διαμόρφωσης συνειδήσεων ενάντια στο υπάρχον. Η επιθέσεις στους κατειλημμένους χώρους τα τελευταία χρόνια εκτός από το ότι έχουν οξυνθεί έχουν πάντα την ίδια τακτική, αστυνομική βία και προσαγωγές, συνεχόμενη καταστολή και εκφοβισμός. Οι χώροι σφραγίζονται για να μην ανακαταληφθούν. Οι αντιστάσεις, εκτός από αντανακλαστικές πορείες, σε κάποιες περιπτώσεις υπήρξαν έντονες, επιθετικές με αποτέλεσμα να παρθούν πίσω κάποιοι χώροι. Η τουλάχιστον κατάφεραν να δυσχεράνουν το έργο των μπάτσων.Τα τελευταία χρόνια εκκενώθηκαν πολλές καταλήψεις σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη και τελευταία στην Κρήτη(Ηράκλειο).

Η επίδειξη δύναμης του κράτους σκοπό έχει να εκφοβίσει το κίνημα ώστε να μην γίνει καμιά απόπειρα κατάληψης κτιρίου ξανά. Η πολιτική της "μηδενικής ανοχής" ενάντια στους εχθρούς της εξουσίας ασκείτε παράλληλα με την εφαρμογή του δόγματος του εξευγενισμού που σημαίνει εκμετάλλευση των πάντων, δημόσιων χώρων, κατοικίας, δρόμων και κτηρίων που θα μπορούσαν να επιφέρουν κέρδη για τους εκμεταλλευτές πάσης φύσεως.Ο εκφοβισμός που ασκείται από την εξουσία με την χρήση ωμής βίας, με τις συλλήψεις στο σωρό όπως και με την απαξίωση της ίδιας μας της ζωής έχει διττό σκοπό με ζητούμενο από την μια να προκαλέσει παθητικότητα σε τέτοιο βαθμό ώστε ούτε καν να περνάει από το μυαλό μας η αντίδραση ή η αντίσταση, πόσο μάλλον η επιθετική δράση και από την άλλη να επιβάλλει το δόγμα «ησυχία τάξη και ασφάλεια» που με τόσο μένος ευαγγελίζονται.

Απέναντι σ' αυτήν την κοινωνική συνθήκη της ειρηνικής συνύπαρξης με τους εξουσιαστές εμείς δεν παραδίδουμε τα όπλα μας, ακονίζουμε την μνήμη μας και εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε στους δρόμους εναντία στην σιγή νεκροταφείου που πάνε να επιβάλλουν.

ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Οι καταλήψεις είναι κέντρα αγώνα και ως τέτοια τις υπερασπιζόμαστε

Η εμπιστοσύνη στην αστυνομία είναι η βαρβαρότητα σ' αυτήν την κοινωνία

Ανοιχτή αντικατασταλτική συνέλευση