kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Διαδήλωση για την 25η Νοέμβρη:Ημέρα Αντίστασης & Αγώνα

25η Νοέμβρη: Αγώνας ενάντια στο σύστημα που θρέφει και συγκαλύπτει την έμφυλη βία

Πρόγραμμα Νοεμβρίου στο Ελευθεριακό Κέντρο: "No Pasarán":

Κυριακή 19/11 στις 19:00- Παρουσίαση Μονολόγου «Η δίκη μου ιστορία» (21') και συζήτηση για την εμφυλη βία

Συγγραφή: Σοφία Χατζηγιάννη/Ερμηνεία: Αρετή Μακρολειβαδίτη

*θα ακολουθήσει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης

Τρίτη 21/11 στις 19:00 - Εκδηλωση και συζήτηση για την 25η Νοέμβρη:

η πατριαρχική επίθεση και οι κινηματικές απαντήσεις

Σάββατο 25/11:

-18:30 στην Καμάρα: ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 25Η ΝΟΕΜΒΡΗ «Ημέρα αντίστασης και αγώνα»

-20:30 ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης με τις Τερψικορες

κάλεσμα : Ελεύθερες Γυναίκες

Να εξαλείψουμε την έμφυλη βία και τις ρίζες που τη γεννούν

Το Δεκέμβριο του 1999 η συνέλευση του ΟΗΕ όρισε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, με στόχο να αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις αυτού του φαινομένου. Η ημέρα είχε όμως ήδη καθιερωθεί άτυπα από γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του '80 εις μνήμην των αδελφών Mirabal ή διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες). Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι' άυτο συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν "σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης".

Εκατομμύρια γυναίκες ανά τον κόσμο, κάθε μέρα υφίστανται διαφορετικές μορφές έμφυλης βίας, όπως σωματική, λεκτική, σεξουαλική, ψυχολογική, παρενόχληση, βιασμούς, σωματεμπορία, μέχρι και δολοφονία. Στην Ελλάδα του 2023 μετράμε ήδη πάνω από 3.000 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας με θύματα γυναίκες και αυτός ο αριθμός αφορά μονάχα τα περιστατικά που έχουν καταγγελθεί, κάτι που σημαίνει πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων έμφυλης βίας που μένουν στην αφάνεια είναι μακράν μεγαλύτερος. Φαίνεται η έμφυλη βία να έχει κανονικοποιηθεί και σε αρκετές περιπτώσεις με άμεσο ή έμμεσο τρόπο να κατηγορείται το ίδιο το θύμα για την κατάληξη του. Στον τραγικό απολογισμό των θυμάτων έρχονται να προστεθούν και οι δολοφονίες τρανς ατόμων όπως η Άννα Ιβάνκοβα, τρανς μετανάστρια η οποία βρέθηκε άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά της στις 10 Ιουλίου του 2023. Μια γυναίκα η οποία ήρθε στην Ελλάδα προς αναζήτηση μιας νέας αρχής, η οποία συμμετείχε ενεργά στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα και ήρθε αντιμέτωπη με τον ρατσισμό και την τρανσφοβία με αποκορύφωση τη δολοφονία της. Στην βία που της ασκήθηκε ήρθε να προστεθεί και η βία του λόγου των ΜΜΕ, τα οποία ακόμη και μετά τον θάνατό της δε σεβάστηκαν την ταυτότητα της και μέσω του misgendering προσπάθησαν να διαφυλάξουν την πατριαρχία και την ετεροκανονικότητα που διατρέχουν την συντηρητική αυτή κοινωνία. Παρά τον μεγάλο αριθμό περιστατικών έμφυλης βίας στην Ελλάδα, φαίνεται να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση, με την Ελλάδα να παραμένει στις τελευταίες θέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσον αφορά τα έμφυλα ζητήματα.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει σε καμία περίπτωση τις γυναίκες και τις θηλυκότητες γενικότερα. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση του θύτη και την προστασία της επιζώσας/ του επιζήσαντος. Οι θηλυκότητες που απευθύνθηκαν σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία των θυτών τους, δεν βρήκαν καμία απολύτως στήριξη. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking, τα trans άτομα κ.α.. Τις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη δυσπιστία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Η δυσπιστία που υπάρχει στην κοινωνία σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η έμφυλη βία είναι πολύ δύσκολο να έχει χειροπιαστές αποδείξεις καθώς τα περισσότερα περιστατικά γίνονται απουσία μαρτύρων το κάνει πιο εύκολο να αμφισβητηθεί το ίδιο το άτομο που δέχεται την βία. Τέλος, η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξης.

Ωστόσο, πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας μπορούν να εντοπιστούν οι ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι φροντιστικές, υπομονετικές και υπάκουες, ότι υπάρχουν για να καλύπτουν τις ανάγκες των άλλων. 'Ότι οι "άντρες δεν κλαίνε" και ότι η επιτυχία τους εξαρτάται από το πόσες ερωτικές κατακτήσεις έχουν. Είναι η ίδια η νοοτροπία της κτήσης μιας γυναίκας λες και είναι αντικείμενο και η αντίληψη της ατίμωσης εάν δεν είναι "πιστή" ή δεν υπακούει τις εντολές. Είναι όλα τα στερεότυπα που μας έχουν επιβάλλει από την κούνια ως προς τους έμφυλους ρόλους και τη σεξουαλικότητα. Εν ολίγοις, είναι η πατριαρχία.

Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι' αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο μας την αλληλεγγύη και η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος και οποιαδήποτε εξουσία.

Να μην αφήσουμε κανένα/ καμία μόνο/η απέναντι στην έμφυλη βία.

Διεκδικούμε δομές προστασίας και υποστήριξης των επιζώντων ατόμων έμφυλης βίας.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες που θα οδηγούν στην προστασία και ενδυνάμωση των επιζησάντων ατόμων και όχι στον επανατραυματισμό τους.

Να ενθαρρύνουμε τα άτομα που βιώνουν κακοποίηση ή βρίσκονται σε κακοποιητικό περιβάλλον, να απεμπλακούν από τους κακοποιητές τους όταν νιώσουν τα ίδια έτοιμα.

Όλες/ όλα/ όλοι μαζί να γίνουμε το ανάχωμα στην επέλαση της πατριαρχίας, του κράτους και του καπιταλισμού

Κυριακή 19/11 στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera
18:00 Κάλεσμα για συμμετοχή νέων μελών
19:00 Συζήτηση-καφενείο «οι ζωές των μεταναστριών στον ελλαδικό χώρο»

Δευτέρα 20/11 στηρίζουμε τις δράσεις για την ημέρα μνήμης τρανς

Σάββατο 25/11 18:30 στην καμάρα πορεία ενάντια στην έμφυλη βία

Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabbia Viola

Site: https://rabbiaviola.blackblogs.org

Social media: Rabbia violΑ

Μας είναι γνωστό ότι η πατριαρχία είναι βασικό θεμέλιο της εξουσίας, βασικό όπλο καταπίεσης, ενώ η έμφυλη βία είναι το απότοκο αυτού του βίαιου κόσμου. Η καθιέρωση παγκόσμιων ημερών από τους θεσμούς, εις μνήμη αιματηρών αγώνων, δεν μας εγγυάται τίποτα, καθώς ούτε κατά διάνοια δεν συνεπάγεται την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Ουσιαστικά, πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια της κυριαρχίας να αποχαρακτηρίσει τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και εν προκειμένω να αφομοιώσει εν τέλει τον αγώνα για την χειραφέτηση. Έτσι λοιπόν η 25η Νοέμβρη δεν είναι απλώς μία επετειακή μέρα αφιερωμένη στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, ορισμένη από τον ΟΗΕ το 1991.
Αυτή η μέρα έχει χαραχτεί ως μια βίαιη και χυδαία υπενθύμιση του τι σημαίνει πατριαρχία και έμφυλη καταπίεση, με τη δολοφονία των τριών αδελφών Μιραμπάλ, αγωνίστριες ενάντια στη δικτατορία του Χουρίγιο το 1960.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Σύλλογος Φοιτητών γεωλογικού ΑΠΘ

25 Νοέμβρη: Αγώνας ενάντια στην έμφυλη βία

Καμιά αδερφή μας ποτέ δεν είναι μόνη
κακοποιητές ο χρόνος σας τελειώνει

⭐Επειδή δεν αντέχουμε να μετράμε δολοφονημένες γυναίκες και θηλυκότητες, να γράφουμε τα ονόματά τους σε πανό ή να τα κλείνουμε σε τραγούδι,
⭐Επειδή μας είναι αποκρουστικός ένας κόσμος, όπου μας κακοποιούν και μας βιάζουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι,
⭐Επειδή δεν θέλουμε να αποδεικνύουμε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα ότι είμαστε γενναίες όταν πρέπει να διασχίσουμε έναν δρόμο, όταν πάμε στο σχολείο, τις σχολές, στη δουλειά μας ή όταν βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε,
⭐Επειδή πολλές από εμάς δεν τολμούμε καν να καταγγείλουμε τον βιασμό μας, και όταν κάποτε βρίσκουμε το θάρρος να το κάνουμε, μας αναγκάζουν να τον ξαναζήσουμε μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τα ανακριτικά γραφεία και τις δικαστικές αίθουσες,
⭐Επειδή μας εξοργίζει να ακούμε το γνωστό δικηγόρο-σίχαμα να παρουσιάζει βιασμούς ως «εκπλήρωση φαντασιώσεων», όπως στην περίπτωση της 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας,
⭐Επειδή δεν μας κάνει πια εντύπωση ότι, όταν τα κυκλώματα trafficking αποκαλύπτονται, τα ΜΜΕ σπεύδουν να εκθέσουν τα επιζώντα και να ξεπλύνουν τους διακινητές,
⭐Επειδή μας φαίνεται αδιανόητο ότι, όταν ο παιδοβιαστής φτάνει στο δικαστήριο, η αστική δικαιοσύνη φορτώνει κατηγορίες στη μητέρα του παιδιού, ώστε να κάνει την ποινή του πιο ευνοϊκή,
⭐Επειδή βλέπουμε την ίδια αστική δικαιοσύνη να καθυστερεί για ακόμα έναν χρόνο την καταδίκη του (παιδο)βιαστή Λιγνάδη,
⭐Επειδή είμαστε αυτές που θα μας ρωτήσουν επίμονα γιατί φορούσαμε εκείνο ή το άλλο (εσω)ρούχο και πόσο ακάλυπτο δέρμα άφηνε, πόσο αλκοόλ είχαμε καταναλώσει, γιατί καλέσαμε κάποιον σπίτι μας, γιατί πήγαμε στο πάρτι,
⭐Επειδή θα κάνουν όλες αυτές τις ερωτήσεις σε εμάς και όχι σε αυτόν, ποτέ σε αυτόν που μας παρενόχλησε, βίασε, χτύπησε, εκβίασε,
⭐Επειδή, αν είσαι τρανς, μετανάστρια, ντραγκ κουίν κινδυνεύεις να βρεθείς άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά σου,
⭐Επειδή, για να καταφέρουμε να βρούμε δουλειά, πέφτουμε πάνω σε αγγελίες που ζητούν «κοπέλα, εμφανίσιμη», καλούμαστε να ανεχτούμε απλήρωτα δοκιμαστικά και να παρουσιάσουμε δεκαετές πλάνο της προσωπικής μας ζωής, αν έχουμε σκοπό να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά,
⭐Επειδή, όταν καταφέρνουμε να βρούμε δουλειά, είμαστε οι πρώτες στις οποίες θα επιτεθούν λεκτικά, θα μας υποτιμήσουν, θα μας προσβάλλουν, θα γελάσουν με σεξιστικά αστειάκια, θα μας παρενοχλήσουν,
⭐Επειδή αρνούμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που καθημερινά αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε καινούριες λέξεις για να περιγράψουν τη βία που δεχόμαστε: stalking, revenge porn, slut shaming, victim blaming, stealthing,
⭐Επειδή έχουμε βαρεθεί να ορίζουν το σώμα μας νομοθέτες, εργοδότες και παπάδες,
⭐Επειδή οι συντρόφισσές μας -μετανάστριες και προσφύγισσες- κλείνονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιάζονται, πεθαίνουν αβοήθητες, πνίγονται ή επαναπροωθούνται,
⭐Επειδή λεσβίες, μπάι και τρανς γυναίκες και θηλυκότητες καλούνται καθημερινά να ζήσουν με τις καταπιέσεις που κυβερνήσεις και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν εγγράψει πάνω στο σώμα τους,
⭐Επειδή γυναίκες, που -αμυνόμενες- αντιστάθηκαν στη βία, οδηγήθηκαν στις φυλακές,
⭐Επειδή γυναίκες κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές βιώνουν καθημερινά εξευτελισμούς και ταπεινώσεις,
⭐Επειδή νιώθουμε συντρόφισσές μας όσες πλημμυρίζουν τους δρόμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όσες κατεβαίνουν με τα πράσινα μαντίλια στη Λατινική Αμερική, όσες εξεγείρονται στο Ιράν απέναντι στην κρατική καταστολή ή όσες καλούνται στις ΗΠΑ να δώσουν τη μάχη για το δικαίωμά τους στην άμβλωση, για το δικαίωμά τους να έχουν αυτές λόγο για το ίδιο το σώμα τους,
⭐Επειδή δεν μας πείθει η ρητορική περί προοδευτισμού του Ισραήλ, ενός κράτους-ροζ πλυντηρίου, που διαπράττει τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης,
⭐Επειδή γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ουσιαστικά με πολιτικές-τσιρότο, όπως επετειακές «φεμινιστικές» καμπάνιες, ποσόστωση σε κόμματα και ομάδες γυναικών σε πολυεθνικές εταιρείες,
⭐Επειδή μας θυμώνει το γεγονός ότι οι δημόσιοι πόροι κατευθύνονται για εξοπλιστικά προγράμματα, για περιττές στρατιωτικές παρελάσεις και όχι για καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια ή δομές υγείας,
⭐Επειδή βλέπουμε κάθε μέρα να γινόμαστε φτωχότερες και η φτώχεια είναι μια από τις μεγαλύτερες και σκληρότερες μορφές βίας,
⭐Επειδή χρειαζόμαστε δομές για επιζώσες, συμβούλους ψυχικής υγείας που θα μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε τα τραύματά μας, νομικούς που θα αναλάβουν τον δύσκολο και επώδυνο δικαστικό αγώνα για τη δικαίωσή μας,
⭐Επειδή χρειαζόμαστε δασκάλους και καθηγητ(ρι)ες για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία,
⭐Επειδή έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα κι έχουμε δώσει σκληρές μάχες ως φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα για το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να το αμφισβητήσει ή να μας το στερήσει, με καμπάνιες για το "αγέννητο παιδί", με κηρύγματα στις Εκκλησίες και νομοθετήματα με το ρολόι της Ιστορίας σταματημένο δεκαετίες πίσω,
⭐Επειδή τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας παραχωρήθηκε και όλα τα δικαιώματα έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών,στις 25 Νοέμβρη θα είμαστε στους δρόμους

Συγκεντρωνόμαστε στις 18:30 μ.μ. στην Καμάρα στηρίζοντας τις κινητοποιήσεις για τη Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Έμφυλης Βίας.

Witches Fight Back

Πορεία για την 25η Νοέμβρη

Η 25η Νοέμβρη θεσμοθετήθηκε από τον ΟΗΕ ως ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών. Η συγκεκριμένη μέρα έχει καθιερωθεί από το 1991, όταν γυναικείες οργανώσεις θέλησαν να τιμήσουν τη μνήμη των τριών αδελφών Μιραμπάλ από τη Δομινικανή Δημοκρατία που βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ' εντολήν του δικτάτορα Τρουχίλο, στις 25 Νοεμβρίου 1960. Η ημέρα αυτή -όχι επειδή μας ενδιαφέρει να περιχαρακώνουμε τον αγώνα μας ενάντια στην πατριαρχία σε μία ή δύο ημέρες το χρόνο- είναι ευκαιρία αποδόμησης και επανανοηματοδότησης, ευκαιρία να ανοίξει το ζήτημα της έμφυλης βίας στη πόλη και να συλλογικοποιηθούμε με σκοπό να αντιπαραθέσουμε τα δικά μας θέλω και προτάγματα. Είναι εξάλλου γνωστή τακτική του κράτους και θεσμικών φορέων να χρησιμοποιούν πολιτικά γεγονότα ανάγοντάς τα σε διεθνείς μέρες και γιορτές, σε μια προσπάθεια να αφαιρέσουν τα χαρακτηριστικά τους και να τα αποπολιτικοποιήσουν.Η έμφυλη βία, όμως, είναι καθημερινή και η οργή μας δεν χωράει σε καμία μέρα.

Η έμφυλη βία είναι διάχυτη και πανταχού παρούσα σε όλες τις πτυχές των ζώων μας. Από τον χώρο εργασίας και σπουδών μας μέχρι το δρόμο και τα ΜΜΜ. Αδιάκριτα βλέμματα, σεξιστικά αστεία, σφυρίγματα και ψιτ ψιτ, δήθεν τυχαία αγγίγματα και αμφισβήτηση των βιωμάτων μας. Γυναικοκτονίες που χαρακτηρίζονται ως «εγκλήματα πάθους», βιασμοί από κρατικούς υπαλλήλους και κυκλώματα trafficking. Η καθημερινότητα για θηλυκότητες, queer υποκείμενα και κάθε άτομο που δεν εμπίπτει στα ετεροκανονικά και δυαδικά πλαίσια είναι ένας διαρκής αγώνας επιβίωσης.

Όλα αυτά τα περιστατικά δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά αποκαλύπτουν την αγαστή συνεργασία πολιτικών, κρατικών και κυβερνητικών, επιχειρηματιών, δικαστικών, μπάτσων και ΜΜΕ σε ένα ευρύτερο διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας και εκμετάλλευσης.

Εμείς πάντως δεν βλέπουμε κανέναν θεσμό να καταπολεμάει την έμφυλη βία, αντίθετα την τροφοδοτούν και τη συντηρούν. Οι θεσμικές διεκδικήσεις και διαπραγματεύσεις όχι απλά δεν μας εκφράζουν, αλλά μας κάνουν να ασφυκτιούμε.

Η εργαλειοποίηση των βιωμάτων και των αγώνων μας από κάθε λογής πολιτικάντηδες και κόμματα έχει καταλήξει να αφομοιώνει τα πεδία δράσης μας. Έχουμε την ανάγκη να σπάσουμε αυτό το κλίμα και να διεκδικήσουμε χώρο για τα δικά μας χαρακτηριστικά. Κρατικοί φορείς που διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας, είναι οι ίδιοι που αναπαράγουν καθημερινά την καταπίεση. Όταν το επιζών άτομο αποφασίζει να αντιδράσει με κάποιο τρόπο, βλέπουμε να ακολουθεί η τιμωρία, η αμφισβήτηση και ο επανατραυματισμός του σε δικαστικές και αστυνομικές αίθουσες, καθώς και στη δημόσια σφαίρα.

Η αστική δικαιοσύνη γνωρίζουμε, άλλωστε, πως είναι ταξική και πατριαρχική, δεν τρέφουμε αυταπάτες πως θα λειτουργήσει ενάντια στα καταπιεστικά συστήματα με τα οποία έχει σχέση αλληλεξάρτησης.

Γι'αυτό δεν επιθυμούμε άλλη μια υποτιθέμενη ευγενική συζήτηση με τους καταπιεστές και εξουσιαστές μας που θα καταλήξουν να μας υποδεικνύουν πως για την ασφάλειά μας χρειαζόμαστε περισσότερους αστυνόμους , φυλακές, νόμους και κράτος πρόνοιας.

Η πατριαρχική συγκρότηση της κοινωνίας καθιστά τη σεξουαλικοποιημένη βία κανονικότητα και επιβάλλει τη σιωπή, ενώ ο αγώνας για την απελευθέρωση από τα δεσμά της είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα για το γκρέμισμα της κρατικής και καπιταλιστικής επιβολής.

Ταυτόχρονα, συχνά η έμφυλη βία τείνει να αποπολιτικοποιείται και να ανάγεται σε ατομικό πρόβλημα που το καθένα καλείται να λύσει μονο του. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι κακοποιητές βαφτίζονται «τρελοί» ή «άρρωστοι» εκφράζοντας ψυχοφοβικό λόγο ή που αφήνεται να εννοηθεί πως οι ευθύνες βρίσκονται στο επιζών άτομο.

Για εμάς, όμως, το προσωπικό είναι και πολιτικό. Ενάντια στην απομόνωση και εξατομίκευση των προβλημάτων μας, προτάσσουμε την συλλογικοποίηση και την αλληλεγγύη.

Ακόμα, όταν συμβαίνουν «ακραία» -κατά την κοινή γνώμη- περιστατικά τότε ο κακοποιητής χαρακτηρίζεται ως «τέρας» με μοναδικό σκοπό να διαφοροποιηθεί από τους άνδρες της διπλανής πόρτας, από τους συγγενείς, τους γιους και τους συζύγους μας, φροντίζοντας έτσι η ιστορία αυτή να μείνει ασύνδετη με μια σειρά καταπιέσεων. Ωστόσο, εμείς ξέρουμε πως δεν είναι ούτε δράκος δεν είναι ούτε τέρας, μπορεί να είναι ο σύζυγος μπορεί και ο πατέρας.

Βασικό στοιχείο της πατριαρχίας αποτελεί επίσης η πυρηνική οικογένεια, ως μια μικρογραφία του έθνους-κράτους. Ένα οργανωτικό πεδίο καταπίεσης που μέσα από την επιβολή κοινωνικών ρόλων στα μέλη του, τα κατατάσσει σε συγκεκριμένες θέσεις ιεραρχίας εντός του.

Παράλληλα, η εκκλησία και ο χριστιανισμός, συνάμα με όλα τα αξιακά τους, ως άμεσος φορέας του ελληνικού πολιτισμού που ενσαρκώνει την πιο συντηρητική εκδοχή του τρίπτυχου «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», είναι άμεσος εχθρός για εκείνα που δεν υπακούν στις προσταγές του συντηρητισμού, της σιωπηρής -ή μη- βίας και της υποδούλωσης. Μια εκκλησία που στηρίζει ιδεολογικά και υλικά το έθνος-κράτος, συσπειρώνει τον εθνικό κορμό, αναπαράγει και διαιωνίζει την πατριαρχία, δίνοντας πάτημα σε μισογύνικες, τρανσφοβικές, ομοφοβικές πράξεις. Μια εκκλησία που κάνει λόγο για εξιλέωση και άφεση αμαρτιών, για υποταγμένα και "καθαρά" από επιθυμίες σώματα.

Τον λόγο για τα σώματά μας, όμως, τον έχουμε εμείς και κάθε προσπάθεια να μας τον αποσπάσουν θα πέφτει στο κενό. Ο αντιπατριαρχικός αγώνας που εμάς μάς ενδιαφέρει είναι αγώνας ενάντια σε όλα και για τα πάντα. Είναι πολύμορφος, συμπεριληπτικός, ανατρεπτικός και επικίνδυνος. Για να σπάσουμε το στίγμα και να επανοικειοποιηθούμε όσα μας έχουν στερήσει.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΤΟ ΚΑΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ / ΚΑΜΙΑ ΛΙΓΟΤΕΡΗ

Ανοιχτή συνέλευση για την 25η Νοέμβρη

Πορεία για την 25η Νοέμβρη

Η πατριαρχική καταπίεση είναι διαρκώς παρούσα και μεσολαβεί στις κοινωνικές μας σχέσεις με πολύπλευρους τρόπους. Η υποτίμηση των ικανοτήτων μας και της ύπαρξης μας, η συνεχής επιβολή εξουσίας και ο έλεγχος των ζωών και της έκφρασής μας είναι πλήρως κανονικοποιημένα στη δουλειά,στον δρόμο,στο σχολείο, στο σπίτι και σε κάθε χώρο που προσπαθούμε να υπάρξουμε, προκαλώντας μας ασφυξία και οργή.

Η οικογένεια όντας ο πρώτος θεσμός που μας κοινωνικοποιεί, αναπαράγει τα ετεροκανονικά πρότυπα και μας κατηγοριοποιεί με βάση το φύλο που μας αποδόθηκε. Προσδίδει στα σώματά μας έμφυλα χαρακτηριστικά και προκαθορισμένους ρόλους.Έτσι, από την ένταξή μας στον κοινωνικό ιστό εκπαιδευόμαστε στην πειθάρχηση και καταστολή των επιθυμιών μας. Μαθαίνουμε σε κυρίαρχους ρόλους και δίπολα όπως αυτό του δυνατού προστάτη και της υπομονετικής στοργικής φροντίστριας.

Σε περίπτωση παρέκκλισης από τους έμφυλα κατανεμημένους ρόλους, έρχονται η σεξουαλικοποιημένη βία και ο φόβος αυτής να επιβάλουν τη συμμόρφωσή μας. Ειδικά όσον αφορά την οικογένεια ,που ό,τι συμβαίνει εντός της αορατικοποιείται και θεωρείται προσωπική υπόθεση του καθενός, είναι πολύ δύσκολο να αναδειχθεί και να αναγνωριστεί η πολιτική διάσταση της σεξουαλικοποιημένης βίας και να υπάρξει χώρος παρέμβασης. Γιατί, άλλωστε, όπως μας έχουν μάθει «τα εν οίκω μη εν δήμω». Αυτή η νοοτροπία της εξατομίκευσης καλλιεργεί την απάθεια σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας,η κακοποίηση κανονικοποιείται, οι καυγάδες θεωρούνται αναμενόμενοι.

Έτσι, η έμφυλη βία κλιμακώνεται με τις γυναικοκτονίες να αποτελούν σύνηθες κομμάτι της καθημερινότητας, με την εκάστοτε τοπική κοινωνία να μένει έκπληκτη, να έχει συναινέσει μέσω της σιωπής της ή να τείνει να δικαιολογήσει τα κίνητρά του θύτη αποδίδοντάς του ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά. Πρόσφατα στην περιοχή της Θεσσαλονίκης συνέβησαν δύο δηλωμένες γυναικοκτονίες με τη μια στη Καλαμαριά τον Σεπτέμβριο όπου ενας μπάτσος σκότωσε τη γυναίκα του κι έπειτα αυτοκτόνησε και μία σε ένα χωριό της Χαλκιδικής τον Μάιο.

Αντιλαμβανόμαστε πως ο πραγματικός αριθμός περιστατικών οποιασδήποτε μορφής βίας λόγω φύλου ή/και έκφρασης αυτού,από το catcalling στον δρόμο,την υποτίμηση στη δουλειά και το σπίτι ως τις τρανσφοβικές επιθέσεις και τις γυναικοκτονίες,δε μπορεί να μετρηθεί, καθώς η πατριαρχία διαπλέκεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Άλλη μια γυναικοκτονία,που έγινε τον Ιούλιο, ήταν της Άνα Ιβάνκοβα,μιας τρανς μετανάστριας για την οποία ακόμα και μετά θάνατον ακούστηκε ένας οχετός από τρανσφοβία και misgendering.Η περιθωριοποίηση κι η προσπάθεια αορατοποίησης όσων ζωών δεν εμπίπτουν στις νόρμες της εκάστοτε κοινωνίας είναι γεγονός. Βλέπουμε μια διαρκή προσπάθεια κράτους και νοικοκυραίων να υποτιμούν όποια ζωή κρίνουν περισσευούμενη. Αν φέρεις κάποια ταυτότητα που αποτελεί απειλή για τον εθνοκορμό και θεωρείται μιασματική όπως να είσαι μετανάστρια, τρανς, ρομά, τοξικοεξαρτημένος κλπ το κράτος προσπαθεί να σε παρανομοποιήσει και να σε ωθήσει στην εξόντωση και στην αφάνεια. Έτσι, αντιλαμβανομαστε πως άτομα που βρίσκονται στον ταξικό πάτο και φέρουν πολλαπλές καταπιέσεις γίνονται πιο εύκολα στόχοι κανιβαλιστικών επιθέσεων και η εθνοπατριαρχική καθημερινή βία που δέχονται είναι κανονικοποιημένη.

Στη πατριαρχική συνθήκη η κουλτούρα του βιασμού συντηρεί και θρέφει την έμφυλη βία. Αναπαράγει τον φόβο και επιβάλει τη σιωπή. Φυσικοποιείται μέσα από απλές καθημερινές συζητήσεις, τα κλασσικά αφηγήματα που μπορεί να σκεφτεί ο κάθε νοικοκυραίος όπως "τί έκανε το βράδυ μόνη της", "τί φορούσε", "γιατί είχε πιει", "γιατί πήγε εκεί" και ό,τι άλλο για να μετακυλίσουν στα επιζήσαντα ή δολοφονημένα άτομα την ευθύνη για τη βία που δέχτηκαν. Το βίωμα σου είναι έγκυρο και παίρνει ορατότητα μόνο όταν μπορείς να θεωρηθείς το τέλειο θύμα, που δεν προκάλεσε και ιδανικά ο θύτης να είναι κάποιος άγνωστος, ένας ξένος, ένας μετανάστης, ένα μίασμα, κάποιος που μπορεί να θεωρηθεί κι εθνική απειλή.

Ο στιγματισμός και η υποτίμηση συνεχίζονται όταν το επιζήσαν άτομο επιλέξει να καταδείξει δημόσια το βίωμα του και να στραφεί για βοήθεια σε αστυνομικές και δικαστικές αρχές. Αυτό που το περιμένει συνήθως είναι περαιτέρω φίμωση και τρομοκράτησή του. Ειδικά όταν ο θύτης είναι επιφανές πρόσωπο έχει χρήματα ή/και πολιτικές διασυνδέσεις, μπάτσοι, δικαστές και μίντια θα προσπαθήσουν να συγκαλύψουν το περιστατικό και να αποπροσανατολίσουν τη κοινή γνώμη. Οι θεσμοί αυτοί είναι φύσει ταξικοί και πατριαρχικοί και ο ρόλος τους είναι να συντηρούν την κρατική και καπιταλιστική κανονικότητα και όχι να στηρίζουν τα επιζήσαντα άτομα.

Έτσι από πέρυσι παρακολουθούμε τη συντονισμένη επίθεση κράτους παρακράτους για σωματική, ηθική κι οικονομική εξόντωση της 13 χρονης Ε., επιζήσασας κυκλώματος trafficking από τον Κολωνό. Ένα από τα κεφάλια των διακινητών που αποκαλύφθηκαν είναι ο Ηλίας Μίχος, μέλος της ΝΔ και γνωστός μεγαλοκαταστηματάρχης. Ένα ακόμα παράδειγμα που αναδεικνύει τη ταξική φύση της δικαιοσύνης είναι αυτό της υπόθεσης της Γεωργίας Μπίκα, που όχι μόνο δεν έχει δικαιωθεί δικαστικά ακόμα αλλά πρόσφατα ανακοινώθηκε πως κατηγορείται η ίδια για αρπαγή και ξυλοδαρμό των βιαστών της ,που νομικά τιμωρείται με κακούργημα. Στην ουσία προσπαθούν όχι μόνο να τη φιμώσουν και να την τραμπουκίσουν αλλά και να την εξοντώσουν νομικά και ποινικά.

Το φιλελεύθερο πανωφόρι κράτους και καπιταλισμού, ως τακτική διατήρησης και κοινωνικής αποδοχής τους, προσπαθεί να συσκοτίσει το ρόλο τους στη κανονικοποίηση της πατριαρχικής βίας διαστρεβλώνοντας και ενσωματώνοντας μέρος των διεκδικήσεών μας. Ροζ καπιταλισμός και γυναίκες σε θέσεις εξουσίας πλασάρονται ως πανάκεια ενώ εμείς βιώνουμε στη καθημερινότητα μας τις πολλαπλές καταπιέσεις που μας επιβάλλονται. Παράλληλα, επίδοξοι διαχειριστές της εξουσίας οικειοποιούνται τα βιώματά μας για πολιτική ανέλιξη ή ψήφους και επιχειρούν να διαμεσολαβήσουν τον αντιπατριαρχικό χειραφετικό αγώνα και να τον καταστήσουν ακίνδυνο και αφομοιώσιμο στο υπάρχον. Αυτά τα τεχνάσματα και οι ψευδαισθήσεις δεν αρκούν για να ευτελίσουν το περιεχόμενο των δικών μας προταγμάτων ούτε για να αποκόψουν την οργή μας.

Σε μια τέτοια προσπάθεια αφομοίωσης ο ΟΗΕ θέσπισε την 25η Νοέμβρη παγκόσμια μέρα κατά της έμφυλης βίας. Προφανώς δεν τρέφουμε αυταπάτες πως οι θεσμοί θέλουν να μας προστατέψουν ή να μας στηρίξουν κι ούτε πιστεύουμε πως σε μία μέρα μπορεί να συμπυκνωθεί η καταπίεση που δεχόμαστε καθημερινά. Όμως,η 25η Νοέμβρη αποτελεί μια μέρα μαζικής κινητοποίησης στους δρόμους για την πατριαρχική βία, ένα πεδίο στο οποίο θέλουμε να υπάρχουμε δίνοντας ορατότητα στη δικιά μας οπτική και αντιπαραβάλλοντας τα δικά μας προτάγματα στις θεσμικές διεκδικήσεις. Έτσι κι εμείς εκείνη τη μέρα επιλέγουμε να κατέβουμε στο δρόμο βάζοντας το δικό μας πολιτικό περιεχόμενο.

Στηρίζουμε το μπλοκ της ανοιχτής συνέλευσης για την 25η Νοέμβρη.

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΑΓΩΝΑ

ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ, ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΛΩΝΕΙ ΧΕΡΙ ΘΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΦΟΡΕΙΟ

ΔΥΟ ΜΕΤΡΑ ΓΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ ΕΙΤΕ ΕΙΝΑΙ ΓΕΙΤΟΝΑΣ ΕΙΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΣΤΟΛΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΖΩΝ ΑΤΟΜΟ/ ΚΑΝΕΝΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ

Μαρμάγκα

25Η ΝΟΕΜΒΡΗ, ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΏΝΑ

Φωνάζουμε στις πορείες "Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο". Δυστυχώς έχουμε φτάσει σε σημείο όχι μόνο να τον έχουμε συνηθίσει αλλά αυτό να αποτελεί την καθημερινότητα μας. Δολοφημένα παιδιά από ενστολα καθάρματα, νεκροί σε πλοία, νεκροί σε τρένα, νεκροί σε πυρκαγιές και πλημμύρες. Το κράτος μας δείχνει καθημερινά ποιο είναι το πραγματικό του πρόσωπο.

Κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας αποτελεί και η πατριαρχία. Το ίδιο το εξουσιαστικό σύστημα και οι θεσμοί του είναι αυτό που τροφοδοτεί και αναπαράγει την επιβολή πάνω στα σώματα των γυναικών, σε όλα τα κομμάτια της καθημερινότητας τους. Στην σχολή, στον χώρο εργασίας,στο λεωφορείο ή και στο σπίτι, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε όλες τις μορφές της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας, από τα αφεντικά, τους εργοδότες ή και τους καθηγητές μας.

Λίγα μόνο παραδείγματα αποτελούν οι παραβιαστικές συμπεριφορές στις εστίες του ΑΠΘ, στις οποίες η διοίκηση φάνηκε για ακόμα μια φορά απούσα χωρίς καμία προσπάθεια υπεράσπισης των θυμάτων. Ακόμη ένα παράδειγμα είναι ο καθηγητής μαιευτικής στο ΔΙΠΑΕ, ο οποίος κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση σε βάρος φοιτητριών, καθώς και το μέλος της φοιτητικής/κοινωνικής μέριμνας του ΠΑΔΑ, το οποίο εκμεταλλεύεται τη θέση που έχει για να παραβιάζει άτομα που απευθύνονται σε αυτό για ψυχολογική υποστήριξη, αλλά και πόσα ακόμη γεγονότα μέσα στα πανεπιστήμια που δεν έχουν ακουστεί επειδή συχνά οι φοιτητ(ρι)ες θεωρούν το "παιχνίδι απέναντι στην καθηγητική εξουσία χαμένο".

Το κράτος καταφέρνει να θωρακίσει την ύπαρξη του αλλά και τους θεσμούς του, μέσα από την ίδια την πατριαρχία. Η ανισότητα φύλου, μέσα στο εργασιακό περιβάλλον, αλλά τοποθετούμενη και στο μοντέλο της «ελληνικής οικογένειας» τροφοδοτεί πολλά παραδείγματα έμφυλης κακοποίησης, όπως σεξιστικές και παραβιαστικές συμπεριφορές από αφεντικά σε εργαζόμενες με αφορμή το κομμάτι τις απόλυσης, στα πλαίσια του ταξικού διαχωρισμού αφεντικού και εργαζομένου.

Σημαντικό παράγοντα στην ύπαρξη και κανονικοποίηση της έμφυλης καταπίεσης αποτελεί η αστική δικαιοσύνη και τα όργανα της. Δυστυχώς πολλές είναι οι υποθέσεις οι οποίες οδηγούνται στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπου η συχνότερη κατάληξη είναι το ξέπλυμα των θυτών από δικαστές, εισαγγελείς και μμε. Αυτό δεν μας εκπλήσσει πλέον, αφού οι κατηγορούμενοι σε τέτοιες υποθέσεις συνηθίζουν να αποτελούν υψηλά στελέχη της κυβέρνησης, της αστυνομίας και συνεπώς κομμάτια εγκληματικών οργανώσεων που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το κράτος (Λιγνάδης, υποθέσεις Κολωνού, Ηλιούπολης, υπόθεση 12χρονης).

Η 25η Νοέμβρη έχει καταλήξει σε θεσμική μέρα ορισμένη από τον ΟΗΕ για την εξάλειψη της έμφυλης βίας. Δυστυχώς, η ειρωνία αυτή δεν μας αφήνει έκπληκτες, καθώς το ίδιο το κράτος είναι αυτό που παράγει, διαδίδει και προσφέρει απλόχερα την έμφυλη βία. Γι'αυτό και δεν καθυσηχαζόμαστε με την θέσπιση της. Ο κόσμος αλλάζει με αγώνες στον δρόμο, και όχι με παγκόσμιες (υποκριτικές) μέρες, που εξυπηρετούν μόνο στην κανονικοποίηση της καταπίεσης μέσω της ύπαρξης του κράτους και του καπιταλισμού. Μεγάλο κεκτημένο των φεμινιστικών αγώνων αποτελεί η θέσπιση του όρου γυναικοκτονία στην ελληνική κοινωνία, μετά τον βιασμό της Ελένης Τοπαλόυδη το 2018.

Εμείς, γυναίκες και άντρες μαζί, κρατάμε το χέρι σε όποια γυναίκα δέχεται καταπίεση και αγωνίζεται μέχρι αυτός ο κόσμος να μας χωρά όλους και όλες. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες σε όσες πλήττονται από την πατριαρχία και αντιστέκονται, σε όσες παλεύουν για την γυναικεία χειραφέτηση, σε όσες κακοποιήθηκαν, σε όσες δολοφονήθηκαν και δεν κατάφεραν να ακουστούν. Σηκώνουμε ψηλά τις γροθιές μας , και έχουμε πάντα στο νου μας τους αγώνες των γυναικών στην Ροζαβα, τις Ζαπατίστριες και όλων των γυναικών του κόσμου που δίνουν την δική τους μάχη.

"Σηκώθηκε και τους ετοίμασε τέλεια το πρωινό
με μαθηματικές κινήσεις.
Τους χαιρέτησε: Στο καλό σας αγαπάω μην αργήσετε
απ' το σοφά γυαλισμένο κεφαλόσκαλο.
Τίναξε το χαλί έπλυνε φλιτζάνια και τασάκια
μιλώντας μόνη της.
Έβαλε το φαΐ στην κατσαρόλα κι άλλαξε το νερό στα βάζα.
Ένιωσε έξυπνη στο μανάβικο
χαμογέλασε συγκαταβατικά στην κομμώτρια
αλλοτριώθηκε στην αποθήκη καλλυντικών
κι αγόρασε εκδόσεις «ΚΥΤΤΑΡΟ», τη «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ
ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ».
Έστρωσε το τραπέζι την ώρα
που χτύπαγε το κουδούνι
όμορφη έξυπνη κι ενημερωμένη στα κοινά.
Το παιδί κοιμήθηκε
κι ο άντρας την ακούμπησε από πίσω.
Αυτή χαχάνισε όπως είχε δει σ' ένα διαφημιστικό
και τούπε με χοντρή σεξουαλική φωνή: Έλα
την πήδηξε τέλειωσε και ξεράθηκε.
Η γυναίκα σηκώθηκε με προσοχή για να μην τον ξυπνήσει
έπλυνε τα πιάτα μιλώντας μόνη της
άνοιξε τα παράθυρα να φύγει η τσικνίλα.
Έκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:
«… μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά
θα υπάρξει ελπίδα γι ' αλλαγή.»
και πιο κάτω:
ΝΑI ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ
ΤI ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;

Σηκώθηκε με προσοχή
πήρε το καλώδιο της ψήστρας
τόσφιξε καλά στο λαιμό του άντρα της
κι έγραψε κάτω από την ερώτηση
του φεμινιστικού κινήματος: ΕΠΝΙΞΑ ΕΝΑΝ.
Ύστερα πήρε το 100 και μέχρι νάρθουν
κοίταξε το ωροσκόπιό της στη ΓΥΝΑΙΚΑ"

Κατερίνα Γώγου

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΑΓΩΝΕΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΜΠΑΤΣΟΙ ΜΜΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΣΜΟΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Η ΕΜΦΥΛΗ Η ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

Σάββατο 25/11 18:30, Καμάρα

Στηρίζουμε το μπλοκ του φοιτητικού συλλόγου Γεωλογίας.

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής (ΑΠΘ)