Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2023 στις 19.30
ανοιχτή συνέλευση για την κρατική δολοφονία του 17χρονου Ρομ Χρ. Μιχαλοπούλου
Απολογισμός και συζήτηση για συνέχεια δράσεων λειτουργίας
Ξημερώματα Κυριακής 12/11 Λεοντάρι Βοιωτίας. Αυτοκίνητο αρνείται να σταματήσει σε αστυνομικό έλεγχο, ακολουθεί καταδίωξη, το αυτοκίνητο ακινητοποιείται και ο Χρήστος Μιχαλόπουλος εκτελείται εν ψυχρώ από μπάτσο της ΟΠΚΕ, με τη σφαίρα να περνάει από την παλάμη του προτού καταλήξει στον θώρακά του.
Κατόπιν, ο χώρος της δολοφονίας πλύθηκε πριν φτάσει η Σήμανση για τη συλλογή των στοιχείων και καθαρίστηκε η θέση του οδηγού που καθόταν ο Χρήστος, με αποτέλεσμα να αλλοιωθούν αποδεικτικά στοιχεία, επιπλέον ο κατηγορούμενος αστυνομικός είχε τοποθετηθεί ως υπεύθυνος φύλαξης του χώρου.
Τις ημέρες που ακολούθησαν, σχολεία της περιοχής προσχώρησαν σε καταλήψεις ενώ, κοινότητες ρομά δημιούργησαν αντιστάσεις σε Θήβα, Μέγαρα, Θεσσαλονίκη, Αλίαρτο, Χαλκίδα.
Όπως συνέβη και περισυ, όταν στις 5 Δεκεμβρίου, ο 16χρονος Ρομά Κώστας Φραγκούλης πυροβολήθηκε 2 φορές από μπάτσο της ομάδας ΔΙΑΣ έπειτα απο καταδίωξη που συνέβη γιατί ο ανήλικος Ρομά έφυγε από πρατήριο βενζίνης στη Θεσσαλονίκη χωρίς να πληρώσει το αντίτιμο των 20 ευρώ των καυσίμων. Αφού νοσηλεύτηκε για 8 ημέρες, στις 13/12/2022 ανακοινώθηκε ότι ο Κώστας πέθανε.
Μέσα σε τρια χρόνια το ελληνικό κράτος δολοφόνησε τρία άτομα επειδή ήταν Ρομά. Πριν τις δολοφονίες του Κώστα Φραγκούλη και του Χρήστου Μιχαλόπουλου, στις 22/10/2021, οι μπάτσοι σκότωσαν τον 18 χρονο Νικο Σαμπάνη, σε πανομοιότυπες συνθήκες, δηλαδή μετά από άρνηση ελέγχου σε σήμα των μπάτσων και καταδίωξη.
Οι δολοφονίες αυτές δεν ήταν τυχαίες ούτε αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά. Οι Ρομά στοχοποιούνται ιστορικά από το ελληνικό κράτος ως παραβατικοί, αλλοιωτές της εθνικής ομοιογένειας ή κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Οι χαρακτηρισμοί αυτοί συνθέτουν ένα προφίλ που δικαιολογεί την παρανομοποίηση των κοινοτήτων, τον αποκλεισμό τους από όλα τα κοινωνικά πεδία και την εξώθησή τους στο παράνομο κεφάλαιο. Οι καταυλισμοί τους εξοβελίζονται από το μητροπολιτικό πεδίο και βρίσκονται διαρκώς υπό καθεστώς αστυνομικής διαχείρισης.
Αυτό εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια επιβολής κοινωνικού διαχωρισμού και εξόντωσης όσων δεν ταιριάζουν. Η κρατική βία, η ποικίλες εκφάνσεις ρατσισμού, οι σχέσεις εξουσίας απλώνονται εκθετικά πάνω σε όσες λογίζονται ως περισσευούμενες ζωές, σε όσα δεν εμπίπτουν στα κυρίαρχα πρότυπα, σε όσους παραμένουν υποτιμημένες υπάρξεις, αιώνια «ξένες».
Άλλωστε, το αφήγημα περί «εθνικής ενότητας» δεν μπορεί να συντηρηθεί χωρίς τη δόμηση του Άλλου, του διαφορετικού που νομοτελειακά γίνεται ο εσωτερικός εχθρός και ο αποδιοπομπαίος τράγος.
Το μόνο που έχει σημασία για το κράτος είναι είναι η δημόσια τάξη, η ομαλή κυκλοφορία του κεφαλαίου, η εθνική συνοχή και η βία είναι η διαχρονικά πετυχημένη συνταγή για την επίτευξη αυτών των στόχων.
Ταυτόχρονα, ο ελληνικός πληθυσμός συναινεί ενεργητικά ή παθητικά στην επίθεση του ελληνικού κράτους προς τους Ρομά, αφού ο ρατσισμός συνεχίζει να υπάρχει εναντίον τους, είτε μέσω άμεσων εκφράσεων μίσους είτε μέσω της αορατοποίησής τους, οι έλληνες κάνουν πως δεν τους βλέπουν ή επιδιώκουν να μην τους βλέπουν στο άμεσο οπτικό τους πεδίο.
Οι εκδηλώσεις αντιτσιγκανικού μίσους αποτελούν μια κανονικότητα που διαμορφώνεται απο τη σύνθεση των καθημερινών κοινωνικών σχέσεων. Αλλωτε είναι μικρότερης και άλλωτε μεγαλύτερης έντασης, ενώ μερικές μόνο από αυτές μας γνωστοποιούνται. Λίγες μέρες μετα τη δολοφονία του Χ.Μιχαλόπουλου, έγιναν ρατσιστικές επιθέσεις σε βάρος οικογένειας Ρομά στην περιοχή των Συκεών των οποίων ο στόχος ήταν η λεηλάτηση του σπιτιού που διέμενε η οικογένεια, καθιστώντας τον χώρο μη βιώσιμο. Δεν ξεχνάμε τον αντιτσιγγανικό οχετό που ακολούθησε το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών, ξεκίνησε από δημοσιογράφους και απέδιδε την ευθύνη για το δυστύχημα στους Ρομά "που κλέβουν τα καλώδια". Η ίδια αντιτσιγκανική ρητορική που μπήκε σε εφαρμογή και το καλοκαίρι μετά την κατάρρευση γέφυρας στη Πάτρα η οποία καταπλάκωσε Ρομά που συλλεγε παλιοσίδερα από κάτω της.
Παρόλα αυτά, μέσα σε αυτό το βούρκο υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων κέρδισε τον διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό. Όπως οι καταλήψεις σχολείων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Μιχαλόπουλου. Όπως επίσης στις Συκιές, που στη προσπάθεια της οικογένειας να δημιουργήσει βιωσιμες συνθήκες διαβίωσης συνέβαλε και αλληλέγγυος κόσμος από την γειτονιά, κι όχι μόνο, ο οποίος τους παρείχε είδη πρώτης ανάγκης, κουβέρτες και ρούχα.
Η συχνότητα με την οποία συμβαίνουν όλα αυτά μας μουδιάζει και προσπαθεί να μας ωθήσει στην αποδοχή του μίσους και του ζοφου ως της μόνης δυνατής πραγματικότητας ενώ, η κανονικοποίηση τους στηρίζεται στη δική μας απάθεια.
Για εμάς, ένας κόσμος που ζέχνει θάνατο είναι ένας κόσμος ασφυξίας. Οι δολοφονίες μεταναστών στον Έβρο, στο Αιγαίο και στο Ιόνιο, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι θάνατοι "από παθολογικά αίτια" σε φυλακές χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι καθημερινές εργοδοτικές δολοφονίες, τα δολοφονικά χτυπήματα σε διαδηλωτές, καταληψίες, αγωνίστριες μας λένε δυνατά πως οι ζωές μας, οι ζωές των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης δεν έχουν αξία. Εμείς όμως είμαστε εδώ και απαντάμε δημιουργώντας καθημερινές αντιστάσεις και χτίζοντας σχέσεις. Προσδοκώντας τη δημιουργία κοινοτήτων αλληλεγγύης και αγώνα, που θα περικλείουν όλους τους καταπιεσμένους, Ρομά και μπαλαμούς, ντόπιες και μετανάστριες.
πηγή : email που λάβαμε στις 6 Δεκεμβρίου 02h