kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πανεκπαιδευτική συγκέντρωση - διαδήλωση ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια

ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΞΑΝΑ

Μικροφωνική συγκέντρωση

11:00 - Δευτέρα 8/1 παλιά φιλοσοφική(εθ. αμύνης)

Συγκέντρωση - Διαδήλωση

12:00 - Πέμπτη 11/1 - Καμάρα

Ανοιχτή Συνέλευση ΑΣΦ QUIETA MOVERE

16:00 - Σάββατο 13/1 - Ελευθεριακό Στέκι Primavera

Ενάντια στο νέο νομοσχέδιο - καμία σκέψη για ιδιωτικά πανεπιστήμια.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ - ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΠΟΡΕΙΕΣ - ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ

ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΑ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ

Εν συνεχεία των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων των τελευταίων χρόνων, κράτος και πρυτάνεις μεθοδεύουν την πλήρη υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, ώστε το σύνολό της να προσαρμοστεί στις ανάγκες του κεφαλαίου, σύμφωνα και με τα διεθνή πρότυπα. Με πρόσχημα λοιπόν, την «εξάλειψη της γραφειοκρατίας», την «ποιοτική αναβάθμιση», την διεπιστημονικότητα και την «ελεύθερη ακαδημαϊκή ανέλιξη», προωθείται το εν λόγω σχέδιο, ιδρύοντας τα μη κρατικά πανεπιστήμια -όπως τα ονομάζει- και μετακυλώντας ξανά το βάρος στις πλάτες της κοινωνίας.

Τι σημαίνει όμως αναθεώρηση ή παράκαμψη του άρθρου 16 και πως αποτελεί κομμάτι της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης συνολικότερα;

Πιο συγκεκριμένα, το άρθρο 16 του συντάγματος είναι η τελευταία δικλίδα ασφαλείας, που προστατεύει το μονοπώλιο ύπαρξης δημοσίων πανεπιστημίων. Βέβαια, η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων και ευρύτερα της παιδείας δεν ξεκινάει τώρα. Ήδη από το 2019, με την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτών των ΑΕΙ, δίνεται προβάδισμα υποστήριξης της ιδιωτικής εκπαίδευσης, μειώνοντας την αξία του ενιαίου πτυχίου των δημοσίων πανεπιστημίων. Ακολουθούν οι σκληρότερες αξιολογήσεις των ιδρυμάτων, που σκοπό έχουν την ελαχιστοποίηση της χρηματοδότησης και εν τέλει την συγχώνευση ή το κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων. Σε αυτό το ευρωπαϊκό μοντέλο, δεν θα μπορούσε να λείπει η υπερίσχυση του «αυτοδιοίκητου» των πανεπιστημίων, δηλαδή ότι το κάθε ίδρυμα θα διαχειρίζεται από μόνο του, τους πόρους και τις δαπάνες του. Έτσι λοιπόν η εδραίωση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (νόμος 4777) και η δυσκολία ένταξης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που αυτή επιφέρει, δυσχεραίνει τις συνθήκες συντήρησης, διατήρησης και «θετικής αξιολόγησης» των υπαρχόντων τμημάτων, καθώς ο αριθμός των εισακτέων μειώνεται συντριπτικά ανά τα χρόνια. Έπειτα, η απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από τις καθηγητικές σχολές, οι απλήρωτες πρακτικές και τα επιπλέον προγράμματα κατάρτισης και δια βίου μάθησης (ΚΕΔΙΒΙΜ), εξασφαλίζουν ένα πρόγραμμα σπουδών, που θα διασπά το ενιαίο πτυχίο και θα αποσπά βασικά επαγγελματικά δικαιώματα από αυτό, μη δίνοντας επαγγελματική προοπτική στους νέους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, στις καλλιτεχνικές σχολές υπεγράφη το ΠΔ85, σύμφωνα με το οποίο, το πτυχίο όλων των δημόσιων, ημι-δημόσιων και ιδιωτικών καλλιτεχνικών σχολών εξισώνεται με το απολυτήριο λυκείου και στερεί την δυνατότητα μετεκπαίδευσης, σκιαγραφώντας το μελλοντικό ηθοποιό ως ανειδίκευτο εργάτη. Προφανώς όμως, η εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης περνάει ήδη, μέσα από τα συμβούλια ιδρυμάτων και των εξωτερικών μανατζαρέων που συμμετέχουν σε αυτά. Η βασικότερη λειτουργία τους είναι η αξιολόγηση των ιδρυμάτων με κριτήρια την ανταγωνιστικότητα, την «αριστεία», την προσέλκυση κεφαλαίων, ώστε τελικά η χρηματοδότησή τους να αποκοπεί από το δημόσιο και να στηριχτεί πλήρως στην ιδιωτική πρωτοβουλία.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια μικρή περιγραφή για τον τρόπο λειτουργίας των σημερινών «δημοσίων» πανεπιστημίων, αλλά και της εκπαίδευσης ευρύτερα. Το μήνυμα είναι απλό: Όσα σχολεία και πανεπιστημιακά ιδρύματα δεν αντέξουν στον ανταγωνισμό της αγοράς, θα συγχωνευτούν ή θα κλείσουν. Όσα ανταπεξέλθουν, θα εξάγουν φθηνό εργατικό δυναμικό πτυχιούχων μηδαμινής επαγγελματικής αξίας, που δε θα προστατεύονται συλλογικά, καθώς δεν θα έχουν ενιαίο πτυχίο, αλλά εξειδικεύσεις μέσω «ατομικών επιλογών». Αυτή, άλλωστε, είναι η σημασία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης όσον αφορά τον επιχειρηματικό ρόλο των πανεπιστημίων και για αυτόν τον λόγο αποτελεί μια συνεχής διαδικασία, στην οποία κάθε κυβέρνηση συμβάλλει με σκοπό την αύξηση των κερδών των αφεντικών (ξένων και μη).

Έτσι, σε μια συνθήκη κρατικής επιβολής και θωράκισης του κατασταλτικού μηχανισμού εντός των πανεπιστημίων -αλλά και εκτός αυτών- (ΜΑΤ, ΟΠΠΙ, διαγραφές, πειθαρχικά), με σκοπό την αποστείρωσή τους και την τρομοκράτηση - αποπολιτικοποίηση των φοιτητών, το κράτος κινείται προς την ολική ιδιωτικοποίηση και εξαθλίωση της δημόσιας δωρεάν παιδείας.

Γιατί όμως αυτός ο αγώνας δεν αφορά μόνο τις φοιτήτριες, αλλά όλη την κοινωνία;

Γιατί οι ιδιωτικοποιήσεις κυριαρχούν πλέον σε όλες τις κοινωνικές ανάγκες. Όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα βρεθήκαμε απέναντι σε απτά παραδείγματα της κρατικής θανατοπολιτικής. Με αυτό προφανώς δεν εννοούμε απλά τις πάρα πολλές κρατικές δολοφονίες, στα Τέμπη, την Πύλο, τις δολοφονίες από μπάτσους, αλλά συνολικά την διαρκή και εντεινόμενη υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας. Διαφαίνεται αυτό, από τις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του νερού, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, καταργείται η φοιτητική μέριμνα και γενικότερα βλέπουμε την υποβάθμιση και απαξίωση όλων των δημόσιων δομών, πάντα με απώτερο σκοπό το κέρδος των ιδιωτών, χωρίς καμία μέριμνα για τις ανάγκες της κοινωνικής βάσης.

Είναι απαραίτητο λοιπόν να υπερασπιστούμε τις δημόσιες δομές, έτσι και τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, σε καμία περίπτωση όμως από προσκόλληση σε κάποια αντίληψη για την κρατική διαχείριση. Αντίθετα, το παράδειγμα της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας είναι ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα, στα οποία καταδείχθηκε η ανικανότητα του σάπιου κρατικού - καπιταλιστικού συστήματος. Ανικανότητα, η οποία προκύπτει από τις εγγενείς αντιφάσεις του κοινωνικού σχηματισμού, του θεσμού της εξουσίας, γενικότερα της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Υπερασπιζόμαστε τις δημόσιες δομές από την αντίληψή μας γύρω από τον σχηματισμό της αυριανής κοινωνίας, της κοινωνίας για την οποία παλεύουμε.

Μία κοινωνία διαχείρισης του δημοσίου έξω και πέρα από το κράτος, από την ίδια την κοινωνική βάση, «Από τον καθένα σύμφωνα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του».

Βρισκόμαστε σε μία κομβική συγκυρία τόσο για το φοιτητικό κίνημα, όσο και για τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ευρύτερα. Διαχρονικά το πανεπιστήμιο αποτελούσε κέντρο πολιτικοποίησης, συσπείρωσης και εν τέλει αγώνα για την νεολαία. Σημαντικό ρόλο έπαιξε το ίδιο το άσυλο, αλλά και οι ίδιοι οι αγώνες εντός του πανεπιστημίου, πόσο μάλλον η υπεράσπιση του πανεπιστημίου όπως το γνωρίζουμε. Αγώνες που διαρκούν δεκαετίες, με το τεράστιο φοιτητικό κίνημα του '06-'07, ενάντια στα μέτρα που φέρνουν οι νόμοι των τελευταίων χρόνων (4777, Συμβούλια Ιδρύματος, Μη Κρατικά Πανεπιστήμια, Παράκαμψη Άρθρου 16). Οι μαζικές καταλήψεις σχολών, γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και συγκρούσεις μας δείχνουν τον δρόμο για το φοιτητικό κίνημα του σήμερα.

ΟΧΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ - ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ

ΠΑΙΔΕΙΑ ΥΓΕΙΑ ΤΡΟΦΗ ΣΤΕΓΑΣΗ - ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ
ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητ(ρι)ών Quieta Movere

Ή ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ

Ή ΜΕ ΤΗΝ ΒΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΤΟΥΣ

Η κυβέρνηση τις επόμενες μέρες θα καταθέσει νέο αντεκπαιδευτικό νομοσχέδιο με τίτλο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» το οποίο ουσιαστικά θα μιλάει για την παράκαμψη του άρθρου 16 του συντάγματος και την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Θα προσπαθήσει να εκπληρώσει τον διαρκή πόθο των εταιρειών, του ΣΕΒ (Σύλλογο Ελλήνων Βιομηχάνων), της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και όλων αυτών των οικονομικών οργανισμών που εδώ και χρόνια θέλουν να δημιουργήσουν νέες αγορές, νέα εμπορεύματα για να μπορέσουν να πλουτίσουν στις πλάτες μας, «να πετύχουν τους στόχους ανάπτυξης και πλεονάσματος για το 2024» όπως μας το βαφτίζουν.

• Αφού μετέτρεψαν την υγεία σε εμπόρευμα, παραγκωνίζοντας τελείως τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της με αποτέλεσμα να πρέπει να βάζουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη για να διασφαλίσουμε το πιο βασικό αγαθό. Έχουμε δει όλοι τα ολέθρια αποτελέσματα αυτού στην πανδημία.
• Αφού κατέστρεψαν, πετσόκοψαν και τελικά ιδιωτικοποίησαν τις δημόσιες συγκοινωνίες με τραγική συνέπεια το έγκλημα των Τεμπών.
• Αφού «απελευθέρωσαν την αγορά της ενέργειας» και πλέον οι τιμές έχουν φτάσει στον θεό, βάζοντας μας να τζογάρουμε με τα χρωματιστά τιμολόγια της ΔΕΗ ενώ τα διάφορα κοράκια της ενέργειας γεμίζουν ζεστό χρήμα τις τσέπες τους με τα λεφτά του λαού αλλά και με τα δωράκια του κράτους, που βαφτίζονται «επιχορηγήσεις για να πέσει η τιμή».
• Αφού έχουν δρομολογήσει την ιδιωτικοποίηση ακόμα και του νερού, που θέλουν να αυξήσουν την τιμή του 35% μέσα στους επόμενους μήνες.

ΤΩΡΑ ετοιμάζονται να μετατρέψουν ακόμα και την γνώση σε ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ, που θα πουλιέται και θα αγοράζεται, που θα συσσωρεύεται και θα ανταγωνίζεται.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι κυβερνήσεις υποβαθμίζουν σιγά σιγά όλο και περισσότερο την ανώτατη εκπαίδευση με αποτέλεσμα η κρατική χρηματοδότηση να έχει μειωθεί πάνω από 80% τα τελευταία 15 χρόνια. Το βλέπουμε καθημερινά στις σχολές μας. Αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών λόγω έλλειψης καθηγητών, παραμελημένες αίθουσες και ελλειπής εργαστηριακός εξοπλισμός, ουρές και μείωση της ποιότητας φαγητού στην λέσχη, εστίες αφημένες στο έλεος του θεού, ελεύθερους χώρους ούτε για δείγμα. Η συνταγή που ακολουθούν είναι γνωστή. Πρώτα υποβαθμίζουν και υποχρηματοδοτούν μια κοινωνική δομή και μετά εμφανίζεται ο ιδιωτικός τομέας σαν «από μηχανής θεό» που θα σώσει το ζημιογόνο-αντιπαραγωγικό δημόσιο, το είδαμε και στις «αγορές» ενέργειας, συγκοινωνιών και υγείας.

Είναι προφανές, λοιπόν, το τι θέλουν να κάνουν και στην εκπαίδευση. Θέλουν η εκπαίδευση να μην είναι ένα μέσο της ανθρωπότητας για το ξεπέρασμα του ανορθολογισμού και για την κοινωνική πρόοδο, αλλά να υποταχθεί πλήρως στις βλέψεις της αγοράς. Ένα ερώτημα απασχολεί τους καπιταλιστές και τα κράτη, που έχουν αναλάβει να διαφυλάξουν τα συμφέροντα τους: Πως θα αυξήσουμε την κερδοφορία μας; Πως θα μειώσουμε την πτωτική τάση του κέρδους που συμβαίνει τα τελευταία 30+ χρόνια; Σε αυτή την μακρά περίοδο που ψάχνουν να βρουν την επίλυση αυτού του αιώνιου προβλήματος επανεξετάζουν διαρκώς τον ρόλο της εκπαίδευσης.

Έτσι, στο σήμερα της έχουν αποδώσει πολύ συγκεκριμένο ρόλο. Και συνεχίζουμε με ερωτήματα για να καταλάβουμε καλύτερα αυτό τον ρόλο: Πως θα μειώσουμε τα κόστη εξειδίκευσης του αυριανού εργατικού δυναμικού; Πως θα καταφέρουμε τον καλύτερο δυνατό καταμερισμό της εργασίας στην καπιταλιστική παραγωγή; Πως μέσω της έρευνας θα αυξήσουμε την παραγωγικότητα; Πως στην τελικη θα αποσπάσουμε με τους καλυτερους δυνατους ορους την υπεραξια απο τον αυριανό εργαζόμενο;

Με λίγα λόγια ο μοναδικός στόχος της εκπαίδευσης θέλουν να είναι η δημιουργία εργαζόμενων κομμένων και ραμμένων στα μέτρα της αγοράς. Σκέφτονται, έτσι πως μπορούν να φτιάξουν τα διάφορα γρανάζια-εργαζόμενους που θα ολοκληρώσουν εκείνο το κομμάτι της μηχανής που λείπει. Γιατί αντιλαμβάνονται ότι η έλλειψη εξειδικευμένου προσωπικού σε ορισμένους κλάδους (πχ πληροφορική) ή από την άλλη το πλεόνασμα αναξιοποίητου εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού σε άλλους κλάδους (πχ πλεόνασμα πολιτικών επιστημόνων, αρχαιολογων, ιστορικων κτλ) είναι κάτι που δεν συμφέρει το κεφάλαιο. Σε αυτό το πνεύμα έρχεται και το νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης.

Το νέο νομοσχέδιο σε συνέχιση όλων των προηγούμενων έρχεται να δώσει το οριστικό χαστούκι στο δημόσιο δωρεάν πανεπιστήμιο που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Έρχεται σαν αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης χρόνων με πιο πρόσφατους τους νόμους Κεραμέως για συμβούλια ιδρύματος, ΟΠΠΙ, διαγραφές, περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση και θέλει να αποτελέσει το τέλος της δημόσιας παιδείας στο σύνολο της. Πιο συγκεκριμένα το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο»:

• Στρέφει περισσότερο το δημόσιο πανεπιστήμιο στην επιχειρηματική λογική. Ήδη ο Πιερακκάκης σε αυτή την λογική μιλάει για τερατώδη ποσά που θα δωθούν αποκλειστικά σε εκείνες τις λειτουργίες που θα αποσκοπούν στην περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση των ΑΕΙ. Δημιουργία μηχανισμού χρηματοδότησης νεοφυών επιχειρήσεων στα ΑΕΙ, «Πανεπιστήμια Αριστείας», βιομηχανικά διδακτορικά, Κέντρα Ικανοτήτων, ΣΔΙΤ για φοιτητικές εστίες. Λειτουργίες που καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές μας ανάγκες για μόρφωση και αξιοπρεπή εργασία.

Η κυβέρνηση, μάλιστα, μας λέει ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού πανεπιστημίου θα αναβαθμίσει στην πράξη το πρώτο. Στο ίδιο έργο πάλι θεατές. Το είδαμε ξανά με όλες τις υπόλοιπες αγορές που έχουν «απελευθερωθεί» από τα δεσμά του δημοσίου. Σε αυτή την απελευθερωμένη «αγορά», τα δημόσια θα πρέπει να υιοθετήσουν όλα εκείνα ιδιωτικοοικονομικά χαρακτηριστικά για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά, ωθώντας τα πολλές φορές στο να βρουν τα ίδια από μόνα τους όλους τους αναγκαίους πόρους. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό, επί πληρωμή μεταπτυχιακά, στενότερη σύνδεση με εταιρίες-χορηγούς, ΣΔΙΤ στην φοιτητική μέριμνα, έρευνα για τους ιδιώτες, απλήρωτη εργασία διδακτορικών και μεταπτυχιακών και άλλα πολλά που δεν θα μας φτάσει το χαρτί για να τα αναφέρουμε όλα.

Μην ξεχνάμε κιόλας ότι υπάρχει κανονισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης που λέει ότι εφόσον υπάρχει αγορά για κάποιο προϊόν (εν προκειμένω τριτοβάθμια εκπαίδευση) σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, δεν μπορεί το κράτος να πριμοδοτεί τον δημόσιο τομέα. Οπότε μιλάμε για ουσιαστική υποβάθμιση του δημόσιου πανεπιστημίου.

• Τσακίζει την εργασιακή μας προοπτική, με βάση τις απαιτήσεις της αγοράς για ένα φθηνό, ευέλικτο και εντατικοποιημένο εργατικό δυναμικό. Η ύπαρξη ιδιωτικών κολλεγίων-πανεπιστημίων, ΙΕΚ και άλλων εκπαιδευτικών δομών στην πράξη κατατεμαχίζει τα αυριανά μας πτυχία, δημιουργώντας πτυχία πολλαπλών ταχυτήτων και μεγαλύτερο καταμερισμό για το ίδιο γνωστικό αντικείμενο. Όλο αυτό οδηγεί στον κατατεμαχισμό των εργασιακών και επαγγελματικών μας δικαιωμάτων και στον ατομικό δρόμο σε βάρος του συλλογικού δικαιώματος που απορρέει από το πτυχίο. Για παράδειγμα, η ύπαρξη πολλών διαφορετικών πτυχίων ηλεκτρολόγων ή μηχανολόγων (πτυχίο ΙΕΚ, πτυχίο ιδιωτικού κολλεγίου, πτυχίο ιδιωτικού πανεπιστημίου, πτυχίο ΑΤΕΙ, πτυχίο δημόσιου πανεπιστημίου, εξειδίκευση από σεμινάριο κτλ) στην τελική καταλήγει στον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στην περαιτέρω υποτίμηση τον δικαιωμάτων και του μισθού τους. Διεκδικούμε ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο που θα είναι μοναδική προϋπόθεση για να βρούμε δουλειά, κόντρα στον ατομικό δρόμο και το αέναο κυνήγι για πιστωτικές μονάδες και πιστοποιήσεις.
• Στο «ελεύθερο πανεπιστήμιο» της κυβέρνησης δεν θα μπαίνεις ούτε με τάμα. Θα είναι ένα πανεπιστήμιο που θα προορίζεται για λίγους και εκλεκτούς. Αφού θα είναι αδύνατο για τα κατώτερα οικονομικά στρώματα να ανταπεξέλθουν στα υψηλά κόστη για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είτε αυτά θα πηγαίνουν για τα φροντιστήρια με σκοπό τις ελάχιστες πλέον θέσεις για τα δημόσια πανεπιστήμια, είτε πολύ περισσότερο για τα δίδακτρα στα ιδιωτικά.

Είναι μύθος ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα μειώσουν το braindrain όπως μας λέει ο Πιερρακάκης. Αφού ούτως ή άλλως δεν θα είναι προσβάσιμα για την συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών παιδιών και σε αυτό μπορούμε να απαντήσουμε και με δύο άλλα παραδείγματα από το εξωτερικό. Στις ΗΠΑ περίπου το 14% του πληθυσμού είναι χρεωμένο από τα εκπαιδευτικά δάνεια που αθροιστικά αγγίζουν το 1.75 τρισεκατομμύρια δολάρια, ενώ πολλοί σπουδαστές εγκαταλείπουν τις σπουδές τους λόγω έλλειψης χρημάτων. Στην πιο κοντινή μας Κύπρο πάλι, τα δίδακτρα αγγίζουν τα 10.000 ευρώ τον χρόνο και ταυτόχρονα είναι η χώρα στην Ευρώπη με την μεγαλύτερη διαρροή φοιτητών στο εξωτερικό. Αυτό ονειρεύεται η κυβέρνηση και για την Ελλάδα; Μας μιλάν για braindrain αλλά δεν μας λένε ότι η νεολαία φεύγει γιατί εδώ δεν βρίσκει δουλειά ή αν βρει θα δουλεύει σε συνθήκες εργασιακής γαλέρας με μισθό 700ευρώ.

Είναι προφανές ότι σε λίγα χρόνια τα παιδιά της εργατικής τάξης δεν θα μπορούν να σπουδάσουν. Το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να διαφυλάξει τις κατακτήσεις που με κόπο κατάφερε να κερδίσει για να μπορεί κάθε παιδί να έχει πρόσβαση στην γνώση. Σε μια σφαιρική γνώση που σκοπό θα έχει να απελευθερώσει τον άνθρωπο απο τον ανορθολογισμό και την εκμετάλλευση. Σε μια γνώση που δεν θα προορίζεται μόνο για την κερδοφορία των εταιρειών αλλά στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και την βελτίωση της κοινωνικής ζωής.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι:

ΔΕΝ υπερασπιζόμαστε το πανεπιστήμιο όπως είναι στο σήμερα αλλά προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο στο ύψος των αναγκών μας.

Ένα πανεπιστήμιο πραγματικά «Ελεύθερο». Ελεύθερο από την λογική του κέρδους που θα μπορεί ο καθένας να έχει πρόσβαση σε αυτό και όχι ελεύθερο για τις επιχειρήσεις και την αγορά, για τους «εμπόρους της γνώσης» και τα λοιπά κοράκια που προσπαθούν να βγάλουν από παντού λεφτά σε βάρος μας, όπως το θέλει η κυβέρνηση.

Γι΄αυτό το επόμενο διάστημα πρέπει όπως το 2006 και 2007 να αγωνιστούμε ενάντια στις προσπάθειες του συστήματος για αναθεώρηση του άρθρου 16 και στο επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που φτιάχνουν για εμάς, χωρίς εμάς. Να παλέψουμε η γνώση να μην είναι προνόμιο των λίγων αλλά προσβάσιμη για όλους. Να παλέψουμε για αξιοπρεπής όρους σπουδών και για πτυχία με αξία τα οποία θα μας εξασφαλίζουν δουλειά με δικαιώματα και μισθό στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Το φοιτητικό κίνημα έχει αποδείξει ότι μπορεί να μπλοκάρει τις αντεκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης, το αποδείξαμε πρόσφατα όταν αποτρέψαμε την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας στις σχολές μας και θα το αποδείξουμε ξανά σήμερα.

ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 16 ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΠΡΟΣΒΑΣΙΜΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΛΑΟ, ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ

ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΩΝ

ΕΝΑ ΠΤΥΧΙΟ ΑΝΑ ΓΝΩΣΤΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. ΜΟΝΗ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΜΑΣ

ΑΡΑΓΕ ΕΑΑΚ

πηγή : email που λάβαμε στις 7 Ιανουαρίου 16h

ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
ΚΑΜΑΡΑ 11/1
12:00

ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ

ΠΟΡΕΙΕΣ - ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ - ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Η γνώση ανήκει σε όλη την κοινωνία και όχι στο κράτος και την εξουσία.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ

Με την προσκείμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 καταργείται η πολιτειακή συνταγματική υποχρέωση της εξασφάλισης μιας απρόσκοπτης, δωρεάν και δημόσιας λειτουργίας της παιδείας, της τέχνης και της επιστήμης. Θα ήταν υπεραπλουστικό και παραπλανητικό να πιστεύουμε πως η ύπαρξη του άρθρου αποτρέπει την κερδοσκοπική αντίληψη γύρω από την γνώση ή την αλλοτριωμένη και εμπορευματοποιημένη λειτουργία των πανεπιστημίων, ωστόσο, η αναθεώρησή του θα νομιμοποιήσει έναν νέο κύκλο αυθαιρεσιών σε βάρος των κοινωνικών μας αγαθών. Στην ουσία, και, συγκεκριμένα, ως προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με την νομιμοποίηση της λειτουργίας ιδιωτικών ιδρυμάτων ανοίγεται ο δρόμος αφενός για την υποβάθμιση και επακόλουθη όξυνση της -ήδη υφιστάμενης- υποχρηματοδότησης των δημόσιων πανεπιστημίων και αφετέρου για την εντατικότερη εισροή ιδιωτικών κεφαλαίων και εξάρτησης των πανεπιστημίων από αυτά. Συγκεκριμένα, έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι το 2007 που είχε κινηθεί αντίστοιχη διαδικασία αναθεώρησης του άρθρου, η κρατική χρηματοδότηση για την εκπαίδευση σημειώνεται μειωμένη. Η μείωση αυτή της χρηματοδότησης, ωθεί τα πανεπιστήμια στο να λειτουργήσουν με όρους επιχειρηματικούς, προκειμένου να δείχνουν "ελκυστικά", να προσαρμοστούν στην αγορά εργασίας και να εξασφαλίσουν την αυτοχρηματοδότηση τους.

Οφείλουμε να προβληματιστούμε ως προς το εξής: την στιγμή που όταν η παιδεία είναι -κατ' ευφημισμόν- δωρεάν επικρατεί ένα κλίμα ανταγωνισμού με υπέρογκους "όρους", σεμινάρια, "εθελοντικά" προγράμματα κλπ, προκειμένου οι φοιτητές να βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι με έναν απίστευτα περιορισμένο αριθμό ευκαιριών και θέσεων, τί θα συμβεί όταν νομιμοποιηθεί μια "εύρυθμη" εισροή του ιδιωτικού στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Προφανώς, ως επακόλουθο, νομιμοποιείται και η συγχώνευση ή και το κλείσιμο σχολών που με όρους κόστους-κέρδους δεν θα αντέξουν τον ανταγωνισμό (βλ. ανθρωπιστικές σχολές, ξενόγλωσσα, τμήματα στην παραμεθόριο Ελλάδα κλπ.), τόσο εντός των δημόσιων ιδρυμάτων όσο και σε συνάρτηση με τα "ισότιμα" ιδιωτικά παραρτήματα. Έτσι, με την αναθεώρηση του άρθρου 16 εδραιώνονται όλα αυτά που συντελούνται ήδη από το κράτος με την διαρκή επίθεση στον δημόσιο και ελεύθερο χαρακτήρα της παιδείας.

Αυτή ακριβώς η επίθεση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση μεθοδεύεται γενικότερα από μια σειρά νομοθετικών και πρακτικών παρεμβάσεων, όπως λ.χ. η ψήφιση του νόμου 4777 αλλά και των νόμων για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων κ.ά. Το κράτος -πολιτική μορφή της καπιταλιστικής κοινωνίας- αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την ευθύνη της οργάνωσης και λειτουργίας του πανεπιστημίου, ανοίγοντας τον δρόμο για την εμπορευματοποίησή του που έχει ως στόχο να μετατρέψει το εκπαιδευτικό ίδρυμα σε επιχείρηση. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η γνώση γίνεται μέσο παραγωγής και το καπιταλιστικό σύστημα υπολογίζει την αξία της και από ελεύθερη, αφηρημένη και ζωντανή γίνεται προϊόν ενός "καλοστημένου" συστήματος. Η "περίφραξη" της γνώσης (ιδιωτικοποίηση, εμπορευματοποίησή, απαλλοτρίωσή της μέσω των καθεστώτων πνευματικής ιδιοκτησίας) αποτελεί βασικό πυλώνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθωσης.

Στην ίδια κατεύθυνση παρατηρείται ο κατακερματισμός του γνωστικού αντικειμένου και ο περιορισμός των εργατικών δικαιωμάτων. Ενδιαφέρον έχει να παρακολουθήσουμε ενδεικτικά το παράδειγμα της Αρχαιολογίας, ως πληττόμενος κλάδος των ανθρωπιστικών σπουδών. Από την μία, ενώ στην πράξη η έρευνα και η ανασκαφή κατοχυρώνονται από το πτυχίο, ισχύει το εξής: υποχρηματοδότηση και εξάρτηση από ιδιωτικά κεφάλαια -όταν και αν και αυτά δίνονται- , μειωμένες θέσεις, εγκαθίδρυση άτυπων προϋποθέσεων και αμίσθωτη συμμετοχή σε προγράμματα (λ.χ. εθελοντικές ανασκαφές) για πιο "ελκυστικά" πτυχία. Παράλληλα, όσο στον τομέα της εκπαίδευσης ο διορισμός, ακόμα και έπειτα από την παρακολούθηση όλων των "απαραίτητων" προγραμμάτων κατάρτισης, φαντάζει "άθλος", πλήττονται και οι θέσεις σχετικές με τον πολιτισμό, με την κατάργηση των ταχύρρυθμων σεμιναρίων για την απόκτηση άδειας ξεναγού από φοιτητές ιστορικού αρχαιολογικού, και τις υπέρογκες προϋποθέσεις για την εισαγωγή στην σχολή ξεναγών (ποσοστό 30% των προκηρυσσόμενων θέσεων για το σύνολο των πτυχιούχων τριτοβάθμιας, κατοχή δύο+ γλωσσών, κοινωνικά κριτήρια κλπ) και την παράλληλη ιδιωτικοποίηση των μεγαλύτερων μουσείων της χώρας και την επακόλουθη την αυθαίρετη διοίκηση αυτών (π.χ. διαγωνισμός ΟΔΑΠ για την διαχείριση των εισιτηρίων της Ακρόπολης από ιδιώτες, συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε φύλακες, "δανεισμοί" αρχαιοτήτων κλπ). Γενικότερα, κύριο μέλημα είναι η κατάρτιση των φοιτητών σε περιορισμένους γνωστικούς τομείς ώστε να μπορούν να εργαστούν αποκλειστικά σε ένα περιορισμένο εργασιακό χώρο καλύπτοντας έτσι τις ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής και διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ γνώσης-εκπαίδευσης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να "πλάθονται" άνθρωποι δια βίου και δια της βίας και δημιουργείται ένα υποτιμημένο εργατικό δυναμικό. Παράλληλα, ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός έρχεται να συντηριτικοποιήσει, μεταξύ άλλων, και τον χώρο του πανεπιστημίου, τόσο ως χώρος εκπαίδευσης όσο και κοινωνικοπολιτικής δράσης, με την επικράτηση σχέσεων εξουσίας-ιεραρχίας, χειραγώγησης και εντατικοποίησης.

Σημαντική κρίνεται και η θέσπιση της ΕΒΕ (Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής) που έχει "στρώσει το χαλί" ήδη από το 2021 για την επιβολή ταξικής εξαίρεσης στην παιδεία, την εκούσια υποβάθμιση των ΑΕΙ και τον αποκλεισμό υποψηφίων φοιτητών. Ειδικότερα, οι κύριοι αρμόδιοι πρώην ΑΔΙΠ και ΥΠΑΙΘ, με την καθιέρωση συντελεστών βαρύτητας, που στηρίζουν τον βαθμό εισαγωγής στο εκάστοτε τμήμα για τον υποψήφιο, υπόσχονται την ποιοτική αναβάθμιση των ιδρυμάτων. Αντιθέτως, το αποτέλεσμα ήταν ο αποκλεισμός χιλιάδων υποψηφίων λόγω ΕΒΕ(βλ. ειδικά μαθήματα Αρχιτεκτονική, Μεταφραστικό κλπ.), στρέφοντάς τους σε ιδιωτικά κολλέγια -αν είναι αυτό οικονομικά βιώσιμο- ή στο να βγουν στην αγορά εργασίας με μηδαμινά εργασιακά δικαιώματα, εντείνοντας έτσι τους ταξικούς φραγμούς μεταξύ των ευνοημένων που έχουν την δυνατότητα να σπουδάσουν στα ιδιωτικά- "πρότυπα" πανεπιστήμια, όσους καταφέρουν να μπουν στα εναπομείναντα -υποβαθμισμένα- κρατικά και αυτούς που θα επιδιώξουν να βιοποριστούν, πνιγμένοι στο "καζάνι" της αγοράς εργασίας. Το κράτος μεταφέροντας, για άλλη μία φορά, την κουλτούρα του ελιτισμού και του ακαδημαϊσμού, όχι απλά ωφελείται από την απονέκρωση τμημάτων από την πολιτική ζύμωση και τον συνδικαλισμό, αλλά πρωτίστως κερδοσκοπεί πάνω στις πλάτες των υποψηφίων, εφόσον με τις ελλιπείς θέσεις στα πανεπιστημιακά ιδρύματα τίθεται ξαφνικά από την ΕΘΑΕΕ και το θέμα της υπολειτουργίας των τμημάτων που μένουν με ελάχιστους ή και με καθόλου νέους εισαχθέντες.

Επιπλέον, υφαίνοντας το πλέγμα της αναδιάρθρωσης οφείλουμε να κάνουμε λόγο για τις διαγραφές, τα πειθαρχικά και την εντεινόμενη καταστολή. Συγκεκριμένα, με την θέσπιση ορίου ν+2 για σχολές τεταρτοετής φοίτησης και ν+3 για τις υπόλοιπες περιφρουρείται ο ολοένα και εντονότερος συντηρητικός χαρακτήρας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με βάση το ελιτιστικό αφήγημα περί αριστείας, "τιμωρώντας" φοιτητ(ρι)ές που δεν ανταπεξέρχονται στους εντατικοποιημένους ρυθμούς σπουδών. Συγχρόνως, καθίστανται σημαντικό και το κομμάτι της καταστολής-κρατικής βίας που κινείται στα πλαίσια της πανεπιστημιακής κοινότητας αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα. Η καταστολή δεν αποτελεί ένα μέσο "προστασίας" ή μία "περιφρούρηση", αντιθέτως αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της εξουσίας και του κρατικού μηχανισμού, με κύριο μέλημα να περιφρουρήσει το αφήγημα περί επικυριαρχίας του και να δομήσει ένα ολοκληρωτικό πανεπιστήμιο- μπίζνα προσαρμοσμένο στα μέτρα του. Απειλές, ποινές, πειθαρχικά έρχονται να σκορπίσουν τον φόβο έχοντας ως συνέπεια να οδηγούν σε αδράνεια οποιαδήποτε φωνή ξεσηκωμού και αντίδρασης, δημιουργώντας ένα περιβάλλον που καταπατά τις ελευθερίες μας, καταδικάζει την κοινωνικοπολιτική μας δράση και "σπάει" το αίσθημα αλληλεγγύης-συντροφικότητας. Αυτό το κλίμα έρχεται να εδραιωθεί στα πανεπιστήμια στο πλαίσιο εφαρμογής νόμος και τάξη, καταπατώντας το άσυλο, το οποίο αποτελεί κομμάτι του ευρύτερου αγώνα- και των ελευθεριών μας- ενάντια στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Η αξιολόγηση των ιδρυμάτων με όρους "συνεισφοράς" στην αγορά εργασίας, η αυτοχρηματοδότησή τους μέσα από "χορηγίες" και ο κίνδυνος κλεισίματός τους, αποτυπώνει ακριβώς την μετατροπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε εμπόρευμα, με τους διδάσκοντες -"υπαλλήλους" υποταγμένους στα συμφέροντα των αφεντικών και τους σπουδαστές- "πελάτες". Παρατηρούμε τα πτυχία μας να ξεγυμνώνονται με την απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας και την δημιουργία νέων -επί πληρωμή και περιορισμένης συμμετοχής- προγραμμάτων κατάρτισης(βλ. παράδειγμα ΕΚΠΑ). Συγχρόνως, επιβάλλεται μια ανάγκη για συνεχή μετεκπαίδευση με την λειτουργία -εξίσου επί πληρωμή- προγραμμάτων

επιμόρφωσης τύπου ΚΕΔΙΒΙΜ ΑΠΘ, που αφενός υπονομεύουν την αξία του πτυχίου και αφετέρου καλλιεργούν μια κουλτούρα ανταγωνισμού μεταξύ των φοιτητ(ρι)ών κατά τη διάρκεια της φοίτησής τους όσο και μεταξύ των αποφοίτων-μελλοντικών εργαζομένων. Ενδεικτικά, βλέπουμε ήδη να έχουν την τιμητική τους σεμινάρια επιμόρφωσης για τις Μαθησιακές Δυσκολίες και την Ειδική Αγωγή για όσους πτυχιούχους επιθυμούν να απορροφηθούν στον τομέα της εκπαίδευσης, καθιερώνοντάς το σταδιακά ως ένα απαραίτητο προσόν, το κόστος του οποίου μετακυλά στις δικές μας πλάτες. Αντιστοίχως και με τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, όπου αυτά είναι δωρεάν, οι θέσεις είναι περιορισμένες και οι απαιτήσεις εισαγωγής αυξημένες, ενώ δεν είναι και λίγα τα τμήματα που δεν διαθέτουν καν την επιλογή δωρεάν μεταπτυχιακού (βλ. ΠΑΜΑΚ Βαλκανικών 2.500-3.600€, ΑΠΘ Αγγλικής 2.500-3.000€).

Ως φοιτητ(ρι)ές βαδίζουμε στους δρόμους που χάραξαν τα ριζοσπαστικά εκπαιδευτικά κινήματα του 2006-2007 ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Ένα κίνημα που αποτέλεσε και θα συνεχίζει να αποτελεί ένα θραύσμα κοινωνικών αγώνων διακτινίζοντας με την κίνησή τους κομήτες νέων αντιστάσεων. Απέναντι στον κόσμο της εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης, της καταστολής εμείς, βάζοντας μπροστά τα ελευθεριακά και αντικρατικά προτάγματα μας, οργανωνόμαστε στη βάση μακριά από λογικές ανάθεσης. Αγωνιζόμαστε για ένα δωρεάν πανεπιστήμιο, ελεύθερο από επιχειρηματικές λογικές και μηχανισμούς καταστολής. Η συλλογική μνήμη μας θα συνιστά διαδικασία παλινδρόμησης μέσα στο χρόνο, εκεί που το παρόν συνυπάρχει με το παρελθόν, συνθέτει την πολιτική διάσταση της ως αναμονή δικαίωσης στο μέλλον των αγώνων που δόθηκαν και δίνονται

ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΔΕΝ ΛΥΝΕΤΑΙ ΜΕ ΝΟΜΟΥΣ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ Ή ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

-Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλους/όλες

-Καμία σκέψη για ιδιωτικά πανεπιστήμια

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

Όλοι στις διαδηλώσεις 11/1 ενάντια στα ιδιωτικά ΑΕΙ

ΑΘΗΝΑ: 12:00 μμ, Προπύλαια

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 12:00 μμ, Καμάρα

ΙΩΑΝΝΙΝΑ: 11:00 πμ, Περιφέρεια

ΠΑΤΡΑ: 10:30 πμ, Πλατεία Γεωργίου

ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

Μέσα στον Γενάρη αναμένεται η κατάθεση του νέου νομοσχεδίου του Υπουργείου Παιδείας για την ίδρυση μη κρατικών - ιδιωτικών πανεπιστημίων, με τίτλο «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο». Δεν πρόκειται για έναν ακόμη νόμο ή μια αόριστη «εκπαιδευτική αναδιάρθρωση», αλλά για τομή στις αντι-εκπαιδευτικές επιθέσεις της κυβέρνησης. Βάζουν ταφόπλακα στις σπουδές και το μέλλον μας. Αποτελεί ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, καθώς το Άρθρο 16 απαγορεύει ΡΗΤΑ τη σύσταση ανώτατων σχολών από ιδιώτες. Το «Ελεύθερο Πανεπιστήμιο» δεν θα σημάνει απλά μια παράκαμψη αλλά μια ντε φάκτο κατάργηση του άρθρου 16. Επικαλούμενοι τις "νέες συνθήκες" και τις "οδηγίες" της ΕΕ, θέλουν να τελειώνουν, όπως δηλώνουν προκλητικά, "με το κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση" και με "αναχρονιστικούς θεσμούς". Έτσι βλέπει η κυβέρνηση τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις μας! Στόχος της είναι να προχωρήσει, αν μπορέσει, και στην οριστική συνταγματική αναθεώρηση/κατάργηση του άρ. 16.

Ο δημόσιος δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης είναι παρακαταθήκη της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου και από τις σημαντικότερες κατακτήσεις εργαζόμενων και νεολαίας. Κερδήθηκε μέσα από σκληρούς αγώνες δεκαετιών και κατοχυρώθηκε, θεσμικά, στην Μεταπολίτευση μέσω του άρθρου 16. Το νέο νομοσχέδιο -αν ψηφιστεί- θα έχει ολέθριες συνέπειες για τη νεολαία και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

ΒΑΖΟΥΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ιδιωτικά πανεπιστήμια σημαίνει: 1. Γενίκευση της εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης και κάθε μορφής διδάκτρων, μετατροπή της μόρφωσης σε ακριβό εμπόρευμα. Στήνουν μια αγορά με τέλη φοίτησης (δίδακτρα) σε μεταπτυχιακά-προπτυχιακά, σεμινάρια-πιστοποιήσεις, ιδιωτικές λέσχες-εστίες, συγγράμματα, προγράμματα κατάρτισης-πιστοποιήσεων και πλέον τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. 2. Διάλυση των δημόσιων ΑΕΙ. Δεν μπορεί να υπάρξει «συνύπαρξη» με τα ιδιωτικά, που η κυβέρνηση πριμοδοτεί με κάθε τρόπο. Οδηγούμαστε σε δραστική υποβάθμιση των δημόσιων ΑΕΙ, επιδείνωση της υποχρηματοδότησης, υποστελέχωσης, διάλυσης υποδομών, ενώ η εφαρμογή της «αξιολόγησης» θα κλείνει-συγχωνεύει σχολές. Τα επαγγελματικά δικαιώματα στα πτυχία των δημόσιων ΑΕΙ θα υποβαθμιστούν πολύ: το πτυχίο μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο, τα ιδιωτικά ιδρύματα θα έχουν «μονοπώλιο» σε πτυχία με ολοκληρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα. Θα ενταθεί ο ταξικός αποκλεισμός, ο εξοστρακισμός των πιο φτωχών από την εκπαίδευση (ΕΒΕ, τράπεζα θεμάτων, ν+2, διάλυση φοιτ. μέριμνας κ.λπ.). Έτσι δημιουργούν πελατεία για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, επιβάλλοντας (μαζί με τους άλλους νόμους ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ) στα δημόσια ΑΕΙ να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Δεν είναι πρώτη φορά που η Κυβέρνηση Μητσοτάκη προχωρά σε τέτοιες επιθέσεις. Πρόκειται για μια κυβέρνηση-συμμορία, που καταπατά κάθε είδους νομιμότητα (παρακολουθήσεις/υποκλοπές, απευθείας αναθέσεις κ.λπ.), τα ανθρώπινα δικαιώματα (Πήλος, στρατόπεδα συγκέντρωσης), το ίδιο το Σύνταγμα (αντεργατικοί νόμοι, εφαρμογή των μνημονίων…). Όλη η διακυβέρνησή τους είναι ενα διαρκές πραξικόπημα, πολιτικό, στη λειτουργία της βουλής, στις φωτογραφικές διατάξεις που φέρνουν νύχτα και κατά παραγγελία. Με σκοπό να θωρακίσουν το καθεστώς τους, το πλιάτσικο σε βάρος των εργαζομένων με κάθε τρόπο, ώστε να πλουτίζει μια ελίτ στις πλάτες μας. Στελέχη της κυβέρνησης, «ημέτεροι», όλοι οι ανεπάγγελτοι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, όλοι αυτοί οι «ά(χ)ριστοι» βρίσκονται διαπλεκόμενοι σε κάθε λογής σκάνδαλα, παράνομες δραστηριότητες, βρωμιές, ανηθικότητες - και βέβαια δεν καταδικάζονται ποτέ από την ταξική «δικαιοσύνη» τους. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη στηρίζεται σε μια ψευδεπίγραφη "κυριαρχία" για να συνεχίσει τις εγκληματικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων. Ρημάζουν και ξεπουλούν καθετί δημόσιο και δωρεάν (Υγεία, Ρεύμα, Κοινωνική Ασφάλιση, υποδομές κ.α.) σπέρνοντας θάνατο και καταστροφές (Τέμπη, πυρκαγιές, πλημμύρες, νεκροί στην πανδημία).

Όλες οι προηγούμενες επιθέσεις έστρωναν το έδαφος στην ολοκληρωτική διάλυση της δημόσιας δωρεάν παιδείας. Oι δήθεν «προοδευτικοί» μνημονιακοί (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ά.) όχι μόνο δεν κάνουν την παραμικρή ουσιαστική αντιπολίτευση, αλλά μάλιστα δηλώνουν κατά καιρούς "ανοιχτοί στο ενδεχόμενο ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων". Επομένως, απέναντι μας έχουμε ένα ολόκληρο νεοφιλελεύθερο-μνημονιακό καθεστώς, που βλέπει τη δημόσια και δωρεάν παιδεία σαν περιττό έξοδο. Ο χρεωκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός δεν θέλει να διαθέσει ούτε δεκάρα για τον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Αντίθετα, θέλει αυτά τα λεφτά να πάνε ως επιδότηση-ενίσχυση στο ιδιωτικό κεφάλαιο, στους επιχειρηματίες-εμπόρους της εκπαίδευσης. Στήνοντας στα συντρίμμια της δημόσιας δωρεάν παιδείας ένα πεδίο ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας αυτών των κορακιών της «ελεύθερης αγοράς». Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να καταστρέψουν τη δημόσια δωρεάν παιδεία, το μέλλον μας. Να μας επιβάλλουν ένα πισωγύρισμα δεκαετιών, τη λογική της «αριστείας», ότι «οι φτωχοί δεν μπορούν να σπουδάζουν».

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Ο αγώνας έχει απαιτήσεις. Δεν αντιπαλεύουμε μόνο έναν ακόμα νόμο αλλά ένα ολόκληρο καθεστώς. Μαζί με την κυβέρνηση Μητσοτάκη στέκονται η ΕΕ, το κεφάλαιο, όλη η ελίτ και οι μηχανισμοί τους. Η μόνη λύση βρίσκεται στα χέρια μας. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να προτάξει έναν αποφασιστικό, ανυποχώρητο αγώνα διαρκείας. Μακροπρόθεσμο, πανελλαδικό, ενωτικό κόντρα στη λογική «εύκολων λύσεων» ή «συμβολικών» κινήσεων, που ο ορίζοντάς τους θα εξαντλείται π.χ. στην εξεταστική. Πρέπει σε κάθε σχολή να οργανώσουμε τον αγώνα: να ζωντανέψουμε τις συνελεύσεις, να φτιάξουμε επιτροπές δράσης και συντονιστικά. Που θα κάνουν γνωστό το ζήτημα, θα βοηθάνε την ενεργή συμμετοχή όλων των φοιτητών, θα ενώνουν και θα μαζικοποιούν τις κινητοποιήσεις, θα τις βγάζουν στην κοινωνία (αντί να τις εξαντλούν σε ανούσιες «επισκέψεις» σε πρυτάνεις και κοσμήτορες).

Χρειάζεται ενότητα και αυτοοργάνωση, για να αναπτυχθεί ένα μαζικό και μαχητικό φοιτητικό κίνημα, που θα ξεσηκώσει όλη την κοινωνία ενάντια στην εγκληματική κυβέρνηση της ΝΔ. Να αναπτυχθεί ένα σχέδιο αγώνα με βάση την ενεργό συμμετοχή και κινητοποίηση των φοιτητών. Την πλατιά συμμετοχή στην λήψη αποφάσεων και πρωτοβουλιών, στην οργάνωση και κλιμάκωση του αγώνα. Μόνο έτσι μπορεί να αναπτυχθεί ένας αγώνας ανάλογος και μεγαλύτερος του '06-07, που απαιτείται σήμερα για την σύγκρουση με όλο το σάπιο καθεστώς που κυβερνά. Να πετύχουμε ένα ρήγμα στο σημερινό σκηνικό: μια ανατροπή των συσχετισμών, για να διώξουμε την επικίνδυνη κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Απαιτούμε:

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 16- ΟΧΙ ΣΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Κάτω το νέο αντιδραστικό νομοσχέδιο και όλοι οι αντι-εκπαιδευτικοί νόμοι.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Κανένας νέος εκτός εκπαίδευσης. Έξω ιδιώτες και ΣΔΙΤ από τα Πανεπιστήμια. ΟΧΙ στην διάλυση της φοιτητικής μέριμνας.

Λεφτά για Υγεία-Παιδεία-Κοινωνική Ασφάλιση- ΟΧΙ για εξοπλισμούς, πόλεμο, αστυνομία, πλούσιους.

Νίκη στον αγώνα των Παλαιστινίων. Λευτεριά στην Παλαιστίνη- Αναγνώριση τώρα του κράτους της Παλαιστίνης

Ήττα στο σιωνιστικό κράτος-δολοφόνος του Ισραήλ- Καμία συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με τον μακελάρη Νετανιάχου.

ΚΑΤΩ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ

πηγή : https://www.okde.gr/archives/20849

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ,

ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ

Μέσα στον Φλεβάρη θα κατατεθεί στη βουλή προς ψήφιση ένα νέο - αλλά καθόλου αναπάντεχο - νομοσχέδιο το οποίο προβλέπει την ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτή η αλλαγή αποτελεί τομή στα πλαίσια της αναδιάρθρωσης που συντελείται στα εγχώρια πανεπιστημιακά ιδρύματα. Σταθμοί αυτής τα τελευταία χρόνια αποτελούν η εξίσωση των πτυχίων μας με τα αντίστοιχα των ιδιωτικών ιδρυμάτων, η κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια, η ψήφιση του νόμου Κ-Χ, πδ85 και η απόσπαση της παιδαγωγικής επάρκειας από τα πτυχία μας.

Τις τελευταίες δεκαετίες τα πανεπιστήμια ήταν ένα μέσο για τους ανθρώπους των κατώτερων ταξικών στρωμάτων να πάρουν ένα πτυχίο και να διεκδικήσουν πιο καλές οικονομικές συνθήκες ζωής. Η κοινωνική αυτή συνθήκη τότε, ήδη ενείχε ταξικούς φραγμούς και διακρίσεις όπως είναι λογικό μέσα σε μία καπιταλιστική και ταξική κοινωνία, με τα παιδιά από πιο εύπορες οικογένειες να μπορούν να πληρώνουν φροντιστήρια ή και ιδιωτικά σχολεία αποκτώντας ένα προβάδισμα απ' τα παιδιά που οι οικογένειες τους αδυνατούσαν να σηκώσουν αυτό το κόστος. Οι επιταγές της αγοράς, αλλά και οι φοιτητικοί/κοινωνικοί αγώνες τότε, είχαν ισορροπήσει σε αυτό το σημείο όπου το πανεπιστήμιο λειτουργούσε με τέτοιο τρόπο, κάτι το οποίο όμως σιγά-σιγά άλλαζε μαζί με της απαιτήσεις της αγοράς, η οποία επέβαλε όλο και παραπάνω ταξικούς φραγμούς. Συγκεκριμένα, εργασιακά δικαιώματα «αποσπάστηκαν» από τα πτυχία και έγιναν επί πληρωμή «επιμορφώσεις» , ενώ εξισώθηκαν εξ ολοκλήρου και με πτυχία από ιδιωτικά κολλέγια, την πρώτη μορφή άμεσης αγοράς πτυχίου. Αυτά ακολούθησε ο νόμος 4777 (Κ-Χ) ο οποίος έκανε τόσο πιο δύσκολη την πρόσβαση όσο και την φοίτηση στο πανεπιστήμιο για όλα τα άτομα αλλά χτυπώντας περισσότερο την κοινωνική βάση, θεσμοθετώντας την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, τις διαγραφές φοιτητριών και πειθαρχικά.

Αποκορύφωμα αυτής της επίθεσης στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και τα φοιτητικά κεκτημένα είναι η ίδρυση ιδιωτικών (μη κρατικών) πανεπιστημίων τα οποία στην ουσία κάνουν τα πτυχία μας και την εκπαίδευση εμπόρευμα προς αγορά. Έτσι λοιπόν, ενώ οι φτωχότεροι παλεύουμε με απαιτητικά μαθήματα για να μπούμε στο πανεπιστήμιο και να πάρουμε ένα πτυχίο, με κάποια από μας να εργάζονται παράλληλα για να τα βγάλουμε πέρα έχοντας τον φόβο της διαγραφής, οι οικονομικά ευνοημένοι θα μπορούν να εξαγοράζουν την εισαγωγή τους και το πτυχίο τους. Γίνεται ξεκάθαρο άρα, ότι το αφήγημα της αξιοκρατίας και του «αγαθά κόποις κτώνται» που μας πλασάρουν από μικρά παιδιά μέχρι και σήμερα είναι κάλπικο, αφού ένα άτομο το οποίο μπορεί να έχει «κριθεί ανάξιο» στις εξετάσεις, να γίνει άξιο μόλις διαθέσει μεγάλα χρηματικά ποσά σε αφεντικά. Η πολύ-λατρεμένη αξιοκρατία του πανεπιστημίου και του κράτους δεν σημαίνει στην πραγματικότητα τίποτα άλλο από ανταγωνισμό μεταξύ των φτωχών και κοινωνικό κανιβαλισμό όπου τρωγόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα κερδίσει μια καλύτερη θέση στον ήλιο.

Ως άτομα που κατανοούμε τον συνεχόμενο ταξικό και κοινωνικό ανταγωνισμό και αναγνωρίζουμε την αξία της συμμετοχής σε αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των σπουδών και των ζωών μας γενικότερα, θεωρούμε απαραίτητο τον αγώνα για ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η εκπαίδευση για εμάς δεν είναι εμπόρευμα, αλλά κοινωνικό κεκτημένο και σαν τέτοιο θα το υπερασπιστούμε. Το πανεπιστήμιο δεν είναι απλά ο χώρος/τρόπος που θα πάρουμε ένα πτυχίο για να βρούμε μια δουλειά. Το πανεπιστήμιο, το αντιλαμβανόμαστε ως ένα χώρο όπου υπάρχουμε, ζούμε μέσα του κοινωνικά και δρούμε πολιτικά μέσα από συζητήσεις, γενικές συνελεύσεις και εκδηλώσεις. Εξαιτίας αυτών, εντός του δημιουργούνται συλλογικές αντιστάσεις, φοιτητικοί/κοινωνικοί αγώνες και γενικότερα ιδέες-ρήγματα στη κυρίαρχη ιδεολογία του κράτους και των αφεντικών.

ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ / ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ

ΟΧΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΒΑΣΗ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ

ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ

ΟΛΑ/ΟΛΕΣ/ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Στηρίζουμε τα καλέσματα των συλλόγων που θα κατέβουν στο δρόμο με αποφάσεις ανοιχτών πλαισίων

Πρωτοβουλία Φοιτητριών Φυσικού

Το άρθρο 16 καθιστά συνταγματική υποχρεώση να εξασφαλίζει τη δωρεάν και δημόσια λειτουργία της παιδείας, της τέχνης και της επιστήμης. Με την παράκαμψη του άρθρου αυτού, σε συνδυασμό με τον τελευταίο αντιεκπαιδευτικό νόμο 4777, την κατάργηση του ασύλου, το προεδρικό διάταγμα 85, την ελάχιστη βάση εισαγωγής χτίζουν τον δρόμο προς την ιδιωτικοποιήση των πανεπιστημίων και γενικότερα των ζωών μας. Ήδη από το 2019, με την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτών των ΑΕΙ, δίνεται προβάδισμα υποστήριξης της ιδιωτικής
εκπαίδευσης, μειώνοντας την αξία του ενιαίου πτυχίου των δημοσίων πανεπιστημίων. Ακολουθούν οι σκληρότερες αξιολογήσεις των ιδρυμάτων, που σκοπό έχουν την ελαχιστοποίηση της χρηματοδότησης και εν τέλει την συγχώνευση
ή το κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων.
Οι αγώνες του 2006-2007 που έγινε προσπάθεια για αναθεώρηση του αρ16, ήταν υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας αφού αν όχι όλες οι σχολές, τότε οι περισσοτερες (420) τελούσαν υπό κατάληψη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν η απεργία διαρκείας των δασκάλων, οι χιλιάδες μαθητές που βγήκαν στους δρόμους και η γενικότερη ανάγκη για ενιαίο πανεκπαιδευτικό μέτωπο που κατάφεραν την ανατροπή, παρά την βάρβαρη καταστολή της αστυνομίας. Ας είναι και τώρα οι μαζικές καταλήψεις σχολών, οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και συγκρούσεις που θα δείξουν
τον δρόμο για το φοιτητικό κίνημα του σήμερα.

Η ΓΝΩΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΧΙ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΚΑΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΓΙΑ ΠΑΡΆΚΑΜΨΗ ΤΟΥ ΑΡ.16

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Σύλλογος Φοιτητ(ρι)ών Γεωλογίας

Σύλλογος Φοιτητ(ρι)ών γεωλογικού ΑΠΘ