kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Στήριξη κατάληψης Σ.Φ. Γεωλογίας

Η ΓΝΩΣΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Τι προβλεπει η παράκαμψη του αρθρου 16:

Το συγκεκριμένο άρθρο καθιστά συνταγματική υποχρεώση να εξασφαλίζει τη δωρεάν και δημόσια λειτουργία της παιδείας, της τέχνης και της επιστήμης. Με την παράκαμψη του άρθρου αυτού, σε συνδυασμό με τον τελευταίο αντιεκπαιδευτικό νόμο 4777, την κατάργηση του ασύλου, το προεδρικό διάταγμα 85, την ελάχιστη βάση εισαγωγής χτίζουν τον δρόμο προς την ιδιωτικοποιήση των πανεπιστημίων και γενικότερα των ζωών μας. Ήδη από το 2019, με την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολλεγίων με αυτών των ΑΕΙ, δίνεται προβάδισμα υποστήριξης της ιδιωτικής εκπαίδευσης, μειώνοντας την αξία του ενιαίου πτυχίου των δημοσίων πανεπιστημίων. Ακολουθούν οι σκληρότερες αξιολογήσεις των ιδρυμάτων, που σκοπό έχουν την ελαχιστοποίηση της χρηματοδότησης και εν τέλει την συγχώνευση ή το κλείσιμο πανεπιστημιακών τμημάτων. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί και το Γεωλογικό Πάτρας, το οποίο είχε μόλις 17 εισακτέους την προηγούμενη χρόνια και είναι στη μαύρη λίστα.

Την Τετάρτη 7/2 κατατέθηκε σε δημόσια διαβούλευση το νέο νομοσχέδιο, το οποίο πρόκειται για μία τομή στις αντιεκπαιδευτικές επιθέσεις, αφού α) δεν θα οδηγήσει σε «συνύπαρξη» δημόσιων και ιδιωτικών ΑΕΙ, αλλά σε τρομακτική υποβάθμιση, διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας β) θα αποκλείονται μαζικά τα παιδιά των εργαζομένων και των φτωχών που δεν θα μπορούν να πληρώσουν δίδακτρα (όπως ήδη επιδιώκεται με ΕΒΕ, Τράπεζα Θεμάτων κ.ο.κ.), γ)θα στηθεί μια «αγορά της εκπαίδευσης» με κάθε λογής δίδακτρα σε μεταπτυχιακά-προπτυχιακά προγράμματα (όπως ήδη έχει ξεκινήσει και στο πανεπιστήμιο μας) φοιτητική μέριμνα και προγράμματα κατάρτισης, δ) τα πτυχία θα καταντήσουν απλώς χαρτιά χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα.

Πως το αντιλαμβανόμαστε εμείς, ποια είναι τα συμπεράσματα μας:

Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το νήμα των εκπαιδευτικών αναδιαρθρώσεων ξεκινάει από πολύ νωρίτερα. Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα έρχεται ως συνέχεια χρόνιων κυβερνητικών μεθοδεύσεων που στη βάση τους είχαν την κατάργηση του Πανεπιστημιακού ασύλου (ν. Διαμαντοπούλου/2011).Έτσι τελικά, εδώ και δύο χρόνια, βλέπουμε το άσυλο να καταργείται στη πράξη, με αποκορύφωμα τη μόνιμη παρουσία ΜΑΤ και ΟΠΠΙ μέσα στο πανεπιστήμιο (ν.Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη/2021). Με αυτό το τρόπο επιτυγχάνεται η αλλαγή του μεταπολιτευτικού παραδείγματος που επιδιώκεται από κράτος και κεφάλαιο να καμφθούν οι ριζοσπαστικές αντιδράσεις και να διαλυθούν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες. Απώτερο σκοπό έχει τη δημιουργία ενός αποστειρωμένου περιβάλλοντος όπου οι φοιτήτριες θα ενσωματωθούν πλήρως, μέσω της εντατικοποίησης και του διαρκούς εκβιασμού, τα ιδεώδη της κυρίαρχης ιδεολογίας, δηλαδή του ανταγωνισμού, της «αριστείας» και της εξατομίκευσης.

Με το νόμο 4777 φάνηκε ακόμα πιο έντονα η διάθεση εντατικοποίησης κι εξαίρεσης. Η πειθάρχηση, η υποταγή των φοιτητ(ρι)ών και η στοχοποίηση της συνδικαλιστικής τους δράσης ήταν βασικοί άξονες του νόμου αυτου. Πιο συγκεκριμένα το όριο φοίτησης (ν+2) στενεύει ακόμα περισσότερο τα πλαίσια, την ώρα που η μέση φοιτήτρια πρέπει να εργάζεται για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στην εποχή της ακρίβειας. Η ισοτίμηση των πτυχίων των δημοσίων πανεπιστημίων με τα πτυχία των ιδιωτικών κολεγίων, η αξιολόγηση - συγχώνευση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, η διάσπαση των πτυχίων και η - ολοένα και μεγαλύτερη - κατάργηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, οι απλήρωτες πρακτικές και η ελάχιστη βάση εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνει εμφανές σε ακόμα μια πτυχή της κοινωνικής αναπαραγωγής πώς το χρεοκοπημένο σύστημα του κράτους και του καπιταλισμού αδιαφορεί για τις κοινωνικές ανάγκες μας και μάλιστα συρρικνώνει εσκεμμένα τις δαπάνες για αυτές.

Όσον αφορά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής πάνω από 40.000 μαθητ(ρι)ες μένουν εκτός πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, ενώ μετά από 3 χρόνια έχει διαμορφωθεί καθαρά ο στόχος της: όλο και περισσότεροι υποψήφιοι στην τεχνική εκπαίδευση. Εξαιτίας της ΕΒΕ μαθήτριες αποκλείονται από σχολές, ακόμα και για δέκατα της μονάδας, πόσο μάλλον σε «ειδικά μαθήματα» όπως το σχέδιο για το οποίο εξασκείσαι μόνο από την ιδιωτική εκπαίδευση.

Ο δρομος της ιδιωτικοποίησης γενικοτερα στις ζωές μας:

Η οικονομική κρίση που εδώ και έτη βιώνουμε, οξύνεται εκθετικά, ενώ η πρόσβαση ακόμη και σε βασικά αγαθά είναι δύσκολη. Το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα επενδύει σε ό,τι μπορεί, ώστε οι λίγοι να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο στις πλάτες των πολλών. Το κράτος λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος, αγνοώντας τις ανθρώπινες ανάγκες. Τα πανεπιστήμια γίνανε «κτήματα» εργολάβων και εταιρειών κι ως αποτέλεσμα, τα κοινωνικά αγαθά όπως στέγαση, σίτιση, νερό, θέρμανση, ρεύμα θεωρούνται πολυτέλειες και όχι αναγκαία για τον καθένα αγαθά. Ένα τρανταχτό παράδειγμα για το πώς οι επιχειρήσεις έχουν ήδη εισβάλει στο δημόσιο πανεπιστήμιο είναι το ζήτημα της λέσχης, που από το 2013 ανατέθηκε σε εργολάβους. Το λεγόμενο εγχείρημα προβλέπει την ελεγχόμενη σίτιση μέσω της κάρτας σίτισης. Η κάρτα σίτισης είναι ο δρόμος για λιγότερες μερίδες φαγητού με σκοπό να υπάρχει το μέγιστο κέρδος από την λέσχη του ΑΠΘ. Τίθενται οικονομικά κριτήρια τα οποία πρέπει να πληρεί το κάθε άτομο για να του παρέχεται η κάρτα σίτισης. Έτσι, σταδιακά έρχονται και άλλα προβλήματα, με το σημαντικότερο να είναι ότι οι μη έχοντες της κάρτας αυτής θα πληρώνουν ένα αντίτιμο όπως ήδη έχει συμβεί σε άλλα πανεπιστήμια για παράδειγμα ΠΑΜΑΚ και ΔΙΠΑΕ. Για εμάς όμως, τα βασικά αγαθά ανήκουν σε όλους, όλες και όλα μας και δεν είναι εμπορεύματα για να πλουτίζουν οι εταιρείες τους.

Μέσα από τα δημόσια πανεπιστήμια είναι που έχει προαχθεί η τέχνη, η επιστήμη, η έρευνα, η τεχνολογική ανάπτυξη, η πρόοδος του βιοτικού επιπέδου, γενικότερα της κοινωνίας. Η κατάργηση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης γυρίζει την κοινωνία χρόνια πίσω, τότε που μόνο τα παιδιά των πλουσίων μπορούσαν να έχουν πρόσβαση στην γνώση. Πλέον η γνώση μετατρέπεται σε εμπόρευμα και ευτελίζεται αξιακά με απώτερο σκοπό την αδρανοποίηση των συνειδήσεων.

Η παιδεία δεν είναι το μόνο κομμάτι της ζωής μας που έγκειται στην τροχιά των ιδιωτικοποιήσεων. Εδώ και πολλά χρόνια η δημόσια υγεία υποχρηματοδοτείται και ιδιωτικοποιείται με αποτέλεσμα το 2021 με την πανδημική κρίση να είναι ανήμπορη να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των πολλών, γεγονός που οδήγησε όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν για την περίθαλψη τους, να πεθαίνουν. Επίσης με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εδώ και κάποια χρόνια παρατηρούμε την ανημπορία των περισσότερων οικογενειών να ανταπεξέλθουν στην τρομακτική αύξηση της τιμής της ενέργειας. Τέλος άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα, για το που οδηγούν οι ιδιωτικοποιήσεις με μαθηματική ακρίβεια, είναι η κρατική δολοφονία στα Τέμπη. Η κρατική διαχείριση σχετικά με εταιρείες όπως η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ξεκινώντας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ φτάνοντας στο σήμερα της κυβέρνησης της ΝΔ, επιβεβαιώνει πως η νεοφιλελεύθερη πολιτική την οποία ακολουθεί το κράτος στα πρότυπα των σύγχρονων δυτικών χωρών, έχει ως μοναδικό στόχο την ενίσχυση του κεφαλαίου ξεπουλώντας κάθε δυνατή δημόσια υπηρεσία. Ωστόσο, η έλλειψη των απαραίτητων μέτρων προστασίας, των απαραίτητων συστημάτων ελέγχου ασφαλούς κυκλοφορίας των τρένων δεν παύουν να υπονομεύονται διαρκώς στο βωμό της κερδοφορίας των αφεντικών. Θέτουν την ιδιωτικοποίηση τους στην κοινή γνώμη ως ενισχυτικές για τη λειτουργία τους. Γιατί οι εταιρείες το μόνο που κοιτάνε είναι τα κέρδη τους και όχι την αξιοπρέπεια των ζωών μας και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και οι ίδιες μας η ζωές τους φαίνονται πολύ ακριβές για να τις υπολογίσουν.

Σε όλη αυτή την συγκυρία γενικευμένης ακρίβειας, έπειτα και από τις καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες που ευθύνεται το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, βρισκόμαστε μπροστά στον κίνδυνο μια επισιτιστικής κρίσης. Εδώ θέλουμε να προσθέσουμε ότι σύμφωνα και με τα παραπάνω, είναι κοινή μας παραδοχή η υποβάθμιση και απαξίωση όλων των δημόσιων δομών από τις προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση του νερού, των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς, τη κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας μέχρι και σήμερα με την ιδιωτικοποίηση της παιδείας. Αντιλαμβανόμαστε ότι στα πλαίσια αυτού του συστήματος, ο απώτερος σκοπός θα είναι το κέρδος των ιδιωτών και όχι οι ανάγκες της κοινωνικής βάσης. Γι' αυτό θέλουμε να υπερασπιστούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο ως κατάκτηση αγώνων αλλά και συνολικά, με τα εργαλεία της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, έξω και πέρα από κράτος και αφεντικά.

Σχολεία, σχολές, νοσοκομεία, μέσα μαζικής μεταφοράς, υπηρεσίες βασικών ανθρώπινων αναγκών, όλα οδεύουν στην ιδιωτικοποίηση τους και κατ' επέκταση στον έλεγχο τους από επενδυτές που δε θα λογοδοτούν σε κανέναν και για τίποτα. Αντιλαμβανόμαστε πλέον, ότι τους εαυτούς μας θα τους σώσουμε μονάχα εμείς. Δεν μας αναλογεί να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας σε εκλογές, παρά μονάχα στον κοινωνικό και ταξικό αγώνα και στις απαντήσεις που βάσει αυτού δίνουμε στον δρόμο.

Η στοχοποιηση των αγωνιζωμενων φοιτητ(ρι)ων και η τηλεξεταστικη ως μεσο καταστολης:

Όπως προαναφέραμε στο νόμο 4777 προβλέπονται και τα κλειδώματα των πανεπιστημιακών χώρων, ο έλεγχος, οι κάμερες, οι κάρτες εισόδου , τα face control και τα πειθαρχικά συμβούλια. Η καταστολή παρατηρείται σε καθημερινή βάση στην κοινωνία που ζούμε. Το είδαμε και σε πανεκπαιδευτική πορεία Πέμπτης όπου αστυνομία να κρατάει κάμερες προσπαθώντας να καταγράψει και να καταστείλει τον αγώνα και κάθε μέσο αντίδρασης στην συνθήκη την οποία επικρατεί ενώ άλλες φορές σε συνθήκες αστυνομικής αυθαιρεσίας οι δημοσιογράφοι διωχνόντουσαν για να μην καταγράψουν το συμβάν. Επίσης ένα μέσο που χρησιμοποιήθηκε από το κράτος για να καταστείλει και να τρομοκρατήσει κάθε αντίδραση για την παράκαμψη του άρθρου 16 είναι η εισαγγελική παρέμβασή που έγινε άμεσα προς κάθε δομή αγώνα -τις μαζικές καταλήψεις των σχολών. Μέσα από αυτό προσπαθούν να φιμώσουν τον αγώνα των φοιτητ(ρι)ών , χρησιμοποιώντας το μέσο του "φόβου" ,την τηλεξεταστική. Ήδη από το πρώτο κύμα καταλήψεων τα κυβερνητικά μέσα μιλούσαν για νοσηρές μειοψηφίες φοιτητών που βάζουν λουκέτο στη σχολή, ενώ δεν έλειψαν από την δημοσιότητα και οι προκλητικές συνεντεύξεις όλως τυχαία εκπροσώπων φοιτητών της ΔΑΠ ΝΔΦΚ που ισχυρίζονται ότι η κοινωνική βάση τάσσεται υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Την Πέµπτη 1/2 προέκυψε από τον φοιτητικό σύλλογο µας όσο και από το σύλλογο των Ηλεκτρολόγων-Μηχανολόγων, η κατάληψη της Πρυτανείας του ΑΠΘ, όπου έµπαινε αιτηµατικά η µη διεξαγωγή ηλεκτρονικής εξέτασης µε κυρία συνθηµατολογία το ότι «Η εξεταστική µπορεί να περιµένει…Το µέλλον µας ΟΧΙ!». Η κατάληψη εκκενώθηκε από διμοιρίες ΜΑΤ και ΕΚΑΜ το ίδιο απόγευμα κατά τη διάρκεια μαζικού συντονιστικού γενικών συνελέυσεων. Φτάνοντας στα γεγονότα του σήμερα, στη πανεκπαιδευτική της Πέμπτης 15/2, οι μπάτσοι επιτέθηκαν απρόκλητα στο μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων Βιολογίας, Γεωλογίας, Δασολογίας, Εικαστικού, Ηλ-Μηχ, Θεάτρου, Κινηματογράφου, Μαθηματικού, Πολ-Επ, ΠΤΔΕ, ΤΕΠΑΕ, Τοπογράφων, Φυσικού. Σπάζοντας τη πορεία στα δυο, έριξαν ξύλο, χημικά και προχώρησαν σε 2 συλλήψεις από τη περιφρούρηση του μπλοκ. Παρ' όλα αυτά η πορεία δεν έσπασε και ενώθηκε ξανά, απαντώντας δυναμικά απέναντι στη καταστολή τόσο εκείνη τη στιγμή αλλά και το βράδυ με την αντανακλαστική που ακολούθησε.

Δεν είναι η πρώτη φορά που κατασταλτικές δυνάμεις έρχονται να χτυπήσουν το φοιτητικό κίνημα, είτε χτυπώντας τη πορεία, είτε καταπατώντας το ίδιο το άσυλο, περιφρουρώντας την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Ρίχνουν δακρυγόνα μέσα και έξω στις σχολές και κυνηγούν-δέρνουν φοιτητ(ρι)ες, όπως έχει συμβεί και στη σχολή μας. Στο σύστημα της διαφθοράς η απάντηση πρέπει να δοθεί συλλογικά. Η καταστολή δε θα μας πάει ούτε ένα βήμα πίσω, αντιθέτως θα συνεχίσουμε να μαχόμαστε ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και σε οτιδήποτε εξαπολύουν απέναντι μας. Το κλίμα της τρομοκρατίας τους, θα το σπάσει η οργή μας. Επτά εβδομάδες μετά μετράμε δεκάδες καταλήψεις σε όλη τη χώρα με τις φοιτήτριες να αγωνίζονται ενάντια στους ταξικούς φραγμούς. Γενικές συνελεύσεις, καταλήψεις διαρκείας, αγωνιστικές και συλλογικές αποφάσεις από τα φοιτητικά υποκείμενα μέχρι να μη κατατεθεί το νομοσχέδιο.

Γιατί με τις καταλήψεις;

Οι καταλήψεις είναι ένα από τα βασικά εργαλεία του φοιτητικού κινήματος που μας επιτρέπει να οργανώνουμε τον αγώνα μας και να βρισκόμαστε όλοι μαζί στον δρόμο αλλά και να ασκούμε πίεση για τα αιτήματα μας και την διεκδίκηση αυτών. Είναι δομές κοινωνικοποίησης, πραγματικής αντίστασης και αγώνα για αυτά που για εμάς θεωρούνται αυτονόητα. Οι σχολές μας πρέπει να γίνουν κέντρα αγώνα, ανοιχτά προς κάθε έναν και κάθε μία στη κοινωνία που καταπιέζεται, ενώ η σημασία τους δεν έγκειται στα ντουβάρια αλλά στους ανθρώπους που τις απαρτίζουν. Δρούμε συλλογικά και ακηδεμόνευτα δίνοντας νόημα στις σχολές και το ίδιο το άσυλο. Οι κατάλήψεις αποτελούν υλική έκφραση του αγώνα και του οράματος για μια άλλη κοινωνία. Μέσα σ' αυτές στεγάζονται οι ιδεολογίες μας, η ζωή και η ελευθερία μας. Ως φοιτήτριες και φοιτητές του Γεωλογικού αντιλαμβανόμαστε το πανεπιστήμιο ως πεδίο κοινωνικοποίησης, αλληλεπίδρασης και πολιτικής ζύμωσης. Έτσι, σε μια προσπάθεια συνέχισης της επανοικειοποίησης του πανεπιστημίου όπου περνάμε τον περισσότερο χρόνο της ημέρας μας, εμείς επιλέγουμε να υλοποιήσουμε την απόφαση του συλλόγου και να δώσουμε πνοή σε ένα δωμάτιο πίσω από το κεντρικό αμφιθέατρο του Εμπειρίκου,μετά την άσπρη καγκελόπορτα.

Οι αγώνες του 2006-2007 που έγινε προσπάθεια για αναθεώρηση του άρθρου 16, ήταν υπόθεση ολόκληρης της κοινωνίας αφού αν όχι όλες οι σχολές, τότε οι περισσοτερες (420) τελούσαν υπό κατάληψη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ήταν η απεργία διαρκείας των δασκάλων, οι χιλιάδες μαθητές που βγήκαν στους δρόμους και η γενικότερη ανάγκη για ενιαίο πανεκπαιδευτικό μέτωπο που κατάφεραν την ανατροπή για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και υπερασπίστηκαν τη δημόσια και δωρεάν παιδεία, παρά την βάρβαρη καταστολή της αστυνομίας.

Ας είναι και τώρα οι μαζικές καταλήψεις σχολών, οι γενικές συνελεύσεις, οι διαδηλώσεις και συγκρούσεις που θα δείξουν τον δρόμο για το φοιτητικό κίνημα του σήμερα.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ`

ΟΧΙ ΠΑΙΔΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΦΡΑΓΜΟΥΣ

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ ΚΑΙ Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Στήριξη κατάληψης Σ.Φ. Γεωλογίας