Παρασκευή 7 Ιουνίου 2024 στις 20.00
Μικροφωνική συγκέντρωση αλληλεγγύης στις καταλήψεις
Κάτω τα χέρια από τις καταλήψεις - Κάτω τα χέρια από τις ζωές μας
Την Τετάρτη 05/06 οι αστυνομικές δυνάμεις εκκενώνουν για δεύτερη φορά την κατάληψη Ζιζάνια στην Αθήνα. Η κίνηση αυτή έρχεται ως συνέχεια της εκκένωσης του στεκιού Primavera στο ΑΠΘ, των εξαγγελιών του Χρυσοχοΐδη για το τέλος των καταλήψεων στα πανεπιστήμια και ως συνέχεια των μεγάλων επιχειρήσεων σκούπας στο κέντρο της Αθήνας. Βλέπουμε δηλαδή ότι τον τελευταίο καιρό, και εν όψει ευρωεκλογών, η κυβέρνηση προσπαθεί να ξαναβάλει στη δημόσια σφαίρα το δόγμα «Νόμος και Τάξη» προκειμένου να ικανοποιήσει αφενός ένα κομμάτι των ψηφοφόρων της και αφετέρου να χτυπήσει τις κοινότητες των αγωνιζομένων στα σημεία εδαφικοποίησής τους.
Η κατάληψη Ζιζάνια λειτουργεί από το 2021 και παρεμβαίνει στη γειτονιά της Βικτώριας στην Αθήνα, μια γειτονιά μεταναστ(ρι)ών και φτωχοποιημένων ντόπιων προλετάριων, μια γειτονιά που ζει καθημερινά τις επιπτώσεις της ακρίβειας και του αυξημένου κόστους ζωής και όπου καθημερινά παίρνουν σάρκα και οστά οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές του ελληνικού κράτους. Σε αυτή τη γειτονιά λοιπόν η κατάληψη Ζιζάνια κατάφερε να αποτελέσει έναν χώρο ανοιχτό και προσβάσιμο, να υπάρξει δηλαδή ως ένα κοινωνικό κέντρο κόντρα στη λογική του κεφαλαίου. Έτσι, οργανώνοντας συλλογικές κουζίνες, δράσεις στη γειτονιά, πορείες και εκδηλώσεις μπόρεσε να αναπτύξει σχέσεις τόσο με άλλες κοινότητες αγωνιζομένων όσο και ευρύτερα. Για αυτό και δεν είναι η πρώτη φορά που χτυπιέται. Στις 25/08/23 και ενώ καιγόταν η μισή ελλάδα, το κράτος εκκένωσε τα Ζιζάνια, ώστε να στρέψει αλλού το δημόσιο διάλογο. Όμως οι σχέσεις που χτύπησε αποδείχθηκαν πιο δυνατές. Στις 14/10/23 μαζί με μεγάλη υποστήριξη από τον κόσμο της γειτονιάς οι καταληψίες ξαναμπαίνουν στο κτήριο το οποίο αποκτάει ξανά τον κοινωνικό του χαρακτήρα.
Γιατί αυτός ο κοινωνικός χαρακτήρας των εγχειρημάτων και των δράσεών μας είναι και το διακύβευμα του κοινωνικού ανταγωνισμού σήμερα. Το πρόσφατο φοιτητικό κίνημα, μαζί με αυτό του '21 έδειξαν έμπρακτα τι σημαίνει επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και κοινωνικοποίηση του αγώνα. Για αυτό και το κράτος, χτυπάει ταυτόχρονα τις φοιτητικές κοινότητες και τα στέκια στα πανεπιστήμια μαζί με τις καταλήψεις εντός του αστικού ιστού. Για να αποκόψει τις συνδέσεις και να διακόψει την κυκλοφορία των αγώνων. Επειδή ξέρει ότι ένα κίνημα δεν περιορίζεται μόνο στον τόπο που διεξάγεται και οι κινηματικές πρακτικές μπορούν και επικοινωνούν μεταξύ τους.
Σε μια συνθήκη κυριαρχίας του ατομισμού, πολέμων που όλο και μας πλησιάζουν, ακρίβειας και έξαρσης του εθνικιστικού μίσους, οι καταλήψεις αποτελούν τους τόπους συνάντησης των αγωνιζομένων και των ροών της ανυποταξίας των πόλεων. Όταν η κοινότητα του έθνους προβάλλεται ως η μόνη «ρεαλιστική κοινότητα» και οι σχέσεις που διαμεσολαβούνται από το χρήμα παρουσιάζονται ως οι μόνες κοινωνικές σχέσεις που μπορούμε να φτιάξουμε, οι καταλήψεις και οι σχέσεις που δημιουργούνται εκεί δείχνουν ότι μπορούμε να φτιάξουμε κοινότητες βασισμένες στην αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση και σχέσεις αδιαμεσολάβητες από το κεφάλαιο. Για να το πούμε απλά: στις καταλήψεις φτιάχνουμε μια άλλη ζωή
Για αυτό λοιπόν όσο κι αν μας εκκενώνετε, πάντα εμείς θα επιστρέφουμε.
Αλληλεγγύη στην κατάληψη Ζιζάνια
Αλληλεγγύη στο στέκι Primavera και στις αγωνιζόμενες κοινότητες.
Φάμπρικα Υφανέτ
ΜΕ ΤΟ «ΑΣΦΑΛΕΙΑ» ΕΝΝΟΟΥΝ ΒΙΑ
ΜΕ ΤΟ «ΤΑΞΗ» ΕΝΝΟΟΥΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ «ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ» ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ
Πριν δύο μέρες η Ελληνική αστυνομία χτυπάει ξανά την κατάληψη Ζιζάνια στην Αθήνα, εκκενώνοντας την για μία ακόμη φορά. Λίγες μέρες πριν εκκενώνεται το ελευθεριακό στέκι Primavera, εντός του campus του ΑΠΘ. Λίγες εβδομάδες πριν η κοσμητεία της ΣΘΕ κατεδαφίζει τους τοίχους του στεκιού στο μαθηματικό, πρακτικά εκκενώνοντας το. Μπορούμε να συνεχίσουμε και να μιλήσουμε για την εκκένωση της κατάληψης στην ΝΟΠΕ Αθήνας, η οποία έγινε στα πλαίσια του παγκόσμιου κινήματος αλληλεγγύης ενάντια στην γενοκτονία των παλαιστινίων. Ή να μιλήσουμε για την κατάληψη Rosa Nera στα χανιά, η οποία εκκενώθηκε και βεβηλώθηκε από τους μπάτσους οι οποίοι κατούρησαν και έχεσαν πάνω σε κρεβάτια, ρήμαξαν την βιβλιοθήκη της και πέταξαν κοπριές ζώων εντός της. Ή να πούμε για την εκκένωση της ΣΘΕ του ΑΠΘ, μία κατάληψη με απόφαση φοιτητικών συλλόγων που εκκενώθηκε με 49 συλλήψεις. Παρόλο που η λίστα φαίνεται να μην τελειώνει ποτέ, όλα αυτά τα περιστατικά συνέβησαν μέσα σε λίγους μήνες. Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε… γιατί επιλέγει το κράτος να κάνει μία τόσο ευθεία και ανακοινωμένη επίθεση στις καταλήψεις; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα πρέπει πρώτα να ψηλαφήσουμε το ρόλο που έχουν οι καταλήψεις για το κίνημα και τον κοινωνικό ανταγωνισμό.
Αρχικά, οι καταλήψεις δεν είναι απλά εναλλακτικοί χώροι διασκέδασης που μπορείς να πιείς μπύρα πιο φθηνά ούτε είναι μόνο χώροι συγκρότησης κάποιας ιδεολογίας (αναρχική / ελευθεριακή / κομμουνιστική). Προβάλλοντας μόνο συγκεκριμένες από τις πτυχές των καταλήψεων όπως η χρηστικότητα τους, ή η πολιτική τους αξία, μυστικοποιείται η σημαντικότερη τους πτυχή: η σύνδεση τους με το κοινωνικό πεδίο, η οποία είναι μία σύνθετη και πολυεπίπεδη διαδικασία. Πολλές φορές γίνεται η προσπάθεια από τα ΜΜΕ να παρουσιαστούν οι καταλήψεις ως τομή διαχωρισμού της κοινωνίας: από τη μία οι νομοταγής πολίτες, οι «καλοί» φοιτητές και από την άλλη οι μειοψηφίες, οι βάνδαλοι, τα «παράνομα στοιχεία» κλπ. Μέσα από αυτό το άγχος του κράτους να υψώσει τείχη ανάμεσα στην κοινωνία και στα πιο ριζοσπαστικά και αγωνιζόμενα κομμάτια της, φαίνεται και ο πραγματικός τους ρόλος: Να αποτελέσουν δηλαδή σημείο συνάντησης και ζύμωσης των ατόμων αλλά και κοινωνικοποίησης των αγώνων. Οι καταλήψεις δίνουν την δυνατότητα στους καταληψίες φοιτητές να έρθουν σε επαφή με απεργούς εργαζόμενους και αντίστροφα, βοηθούν την τέχνη να έρθει σε διάδραση με την πολιτική, επιτρέπουν στα άτομα να μελετήσουν την πολιτική θεωρία αλλά και να την παράξουν. Αποτελούν μία έμπρακτη κριτική στο κεφάλαιο, την ιδιοκτησία, τους έμφυλους ρόλους, την ετεροκανονικότητα και πολλές άλλες πτυχές του συστήματος στο οποίο ζούμε και το οποίο προσπαθούμε να ξεπεράσουμε.
Με λίγα λόγια, οι καταλήψεις αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής αναπαραγωγής του ανταγωνιστικού κινήματος, και για αυτό το λόγο το κράτος ξέρει πολύ καλά τι κάνει όταν τις χτυπάει. Προσπαθεί δηλαδή να καταστείλει όχι μόνο την πολιτική δράση αυτή καθ' αυτή, αλλά και τις ρίζες της. Θέλει να επιβάλλει με τη βία την σιωπή, να σωπάσει δηλαδή κάθε φωνή που εναντιώνεται στο κεφάλαιο και σε ότι αυτό συνεπάγεται: ανθρώπινη υποτίμηση, εκμετάλλευση, πατριαρχία, βία και κοινωνικός κανιβαλισμός. Εμείς θέλουμε να είμαστε πάντα με την πλευρά της ζωντάνιας, της συλλογικοποίησης, της αλληλεγγύης και των αγώνων. Γι' αυτό και τώρα, όπως πάντα στεκόμαστε αλληλέγγυα στις εκκενωμένες καταλήψεις.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και Μηχανολόγους