Τετάρτη 19 Ιουνίου 2024 στις 18.00
Ανοιχτή συνέλευση ενάντια στην αφομοίωση queer κινημάτων(με αφορμή το Europride)
Αφορμώμενα από τον μήνα του pride και τον χαρακτήρα που τείνει να λαμβάνει με την διαμεσολάβηση θεσμών και εταιρειών, νιώσαμε κοινή ανάγκη και επιθυμία για την σύνδεση των queer αγώνων με τα αντιεξουσιαστικά κινήματα και την ανάδειξη τους ως αυτό που είναι στην πραγματικότητα: διεκδίκηση της ελευθερίας της ύπαρξης, κλονισμός της ετεροπατριαρχικής κανονικότητας και σύγκρουση με την καταπίεση σε κάθε της μορφή.
Τον Ιούνιο εταιρείες-πολυεθνικές και μη-ντύνονται στα χρώματα του ουράνιου τόξου, βγάζουν πολύχρωμα προϊόντα και διαφημίζονται μέσω των χορηγιών τους στα θεσμικά pride που κάνουν λόγο για φιλελεύθερο δικαιωματισμό, δημιουργώντας μία δήθεν προοδευτική εικόνα των καταπιεστών μας. Έτσι στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στην ίδια πόλη που μπάτσοι περιφρουρούν τις πλατείες μας, διώχνουν μετανάστριες και ρομά στη λαϊκή της Ξηροκρήνης, που δεχόμαστε σεξιστικές επιθέσεις, που οι αγώνες ενάντια σε ό,τι μας καταπιέζει καταστέλλονται, φέτος φιλοξενείται το Europride. Με εκδηλώσεις κατάλληλες για τον εναλλακτικό τουρισμό, έρχεται να κάνει τον αγώνα για την queer απελευθέρωση εμπόρευμα και να αποκρύψει το πραγματικό προσωπείο του ομοτρανσφοβικού ελληνικού κράτους.
Χρόνια τώρα, το δίπτυχο κράτος-κεφάλαιο προσπαθεί να εμπορευματοποιήσει και να αποπολιτικοποιήσει τους queer αγώνες, αποσκοπώντας στην καταστολή και την αφομοίωση. Όσο το κράτος και η ιδεολογία του, λοιπόν, εισχωρούν στα κινήματα, κατευνάζουν την φωνή των καταπιεσμένων ώστε να σταματήσουν να είναι επικίνδυνα για την ύπαρξη και διαιώνισή του. Τα αφηγήματα «αποδοχής» και «ισότητας» από το κράτος και οι τακτικές των εμπορικών μηχανισμών γεμίζουν αυταπάτες την κοινωνία περί χειραφέτησης των queer ατόμων, κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα που βιώνουμε. Στον δρόμο, στη δουλειά, στο λεωφορείο, στο σπίτι, στις κοινωνικές σχέσεις, ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωπα με ρητορικές μίσους, ομοτρανσφοβικές επιθέσεις και ξεκάθαρο αποκλεισμό από τον κοινωνικό ιστό. Διακρίνουμε το ελληνικό κράτος να απολαμβάνει τα εύσημα που δέχεται από την Ε.Ε. για τον «προοδευτισμό» που προάγει, ενώ παράλληλα στηρίζει ενεργά την γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, παραδείγματος χάρη διαμέσου ερευνητικών προγραμμάτων με έδρα τα ελληνικά πανεπιστήμια, τα οποία συνεργάζονται με την πολεμική βιομηχανία του Ισραήλ.
Για τη γενοκτονία αυτή αναπαράγεται ακατάπαυστα το μιντιακά ενορχυστρωμένο δίπολο μιας "φιλάνθρωπης Δύσης", με πρωταγωνιστή το κράτος (απαρτχάιντ) του Ισραήλ, και μιας "αιμοσταγούς, πρωτόγονης Ανατολής", με εξιλαστήριο θύμα την Παλαιστίνη. Συγκεκριμένα, οι επιθέσεις σε βάρος του πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας, συγχρόνως με τους βομβαρδισμούς στην Δυτική Όχθη, δικαιολογούνται και νομιμοποιούνται κοινωνικοπολιτικά στο πλαίσιο του πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ένα δόγμα που παράγει η Δύση εδώ και δεκαετίες και έχει αξιοποιήσει ξανά προς υπεράσπισή της, όπως για παράδειγμα για να στηρίξει την εισβολή και στρατιωτική κατοχή του Ιράκ με σχεδόν 1 εκατομμύριο θανάτους αμάχων.
Ανακυκλώνοντας το εν λόγω αφήγημα, φιλοϊσραηλινοί φορείς καρφιτσώνουν ένα φιλοκουίρ προσωπείο στις πολιτικές του Ισραήλ, με τελικό επίδικο την αποσιώπηση και συνενοχή της κουίρ κοινότητας στην εθνοκάθαρση που διαπράττει εδώ και 76 χρόνια. Πρόκειται για μία προπαγάνδα, βαθιά ριζωμένη στην ισλαμοφοβία και τον ρατσισμό, που υπηρετεί τα δυτικοευρωπαϊκά συμφέροντα και ξεπλένει μια νεωτερικής μορφής αποικιοκρατία, χρωματισμένη πάντα με τόνους του ουράνιου τόξου. Υπό αυτό το πρίσμα, δημιουργείται ένα βίαιο, τρανς-ομοφοβικό, αδίσταχτο προφίλ που αντιστοιχεί σε κάθε Παλαιστίνιο και λειτουργεί προσχηματικά, δικαιολογώντας τις βιαιοπραγίες που εκτελεί ο στόλος του IDF εναντίον του. Μέσα σε αυτήν τη συνθήκη, δεν αποικούνται μονάχα τα εδάφη αλλά ακόμη τα σώματα και οι κουλτούρες ενός τόπου.
Το Ισραήλ, με κυρίαρχα πιόνια τον αποικιοκρατικό του στρατό και την συγκατάθεση της πλειονότητας των εποίκων κατοίκων του, εξαπολύει έμπρακτα την θανατοπολιτική του, επιδιώκοντας να εξολοθρεύσει οποιαδήποτε όψη της Παλαιστίνης. Εξάλλου, το καθεστώς εξαίρεσης που έχει επιβάλλει διαχρονικά στον λαό της Παλαιστίνης δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο. Τρανταχτό παράδειγμα των αντι-παλαιστινιακών μηχανισμών αποτελεί ο λεγόμενος νόμος "περί περιουσίας των απόντων" που επιτρέπει στο ισραηλινό κράτος να αρπάξει τους περιουσιακούς τίτλους των Παλαιστινίων, ακόμα και αν αυτοί είναι παρόντες. Ενώ ισραηλινοί αρνητές στράτευσης σαπίζουν σε κλουβιά και τάγματα εφόδου του IDF βομβαρδίζουν ακατάπαυστα καταυλισμούς στην Ράφα, το ισραηλινό κράτος προωθεί επικοινωνιακά μια παραπλανητική, νεοφιλελεύθερη εικόνα, όπου επιδεικνύει τον βαθμό στον οποίο υπερασπίζεται τα "ανθρώπινα δικαιώματα".
Η παραμικρή κριτική στην εξωτερική πολιτική του ισραηλινού κράτους ερμηνεύεται από το ίδιο το κράτος (και τους συμμάχους του) ως "αντισημιτισμός". Πράγματι, ο δυτικός πολιτισμός έχει οικοδομηθεί πάνω σε αντισημιτικές πρακτικές. Οι εβραϊκοί πληθυσμοί αποτελούσαν ανέκαθεν την "πηγή του κακού", έχοντας υπάρξει στοχευμένα οι αποδιοπομπαίοι τράγοι για κάθε πιθανό αίτιο, εξορισμένοι από τον ευρύτερο κοινωνικό κλοιό και συνάμα κατατρεγμένοι από τις εκάστοτε αρχές. Κατά αυτόν τον τρόπο, δικαιολογούνταν τα πολυάριθμα πογκρόμ και οι συνεχείς εκδιώξεις εις βάρος τους, με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα. Σήμερα, η ίδια Δύση που έδρασε γενοκτονικά στις εβραϊκές κοινότητες του τότε, καταχράζεται το επιχείρημα περί "αντισημιτισμού", σε μια προσπάθεια αποφυγής όποιας ανάληψης ευθύνης σχετικά με την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, αποκρύβοντας τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα που τη συνδέουν τόσο άρρηκτα με το κράτος του Ισραήλ.
Είδαμε τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη να καταστέλλονται, με πρόσφατο παράδειγμα τα 28 συλληφθέντα της κατάληψης της νομικής του ΕΚΠΑ, εκ των οποίων τα 9 απειλούνταν με απέλαση. Αναγνωρίζουμε τη στρατηγική τακτική του κράτους, να αποπροσανατολίζει και να δημιουργεί αυταπάτες περί δικαιωματισμού, ενόσω ποινικοποιεί οτιδήποτε αντιστέκεται. Όσο εργαλειοποιούν τα βιώματα και τους αγώνες μας, όσο θεσπίζουν νέους ποινικούς κώδικες και γεμίζουν με μπάτσους τις ζωές μας, όσο κάνουν την κοινωνική κίνηση να μοιάζει με γιορτή, εμείς επιλέγουμε να αυτοοργανωνόμαστε, να χτίζουμε δίκτυα αλληλεγγύης, να αντιπαραβάλλουμε τον δικό μας λόγο σε φιέστες που μετατρέπουν τους κουήρ αγώνες σε πολύχρωμα πανηγύρια.
NO (EURO)PRIDE IN GENOCIDE
ΟΥΤΕ ΚΡΑΤΗ, ΟΥΤΕ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ Ο ΑΓΩΝΑΣ, ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
ΚΑΝΕΝΑ ΡΟΖ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΔΕ ΣΑΣ ΞΕΠΛΕΝΕΙ