Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2024 στις 19.00
Εκδήλωση: "Τραύμα, μνήμη και ταυτότητα στις οικολογικές καταστροφές"
Εκδήλωση: "Τραύμα, μνήμη και ταυτότητα στις οικολογικές καταστροφές"
Παρασκεύη 18/10, 7μμ στο Τρισέ (Κολοκοτρώνη 31, Σύνταγμα)
》Εισηγητής: Γιώργος Πουλάδος (μεταφραστής, απόφοιτος ΜΠΣ Δημόσιας Ιστορίας)
Την Παρασκευή, 18 του μήνα συζητάμε για τη Μνήμη, το Τραύμα και την Ταυτότητα στις οικολογικές καταστροφές. Η σχέση αυτή στις οικολογικές καταστροφές (Μιναμάτα, Μποπάλ, Τσέρνομπιλ, κ.ά.) είναι σύνθετη και πολυδιάστατη, καθώς οι οικολογικές καταστροφές δεν επηρεάζουν μόνο το φυσικό περιβάλλον, αλλά και την ψυχολογική και κοινωνική διάσταση των κοινοτήτων που πλήττονται.
Τραύμα: Οι οικολογικές καταστροφές προκαλούν άμεσες και μακροχρόνιες επιπτώσεις στην υγεία και την ευημερία των ανθρώπων. Το τραύμα μπορεί να είναι σωματικό, όπως οι ασθένειες που προκύπτουν από τη ρύπανση, ή ψυχολογικό, όπως το άγχος, η κατάθλιψη και η μετατραυματική διαταραχή. Η αίσθηση της απώλειας και η γενικευμένη παρουσία της ανασφάλειας, επηρεάζει την καθημερινότητα των ανθρώπων και των κοινοτήτων.
Μνήμη: Η μνήμη των οικολογικών καταστροφών διατηρείται μέσα από τις αφηγήσεις των επιζώντων, τις συλλογικές αναμνήσεις και τις πολιτισμικές πρακτικές. Η μνήμη μπορεί να λειτουργήσει ως μηχανισμός αντίστασης καθώς οι κοινότητες προσπαθούν να διατηρήσουν τη μνήμη των γεγονότων και να προειδοποιήσουν τις επόμενες γενιές. Ωστόσο, μπορεί επίσης να προκαλέσει επαναλαμβανόμενα τραύματα, καθώς οι άνθρωποι αναγκάζονται να αναβιώσουν τις δύσκολες εμπειρίες τους.
Ταυτότητα: Το τραύμα και η μνήμη συνδέονται στενά με την ταυτότητα των κοινοτήτων. Οι οικολογικές καταστροφές μπορούν να επηρεάσουν την αίσθηση του ανήκειν και της κοινότητας, καθώς οι άνθρωποι αναζητούν τρόπους να επανακαθορίσουν την ταυτότητά τους μετά από μια καταστροφή. Η συλλογική ταυτότητα μπορεί να ενισχυθεί μέσα από την κοινή εμπειρία του τραύματος, αλλά και να υποστεί τρομακτικές αλλαγές, καθώς οι άνθρωποι προσπαθούν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες.
Μια ριζοσπαστική προσέγγιση στο θέμα εστιάζει στην ανάγκη για ριζική αναθεώρηση των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών δομών που οδηγούν σε αυτές τις καταστροφές. Αντί να αντιμετωπίζονται οι οικολογικές καταστροφές ως μεμονωμένα γεγονότα, προβάλλεται η αναγνώριση των συστημικών αιτίων, όπως η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων με στόχο το κέρδος, η πίστη στην πρόοδο και την οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη, η αυξανόμενη ζήτηση σε ενέργεια, η απουσία ρυθμιστικού πλαισίου και η αδιαφορία των αρχών.
Μια ριζοσπαστική προσέγγιση προωθεί τη συμμετοχή των κοινοτήτων στις αποφάσεις για την αποκατάσταση και αποζημίωση των πληγέντων και ενισχύει τη συλλογική μνήμη και την ταυτότητα ως εργαλεία αντίστασης. Ακόμα, επιδιώκει τη δημιουργία ενός πιο δίκαιου και βιώσιμου μέλλοντος, όπου οι φωνές των κοινοτήτων είναι κεντρικές στη διαδικασία λήψης αποφάσεων.