kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Πάρτυ οικ. ενίσχυσης δικαστικών εξόδων

Πάρτυ αλληλεγγύης για δικαστικά έξοδα

(Curfew κ Care-few της πανδημίας)

Στη διάρκεια της καραντίνας υπήρξε πολύς κόσμος που πέθανε μόνος του. Υπήρξε κόσμος που βρέθηκε στο δρόμο χάνοντας την ασφάλεια του σπιτιού (εκβιαστικές εξώσεις, ανεργία, οικονομική δυσχέρεια) και κόσμος που αποκλείστηκε στην "ασφάλεια" του διαμερίσματος. Και στις δύο περιπτώσεις η βία, η φτώχεια και οι έμφυλες διακρίσεις χτύπησαν κόκκινο, εντάθηκαν σε βαθμό που για πολλά κρίθηκε η ίδια τους η επιβίωση.

Η αλληλεγγύη που πάγωσε μαζί με τις κοινωνικές και πολιτικές μας σχέσεις έχει αφήσει και στο σήμερα τα ίχνη της και μένει να απολογιστεί. Τα ζητήματα επιβίωσης και μοναξιάς σε συναισθηματικό και υλικό επίπεδο καθώς και τα ζητήματα ψυχικής υγείας που εντείνονται από τα παραπάνω και που δύσκολα πολιτικοποιούμε στις διαδικασίες και τις κοινότητές μας, έγιναν ορατά στους άδειους δρόμους της πόλης ή ακούστηκαν με ένταση πίσω από τις κλειστές πόρτες των διαμερισμάτων. Η καραντίνα ανέδειξε όλα εκείνα που πριν μπορούσαμε να προσπεράσουμε, να αναβάλουμε ή να κάνουμε πως δεν υπάρχουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες για κάποια άτομα, όπως για τον φίλο και σύντροφό μας Φανούριο, ο δρόμος υπήρξε μια μορφή/δυνατότητα επιβίωσης και αναζήτησης μιας κοινοτικής ζωής που έπαψε να υπάρχει κυρίως στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Η καταστολή υπήρξε η ορατή βία, η ταξική υποτίμηση η ακραία της μορφή. Το κράτος και ο καπιταλισμός φροντίζει να εγκλωβίζει τις φτωχές στη δίνη βίας που το ίδιο δημιουργεί. Που κάποιες φορές δεν είναι μόνο ή πρωτίστως φτωχές. Είναι αυτές που βρίσκονται στο περιθώριο με τον έναν ή τον άλλον τρόπους αναζητώντας τις ζωές που δεν χωράνε στις κανονικότητες που η κοινωνία ορίζει, στις κανονικότητες που κινηματικοί χώροι και κοινότητες θέτουν. Και οι θέσεις που διασταυρώνονται και κάνουν κέντα με τη φτώχεια είναι πάρα πολλές.

Εμείς θέλουμε κι επιλέγουμε να κάνουμε άλλες κέντες, την αλληλεγγύη για ζητήματα επιβίωσης, την απενεχοποίηση των ψυ ζητημάτων που εντείνουν και εντείνονται με την φτώχεια, την αναγνώριση όσων επιβιώνουν από την καταστολή επειδή ισχύουν τα παραπάνω, την ανάγκη να καλυφθούν τα δικαστικά έξοδα που διαιωνίζουν την υποτίμηση που παράγει εξαρχής τις "εγκληματικές" πρακτικές και τους "εγκληματίες", την υπεράσπιση τρόπων και μορφών ζωής, αντίστασης κι επιβίωσης που ποινικοποιούνται ολοένα και περισσότερα.

Ερχόμαστε ετεροχρονισμένα να καλυψουμε αυτό το έλλειμμα κοινότητας, την αμηχανία ή την αδυναμία να σταθούμε κοντά σε φιλενάδια ή/και συντρόφια που βρέθηκαν στο δρόμο. Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κανείς στο δρόμο? Τι κάνουμε όταν συμβεί σ΄ένα κοντινό μας? Πώς υπάρχουμε στις σχέσεις και στις κοινότητές μας ώστε να μη βρεθεί κανείς σε αυτή τη θέση?

dj-set

bar με αλκοολούχα και μη ποτά

πηγή : email που λάβαμε στις 16 Οκτωβρίου 22h