kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Διαδήλωση: 25η Νοέμβρη Ημέρα αντίστασης & αγώνα

Διαδήλωση: 25η Νοέμβρη Ημέρα αντίστασης & αγώνα 18:30 Καμάρα

Ενάντια στην έμφυλη βία και στο σύστημα που τη γεννά, την θρέφει και την συγκαλύπτει

Ο αγώνας ενάντια στην έμφυλη βία περνάει μέσα από τον αγώνα για την γυναικεία χειραφέτηση

Η έμφυλη βία είναι θεσμική - συστημική βία και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Καλλιεργείται και αναπαράγεται από το ίδιο το σύστημα εξουσίας και προωθείται μέσα στο κοινωνικό σώμα για τη διαίρεση και τον κατακερματισμό των καταπιεσμένων. Οι κρατικοί φορείς που υπερφίαλα διατυμπανίζουν ότι νοιάζονται για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, είναι οι ίδιοι που καθημερινά αναπαράγουν την καταπίεση και εκμετάλλευσή τους. Από τη μία οι δράστες γαλουχούνται, ενθαρρύνονται, οπλίζονται και στο τέλος καλύπτονται και δικαιολογούνται από τις κυρίαρχες αξίες και τους ίδιους τους κρατικούς μηχανισμούς και από την άλλη είναι αυτούσιοι οι κρατικοί μηχανισμοί που ασκούν έμφυλη βία. Παρά τις υποκριτικές προσπάθειες των θεσμών να εμφανιστούν ως πολέμιοι της έμφυλης βίας, είναι οι ίδιοι που ευθύνονται για τις εκατοντάδες κακοποιημένες, για τις μετανάστριες - προσφύγισσες που βιάζονται στα σύνορα και κακοποιούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, για τα παιδιά που βρίσκονται στα χέρια κυκλωμάτων trafficking, για τη συσκότιση υποθέσεων έμφυλης βίας ή την μετατροπή τους σε θέαμα προς κατανάλωση στις τηλεοπτικές οθόνες, για τους βασανισμούς και την καταστολή απέναντι σε όσες και όσους βρίσκονται στους δρόμους και συνεχίζουν να αγωνίζονται κόντρα σε ένα σύστημα που προορίζει για τους πληβείους έναν αβίωτο κόσμο. Είναι οι ίδιοι οι μηχανισμοί ενός συστήματος που νομιμοποιούν τις δεκάδες γυναικοκτονίες κάθε χρόνο, που ξεπλένουν παιδοβιαστές, γυναικοκτόνους, κακοποιητές ρίχνοντας τους στα μαλακά μέσα στις δικαστικές αίθουσες, αφού πρώτα έχουν κατασκευάσει την υπερασπιστική τους γραμμή μέσα από τις συμβουλές μπάτσων, που βρίσκονται κάθε μέρα στα πάνελ των μιντιακών φερέφωνων της εξουσίας.

Από τη δολοφονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το Α.Τ. Αγίων Αναργύρων από τον πρώην σύντροφό της, όπου είχε βρεθεί ώστε να ζητήσει βοήθεια, την οποία και της αρνήθηκαν διώχνοντάς την, τις δεκάδες άλλες ανώνυμα δολοφονημένες από το χέρι του πατέρα, του πρώην ή νυν συντρόφου τους και τη δολοφονία της Γαρυφαλλιάς στην Πάτρα που ξυλοκοπήθηκε θανάσιμα στη μέση του δρόμου από τον πρώην σύντροφό της, μέχρι τη γυναικοκτονία της Όλγας στο Αγρίνιο, η οποία πυροβολήθηκε εξ επαφής από τον πρώην σύντροφό της, παρά τα ασφαλιστικά μέτρα που του είχαν επιβληθεί. Από την 13χρονη από την Μυτιλήνη, που αν και κατήγγειλε τον βιασμό της από τρεις ενήλικες υπονοήθηκε ότι "πήγε με την θέλησή της". Από τις υποθέσεις της τότε 12χρονης από τον Κολωνό και της Ε. από την Ηλιούπολη, με το κύκλωμα trafficking -και στις δύο υποθέσεις- να βρίσκεται στο απυρόβλητο, από το κύκλωμα trafficking που εξέδιδε και κακοποιούσε την 25χρονη στο Ηράκλειο, μέχρι αυτό που διακινούσε τις 50 γυναίκες από την Κολομβία (υπόθεση Αμαρυλλίς) και τη θεσμική του συγκάλυψη με την εισαγγελική απόπειρα αμφισβήτησης του καθεστώτος σωματεμπορίας. Από τον παιδοβιαστή Λιγνάδη, που κρίθηκε ένοχος για δύο από τους τέσσερις βιασμούς ανηλίκων, αλλά κυκλοφορεί ελεύθερος και απειλεί όσες και όσους συνεχίζουν να μιλούν για όσα έκανε, μέχρι τον βιαστή Φιλιππίδη που αν και καταδικασμένος βρίσκεται ελεύθερος και μέσα από τη σιωπή όλον αυτόν τον καιρό, τώρα επιχειρεί να επανεμφανιστεί στο δημόσιο πεδίο μέσα από τις σελίδες και τις οθόνες καθεστωτικών μέσων ξεπλύματος της σόουμπιζ.

Από την αμφισβήτηση του δικαιώματος στην άμβλωση στις Η.Π.Α. και τους βιασμούς, τις κακοποιήσεις και εξευτελισμούς γυναικών και κοριτσιών σε συνθήκες πολέμου, ως μέσο καθυπόταξης του κοινωνικού σώματος και πειθάρχησης στην πολεμική μηχανή. Από τις φυλακίσεις και τους βιασμούς Παλαιστινίων από το κράτος του Ισραήλ, μέχρι τις χυδαίες φωτογραφίες που διακινούν οι δολοφόνοι του ισραηλινού στρατού με εσώρουχα εκτοπισμένων ή και δολοφονημένων γυναικών στη Γάζα. Από τη 16χρονη στο Ιράν που αυτοκτόνησε μπροστά στις απειλές που δέχθηκε από τον διευθυντή του σχολείου, όπου φοιτούσε, εξαιτίας του τρόπου που φορούσε το χιτζάμπ της, μέχρι την Ιρανή φοιτήτρια, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στην αστυνομία ηθικής, έβγαλε τα ρούχα της στο προαύλιο του πανεπιστημίου και ύστερα δέχτηκε από το καθεστώς βίαιη επίθεση και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα, σε μια προσπάθεια του ιρανικού κράτους να αποπολιτικοποιήσει την κίνηση αυτή.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το κρατικό - καπιταλιστικό σύστημα εντείνει όλο και περισσότερο την επίθεσή του στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία με την όξυνση των όρων εκμετάλλευσης, τη φτωχοποίηση και την ακραία απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Οι εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες κάθε χρόνο στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς και η εντατικοποίηση των συνθηκών εργασίας, η διάλυση του ΕΣΥ και η ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και η γιγάντωση των ενοικίων, η ακραία ακρίβεια σε βασικά αγαθά της καθημερινότητας και η άμεση απειλή της ανέχειας, οι αντεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες, εκπαιδευτικούς και γονείς, αποτελούν όψεις της διαρκώς κλιμακούμενης λεηλασίας της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Παράλληλα το κράτος εξοπλίζεται κατασταλτικά διευρύνοντας το νομικό του οπλοστάσιο και επιχειρώντας να εξαλείψει κάθε προοπτική κοινωνικής έκρηξης, καταστέλλοντας όσους αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, διώκει αναρχικούς/ες και αγωνιστές/τριες, εκκενώνει καταλήψεις, χτυπά διαδηλώσεις, επιχειρεί να περιορίσει την απεργία και ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, εγκαθιστά δυνάμεις καταστολής στα πανεπιστήμια και επιτίθεται στο άσυλο και τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία, το εξουσιαστικό πατριαρχικό καπιταλιστικό σύστημα επιτίθεται ακόμα περισσότερο στις γυναίκες των πληβειακών στρωμάτων, εφαρμόζοντας τη μόνη στρατηγική του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, αυτής της βίας, της εξαίρεσης και του θανάτου.

Στο δυσοίωνο μέλλον που μας επιφυλάσσουν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου δεν θα μείνουμε σιωπηλές. Είμαστε πολλές και ερχόμαστε από μακριά: εξεγερμένες Ζαπατίστριες κόντρα στην τρομοκρατία του μεξικανικού κράτους και των μαφιών, αντιστεκόμενες Παλαιστίνιες μπροστά στις φυλακές, τον ξεριζωμό και τις βόμβες του Ισραήλ, μαχόμενες Κούρδισσες για τη ζωή και την ελευθερία απέναντι στο κράτος της Τουρκίας και τον φονταμενταλισμό, ανυπότακτες Ιρανές, που φέρουν ακόμα τον σπόρο της εξέγερσης που τάραξε τα θεμέλια του καθεστώτος, αγωνιζόμενες στις ΗΠΑ κόντρα στον ρατσισμό, την αστυνομική βία και τις κρατικο-δικαστικές πολιτικές ελέγχου του σώματος, φυλακισμένες, μετανάστριες, εργάτριες, φτωχές, αγωνίστριες. Είμαστε πολλές και ερχόμαστε από κάθε γωνιά της γης, η μια δίπλα στην άλλη, παίρνοντας θέση μάχης απέναντι σε ένα σύστημα που παράγει και προωθεί την έμφυλη βία, που κακοποιεί, δολοφονεί, ξεπλένει (παιδο)βιαστές, γυναικοκτόνους και μαφιόζους και συνεργάζεται με κυκλώματα trafficking, εκμεταλλεύεται ο,τι εμείς παράγουμε, ελέγχει τα σώματά μας, πριμοδοτεί τον σκοταδισμό, φτωχοποιεί και εξαθλιώνει, επιτίθεται σε lgbtqi+ άτομα, μας καταδικάζει στην αμάθεια και τη σιωπή, οξύνει τις πολεμικές συγκρούσεις, φυλακίζει ξεριζωμένες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βασανίζει και καταστέλλει όσες και όσους στέκονται ανάχωμα στην κρατική, καπιταλιστική και πατριαρχική βαρβαρότητα
Είμαστε πολλές κι ερχόμαστε από μακριά. Γεννηθήκαμε από τις εμπρήστριες της γαλλικής Κομμούνας, από τις µετανάστριες ράφτρες απεργούς του 19ου αιώνα, από τις Μujeres Libres της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία, από τους αγώνες των ιθαγενών γυναικών, από τις εξεγερμένες σε όλο τον κόσμο… και πιάνοντας το νήμα, συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε μέχρι…

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΕ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

Ομάδα ενάντια στην πατριαρχία | Αναρχική Πολιτική Οργάνωση - Ομοσπονδία Συλλογικοτήτων

Χίλιες φορές είναι πιο εύκολο

από την τρύπα μίας βελόνας να περάσετε

έναν ελέφαντα ή να ψαρέψετε στο γαλαξία

χίλιες φορές είναι πιο εύκολο

να σβήσετε τον ήλιο και,…

να φυλακίσετε τους ανέμους,

να πιείτε τη θάλασσα και,…

να κάμετε έναν κροκόδειλο να μιλήσει

χίλιες φορές είναι πιο εύκολο

από το να σβήσετε την λάμψη μίας ιδέας

με καταπίεση, ή να μας κάμετε

να ξεστρατίσουμε έστω και μία τρίχα

από τον δρόμο που διαλέξαμε.

- Ταουφίκ Ζαγιάντ

Γράφουμε για την 25η Νοεμβρίου, την Παγκόσμια ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας Κατά των Γυναικών, ξεκινώντας με το παραπάνω ποίημα, διότι για εμάς, αυτή η θεσμική ημέρα είναι πολύ περισσότερο μία αφορμή για νοηματοδότηση. Την τρέχουσα εβδομάδα θα δούμε κρατικούς φορείς να αυτοδιαφημίζονται για τα "επιτυχημένα" προγράμματα, τις συγχρηματοδοτούμενες καμπάνιες και άλλες σχετικές πρωτοβουλίες τους κατά της έμφυλης βίας.

Το λεγόμενο pink washing είναι μια τεχνική συγκάλυψης της αληθινά πατριαρχικής και καταπιεστικής πλευράς του συστήματος. Στη τρέχουσα συγκυρία, δε μπορούμε να μην εστιάσουμε στο ρόλο του «ροζ ξεπλύματος» για τα εγκλήματα του γενοκτονικού πολέμου που διεξάγει η σιωνιστική τρομοκατία με τη στήριξη του ελληνικού κράτους και καθολικά της Δύσης.

Για το έργο δε, του ελληνικού κράτους να κρύψει τα κυκλώματα trafficking που υποθάλπτει, τους γυναικοκτόνους που οπλίζει και τις πατριαρχικές νοοτροπίες που διαιωνίζει , καλύτερο πρότυπο δεν ειναι άλλο από το τέρας «Ισραήλ», αν όχι στη πρώτη τότε στη δεύτερη θέση μετά τις ΗΠΑ. Έχει καταφέρει να αυτοπαρουσιάζεται σε μεγάλο βαθμό ως ένας γκέι παράδεισος αλλά και ως ένα εκσυγχρονισμένο , φιλελεύθερο κράτος όπου οι γυναίκες πολίτισσες έχουν ισότητα σε αντίθεση με τη παλαιστινιακή ταυτότητα που παρουσιάζει ως ομοφοβική, μισογύνικη, στη καλύτερη απλά συντηριτική.

Στη σημερινή κατάσταση όπου η σφαγή στη Γάζα κλιμακώνεται, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως η Σιωνιστική κατοχή στοχεύει τα σώματα των γυναικών στην Γάζα όχι μόνο γιατί είναι Παλαιστίνιες αλλά επίσης για το ρόλο τους στην αναπαραγωγή, μετατρέποντας το γυναικείο σώμα σε βασικό στόχο για την εθνοκάθαρση. Η σεξουαλική βία χρησιμοποιείται σαν βασικό εργαλείο καταπίεσης και ταπείνωσης των παλαιστίνιων γυναικών από τις δυνάμεις κατοχής με στόχο την καταστολή της αντίστασής τους.

Έχουν προηγηθεί εξάλλου δεκαετίες καταστολής των ριζοσπάστριων παλαιστίνιων γυναικών, των πιο επικίνδυνων για τον εχθρό αγωνιστριών που παρολ'αυτα εξακολουθούν να μάχονται και να αποτελούν πρωτοπορία για τον αγώνα.

Για περισσότερες από 100 μέρες, η Παλαιστίνια αγωνίστρια και ηγετικό στέλεχος του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, Χάλεντα Τζαράρ "Αμ Γιαφά", υφίσταται μια οργανωμένη εκστρατεία καταστολής και βασανιστηρίων που απειλεί τη ζωή της στα κελιά της ισραηλινής κατοχής, όπου αντιμετωπίζει σφοδρές συνθήκες σε απομόνωση, παραμένοντας αμετάκλητη στον αγώνα κατά της πολιτικής του αργού θανάτου. Η "Αμ Γιαφά", που θεωρείται μια από τις πιο εξέχουσες μορφές της Παλαιστινιακής αντίστασης, ζει σε ένα στενό, αεριζόμενο κελί, το οποίο στερείται των βασικών αναγκών της ζωής, όπως νερό και φως, και πλέον το μέρος της κράτησής της μοιάζει με τάφο.

Σύμφωνα με τον δικηγόρο της, η Τζαράρ δεν έχει άλλη επιλογή από το να ξαπλώνει δίπλα στην πόρτα για να αναπνέει με τον ελάχιστο δυνατό αέρα, σε μια σκηνή τραγική που αντανακλά την σκληρότητα που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι. Αυτό που υφίσταται η Χάλεντα Τζαράρ είναι μέρος μιας ευρύτερης εκστρατείας βασανιστηρίων που πλήττει τους Παλαιστινίους κρατούμενους, ιδιαίτερα τις κρατούμενες γυναίκες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες συνθήκες στα ισραηλινά στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το ίδιο καθεστώς που διαπράττει αυτά τα βασανιστήρια, που έχει συλλάβει από την 7η Οκτώβρη του 2023, πάνω απο 240 Παλαιστίνιες και έχει δολοφονήσει πάνω από 25.000 γυναίκες και παιδιά πλασάρεται ως η μόνη «δημοκρατία» της ανατολής και χαριτολογεί το ελληνικό κράτος για το πόσο σπουδαίος είναι ο υποχρεωτικός γυναικείος στρατός του IDF σαν κάτι χειραφετικό!

Για εμάς είναι ξεκάθαρο, πως οι Παλαιστίνιες/οι δεν είναι οι τρομοκράτες, η 7 Οκτώβρη δεν ήταν μια «τρομοκρατική» επίθεση που έγινε ξαφνικά, όπως γράφουν και λένε τα διάφορα παπαγαλάκια της σιωνιστικής πρεσβείας (και) στη χώρα μας. Αντίθετα, είναι η μεγαλύτερη αντεπίθεση (μέχρι την επόμενη) ενός λαού, που παρά τις κακουχίες, τα βάσανα και τα εγκλήματα που γίνονται καθημερινά εις βάρος του εδώ και 76 χρόνια, δεν σταμάτησε στιγμή να αγωνίζεται με όλα τα μέσα για τη λευτεριά του. Και αυτός ο επαναστατικός αγώνας είναι ο μόνος που μπορεί να αλλάξει τις ζωές των Παλαιστινίων αδελφών μας!

Στηρίζουμε τη φεμινιστική πορεία της 25ης Νοέμβρη 18.30 στη Καμάρα.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ

ΜΕ ΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Η γυναικεία απελευθέρωση είναι ασυμβίβαστη με τον Σιωνισμό και τον Καπιταλισμό!

Φοιτητική συνέλευση αλληλεγγύης στη παλαιστινιακή Αντίσταση

πηγή : email που λάβαμε στις 20 Νοεμβρίου 23h

ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ, ΟΙ ΖΩΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

Η 25η Νοεμβρίου θεσμοθετήθηκε από τον ΟΗΕ ως "Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών", δηλαδή ως η παγκόσμια ημέρα κατά της έμφυλης βίας από τους ίδιους θεσμούς που τη συντηρούν. Η ημέρα αυτή, προφανώς έρχεται να συμπεριλάβει μοναχά όσες εντάσσονται στα στενά όρια του διπόλου του φύλου που επιβάλλεται. Όσες ξεφεύγουν από (αυτά)την σισ ετεροπατριαρχια, τα κουήρ και οι τρανς, όσες απειλούν την εθνοπατριαρχική κανονικότητα με την ελεύθερη έκφρασή τους, εξαιρούνται από τις γεμάτες συγκίνηση καμπάνιες θεσμών, εταιρειών και σαπιοκάναλων που χρησιμοθηρικά θυμούνται την έμφυλη βία ένα απόγευμα τον χρόνο.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως οι θεσμοί θέλουν να μας προστατέψουν ή να μας στηρίξουν κι ούτε πιστεύουμε πως σε μία μέρα μπορεί να συμπυκνωθεί η καταπίεση που δεχόμαστε καθημερινά. Με αφορμή τέτοιες μέρες μοιραζόμαστε την ανάγκη για την επαναθεώρηση του αντιπατριαρχικού αγώνα και την ανάδειξη της χειραφετητικής φύσης αυτού, μακριά από θεσμούς και εμπορικούς μηχανισμούς που εργαλειοποιούν την ανάγκη των υποκειμένων για ορατότητα και αναγνώριση.

Η έμφυλη βία είναι καθημερινή

Η πατριαρχική καταπίεση είναι διαρκώς παρούσα και μεσολαβεί στις κοινωνικές μας σχέσεις με πολύπλευρους τρόπους. Η υποτίμηση των ικανοτήτων μας και της ύπαρξής μας, η συνεχής επιβολή εξουσίας και ο έλεγχος των ζωών και της έκφρασής μας είναι πλήρως κανονικοποιημένα στη δουλειά, στον δρόμο, στο σχολείο, στο σπίτι, στα ΜΜΜ και σε κάθε χώρο που υπάρχουμε, προκαλώντας μας ασφυξία και οργή. Θα ήταν τεράστια παράβλεψη να μην αναφέρουμε το πόσο ριζωμένη είναι στη συνείδησή μας, στις σχέσεις μας και στο πώς πραγματώνεται στην καθημερινότητά μας -ακριβώς επειδή η πατριαρχία αποτελεί μια διάχυτη κοινωνική συνθήκη-. Έτσι, δεν είναι κάτι αποκομμένο από τα συμπλέγματα εξουσίας που μας επιβάλλονται, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι τους και φυσική τους προέκταση. Η πολυπλοκότητα της άρρηκτης σύνδεσής τους καθιστά δυσδιάκριτα τα όρια των πολλαπλών καταπιέσεων που δεχόμαστε καθημερινά. Τα άτομα, δηλαδή, που φέρουν πολλαπλές ταυτότητες δέχονται ποικίλες και διαπλεκόμενες μεταξύ τους καταπιέσεις, καθιστώντας τα πιο ευάλωτα (εκτεθειμένα) στην διάχυτη καθημερινή πατριαρχική βία και στην εκμετάλλευση των ζωών τους. Η ταξική θέση, οι φυλετικές και έμφυλες ταυτότητες, των επιζωσών ή και των θυμάτων της πατριαρχικής βαρβαρότητας έρχονται να διαχωρίσουν στα μάτια κράτους, θεσμών και κοινωνίας τα "τέλεια θύματα" και μη και ως εκ τούτου να κανονικοποιήσουν την πραγμάτωση της πατριαρχικής επιβολής όταν αυτή ασκείται στις μιασματικές για την κανονικότητά τους, υπάρξεις.

Η αφομοίωση δεν είναι ό,τι κι ό,τι

Τα νεοφιλελεύθερα κράτη εργαλειοποιούν τα αντιπατριαρχικά προτάγματα και πλασάρονται ως κοιτίδες ελευθερίας, ως safe places για θηλυκότητες και κουήρ υποκείμενα. Επιδιώκουν να αφομοιώσουν τις αντιστάσεις και να τις διαστρεβλώσουν με τέτοιο τρόπο, ώστε τα καταπιεσμένα να συμμετέχουν στο ίδιο σύστημα που καταλήγει να τα καταπιέζει.

Αυτή είναι και η ουσία της καπιταλιστικής αφομοίωσης, η μετατροπή του περιθωριακού σε εμπόρευμα. Και το μέχρι πρότινος περιθωριακό αντικαθίσταται από έναν νέο εσωτερικό εχθρό. Κανένα κράτος προστάτης και κανένας νόμος δε πρόκειται να ενδιαφερθεί για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των καταπιεσμένων. Ειδικότερα, για το ελληνικό κράτος δεν έχουμε ψευδαίσθηση ότι προάγει φεμινισμό και νοιάζεται για την ασφάλειά μας, αφού είναι το ίδιο που κάνει πογκρόμ σε σεξεργάτριες, που αποκλείει τα τρανς άτομα από βασικά κοινωνικά αγαθά όπως υγεία, χαρτιά, στέγη, που συνεργάζεται με τη μαφία και συντηρεί κυκλώματα σωματεμπορίας. Η άρρηκτη σχέση κράτους-παρακράτους διαφαίνεται άλλωστε στην υπόθεση της Greek Mafia και στον πρωτεύοντα ρόλο της στο κύκλωμα trafficking στον Κολωνό και την Ηλιούπολη. Δεν πρόκειται, φυσικά, για έναν μηχανισμό που ξέφυγε μέσα στο σκοτάδι της μαφίας και της καπιταλιστικής αγοράς, αλλά ακριβώς για την πραγματική όψη του πώς το κεφάλαιο ρέει πάνω στα σώματά μας. Μπάτσοι, δικαστές, δημοσιογράφοι και το συνάφι τους φροντίζουν καλά, να συντηρούν και να συμμετέχουν στην αδιάκοπη λούπα της κακοποίησης. Από τις οδηγίες για το πώς οι γυναικοκτόνοι "μπορούν να πέσουν στα μαλακά" στα κανάλια, τους βιασμούς μέσα στα αστυνομικά τμήματα, μέχρι τις εκδικητικές απελάσεις των μεταναστριών που κατήγγειλαν του βιαστές τους η κανονικότητα που προσπαθούν να μας επιβάλλουν είναι ξεκάθαρη: πειθάρχηση και σιωπή.

Καμία ροζ ατζέντα δε θα σας ξεπλύνει Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Όσο το ελληνικό κράτος προσπαθεί, ανά περιπτώσεις, να πλασάρει αυτή τη φιλοφεμινιστική βιτρίνα προκειμένου να μας κατευνάσει και να μας πείσει για τους αγαθούς σκοπούς του, διεξάγει πόλεμο στο εξωτερικό του και συμμετέχει ενεργά στους διακρατικούς ανταγωνισμούς. Και σε όλα αυτά απαιτεί και τη δική μας συμμετοχή και συναίνεση.

Η Δύση ακολουθεί μια συγκεκριμένη πολιτική που αποσκοπεί στην ωραιοποίηση των πολεμικών-γενοκτονικών της τακτικών, αναπαράγοντας το πάλαι ποτέ αφήγημα του διπόλου πολιτισμένων-βάρβαρων. Παρουσιάζουν, δηλαδή, την αντίπερα όχθη ως επίγεια κόλαση για «ευάλωτες κοινωνικές ομάδες» όπως οι γυναίκες και τα queer άτομα, ενώ παράλληλα το Ισραήλ και οι σύμμαχοί του χρησιμοποιούν τους προπαγανδιστικούς τους μηχανισμούς για να πλάσουν μια ειδυλλιακή εικόνα ζωής όσον αφορά αυτή τη μερίδα κόσμου. Διατρανώνεται ότι στο Τελ Αβίβ γίνονται κάθε χρόνο εορτασμοί για το pride (παρόλο που ο ομόφυλος γάμος δεν είναι καν νόμιμος), το ότι έτσι γενικά και αόριστα «οι γυναίκες εκεί έχουν δικαιώματα» σε βαθμό που μέχρι και αυτές συμμετέχουν στις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις! Ακολουθώντας το μοντέλο των γυναικών του IDF, η εθελοντική στράτευση των θυληκοτήτων και η ένταξή τους στην πολεμική μηχανή της Ελλάδας (βλ. Δένδιας) παρουσιάζεται ως πράξη απελευθερωτική.

Το ίδιο αφήγημα περί "πολιτισμένων" και "βάρβαρων" κοινωνωνιών ξεδιπλώθηκε και μετά την βίαιη σύλληψη και απαγωγή της Ιρανής φοιτήτριας Ahoo Daryaei, η οποία διαμαρτηρήθηκε για τον νόμο περί χιτζάμπ. Στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνωμής η χειραφετική της πράξη νοηματοδοτήθηκε ως ψυχωτικό επεισόδιο με σκοπό την αποσιώπηση του δικού της λόγου και την αποπολιτικοποίηση του γεγονότος, ενώ παράλληλα ένας ισλαμοφοβικός οχετός ήταν προετοιμασμένος να χρησιμοποιηθεί για την κανονικοποίηση, στις συνειδήσεις των "πολιτισμένων ευρωπαίων", των πολεμικών συρράξεων στην Μέση Ανατολή.

Βία στη βία της πατριαρχίας

Όταν έρχεται η ώρα που οι θυληκότητες υπερασπίζονται τον εαυτό τους, τότε βρίσκουνε τους κρατικούς μηχανισμούς απέναντί τους. Θυμόμαστε τον Ιούνιο του 2016 την Π. από την Κόρινθο που στη προσπάθειά της να αμυνθεί, μαχαίρωσε θανάσιμα έναν 46χρονο επίδοξο βιαστή. Η Π. καταδικάστηκε απ'τη δικαιοσύνη σε 15 χρόνια κάθειρξης. Το 2005 σε μία κοινότητα της Ισπανίας μία γυναίκα λούζει με βενζίνη και καίει ζωντανό τον 62χρονο βιαστή της 13χρονης κόρης της. Ο βιαστής, την είχε συναντήσει τυχαία μετά την αποφυλάκισή του και είχε το θράσος να τη ρωτήσει "τί κάνουν οι κόρες της".

Μέσα σε αυτόν τον οχετό βίας, καταπίεσης κι εκμετάλλευσης η βία στη βία τους είναι πολλές φορές μονόδρομος, κι άλλες τόσες συνειδητή επιλογή ώστε ο φόβος να αλλάξει πλευρά. Ξέρουμε πολύ καλά πως χαλάει την εικόνα της γυναίκας που θα θέλανε. Ξέρουμε πολύ καλά πως η "φορεσιά" μας πάντα πρέπει να είναι πρόσχαρη, γλυκιά κι ευχάριστη και πως στη βία τους θέλουνε να σκύβουμε το κεφάλι και να υπάρχουμε ήσυχες. Ήρθε ο καιρός αυτή η ησυχία να σπάσει και την θέση της να πάρουν εκκωφαντικές κραυγές. Οι αγώνες των προηγούμενων αιώνων ζούνε μέσα μας, για κάθε θυληκότητα που αντιστάθηκε και για όλες αυτές που μάχονται με όλα τα μέσα, στεκόμαστε στο πλάι τους και υπερασπιζόμαστε την ύπαρξή μας μέχρι τη διάλυση του υπάρχον.

"...Όμως ποτέ δε θα μπορέσετε να απαγορεύετε να γελάσουν ειρωνικά μπρος στις ηλίθιες φάτσες σας, για τη μεγάλη βλακεία σας. Την αιώνια βλακεία που δέρνει κάθε δολοφόνο. Βαρύς σαν το βουνό είναι ο θάνατος. Εκατομμύρια χέρια γυναικών σηκώνουν αυτό το βουνό και τώρα θα δώσουν μια να το γκρεμίσουν μοναχές τους. Με ένα ανατριχιαστικό χαμόγελο."

-Απόσπασμα από το θεατρικό έργο της Φράνκο Ράμε και του Ντάριο Φο, βασισμένο στο κείμενο της Ουρλίκε Μάινχοφ "επιστολή από τη νεκρή πτέρυγα"

ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΕΧΤΟΥΜΕ ΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΦΙΑ Η ΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ

(ΠΑΙΔΟ)ΒΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΕΜΠΟΡΙΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ

ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

ΑΠΟ ΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΤΕΧΕΡΑΝΗ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

ΠΟΡΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ, 18:30, ΚΑΜΑΡΑ

*Συγκροτούμε κοινό μπλοκ με τις Rabbia Viola και Witches fight back

Μαρμάγκα, αντιπατριαρχική ομάδα

marmexagka@tutexanota.coexm

marmagka.blackblogs.org

Για την 25 Νοέμβρη, Ημέρα για την Εξάλειψη της Έμφυλης Βίας

Ο φετινός Νοέμβρης ξεκινά με δύο γυναικοκτονίες εντός του ελλαδικού χώρου, με τον συνολικό αριθμό των γυναικοκτονιών για το 2024 να φτάνει
πλέον τις 12. Μια τέτοια ημέρα, δεν μπορεί παρά να μας βρει στον δρόμο, όχι επειδή οι παγκόσμιες ημέρες σημαίνουν κάτι ιδιαίτερο για μας, αλλά επειδή από τη δεκαετία του '80, που οι τότε γυναικείες οργανώσεις την είχαν καθιερώσει άτυπα εις μνήμην των αδελφών Mirabal, διαφορετικά Las Mariposas (οι πεταλούδες), δεν σταματήσαμε να θρηνούμε αδερφές μας. Οι αδερφές Mirabal πολέμησαν ενάντια στο δομινικανό δικτατορικό καθεστώς του Τρουχίγιο και γι' αυτό συνελήφθησαν, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου. Μετά τη δολοφονία τους κηρύχτηκαν «σύμβολα της λαϊκής και φεμινιστικής αντίστασης».

Στην Ελλάδα, μόνο τα τελευταία 4 χρόνια έχουν διαπραχθεί πάνω από 80 γυναικοκτονίες, θηλυκότητες και τρανς άτομα όλων των ηλικιών είναι θύματα μιας βαθιά ανδροκρατούμενης και πατριαρχικής κοινωνίας, με τα κορμιά και τις ψυχές τους να υπόκεινται σε μια συνεχή βία, ένα καθεστώς (α)ορατής απειλής.

Αρχικά, ο ιστός που πλέκουν δικαστήρια-αστυνομία-ΜΜΕ δεν λειτουργεί για να προστατέψει κανένα μας. Οι καταγγελίες για κακοποιήσεις καταλήγουν στα συρτάρια αρχείων των δικαστικών αρχών, ενώ οι θύτες δέχονται μόνο μια επίπληξη χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει κάποια κρατική αρχή την αναμόρφωση τους και την προστασία των επιζώντων. Οι θηλυκότητες που απευθύνονται σε τοπικά αστυνομικά τμήματα για προστασία δική τους από τους θύτες, αλλά και για καταγγελία
των ίδιων των θυτών τους, δεν βρίσκουν καμία απολύτως στήριξη. Αντιθέτως έρχονται αντιμέτωπες με την απαξίωση, τη δυσπιστία και ο επανατραυματισμός τους είναι δεδομένος.

Τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα όταν τα άτομα που υφίστανται κακοποίηση, υφίστανται κι άλλες καταπιέσεις πέρα από τις έμφυλες, όπως οι μετανάστριες, οι τοξικοεξαρτημένες, οι φτωχές, οι κρατούμενες, οι σεξεργάτριες, τα θύματα trafficking κ.α. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν αναδεικνύονται καν οι ιστορίες τους, ενώ ακόμα κι αν ακουστούν έρχονται αντιμέτωπες/α με έντονη καχυποψία, ενώ συχνά η δεινή τους θέση τις/τα αναγκάζει να μένουν με τους καταπιεστές τους. Οι
αναπαραστάσεις των περιστατικών έμφυλης βίας στα ΜΜΕ πάλι, γίνονται με εξαιρετικά προβληματικό τρόπο, χαρακτηρίζοντας τα τις περισσότερες φορές, ως οικογενειακές τραγωδίες, με τους δράστες να αποκαλούνται «τέρατα», καλλιεργώντας την αίσθηση πως η ίδια τους η ύπαρξη αποτελεί μια εξαίρεση στην κατά τα άλλα ομαλή λειτουργία του κοινωνικού συνόλου. Επιπλέον η ψυχιατρικοποίηση και παθολογικοποίηση της βίας που ασκούν οι κακοποιητές, κυριαρχεί στον δημόσιο λόγο, ως ένα άλλο εργαλείο βέβαια, εκρίζωσης των κοινωνικών ερεισμάτων της έμφυλης βίας.

Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για την υποκρισία του κράτους και των μηχανισμών του, που σε κάθε ευκαιρία ξεπλένει παιδοβιαστές, μαστροπούς, γυναικοκτόνους με δηλώσεις υπουργών, μπάτσων τηλεπερσόνων και ξεπουλημένων «δημοσιογράφων». Με εισαγγελείς που θεωρούν ότι ένα 12χρονο παιδί μπορεί να συναινέσει σε σεξουαλικές πράξεις. Με δικαστικούς που διώκουν θύματα trafficking. Με μπάτσους που δολοφονούν ρομά και μετανάστ(ρι)ες, που διώχνουν θύματα έμφυλης βίας από τα τμήματα και διατρανώνουν ότι συντελούν ενεργά στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, επειδή έφτιαξαν …το panic button.

Θα μπορούσαμε να πούμε πάρα πολλά για το ότι υπάρχει πληθώρα μπάτσων και περιπολικών πάντα σε πλήρη ετοιμότητα ώστε να καταστείλουν οποιονδήποτε αγώνα και διεκδίκηση αλλά θρηνήσαμε μια αδερφή μας στο κατώφλι του τμήματος τους, στο οποίο είχε απευθυνθεί για βοήθεια... Πώς κάθε μήνα βλέπουμε να αγοράζονται κατά χιλιάδες τα περιπολικά , να γίνονται εκατοντάδες προσλήψεις μπάτσων, ενώ δεν υπάρχει καμία πρόνοια για ύπαρξη δομών που να προστατεύουν θύματα έμφυλης βίας, πόσο μάλλον να δουλεύουν σε μία κατεύθυνση πρόληψής αυτής. Η υλική στήριξη των θηλυκοτήτων που έχουν βιώσει κακοποίηση είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Δεν υπάρχουν δομές που να περιλαμβάνουν ξενώνες φιλοξενίας, συμβουλευτικά κέντρα, τόσο για τις ίδιες/ τα ίδια όσο και για τα παιδιά τους, αλλά και καμία πρόνοια για την ένταξη της κάθε επιζήσασας στην αγορά εργασίας ή την οικονομική τους στήριξη.

Να σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι την οργή μας για τα παραπάνω, δεν την συνοδεύει η έκπληξη. Δεν μας εκπλήσσει το γεγονός πως κρατικοί θεσμοί εντείνουν την απειλή αντί να την εξαλείφουν, καθώς αφετηριακά δημιουργήθηκαν για να αποτελούν τους κύριους οχυρωτικούς μηχανισμούς του κράτους από οποιεσδήποτε «εξωγενείς ταραχές», με κάθε κόστος.

Πίσω από κάθε περιστατικό έμφυλης βίας εντοπίζουμε τις ίδιες παθογένειες. Οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις εδραζόμενες και σε έναν φυσικοποιημένο έμφυλο καταμερισμό συναισθημάτων καλά κρατούν (η τρυφερότητα και η φροντιστικότητα αποδίδονται στη γυναικεία φύση, με τη σκληράδα την αυστηρότητα και τον ορθολογικό τρόπο σκέψης να αποτελούν ανδρικά χαρακτηριστικά). Οι θηλυκότητες συνεχίζουν να νοούνται ως κτήματα των πατεράδων και έπειτα των ερωτικών τους συντρόφων, των οποίων η ζήλια συχνά παρουσιάζεται ως δεδομένη και ταυτόσημη του ενδιαφέροντος και της αγάπης. Η απιστία αναδεικνύεται ως η κυρίαρχη ατίμωση, το κυρίαρχο πλήγμα του ανδρισμού τους, τον οποίο οφείλουν να υπερασπίζονται με κάθε δυνατό τρόπο, μην διστάζοντας να τον επιβάλουν με τη βία. Τα στενά όρια των ετεροκανονικών και δυαδικών αντιλήψεων για το φύλο και τη σεξουαλικότητα, δεν μας χωρούν και αναγνωρίζουμε ότι δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά μονάχα ασφυκτικές κατασκευές που εξυπηρετούν την παγίωση της εξουσίας και των κοινωνικών ιεραρχιών.

Δεν ξεχνάμε κανένα θύμα έμφυλης βίας, γι' αυτό και την 25η Νοέμβρη θα είμαστε στον δρόμο, με όπλο την αλληλεγγύη, από την Ελλάδα μέχρι την Παλαιστίνη, η μια δίπλα στο άλλο να δηλώσουμε την εναντίωση μας σε πατριαρχία, κράτος, καπιταλισμό και οποιαδήποτε εξουσία καταδυναστεύει τις ζωές μας.

ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ!
Συλλογικότητα για τον ελευθεριακό φεμινισμό Rabia Viola

*Συγκροτούμε κοινό μπλοκ με την Αντίπατριαρχική ομάδα Μαρμάγκα και τις Witches Fight Back.

rabbiaviola.blackblogs.org

elfeexm@espiv.exnet

ΚΑΜΙΑ ΑΔΕΡΦΗ ΜΑΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ
ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΕΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

Επειδή δεν αντέχουμε να μετράμε δολοφονημένες γυναίκες και θηλυκότητες, να γράφουμε τα ονόματά τους σε πανό ή να τα κλείνουμε σε τραγούδι,

Επειδή μας είναι αποκρουστικός ένας κόσμος όπου μας κακοποιούν και μας βιάζουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι,

Επειδή δεν θέλουμε να αποδεικνύουμε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα ότι είμαστε γενναίες όταν πρέπει να διασχίσουμε έναν δρόμο, όταν πάμε στο σχολείο, τις σχολές, στη δουλειά μας ή όταν βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε,

Επειδή πολλές, πάρα πολλές από εμάς δεν τολμούμε καν να καταγγείλουμε τον βιασμό μας, και όταν κάποτε βρίσκουμε το θάρρος να το κάνουμε, μας αναγκάζουν να τον ξαναζήσουμε μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τα ανακριτικά γραφεία και τις δικαστικές αίθουσες,

Επειδή μας εξοργίζει να ακούμε το γνωστό δικηγόρο-σίχαμα να παρουσιάζει βιασμούς ως «εκπλήρωση φαντασιώσεων», όπως στην περίπτωση της 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας,

Επειδή δεν μας κάνει πια εντύπωση ότι, όταν τα κυκλώματα trafficking αποκαλύπτονται, τα ΜΜΕ σπεύδουν να εκθέσουν τα επιζώντα και να ξεπλύνουν τους διακινητές,

Επειδή μας φαίνεται αδιανόητο ότι, όταν ο παιδοβιαστής φτάνει στο δικαστήριο, η αστική δικαιοσύνη φορτώνει κατηγορίες στη μητέρα του παιδιού, ώστε να κάνει την ποινή του πιο ευνοϊκή,

Επειδή βλέπουμε την ίδια αστική δικαιοσύνη να καθυστερεί την καταδίκη του (παιδο)βιαστή Λιγνάδη και τελικά να τον αφήνει ελεύθερο,

Επειδή είμαστε αυτές που θα μας ρωτήσουν επίμονα γιατί φορούσαμε εκείνο ή το άλλο (εσω)ρούχο και πόσο ακάλυπτο δέρμα άφηνε, πόσο αλκοόλ είχαμε καταναλώσει, γιατί καλέσαμε κάποιον σπίτι μας, γιατί πήγαμε στο πάρτι,

Επειδή θα κάνουν όλες αυτές τις ερωτήσεις σε εμάς και όχι σε αυτόν, ποτέ σε αυτόν που μας παρενόχλησε, βίασε, χτύπησε, εκβίασε,

Επειδή, αν είσαι τρανς, μετανάστρια, ντραγκ κουίν κινδυνεύεις να βρεθείς άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά σου,

Επειδή, για να καταφέρουμε να βρούμε δουλειά, πέφτουμε πάνω σε αγγελίες που ζητούν «κοπέλα, εμφανίσιμη», καλούμαστε να ανεχτούμε απλήρωτα δοκιμαστικά και να παρουσιάσουμε δεκαετές πλάνο της προσωπικής μας ζωής, αν έχουμε σκοπό να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά,

Επειδή, όταν καταφέρνουμε να βρούμε δουλειά, αμειβόμαστε λιγότερο από τους άντρες συναδέλφους μας και είμαστε οι πρώτες στις οποίες θα επιτεθούν λεκτικά, θα μας υποτιμήσουν, θα μας προσβάλλουν, θα γελάσουν με σεξιστικά αστειάκια, θα μας παρενοχλήσουν,

Επειδή αρνούμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που καθημερινά αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε καινούριες λέξεις για να περιγράψουν τη βία που δεχόμαστε: stalking, revenge porn, slut shaming, victim blaming, stealthing,

Επειδή έχουμε βαρεθεί να ορίζουν το σώμα μας νομοθέτες, εργοδότες και παπάδες,

Επειδή οι συντρόφισσές μας -μετανάστριες και προσφύγισσες- κλείνονται μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιάζονται, πεθαίνουν αβοήθητες, πνίγονται ή επαναπροωθούνται,

Επειδή λεσβίες, μπάι, τρανς γυναίκες και θηλυκότητες καλούνται καθημερινά να ζήσουν με τις καταπιέσεις που κυβερνήσεις και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν εγγράψει πάνω στο σώμα τους,

Επειδή γυναίκες, που -αμυνόμενες- αντιστάθηκαν στη βία, οδηγήθηκαν στις φυλακές,

Επειδή γυναίκες κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές βιώνουν καθημερινά εξευτελισμούς και ταπεινώσεις,

Επειδή νιώθουμε συντρόφισσές μας όσες πλημμυρίζουν τους δρόμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όσες μάχονται στον ένοπλο αγώνα για την ελευθερία στη Μέση Ανατολή, όσες κατεβαίνουν με τα πράσινα μαντίλια στη Λατινική Αμερική, όσες εξεγείρονται στο Ιράν απέναντι στην κρατική καταστολή ή όσες καλούνται στις ΗΠΑ να δώσουν τη μάχη για το δικαίωμά τους στην άμβλωση, για το δικαίωμά τους να έχουν αυτές λόγο για το ίδιο το σώμα τους,

Επειδή δεν μας πείθει η ρητορική περί προοδευτισμού του Ισραήλ, ενός κράτους-ροζ πλυντηρίου, που διαπράττει τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης,

Επειδή αυτό το κράτος-δολοφόνος εκτελεί αμάχους, βασανίζει και βιάζει κρατούμενες/ους Παλαιστίνιες/ους,

Επειδή οι Παλαιστίνιες αδερφές μας μετά από κάθε βομβαρδισμό πρέπει να μαζεύουν τα παιδιά τους σε κομμάτια,

Επειδή γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ουσιαστικά με πολιτικές-τσιρότο, όπως επετειακές «φεμινιστικές» καμπάνιες, ποσόστωση σε κόμματα και ομάδες γυναικών σε πολυεθνικές εταιρείες,

Επειδή βλέπουμε κάθε μέρα να γινόμαστε φτωχότερες και η φτώχεια είναι μια από τις μεγαλύτερες και σκληρότερες μορφές βίας,

Επειδή το πρόβλημα δεν λύνεται με panic buttons και υποστελεχωμένες δομές για επιζώσες,

Επειδή "το περιπολικό δεν είναι ταξί",

Επειδή έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα κι έχουμε δώσει σκληρές μάχες ως φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα για το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να το αμφισβητήσει ή να μας το στερήσει, με καμπάνιες για το "αγέννητο παιδί", με κηρύγματα στις εκκλησίες και νομοθετήματα με το ρολόι της Ιστορίας σταματημένο δεκαετίες πίσω,

Επειδή τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας παραχωρήθηκε και όλα τα δικαιώματα έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών και

Επειδή το μόνο που έχουμε είναι η μία την άλλη

στις 25 Νοέμβρη είμαστε στους δρόμους

*Συγκροτούμε κοινό μπλόκ με την αντιπατριαρχική ομάδα Μαρμάγκα και την Rabia Viola

Witches Fight Back

witcexhes_fighext_back@rexiseup.neext

witchesfightback.noblogs.org

25η Νοέμβρη ημέρα αγώνα & μνήμης
Πορεία: Δευτέρα 25/11, 18:30, Καμάρα

"Στη Ζούγκλα του Άνω Παναμά οι ομορφότερες πεταλούδες γλιτώνουν επιδεικνύοντας τα φτερά τους. Τα απλώνουν, μαύρα με κόκκινες ή κίτρινες πινελιές, και πετούν από λουλούδι σε λουλούδι δίχως την παραμικρή έγνοια. Μετά από χιλιάδων ετών εμπειρία, οι εχθροί τους έμαθαν ότι οι συγκεκριμένες πεταλούδες διαθέτουν δηλητήριο. Οι αράχνες, οι σφήκες, οι σαύρες, οι μύγες και οι νυχτερίδες κοιτούν από μακριά σε ασφαλή απόσταση.

Στις 25 Νοεμβρίου 1960 τρεις αντικαθεστωτικές της δικτατορίας του στρατηγού Τρουχίγιο ξυλοκοπήθηκαν και ρίχτηκαν σε κάποια χαράδρα της Δομινικανής Δημοκρατίας. Ήταν οι αδερφές Μιραμπάλ. Επειδή ήταν όμορφες, τις αποκαλούσαν πεταλούδες.[...]"
(E.Galeano , Γυναίκες, 25 Νοέμβρη)

Το 1981 γυναικείες οργανώσεις, καθιέρωσαν την 25η Νοέμβρη ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών για να αναδείξουν ένα πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία οι οποίες δολοφονήθηκαν με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου 1960. Στη συνέχεια η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή της στις 17 Δεκεμβρίου 1999, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου η κοινωνική βία συνολικά αλλά και η βία κατά των γυναικών συγκεκριμένα έχει αυξηθεί τρομακτικά. Το κρατικό και καπιταλιστικό σύστημα εντείνει όλο και περισσότερο την επίθεσή του στη κοινωνική βάση σε όλα τα πεδία της καθημερινότητας παράλληλα με την πλήρη απαξίωση της ανθρώπινης ζωή. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες γυναικοκτονιών και περιστατικών έμφυλης βίας με πιο πρόσφατο παράδειγμα την δολοφονία της 43χρονης Δώρας, μητέρα τριών παιδιών στο Αγρίνιο από τον σύζηγό της ενώ λίγες μέρες πριν, άφησε και την τελευταία της πνοή η Γαρυφαλία η οποία νοσηλευόταν μετά από τον άγριο ξυλοδαρμό από τον σύντροφό της. Για το 2024 έχουμε σύνολό 13 γυναικοκτονίες καταγεγραμένες. Δεν έχουμε αυταπάτες , τα περιστατικά αυτά δεν είναι "τυχαία" ούτε μεμονομένα αλλά αποτελούν την πιο ακραία μορφή της έμφυλης βίας μια βία που αναπαράγεται και συντηρείται καθημερινά από το κράτος και τους θεσμούς του. Αυτό αποδεικνύουν οι τραγικές υποθέσεις που αφορούν παιδική και γυναικεία κακοποίησης και βιασμούς, συγκάληψη κυκλωμάτων trafficking, όπως οι υποθέσεις της 12χρονης στον Κολωνό και της Ε. στην Ηλιούπολη, οι οποίες είναι ακόμη ανοιχτές και τρέχουν έναν δικαστικό αγώνα με την βοήθεια αλληλέγγυου κόσμου και κυκλωμάτων παιδικής πορνογραφίας, οι δεκάδες καταγγελίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις μέσα σε αστυνομικά τμήματα και σε εργασιακούς χώρους αλλά και οι καθημερινές κακοποιήσεις μεταναστριών που αποσιωπούνται.

Σε διεθνές επίπεδο δεν μπορούμε να μην έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο στον πόλεμο και την βία που υφίστανται οι γυναίκες στην Παλαιστίνη. Η συνεχιζόμενη βία που υφίστανται οι Παλαιστίνιες γυναίκες και τα παιδιά εξακολουθεί να παραβλέπεται απόλυτα. Ο αδιάκοπος πόλεμος στη Γάζα έχει επηρεάσει τις ήδη υπάρχουσες απειλές που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες, αυξάνοντας φυσικά την εκμετάλλευση τον κίνδυνο σεξουαλικής και έμφυλης βίας και αναγκαστικών γάμων. Οι γυναίκες που βρίσκονται στους καταυλισμούς συχνά αντιμετωπίζουν παρενόχληση και κακοποίηση σε καταφύγια με υπεράριθμο πληθυσμό. Η πρόσβαση σε ασφαλείς χώρους και υποστήριξη για τις γυναίκες που βιώνουν σεξουαλική και έμφυλη βία είναι σχεδόν ανύπαρκτη λόγω των επανειλημμένων αναγκαστικών μετακινήσεων, της έλλειψης χρηματοδότησης και προβλημάτων επικοινωνίας. Η κατάσταση της μητρικής υγειονομικής περίθαλψης και φροντίδας έχει επίσης επιδεινωθεί, με ελάχιστη έως καθόλου ιατρική υποστήριξη ενώ η πρόσβαση σε επαρκή σεξουαλική και αναπαραγωγική υγειονομική περίθαλψη και φροντίδα είναι σχεδόν αδύνατη στη Γάζα.

Για εμάς η έμφυλη βία ως μια από τις χειρότερες εκφάνσεις της πατριαρχίας δεν είναι ανεξάρτητη από το κοινωνικο και οικονομικό σύστημα. Ένα σύστημα που γεννά πολέμους , φτώχεια και εκμετάλλευση. Απέναντι σε ένα κοινωνικό πλαίσιο όπου καταρρέει κάθε μορφή ανθρωπιάς εμείς προτάσουμε την οργάνωση, τη συλλογικοποίηση και την αλληλεγγύη. Ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την οικοδόμηση ενός νέου κόσμου και μιας νέας κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας.
Έμφυλη βία θα υπάρχει όσο υπάρχει καπιταλισμός και πατριαρχία

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ Ε., ΤΗΝ 12χρονη ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΛΟΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Οργάνωση & Αγώνας
ΓΙΑ ΤΗ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Libertatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό

Στηρίζουμε τα καλέσματα για την διαδήλωση της 25ης Νοέμβρη στην κάμαρα στις 18:

25 Νοέμβρη - Ημέρα αντίστασης και αγώνα

25 Νοέμβρη του 1960 το καθεστώς της Δομινικανής Δημοκρατίας καταδεικνύει έκδηλα τις προθέσεις του συστήματος απέναντι στις αντιστεκόμενες γυναίκες, όταν οι αδερφές Μιραμπάλ βασανίζονται, ξυλοκοπούνται και δολοφονούνται κτηνωδώς από τον τότε δικτάτορα Ραφαέλ Τρουχίγιο. Οι γυναίκες αυτές αποτέλεσαν ορόσημο του αγώνα για την γυναικεία χειραφέτηση και εκ τότε η 25η Νοέμβρη έχει θεσπιστεί παγκοσμίως ως η μέρα ενάντια στην έμβυλη βία. Η θεσμική κατοχύρωση της εν λόγω ημέρας - εις μνήμην αιματηρών αγώνων - δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένα επίπλασμα του κράτους για την συγκάλυψη των ίδιων του των παθογενειών. Επ' ουδενί δεν θα μπορέσει ο αγώνας για την γυναικεία χειραφέτηση να εκκινηθεί εντός του συστημικού κλοιού, παρά μόνο έξω και πέρα από αυτόν.

Αλλά η αληθινή χειραφέτηση δεν ξεκινά ούτε στις κάλπες ούτε στα δικαστήρια. Ξεκινά στην ψυχή της γυναίκας

Το ίδιο το κρατικό- καπιταλιστικό σύστημα δομείται πάνω στην αντίληψη του "διαίρει και βασίλευε" και κατ' αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνεται η διαίρεση των ανθρώπων σε φυλές, σε στρατόπεδα, σε γυναίκες και άνδρες, σε πλούσιους και φτωχούς, σε εξουσιαστές και καταπιεσμένους και ούτε ο καθεξής. Η διχοτόμηση της κοινωνίας αποτελεί πάγια τακτική του κράτους και σε αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει η πατριαρχία -ως παρακλάδι και αναπόσπαστο ιδεολόγημα του συστήματος- στρέφοντας τον έναν απέναντι στην άλλη και τροφοδοτώντας τις έμφυλες διακρίσεις. Το κυρίαρχο σύστημα θερίζει απλόχερα μια μορφή εξουσίας - την πατριαρχία - σε ολάκερη την ανθρωπότητα, επιτρέποντας σε εν δυνάμει δράστες να ασκήσουν την δύναμή τους πάνω στο σώμα της γυναίκας, της αδερφής ή της κόρης τους. Κράτος και πατριαρχία αποτελούν επομένως δύο έννοιες αλληλένδετες - η διαιώνιση της μιας θα συντελέσει στην διαιώνιση της άλλης. Ή και αντίστροφα: η συντριβή της μιας θα φέρει την συντριβή της άλλης.

Δεν δύναται να αποθέσουμε ελπίδες σε φερέφωνα της εξουσίας όταν πασχίζουν να θεωρηθούν χείρα σωτηρίας για τα θύματα που βιώνουν την έμφυλη καταπίεση. Κράτος και κεφάλαιο οπλίζουν το χέρι βιαστών και δολοφόνων- αποσιωπώντας, ξεπλένοντας και συναινώντας στα ειδεχθή εγκλήματα τους. Βιώνουμε μια συνθήκη όπου οι δράστες σουλατσάρουν ανενόχλητοι, γαλουχούνται, δικαιολογούνται και προστατεύονται από ένα ολόκληρο σύστημα. Παράλληλα η αστική δικαιοσύνη ως εργαλείο του κρατικού μηχανισμού αποφασίζει κατά το δοκούν τις προβλεπόμενες ποινές για τους ασκητές της έμφυλης βίας και τα ΜΜΕ σε αγαστή συνεργασία με την κρατική ατζέντα πασχίζουν μανιωδώς να αποκρύψουν το βάρβαρο πρόσωπο του πατριαρχικού συστήματος από την δημόσια σφαίρα.

Από την γυναικοκτονία της Κυριακής Γρίβα έξω από το ΑΤ Αγίων Αναργύρων και της Όλγας στο Αγρίνιο μέχρι την Ιρανή μαθήτρια που αυτοκτόνησε ύστερα από τις απειλές του διευθυντή της. Από τα χιλιάδες κυκλώματα trafficking, την υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό και της Ε. από την Ηλιούπολη, μέχρι το κύκλωμα σωματεμπορίας που διακινούσε γυναίκες από την Κολωμβία έχοντας την πλήρη κρατική συγκάλυψη. Από την κοπέλα στη Μυτιλήνη που κατήγγειλε τον βιασμό της μέχρι της Ιρανή φοιτήτρια που έβγαλε τα ρούχα της στο προαύλιο του πανεπιστημίου ως ένδειξη αντίστασης απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία και ύστερα βασανίστηκε και κλείστηκε σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Από τους αγώνες που δίνονται κατά της υποχρεωτικής ενδυμασίας του χιτζαμπ, μέχρι τις διαμαρτυρίες γυναικών στις ΗΠΑ ενάντια στην αμφισβήτηση του δικαιώματος της άμβλωσης. Σιωπηρές γυναικοκτονίες ανά τον κόσμο, ονόματα γυναικών που δεν ακούγονται ποτέ στον δημόσιο διάλογο. Βιασμοί και ξυλοδαρμοί στα σύνορα, σε στρατόπεδα, πίσω από τα σίδερα φυλακών. Γυναίκες εν καιρώ πολέμου που εξευτελίζονται και χάνουν την ζωή τους ως ένδειξη υποδούλωσης στην πολεμική μηχανή του συστήματος. Όλα τα παραδείγματα έχουν ως κοινό παρονομαστή την πατριαρχία και έτσι το αίμα χιλιάδων αδερφών μας -ανώνυμων ή μη - ανά τον κόσμο θυσιάζεται στο βωμό της εξουσίας.

Η έμφυλη βία είναι συστημική βία και η συντριβή της πατριαρχίας μπορεί να επέλθει μονάχα με την παράλληλη κατεδάφιση κράτους και κεφαλαίου. Όσο λοιπόν οι επαΐοντες της εξουσίας θα εκδηλώνουν την προσχηματική ευαισθησία τους για την εξάλειψη των έμφυλων διακρίσεων, εμείς στεκόμαστε αλληλέγγυα και έμπρακτα στο πλευρό των εκατοντάδων γυναικών που πασχίζουν να σπάσουν την σιωπή, να απελευθερωθούν από τα δεσμά της καταπίεσης και να αρνηθούν το ρόλο του θύματος. Ο αναρχικός αγώνας είναι αγώνας με προορισμό την συντριβή κάθε λογής εξουσίας και όραμα την δόμηση ενός κόσμου ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας, όπου κανένας άνθρωπος δεν θα βρίσκεται πια μόνος στα χέρια του κράτους. Μέσα από την συλλογική οργάνωση συναντιόμαστε με όλες τις εξεγερμένες αυτού του κόσμου και υψώνουμε γροθιά φωνάζοντας πως καμία δολοφονία και καμία κακοποίηση δεν θα μείνει αναπάντητη.

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Η εμφυλη βία είναι καθεστώς όσο υπάρχει κράτος και καπιταλισμός

Η εμφυλη βία είναι θεσμική trafficking στρατόπεδα και παιδοβιασμοι

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Στηρίζουμε τα καλέσματα στην κάμαρα στις 18:30 για την 25η Νοέμβρη

Την Παρασκευή 22/11 το πανεπιστήμιο διοργάνωσε εκδήλωση γύρω από το ζήτημα της έμφυλης βίας προσκαλώντας αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ.

Σε μια πραγματικότητα όπου γυναίκες δολοφονούνται έξω τα Α.Τ, όπως στην περίπτωση στους Αγίους Αναργύρους μιας και "το περιπολικό δεν είναι ταξί", όπου υψηλόβαθμα στελέχη της ΕΛ.ΑΣ. συνεχώς βρίσκονται εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις κυκλωμάτων trafficking και παιδοβιασμών, το πανεπιστήμιο επιλέγει να καλέσει ως ομιλητές σε μια τέτοια εκδήλωση μέρος-εκπροσώπους της συστημικής βίας και εξουσίας που υφίστανται οι γυναίκες στο σήμερα.
Για αυτούς τους λόγους επιλέξαμε μαζί με άλλους/ες συντρόφους/ισσες να παρέμβουμε στην εκδήλωση κάνοντας εμφανές πως οι δολοφόνοι και οι βιαστές δεν έχουν καμία θέση στην σχολή μας.

Η 25η Νοέμβρη έχει καθιερωθεί από τον ΟΗΕ ως ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των
γυναικών. Η μέρα όμως αυτή για εμάς δεν αποτελεί απλά μια ακόμα παγκόσμια ημέρα ούτε
πιστεύουμε πως η καθιέρωση της αλλάζει την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά οι
γυναίκες μέσα στο πατριαρχικό και εξουσιαστικό σύστημα που ζουν. Είναι λοιπόν φανερό
πως το κρατικοκαπιταλιστικό σύστημα που κάνει καθημερινά ολοένα και πιο έντονη την
επίθεση του στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι το ίδιο σύστημα που επιτίθεται και στις γυναίκες
πράγμα που δείχνει την σύνδεση της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας με την συστημική βία
και την κρατική βαρβαρότητα. Το ίδιο κράτος που ''νοιάζεται'' για την εξάλειψη της έμφυλης
βίας είναι αυτό που προστατεύει, δικαιολογεί και αθωώνει του θύτες και βάζει σε δεύτερη
μοίρα τα θύματα της έμφυλης καταπίεσης. Την ίδια στιγμή ο κρατικός μηχανισμός είναι απών
στη διαδικασία στήριξης των θυμάτων τόσο σε οικονομικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο.

Εμείς ως φοιτητές και φοιτήτριες στεκόμαστε αλληλέγγυες/οι σε όσες έρχονται αντιμέτωπες
με την πατριαρχία, σε όσες αγωνίζονται για τα δικαιώματα των γυναικών, σε όσες δεν
βρήκαν ακόμα το κουράγιο να μιλήσουν, σε όσες δολοφονήθηκαν, παρενοχλήθηκαν και
βιάστηκαν και οι θύτες τους συγκαλύφθηκαν.
Στεκόμαστε απέναντι στην κρατική καταστολή
και στο σύστημα που τροφοδοτεί και θρέφει την έμφυλη καταπίεση και ταυτόχρονα οπλίζει το χέρι των θυτών.

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Η ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ

Ελευθεριακό Σχήμα Πα.Μακ.

Γιατί στον δρόμο, γιατί σήμερα.

Η 25η Νοέμβρη, καθιερωμένη ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις προς τιμήν των τριών αδελφών Μεραμπάλ (πολιτικών αγωνιστριών ενάντια στο δικτατορικό καθεστώς Τρουχίλο στην Δομινικανή Δημοκρατία) κατοχυρώνεται θεσμικά ως διεθνής ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών από τον ΟΗΕ (17/12/1999). Η καθιέρωση παγκόσμιων ημερών όπως η 25η Νοέμβρη, η 8η Μάρτη και άλλες, αποτελεί συστηματική τακτική θεσμών και κράτους με στόχο την αφομοίωση και τον κατευνασμό αγώνων και κινημάτων. Το κράτος υπό το προσωπείο της πρόνοιας και της κοινωνικής πολιτικής για την καταπολέμηση προβλημάτων που στην πράξη πηγάζουν από τις ίδιες τις εξουσιαστικές δομές του και συντηρούνται με την συνδρομή του και κυρίως με την υπονόμευση και καταπίεση των αγώνων ενάντιά τους, επιχειρεί να ρίξει στάχτη στα μάτια της κοινωνίας και να αμβλύνει τις αντιστάσεις της. Απέναντι σε αυτή την πρακτική οφείλουμε να υψώσουμε τις φωνές μας και να επανανοηματοδοτήσουμε αυτή την ημέρα όχι ως ημέρα θρήνου, αλλά ημέρα αντίστασης ενάντια στην έμφυλη βία οποιασδήποτε μορφής, ως ημέρα αντιπατριαρχικού αγώνα. Ενός αγώνα διαρκή στο εδώ και στο τώρα, με το βλέμμα στο μέλλον και τον νου στην ιστορία της έμφυλης καταπίεσης.

Με το νου στην ιστορία

Με τους αριθμούς των καταγεγραμένων περιστατικών έμφυλης βίας να παρουσιάζουν έξαρση τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά την περίοδο του covid, δημιουργείται μια εικόνα επίκαιρου κοινωνικού φαινομένου. Η έμφυλη βία όμως δεν αποτελεί σημείο των καιρών που πάει χέρι χέρι με την έξαρση της εγκληματικότητας, όπως παρουσιάζεται από τα συστήματα της αστικής δημοκρατίας και τους αναμεταδότες του κρατικού αφηγήματος. Αντίθετα αποτελεί συνέχεια και έκφραση αλληλένδετων και βαθιά ριζωμένων συστημάτων καταπίεσης: της πατριαρχίας και του καπιταλισμού. Συστήματα τα οποία αυτοπαρουσιάζονται ως η μόνη και φυσική κοινωνική πραγματικότητα. Μια αναδρομή από τις πρώτες μητρογονικές κοινωνίες μέχρι τον σύγχρονο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό αναδεικνύει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας. Με την έλευση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της περιχαράκωσης της γης, έρχεται ο εποικισμός και η καταπίεση του γυναικείου σώματος, που ορίζεται και ετεροπροσδιορίζεται βάση της αναπαραγωγικής του ιδιότητας. Η βίαιη επιβολή της εξουσίας της πατριαρχίας απέναντι στις θηλυκότητες τις αποκλείει από το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης τους και τις περιορίζει στον ρόλο τους ως αναπαραγωγικές μηχανές, ως αντικείμενα ιδιοκτησίας των αντρών που αυτο-θεσπίζονται ως οι πιο κατάλληλοι και ικανοί για ρόλους εξουσίας, θεσμικής και θρησκευτικής. Η μητρογονική κοινωνία μετατρέπεται σε πατριαρχική στην βάση της οποίας οικοδομείται ο έμφυλος και ταξικός διαχωρισμός. Από την αρχαιοελληνική φιλοσοφία (Αριστοτέλης, Πλάτωνας), μέχρι την επέλαση του χριστιανισμού (Προπατορικό αμάρτημα), τον μεσαίωνα (Κυνήγι Μαγισσών) και την αναγέννηση (ορθολογισμός και επιστημονοποίηση των έμφυλων διαχωρισμών) οι δυτικές κοινωνίες γαλουχούνται υπό το κυρίαρχο αφήγημα που θέτει τις γυναίκες ως το αδύναμο φύλο, ως ασταθείς και επιρρεπείς σε συναισθηματισμούς σε αντιδιαστολή με τον ορθολογικό άντρα, ως υστερικές και ως φύση κατώτερες στο κοινωνικά και θεσμικά κατασκευασμένο δίπολο των φύλων. Αποκλεισμένες από τα κοινά, από τα σημεία και όργανα λήψης αποφάσεων, από την αυτοδιάθεση των σωμάτων τους, από ίση πρόσβαση σε παιδεία και εργασία οι θηλυκότητες περιθωριοποιούνται και υποβαθμίζονται συστηματικά και διαχρονικά με την βία κατά των γυναικών να είναι όχι μόνο κοινωνικά αλλα και θεσμικά κανονικοποιημένη ακόμα και στα "εκπολιτισμένα" δυτικά κράτη μέχρι πολύ πρόσφατα.

Στο εδώ και στο τώρα

Απέναντι σε αυτό το ποτάμι μιας μακράς ιστορίας καταπίεσης υψώνεται ένα κύμα αντίστασης και αγώνα που πολύ μεθοδευμένα αποσιωπάται ή αλλοιώνεται νοηματικά από το κυρίαρχο αφήγημα. Στην post-me too εποχή όπου η ορατότητα γύρω από το φαινόμενο της έμφυλης βίας έχει ενταθεί υπάρχει ακόμα διαμάχη γύρω από το ζήτημα της κατοχύρωσης του όρου της γυναικοκτονίας, ενώ παρατηρείται και μια έξαρση συντηρικοποίησης και επαναφοράς νομικών και κρατικών περιορισμών του δικαιώματος στην άμβλωση. Κόντρα στο κρατικο-καπιταλιστικό αφήγημα που μιλάει για γυναικεία χειραφέτηση και επικαλείται θεσμικές λύσεις στον σεξισμό και την έμφυλη βία, το καθημερινό βίωμα των θυλήκοτήτων φωνάζει πως η βία μπορεί να αλλάζει μορφές με την πάροδο του χρόνου αλλά διαχρονικά παραμένει παρούσα και την νιώθουμε όλες μας σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας, στο σώμα μας, στον δρόμο, στην δουλειά, το σχολείο, την οικογένεια και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η καθημερινή προβολή περιστατικών έμφυλης βίας μεσω των ΜΜΕ οδηγεί στην κανονικοποίηση της, ενώ παράλληλα θέτει σε κίνδυνο την ιδιωτικότητα και την ασφαλεια των θυμάτων, εντάσσοντάς την σε έναν κύκλο θεαματικότητας και εμπορικής εκμετάλλευσης. Μεγάλα κανάλια και σελιδες, σε μια προσπάθεια να αυξήσουν την τηλεθεαση, εκμεταλλεύονται τραυματικές εμπειρίες, αγνοώντας τα θυματα. Είναι συχνή η αναζήτηση του ιδανικου θυματος, με χαρακτηριστικά που ταιριάζουν σε προκατασκευασμενα αφηγήματα όπως η εθνικοτητα ή η κοινωνικη ταξη. Όταν αυτά τα κριτήρια δεν πληρουνται, τα θυματα ενοχοποιουνται και στιγματιζονται. Ως προς το πορτραίτο του θύτη αυτός παρουσιάζεται είτε ως μια θλιβερά αντικοινωνική προσωπικότητα είτε ως ένα απάνθρωπο τέρας με ανθρώπινο προσωπείο. Αποδίδοντας την έμφυλη βία σε ακραίες περιπτώσεις διαταραγμένων ανθρώπων αποσιωπάται η ουσιαστική διάσταση της φύσης του προβλήματος, το κοινωνικά κανονικοποιημένο και βαθιά ριζωμένο φαινόμενο της πατριαρχίας.

Το παγόβουνο της έμφυλης βίας

Η κορυφή του παγόβουνου και η ύστατη έκφραση της έμφυλης καταπίεσης, το μη αναστρέψιμο σημείο, είναι η γυναικοκτονία. Υπάρχουν, όμως, πολλές άλλες περισσότερο ή λιγότερο κεκαλυμένες εκφάνσεις αυτής οι οποίες δεν λαμβάνονται εξίσου σοβαρά τόσο σε επίπεδο ορατότητας όσο και προς την σημασία τους. Παρά το γεγονός πως αποτελούν την βάση του παγόβουνου και σημεία στα οποία η παρέμβαση είναι εφικτή και κρίσιμη σε βαθμό που μπορεί να αποδειχθεί και σωτήρια. Από τον καθημερινό σεξιστικό ή/και κακοποιητικό λόγο, τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό μέχρι και την ψυχολογική βία. Βία που ασκείται στα σώματά μας και στα μυαλά μας από την στιγμή που γεννιόμαστε από αυτούς που καθορίζουν τους κανόνες ηθικής, την αυτοεικόνα μας και τις κοινωνικές νόρμες, τις έμφυλες ταυτότητες και το τι σε κάνει σωστή και καλή γυναίκα/ερωμένη/μάνα/νοικοκυρά/εργαζόμενη/φίλη/συντρόφισα μέχρι τους νόμους που ορίζουν το ποιος και πότε έχει δικαίωμα στο σώμα σου, το πως θα ζήσεις και θα πεθάνεις. Από ένα σεξιστικό σχόλιο ή ένα επίμονο βλέμμα μέχρι ένα χέρι που σηκώνεται και μια αδελφή μας λιγότερη τα βήματα είναι τόσο πολλά και τόσο λίγα ταυτόχρονα. Αυτή η απόσταση είναι όμως το σημείο στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε και να υψώσουμε τείχη προστασίας και γέφυρες επικοινωνίας για την επίλυση των έμφυλων διαχωρισμών και την συγκρότηση μιας ισότιμης και αλληλέγγυας κοινωνίας.

Με το βλέμμα στο μέλλον

Σε έναν κόσμο χτισμένο στην βάση εξουσιαστικών δομών και ιεραρχικών σχέσεων δεν μπορούμε να προσδοκούμε καμία χειραφέτηση, καμία ελευθερία. Χτίζοντας κοινότητες αλληλεγγύης στη βάση της ισότητας, της αυτοθέσμισης και της αντι-ιεραρχίας, αντιστεκόμαστε στη βία, την απώτατη έκφραση εξουσιαστικής διάθεσης και επιβολής. Συλλογικοποιώντας την αντίστασή μας σε κάθε διάσταση της έμφυλης βίας και δομώντας σχέσεις πραγματικής ισότητας και αλληλοσεβασμού, διεκδικούμε έναν κόσμο απελευθερωμένο από την πατριαρχική καταπίεση. Στον δρόμο, στη δουλειά, αλλά και στον ίδιο τον τρόπο που σκεφτόμαστε, διαρκείς αντιπατριαρχικοί αγώνες για τη χειραφέτηση και την ελευθερία.

Στηρίζουμε τις φεμινιστικές/αντιπατριαρχικές συλλογικότητες στην πορεία της 25ης Νοεμβρίου.

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΤΗΣ ΕΜΦΥΛΗΣ ΒΙΑΣ ΥΨΩΝΟΥΜΕ ΚΥΜΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΙΑΖΕΙ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕΙ

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο