kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Συλλογική κουζίνα & Ρεμπέτικο γλέντι οικ. ενίσχυσης για την επιζώσα Ε.

Την Κυριακή 24 Νοεμβρίου στον Μπερντέ θα πραγματοποιηθεί το πρώτο μαγείρεμα (της 2η χρονιάς) της Συλλογικής Κουζίνα Μπερντέ και θα ακολουθήσει ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης για την επιζώσα Ε.

• 12:00-15:00 Μαγειρεύουμε και τρώμε συλλογικά
• 15:00 Παρουσίαση της Συλλογικής Κουζίνας Μπερντέ & της Συνέλευσης Σπάμε Το Φόβο
• 16:00 Λαικοργήτικο ρεμπέτικο γλέντι οικονομικής ενίσχυσης του δικαστικού αγώνα της επιζώσας Ε. (υπόθεση βιασμού Βύρωνα) -Λήξη στις 23.00-

Αράδου 55, Άνω Ιλίσια (220,221/6η Ιλισίων)

Περισσότερα για την υπόθεση μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

https://athens.indymedia.org/post/1611405/

https://athens.indymedia.org/post/1630032/

ΔΕΥΤΕΡΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΠΕΡΝΤΕ

Ʃύσταση και δομή της συλλογικής κουζίνας

Η συλλογική κουζίνα του Μπερντέ ΔΕΝ αποτελεί μια ΜΚΟ, είναι μια πρωτοβουλία ΜΗ θεσμική, ΜΗ χρηματοδοτούμενη, ΔΕΝ αποτελεί συσσίτιο. Τα άτομα που μαγειρεύουμε και αλληλοβοηθιόμαστε δεν παρέχουμε εθελοντική εργασία ούτε αποβλέπουμε στο να καλύψουμε κενά που αφήνει πίσω της η κρατική διαχείριση. Αρνούμαστε να θεωρείται προνόμιο το να προμηθεύεσαι την τροφή σου. Λειτουργούμε οριζόντια, μαζευόμαστε κάθε εβδομάδα συζητώντας τις ανάγκες μας, κοινωνικοποιούμαστε και πραγματώνουμε ένα συλλογικό μαγείρεμα, πέρα από κοινωνικές νόρμες, δίχως οικονομικές αρχές, κατά των πατριαρχικών καταλοίπων, μαζί με τις μετανάστριες και μακριά από ρατσιστικές και εξουσιαστικές συμπεριφορές.

Κόντρα στο εκάστοτε κρατικό αφήγημα

Το κεφάλαιο υπόσχεται ανάπτυξη, εμείς βλέπουμε περισσότερα κέρδη στα χέρια των λίγων και όξυνση των ταξικών ανισοτήτων. Το κράτος εγγυάται σταθερότητα, εμείς το μόνο σταθερό που έχουμε είναι η ολοένα αυξανόμενη εντατικοποίηση των ζωών μας. Τα θεσμικά μέσα διατυμπανίζουν ασφάλεια, ενώ εμείς βλέπουμε στοίβες λογαριασμών να συσσωρεύονται, βιώνοντας την αποξένωση και το άγχος. Μια καθημερινότητά που φαντάζει σαν αγώνας επιβίωσης. Κοινωνικά αγαθά όπως η τροφή, η στέγη, η εκπαίδευση και η περίθαλψη δεν θεωρούνται (και δεν είναι) δεδομένα για όλα μας, με τα φτωχοποιημένα στρώματα να μην μπορούν να βγάλουν το μήνα. Η δυσκολία αυτή που βιώνουμε σε σχέση με την κάλυψη βασικών μας αναγκών φέρνει συστολή και ενοχή. Αυτό που άλλωστε ακούμε είναι ότι είσαι ένα αυτόνομο και υπεύθυνο άτομο όταν τα βγάζεις πέρα μόνο σου. Αν αναζητάς τροφή με συλλογικούς όρους, θα πρέπει να ντρέπεσαι και να το κρύβεις. Κι όμως, τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα... ενάντια στο κρατικό αφήγημα, εμείς επιλέγουμε να οργανωνόμαστε συλλογικά δρώντας αλληλέγγυα και από τα κάτω. Απαντάμε ότι θα είμαστε αυτόνομες, όταν όχι απλώς θα τα βγάζουμε πέρα, αλλά όταν οι ζωές μας δεν θα είναι υπό διαπραγμάτευση, με συλλογική ευθύνη, πέρα από κοινωνικούς κανιβαλισμούς.

Μετάφραση της ιδέας σε πολιτική πράξη

Η συλλογική κουζίνα του Μπερντέ, όντας κομμάτι της κοινωνίας που τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από αυτήν, συμμετέχει σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Παρεμβαίνουμε σε λαϊκές αγορές και σε δημόσιους χώρους της γειτονιάς, δείχνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας σε απεργιακές δράσεις, όπως και δράσεις επανοικειοποίησης και υπεράσπισης δημόσιων χώρων, στηρίζουμε γειτονικές δομές και ομάδες σε καλέσματα σύμπραξης. Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούμε δεν αντλείται με συνάλλαγμα, αποτελείται από συνεισφορά του αλληλέγγυου κόσμου, στήριξη των παραγωγών της λαϊκής της γειτονιάς μας και από την ΤΡΟΦΟΤΟΠΙΑ. Η τελευταία όντας μια αυτοοργανωμένη συνάντηση διάθεσης τροφίμων είναι ένα παράδειγμα όπου προμηθευόμαστε την τροφή μας άμεσα από τους παραγωγούς με όρους αλληλεγγύης και αλληλοστήριξης, έξω από τα κερδοσκοπικά παιχνίδια μεγαλεμπόρων και μεσαζόντων.

Το φαγητό ως μέσο κοινωνικής συνδιαλλαγής

Το φαγητό υπάρχει στην καθημερινότητά μας με τους ίδιους όρους που τείνουμε να υπάρχουμε: γρήγορα, βεβιασμένα και με επισφάλεια. Δουλεύεις μόνη, ζεις αποξενωμένος, αισθάνεσαι ευάλωτο. Η τροφή αποτελεί μια ακόμα σκληρή αναζήτηση. Εμείς νοηματοδοτούμε την τροφή σαν αναπόσπαστο κομμάτι του συλλογικού καθημερινού μας βίου. Γιατί όταν συλλέγουμε και μαγειρεύουμε από κοινού το φαγητό μας, παύει να λειτουργεί πια σαν μια μονότονη και δύσκολη διαδικασία μέσα στην μέρα μας, φεύγει από τα κλειστά πλαίσια και γίνεται μέσο συνδιαλλαγής και συνύπαρξης. Πάνω από μια κατσαρόλα φαγητού που έχει προέλθει από όλα μας, γνωριζόμαστε, κουβεντιάζουμε και συνδιαμορφώνουμε. Μαζί, αντι για μόνα.

Το μόνο που έχουμε είναι η μία το άλλο και πάντα θα πιανόμαστε από αυτό. Ενάντια στον έλεγχο των ζωών μας,την επιβεβλημένη φτώχεια και ευαλωτότητα, γινόμαστε εμείς οι ίδιοι αναχώματα στις γειτονιές μας. Αλληλέγγυα, αδιαμεσολάβητα, από εμάς για εμάς.

πηγή : email που λάβαμε στις 16 Νοεμβρίου 14h