kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Αντικρατική πορεία για τα 16 χρόνια από τη δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου

ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μετράμε 16 χρόνια από εκείνη την νύχτα που ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στην διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία συμπυκνώνει το σύνολο της κρατικής βαρβαρότητας και της κατασταλτικής εκστρατείας που εξαπέλυε ανέκαθεν η εξουσία απέναντι στα καταπιεσμένα και αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Στην κοινωνική και πολιτική συνθήκη της οικονομικής κρίσης και της απόπειρας εξουδετέρωσης των κοινωνικών κινημάτων, εκείνη η νύχτα σηματοδότησε την αρχή της εξέγερσης που μένει ανεξίτηλα γραμμένη στη συνείδηση κάθε αγωνιστή, είτε την έζησε είτε όχι. Τον Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση ήταν μονόδρομος απέναντι σε όλα τα δεινά που βάραιναν τις ζωές των καταπιεσμένων. Δεκαέξι χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης και της ευθείας αντιπαράθεσης με τον κρατικό μηχανισμό παραμένει ζωντανή.

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ - ΤΑΞΗ - ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξηςΜιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του '08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.

Κατ' επέκταση αυτού, η καταστολή και η στοχοποίηση αγωνιστών συντελείται όλο και πιο απροκάλυπτα. Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μετρά εκατοντάδες αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών, που στοχεύουν στην τρομοκράτηση, καθώς και την οικονομική εξόντωση τους, σε μια προσπάθεια η εξουσία να καταπνίξει την οποιαδήποτε εστία αντίσταση. Η φετινή 6η Δεκέμβρη σημαδεύεται από άλλη μια κρατική σκευωρία κατά των αναρχικών, μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης, καθώς και των συντροφικών και φιλικών τους σχέσεων, δείχνοντας πως ακόμη και σήμερα η εξέγερση του '08 τρομάζει την εξουσία και τα σκυλιά της. Το κλίμα τρομοϋστερίας που δημιουργείται με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων στοχεύει ακριβώς στο χτύπημα οποιουδήποτε στοιχείου αναρχικής πάλης και ταυτότητας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το στήσιμο σαθρών κατηγορητηρίων, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, όπως έχουμε δει και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Με τη σύλληψη μάλιστα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την εν λόγω υπόθεση, το Κράτος στοχεύει ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο την δική του εκδίκηση πάνω στους αγωνιζόμενους για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες του χθες, σκοπεύοντας έτσι την καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής στο σήμερα.

Στο επίκεντρο της κυρίαρχης αφήγησης σχετικά με την πολιτική των αναδιαρθρώσεων, βρίσκεται και το κομμάτι του ασύλου, στο οποίο ποινικοποιείται εξ' ολοκλήρου κάθε πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δραστηριότητα των φοιτητών. Αυτό επιβεβαιώνεται από δεκάδες παραδείγματα, όπως αυτό της εισβολής των μπάτσων στη «Βραδιά του Ερευνητή» στο ΕΜΠ ή της πρόσφατης επίθεσης των ΜΑΤ στην Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ εν ώρα παρέμβασης στον πρύτανη μετά από την ελεύθερη πτώση ασανσέρ στις πανεπιστημιακές εστίες. Εννοείται, όλα τα παραπάνω μετράνε σύνολο 16 συλλήψεις και αποδεικνύουν την αγαστή συνεργασία των πρυτανικών αρχών με τις κατασταλτικές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. Μπορούμε, επίσης, να αναφερθούμε στα μόνιμα κλειδώματα πολλαπλών εισόδων στο campus του ΑΠΘ με το κράτος να υπενθυμίζει προκλητικά την κατάργηση του ασύλου και τον νόμο 4777 που αρχίζει να σχηματοποιείται με τις διαγραφές και τις πειθαρχικές διώξεις φοιτητών. Στον ελλαδικό χώρο, το άσυλο διαχρονικά αποτελούσε σημείο διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, κινηματικής κουλτούρας και πολιτικής ζύμωσης και για αυτόν τον λόγο τίθεται στο επίκεντρο της κρατικής επίθεσης σχετικά με τον αφανισμό των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.

Μέσα σε όλα αυτά, συνεχίζει και επικρατεί η γενικευμένη ακρίβεια η οποία πλήττει σταδιακά την κοινωνική βάση στοχεύοντας στην συνολική εξάρτηση της από το ίδιο το σύστημα που την σκοτώνει. Η συνθήκη της εξαθλίωσης και της φτωχοποίησης των καταπιεσμένων συμπυκνώνει τον πραγματικό στόχο της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας. Οι απρόσιτες τιμές των ενοικίων, των λογαριασμών και των βασικών αγαθών, ωθούν με τη σειρά τους την εργατική τάξη στην πλήρη καθυπόταξη της σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Το κεκτημένο του 8ώρου καταργείται, η εργοδοτική αυθαιρεσία οξύνεται ενώ η συνδικαλιστική δράση των εργατών αντιμετωπίζεται με εκδικητικές απολύσεις και απαγορεύσεις απεργιών. Το κράτος και τα αφεντικά στενεύουν τον κλοιό μέσα από τον οποίο η κοινωνική βάση καλείται να αποδράσει κατορθώνοντας το αδύνατο. Για εμάς είναι σαφές πως η συλλογικοποίηση και η οργάνωση στα σωματεία βάσης αποτελούν μερκά από τα βασικότερα εργαλεία αγώνα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.

Δεκαέξι χρόνια μετά, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας την συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης του 2008, μιας εξέγερσης που ριζοσπαστικοποίησε τα πλήθη, διαμόρφωσε συνειδήσεις και εισήγαγε νέα εργαλεία αγώνα. Είναι χρέος μας να διδαχτούμε και να εμπνευστούμε από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επικαιροποιώντας τα στοιχεία αυτά στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο του σήμερα. Έχοντας το παράδειγμα του '08, γνωρίζουμε πολύ καλά την ευθραυστότητα του κρατικού μηχανισμού, όταν αυτός έχει να αντιμετωπίσει ένα σύσσωμο κοινωνικό όλο που υψώνει αντιστάσεις και αντιπαρατίθεται μαζικά, μαχητικά και αυτοοργανωμένα. Ωστόσο, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε την βαρύνουσα σημασία της διάρκειας όταν οραματιζόμαστε μία τέτοια προοπτική. Διότι καθήκον μας είναι, επίσης, να είμαστε έτοιμοι να συμπληρώσουμε τα κενά ακόμη και των πιο καθοριστικών γεγονότων σαν αυτών του Δεκέμβρη. Για εμάς, μοναδική δίοδος για την ανατροπή αυτού του σάπιου κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που μας θέλει υποταγμένους, είναι η κοινωνική επανάσταση. Με βάση αυτόν τον ορίζοντα μαχόμαστε στις γραμμές του οργανωμένου αναρχικού αγώνα και προτάσσουμε τις αυτοοργανωμένες δομές αγώνα και την παρέμβαση σε κάθε κοινωνικό πεδίο.

Να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα αγώνα μας απέναντι στην καταπάτησή τους, την ιστορία απέναντι στην διαστρέβλωση, και την συλλογική μνήμη απέναντι στην βαρβαρότητα της λήθης

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ - ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 12:00 ΚΑΜΑΡΑ

ΑΘΗΝΑ: 12:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΩΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 6ΗΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο 15χρονος αναρχικός μαθητής, Αλέξης Γρηγορόπουλος, έπεσε νεκρός από σφαίρα μπάτσου, στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του σηματοδότησε μια νέα περίοδο στην ελληνική ιστορία. Μια περίοδο που ξεκίνησε με την εξέγερση της νεολαίας και στο πλάι της την εξέγερση σημαντικού μέρους της κοινωνικής βάσης. Η κρατική δολοφονία του Αλέξη ήταν αυτή που άναψε τη σπίθα που οδήγησε στην μεγάλη κοινωνική έκρηξη των επόμενων ημερών.

Ο φοιτητικός αγώνας της περιόδου 2006-2007 κατά του νομοσχεδίου Γιαννάκου, ο οποίος στιγματίστηκε από την κρατική καταστολή, ήταν ένας από τους λίθους που έχτισαν τον τόσο δυναμικό και συγκρουσιακό χαρακτήρα των Δεκεμβριανών του 2008. Η εξέγερση που ξέσπασε ήταν μια άμεση απάντηση στην κρατική καταστολή, ήταν μια δήλωση των καταπιεσμένων ότι η οργή έχει εξαπλωθεί και η κρατική τρομοκρατία δεν θα μείνει αναπάντητη.

Δεκαέξι χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη, οφείλουμε να κατανοήσουμε τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε. Ο πόλεμος που διεξάγει Κράτος και Κεφάλαιο απέναντι στην κοινωνική βάση συνεχώς οξύνεται, με τα κεκτημένα αγώνων δεκαετιών να βρίσκονται στο στόχαστρο και με βασικές ανθρώπινες ανάγκες να μετατρέπονται συνεχώς σε εμπορεύματα. Από την ιδιωτικοποίηση κάθε είδους υπηρεσίας και παροχής, όπως στους τομείς της υγείας και της παιδείας έως την ποινικοποίηση της απεργίας και τις διώξεις συνδικαλιστών/συνδικαλιστριών με μηνύσεις, πειθαρχικά, διαγραφές, και εκφοβισμούς. Από το τεράστιο κύμα καταστολής που δέχθηκαν οι φοιτητικοί αγώνες ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων με την επανειλημμένη καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου, με την έντονη παρουσία μπάτσων στις πορείες, και πολλές φορές με την επίθεσή τους σε αυτές, έως τις απειλές για πειθαρχικά και μηνύσεις από πρυτάνεις και κοσμήτορες, για συνθήματα σε τοίχους και πανό. Από τις συνεχείς κρατικές δολοφονίες-επιθέσεις, είτε αυτές γίνονται άμεσα από τους ένστολους δολοφόνους, όπως αυτές με θύματα τους Ρομά Σαμπάνη, Φραγκούλη, Μιχαλόπουλο, ή στα σύνορα με την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση και την κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους, είτε έμμεσα με την επέλαση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που κάνουν ξεκάθαρη την πραγματική πρόθεση Κράτους και Κεφαλαίου για την κοινωνία.

Την έχουμε βιώσει όλοι και όλες μας, στις ολέθριες συνέπειες της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας, στη συνεχή υποβάθμιση του ΕΣΥ, στα κρατικά-καπιταλιστικά εγκλήματα στα Τέμπη και στην Πύλο, στα εργασιακά κάτεργα, όπου δεκάδες άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο, στα σώματα των δολοφονημένων μεταναστών και των κακοποιημένων και βιασμένων γυναικών στα κελιά και στα μπουντρούμια της δημοκρατίας. Από τα πιο πρόσφατα παραδείγματα του κρατικού ρεβανσισμού πάνω στους αγωνιστές και της ακραίας καταστολής του αναρχικού κινήματος αποτελούν οι συλλήψεις με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων, στοχεύοντας, τόσο τους αναρχικούς,ποινικοποιώντας τις φιλικές και συντροφικές τους σχέσεις, όσοκαι στην συντριβή οποιασδήποτε ανάμνησης και των συμβόλων της εξέγερσης του 2008, όπως αποδεικνύει αβάσιμη σύλληψη του αναρχικού Νίκου Ρωμανού.

Κανένας αγώνας και καμιά εξέγερση όμως δεν τελειώνει ποτέ. Αφήνει ανεξίτηλα μια ιστορική παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές αγωνιζόμενων που παραλαμβάνουν τη σκυτάλη για τους επόμενους αγώνες. Γι' αυτό και το Κράτος φοβάται ακόμα και σήμερα την εξέγερση του Δεκέμβρη. Γι' αυτό και στο πλαίσιο της ευρύτερης αντιεξεγερσιακής πολιτικής του αναβαθμίζει συνεχώς το νομικό του οπλοστάσιο, επιτίθεται στο άσυλο και τον κοινωνικό του χαρακτήρα και στοχοποιεί το σύνολο του αναρχικού αγώνα. Αν είσαι αγωνιστής κρίνεσαι ένοχος, φυλακίζεσαι, δέχεσαι βία και υποτίμηση της αξιοπρέπειας σου, χωρίς καμία διεργασία, μέσω έωλων επιχειρημάτων και όλα αυτά λόγω της πολιτικής σου ταυτότητας, λόγω του ότι δεν γίνεσαι ανδρείκελο των πρακτικών τους, λόγω του ότι επιλέγεις συνειδητά να αντισταθείς, παρά τις όποιες συνέπειες. Διώκεσαι για τα πιστεύω σου, την αντίσταση και τον αγώνα σου.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη απέδειξε απέναντι σε όλους πως μέσα στην κοινωνία υπάρχουν οι δυνάμεις που μπορούν να αντιπαρατεθούν άμεσα στην κρατική καταστολή και να τσακίσουν στο πεδίο του δρόμου την τρομοκρατία που αυτή προσπαθεί να επιβάλλει. Ταυτόχρονα όμως απέδειξε και τα όρια μιας αυθόρμητης εξέγερσης αφήνοντας πίσω σημαντικά ερωτήματα. Πώς από μια αυθόρμητη εξέγερση που ξεσπά σαν αντίδραση σε μια κρατική δολοφονία, μπορούμε να περάσουμε σε έναν συνολικότερο, οργανωμένο, και σχεδιασμένο αγώνα για την κοινωνική επανάσταση; Με ποιον τρόπο οργανωνόμαστε, πώς αντιστεκόμαστε στο Κράτος και με ποια πολιτική συγκρότηση μπορούμε να προχωρήσουμε;

Το αυτοοργανωμένο φοιτητικό κίνημα οφείλει σήμερα, μέσω του καθημερινού αναρχικού αγώνα μέσα στις σχολές να χτίσει τις δομές οργάνωσης και αγώνα που απαιτούνται, ώστε να υπερασπιστεί την παρακαταθήκη της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Να δηλώσει σε όλους τους τόνους πως η αναρχία είναι δυναμικά παρούσα στους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση. Μέχρι η φλόγα του Δεκέμβρη να οπλίσει τις αξίες της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της ισότητας,ώστε αυτές να κάψουν συθέμελα όλους τους δυνάστες του παλιού κόσμου και να οικοδομήσουν πάνω στις στάχτες τους τον νέο.

Ο Δεκέμβρης του '08 δεν είναι μια λάμψη από το παρελθόν. Είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας όσον αφορά το πως πρέπει να αντιδρούμε απέναντι στο Κράτος και το Κεφάλαιο. Για να διατηρήσουμε την εξεγερσιακή και επαναστατική μνήμη των αγώνων που έγιναν:

Καλούμε στην πρωινή πορεία της 6ης Δεκέμβρη, την Παρασκευή 6/12 στις 12:00, στα Προπύλαια.

ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ - ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Σ' ΑΥΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ- ΕΣΤΙΕΣ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΣΧΟΛΕΣ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας

Φοιτητική Ομάδα Ρουβίκωνα

Ελευθεριακό Σχήμα ΠΑ.Δ.Α.

[Αθήνα] Στέκια του Α/Α χώρου εντός των σχολών / Κάλεσμα στην πρωινή πορεία [6/12 στις 12:00 Προπύλαια]

16 χρόνια μετά, η φλόγα του Δεκέμβρη φωτίζει τα μονοπάτια μας

16 χρόνια μετά την δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τα ένστολα καθάρματα Κορκονέα και Σαραλιώτη στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, η διαφύλαξη και υπεράσπιση της συλλογικής μνήμης παραμένει αναγκαία στο σήμερα. Μία κρατική δολοφονία που σημάδεψε ανεξίτηλα μία ολόκληρη γενιά και πυροδότησε τη μεγαλύτερη κοινωνική-ταξική εξέγερση στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Συγκροτήθηκε από μία ευρεία σύνθεση υποκειμένων και χώρεσε μέσα της μία ποικιλομορφία δράσεων και συλλογικοποίησης. Η εξέγερση του '08 ήταν μία ζωντανή και μαζική αμφισβήτηση του κρατικού μονοπωλίου της βίας, αποτελώντας πρόσφορο έδαφος σε κάθε άτομο να εναντιωθεί έμπρακτα στον κεφαλαιοκρατικό μηχανισμό. Γέννησε καταλήψεις σε δημόσια κτήρια και σχολές, ασταμάτητες συγκρούσεις στον δρόμο, επιθέσεις σε ΑΤ και καπιταλιστικούς στόχους, μαζικές πορείες αλλά και ένοπλες ενέργειες επαναστατικής αντιβίας.

Από την πλευρά του το κράτους, οι ιδεολογικοί του μηχανισμοί και το κεφάλαιο επιχειρούσαν πάντοτε να πλήξουν τις γραμμές του ανταγωνιστικού κινήματος, να απονοηματοδοτήσουν τα πολιτικά του περιεχόμενα, τις επιλογές αγώνα και την επαναστατική παράδοση δεκαετιών που ανέδειξε ο Δεκέμβρης, φτάνοντας ακόμη και στο σήμερα με την υπόθεση των Αμπελόκηπων. Όταν στις 31 Οκτώβρη, ο σύντροφος μας Κυριάκος έπεσε στη μάχη για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση ύστερα από έκρηξη μηχανισμού και η συντρόφισσα μας Μαριάννα βρέθηκε στο διπλανό δωμάτιο πολυτραυματίας. Έκτοτε, την υπόθεση αναλαμβάνει η "αντι"τρομοκρατική αλλά και οι ρουφιάνοι των μίντια, ως κρατικά φερέφωνα, ξεκινώντας ένα κυνήγι μαγισσών που αντλεί εικασίες και πρόσωπα από μια δεξαμενή υπόπτων και ξερνάει κοινωνικό κανιβαλισμό και κλίμα τρομοκρατίας. Χρησιμοποιώντας τη συγκεκριμένη ρητορική το κράτος ποινικοποιεί τόσο τις φιλικές και συντροφικές σχέσεις, όσο και την αναρχική ταυτότητα ευρύτερα. Ως αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής 4 συντρόφια μας βρίσκονται ήδη προφυλακισμένα για μια υπόθεση που παραμένει ανοιχτή και περιμένει να καταδικάσει τον επόμενο «τρομοκράτη». Η επιχείρηση υπονόμευσης και αποπολιτικοποίησης του επαναστατικού λόγου και η καταστολή που απλώνεται, δείχνουν πως τα καθάρματα που βρίσκονται στις υπηρεσίες της κρατικής τρομοκρατίας φοβούνται και εκδικούνται τους ανθρώπους που δεν συμβιβάζονται και αντιδρούν στην ανισότητα και την εκμετάλλευση.

Ενάντια στην μεθοδευμένη και διαχρονική αυτή επίθεση του κράτους, εμείς οφείλουμε να διαφυλάξουμε τα πολλαπλά νοήματα που γέννησε η εξέγερση του '08 και αναζωπύρωσε η υπόθεση των Αμπελοκήπων, καθώς και να διατηρήσουμε ζωντανές τις παρακαταθήκες μας και τις μνήμες των νεκρών αγωνιστών και αγωνιστριών μας. Το εξεγερσιακό γεγονός του Δεκέμβρη αμφισβήτησε έμπρακτα την εξουσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του. Στάθηκε ενάντια στο καθεστώς της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και της εξαθλίωσης, των κρατικών δολοφονιών και της καταστολής, αξιοποιώντας όλα τα μέσα του πολύμορφου αγώνα. Τέτοιες επιλογές είναι που κρατάνε ζωντανό το νήμα της εξέγερσης. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορικής εξεγερσιακής συνέχειας που διατηρεί ζωντανό μέσα στις καρδιές και τα μυαλά μας το όραμα για την κοινωνική επανάσταση.

Η αναζωπύρωση του πνεύματος του Δεκέμβρη είναι πιο επιτακτική από ποτέ

Κυριάκος Ξυμητήρης ένας από έμας, σύντροφος για πάντα στους δρόμους της φωτιάς

Αλληλεγγύη στην πολυτραυματία συντρόφισσα Μαριάννα Μ. και στα διωκόμενα συντρόφια για την υπόθεση των Αμπελοκήπων

Κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ 12:00/ 18:00 ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Στέκια του Α/Α χώρου εντός των σχολών

Η ΦΛΌΓΑ ΤΟΥ ΔΕΚΈΜΒΡΗ ΔΕΝ ΈΣΒΗΣΕ ΠΟΤΈ

Η ΦΛΌΓΑ ΤΟΥ ΔΕΚΈΜΒΡΗ ΚΑΊΕΙ ΑΚΌΜΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΈΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΏΝ

Στις 6/12/2008 ο αστυνομικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15χρονο αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, στη συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα.Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήρθε να προστεθεί στο μεγάλο κατάλογο των κρατικών δολοφονιών, όπως και το 1985 όπου δολοφονήθηκε ο 15χρονος Μιχάλης Καλτεζάς έτσι και το 2008 το κράτος ήταν που όπλισε το χέρι του μπάτσου.

Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ήταν απλά η σπίθα για να ξεκινήσει η εξέγερση, καθώς η συγκυρία έρχεται ως επιστέγασμα στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του '06-'07 και στην απαρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

Μια κρίσης που αποτύπωσε ακόμα πιο έντονα τις σχέσεις αντίθεσης ανάμεσα στους καταπιεσμένους και στους καταπιεστές.

Αντανακλαστικά μεγάλο κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου βγήκε στους δρόμους και συγκρούστηκε έντονα με την αστυνομία, φανερώθηκαν έτσι τα πρώτα σημάδια τής μεγαλειώδης εξέγερσης που ακολούθησε.Σειρά πήραν οι καταλήψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσια κτίρια (π.χ. δημαρχεία) σε ολόκληρη την χώρα, όπου αποτέλεσαν τόπους συνάντησης των αγωνιζόμενων και τόπους πολιτικής ζύμωσης. Η εξέγερση ξεκίνησε ως ένα μαθητικό κίνημα αλλά γρήγορα στηρίχθηκε από πολλαπλές κοινωνικές ομάδες, μαθητές, άνεργοι, φοιτητές, εργαζόμενοι και μετανάστες έδωσαν μια απάντηση στο αυταρχικό καθεστώς, έδειξαν πως οι εξεγέρσεις γεννιούνται μέσα από την αντίσταση όλων των καταπιεσμένων και πως η ανατροπή του συστήματος είναι εφικτή. Η γενιά του Αλέξη ήταν αυτή που πρωτοστάτησε στα γεγονότα καθώς όπως και σήμερα η νεολαία έχει καθήκον να αντισταθεί στην κρατική βαρβαρότητα, μαθητές σε όλη την χώρα έβαλαν φωτιά στις σάπιες αξίες της εποχής και μέσα από τίς σύγκρουσεις, τίς καταλήψεις και τα οδοφράγματα άλλαξαν απόλυτα την πολιτική κατάσταση τής χώρας.

Σήμερα η καθημερινότητα μας συνεχίζει να είναι το ίδιο σάπια και οι καταπιεσμένοι παραμένουν καταπιεσμένοι, το κράτος και το κεφάλαιο συνεχίζουν να δολοφονούν και η οργή στις καρδιές μας κρατάει ακόμα. Όσοι δεκέμβρηδες και να περάσουν είναι καθήκον τής νεολαίας να αντισταθεί, να χτίσει πολιτική και ταξική συνείδηση και να τρομοκρατήσει παλι το κράτος και το κεφάλαιο. Μεσω της οργάνωσης από την βάση παλεύουμε για την κοινωνική επανάσταση, παλεύουμε για έναν άλλο κόσμο.

Ένας κόσμος δίχως κοινωνικές τάξεις, δίχως κράτη, στρατούς και σύνορα, όπου όλοι οι άνθρωποι να είναι - όχι κατ' ανάγκην - χωρισμένοι σε μικρές κοινότητες και καθεμιά της να αποφασίζει για αυτά που την απασχολούν μέσα από τη γενική συνέλευση όλων των μελών της.

Ένας κόσμος, όπου να μην υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, όλα να είναι για όλους, όπου ο καθένας να ασχολείται με αυτό που τον ενδιαφέρει και όχι με αυτό που του έτυχε ή μπόρεσε ν' ασχοληθεί.

Ένας κόσμος που να στηρίζεται στην εξής αρχή: από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του. Αυτή είναι η Αναρχία. Αυτές είναι οι ιδέες για τίς όποιες πέθανε ο Γρηγορόπουλος.

ΔΕΝ ΕΊΠΑΜΕ ΑΚΌΜΗ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΛΈΞΗ ΑΥΤΈΣ ΟΙ ΜΈΡΕΣ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΈΞΗ

6/12 ΌΛΟΙ/ΌΛΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΠΎΛΑΙΑ ΣΤΙΣ 12:00

"ΑΠΟΒΟΛΉ" Αυτόνομη/αντιστασιακή μαθητική ομάδα

Εικόνες:

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633192/

6 Δεκέμβρη 2024 - Ραντεβού στους δρόμους

από κατάληψη εξωστρεφή

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2024

[…] Δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας, οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό, στις λόχμες του ο φόβος ενέδρευε

- Ν. Χριστιανόπουλος

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2008, οι μπάτσοι Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης εκτελούν τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Η οργή εξαπλώνεται, η κοινωνική αντιβία ξεκινάει και η νεολαία της κοινωνικής αμφισβήτησης βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εξέγερσης.

Η εξέγερση του '08 δε συνέβη σε ένα ιστορικό κενό. Τον Δεκέμβρη του '08 τα καταπιεσμένα στρώματα αυτής της κοινωνίας, όλα όσα είχαν βιώσει την καθημερινή βία του κράτους στις ζωές τους ενώθηκαν στους δρόμους με εργαλεία τους την οργή και τη βία απέναντι στο δολοφονικό κρατικό μηχανισμό. Οι πολύμορφες δράσεις και επιθέσεις που έγιναν σε αυτά τα πλαίσια ήταν πράξεις που κατάφεραν να κάνουν το πένθος και το κλίμα θανάτου κοινωνική εξέγερση και στιγμή απελευθέρωσης, μια απελευθέρωση που εκφράστηκε μέσα από μαζικές καταλήψεις σχολών και άλλων κτηρίων, από απαλλοτριώσεις, από τη συγκρότηση συνελεύσεων σε πολλές γειτονιές και μέσα από αμέτρητα εγχειρήματα αυτοοργανωσης που δίνουν πνοή μέχρι και σήμερα. Αυτή η δημιουργικότητα, που διαχύθηκε τότε μαζικά και αυθόρμητα, που ήρθε να εκδικηθεί τον θάνατο ενός από εμάς, ζει και σήμερα στα κινήματά μας και είναι κομμάτι μας.

Δεκαέξι χρόνια μετά το κράτος διατάζει και η αστυνομία εκτελεί. Ακόμα πατά τους καταπιεσμένους για να εξασφαλίσει τα κέρδη των αφεντικών, συγκαλύπτει εγκλήματα όπως τα Τέμπη, το ναυάγιο στη στην Πύλο, τα κυκλώματα (παιδο)βιαστών και ναρκωτικών όπου εμπλέκονται μπάτσοι και πολιτικοί, επιτίθεται σε καταυλισμούς Ρομά και σκοτώνουν συστηματικά μετανάστες σε σύνορα και ΑΤ. Συμμετέχει επίσης στη γενοκτονία των Παλαιστινίων και στοχοποιεί τη νεολαία πουλώντας «εφηβική εγληματικότητα» για να καταστείλει τις αυθόρμητες αντιδράσεις των νέων και να φτιάξει φυλακές για παιδιά.

Όσο η εξουσία χτίζει νέες φυλακές που σπεύδει να τις γεμίσει, η καθημε-ρινότητά μας γίνεται ολοένα και πιο αποπνυκτική. Εξώσεις, ψηλά νοίκια, χαμηλοί μισθοί, ακρίβεια και η λεηλασία ελεύθερων χώρων, πάρκων και πλατειών επιχειρούν να μας απομονώσουν για να μη κοινωνικοποιούμαστε και συνυπάρχουμε πολιτικά. Κράτος και αφεντικά επιχειρούν τον παροπλισμό και την απονέκρωση κάθε είδους κοινωνικής αμφισβήτησης και αντίστασης διαχέοντας το κυρίαρχο αφήγημα περί νόμου και τάξης. Καθημερινός έλεγχος, τρομοκρατία, προληπτικές προσαγωγές, επιθέσεις σε πορείες, «νόμιμες» παρακολουθήσεις, εκκενώσεις καταλήψεων, ιδιωτικοποίησεις δημόσιων χώρων, βασανισμοί και δολοφονίες.

Οικογένειες με παιδιά, παλιοί κάτοικοι, μεταναστά έχουν φύγει από τα Εξάρχεια, σπίτια αδειάζουν, οι δρόμοι γεμίζουν κάμερες, έλεγχο και επιτήρηση παντού, μπάτσοι αράζουν σε κάθε γωνία, προετοιμάζοντας μια γειτονιά «ασφαλή» για τουριστάκια και νέους πλούσιους θαμώνες. Έτσι, επιθυμούν να σβήσουν τη συλλογική μνήμη εξεγέρσεων εδώ όπως τα Δεκεμβριανά του '44, το Πολυτεχνείο του '73, την δολοφονία του Καλτεζά και αυτή του Γρηγορόπουλου. Στους δρόμους και στα κατειλημμένα κτήρια της γειτο-νιάς, η αντικρατική συνείδηση της νεολαίας και κάθε καταπιεσμένου βρίσκει πεδία εδαφικοποίησης και οι ζυμώσεις παράγουν πολιτικά δρώμενα απέναντι στην λυσσαλέα καπιταλιστική επίθεση του κεφαλαίου.

Μέσα από όλο το ζόφο και τη μιζέρια που ζούμε, μαζί με την τρομοϋστερία που σκορπάνε τα ΜΜΕ, επιλέγουμε να μην ακολουθήσουμε τον εκφασισμό της κοινωνίας. Ενάντια στα βαρετά πρότυπά τους, τη μίζερη καθημερινότητα, το διάσπαρτο φόβο προς τους δίπλα μας χτίζουμε κοινότητες αγώνα, φτιάχνουμε σχέσεις που μας τραβάνε από το βούρκο και μας κρατάνε μακριά του, αγωνιζόμαστε μαζί με τα συντρόφια μας τη Μαρίαννα, τη Δήμητρα, το Δημήτρη και το Νίκο που βρίσκονται φυλακισμένα από το κράτος για την «υπόθεση των Αμπελοκήπων» ή μάλλον για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Ανοίγοντας καταλήψεις ανοίγουμε ένα παράθυρο προς το μέλλον που θέλουμε να χτίσουμε εμείς, ένα όραμα ελευθερίας, αληθινής ισότητας και αλληλεγγύης από τα κάτω και για τα κάτω. Αμφισβητούμε το κράτος, το κεφάλαιο και τους νόμους τους αγωνιζόμενα ενάντια σε κάθε καταπίεση. Διαδηλώνουμε χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα γιατί δρώντας έτσι χτίζουμε στο τώρα το κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε. Μαχόμαστε ενάντια σε πατριαρχία, τρανσφοβία, ομοφοβία, ρατσισμό, σπισισμό (η αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το πιο ανώτερο ζώο στη φύση) και κάθε ιδεολόγημα που επιβάλλεται από την εξουσία. Με φροντιστικότητα, οργάνωση και φαντασία παίρνουμε πίσω λίγα από όσα μας ανήκουν, βάζουμε τρικλοποδιές και παγίδες σε όσους μας καταπιέζουν, προχωράμε όλα μαζί ανάμεσα από δακρυγόνα γιατί αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές.

Κρατάμε πάντα στο μυαλό και τη ψυχή μας τους νεκρούς που με τη στάση και τις επιλογές τους μας δείχνουν πως πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Για τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελοπούλου (1980- 26 και 20 χρονών), το Μιχάλη Καλτεζά (1985- 16 χρονών), τον Αλέξη Γρηγορόπουλο (2008- 16 χρονών), τον Μπερκίν Ελβάν (2014- 15 χρονών), το Ζακ Κωστόπουλο (2018- 33 χρονών), τον Κυριάκο Ξυμητήρη (2024- 36 χρονών) και πολλούς άλλους δολοφονημένους στα σύνορα, τις δουλειές τους και άλλες στα σπίτια τους, που δεν αναφέρουμε εδώ. Συνεχίζουμε με το κεφάλι και τη γροθιά ψηλά. Κλείνουμε το μάτι σε όλα και δίνουμε το ραντεβού μας στους δρόμους. Μέσα από την συλλογική αντεπίθεση και δημιουργία, όποια μορφή και αν αυτές παίρνουν, μπορούμε να φτύσουμε, έστω για μια στιγμή, στη μούρη των καταπιεστών μας. Ο Δεκεμβρης του '08 και κάθε εξεγερτική στιγμή της ιστορίας μάς έχουν μάθει πως ο δρόμος είναι ο τόπος συνάντησής μας για να εκφράσουμε την οργή μας.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ, ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ., ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ., ΔΗΜΗΤΡΗ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΙΣ ΦΩΤΙΑΣ

Σ' ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, Σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ

ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ:

• ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΕΜΠΤΗ 5/12, 7ΜΜ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
• ΠΡΩΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12, 12ΜΜ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ
• ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑΣ 6/12, 4ΜΜ ΤΣΑΜΑΔΟΥ
• ΠΟΡΕΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12, 6ΜΜ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Αρχεία:

6_Δεκέμβρη_2024_1.pdf

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633206/

Κάλεσμα στην πρωινή πορεία 6ης Δεκέμβρη

16 χρόνια μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τα
καθάρματα της ΕΛ.ΑΣ. το πρόταγμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του '08
παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Τότε όπως και τώρα βρισκόμαστε σε μία
συγκυρία όπου το κράτος επιτείθεται στην κοινωνικη βάση προσπαθώντας να
εξαλείψει κάθε ίχνος αντίστασης ποινικοποιώντας την πολιτική δράση, την
κινηματική διεκδίκηση, τις συντροφικές σχέσεις, και την αλληλεγγύη. Οι
κοινωνικές συνθήκες στις οποίες έλαβαν χρόνο τα γεγονότα του 8, οι μαζικές
κινητοποιήσεις και οι συγκρούσεις του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος
του 6 και του 7, και ευρύτερα η επίθεση από κράτος, κεφάλαιο, εξουσία, δεν
απέχουν πολύ από την ευρύτερη επίθεση στη βάση και την καταστολή στα
δεδομένα του σήμερα. Με αμέτρητα νομοσχέδια και μεταρρυθμίσεις που αφορούν
την εργασία, την υγεία, το μεταναστευτικό, την εκπαίδευση, την ψυχική
υγεία. Με αμέτρητες εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων εντός και εκτός
πανεπιστημίων, τις διώξεις μαθητών και τα σχολεία-βοστάσια, την
εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ευρύτερα, τον νέο ποινικό κώδικα, την υπόθεση των
Αμπελοκήπων, κράτος και κεφάλαιο αναδεικνύουν διαχρονικά το ρόλο τους.
O χώρος των πανεπιστημίων έχει ανέκαθεν υπάρξει χώρος δραστηριοποίησης του
αντιεξουσιαστικού χώρου ενώ η ελευθεριακή/αντιεξουσιαστική παρέμβαση στις
σχολές είναι καθοριστική για την πολιτικοποίηση και τη δημιουργία
εξεγερσιακών συνειδήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη
προήλθε σε μεγάλο βαθμό από χώρους σχολών οι οποίες βρέθηκαν υπό κατάληψη
και αποτελεσαν κέντρα αγώνα με μαχητικούς και μαζικούς όρους. Αυτός ο ρόλος
των πανεπιστημίων και της ριζοσπαστικής νεολαίας στην εξέγερση του 08 και
προηγούμενες κοινωνικές εκρήξεις ώθησε το κράτος στην στοχοποίηση των
πανεπιστημιακών χώρων με σκοπό την εξουδετέρωση κάθε πολιτικής δράσης εντός
των σχολών και κάθε συλλογικότητας που δραστηριοποιείται εντός τους. Γι
αυτό το επίδικο της παρέμβασης εντός του κοινωνικού και φυσικού πεδίου των
σχολών, μέσω της υπεράσπισης του ασύλου, υλικά και ηθικά, αλλά και της
διάδοσης του προτάγματος της αυτοοργάνωσης στις δομές του φοιτητικού
κινήματος, παραμένει σήμερα ένα κρίσιμο επίδικο προκειμένου να υψώσουμε
αναχώματα στην κατασταλτική επιχείρηση αποπολιτικοποιησης των πανεπιστημίων.
Για να είναι αυτή η παρέμβαση ουσιαστική και επαρκής όμως απαιτεί την
δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου όπου κάθε συνέλευση του ευρύτερου
αντιεξουσιαστικού χώρου που βρίσκεται και παρεμβαίνει σε σχολές θα
μπορέσει, διατηρώντας την αυτοτέλεια και αυτονομία της, να δρα σε
συντονισμό και συνεννοήση με άλλες συνελεύσεις ταυτόχρονα αξιοποιώντας τα
διαφορετικά μέσα που την διαφοροποιούν και αναζητώντας κοινα σημεία
σύγκλισης και συνεργασίας. Την ώρα που το κράτος επιτείθεται λυσαλέα στο
φοιτητικό και ευρύτερα στο ανταγωνιστικό κίνημα εντός και εκτός σχολών,
είναι απαραίτητη η σύμπλευση και η σύμπραξη όλων εμάς που αγωνιζόμαστε για
την αυτοοργάνωση, την οριζοντιότητα, και την αντιεξουσία εντός των σχολών.

Καλούμε σε στήριξη των μπλοκ του α/α χώρου στην πρωινή φοιτητική-μαθητική
πορεία για την 6η Δεκέμβρη.

ΟΛΑ/ΟΙ ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΗΜΕΝΟΙ!

Ελευθεριακο Σχημα Παντειου

από Ελευθεριακό Σχήμα Παντείου

Το επίδικο της παρέμβασης εντός του κοινωνικού και φυσικού πεδίου των σχολών, μέσω της υπεράσπισης του ασύλου, υλικά και ηθικά, αλλά και της διάδοσης του προτάγματος της αυτοοργάνωσης στις δομές του φοιτητικού κινήματος, παραμένει σήμερα ένα κρίσιμο επίδικο προκειμένου να υψώσουμε αναχώματα στην κατασταλτική επιχείρηση αποπολιτικοποιησης των πανεπιστημίων. Για να είναι αυτή η παρέμβαση ουσιαστική και επαρκής όμως απαιτείται η δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου όπου κάθε συνέλευση του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου που βρίσκεται και παρεμβαίνει σε σχολές θα μπορέσει, διατηρώντας την αυτοτέλεια και αυτονομία της, να δρα σε συντονισμό και συνεννοήση με άλλες συνελεύσεις ταυτόχρονα αξιοποιώντας τα διαφορετικά μέσα που την διαφοροποιούν και αναζητώντας κοινα σημεία σύγκλισης και συνεργασίας. Την ώρα που το κράτος επιτείθεται λυσαλέα στο φοιτητικό και ευρύτερα στο ανταγωνιστικό κίνημα εντός και εκτός σχολών, είναι απαραίτητη η σύμπλευση και η σύμπραξη όλων εμάς που αγωνιζόμαστε για την αυτοοργάνωση, την οριζοντιότητα, και την αντιεξουσία εντός των σχολών.

16 χρόνια μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου από τα καθάρματα της ΕΛ.ΑΣ. το πρόταγμα της εξέγερσης του Δεκέμβρη του '08 παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ. Τότε όπως και τώρα βρισκόμαστε σε μία συγκυρία όπου το κράτος επιτείθεται στην κοινωνικη βάση προσπαθώντας να εξαλείψει κάθε ίχνος αντίστασης ποινικοποιώντας την πολιτική δράση, την κινηματική διεκδίκηση, τις συντροφικές σχέσεις, και την αλληλεγγύη. Οι κοινωνικές συνθήκες στις οποίες έλαβαν χρόνο τα γεγονότα του 8, οι μαζικές κινητοποιήσεις και οι συγκρούσεις του μαθητικού και φοιτητικού κινήματος του 6 και του 7, και ευρύτερα η επίθεση από κράτος, κεφάλαιο, εξουσία, δεν απέχουν πολύ από την ευρύτερη επίθεση στη βάση και την καταστολή στα δεδομένα του σήμερα. Με αμέτρητα νομοσχέδια και μεταρρυθμίσεις που αφορούν την εργασία, την υγεία, το μεταναστευτικό, την εκπαίδευση, την ψυχική υγεία. Με αμέτρητες εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων εντός και εκτός πανεπιστημίων, τις διώξεις μαθητών και τα σχολεία-βοστάσια, την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση ευρύτερα, τον νέο ποινικό κώδικα, την υπόθεση των Αμπελοκήπων, κράτος και κεφάλαιο αναδεικνύουν διαχρονικά το ρόλο τους. O χώρος των πανεπιστημίων έχει ανέκαθεν υπάρξει χώρος δραστηριοποίησης του αντιεξουσιαστικού χώρου ενώ η ελευθεριακή/αντιεξουσιαστική παρέμβαση στις σχολές είναι καθοριστική για την πολιτικοποίηση και τη δημιουργία εξεγερσιακών συνειδήσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη προήλθε σε μεγάλο βαθμό από χώρους σχολών οι οποίες βρέθηκαν υπό κατάληψη και αποτελεσαν κέντρα αγώνα με μαχητικούς και μαζικούς όρους. Αυτός ο ρόλος των πανεπιστημίων και της ριζοσπαστικής νεολαίας στην εξέγερση του 08 και προηγούμενες κοινωνικές εκρήξεις ώθησε το κράτος στην στοχοποίηση των πανεπιστημιακών χώρων με σκοπό την εξουδετέρωση κάθε πολιτικής δράσης εντός των σχολών και κάθε συλλογικότητας που δραστηριοποιείται εντός τους. Γι αυτό το επίδικο της παρέμβασης εντός του κοινωνικού και φυσικού πεδίου των σχολών, μέσω της υπεράσπισης του ασύλου, υλικά και ηθικά, αλλά και της διάδοσης του προτάγματος της αυτοοργάνωσης στις δομές του φοιτητικού κινήματος, παραμένει σήμερα ένα κρίσιμο επίδικο προκειμένου να υψώσουμε αναχώματα στην κατασταλτική επιχείρηση αποπολιτικοποιησης των πανεπιστημίων. Για να είναι αυτή η παρέμβαση ουσιαστική και επαρκής όμως απαιτείται η δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου όπου κάθε συνέλευση του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου που βρίσκεται και παρεμβαίνει σε σχολές θα μπορέσει, διατηρώντας την αυτοτέλεια και αυτονομία της, να δρα σε συντονισμό και συνεννοήση με άλλες συνελεύσεις ταυτόχρονα αξιοποιώντας τα διαφορετικά μέσα που την διαφοροποιούν και αναζητώντας κοινα σημεία σύγκλισης και συνεργασίας. Την ώρα που το κράτος επιτείθεται λυσαλέα στο φοιτητικό και ευρύτερα στο ανταγωνιστικό κίνημα εντός και εκτός σχολών, είναι απαραίτητη η σύμπλευση και η σύμπραξη όλων εμάς που αγωνιζόμαστε για την αυτοοργάνωση, την οριζοντιότητα, και την αντιεξουσία εντός των σχολών.

Καλούμε σε στήριξη των μπλοκ του α/α χώρου στην πρωινή φοιτητική-μαθητική πορεία για την 6η Δεκέμβρη.

ΟΛΑ/ΟΙ ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΗΜΕΝΟΙ!

Εικόνες:

πηγή : http://athens.indymedia.org/post/1633216/