kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Διαδήλωση για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου

Μετράμε 16 χρόνια από εκείνη την νύχτα που ο 15χρονος αναρχικός μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα στην διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα στα Εξάρχεια. Αυτή η κρατική δολοφονία συμπυκνώνει το σύνολο της κρατικής βαρβαρότητας και της κατασταλτικής εκστρατείας που εξαπέλυε ανέκαθεν η εξουσία απέναντι στα καταπιεσμένα και αγωνιζόμενα κομμάτια αυτής της κοινωνίας. Στην κοινωνική και πολιτική συνθήκη της οικονομικής κρίσης και της απόπειρας εξουδετέρωσης των κοινωνικών κινημάτων, εκείνη η νύχτα σηματοδότησε την αρχή της εξέγερσης που μένει ανεξίτηλα γραμμένη στη συνείδηση κάθε αγωνιστή, είτε την έζησε είτε όχι. Τον Δεκέμβρη του 2008 η εξέγερση ήταν μονόδρομος απέναντι σε όλα τα δεινά που βάραιναν τις ζωές των καταπιεσμένων. Δεκαέξι χρόνια μετά, η συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης και της ευθείας αντιπαράθεσης με τον κρατικό μηχανισμό παραμένει ζωντανή.

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα λεπτομερώς μελετημένο σχέδιο εξόντωσης των κοινωνικών κινημάτων που αντιστέκονται στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό, πόσο μάλλον των αναρχικών αγωνιστών που στρέφουν τα πυρά τους ενάντια σε κάθε εξουσιαστική δομή. Στο κομμάτι της καταστολής των κινημάτων, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια δεκάδες επιχειρήσεις για την εκκένωση αναρχικών καταλήψεων, σε όλη την επικράτεια. Με πρωταρχικό θεμέλιο του κρατικού σχεδιασμού το τρίπτυχο «ΝΟΜΟΣ - ΤΑΞΗ - ΑΣΦΑΛΕΙΑ» είναι προφανές πως η επίθεση στις δομές αγώνα των αναρχικών ιεραρχείται ψηλά στην λίστα του υπουργού δημοσίας τάξηςΜιχάλη Χρυσοχοΐδη. Ακριβώς γιατί αποτελούν τα σημεία στα οποία εδαφικοποιείται το οργανωμένο κομμάτι του αναρχισμού, η κοινωνική και ταξική αντεπίθεση και μορφοποιείται η επαναστατική προοπτική. Η κουλτούρα των καταλήψεων, που από τον Δεκέμβρη του '08 ενσάρκωσε τα στοιχεία της κοινωνικής απεύθυνσης και αλληλεγγύης συνιστά ένα από τα σημαντικότερα κεκτημένα του αναρχικού αγώνα το οποίο δέχεται αλλεπάλληλες επιθέσεις.

Κατ' επέκταση αυτού, η καταστολή και η στοχοποίησηαγωνιστών συντελείται όλο και πιο απροκάλυπτα. Τα τελευταία χρόνια το ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα μετρά εκατοντάδες αναίτιες συλλήψεις αγωνιστών, που στοχεύουν στην τρομοκράτηση, καθώς και την οικονομική εξόντωση τους, σε μια προσπάθεια η εξουσία να καταπνίξει την οποιαδήποτε εστία αντίσταση. Η φετινή 6η Δεκέμβρη σημαδεύεται από άλλη μια κρατική σκευωρία κατά των αναρχικών, μέσω της ποινικοποίησης της πολιτικής τους δράσης, καθώς και των συντροφικών και φιλικών τους σχέσεων, δείχνοντας πως ακόμη και σήμερα η εξέγερση του '08 τρομάζει την εξουσία και τα σκυλιά της. Το κλίμα τρομοϋστερίας που δημιουργείται με αφορμή την υπόθεση των Αμπελοκήπων στοχεύει ακριβώς στο χτύπημα οποιουδήποτε στοιχείου αναρχικής πάλης και ταυτότητας, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το στήσιμο σαθρών κατηγορητηρίων, χωρίς κανένα βάσιμο στοιχείο, όπως έχουμε δει και σε πολλές άλλες υποθέσεις. Με τη σύλληψη μάλιστα του αναρχικού Νίκου Ρωμανού για την εν λόγω υπόθεση, το Κράτος στοχεύει ακόμη και σε συμβολικό επίπεδο την δική του εκδίκηση πάνω στους αγωνιζόμενους για τις εξεγέρσεις και τους αγώνες του χθες, σκοπεύοντας έτσι την καταστολή κάθε επαναστατικής προοπτικής στο σήμερα.

Στο επίκεντρο της κυρίαρχης αφήγησης σχετικά με την πολιτική των αναδιαρθρώσεων, βρίσκεται και το κομμάτι του ασύλου, στο οποίο ποινικοποιείται εξ' ολοκλήρου κάθε πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική δραστηριότητα των φοιτητών. Αυτό επιβεβαιώνεται από δεκάδες παραδείγματα, όπως αυτό της εισβολής των μπάτσων στη «Βραδιά του Ερευνητή» στο ΕΜΠ ή της πρόσφατης επίθεσης των ΜΑΤ στην Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ εν ώρα παρέμβασης στον πρύτανη μετά από την ελεύθερη πτώση ασανσέρ στις πανεπιστημιακές εστίες. Εννοείται, όλα τα παραπάνω μετράνε σύνολο 16 συλλήψεις και αποδεικνύουν την αγαστή συνεργασία των πρυτανικών αρχών με τις κατασταλτικές δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. Μπορούμε, επίσης, να αναφερθούμε στα μόνιμα κλειδώματα πολλαπλών εισόδων στο campus του ΑΠΘ με το κράτος να υπενθυμίζει προκλητικά την κατάργηση του ασύλου και τον νόμο 4777 που αρχίζει να σχηματοποιείται με τις διαγραφές και τις πειθαρχικές διώξεις φοιτητών. Στον ελλαδικό χώρο, το άσυλο διαχρονικά αποτελούσε σημείο διαμόρφωσης πολιτικής συνείδησης, κινηματικής κουλτούρας και πολιτικής ζύμωσης και για αυτόν τον λόγο τίθεται στο επίκεντρο της κρατικής επίθεσης σχετικά με τον αφανισμό των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων.

Μέσα σε όλα αυτά, συνεχίζει και επικρατεί η γενικευμένη ακρίβεια η οποία πλήττει σταδιακά την κοινωνική βάση στοχεύοντας στην συνολική εξάρτηση της από το ίδιο το σύστημα που την σκοτώνει. Η συνθήκη της εξαθλίωσης και της φτωχοποίησης των καταπιεσμένων συμπυκνώνει τον πραγματικό στόχο της σύγχρονης νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας. Οι απρόσιτες τιμές των ενοικίων, των λογαριασμών και των βασικών αγαθών, ωθούν με τη σειρά τους την εργατική τάξη στην πλήρη καθυπόταξη της σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Το κεκτημένο του 8ώρου καταργείται, η εργοδοτική αυθαιρεσία οξύνεται ενώ η συνδικαλιστική δράση των εργατών αντιμετωπίζεται με εκδικητικές απολύσεις και απαγορεύσεις απεργιών. Το κράτος και τα αφεντικά στενεύουν τον κλοιό μέσα από τον οποίο η κοινωνική βάση καλείται να αποδράσει κατορθώνοντας το αδύνατο. Για εμάς είναι σαφές πως η συλλογικοποίηση και η οργάνωση στα σωματεία βάσης αποτελούν μερκά από τα βασικότερα εργαλεία αγώνα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.

Δεκαέξι χρόνια μετά, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας την συλλογική μνήμη της κοινωνικής εξέγερσης του 2008, μιας εξέγερσης που ριζοσπαστικοποίησε τα πλήθη, διαμόρφωσε συνειδήσεις και εισήγαγε νέα εργαλεία αγώνα. Είναι χρέος μας να διδαχτούμε και να εμπνευστούμε από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, επικαιροποιώντας τα στοιχεία αυτά στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο του σήμερα. Έχοντας το παράδειγμα του '08, γνωρίζουμε πολύ καλά την ευθραυστότητα του κρατικού μηχανισμού, όταν αυτός έχει να αντιμετωπίσει ένα σύσσωμο κοινωνικό όλο που υψώνει αντιστάσεις και αντιπαρατίθεται μαζικά, μαχητικά και αυτοοργανωμένα. Ωστόσο, χρειάζεται να υπογραμμίσουμε την βαρύνουσα σημασία της διάρκειας όταν οραματιζόμαστε μία τέτοια προοπτική. Διότι καθήκον μας είναι, επίσης, να είμαστε έτοιμοι να συμπληρώσουμε τα κενά ακόμη και των πιο καθοριστικών γεγονότων σαν αυτών του Δεκέμβρη. Για εμάς, μοναδική δίοδος για την ανατροπή αυτού του σάπιου κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που μας θέλει υποταγμένους, είναι η κοινωνική επανάσταση. Με βάση αυτόν τον ορίζοντα μαχόμαστε στις γραμμές του οργανωμένου αναρχικού αγώνα και προτάσσουμε τις αυτοοργανωμένες δομές αγώνα και την παρέμβαση σε κάθε κοινωνικό πεδίο.Να υπερασπιστούμε τα κεκτημένα αγώνα μας απέναντι στην καταπάτησή τους, την ιστορία απέναντι στην διαστρέβλωση, και την συλλογική μνήμη απέναντι στην βαρβαρότητα της λήθης.

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΟΠΙΑ - ΕΙΝΑΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Αντικρατικές Διαδηλώσεις:
Αθήνα: 12:00 Προπύλαια, 18:00 Προπύλαια
Θεσσαλονίκη: 12:00 Καμάρα, 18:00 Καμάρα

Πρωτοβουλία Αναρχικών Φοιτητών/-τριών Αθήνας
Αναρχική Συνέλευση Φοιτητών/τριών Quieta Movere

Διαδήλωση για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Α.Γρηγορόπουλου

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

16 χρόνια μετά την κοινωνική και ταξική εξέγερση, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβρη του 2008, οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι συνεχίζουν να πληρώνουν με το αίμα τους τη διατήρηση και αναπαραγωγή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού και καταπιεστικού συστήματος, που καταδυναστεύει, δολοφονεί, εξαθλιώνει και καταστρέφει τις κοινωνίες και τον φυσικό κόσμο. 16 χρόνια μετά η αντιεξεγερτική εκστρατεία του κράτους κλιμακώνεται σε όλα τα σημεία του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού -από την επίθεση στις καταλήψεις, στο άσυλο των πανεπιστημίων και τους απεργιακούς και συνδικαλιστικούς αγώνες μέχρι το χτύπημα των διαδηλώσεων και τη σωρεία διώξεων, προφυλακίσεων και φυλακίσεων αναρχικών αγωνιστών. Ταυτόχρονα οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους επιχειρούν το παραδειγματικό χτύπημα του αναρχικού κινήματος τόσο γιατί αυτό υπήρξε βασικός εκφραστής, όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, των αδιαμεσολάβητων και ριζοσπαστικότερων κοινωνικών και ταξικών αγώνων όσο και γιατί στοχεύουν στην τρομοκράτηση ολόκληρης της κοινωνίας και των αντιστάσεών της. Η εξέγερση του Δεκέμβρη είναι σήμερα ζωντανή ως πρόταγμα, όχι για την επανάληψή της, αλλά για την υπέρβασή της από τους ίδιους του αγωνιζόμενους στην προοπτική της Kοινωνικής Eπανάστασης.

6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αντικρατικες - αντικασταλτικες διαδηλώσεις

Θεσσαλονίκη: 18:00 - Καμάρα

Αθηνα: 18:00 - Προπύλαια

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

Αναρχική πολιτική οργάνωση - ομοσπονδία συλλογικοτήτων

Το αίμα δεν είναι νερό, η μνήμη δεν είναι σκουπίδι: ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Κλείνουμε πλέον 16 χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από το ένστολο κάθαρμα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Δεν γίνεται τα αγνοήσουμε τα εξεγερσιακά χαρακτηριστικά που είχε λάβει συνολικά ο Δεκέμβρης του '08, ως μια έμπρακτη πυροδότηση της οργής της κοινωνικής βάσης μέσα σε μία συνολική συνθήκη οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Η είδηση, παράλληλα, της κρατικής δολοφονίας δεν άργησε να εξαπλωθεί σε όλη την επικράτεια, δημιουργώντας από τις πρώτες στιγμές την σπίθα που θα γινόταν η πυρκαγιά του Δεκέμβρη του '08. Και αυτή η φλόγα είναι άλλωστε που έρχεται να φωτίσει τους αγώνες του σήμερα, να χαραχθεί ως συλλογική μνήμη και να μας υπενθυμίζει ότι η κρατική βαρβαρότητα και πόσο μάλλον ο αγώνας μας απέναντι στο τέρας της εξουσίας δεν αρχίζει ούτε και τελειώνει στον Δεκεμβρη.

Πίσω από τον Γρηγορόπουλο, είναι κάθε Κανελλοπουλου, κάθε Καμράν, κάθε Φραγκούλης, κάθε Μιχαλόπουλος, κάθε Σαμπάνης και κάθε Καλτεζάς, κάθε Μανιουδάκης και κάθε Μάγγος, ενώ μας είναι ξεκάθαρο ότι πίσω από κάθε Κορκονέα βρίσκεται συνολικά η θανατοπολιτική της κρατικής μηχανής και των παρακλάδων της. Η κρατική βαρβαρότητα δεν ανιχνεύεται μόνο στις εν ψυχρώ δολοφονίες από χέρι μπάτσων-ως βασικών εντολοδόχων της εξουσίας αλλά και στο συστηματικό ξέπλυμα παιδο-βιαστών, (υποθέσεις 19χρονης από την Ηλιούπολη και 12χρονης από τον Κολωνό, Αχίλλειον, Λιγνάδης), τα καθημερινά pushbacks και ναυάγια στο Αιγαίο ενώ στον φράχτη του Έβρου απελάσεις και μιλιταριστικές ομάδες φασιστών σε ρόλους σερίφηδων, στο ξεπούλημα στον βωμό του κεφαλαίου των ζωών μας όπως έγινε στα Τέμπη, όπως γίνεται στις αμέτρητες πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι και τις αμέτρητες πλημμύρες κάθε φθινόπωρο και όπως μεθοδεύεται συνολικά με τις ιδιωτικοποιήσεις (εκπαίδευση, υγεία, ρεύμα, νερό, μεταφορές κλπ), στα αντιεργατικά νομοσχέδια και την γενικευμένη οικονομική εξαθλίωση που έρχονται να επιβαρύνουν ακόμα εντονότερα την καταπιεσμένη κοινωνική βάση. Στις εκκενώσεις στεκιών και καταλήψεων εντός και εκτός των σχολών, και τις απροκάλυπτες επιθέσεις σε ανοιχτούς χώρους και γειτονιές (βλ. εργατικό, Γκαρμπολά Καλλιθέας, πλατεία Εξαρχείων) . Διαφαίνεται, ακόμα, στην αυστηροποίηση του δικαστικού συστήματος με τον νέο Ποινικό Κώδικα και στην τρομοκρατία με τις κρατικές σκευωρίες ενώ κορυφώνεται με τη στήριξη του γενοκτόνου κράτους του Ισραήλ με πάσης φύσεως επικουρικές συμφωνίες, όπως στα ίδια τα πανεπιστήμια με a priori σύνδεση της παραγόμενης έρευνας με την εθνική άμυνα (ένταξη νέων μεταπτυχιακών προγραμμάτων για την παραγωγή πολεμικών εφοδίων- Πανεπιστήμιο Πατρών-117ΠΜ, Πολεμική Αεροπορία-ΕΜΠ, ΠΑΜΑΚ-ΣΣΑΣ). Η κρατική βαρβαρότητα μας γίνεται, λοιπόν, φανερή σε κάθε πτυχή της ζωής μας, μιας και το κράτος επιδιώκει να καθυποτάξει κάθε τι "αντιθετικό" στο αφήγημά του περί επικυριαρχίας και "νόμου και τάξης".

Στο ίδιο "αντιτρομοκρατικό" περί "νόμου και τάξης" αφήγημα εντάσσεται και η υπόθεση των Αμπελοκήπων με τις πρώτες στοχοποιήσεις και αβάσιμες συλλήψεις των συντροφισσών Μαριάννας Μ και Δήμητρας και του συντρόφου Δημήτρη αλλά και πιο πρόσφατα με εξιλαστήριο θύμα τον 26χρονο και τον Νίκο Ρωμανό με την προφυλάκισή τους κυριολεκτικά λίγες μέρες πριν την 6 Δεκέμβρη, έχοντας ως μόνο στοιχείο για την καταδίκαση, δακτυλικά αποτυπώματα πάνω σε ένα φορητό αντικείμενο (πλαστική σακούλα) το οποίο δια μαγείας επέζησε την έκρηξη του διαμερίσματος. Παρ' όλα αυτά, για τα κρατικά μέσα και το προπαγανδιστικό τους πρόγραμμα ήταν αρκετό αυτό, σπεύδοντας να διαδώσουν την είδηση για τον Ρωμανό και να δικαιολογήσουν την στημένη δικογραφία. Άλλωστε δεν ήταν καθόλου τυχαίο που ο έντονος συμβολισμός που φέρει το πρόσωπο του Ρωμανού, ως αγωνιστή αλλά και φίλου του Γρηγορόπουλου, χρησιμοποιήθηκε από το κράτος συνειδητά, έτσι ώστε να καταφέρει να δείξει τα δόντια του, να υφάνει το πλέγμα της "καταπολέμησης" τάχα της "παραβατικότητας" και να σπείρει την τρομοκρατία στον αγωνιζόμενο κόσμο, ως ένα εργαλείο a priori- ιδεολογικής- καταστολής.

16 χρόνια μετά, βρισκόμαστε εδω να φωνάζουμε ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ! Ο Δεκέμβρης του '08 και η λύσσα των εξεγερμένων έρχονται αφενός να αποτελέσουν ζωντανή μνήμη για εμάς, μιας νύχτας, μιας αρχής μιας εξέγερσης που κλόνισε τα θεμέλια της εξουσίας και δημιούργησε μια ρωγμή στον χρόνο. Αποτελεί αφετέρου μια σπίθα που πυροδοτεί τους δικούς μας αγώνες και που μας δείχνει πως ενάντια σε κράτος και θεσμούς του εμείς μπορούμε να ονειρευόμαστε και να "πλάθουμε ουτοπίες" ισότητας και αλληλεγγύης, ορθώνοντας οδοφράγματα και δρώντας αυτοοργανωμένα και συλλογικά. 16 χρόνια μετά, το αίμα δεν είναι νερό και η μνήμη δεν είναι σκουπίδι, η εξέγερση είναι πάντα δίκαιη!

Κανένας μόνος στα χέρια του κράτους
Αλληλεγγύη σε όσους διώκονται για την υπόθεση των Αμπελοκήπων
Λευτεριά στον Ν. Ρωμανό
Κυριάκος Ξυμητήρης πάντα παρών
ΚΑΜΙΑ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΝΑ ΜΗ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΛΕΞΗ.

Στηρίζουμε τα καλέσματα:
5/12 | 18.00 ΚΑΜΑΡΑ για τα 2 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Κ. Φραγκούλη
6/12 | 12.00 και 18.00 ΚΑΜΑΡΑ για τα 16 χρόνια από την κρατική δολοφονία του Αλέξη

Ελευθεριακό Σχήμα Φιλοσοφικής

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση για τα 2 χρόνια από τη δολοφονία του Κώστα-Κάλο Φραγκούλη την Πέμπτη 5/12 στις 18:00 στην Καμάρα και τις πορείες για τα 16 χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου 6/12 στις 12:00 και στις 18:00 στην Καμάρα

Ο αντιτσιγγανισμός οπλίζει - η αστυνομία δολοφονεί

5 Δεκεμβρίου του 2022 ο 16χρονος Κώστας Φραγκούλης πυροβολείται από μπάτσους γιατί δεν είχε πληρώσει ένα 20αρικο βενζίνη, γεγονός που προκάλεσε καταδίωξη από μηχανές της ομάδας ΔΙΑΣ και κατέληξε στον θάνατό του μία εβδομάδα αργότερα στις 13/12. Τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε δει τρεις δολοφονίες Ρομά από την αστυνομία με καθαρά ρατσιστικά κριτήρια, χωρίς να ξέρουμε πόσες είναι αυτές για τις οποίες δεν μάθαμε ποτέ. Τον Οκτώβριο του 2021, ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης δολοφονείται από 38 σφαίρες της ομάδας ΔΙΑΣ, ενώ μόλις πριν λίγους μήνες, σε έφοδο των μπάτσων στον καταυλισμό Σοφό του Ασπρόπυργου, συλλαμβάνεται ο πατέρας του, στην προσπάθεια να απομακρύνει τα δακρυγόνα από τον καταυλισμό, ο οποίος, με συνοπτικές διαδικασίες, καταδικάζεται δύο μέρες μετά. Τον Νοέμβριο του 2023 δολοφονείται ο 17χρονος Χρήστος Μιχαλόπουλος, ο οποίος, σύμφωνα με τη μαρτυρία του αδερφού του που βρισκόταν μαζί του, εξαναγκάστηκε από μπάτσο να βγει από το αμάξι του όπου και δολοφονήθηκε.

Προφανώς δεν μιλάμε για τυχαία περιστατικά, αλλά για μια κρατική πολιτική βαθιά ρατσιστική. Το κράτος βλέπει τους Ρομά (και όχι μόνο) ως "πλεονάζοντες" πληθυσμούς, πληθυσμούς που δεν έχει καταφέρει να εντάξει πλήρως στην καπιταλιστική κανονικότητα και για να καταφέρει να τους "διαχειριστεί" χτίζει ένα πολύ συγκεκριμένο αφήγημα: αυτό του μικρο-εγκληματία, του παράνομου, του ανεξέλεγκτου, του περιθωριακού και ημι-νόμιμου. Το αφήγημα αυτό έχει ριζώσει τόσο έντονα σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, σε σημείο που δολοφονίες όπως αυτές δεν αντιμετωπίζονται σαν αναίτιες και ρατσιστικές δολοφονίες ανθρώπων, γεγονός που δίνει την κάλυψη στους μπάτσους να συνεχίσουν να τις διαπράττουν χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες.

Κανένας Δεκέμβρης δεν τελείωσε ποτέ

Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 δολοφονείται ο 16χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος από το όπλο του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα στα Εξάρχεια. Η δολοφονία αυτή πυροδοτεί μια απ' τις εντονότερες πρόσφατες εξεγέρσεις στην Ελλάδα, όπου ένα ετερόκλητο πλήθος κόσμου βγαίνει μαζικά στο δρόμο με συγκρουσιακά χαρακτηριστικά, όχι μόνο για την δολοφονία του Αλέξη αλλά αντιτιθέμενο σε ό,τι καθημερινά το καταπιέζει, στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Κάθε καταπιεσμένος και περιθωριοποιημένος βρίσκει τον χώρο να αντισταθεί στην ολοένα αυξανόμενη καταστολή που δέχεται.

Εμείς κάθε χρόνο προσπαθούμε στη μνήμη της εξέγερσης αυτής να βάζουμε τα περιεχόμενα που καταπιέζουν εμάς τις ίδιες, που πολλά από αυτά μπορεί να είναι και κοινά με εκείνα του Δεκέμβρη του 2008. Βγαίνουμε στο δρόμο ενάντια στις κρατικές δολοφονίες, είτε αυτές παίρνουν τη μορφή νεκρών σε σύγκρουση τρένων, είτε προκαλούνται από όπλα μπάτσων, είτε είναι τα pushbacks των μεταναστριών στα σύνορα και το αιγαίο και οι δολοφονίες τους στα Α.Τ., ενάντια στην πατριαρχία και τις καθημερινές γυναικοκτονίες, τους βιασμούς στα Α.Τ., ενάντια στην αυξανόμενη καταστολή στα πανεπιστήμια, τις πλατείες, τις πορείες και τις καταλήψεις μας, ενάντια στην ακρίβεια και το αυξανόμενο κόστος ζωής, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, όλα συνεχίζονται…

Αυτόνομη Παρέμβαση στους Ηλεκτρολόγους και τους Μηχανολόγους

Στις 9 το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 ο Ειδικός Φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας πυροβολεί με το υπηρεσιακό του όπλο τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, ένα 15χρονο παιδί που διασκέδαζε με τους φίλους του στα Εξάρχεια. Η σφαίρα διαπέρασε την καρδιά του 15χρονου μαθητή. Ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.

Αυτή τη φορά, η ελληνική κοινωνία δεν ξέχασε. Η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη μπροστά στα έκπληκτα μάτια των φίλων του μας σημάδεψε! Παραμένει έντονα χαραγμένη στη συλλογική μνήμη για να υπενθυμίζει το απάνθρωπο πρόσωπο του κράτους.

Κάθε χρόνο, η μέρα αυτή συνεχίζει να αποτελεί ανάμνηση οργής και καταδίκης της αστυνομικής βίας και της κρατικής καταστολής αλλά ταυτόχρονα και ανάμνηση μιας γιορτής ορατότητας για μια ολόκληρη γενιά, αλληλεγγύης και ελπίδας. Γιατί η δολοφονία του Αλέξη οδήγησε χιλιάδες νέους και μεγαλύτερους ανθρώπους σε μαζικές διαδηλώσεις , καταλήψεις και συγκρούσεις που πήραν τον χαρακτήρα εξέγερσης.

Το τέλος του 2024 βρίσκει το ελληνικό κράτος να στάζει αίμα και να αναδύει ακόμα πιο έντονα τη δυσοσμία της καταστολής. Δολοφονίες στις θάλασσες και στα σύνορα, σε ΑΤ, σε φυλακές και κέντρα κράτησης.
Καταστολή απέναντι σε συνδικαλιστές και ανθρώπους που κινητοποιούνται και διαμαρτύρονται για τη διάλυση του συστήματος υγείας, καταστολή κάθε φορά που ένα κομμάτι της κοινωνίας αποφασίζει να αγωνιστεί, να διεκδικήσει, επιθέσεις στον δημόσιο χώρο, στοχοποίηση των ανηλίκων στο πλαίσιο της νέας πολιτικής "φυλακή για όλους".
Ξέρουμε πως και στη φετινή πορεία, για 16η χρονιά, οι πρακτικές της αστυνομίας θα παραμείνουν το ίδιο βίαιες και επικίνδυνες: Όσοι και όσες καταφέρουμε να μην προσαχθούμε πριν την έναρξη της πορείας θα ζήσουμε την ίδια βαρβαρότητα: Τόσο κατά την διάρκεια όσο και μετά από την πορεία, η πόλη μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη Όλοι μας κινδυνεύουμε ανά πάσα στιγμή να δηλητηριαστούμε από τα τοξικά αέρια των δακρυγόνων, να τραυματιστούμε από τα πυρομαχικά της ΕΛ.ΑΣ., να δεχθούμε χτυπήματα από τους πάνοπλους άνδρες των ΜΑΤ και να βρεθούμε στο νοσοκομείο ή αναίτια συλληφθέντες στα κρατητήρια της ΓΑΔΘ.

Δηλώνουμε για άλλη μια φορά πως η αστυνομική βία αποτελεί απειλή για την κοινωνία και δεν μπορούμε να στεκόμαστε σιωπηλοί, άπραγοι και απροστάτευτοι.

Μπροστά σε αυτήν την συνθήκη εμείς, ως αυτοδιαχειριζόμενες δομές υγείας, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Δεν μπορούμε παρά να είμαστε ΕΚΕΙ! Παρούσες και έτοιμες να συνδράμουμε άμεσα σε κάθε πιθανή ιατρική ανάγκη.

Να συνδράμουμε στο πλαίσιο των δυνατοτήτων και των δυνάμεων μας στην αυτοάμυνα και την προστασία των κινητοποιήσεων της 6ης Δεκέμβρη.

Καλούμε όλον τον ιατρικό κόσμο, τους εργαζόμενους στο χώρο της Υγείας, τους νοσοκομειακούς γιατρούς κάθε πόλης, την ΟΕΝΓΕ, την ΠΟΕΔΗΝ, τους ιατρικούς συλλόγους, τα Κοινωνικά Ιατρεία και τις αυτοοργανωμένες δομές Υγείας της χώρας να πράξουν το ίδιο: να προσφέρουν την απαραίτητη ιατρική κάλυψη στις διαδηλώσεις στις 6 Δεκέμβρη και να καταγγείλουν την επικινδυνότητα των πρακτικών της ΕΛΑΣ τόσο για την Υγεία όσο για την ίδια την Ζωή των ανθρώπων!

Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης Θεσσαλονίκης, Δεκέμβρης 2024

ΥΓ: Περιμένουμε με ανυπομονησία την έκβαση δύο υποθέσεων που βρίσκονται στα χέρια της Ελληνικής Δικαιοσύνης:

Αυτή του Επαμεινώνδα Κορκονέα: Ειδικός Φρουρός , εργαζόταν επίσης ως μπράβος στην γενέτειρα του την Καλαμάτα , διαβόητος στους συναδέλφους του αστυνομικούς ως «Ράμπο», εν ψυχρώ δολοφόνος του 15χρονου Αλέξη.
Το 2019 το εφετείο σπάει την ισόβια καταδίκη αναγνωρίζοντας του το ελαφρυντικό του σύννομου βίου!!!!! Κυκλοφορεί ελεύθερος ανάμεσά μας μέχρι τον Ιούνιο του 2024. Θα καθίσει για τέταρτη φορά στο εδώλιο του κατηγορουμένου, προκειμένου να κριθεί εκ νέου αν θα πρέπει ή όχι να του αναγνωριστεί το επίμαχο ελαφρυντικό το οποίο του άνοιξε την πόρτα της φυλακής.

Αυτή του Νίκου Ρωμανού: δηλώνει αναρχικός, φίλος του Γρηγορόπουλου και αυτόπτης μάρτυρας στη δολοφονία. Παρόλο που έχει εκτίσει την ποινή του για
ένοπλη ληστεία σε τράπεζα στο Βελβεντό Κοζάνης και ενώ έχει αθωωθεί για τη συμμετοχή του στους Πυρήνες της Φωτιάς, συλλαμβάνεται από την (αντι)Τρομοκρατική υπηρεσία και προφυλακίζεται. Κατηγορίες η ένταξη και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Παρά το γεγονός της διαρκούς παρακολούθησής του από το κράτος το μοναδικό στοιχείο που αναφέρεται ότι τον ενοχοποιεί είναι το αποτύπωμα του σε σακούλα στο διαμέρισμα της έκρηξης στους Αμπελόκηπους.

πηγή : https://www.kiathess.gr/gr/yliko/arthra/382-k…
πηγή : email που λάβαμε στις 3 Δεκεμβρίου 18h

"Και τι δεν ήταν..."

Τον Δεκέμβρη του 08' τα ένστολα σκουπίδια της ελληνικής αστυνομίας, Επαμεινώνδας Κορκονέας και Βασίλης Σαραλιώτης, δολοφόνησαν τον Αλέξη Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. Από το επόμενο κιόλας λεπτό εκείνης της 6ης Δεκέμβρη ξέσπασε μια εξέγερση, τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και σε μικρές πόλεις και νησιά της Ελλάδας, κατά την οποία χιλιάδες ντόπιων και μεταναστ(ρι)ων συναντήθηκαν στο δρόμο, φώναξαν συνθήματα, συγκρούστηκαν με τις μονάδες καταστολής, απαλλοτρίωσαν εμπορεύματα, έκαψαν αστυνομικά τμήματα, κατέλαβαν κρατικά και ιδιωτικά κτήρια όπως σχολεία, πανεπιστήμια, δημαρχεία και ραδιοφωνικούς-τηλεοπτικούς σταθμούς. Στην πολιτική σκηνή πριν τον Δεκέμβρη του 2008 με τα πολιτικά σκάνδαλα του 2006 για μαζικές παρακολουθήσεις, τους βασανισμούς και φυλακίσεις μεταναστ(ρι)ών, τις συνεχείς επιθέσεις σε αγωνιζόμενο κόσμο στην περιοχή των Εξαρχείων και μια οικονομική κρίση που έμελε να έρθει• οι αναρχικές, τα εργαζόμενα, οι μαθήτριες, οι Ρομά και οι μετανάστες δεν παρέμειναν θεατές αλλά ενεργοί εχθροί της παράστασης που διαδραματιζόταν πάνω στα σώματά τους. Οι ριζοσπαστικοί φοιτητικοί και μαθητικοί αγώνες του 06-07, οι μαζικές αρνήσεις πειθάρχησης και οι απεργίες πείνας στα κελιά των ελληνικών φυλακών, καθώς και η αλληλεγγύη στους/ις κρατούμενους/ες που διαχύθηκε στην πόλη το 07' και το 08', έθεσαν τα κοινωνικά θεμέλια για μια σύγκρουση διαρκείας με το κράτος και το κεφάλαιο. Παράλληλα, η επανεμφάνιση ένοπλων οργανώσεων εντός των πόλεων με ένα πλήθος αμέτρητων εμπρησμών, εκρήξεων, σπασιμάτων, επιθέσεων, δολοφονιών κατά πολιτικών, οικονομικών, δικαστικών και αστυνομικών στόχων ενέτεινε τον εγχώριο ταξικό και κοινωνικό πόλεμο. Εκείνον τον Δεκέμβρη λοιπόν, ξέσπασε μια εξέγερση που έκαιγε καιρό πριν μέσα στις καρδιές των απειθάρχων, η οποία ακόμη καίει, τόσο στις εξιστορήσεις εκείνων των ημερών, όσο και στα άτομα που συνεχίζουν να συναντιούνται στους δρόμους της φωτιάς.

"Κάθε εξεγερμένη καρδιά και ένας επαναστατικός αγώνας"

Κάθε φορά που πάει να προκληθεί μια ρωγμή στο τείχος της δημοκρατίας τους, παγώνει ο χρόνος της ιστορίας. Έτσι συνέβη και με την έκρηξη στην οδό Αρκαδίας, στις 31/10 στους Αμπελόκηπους, κατά την οποία, ο σύντροφός Κυριάκος Ξυμητήρης τραυματίστηκε θανάσιμα. Στο διαμέρισμα αυτό βρισκόταν κι η συντρόφισσα Μαριάννα Μ. η οποία όντας βαριά τραυματισμένη μεταφέρεται στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Εκεί φρουρούνταν από κάθε λογής μπάτσων, είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης για την ίδια για τρομοκρατική οργάνωση ενώ δεχόταν πιέσεις από τις δικαστικές αρχές να δώσει κατάθεση. Παρ'όλες τις έντονες πιέσεις που ασκήθηκαν από τον κόσμο του κινήματος να αποφευχθεί η ανάκριση της πολυτραυματισμένης συντρόφισσας, μιας και μια τέτοια πρακτική αποτελεί ξεκάθαρο βασανιστήριο και παρά τις συστάσεις εξωτερικών ιατρών που ανέφεραν ότι η κατηγορούμενη δεν είναι σε θέση να υποβληθεί σε ανακριτική διαδικασία, η 22η ανακρίτρια δίνει μόνο μια μέρα αναβολή στην συντρόφισσα και την επομένη διενεργεί ανάκριση, αποφασίζοντας την προφυλάκιση της. Το πρωί της Παρασκευής, μετά από τη δεύτερη κατά σειρά επέμβαση που υπεβλήθη και παραμένοντας ως πολυτραυματίας, μεταφέρεται από τα ένστολα καθάρματα της ΕΛΑΣ στον Κορυδαλλό. Το επακόλουθο χρονικό διάστημα, μετά την έκρηξη, μέσα σε ένα κλίμα τρομοϋστερίας που χτίστηκε με μαεστρικό τρόπο από όλο τον (παρα)κρατικό μηχανισμό, συλλαμβάνονται ο σύντροφος Δημήτρης και η συντρόφισσα Δήμητρα Ζ., κατηγορούμενοι για τρομοκρατική οργάνωση και προφυλακίζονται με μηδαμινά στοιχεία.
Η σύλληψη και προφυλάκιση του συντρόφου Ν.Ρωμανού, λίγες μέρες πριν την 6η Δεκέμβρη, καθώς και η πρόσφατη προφυλάκιση του 26χρονου συντρόφου, συνιστούν τροφή για τα αδηφάγα κορμιά που τροφοδοτούνται από τον καθεστωτικό οχετό. Χωρίς να χάσει πολύτιμο χρόνο, ο κρατικός μηχανισμός ξεκινάει το αναμενόμενο αφήγημα περί αποτυπωμάτων και άλλων δεινών και δεν διστάζει να αρκεστεί στο μοναδικό στοιχείο προκειμένου να στοιχειοθετήσει την ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση, με βασικούς υπόπτους εκείνους που με την ιστορική παρακαταθήκη τους έχουν απασχολήσει ξανά. Εν προκειμένω στοχοποιώντας τον Ν. Ρωμανό, δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και μας εκπλήσσει, που το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ στήνουν τεχνηέντως μια τρομοκρατική οργάνωση, περικλείοντας μέσα όσα περισσότερα άτομα μπορούν, ποινικοποιώντας τις συντροφικές και πολιτικές σχέσεις, αναπαράγοντας τις μεθοδεύσεις της αστυνομίας και καταδικάζοντας εξαρχής τον σύντροφο.
Με το ίδιο στημένο κρατικό και μιντιακό σόου, στο Μεσολόγγι, βρίσκεται προφυλακισμένος από τις 12/11 ο σύντροφος Κ.Κ., καθώς τον κατηγόρησαν για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού έξω από το Α.Τ. Μεσολογγίου. Μάλιστα, η τοπική εφημερίδα "Αιχμή" υποδεικνύει τα προσωπικά του αντικείμενα όπως βιβλία και φυλλάδια ως "εργαστήρι μολότωφ". Ακόμη μια φορά που το κράτος στοχοποιεί ένα άτομο γιατί επέλεξε να αγωνιστεί και να μην μείνει με σκυφτό το κεφάλι απέναντι στην εκμετάλλευση και στην κρατική βαρβαρότητα.

"Κώστας Κάλο Φραγκούλης παρών/Δεν ήταν η βενζίνη δεν ήταν τα λεφτά"

Η πάγια τακτική ενός κράτους να διαπράττει πόλεμο στο εσωτερικό βασίζεται στην θεμελίωση μιας κοινωνικής ανοχής που θα δικαιολογεί τον διεξαγμένο πόλεμο εκτός των κρατικών συνόρων. Οι κρατικές δολοφονίες/βιαιοπραγίες έναντι αορατοποιημένων πληθυσμών είναι εκβάσεις ενός προμελετημένου, επιχειρησιακού πλάνου που θα κωδικοποιεί στα κεφάλια του κοινωνικού συνόλου την κρατική αυθαιρεσία ως μια κανονικότητα. Όλα βρίσκονται υπό της κρατικής επιμέλειας, καθαρά προϊόντα της οποίας αποτελούν οι ένστολοι δολοφόνοι που σκοτώνουν στα σύνορα, σε αστυνομικά τμήματα και σε σιδερένια κάτεργα. Κρατικά εργαλεία τα οποία εκπαιδεύτηκαν καταλλήλως ώστε να μπορούν να επιβάλλουν την πειθαρχία και την καταστολή, χρησιμοποιώντας στρατιώτικα μέσα.
Έτσι, έρχεται να νομιμοποιηθεί η καταστολή που μαίνεται για τους μονίμως κατατρεγμένους-πλεονάζοντες πληθυσμούς, όπως δηλαδή απεικονίζονται και οι Ρομά. Έχοντας εμπεδωθεί εις βάθος της ελληνικής κοινωνικής συνείδησης ως παραβατικές και μιασματικές υπάρξεις, το ελληνικό κράτος έχει το ελεύθερο να δικαιολογεί την βία που τους ασκεί. Σε τρία χρόνια συνέβησαν τρεις εν ψυχρώ δολοφονίες σε Ρομά από την συμμορία της ΕΛΑΣ. Δε θα ξεχάσουμε την δολοφονία του 16χρονου Ρομά, Κώστα Καλό Φραγκούλη, στις 5/12/22 στη Θεσσαλονίκη, από μπάτσους έπειτα από καταδίωξη για 20€ βενζίνης. Έπειτα, ξεσπάει ενας πολύμορφος αγώνας στην πόλη μας, με καταλήψεις, συγκρουσιακές πορείες, συζητήσεις και συναντήσεις αγωνιζομένων Ρομά και μπαλαμών στο δρόμο. Της δολοφονίας αυτής είχε προηγηθεί, (22/10/21), η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη στο Πέραμα. Μπάτσοι της ομάδας ΔΙΑΣ γαζώνουν αυτοκίνητο όπου μέσα επέβαιναν τρία Ρομά παιδιά. Πέρυσι, στις 21/11, εκτελείται σε αστυνομικό έλεγχο ο Ρομά Χρήστος Μιχαλόπουλος. Αυτές οι κρατικές δολοφονίες δεν είναι ξέχωρες αλλά αναδεικνύουν την πασιφανώς ξενοφοβική πολιτική του ελληνικού κράτους, όπου ο αντιτσιγγανισμός κι ο ρατσισμός αποτελούν δομικά συστατικά της συγκρότησης του. Παρόμοια, κι οι μετανάστ(ρι)ες δέχονται ασύλληπτη καταστολή από το ελληνικό κράτος. Πρόσφατα συνέβησαν (τουλάχιστον) δύο δολοφονίες μεταναστών σε ΑΤ, αυτή του Μοχάμεντ Καμράν και του Μία Χαριζούλ, οι οποίες έρχονται να προστεθούν στην καθημερινή ρατσιστική θανατοπολιτική που εξαπολύει το κράτος σε σύνορα και θάλασσες. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Όσα περισσεύουν στο κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα είναι αναγκασμένα να ζουν μόνιμα σε καθεστώς παρανομίας, με τις ζωές τους να θεωρούνται ανάξιες να βιωθούν κι αναλώσιμες.

"Η ιστορία έχει μια σωστή πλευρά"

Το ελληνικό κράτος συμμετέχει και προάγει πόλεμο στο εξωτερικό, με βασικούς πυλώνες, αφενός, ενός ισλαμοφοβικού εθνικού κορμού, έτοιμου να ξεπλύνει τις δολοφονίες αμάχων σε Γάζα, Λίβανο, Συρία και Υεμένη στον βωμό της εθνικής ασφάλειας, και αφετέρου, ενός υπέρογκου προϋπολογισμού προορισμένο για εξοπλιστικές ενισχύσεις του ισραηλινού στρατού. Η Ελλάδα, με σύμμαχο την Δύση, κρατά στάση υπεράσπισης του Ισραήλ, διαμεσολαβεί ενεργά στην εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων και συνδράμει στους διακρατικούς πολέμους/ανταγωνισμούς της Μέσης Ανατολής που μένονται. Παράλληλα, θεωρεί το ισραηλινό στρατιωτικό μοντέλο πρότυπο, όπως εξ'άλλου πολλες φορές έχει δηλώσει και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας.
Σε αυτά τα πλαίσια συνεργασίας, επιχειρεί κοινές πολεμικές ασκήσεις με τον ισραηλινό στρατό κατοχής, υπερασπίζεται ισραηλινά funds, ενώ τα ελληνικά πανεπιστήμια συνεργάζονται άρρηκτα με ερευνητικά κέντρα που εδρεύονται στο αποικιοκρατικό Ισραήλ, εξελίσσοντας περαιτέρω τις μεθοδεύσεις ελέγχου & επιτήρησης που διακατέχει στην φαρέτρα του, με τελικό επίδικο την συνέχιση της γενοκτονίας που εξαπολύει έναντια στον παλαιστινιακο λαο.
Ωστόσο, παρ'όλο τον εξαγνισμό του Ισραήλ από την Δύση, τον υπερσύγχρονο τεχνολογικά εξοπλισμό του, τις υπεράριθμες στρατιωτικές ενισχύσεις και τη θέση ισχύος στην οποία βρίσκεται, υπογράφοντας αιματοβαμμένες συμφωνίες με τον άξονα Ισραήλ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, ο παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να απαρτίζει πρότυπο αντιστάσεων, εξακολουθεί εδώ και τουλάχιστον 76 χρόνια να αντιμάχεται με κάθε πιθανό μέσο, με αμετάκλητη θέληση για ελευθερία και για μια ύπαρξη, μακρυά από το ασφυκτικό καθεστώς απαρτχάιντ. Η παλαιστινιακή αντίσταση αποτελεί έναν αγώνα για ζωή, που εμπνέει αγωνίστ(ρι)ες/α κι απελευθερωτικά κινήματα από όλο το κόσμο.

"Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από τα πάντα"

Η ρήξη με το υπάρχον προκύπτει από μία πηγαία ανάγκη για ελευθερία. Προοριζόμαστε για ζωές που να δραπετεύουν από τις παρυφές ενός αιμοβόρου, βαθιά σαδιστικού, κεφαλαιοκρατικού συστήματος, που να αλληλεπιδρούν εναρμονισμένα με τις ποικίλες εκφάνσεις τούτου του φυσικού κόσμου, που να οικοδομούν ένα μακροπρόθεσμο όραμα, το οποίο θα εμπεριέχει όλα εκείνα που μας ανήκουν και πολλά άλλα ομορφότερα. Τα μέσα αντιβίας που χρησιμοποιεί το ανταγωνιστικό κίνημα διαχρονικά λαμβάνουν θέση μάχης στο πόλεμο ενάντια στο κράτος και στο καπιταλιστικό συνεχές. Συντελλούν μία αναπόσπαστη, καίρια πτυχή του συνολικού, πολύμορφου αγώνα που επιδιώκει το γκρέμισμα αυτής της βάρβαρης καθημερινότητας. Μιας καθημερινότητας πνιγμένης στον ατομισμό και την απάθεια, στρατηγικά αποξενωμένης από τα συλλογικά πάθη, παθητικά συνένοχης στην εμπορευματοποίηση και απομάγευση του βίου. Ο σύντροφος Κυριάκος με την ανυποχώρητη και συνεπή στάση του, διέρρηξε το υπάρχον, δίνοντας τη ζωή του για την επαναστατική υπόθεση. Απέναντι στην κοινωνική λήθη, φέγγει ως ένα ακόμα άστρο της επαναστατικής μνήμης που θα φωτίζει τους αγώνες του μέλλοντος και θα μας υπενθυμίζει ότι οι στιγμές ελευθερίας κερδίζονται μέσω της συνεχούς και αδιάλλακτης πάλης. Θα βρίσκεται παρών στις πράξεις αντεκδίκησης απέναντι στους κανίβαλους αυτού του κόσμου. Στις 6/12, ημέρα-ορόσημο που έλαβε χώρα η κρατική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, θα κατέβουμε πάλι στους δρόμους και θα αντισταθούμε στο κρατικό Λεβιάθαν, με κινητήρια δύναμη την ανόθευτη ελπίδα για ελευθερία, μαχόμενα δίπλα σε όλα τα υποκείμενα που βρίσκονται εσώκλειστα σε κλουβιά, που βομβαρδίζονται ανηλεώς από τις κρατικές πολεμικές μηχανές, που πνίγονται στα ανοιχτά του Αιγαίου.

ΚΟΥΜΗΣ, ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΥ ,ΣΑΜΠΑΝΗΣ, ΚΑΛΤΕΖΑΣ, ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ, ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΉΡΗΣ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΕΡΑ ΩΣ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΒΕΝΖΙΝΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΥΡΟΒΟΛΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝΕ ΡΟΜΑ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ανοιχτή συνέλευση αλληλεγγύης στα διωκόμενα συντρόφια της υπόθεσης των Αμπελοκήπων

Κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ!

16 Χρονιά έχουν περάσει από την 6η Δεκέμβρη του 2008. Τότε που ο μπάτσος Ε. Κορκονέας δολοφόνησε εν ψυχρώ τον αναρχικό μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια. 16 χρόνια από την μεγάλη εξέγερση που ακολούθησε, αυτής των αναρχικών, των από-τα-κάτω, της νεολαίας χωρίς αύριο, που αποτέλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της σύγχρονης εποχής στο εγχώριο κρατικό - καπιταλιστικό σύστημα.

Ήταν μια εξέγερση που, αν και έσπασε στην πράξη το μονοπώλιο της βίας των καταπιεστών επάνω στους καταπιεσμένους, δεν έμεινε μόνο στις βίαιες επιθετικές ενέργειες ενάντια στην αστυνομία και τις κρατικές / καπιταλιστικές δομές. Αντίθετα, αποτέλεσε σημείο αφετηρίας - ή επανεκκίνησης- για μια σειρά από δομές αγώνα, συνελεύσεις γειτονιάς, Σωματεία Βάσης, συλλογικότητες, καταλήψεις, πολιτικές και στέγης. Ενα κρίσιμο σημείο για την διαμόρφωση του ευρύτερου σύγχρονου αναρχικού/ελευθεριακού/αντιεξουσιαστικού κινήματος, αλλά και για την επαφή των ιδεών της αλληλεγγύης, της οριζοντιότητας, της αυτό-οργάνωσης με ευρύτερες κοινωνικές και ταξικές δυνάμεις.

Ο Δεκέμβρης πήρε την σκυτάλη από προηγούμενους κοινωνικούς αγώνες της εποχής (π.χ. τα φοιτητικά του 06/07) και διαμόρφωσε συνειδήσεις αγωνιστών που πρωταγωνίστησαν στον επόμενο γύρο των σκληρών συγκρούσεων και κινητοποιήσεων της εποχής των Μνημονίων. Αν και ο αναρχικός χώρος δεν κατάφερε να παίξει τον κομβικό ρόλο που θα του αναλογούσε στην κεντρική πολιτική σκηνή την εποχή που ακολούθησε, ωστόσο δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε πως, χωρίς την διάχυση των ελευθεριακών επαναστατικών ιδεών και του πνεύματος της αντίστασης με τα οποία μπόλιασε ο Δεκέμβρης μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, οι επόμενοι αγώνες θα ήταν σίγουρα πιο αδύναμοι.

Ταυτόχρονα, ο Δεκέμβρης του 2008 και ιδίως η εποχή που τον ακολούθησε, φανέρωσε τα όρια κάποιων πρακτικών και μεθόδων δράσης προς την κατεύθυνση της κοινωνικής επανάστασης, ενώ ανέδειξε την ανάγκη για καλύτερη οργάνωση των αναρχικών, κάτι που, ως το δυσκολότερο ίσως έργο για ένα κίνημα, 16 χρόνια μετά αποτελεί ακόμη το ζητούμενο. Ζητούμενο για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε ως κίνημα, αλλά κυρίως ως τάξη, την οξεία επίθεση που δεχόμαστε από τις ακροδεξιές και νεοφιλελεύφθερες πολιτικές του Κράτους και του Κεφαλαίου, αλλά και να προταξούμε με συνέπεια και υπευθυνότητα στους/στις εκμεταλλευόμενους/ες έναν άλλο κόσμο, αυτόν της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης.

16 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι το Κράτος συνεχίζει να δολοφονεί. Στα σύνορα, στα κέντρα κράτησης και τα ΑΤ, στις κοινότητες των Ρομά. Ταυτόχρονα, προστατεύει και συγκαλύπτει τις δολοφονίες που διαπράττει το Κεφάλαιο στους χώρους εργασίας ("εργατικά ατυχήματα") , καθώς και τις γυναικοκτονίες - ιδιαίτερα όσες προέρχονται από στοιχεία που είναι δομικά συνδεδεμένα με αυτό, όπως αστυνομικούς.

Ακούστηκε πολλές φορές από τότε πως ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν απάντηση, αλλά ερώτηση. Μπορούμε να πούμε πλέον με βεβαιότητα πως ήταν και τα δύο. Από την μία, ήταν μια άμεση, αναγκαία απάντηση στην κρατική βαρβαρότητα. Από την άλλη, έθεσε τις σημαντικές ερωτήσεις της εποχής: "Που πάμε από εδώ και μπρος;" και "Πως σταματάμε αυτό που συμβαίνει και αυτό που έρχεται;".

Ακόμη κι αν τότε - αλλά και ακριβώς επειδή- οι καταπιεσμένοι/ες και οι εκμεταλλευόμενοι/ες, καθώς και οι αναρχικοί/ες ως το πιο ριζοσπαστικό τους κομμάτι, δεν κατάφεραν να δώσουν μια σαφή απάντηση, ούτε και να σταματήσουν αυτό που ακολούθησε, αν και σίγουρα προσπάθησαν, οι ερωτήσεις αυτές που έθεσε ο Δεκέμβρης παραμένουν αναπάντητες ή μάλλον αναμένουν απαντήσεις από τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες του σήμερα και του αύριο. Ένας άλλος, δίκαιος και ελεύθερος κόσμος, είναι όχι απλά εφικτός, αλλά αναγκαίος. Και στην προσπάθεια να τον κατακτήσουμε, οι εξεγέρσεις του παρελθόντος, όπως ο Δεκέμβρης του 2008, με τα θετικά και τα αρνητικά συμπεράσματα που μπορούν να μας προσφέρουν, αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη.

Να δημιουργήσουμε τις συνθήκες ώστε οι εξεγέρσεις του μέλλοντος να μετατραπούν σε κοινωνικές επαναστάσεις.

Οργάνωση κι Αγώνας για την Κοινωνική Επανάσταση, την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό!

Ολοι και όλες στους δρόμους στις πορείες της 6ης Δεκέμβρη!

Στηρίζουμε τα αναρχικα καλέσματα και μπλοκ της Καμάρας, 6μμ.

ΥΓ. Ο φετινός Δεκέμβρης έχει μια ιδιαιτερότητα καθώς βρίσκει το κινημα να δέχεται μια οξεία επίθεση στις δομές, αλλά και τους ανθρώπους του. Το Κράτος αποφάσισε, λίγες ημέρες πριν την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη, να προφυλακίσει χωρίς κανένα στοιχείο (μισό αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε ένα διαλυμένο διαμέρισμα δεν αποτελεί στοιχείο) τον αδερφικό του φίλο, τον άνθρωπο στα χέρια του ξεψύχησε εκείνο το βράδυ, τον αναρχικό αγωνιστή Νίκο Ρωμανό, ενώ το έργο επαναλήφθηκε λίγες μέρες μετά με ακόμη μια πανομοιότυπη σύλληψη. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ παίζουν και πάλι το χαρτί της τρομολαγνείας επάνω σε νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένος/ες αναρχικούς/ες. Αυτό πρέπει να μας δώσει ακόμη ένα κίνητρο για μαζική παρουσία στις διαδηλώσεις της 6ης Δεκέμβρη.

Οριζόντια Κίνηση - Για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ '08
ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Ή αλλιώς πως το Κράτος έχει ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Δεκέμβρη του '08

Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 σηματοδοτεί για το κράτος μία στιγμή άμεσης απειλής και κινδύνου. Μία στιγμή όπου ένιωσε τα δόντια της κοινωνικής οργής με το σπάσιμο του μονοπωλίου της βίας που κατέχει το ίδιο. Το Κράτος μετά από αυτόν τον φόβο αρχίζει να ψάχνει τρόπους κατεύνασης της οργής και περαιτέρω ελέγχου κάθε κοινωνικής αντίδρασης. Εξοπλίζοντας τις κατασταλτικές δυνάμεις, αναβαθμίζοντας τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου και ενισχύοντας το νομικό οπλοστάσιο του, προκειμένου στιγμές σαν τον Δεκέμβρη του '08 να μην επαναληφθούν, προσπαθώντας να εμφυσήσει τον φόβο σε κάθε άνθρωπο που τολμά να αντιταχθεί στις επιταγές της Εξουσίας. Στοχοποιώντας, παράλληλα, κάθε κοινωνική ομάδα ή πρόσωπο, προκειμένου να επιβάλει το ποινικό δίκαιο του εχθρού, μία ιδιαίτερη συνθήκη καταστολής και φόνευσης σε όποιον αντιστέκεται ή είναι στο στόχαστρο της εξουσίας, φτάνοντας μέχρι και σε δολοφονία όπως αυτή του Ρομ Κώστα Φραγκούλη στις 05/12/22 από μπάτσους στη Θεσσαλονίκη.

Σε συνέχεια αυτής της πρακτικής το Κράτος βρήκε, για ακόμη μία φορά, τρόπο να δείξει το πόσο αδίστακτο και εκδικητικό μπορεί να γίνει. Η προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού, ενός ανθρώπου στα χέρια του οποίου έπεσε νεκρός, στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο αδελφικός του φίλος Αλέξης Γρηγορόπουλος μπροστά στα μάτια του από τον μπάτσο-ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά την αντεκδίκηση του Κράτους απέναντι στην φλόγα της εξέγερσης. Και τον φόβο για αυτό που μπορεί να ξαναζήσει η Κυριαρχία στην προοπτική αυτή.

Έτσι, λοιπόν, η γνωστή ηγεσία του Υπουργείου "Προστασίας του Πολίτη" και η Αντιτρομοκρατική προκειμένου να "παράξει έργο" προσπαθεί να στήσει ακόμη μία πλεκτάνη και να παίξει με τις ζωές ανθρώπων, όπως συνηθίζει. Μετά την έκρηξη σε διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους στις 31/10/24 που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός συντρόφου, την ομηρία/βασανισμό της βαριά τραυματισμένης συντρόφισσας Μαριάννας, καθώς και την σύλληψη οποιουδήποτε μπορεί και δεν μπορεί να συσχετιστεί παρά μόνο με προσωπικές σχέσεις με τα ίδια τα άτομα και το διαμέρισμα ξαναβρήκε τον εσωτερικό εχθρό που πάλι έψαχνε. Επαναφέροντας στην κοινή γνώμη την συνηθισμένη τρομοϋστερία σαν απειλή που αιωρείται συνεχώς από πάνω μας, πήγε κι ένα βήμα παρακάτω. Βρίσκοντας ως αποδιοπομπαίο τράγο τη ζωή ενός ακόμα ανθρώπου, συλλαμβάνοντας και προφυλακίζοντας τον Νίκο Ρομανό, για ένα αποτύπωμα στο πιο διαδεδομένο κοινόχρηστο υλικό. Σε μία σακούλα. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως είναι άπειρες οι δικαστικές αποφάσεις παγκοσμίως που έχουν δεχτεί ότι δεν μπορεί το δακτυλικό αποτύπωμα να αποτελέσει από μόνο του παράγοντα καταδίκης, από τη στιγμή μάλιστα που είναι πολύ εύκολο να «φυτευτεί», ειδικά από τους μηχανισμούς καταστολής, αλλά και από τον οποιονδήποτε. Με βάση αυτό το μοναδικό στοιχείο το δικαστικό σύστημα αποφασίζει την προφυλάκιση του Ν. Ρωμανού.

Αυτή η κίνηση δεν αποτελεί κάτι άλλο παρά την εφαρμογή του Ποινικού Δικαίου του Εχθρού και της εκδίκησης του κράτους για τον Δεκέμβρη του '08.

Εκεί όπου η ίδια η Εξουσία και ο κρατικός μηχανισμός αμφισβητήθηκε με μαζικούς, μαχητικούς και κοινωνικούς όρους. Όσα συνέβησαν τον Δεκέμβρη του 2008 άφησαν βαθιά κοινωνική και κινηματική παρακαταθήκη. Άνοιξαν νέους δρόμους και πρακτικές αντίστασης, αναδημιουργίας των κοινωνικών σχέσεων και εναλλακτικών ως προς το υπάρχον. Έδωσε το έναυσμα για τις κρίσιμες μάχες, τις κοινωνικές αντιστάσεις και αγώνες, απέναντι σε Κράτος και Κεφάλαιο, των επόμενων χρόνων της οικονομικής κρίσης και της βίαιης φτωχοποίησης που υπέστη η κοινωνία. Οι σύγχρονες Εξεγέρσεις κουβαλούν αυτό το νήμα της αδιαμεσολάβητης αντίστασης και οργής. Και γι' αυτό 16 χρόνια μετά ο Δεκέμβρης παραμένει ζωντανός πόλος αναφοράς και έμπνευσης για τις επόμενες Εξεγέρσεις.

- ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΜΑΣ ΣΦΑΓΕΙΑ
ΟΛΟΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ

- ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΠΟΡΕΙΑ 06/12/24, 18.00, ΚΑΜΑΡΑ

Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης

Καλούμε - συμμετέχουμε στην πορεία για τη συμπλήρωση 16 ετών από την δολοφονία του Α. Γρηγορόπουλου

Παρασκευή 6 Δεκέμβρη 2024, στις 18:00, στην Καμάρα.

Στις 6 Δεκέμβρη του 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος δολοφονείται εν ψυχρώ από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα στην περιοχή των Εξαρχείων. Αμέσως πυροδοτείται μια σειρά μαζικών και δυναμικών διαδηλώσεων και συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής σε όλη την χώρα, απελευθερώνοντας κύματα κοινωνικής οργής που συσσωρεύονταν ήδη για χρόνια στα κοινωνικά σπλάχνα.

Η εξέγερση δεν ήρθε σε κοινωνικά και ιστορικά κενό χρόνο, αλλά στο φόντο της αναδυόμενης κρίσης και της ευρύτερης επιδιωκόμενης αναδιάρθρωσης σε μία σειρά από τομείς από την πλευρά του κράτους και του κεφαλαίου. Ήταν διάχυτο το αίσθημα του τι έρχεται, μέσα από το βίωμα της πτώσης του βιοτικού επιπέδου, ήδη πριν από την επίσημη είσοδο στα μνημόνια, με τις ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, την άνοδο της ανεργίας και την κατάργηση του όποιου προηγούμενου ψήγματος κοινωνικής πρόνοιας. Η νεολαία, ιδιαίτερα, είχε ήδη βιώσει την απόπειρα υποτίμησης της με την προσπάθεια, παραδείγματος χάρη, ιδιωτικοποίησης της πανεπιστημιακής παιδείας λίγο πριν το ξέσπασμα του Δεκέμβρη - κάτι που ανακόπηκε μέσα από συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες. Η εμπειρία των φοιτητικών αγώνων, της επαπειλούμενης οικονομικής κρίσης, των προηγούμενων αντιπολεμικών αγώνων και των αγώνων των μεταστασ(τρι)ών, μαζί με το σοκ της δολοφονίας ένα 15χρόνου εφήβου, δημιούργησαν τη μαγιά εκείνη που σύστησε τον Δεκέμβρη ως μία πληθώρα δυνατοτήτων και πιθανοτήτων για το συλλογικά εφικτό.

Η μαζικότητα και ο αυθορμητισμός των κινητοποιήσεων της περιόδου εκείνης άφησε μια καθοριστική πολιτική παρακαταθήκη, καθώς αποτέλεσε σημείο συνάντησης και έκφρασης της κυοφορούσας αντικρατικής και εξεγερσιακής ορμής που συναντήθηκε, συλλογικοποιήθηκε και γέννησε νέα πεδία δράσης και μορφών αγώνα, κοινωνικά κέντρα, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς, σωματεία βάσης, δομές και πρακτικές οριζόντιων κινήσεων, δίνοντας ώθηση στις στοχεύσεις και τις μεθόδους της κοινωνίας προς τον πειραματισμό της αυτεξούσιας κίνησή της. Δομές και παρακλάδια που ριζώνουν μέχρι σήμερα, εμπνέοντας στέρεα πατήματα και νέες κατευθύνσεις για το αύριο. Η περίοδος που ακολούθησε τον Δεκέμβρη του 2008 έφερε τον θρυμματισμό των βεβαιοτήτων που συμβόλιζε το κράτος στην περίοδο της Μεταπολίτευσης και ύστερα, λειτουργώντας καταλυτικά στην αναζωπύρωση δεκάδων κοινωνικών, ταξικών, φεμινιστικών, αντιρατσιστικών, περιβαλλοντικών κλπ αγώνων.

Απέναντι σε αυτή την ρευστή σε ό,τι αφορά τα μέσα και τις πρακτικές συμπύκνωση της κοινωνικής εξεγερτικότητας, η απάντηση του κράτους ήρθε τόσο με ένταση της καταστολής όσο και με την μεθόδευση ενός αφηγήματος περιθωριοποίησης των κομματιών εκείνων της κοινωνίας που εξεγείρονται και αντιστέκονται. Ο κυρίαρχος λόγος, στην προσπάθειά του να απονομιμοποιήσει τον δίκαιο και μαζικό χαρακτήρα της κοινωνικής αντιβίας, έχτισε το πορτραίτο του «περιθωριακού κουκουλοφόρου αντιεξουσιαστή» που δρα «αντικοινωνικά και πέρα από τις κοινωνικές πρακτικές» σε ένα περιβάλλον που κατά τ' άλλα όλα βαίνουν καλώς. Όμως, ο κρότος της διάλυσης του κοινωνικού ιστού ήταν πολύ πιο εκκωφαντικός, με αποτέλεσμα το κρατικό αφήγημα να απομείνει για άλλη μία φορά γυμνό περιεχομένου και με κανέναν -πέρα των γνωστών χειροκροτητών- για να απευθυνθεί.

Ο φόβος επιβάλλεται επιχειρώντας να ξεριζώσει κάθε αίσθημα αμφισβήτησης και να καταστείλει όχι μόνο οποιαδήποτε έκφραση αντίστασης αλλά και την ίδια την ιδέα αυτής. Με το πρόσχημα της ασφάλειας, το κράτος επεκτείνει τον έλεγχο, αυστηροποιεί το ποινικό του πλαίσιο (βλ. Νέος Ποινικός Κώδικας) και διώκει με μένος όσες αντιστέκονται στην βαρβαρότητα. Έτσι, λειτουργεί προληπτικά προς την ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική συμμετοχή στους αγώνες και υποπίπτει ακόμα και σε αντιφάσεις ως προς τα ίδια τα χαρακτηριστικά του προσωπείου της θεσμικής δικαιοσύνης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της εκδικητικότητας του κράτους προς αυτούς που αντιστέκονται είναι αυτό του Νίκου Ρωμανού, που βρέθηκε προφυλακισμένος για την υπόθεση των Αμπελοκήπων, με μόνο στοιχείο εναντίον του το αποτύπωμά του πάνω σε ένα κινητό αντικείμενο- μια πλαστική σακούλα- κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον οποιοδήποτε άνθρωπο, χωρίς να υποδηλώνει κάποια απόδειξη ενοχής. Το μήνυμα ωστόσο είναι ξεκάθαρο: Όποιος και όποια επιχειρεί να ξεφύγει από τη μέγγενη των κρατικών αλυσίδων, διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής, εργασίας, παιδείας, υγείας κ.ά. στοχοποιείται μέχρι εξουδετέρωσης και εξόντωσης.

Παράλληλα, τα ΜΜΕ πάντα κεντροβαρίζουν στις εκάστοτε φιλικές για τα αφεντικά τους κατευθύνσεις, ενώ περνούν στα ψιλά ή λοιδορούνται όσα ζητήματα απασχολούν την καθημερινότητα και την αγωνία των πολλών. Από την ακρίβεια και τις κυβερνητικές ευθύνες γύρω από τη συμπίεση του κόστους στις τσέπες των χαμηλότερων στρωμάτων υπέρ της κερδοφορίας των λίγων που τείνει να παρουσιαστεί ως «φυσικό φαινόμενο», στην ακραία άνοδο των ενοικίων, που καθιστά την ζωή μας αβίωτη, τους πλειστηριασμούς α' κατοικίας που το κεντρικό αφήγημα βαφτίζει κακοδιαχείριση των δανειοληπτών σε μία προσπάθεια να απονομιμοποιήσει το δίκαιο της προστασίας των σπιτιών της κοινωνίας, τις δολοφονίες μεταναστών στα Αστυνομικά Τμήματα και στα σύνορα, τους περιβαλλοντικούς αγώνες ενάντια σε φαραωνικές επενδύσεις και τα κινήματα που διεκδικούν ορατότητα, ως και τις δολοφονίες γυναικών που καλύπτονται από την αστυνομία, η σύμπνοια των αρμών της εξουσίας για υλική και άυλη καταστολή και παρουσίαση μιας πραγματικότητας πολύ πέρα από την συλλογικά βιωμένη πραγματικότητα μας εξοργίζει.

Για αυτό και ενάντια στο πείσμα του κράτους να εξαφανίσει κάθε ίχνος αντίστασης, η μνήμη της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, 16 χρόνια μετά, παραμένει άσβηστη έως και σήμερα, εμπνέοντας κοινωνικά και πολιτικά τη θέληση για αλλαγή, και κάνοντας περισσότερο αντιληπτή την πραγματικότητα της καταπίεσης, των κατασταλτικών οργάνων, του κράτους και του κεφαλαίου. Οι αγώνες της 6ης Δεκέμβρη έρχονται κάθε χρόνο να ενεργήσουν πάνω στην πολιτική επιταγή της μνήμης ότι όλοι οι λόγοι που μας έφεραν στον Δεκέμβρη είναι ακόμα εδώ και έχουν ενταθεί, αλλά και να αφυπνίσουν τις συνειδήσεις μας που η κυρίαρχη ιδεολογία προσπαθεί με κάθε τρόπο να εφησυχάσει. Όσο κρατάμε ενεργή αυτή τη φλόγα, όσο αντιστεκόμαστε στον δρόμο και στους χώρους εργασίας μας, τόσο διεκδικούμε τη διάλυση της βίας, του κράτους, και την αποτίναξή τους από τα σώματα και τις σχέσεις μας. Βάζουμε τα θεμέλια για μια κοινότητα ενάντια σε ιεραρχία, εξουσία, εκμετάλλευση. Σπάμε τον φόβο της στοχοποίησης, διαμορφώνουμε συνειδήσεις ανεξάρτητες από τα κυρίαρχα αφηγήματα και αγωνιζόμαστε για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΥΝΑΜΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο

16 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

Η όξυνση της ταξικής εκμετάλλευσης μέσω της εργασίας (εγκαθίδρυση 6ήμερου, ποινικοποίηση απεργιών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, μαύρη εργασία μεταναστών απ'τα camps), η αύξηση της κρατικής καταστολής, η ποινικοποίηση, η δολοφονική πολιτική και η απανθρωποποίηση των μεταναστ(ρι)ών και των ρομά, η ενεργή συμμετοχή του ελληνικού κράτους σε πολέμους και στη γενοκτονία των παλαιστινίων, διαμορφώνουν τις συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού πολέμου στο σήμερα. Η πειθάρχηση με σκοπό τη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων αποτελεί βασικό μέλημα κράτους και κεφαλαίου.

16 χρόνια πριν, η κρατική δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πυροδότησε την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Εκείνο το διάστημα εφόρμησαν στο κέντρα των πόλεων μετανάστ(ρι)ες, ρομά, μαθητές και φοιτητές, εργαζόμενοι/ες, απαλλοτροιώνοντας και διαλύοντας τη βιτρίνα της καπιταλιστικής ειρήνης και άνοιξαν πιθανότητες για μία νέα πραγματικότητα, μέσα από την αλληλεγγύη, τους αδιαμεσολάβητους αγώνες, τις μαζικές συγκρούσεις. Ιδιαίτερο ρόλο στη διάχυση των συγκρούσεων, των καταλήψεων (ΓΣΕΕ, Νομική, Πολυτεχνείο, κ.ά.) και στη συγκρότηση μαζικών συνελεύσεων που οργάνωναν τη συνέχεια της εξέγερσης, διαδραμάτισε το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, διατηρώντας την πιο ριζοσπαστική στάση σε σχέση με άλλα κομμάτια του κινήματος. Τα εργαλεία και οι εμπειρίες που συλλέχθηκαν εκείνη την περίοδο καθόρισαν τη συνέχεια του α/α κινήματος και δημιουργήθηκε μια πλούσια παρακαταθήκη, με δεκάδες νέες καταλήψεις, με καλύτερη οργάνωση και πολυπληθείς συνελεύσεις,συλλογικότητες και ομάδες και με την βελτίωση της μαχητικής/συγκρουσιακής παρουσίας στο δρόμο και στη δράση. Η μνήμη της εξέγερσης, αν αφεθεί στα χέρια του καπιταλισμού, θα διαστρεβλωθεί, θα αλλοιωθεί και εν τέλει θα λησμονηθεί. Από την άλλη η διδαχή από τους παρελθοντικούς αγώνες, η αξιοποίηση των συλλογικών εμπειριών, η συνέχιση των κοινών αγώνων των καταπιεσμένων αποτελούν τα ενδεχόμενα που αν εκπληρωθούν μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση.

Στο σήμερα, η υπόθεση των Αμπελοκήπων, με την έκρηξη και τον θάνατο του αναρχικού αγωνιστή Κυριάκου Ξυμητήρη, αξιοποιήθηκε από το κράτος, με σκοπό να υποδείξει τα κινήματα ως <<εχθρούς>> και να εξαπολύσει διώξεις με σαθρά στοιχεία σε συντρόφους/ισσες, οι οποίες στην ουσία τους είναι πολιτικές. Σε αυτό το πλαίσιο, το κράτος προφυλάκισε πέντε αγωνιστές και αγωνίστριες. Η προστασία που έχουν οι αγωνιστές/ριες από τις διώξεις του κράτους, είναι η αλληλεγγύη των ίδιων των κινημάτων και των κοινωνικών κινήσεων στις οποίες συμμετέχουν. Η τρομοκρατία του κράτους και των ΜΜΕ, παρότι τυγχάνει να έχει ως στόχο αγωνιστ(ρι)ές, βλέπει πιο μακρυά και ευελπιστεί στην πειθάρχηση και την υποταγή στις επιταγές του κράτους και κεφαλαίου, όσο το δυνατόν μεγαλύτερης μερίδας του προλεταριάτου. Οι αγωνιστές/ριες/ά είναι προϊόντα των συνθηκών που δημιουργεί το σύστημα της ταξικής επικυριαρχίας και των υπόλοιπων διαπλεκόμενων συστημάτων καταπίεσης και της ανάγκης για δημιουργία μίας ελεύθερης αταξικής κοινωνίας ως συμφέρουσα κατάσταση για το προλεταριάτο. Συνεπώς, από τη μία τιμούμε τη μνήμη τους και από την άλλη τη διατηρούμε ζωντανή με τη συνέχιση των αγώνων δίπλα στους καταπιεσμένους. Οι αυθαίρετες διώξεις που στήνει το κράτος, οι συνθήκες παραβίασης των ελευθεριών και της αξιοπρέπειας που επιβάλλονται στους/ις προφυλακισμένους/ες συντρόφους/ισσες(δακτυλοσκόπηση της Μαριάννας.Μ. ενόσω ήταν αναίσθητη, διαπόμπευση από τα ΜΜΕ) για την υπόθεση, αποτελούν ζήτημα όλου του ανταγωνιστικού κινήματος, όπως και η αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη προς αυτούς/ές. Το κράτος έχει προλειάνει το έδαφος για τις εκδικητικές πολιτικές διώξεις και φυλακίσεις με ιδεολογικά, νομικά, κατασταλτικά εργαλεία. Έχοντας πλούσια ιστορία πολιτικών διώξεων το ελληνικό κράτος, μετά τις 11 Σεπτέμβρη του 2001, εισήγαγε (αντι)τρομοκρατικούς νόμους για να αντιμετωπίζει επί της ουσίας τα κινήματα και να δικαιολογεί την <<ευελιξία>> και την ευκολία με την οποία μπορεί να φυλακίζει και να ποινικοποιεί την ριζοσπαστική πολι

τική δράση. Είναι πολλά τα παραδείγματα της εκδικητικότητας με την οποία έχει αντιμετωπίσει το κράτος πολιτικούς αγωνιστές/κρατουμενους, όπως προφυλακίσεις χωρίς στοιχεία (Π. Γεωργιάδης, Τ. Θεοφίλου, Ηριάννα), μη εκδόσεις εκπαιδευτικών (Ν.Ρωμανός) και μη (Δ.Κουφοντίνας) αδειών, πειθαρχικές ποινές για άρνηση ξεγυμνώματος (Δ. Χατζηβασιλειάδης), βασανισμοί, παράταση της έκτισης πέραν του ορίου(Γ.Μιχαηλίδης, Δ. Κουφοντίνας), ποινικοποίηση σχέσεων αλληλεγγύης (Β. Σταθόπουλος) κ.ά. Σε αυτό το κλίμα τρομοκράτησης των αγωνιζόμενων και οχύρωσης του κράτους απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, στις 7/11 συλλαμβάνεται ο 17χρονος σύντροφος Κ.Κ. στο Μεσολόγγι κατηγορούμενος για εμπρησμό ανακριτικού οχήματος και στις 12/11 προφυλακίζεται με ελλειπή στοιχεία, ενώ στις 13/11 μετάγεται στις φυλακές Κασσαβέτειας.

Η οργανωμένη φίμωση, η καταστολή και η τρομοκρατία, ως μια ολομέτωπη επίθεση σε ό,τι αντιπαρατίθεται στην κρατική κυριαρχία, στο εσωτερικό της χώρας, γίνεται παράλληλα με τη διεξαγωγή πολέμου στο εξωτερικό, με την ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας στον γενοκτονικό πόλεμο κατά των Παλαιστινίων. Είναι απαραίτητη η "εσωτερική τάξη" και το χτίσιμο κοινωνικής συναίνεσης για την πολεμική προετοιμασία της, την ενεργή συμμετοχή στα πολεμικά μέτωπα και την εξασφάλιση των εθνικών της συμφερόντων. Όσο το ισραηλινό κράτος συνεχίζει σε δημόσια θέα την εξόντωση του παλαιστινιακού πληθυσμού, τόσο η σύγκρουση διεθνοποιείται, με τα δυτικά κράτη να συμμετέχουν και να στηρίζουν υλικά.Την ίδια ώρα, η παλαιστινιακή αντίσταση εξακολουθεί να ορθώνει το ανάστημά της στο φασιστικό αποικιοκρατικό ισραηλινό κράτος. Παράλληλα, η Δύση καρπώνεται τα ενεργειακά οφέλη από την επικράτηση του ισραηλινού κράτους στην περιοχή, ενώ εμπορεύεται διαρκώς όπλα, συστήματα παρακολούθησης, τεχνογνωσία και εκπαιδεύσεις μαζί του. Προσφάτως, το ελληνικό πολεμικό ναυτικό ανέλαβε τη θαλάσσια διοίκηση της επιχείρησης «ASPIDES», της οποίας το στρατηγείο βρίσκεται στη Λάρισα. Τα οφέλη του ελληνικού κεφαλαίου από την επιτυχία του ισραηλινού κράτους στην περιοχή είναι πολλαπλά. Η τόσο ένθερμη εμπλοκή του ελληνικού κράτους στις ευρωπαϊκο-νατοϊκές επιχειρήσεις στην ερυθρά θάλασσα εναντίον των Χούθι - και επί του πεδίου με την εναλλαγή της παρουσίας φρεγατών του ελληνικού πολεμικού ναυτικού (αυτή τη στιγμή της φρεγάτας ΣΠΕΤΣΑΙ)- οφείλεται στο γεγονός ότι το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο υφίσταται τεράστιες οικονομικές απώλειες ακολουθώντας τον κύκλο της Αφρικής και αποφεύγοντας την Ερυθρά θάλασσα. Στην εθνοκαθαρτική επιχείρηση που διαπράτεται, το ελληνικό κράτος συμμετέχει ενεργά με σκοπό το ώφελος του εγχώριου κεφαλαίου και την επέκταση και εξάπλωση της κυριαρχίας του στην νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ταυτόχρονα διεξάγει πόλεμο εναντίον των μεταναστ(ρι)ων, με κάθε αντιμεταναστευτική πολιτική που πειθαρχεί, ρυθμίζει ή αφαιρεί τις ζωές των πιο αορατοποιημένων πληθυσμών. Η δημιουργία πλεοναζόντων πληθυσμών ανάλογα με τις ανάγκες του κεφαλαίου είναι μια διαχρονική τακτική των κρατών για την ικανοποίηση των αναγκών τους. Ακολουθώντας ετσι παγκόσμιες καπιταλιστικές στρατηγικές για τη μετανάστευση, θέτει πληθυσμούς σε καθεστώς εξαίρεσης και τους διαχειριζεται ανάλογα με τις ανάγκες του.

Στις 5 Δεκέμβρη,συμπληρώνονται δύο χρόνια από τον πυροβολισμό στο κεφάλι του 16χρονου Ρομ Κώστα «Κάλο» Φραγκούλη από μπάτσο, μετά από καταδίωξη για 20 ευρώ απαλλοτριωμένης βενζίνης. Λίγες μέρες μετά, στις 13/12 ο Κώστας καταλήγει στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Από την πρώτη στιγμή της είδησης τόσο έξω από το Ιπποκράτειο, όσο και στον οικισμό της Αγίας Σοφίας (από όπου καταγόταν ο Κώστας), γίνονται συγκεντρώσεις και συγκρούσεις με την αστυνομία. Μετά από χρόνια, συμβαίνουν κοινές συγκεντρώσεις ρομά και μπαλαμών τόσο στο Ιπποκράτειο, όσο και στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης. Τις μέρες εκείνες, πέραν της Θεσσαλονίκης, συμβαίνουν συγκρούσεις μεταξύ εξεγερμένων Ρομά και αστυνομίας σε Μενίδι, Μέγαρα, Ασπρόπυργο, Αγρίνιο, Μεσσηνία και Πάτρα, αλλά και πορείες του κινήματος σε πολλές πόλεις ανά τη χώρα.

Άλλη μία κρατική δολοφονία, ανάμεσα στις τόσες ειδήσεις δολοφονιών αποκλεισμένων, μεταναστριών, Ρομά, εργατών, τρανς ατόμων, με σκοπό την υποτιθέμενη κοινωνική ειρήνη και την πειθάρχηση πληθυσμών που κρίνονται πλεονάζοντες στον κόσμο του κεφαλαίου. Το εθνικό αφήγημα αυτό, σαν ιδεολογικό εργαλείο κράτους και κεφαλαίου, συντηρεί και αναπαράγει τις σχέσεις εκμετάλλευσης για τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Συγκεκριμένα οι ρομά, ως ένας πληθυσμός που γύρω από το πρόσωπό του συγκεντρώνονται ρατσιστικά στερεότυπα για κάθε πτυχή της ζωής τους, αντιμετωπίζονται ως ένα ανορθολογικό στοιχείο που χρήζει παρέμβασης για να ευθυγραμμίζεται πειθήνια με τις κοινωνικές νόρμες. Αυτός ο διάχυτος αντιτσιγγανισμός, διαμορφώνει τις κατάλληλες κοινωνικές συνθήκες ώστε τα ρατσιστικά πογκρόμ, η εργασιακή τους εκμετάλλευση, οι δεκάδες δολοφονίες τους τα τελευταία χρόνια, να αποτελούν μια εικόνα κανονικότητας, προκαλώντας ακόμα και αίσθημα ασφάλειας σε κάποιους. Οι ρατσιστικές πολιτικές δεν εφαρμόζεται μόνο με αυταρχικό, ολοκληρωτικό και εξοντωτικό έλεγχο των ζωών τους, κρύβονται πίσω από την αντιτσιγγανική ρητορική που επικρατεί στον κυρίαρχο λόγο, πίσω από κάθε ρατσιστική πρακτική που συντηρεί το καθεστώς περιθωριοποίησης και εκμετάλλευσής τους.

Το νήμα που συνδέει τις καταπιέσεις από τη Μέση Ανατολή, όπου εξολοθρεύονται οι παλαιστίνιοι/ες και εκτοπίζονται χιλιάδες άνθρωποι έως τα σύνορα της Ευρώπης και τις μητροπόλεις της, όπου δολοφονούνται μετανάστ(ρι)ες, ρομά, τρανς και θυληκότητες, είναι κοινό και δεν είναι άλλο από το καπιταλιστικό σύστημα. Όπως και στον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία,έτσι και στα προαναφερθέντα παραδείγματα, οι γενοκτονίες, οι πόλεμοι, οι εθνοκαθάρσεις, οι εξολοθρεύσεις πλεοναζόντων πληθυσμών αποτελούν πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, μέσω της αγοραπωλησίας όπλων, της ανακατασκευής κατεστραμμένων πόλεων, της εκμετάλλευσης και απαλλοτροίωσης πλούσιων σε ενεργειακούς πόρους περιοχών. Η αποικιοκρατική πολιτική των ανεπτυγμένων κρατών μεταφέρεται στο εσωτερικό τους με τη μορφή του εγχώριου φασισμού, των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της ποινικοποίησης και εξολόθρευσης των μεταναστ(ρι)ών, των πογκρόμ σε ρομά κοινότητες, των (αντι)τρομοκρατικών νόμων που στοχεύουν τις φωνές της αντίστασης, της επέκτασης του συστήματος των φυλακών, με σκοπό την στοίχιση της κοινωνίας πίσω από το εθνικό συμφέρον και κατά συνέπεια των συμφερόντων των αφεντικών. Αναγνωρίζοντας τη ρίζα των καταπιέσεων, προκύπτει η ανάγκη μιας ενιαίας αντίστασης απέναντι σε αυτές τις συνθήκες. Αυτή θεωρούμε πως μπορεί να επιτευχθεί με τη διαρκή ορατοποίηση των αγώνων και των διεκδικήσεων των μεταναστ(ρι)ών και των ρομά, τη στήριξη των αιτημάτων των κρατουμένων που ολοένα αυξάνονται, τη διεθνιστική αλληλεγγύη στους παλαιστίνιους/ες και στους κατατρεγμένους των γενοκτονιών, των πολέμων και των διώξεων, την συνεχή αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους/συντρόφους/ισσες μέχρι την απελευθέρωσή τους. Οι ρωγμές που δημιουργούν οι αρνήσεις μέσα στο κρατικό-καπιταλιστικό-πατριαρχικό σύστημα είναι υπαρκτές, είτε αποτυπώνονται στις χιλιάδες που κατέβηκαν και αντιστάθηκαν στο δρόμο έπειτα από τον πυροβολισμό του Κώστα Φραγκούλη, είτε στις εξεγέρσεις εγκλείστων ντόπιων και μεταναστών σε κέντρα κράτησης και φυλακές με την πλάτη τους στον τοίχο, είτε στην αυταπάρνηση αγωνιστών/ριών που σκοτώθηκαν για ένα κόσμο ελευθερίας και ισότητας.

ΝΙΚΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΞΥΜΗΤΗΡΗΣ ΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ/ΙΣΣΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ "ΚΑΛΟ" ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ SABRY KRITAM ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ 17ΧΡΟΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Κ.Κ.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΠΟΤΕ

Ανάρες - Ομάδα Δράσης & Αλληλεγγύης

6 Δεκέμβρη - Η φλόγα της εξέγερσης παραμένει ζωντανή

Έχουν περάσει 16 χρόνια από τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα, στα Εξάρχεια. Μία δολοφονία που οδήγησε σε μια μαζική εξέγερση σε πανελλαδικό επίπεδο. Η συγκεκριμένη κρατική δολοφονία ήρθε να συμπληρώσει το γενικευμένο κλίμα καταστολής των αγώνων που επικρατούσε εκείνη την περίοδο επιδεικνύοντας, με τον πιο βίαιο τρόπο, την ουσία του κράτους. Η κρατική κυριαρχία ωστόσο κλονίστηκε από την εξέγερση που ακολούθησε, αναδεικνύοντας την συλλογική δύναμη που ενυπάρχει στους καταπιεσμένους καθώς και ότι η εξουσία δεν είναι παντοδύναμη.

Δεκαέξι χρόνια μετά, κράτος και αφεντικά συνεχίζουν την επίθεση σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, συνεχίζουν να δολοφονούν και να καταστέλλουν. Η σημερινή κρατική πολιτική, έχοντας αφήσει χιλιάδες νεκρούς πίσω της μετά από την πανδημία covid-19 μέχρι και την τραγωδία στα Τέμπη, εντείνεται όλο και περισσότερο απέναντι στις χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Από το δυσβάσταχτο κόστος ζωής, την υποβάθμιση της υγείας και της παιδείας, τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τις ανύπαρκτες υποδομές ΜΜΜ, την λεηλασία της φύσης με καταστροφικές συνέπειες, τις καθημερινές γυναικοκτονίες και τις δολοφονία μεταναστών και μεταναστριών σε υδάτινα και χερσαία σύνορα, κράτος και κεφάλαιο αποδεικνύουν καθημερινά πως καμία ζωή δεν έχει αξία.

Ταυτόχρονα η αντιεξεγερτική πολιτική είναι απαραίτητο όπλο του κράτους για να καταστείλει και να εξαφανίσει οποιαδήποτε συλλογική αντίσταση. Από τις επιθέσεις στις καταλήψεις και δομές αγώνα, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την συνεχόμενη επίθεση στην κατάληψή μας, την Libertatia, την απαγόρευση συγκεντρώσεων και πορειών, την αστυνομοκρατία στους χώρους συγκεντρώσεων, τις συλλήψεις και την βίαιη καταστολή των κινητοποιήσεων με χημικά και ξύλο, όπως έγινε πολύ πρόσφατα με τη κατάληψη στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας από τους εποχικούς πυροσβέστες μέχρι τις κρατικές σκευωρίες και τη στοχοποίηση αγωνιστών και αγωνιστριών, όπως φαίνεται από την πρόσφατη υπόθεση των Αμπελοκήπων και την προσπάθεια σύνδεσης του Ν.Ρωμανού και των υπολοίπων προφυλακισμένων αγωνιστών, δείχνουν πως το κράτος ιεραρχεί ψηλά στην πολιτική του ατζέντα την πλήρη καταστολή οποιασδήποτε αντίστασης ενάντια στα σκοταδιστικά του πλάνα, τα οποία επιφυλάσσουν μια κοινωνία ανελεύθερη και αποστειρωμένη. Στην ουσία, προσπαθεί να δομήσει μια κοινωνία ζωσμένη στον φόβο, την υποταγή, την μισαλλοδοξία, τη βαρβαρότητα και τον κανιβαλισμό.

Όπως είπαμε και παλιά, η εξέγερση ήταν μόνο η αρχή για τους αγώνες που ακολούθησαν και ακολουθούν.
Η εξέγερση του '08 έδειξε τα όριά της, άφησε πίσω της όμως μια παρακαταθήκη που μας έδειξε οτι χρειαζόμαστε περισσότερη οργάνωση και αφοσίωση για να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Ως αναρχικοί & αναρχικές υψώνουμε αναχώματα ενάντια στην κρατική απειλή και βία. Προτάσσουμε την συλλογικοποίηση των από τα κάτω, να οργανώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου που σκορπούν τρομοκρατία, θάνατο και καταστροφή. Να παλέψουμε για το γκρέμισμα του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος που μας κλέβει τη ζωή, για να οικοδομήσουμε μια κοινωνία πραγματικής ελευθερίας, ισότητας και δικαιοσύνης.
Συνεχής επαναστατικός αγώνας,
για την Αναρχία και τον ελευθεριακο κομμουνισμο.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΙΣ/ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ/ΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ & ΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ Μ., ΔΗΜΗΤΡΑ Ζ., ΔΗΜΗΤΡΗ, ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Libertatia, συλλογικότητα για τον ελευθεριακό κομμουνισμό

Libeexrtatia_sexquat@risexeup.net

Δεκέμβρης του '08:
Στην «ασφυξία» του συστήματος, απαντάμε με την «ανάσα» των αγώνων μας!

ΟΛΟΙ-ΕΣ-Α ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/12 ΣΤΙΣ ΠΟΡΕΙΕΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟ!

12:00 ΚΑΜΑΡΑ: ΦΟΙΤΗΤΙΚΗ-ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ
18:00 ΚΑΜΑΡΑ: ΠΟΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ

Ο Δεκέμβρης του '08 σηματοδοτεί μέχρι και σήμερα τους σύγχρονους αγώνες της νεολαίας για ζωή και ελευθερίες. Η ένταση της κοινωνικής έκρηξης της εποχής ήταν μεγάλη καθώς η νεολαία οσμιζόταν την απαρχή της καπιταλιστικής κρίσης, των μνημονίων, της δραματικής αύξησης της ανεργίας, της ανασφάλειας. Ήταν η λεγόμενη γενιά των 500 ευρώ που βρέθηκε αντιμέτωπη με την ασφυξία του συστήματος.

Η εξάντληση της κρατικής βίας, με κρατικές δολοφονίες και διώξεις, η αυταρχική θωράκιση του κράτους με ένα πανίσχυρο νομικό οπλοστάσιο υπέρ του κεφαλαίου κ των εκφραστών του, συνθέτουν τη δυστοπία του σήμερα, ενός «σήμερα» που θα χτυπιέται αλύπητα η εργασία, η παιδεία, η υγεία, η ειρήνη και δεν θα «ανοίγει ρουθούνι». Δεν μπορεί άλλωστε να προχωρήσει ανενόχλητη η επέλαση της αστικής πολιτικής χωρίς σιγή ιχθύος.

Μόνο μέσα από ένα οργανωμένο και πολιτικό εργατικό - λαϊκό - νεολαιίστικο κίνημα που θα παλεύει για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες ενάντια σε κυβέρνηση - ΕΕ- κεφάλαιο, θα μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική και να ανασάνουμε.

Συνεχίζοντας τους αγώνες της νεολαίας για παιδεία δημόσια & δωρεάν, μακριά από επιχειρηματικά συμφέροντα, για δημόσια & δωρεάν υγεία για όλους με επαρκές προσωπικό και δομές, για να σταματήσει η γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού από το δολοφόνο - κράτος του Ισραήλ με τις ευλογίες των ΗΠΑ - ΕΕ και την εμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης.

Με έμπνευση τους αγώνες της νεολαίας του τότε, οργανώνουμε τις εξεγέρσεις του σήμερα. Για να γίνουμε η γενιά που δεν σκύβει το κεφάλι, η γενιά της ανατροπής!

πηγή : email που λάβαμε στις 5 Δεκεμβρίου 18h