Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2024 στις 12.00
Πορεία αλληλεγγύης στις καταλήψεις του ΕΜΠ
Μπάτσοι, πρυτάνεις, επιχειρηματίες, υπουργοί
Ανίκανοι να νικήσουν αυτό που δεν μπορούν να αντιληφθούν
//για τις εκκενώσεις των κατειλημμένων χώρων του ΕΜΠ
Το Σάββατο 23/11, ένα μήνα μετά από το τελεσίγραφα εκκένωσης που λάβαμε όλες οι καταλήψεις της Πολυτεχνειούπολης (Κατειλημμένος Παπασωτηρίου, Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Μηχανολόγων, Γραμμικό), οι χώροι μας εκκενώθηκαν με εντολή της διοίκησης του ΕΜΠ. Την ίδια μέρα, μάλιστα, η πολυτεχνειούπολη δεν ήταν προσβάσιμη με αμάξι, ενώ δόθηκε εντολή η λέσχη να μην ανοίξει, ώστε να πραγματοποιήσουν ανεμπόδιστα το κατασταλτικό τους έργο οι μπάτσοι. Με αυτόν τον τρόπο, επιβεβαιώνεται ότι κύριο μέλημα της διοίκησης δεν είναι η εξυπηρέτηση των αναγκών των φοιτητριών που έμειναν χωρίς πρόσβαση στη σίτιση, αλλά η αποστείρωση των χώρων μας και η καταστολή των αντιστάσεών μας. Η στοχοθεσία αυτή φανερώνεται και από την καταστολή που βιώσαμε σε όλες τις πολύ μαζικές δράσεις υπεράσπισης που είχαν καλεστεί από τους κατειλημμένους χώρους, με πάνοπλους μπάτσους να εισβάλλουν κατ' επανάληψη στο άσυλο. Η διοίκηση προετοίμαζε τις συνθήκες για τις επερχόμενες εκκενώσεις και με την επιστράτευση των καθεστωτικών ΜΜΕ που καθημερινά δημοσίευαν παραπλανητικά άρθρα αναφορικά με τη δράση των καταλήψεών μας. Δε δίστασαν, μάλιστα, να υλοποιήσουν την εκκένωση μόλις μια εβδομάδα μετά την επέτειο για τα 51 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη, την εξέγερση δηλαδή που άφησε ως κεκτημένο το άσυλο, αλλά και μιας μαζικής πανεργατικής απεργίας.
Η κατάσταση των καταλήψεων μετά την εισβολή μας δίνει μία εικόνα για το πώς πρόκειται να καταλήξουν οι χώροι αν δεν τους υπερασπιστούμε. Η "αποκατάσταση και η συντήρηση" της διοίκησης σημαίνει σπασμένα τζάμια, χαλασμένα ρολά, καταστροφή βιβλίων, απονέκρωση των χώρων, που τόσα χρόνια ήταν ζωντανοί και εμπλέκονταν σε πλήθος κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Ειδικότερα, ο κατειλημμένος Παπασωτηρίου, που μετράει πλέον 11 χρόνια ύπαρξης, στεγάζει τις συνελεύσεις των σχημάτων μας και έχουν διοργανωθεί σε αυτόν πολιτικές εκδηλώσεις, αυτομορφώσεις, ρεμπέτικα γλέντια, φεμινιστικά καφενεία, γκράφιτι jam, συλλογή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης στην περίοδο της καραντίνας, ενώ έχει συμμετάσχει σε όλους τους αγώνες εντός των πανεπιστημίων, από τις καταλήψεις και τις απεργίες για τις απολύσεις των διοικητικών το 2013 μέχρι και σήμερα.
Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι εκκενώσεις των χώρων μας αφορούν απλά τις προσωπικές βλέψεις ενός πρύτανη αλλά αποτελούν κομμάτι του παζλ της ευρύτερης καταστολής των ταξικών και κοινωνικών αγώνων από το κράτος. Την καταστολή αυτή την είδαμε να αποκρυσταλλώνεται στις πρόσφατες υποθέσεις των Μοχάμεντ & Αχμέντ (μεταναστών απειλούμενων με απέλαση λόγω της συμμετοχής τους σε δράσεις αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό) όσο και με την πλήρως αναίτια προφυλάκιση του αγωνιστή Νίκου Ρωμανού. Η οξυμένη επίθεση που βιώνουμε τόσο εκτός όσο και εντός πανεπιστημίων στοχεύει στην κατασκευή ενός "εσωτερικού εχθρού" στο πρόσωπο των ριζοσπαστικών κινημάτων με σκοπό τον αποπροσανατολισμό της κοινωνικής βάσης από τα πραγματικά της προβλήματα και την πηγή τους. Όμως, οι εκμεταλλευόμενοι και τα καταπιεζόμενα αυτού του κόσμου δεν βλέπουμε τον "εχθρό" μας στους αγώνες αλλά στην εμπλοκή του ελληνικού κράτους & κεφαλαίου στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, στην ακρίβεια και την ταξική μας υποτίμηση, στην αντιμεταναστευτική πολιτική, στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών, στη διάλυση του συστήματος υγείας. Ειδικότερα και μέσα στα πανεπιστήμια οι φοιτήτριες και οι εργαζόμενοι, αυτοί, αυτές και αυτά στα οποία ανήκει πραγματικά το πανεπιστήμιο, δηλαδή, βιώνουμε καθημερινά μια ολοένα και πιο ασφυκτική καθημερινότητα όχι λόγω των καταλειμμένων κοινωνικών & πολιτικών χώρων στις σχολές μας, αλλά λόγω της υποχρηματοδότησης, της ανύπαρκτης φοιτητικής μέριμνας, της απλήρωτης εργασίας μέσα στα εργαστήριά μας, της εφαρμογής των ψηφισμένων αντεκπαιδευτικών νόμων.
Ας ρίξουμε μια ματιά, όμως, στο τι συμβαίνει πραγματικά στα πανεπιστήμια. Η καταστολή και η ευρύτερη αποστείρωση των πανεπιστημίων έρχεται ως το επιστέγασμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και ως περιφρούρηση αυτής. Οι κατασταλτικές ενέργειες που περιγράφηκαν παραπάνω, πάρα τα αφηγήματα περί επιβολής νομιμότητας, έχουν ως βαθύτερο στόχο την διαμόρφωση ενός εντελώς πειθαρχημένου φοιτητικού υποκειμένου, αποκομμένο από τον κοινωνικό του χώρο, που δεν του περνάει καν απ'το μυαλό να αμφισβητήσει και να ορθώσει αντιστάσεις απέναντι στην κανονικότητα που θέλουν να επιβάλουν το κράτος και το κεφάλαιο εντός και εκτός των σχολών. Με την σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ πανεπιστημίων και επιχειρήσεων, αλλά και με τις αμιγώς επιχειρηματικές δραστηριότητες του ΕΜΠ να πληθαίνουν (χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσπάθεια ίδρυσης ιδιωτικού παραρτήματος του ΕΜΠ στην Κύπρο), είναι καίριας σημασίας για το κράτος, για τους επενδυτές των ερευνητικών προγραμμάτων, αλλά και για το ΕΜΠ το ίδιο η τελική κάμψη των αντιστάσεων που ανθίζουν ακόμα στο Πολυτεχνείο. Κάθε ενέργεια που ακολουθείται, λοιπόν, γίνεται με βάση έναν πολύ συγκεκριμένο σχεδιασμό, έναν που θέλει να απαλλάξει τα πανεπιστήμια από όποια αγωνιστική διάθεση παραμένει εντός τους μια και καλή, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για τις μπίζνες του κάθε μεγαλοκαθηγητή, επιχειρηματία, του στρατού και της αστυνομίας. Έτσι, βλέπουμε ότι το Κάτω Πολυτεχνείο μετατρέπεται σε μουσειακό-τουριστικό-εκθεσιακό χώρο, με αλλεπάλληλα lockout και με κλειδώματα χώρων (όπως της αίθουσας των Υποψηφίων Διδακτόρων Αρχιτεκτονικής) ενώ η Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου "καθαρίζεται" από οποιαδήποτε πολιτική έκφραση (πανό, αφίσες, γκράφιτι).
Για εμάς οι καταλήψεις είναι ταυτόχρονα προϋπόθεση, μέσο και επίδικο των αγώνων μας. Προϋπόθεση, επειδή μέσω αυτών οικοδομούμε συντροφικές σχέσεις, διατηρούμε τον λόγο και τις ιδέες μας στον χρόνο και συνδεόμαστε με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα εγχειρήματα ανά την υφήλιο. Μέσο, διότι μέσω των καταλήψεων το κίνημα έχει πετύχει τις πιο εμβληματικές του νίκες, από τον αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, τους αντικαπιταλιστικούς αγώνες ενάντια στα μνημόνια μέχρι την εξέγερση του Δεκέμβρη. Επίδικο, γιατί οι ίδιες οι καταλήψεις αποτελούν τα κοιτάσματα του νέου κόσμου, έναν πέρα από τη καπιταλιστική εκμετάλλευση και τη κρατική καταστολή, πέρα από τους πρυτάνεις, τους μπάτσους και τους επιχειρηματίες, οι οποίοι ποτέ τους δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν τις αξίες της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της ισότητας, που εμείς εφαρμόζουμε στις καταλήψεις, γιατί δεν είναι αυτοί που βιώνουν στο πετσί τους την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Απέναντι σε όλα αυτά, εμείς θα συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε μαχητικά τους χώρους μας. Οι ανακατειλημμένοι χώροι του κινήματος αποτελούν φάρο και οδηγό μας και αποδεικνύουν πως μία προσπάθεια εκκένωσης δεν μπορεί να μας σταματήσει αφού εμείς συνεχίζουμε να υπάρχουμε, να αντιδρούμε στις συνθήκες που μας καταπιέζουν και να δίνουμε διαθεματικούς, ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες. Δίνουμε ραντεβού στις δράσεις υπεράσπισης των κατειλημμένων χώρων του ΕΜΠ το επόμενο διάστημα.
Αυτόνομη Πρωτοβουλία Μηχανολόγων, Αυτόνομο Σχήμα ΗΜΜΥ, Research Critique
σχήματα που στεγάζονται στην Κατάληψη Παπασωτηρίου
πηγή : email που λάβαμε στις 3 Δεκεμβρίου 22h
///ΟΛΟΙ/ΕΣ/Α ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΜΠ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 5/12, ΣΤΙΣ 12:00 ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥΠΟΛΗΣ
Μετά την πορεία θα ακολουθήσει εκδήλωση-συζήτηση "για τις 0.9 δεκαετίες που πέρασαν και για τις πολλές ακόμα που θα ακολουθήσουν", μια αναδρομή στα 9 χρόνια ζωής του κυλικείου μας.
ΤΟ ΑΚΜ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΑ ΦΟΙΤΗΤΑ
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΧΩΡΟΙ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ
ΑΚόΜα εδώ!
Το Σάββατο 23/11 πραγματοποιήθηκε εκκένωση του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Μηχανολόγων, του κατειλημμένου Παπασωτηρίου και του Γραμμικού με εντολή της πρυτανείας, σε συνέχεια του τελεσιγράφου που είχε αποσταλεί για την απομάκρυνση μας από τους χώρους αυτούς στις 31/10. Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας δεν επιτρέποταν η είσοδος οχημάτων από την πύλη Κατεχάκη. Μάλιστα όταν κατέφθασαν οι εργαζόμενες της λέσχης οι φύλακες τις έδιωξαν, λέγοντας τους πως η λέσχη θα παραμείνει κλειστή, με άμεση συνέπεια τη στέρηση της σίτισης σε πολλά φοιτητά και μη.
Η εικόνα του κυλικείου που αντικρίσαμε ήταν πεταμένες αφίσες, κείμενα, πανό, ανακατεμένες βιβλιοθήκες, η αισθητή απουσία καρεκλών, τραπεζιών και καναπέδων και η κλοπή του προτζέκτορα. Το κερασάκι στην τούρτα στην προσπάθεια των πρυτανικών αρχών να καταστήσουν το χώρο μη λειτουργικό ήταν η αφαίρεση της κεντρικής πόρτας του κάτω χώρου. Σε μια ακόμα απόπειρα να διαμορφώσουν ένα κλίμα φόβου, δε δίστασαν, εκτός από μπάτσους, να φέρουν και τη σήμανση, με σκοπό την καταγραφή αποτυπωμάτων γύρω από την είσοδο, γεγονός το οποίο είναι εντελώς ανεδαφικό μιας και ο χώρος χρησιμοποιείται καθημερινά από εκατοντάδες φοιτητά.
Η πρυτανεία προέβη στον βανδαλισμό των χώρων, πράξη η οποία αποτελεί συνέχεια της γενικότερης κατεύθυνσης των Διοικήσεων στα πανεπιστήμια για την αποστείρωση τους από κάθε είδους κοινωνικοπολιτική δράση και τον περιορισμό της κινητικότητας των φοιτητών εκτός του πλαισίου που τίθεται από το ακαδημαϊκό πρόγραμμα. Πιο συγκεκριμένα, το κυλικείο, ένας χώρος που καθημερινά είναι γεμάτος με φοιτητές και μη που κοινωνικοποιούνται, πολιτικοποιούνται, διασκεδάζουν και καλύπτουν τις ανάγκες τους, προορίζεται να γίνει ένας χώρος άδειος από ζωή, γεγονός που έχουμε δει να συμβαίνει σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις εκκενώσεων καταλήψεων, τόσο στο ΕΜΠ όσο και σε άλλα ιδρύματα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν το κτίριο Γκίνη στο Κάτω Πολυτεχνείο που δήθεν θα γινόταν μουσείο, ωστόσο παραμένει κλειδαμπαρωμένο, το στέκι στο Βιολογικό στο ΑΠΘ, το οποίο γκρεμίστηκε με την πρόφαση να γίνει Βιβλιοθήκη, η οποία εδώ και τρία χρόνια είναι άφαντη, το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου, το οποίο η πρυτανεία γκρέμισε την περσινή χρονιά, η εκκένωση του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού αρχιτεκτονικής και της γειτονικής τους κατάληψης Carthago, καθώς η αλλαγή κλειδαριάς στην αίθουσα των Υπ. Διδακτόρων της Αρχιτεκτονικής. Η κατεύθυνση αυτή φαίνεται και από το γεγονός πως η διοίκηση επέλεξε να εκκενώσει τους κατειλημμένους κοινωνικούς μας χώρους για να εφαρμόσει τα "επιχειρηματικά της πλάνα", ενώ υπάρχουν δεκάδες χώροι εντός της Πολυτεχνειούπολης που παραμένουν αναξιοποίητοι μέχρι και σήμερα.
Το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Μηχανολόγων ήταν είναι και θα είναι ένας ζωντανός χώρος, ο οποίος κοντεύει να κλείσει τα 9 χρόνια ζωής του, λειτουργώντας με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Μηχανολόγων. Το κυλικείο είναι καθημερινά ανοιχτό και ενεργό από τα ίδια τα φοιτητά "από τα κάτω", αντι-ιεραρχικά, με όρους αυτοδιαχείρισης. Αυτά τα χρόνια, έχουμε αποδείξει ότι δεν χρειαζόμαστε κανέναν εργολάβο για να καλύψουμε τις βασικές μας καθημερινές ανάγκες και κανέναν «ειδικό» να μας πει πώς θα οργανωθούμε για να διαμορφώσουμε ένα χώρο λειτουργικό, ένα χώρο φιλόξενο στη δημιουργική διάθεση του κάθε ατόμου να παράξει τέχνη, κουλτούρα και πολιτική από εμάς για εμάς. Μέσα σε αυτά τα 9 χρόνια, το κυλικείο έχει αποτελέσει έναν ανοιχτό, ελεύθερο κοινωνικό χώρο που έχει αξιοποιηθεί από το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών των Μηχανολόγων και όχι μόνο. Παράλληλα στο χώρο έχουν πραγματοποιηθεί πλήθος διαφορετικών πολιτικών & πολιτιστικών εκδηλώσεων με μεγάλη μαζικότητα όπως για παράδειγμα εκδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, εκδήλωση μαζί με εργαζόμενους στα ΜΜΜ αναφορικά με το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη, εκδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία και πολλές πολλές άλλες εκδηλώσεις σε επαφή με τα κοινωνικά κινήματα (φοιτητικό, εργατικό, φεμινιστικό, αντιφασιστικό, αντιρατσιστικό, κίνημα γειτονιάς κ.ά.).
Η απάντηση μας στις εκβιαστικές απειλές και στις αυταρχικές πρακτικές της πρυτανείας ήταν ηχηρή, με μαζικές συγκεντρώσεις, κινητοποιήσεις, μοιράσματα, γλέντια και έτσι ακριβώς σκοπεύουμε να συνεχίσουμε να υπερασπιζόμαστε τους χώρους μας, σε μια στιγμή που απειλούνται όσο ποτέ. Η υπεράσπιση του ΑΚΜ είμαστε όλοι, όλες και όλα εμείς που θέλουμε καθημερινά να πίνουμε φθηνό καφέ και νερό τη στιγμή που η ακρίβεια είναι ασφυκτική και η φοιτητική μέριμνα ολοένα και συρρικνώνεται, που θέλουμε καθημερινά ένα χώρο να αράζουμε, να συναντιόμαστε και να παίζουμε επιτραπέζια με τις συμφοιτήτριές μας, να έχουμε πρόσβαση σε πολιτισμικές δραστηριότητες, να συζητάμε πολιτικά, να μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας, να προβληματιζόμαστε και να συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις. Με άλλα λόγια, η υπεράσπιση του κυλικείου είμαστε όλοι, όλες και όλα εμείς που πιστεύουμε στην αυτοδιαχείριση και τη βλέπουμε να λειτουργεί έμπρακτα στο κυλικείο μας, όλοι, όλες και όλα εμείς που πιστεύουμε σε μια άλλη κοινωνία που δε θα λειτουργεί με γνώμονα το κέρδος αλλά με γνώμονα την αλληλεγγύη. Το επόμενο διάστημα, λοιπόν, πρέπει να μας βρει μαζί στις κινητοποιήσεις και δράσεις υπεράσπισης του Αυτοδιαχειριζόμενου Κυλικείου Μηχανολόγων και των άλλων απειλούμενων καταλήψεων.
Η καθημερινή μας παρουσία θα κρατήσει τον χώρο μας ζωντανό, γιατί το ΑΚΜ είναι πρώτα από όλα όχι τα ντουβάρια του αλλά οι ιδέες του … και οι ιδέες δεν εκκενώνονται.
Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Μηχανολόγων
πηγή : email που λάβαμε στις 3 Δεκεμβρίου 22h