Παρασκευή 7 Μαρτίου 2025 στις 20.00
Μπαρ οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων
TW: καταγγελία ψυχολογικής και σωματικής βίας
Εν έτη 2016 και σε ηλικία 16 χρόνων γνωρίστηκα με τον τότε 28χρονο Π.Α. που έμενε κοντά, και παρά τη διαφορά ηλικίας μας αρχίσαμε να έχουμε φιλικές και σεξουαλικές επαφές. Όταν έγινα 19 χρόνων ξεκίνησε μια σχέση περίπου 2 ετών. Σε πρώτο στάδιο, επιδίωξε την ψυχική απομόνωσή μου, με αποτέλεσμα να προκύψει και ο κοινωνικός (φίλοι, οικογένεια) περιορισμός μου. Ήμουν απομονωμένη στο σπίτι του, το μόνο ενδιαφέρον που μου είχε επιτρέψει να κρατήσω ήταν η δουλειά μου και οι μόνες μου βόλτες ήταν μαζί του, καθώς ανησυχούσε μήπως τον απατήσω με κάποιο απ' τα άτομα που συναναστρεφόμουν. Κατόπιν της ¨αποδοχής¨ μου αυτής της κατάστασης, ξεκίνησε η φρίκη. Η κατάσταση μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χειροτέρευε. Τα σόσιαλ λειτούργησαν ενισχυτικά στα σκηνικά ζήλιας, καθώς ήταν άλλο ένα μέσο που μπορούσε να χρησιμοποιεί για να μ' εποπτεύει. Ο έλεγχος ήταν διαρκής κι εξονυχιστικός, ακόμη και στη δουλειά. Το πρώτο σκηνικό σωματικής βίας συνέβη μετά από τυχαία συνάντηση μ' έναν παλιό μου γνωστό, στην οποία ήταν παρών και ο Π.Α. Μετά απ' αυτή τη σύντομη αλληλεπίδραση, ο Π. είχε επιθετική συμπεριφορά, στην οποία αντέδρασα. Κι έτσι έφαγα το πρώτο μου χαστούκι. Πίστεψα ότι έγινε μια φορά γιατί ένιωσε υπερβολική ζήλια, ότι δε θα ξανασυνέβαινε, ότι θα αλλάξει. Μετά απ' αυτό, ο έλεγχος έγινε ακόμη πιο καταπιεστικός και σε κάθε τσακωμό και περιστατικό ζηλοτυπίας υπήρχε χρήση σωματικής βίας, η οποία αναβαθμιζόταν συνεχώς. Όσο περνούσαν οι μήνες, γινόταν όλο και πιο παρεμβατικός στα «θέλω» μου και στις αποφάσεις μου, γεγονός που με κατέβαλε όλο κι εντονότερα. Η διάρκεια και η επικινδυνότητα του ξύλου κλιμακώθηκε. Έφτασα στο σημείο να ξέρω πως δεν θ' αλλάξει, ωστόσο πίστευα πως μπορούσα να τον αλλάξω εγώ, κι ας μην ευθύνομαι γι' αυτό που μου συμβαίνει. Απολογούταν κάθε φορά για τη βία που μου ασκούσε, χωρίς να έχει σκοπό να τη σταματήσει, πράγμα που αντέστρεφε τους ρόλους στη συνθήκη που ζούσαμε: θυματοποιούσε τον εαυτό του εμμέσως πλην σαφώς, βάζοντάς με στην προνομιακή θέση του ατόμου που μπορεί να προσφέρει άφεση αμαρτιών και λύτρωση. Ταυτόχρονα, φοβόμουν την πιθανή αντίδραση των φίλων μου και του οικογενειακού μου περιβάλλοντος: τις κατηγορίες, την αμφισβήτηση, τις victim blaming ρητορικές. Ο φόβος αυτός συντελούσε στην περαιτέρω απομόνωσή μου. Μετά από 2 χρόνια ψυχολογικής και σωματικής βίας έγινε το εξής περιστατικό: μετά από βραδινή έξοδό μας κι ενώ είχα μια συνολικά κουραστική μέρα στη δουλειά, γυρίσαμε στο σπίτι του κι εγώ αποκοιμήθηκα. Μετά από λίγα λεπτά με ξύπνησε κατηγορώντας με ότι δεν του αφιέρωσα χρόνο εκείνο το βράδυ. Κατά συνέπεια, ξεκίνησα φασαρία προσπαθώντας να αιτιολογήσω τη θέση μου και να αντιδράσω στον παραλογισμό του. Άρχισε ν' ασκεί επικίνδυνη σωματική βία εναντίον μου. Σφαλιάρες, μπουνιές στα πλευρά, χτυπήματα με αντικείμενα στο κεφάλι, τράβηγμα μαλλιών, σβήσιμο τσιγάρων πάνω στην πλάτη μου. Καθόλη τη διάρκεια έκλαιγα με την ελπίδα πως θα με λυπηθεί και θα σταματήσει. Να σημειωθεί οτι όλο αυτό το διάστημα των δύο χρόνων, παρών σχεδόν σε οτιδήποτε συνέβαινε εντός του σπιτιού, χωρίς να παρεμβαίνει, ήταν και ο πατέρας του, για τον οποίο πιστεύω οτι επίσης φοβόταν τον Π.Α. Καταλαβαίνοντας πια ότι δεν θα αλλάξει αυτή η κατάσταση, αποφασίζω να πάω με τα νερά του για το βράδυ. Περιμένω να αποκοιμηθεί ώστε να μπορέσω να πάρω τα κλειδιά του και να φύγω απ' το σπίτι του, όπως κι έγινε. Γύρισα στο σπίτι μου γεμάτη φανερά τραύματα όλων των ειδών. Δεν μπορούσα να αποφύγω το άνοιγμα στο σημείο αυτό κι έτσι μοιράστηκα με την οικογένειά μου τι βίωνα τα τελευταία δύο χρονια, γεγονός που προκάλεσε την έκρηξή τους. Την επομένη έγινε και η πρώτη μήνυση κατά του Π.Α. μετά από παρότρυνση της μητέρας μου. Για τους επόμενους 4 μήνες περίπου ήταν σχεδόν καθημερινή παρέμβαση στη ζωή μου: με παρακολουθούσε, με τραμπούκιζε δημόσια και μάλιστα ανενόχλητος από τους τυχαίους περαστικούς που τον έβλεπαν, με εκφόβιζε στη δουλειά μου, έβγαζα το σκυλί βόλτα κι ήταν εκεί. Κάποια στιγμή προχώρησα, βρήκα αγόρι, το οποίο σε βάθος χρόνου έμαθε για το ζήτημα που αντιμετώπιζα. Αναγκάστηκα να συμπεριλάβω τον Π.Α. σε νέο κεφάλαιο της ζωής μου, κι ας μην είχε καμία θέση σε αυτό. Και ο Π.Α. έμαθε για τη νέα μου αρχή, πράγμα που τον ενέπνευσε να αναβαθμίσει τα μέσα και τη συχνότητα υπονόμευσης της καθημερινότητάς μου. Έχοντας εξαντλήσει μεθόδους και προσεγγίσεις και ούσα σε τέλμα, έκανα και δεύτερη μήνυση. Μετά από κάποιο καιρό και μάλιστα κάποιο καιρό ηρεμίας, μου γνωστοποιήθηκε οτι ήταν σε σχέση με μία διαφορετική κοπέλα, όμως αυτός δεν ήταν καθόλου διαφορετικός. Η εκδίκαση της δεύτερης μήνυσης θα προηγηθεί της πρώτης, στις 17/2 και ώρα 09:00 στην Ευελπίδων, κτίριο 8 και αίθουσα 1.
Δ.
Η γνωστοποίηση μίας καταγγελίας πάντα μάς προκαλεί θυμό, επιθυμία για αλληλλοφροντίδα κι εκδίκηση, αλλά όχι έκπληξη. Για ακόμη μια φορά, κατοχυρώνεται η άλλοτε αδιαφορία, άλλοτε αποδοχή του ευρύτερου κοινωνικού ιστού προς τους κακοποιητές μας, και μάλιστα στην προκειμένη -και όχι μόνο- ούτε η άγνοια, ούτε ο ετεροχρονισμός μπορούν να εργαλειοποιηθούν απ' το αυτοαπολογητικό δημόσιο αφήγημα. Ταυτόχρονα, και παρά την επίμονη προσπάθεια της κυριαρχίας να μας πείσει ότι αρχέτυπα σαν τον Π.Α. είναι «αποκλίνουσες συμπεριφορές ή/και ψυχικά ασθενείς ή/και εγκληματίες ή/και εν βρασμώ ψυχής», εμείς ξέρουμε ότι είναι άντρες καθημερινοί, άντρες με εμπειρία στην επιβολή στα σώματά μας, με μεθοδολογία, πλάνο και στοχεύσεις, άντρες που δεν ενεργοποιούνται απ' τα ψ και την έλλειψη ψυχραιμίας τους, αλλά άντρες που τις εξουσιαστικές τους συμπεριφορές ορίζει και κανονικοποιεί η πατριαρχία. Στο πλαίσιο της αποξένωσης και του φόβου που συνοδεύει την έμφυλη βία, η στροφή προς τη νομική οδό και η έκκληση για εμπλοκή των κρατικών θεσμών αποτελεί απόπειρα περιφρούρησης της εαυτής, μία πρώτη τροχοπέδη στην προέλαση του κακοποιητή που στήνεται από την ίδια την καταγγέλουσα, και ως έτσι την παρακολουθούμε. Ωστόσο, το ίδιο το κράτος, κι ενώ έχει φροντίσει να είναι ο μόνος ευρέως κοινωνικοηθικά (και προφανώς νομικά) αποδεκτός διαχειριστής της πατριαρχικής βίας, κλείνει με νόημα το μάτι στους κακοποιητές μας εντός κι εκτός δικαστηρίων, κρίνοντάς τους ένοχους μόνο όταν δεν μπορεί να τους βγάλει αθώους. Με άλλα λόγια, δεν μπορούμε να βασιστούμε στην κυριαρχία να προστατεύσει τα σώματά μας. Κι ούτε θέλουμε. Η αλληλεγγύη, η φροντίδα, η συλλογικοποίηση του τραύματος, η στάση μας στις δικαστικές αίθουσες, η παρουσία στο δρόμο και στη ζωή της άλλης, η διάχυση της αντιβίας και της οργής, η παραγωγή λόγου, αλλά και η προοπτική των αντανακλαστικών και των μέσων που δεν έχουν εξερευνηθεί στο τώρα είναι αυτά που προτάσσουμε ενάντια στην πατριαρχική επιβολή, σε όσους έχουν βλέψεις να καταδυναστεύσουν τις ζωές και τα σώματά μας. Στεκόμαστε πλάι στα καταγγέλοντα, απ' τη δημοσιοποίηση του βιώματος και τη δικαστική μάχη μέχρι το ολικό γκρέμισμα της σάπιας κανονικότητας.
Καλούμε, λοιπόν, κι εμείς με τη σειρά μας στην εκδίκαση της δεύτερης εκ των δύο μηνύσεων εις βάρος του Π.Α., που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 17/2 στις 09:00 στην πρώην σχολή Ευελπίδων, κτίριο 8 κι αίθουσα 1.
Την Παρασκευή 7/3 και ώρα 20:00 στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα θα πραγματοποιηθεί μπαρ οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη των δικαστικών εξόδων.
αναρχική φεμινιστική συλλογικότητα Aqua Tofana