Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2025 στις 19.00
Mano Aperta προβολή/συζήτηση ταινίας "Αμυγδαλιά"
Movie night οικονομικής ενίσχυσης λίγο πριν την παρτάρα στο Μπάγκειον!
Προβολή της ταινίας ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ και συζήτηση με την σκηνοθέτις και την ομάδα παραγωγής.
Την Πέμπτη 20/2 στις 19:00 στο Exile Room (Αθηνάς 12, Μοναστηράκι, 3ος όροφος, https://g.co/kgs/zf9U5nP) προβάλουμε την ταινία "Αμυγδαλιά" (2019, 76 λεπτά) της Χριστίνας Φοίβη και συζητάμε μαζί με την σκηνοθέτη και τις συντελέστριες/ες της ταινίας για το ανήκειν, την αποξένωση και τα σύνορα, τόσο γύρω όσο και μέσα μας.
Η ταινία θα προβληθεί με αγγλικούς υπότιτλους.
Καθόλη τη διάρκεια της προβολής θα λειτουργεί μπυρο-μπαρ οικονομικής ενίσχυσης στο χώρο.
Είσοδος ελεύθερη, στον χώρο θα υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης της κουζίνας.
Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Trailer:
https://www.youtube.com/watch?v=4RHcADoz53s
Σύνοψη:
Η Αμυγδαλιά είναι ένα δέντρο που ανθίζει λίγο πριν την άνοιξη. Είναι επίσης η λέξη που στοιχειώνει ένα παιδί όταν πρωτοφτάνει στην ελλάδα. Σε ένα μέρος που συχνά θυμίζει καρτ-ποστάλ, άνθρωποι, μέρη και πράγματα συναντιούνται και αποχωρίζονται όπως σε ένα όνειρο. Φωνές γυναικών πλέκονται μεταξύ τους καθώς επιχειρείται να εφευρεθεί μια νέα γλώσσα μέσα από τοπία και χειρονομίες, αναδεικνύοντας απροσδόκητες πτυχές στην έννοια της ελληνικότητας και της Ξένης. Φευγαλέες περφόρμανς, παραλίες, χωράφια, αμυγδαλιές και τσολιάδες σχηματίζουν το αλφαβητάρι μιας προσωπικής γλώσσας που διερευνά τα σύνορα γύρω μας και μέσα μας.
Σημείωμα Σκηνοθέτιδας:
Στα παιδικά μου χρόνια υπήρξα σε πολλές στιγμές ξένη: στο σχολείο, στη γλώσσα, σε περιβάλλοντα που θεωρούνται οικεία. Μέχρι τα 10 μου χρόνια μεγάλωσα στην διασπορά με έλληνες γονείς. Πολλές στιγμές ως παιδί ένιωθα να κατοικεί μέσα μου μια φωνή που δεν έβρισκε πάντα έδαφος να εκφραστεί, να ακουστεί και να γίνει ορατή και αποδεκτή όπως είναι.
Όταν ήμουν 10 χρονών, οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουμε στην Αθήνα όπου οι ίδιοι είχαν μεγαλώσει. Στην Αθήνα έγινα για δεύτερη φορά ξένη πηγαίνοντας σε ελληνικό σχολείο. Δεν μιλούσα, ούτε έγραφα ή διάβαζα ελληνικά. Δεν υπήρχαν άλλα παιδιά "ξενάκια" στο νέο σχολείο, πέρα από τις αδερφές μου και μένα. Από αυτό το βίωμα γεννήθηκαν οι πρώτοι σπόροι της ταινίας Αμυγδαλιά.
Φεύγοντας ξανά από την Αθήνα αιισθάνθηκα την ανάγκη να γυρίσω το βλέμμα μου σε αυτήν την εμπειρία. Αυτή τη φορά, όμως, ήθελα να μεταμορφωθεί η εμπειρίας αυτή από οναχική σε συλλογική αλλά με άλλους ανθρώπους με βιώματα ξενότητας. Έτσι, ξεκίνησε ως ιδέα η Αμυγδαλιά το 2011, την οποία ολοκληρώσαμε το 2019. Σταδιακά από τον α' ενικό γίναμε α' πληθυντικός αφού Αμυγδαλιά έγινε σιγά σιγά ένα συλλογικό έργο και δημιούργημα πολλών ανθρώπων. Σταδιακά χτίστηκε χώρος για να έρθουμε κοντά άνθρωποι με ποικιλόμορφες εμπειρίες ξενότητας με σκοπό να μοιραστούμε, να ακούσουμε και να ακουστούμε, να νιώσουμε οικεία από τα κοινά μας σημεία και να αρθρώσουμε τις διαφορές μας: να δημιουργήσουμε κάτι μαζί.
Από το 2011 έχουν αλλάξει πολλά και λίγα στην κοινωνία μας όσον αφορά στους τρόπους περιθωριοποίησης ανθρώπων τους οποίους ένα μέρος της κοινωνίας ονομάζει "ξένους", "ξένες" και "ξένα". Ο ρατσισμός, ο σεξισμός και ο μισογυνισμός, η ομοφοβία, η τρανσφοβία, η ισλαμοφοβία, ο μισαναπηρισμός είναι μόνο μερικές από τις μορφές διακρίσεων που μαθαίνουμε από μικρή ηλικία να εσωτερικεύουμε και να καλλιεργούμε σε χώρους της καθημερινότητάς μας, χωρίζοντας ανθρώπους σε τάξεις, ιεραρχίες, σε επιθυμητές και ανεπιθύμητες υπάρξεις, άξιες και ανάξιες ζωές.
Μέσω της ταινίας "Αμυγδαλιά ήθελα να γεννηθεί μια προσωπική γλώσσα και ένας χώρος για να εκφραστεί το "ξένο σώμα". Μερικές φορές αυτό το συναίσθημα γεννιέται γιατί μετακομίζουμε, μετακινούμαστε, αλλάζουμε γειτονιά, σχολείο, πόλη, χώρα ή και ήπειρο.
Άλλες φορές όμως μπορεί να νιώσουμε "ξένα" σε μέρη που μοιάζουν οικεία, στη γειτονιά που μεγαλώσαμε, στο σχολείο, στην δουλειά, στην οικογένειά μας, στο σπίτι όπου ζούμε.
Για όλα εμάς που έχουμε νιώσει έτσι, ελπίζω η Αμυγδαλιά να είναι μια φωλιά.
πηγή : email που λάβαμε στις 18 Φεβρουαρίου 08h