Τετάρτη 4 Ιουνίου 2025 στις 21.00
Ελεύθερες Προβολές στο Άλσος Παγκρατίου: Η πάλη των τάξεων
* Πριν την προβολή θα γίνει ενημέρωση για τις συνδικαλιστικές διώξεις και απολύσεις στην εκπαίδευση και θα υπάρχει μπαρ οικονομικής ενίσχυσης των διωκόμενων εκπαιδευτικών
"Η πάλη των τάξεων" (La lutte des classes), 2019, 103 λεπτά*
Σκηνοθεσία: Michel LeClerc Πρωταγωνιστούν: Εντουάρ Μπερ, Λεϊλά Μπεκτί, Ραμζί Μπέντια, Ζινέμπ Τρίκι, Κλοντιά Ταγκμπό, Μπάγια Κάσμι
Τι σχέση μπορεί να έχουν η "ξύλινη", που λένε, "πάλη των τάξεων" και οι τάξεις ενός πολυπολιτισμικού δημόσιου σχολείου; Ο Michel Leclerc καταφέρνει να τα συνδέσει αριστοτεχνικά παίζοντας με λεπτό σατιρικό τρόπο με τις σημασίες της λέξης "τάξη" και φέρνοντας στην επιφάνεια ένα σύνολο από καθημερινές αντιφάσεις, επιθυμίες, εντάσεις, φιλοδοξίες όχι μόνο προλετάριων αλλά ενός διαταξικού, πολυεθνικού κόσμου με μικροαστούς, boheme αστούς, μετανάστριες από το Μαγκρεμπ και άλλους/άλλες που μοιράζονται τα προάστια (τα περίφημα banlieues) του Παρισιού. Ένα ζευγάρι boheme αστών (bobo στα Γαλλικά) μετακομίζει σε ένα τέτοιο προάστιο με στόχο να μεγαλώσει τα παιδιά του με ανοιχτές αντιλήψεις στο πολυεθνικό δημόσιο σχολείο. Ο πατέρας, αναρχικών πεποιθήσεων, μέλος μιας πανκ μπάντας που δεν μασάει τους στίχους της ενάντια στους μπουρζουάδες, τον καπιταλισμό και την εκκλησία, βρίσκεται να προσπαθεί να γράψει το μικρό γιο του (που καθόλου δεν "ψήνεται" για αυτό) σε ένα ιδιωτικό σχολείο της εκκλησίας (!), μιας και το περιβάλλον στο δημόσιου σχολείου, που έχει αφεθεί (άκου τώρα!) στην τύχη του να "υποβαθμίζεται", αποδεικνύεται αρκετά σκληρό. Η μητέρα, μια δικηγόρος καριέρας διχάζεται κάπως ανάμεσα στην "ταξική ανέλιξη", τις αρχές και τον τρόπο ζωής του συντρόφου της, και τα σημεία σύγκρουσής τους με το δικό της μεταναστευτικό υπόβαθρο. Και ένας κόσμος, προλεταριακός, που μέσα από τις αντιφάσεις και τις αντιθέσεις του καταφέρνει να χτίσει, όταν χρειάζεται, σχέσεις αλληλεγγύης.
* οι προβολές αφιερώνονται στη Μαργκό και τον Γκιγιώμ, τα συντρόφια από τα Πυρηναία, που έβαλαν το χεράκι τους!
Προβολές στο Άλσος Παγκρατίου - Ιούνιος/Ιούλιος 2025
Τι είναι αυτό που μας ενώνει, τι είναι αυτό που μας χωρίζει: Φάσεις και αντιφάσεις του προλεταριάτου
Το προλεταριάτο είναι (και) οι αντιφάσεις του
Το να είναι κάποια προλετάρια είναι το να βιώνεις υποκειμενικά μια αντικειμενική κατάσταση. Σημαίνει να είναι υποκείμενο της βασικής σχέσης εκμετάλλευσης στην εποχή του κεφαλαίου (μισθωτή εργασία λέγεται, να ξεζουμίζουν εκβιαστικά τα αφεντικά τον χρόνο και τη δημιουργικότητά της ίσα για να επιβιώνει και όχι να ζει) και να το ξέρει. Θεωρητικά αυτή η συνθήκη θα έπρεπε να ενώνει όσες/όσους την υφίστανται με σκοπό το σπάσιμο της εκμετάλλευσης και τη χειραφέτησή τους. Και όμως, η αντιφατικότητα της προλεταριακής συνθήκης ξεκινά ακριβώς από αυτό που θα έπρεπε να ενώνει τους προλετάριους: είναι σε αδυσώπητο ανταγωνισμό για την πώληση της εργατικής τους δύναμης. Μακράν του να είναι μια ομοιογενής τάξη, με κοινά συμφέροντα και βιώματα, το προλεταριάτο είναι ένα "καλειδοσκόπιο" αντιφάσεων και διαφορών. Όχι φανταστικών. Πραγματικών, πολύ υλικών. Ενότητα στον διαχωρισμό, αυτή είναι η μορφή με την οποία υπάρχει το προλεταριάτο, ειδικά σήμερα. Ο πιο άμεσος τρόπος που βιώνεται η αντιφατικότητα της προλεταριακής συνθήκης είναι ότι δεν την αντιλαμβανόμαστε καν οι ίδιοι/ίδιες, δεν τη βλέπουμε εντός μας ή μπροστά μας. Ποιοι/ες είναι το προλεταριάτο, αναρωτιόμαστε διαρκώς. Όμως, ακόμα και αν ξέρουμε ποιο είναι το προλεταριάτο, έρχεται η άλλη θεμελιώδης ψευδαίσθηση να μας χωρίσει και πάλι: ότι είμαστε στην ίδια μεριά με τους εκμεταλλευτές μας, ότι έχουμε "κοινά" συμφέροντα. Άσε που θέλουμε να απολαμβάνουμε και λίγο από το "καπιταλιστικό όνειρο": λίγο ιδιοκτήτες, να πατάμε λίγο τους πιο αδύναμους, να έχουμε λίγη από τη "χλιδή για τις μάζες". Μάλιστα, αυτή η ψευδαίσθηση, ενισχυμένη από ένα σωρό άλλους διαχωρισμούς, φυλή, φύλο, έθνος, Θεός, φτάνει στην ακραία μορφή της αντίφασης, τον πόλεμο εντός του προλεταριάτου: κομμάτια του να αλληλοεξοντώνονται για "του αφέντη το φαΐ", φαινομενικά για την "πατρίδα", τον "Θεό", την "ελευθερία", ελπίζοντας ότι θα περισσέψει κάνα ξεροκόμματο. Επειδή δεν θέλουμε να σφαχτούμε μεταξύ μας, αν δεν μας εξοντώσει πιο πριν η δουλειά, θέλουμε να καταλάβουμε αυτές τις αντιφάσεις για να τις κάνουμε αγώνες ενάντια στην αυτοκαταστροφή μας, ενάντια στον πόλεμο που έχει κηρύξει το κεφάλαιο στη ζωή την ίδια. Είναι δύσκολο να συνειδητοποιούμε ότι η ενότητά μας δεν εξασφαλίζεται πια από τις όποιες ιδεολογικές βεβαιότητες. Αν, όμως, αυτό που μας ενώνει είναι αυτό που μας χωρίζει, το κεφάλαιο και ο κόσμος του, τότε το ρεαλιστικό για να ενωθούμε είναι να παλέψουμε να τα καταργήσουμε.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΣΟΥΣ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ
Η Συνέλευση Άλσους Παγκρατίου συναντιέται και παρεμβαίνει στη γειτονιά από το καλοκαίρι του 2008. Διεκδικούμε και φτιάχνουμε έναν δημόσιο χώρο όπου όλοι και όλες μπορούν να κινούνται και να εκφράζονται ελεύθερα. Βρισκόμαστε απέναντι στις λογικές των αποκλεισμών και των προνομίων, είτε προέρχονται από τις επιδιώξεις του κέρδους για τους λίγους, είτε από τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, όποια μάσκα κι αν φοράνε. Από την ακύρωση των σχεδίων για νέες κατασκευές στο Άλσος μέχρι τους αγώνες ενάντια στον φασισμό, από την αντίσταση στην καταστροφή του Υμηττού μέχρι την αλληλεγγύη στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, από τα παιδικά παιχνίδια μέχρι τις θερινές κινηματογραφικές προβολές και τις θεατρικές παραστάσεις, (ξανα)μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τον χώρο και τον χρόνο μας από κοινού, χωρίς αυθεντίες και αρχηγούς, με ισοτιμία και αλληλεγγύη.
Συνέλευση Άλσους Παγκρατίου - alsospagkratiou.wordpress.com_alsospagkratiou@gmail.com