Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2025 στις 18.00
(ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ)Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Π.Ρούτσι
ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ , ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΛΕΣΜΑΤΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΑΖΑ, ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
Η τραγωδία των Τεμπών αποτελεί σύμβολο της βίαιης απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής από το κράτος και το κεφάλαιο. Δεν ήταν ένα «τυχαίο λάθος» ούτε μια «ατυχία», αλλά ένα συστημικό έγκλημα, εγγεγραμμένο στη λογική του καπιταλισμού, όπου το κέρδος μπαίνει πάνω από την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Η χρόνια υποχρηματοδότηση, η έλλειψη ουσιαστικής συντήρησης και εκσυγχρονισμού, η απουσία στοιχειωδών μηχανισμών ασφαλείας και η ιδιωτικοποίηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ έδειξαν καθαρά πως όταν ένα δημόσιο αγαθό μετατρέπεται σε πεδίο κερδοφορίας, η ποιότητα και η ασφάλεια θυσιάζονται στο βωμό της μείωσης κόστους.
Στις 28 Φλεβάρη 2023, 57 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όχι εξαιτίας ενός σταθμάρχη, αλλά εξαιτίας μιας στρατηγικής που διαχρονικά αποδομεί και ξεπουλά τις δημόσιες δομές μέσω μνημονίων, ιδιωτικοποιήσεων, εργολαβιών και πελατειακών σχέσεων. Η αστική τάξη, σε συνεργασία με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις κρατικές δομές, επιδιώκει να παρουσιάσει το έγκλημα αυτό ως μια «μεμονωμένη» αποτυχία. Δυόμισι χρόνια μετά το έγκλημα στα Τέμπη, οι πραγματικοί ιθύνοντες παραμένουν ατιμώρητοι. Η αστική δικαιοσύνη κλείνει τα μάτια μπροστά στα στοιχεία, οι φωνές όσων κατεβαίνουν στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούν πνίγονται με καταστολή ενώ οι συγγενείς των θυμάτων εξακολουθούν να στερούνται το δικαίωμα στη δικαίωση.
Σε αυτό το κλίμα συγκάλυψης και ατιμωρησίας, δεν είναι τυχαίο ότι ο πατέρας ενός από τα θύματα επιλέγει τον δρόμο της απεργίας πείνας, διεκδικώντας δικαιοσύνη εκεί όπου το κράτος και οι θεσμοί την αρνούνται. Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντενις θύματος των Τεμπών, από τις 15/9/25 βρίσκεται σε απεργία πείνας έξω από τη Βουλή, διεκδικώντας ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του το αυτονόητο: να επιτραπεί η εκταφή και η επιστημονική εξέταση της σορού του γιου του, ώστε να φωτιστούν τα πραγματικά αίτια του θανάτου και, κατ' επέκταση, οι υπεύθυνοι αυτού του εγκλήματος να λογοδοτήσουν. Η απεργία πείνας είναι η σιωπηλή κραυγή που υψώνεται όταν όλα τα άλλα μέσα έχουν αποτύχει. Είναι η μετατροπή του ίδιου του σώματος σε πεδίο μάχης, εκεί όπου η αδυναμία γίνεται δύναμη και η αυτοθυσία γίνεται όπλο ενάντια στη βία της εξουσίας. Στερημένος πλέον από κάθε άλλο εργαλείο, ο Πάνος Ρούτσι προσφέρει τη ζωή του ως καθρέφτη που φανερώνει το ψέμα της δικαιοσύνης τους, ξεσκεπάζει τη γύμνια του κράτους, αποκαλύπτει την απανθρωπιά του συστήματος. Σε έναν κόσμο που υποτιμά και εμπορεύεται τις ζωές μας, η απεργία πείνας γίνεται ύστατη πράξη αξιοπρέπειας, ένα ποιητικό και τραγικό «όχι» που δεν μπορούν να αγνοήσουν. Από την πλευρά μας δεν μπορούμε παρά να σταθούμε δίπλα του.
Και αυτό διότι η συλλογική μνήμη και η οργή των ανθρώπων που έχασαν δικούς τους δεν ξεθωριάζει και δεν υποτάσσεται σε πολιτικές σκοπιμότητες. Πρέπει να τιμωρηθούν όχι μόνο οι τελικοί υπεύθυνοι του δυστυχήματος, αλλά και όσοι συμβάλλουν στη συγκάλυψη: εκείνοι που επιδιώκουν να κλείσουν υποθέσεις πρόχειρα, εκείνοι που καθυστερούν κρίσιμες εξετάσεις, και εκείνοι που χρησιμοποιούν τη Δικαιοσύνη ως όχημα πολιτικής προστασίας. Η λεγόμενη «δικαιοσύνη» στο αστικό κράτος δεν είναι ένας ουδέτερος μηχανισμός που στέκεται πάνω από τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά ένας θεσμός φτιαγμένος για να αναπαράγει τις ταξικές ιεραρχίες και να προστατεύει την καθεστηκυία τάξη. Στην πραγματικότητα, αποτελεί το θεσμοθετημένο εργαλείο με το οποίο το κράτος και το κεφάλαιο νομιμοποιούν τα εγκλήματά τους και διατηρούν την κοινωνική πειθαρχία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι φτωχοί, οι εργάτες, οι μετανάστες και όσοι αντιστέκονται βρίσκονται συστηματικά στο στόχαστρο, ενώ τα εγκλήματα των ισχυρών καλύπτονται ή σβήνονται στα δικαστικά συρτάρια.
Η διαφθορά και οι πελατειακές σχέσεις που διαπερνούν τη δικαστική εξουσία δεν είναι «παράσιτα» πάνω σε ένα δήθεν δίκαιο σώμα είναι οργανικό κομμάτι ενός συστήματος που λειτουργεί για να υπηρετεί την καπιταλιστική κερδοφορία και την κρατική καταστολή. Η ίδια λοιπόν η έννοια της δικαιοσύνης του κράτους είναι αντιφατική: δεν μπορεί να υπάρξει «δίκαιη» απονομή δικαιοσύνης μέσα σε ένα σύστημα χτισμένο πάνω στην εκμετάλλευση και την ανισότητα. Η αστική δικαιοσύνη είναι ο μηχανισμός που επιβάλλει τον νόμο των ισχυρών και διασφαλίζει την αναπαραγωγή της εξουσίας τους. Για αυτό και κάθε ελπίδα «μεταρρύθμισης» ή «εξυγίανσης» είναι αυταπάτη· η πραγματική δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει μόνο μέσα από τους αγώνες των από τα κάτω, μέσα από αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη και την ανατροπή των δομών που παράγουν αδικία και ανισότητα.
Και τα Τέμπη αποτελούν το παράδειγμα όπου η σπίθα των καταπιεσμένων διέλυσε τη σιωπή. Η οργή ξεχύθηκε στους δρόμους με μαζικές και μαχητικές διαδηλώσεις σε κάθε γωνιά της χώρας: από τις δεκάδες χιλιάδες που κατέκλυσαν την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τις πρώτες μέρες μετά την τραγωδία, μέχρι τις πορείες μαθητών και φοιτητών. Σωματεία εργαζομένων, φοιτητικοί σύλλογοι, συλλογικότητες και οικογένειες των θυμάτων ένωσαν τις φωνές τους σε απεργίες και συγκεντρώσεις έξω από σταθμούς και υπουργεία. Για πάνω από δύο χρόνια οι δρόμοι δεν έμειναν άδειοι, κάθε επέτειος, κάθε στιγμή που το κράτος επιχειρούσε να κουκουλώσει τις ευθύνες του, ξαναγίνονταν ποτάμι οργής. Όλες οι κινητοποιήσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα δείχνουν ότι τα Τέμπη δεν ανήκουν στο παρελθόν, είναι μια ανοιχτή πληγή και ταυτόχρονα ένας ζωντανός αγώνας που αποκαλύπτει τις θανατοπολιτικές του συστήματος, την υποτίμηση της ζωής μας και την αλαζονεία ενός κράτους βουτηγμένου στη διαφθορά.
Απέναντι σε αυτήν την αδικία η κοινωνική βάση καλείται να οργανωθεί και να αντισταθεί. Ο μαζικός ξεσηκωμός δεν είναι μόνο μια ανάγκη, αλλά και μια υποχρέωση απέναντι σε εμάς, στα θύματα και τις οικογένειές τους. Η οργή που πυροδοτήθηκε από αυτή την τραγωδία πρέπει να μετατραπεί σε δράση, σε ένα μαζικό κίνημα που θα αμφισβητήσει τη νομιμότητα του ίδιου του συστήματος που προκάλεσε το έγκλημα. Η εξέγερση δεν αποτελεί μόνο έναν τρόπο αντίδρασης, αλλά και έναν δρόμο δημιουργίας μιας νέας πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας όπου η ανθρώπινη ζωή δεν θα είναι απλά ένας αριθμός στις λογιστικές εκθέσεις των εταιρειών, αλλά το κέντρο της κοινωνικής και πολιτικής δράσης. Η τραγωδία στα Τέμπη αποτελεί ένα κάλεσμα για συνολική ανατροπή, για έναν αγώνα που δεν θα συμβιβαστεί με ημίμετρα και υποσχέσεις. Και ο Πάνος Ρούτσι σε αυτήν του την προσπάθεια για ανατροπή δε θα είναι μόνος.
Το κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη είναι η απόδειξη ότι το σύστημα αυτό δεν μπορεί να μεταρρυθμιστεί. Είναι η απόδειξη ότι μόνο με τη συλλογική δράση, την αλληλεγγύη και την εξέγερση μπορούμε να χτίσουμε έναν κόσμο όπου οι ζωές μας θα έχουν αξία. Η κοινωνία πρέπει να αρνηθεί την υποτίμηση και να διεκδικήσει το δικαίωμα να ζει με αξιοπρέπεια, μακριά από την καταπίεση του κράτους και του κεφαλαίου.
ΠΕΜΠΤΗ 2/10 ΣΤΙΣ 18:00 ΕΡΜΟΥ ΜΕ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ
Συμβούλιο Αναρχικών
Συγκέντρωση αλληλεγγύης για τον απεργό πείνας Π. Ρούτσι
-Πέμπτη 02 Οκτώβρη 2025, 18:00 Ερμού & Αγίας Σοφίας-
Δύο χρόνια τώρα παρακολουθούμε την συγκάλυψη μιας δολοφονίας, οι κρατικοί αυτουργοί της οποίας παραμένουν αλώβητοι και οι ευθύνες για τις αδικοχαμένες ψυχές μετακυλάνε ακόμα σε ένα «μοιραίο ανθρώπινο λάθος». Παρά τις προσπάθειες του κράτους να αποσιωπήσει την εγκληματική του ευθύνη, στην επιφάνεια ήρθαν στοιχεία που αποδεικνύουν την πολιτική της συγκάλυψης. Οι παράνομες χημικές ουσίες που προκάλεσαν τεράστια φωτιά στην αμαξοστοιχία, το άμεσο μπάζωμα του σημείου της σύγκρουσης, το μη δημοσιευμένο καταγεγραμμένο υλικό από κάμερες ασφαλείας - σε συνδυασμό με τις δηλώσεις κυβερνητικών προσώπων που μονίμως πέφτουν σε αντιφάσεις - αποδεικνύουν έκδηλα πως ο θάνατος 57 ανθρώπων δεν οφείλεται σε ένα «ατύχημα» αλλά σε ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, οι δράστες του οποίου παραμένουν ατιμώρητοι.
Ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του 22χρονου Ντένις που έχασε την ζωή του στα Τέμπη, βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 15/09 παρόλο που χθες το αίτημα εκταφής του γιου έγινε δεκτό, όπως αναφέρει και ο ίδιος η απόφαση είναι «μισή» καθώς του επιτράπηκε μόνο η ταυτοποίηση DNA και όχι για η διενέργεια τοξικολογικών εξετάσεων. Η κίνηση αυτή αποτελεί την έσχατη κραυγή ενάντια στην κρατική συγκάλυψη αυτού του εγκλήματος. Η απεργία πείνας σήκωσε ένα πανελλαδικό κύμα αλληλεγγύης, με άλλους δύο απεργούς πείνας - τον Δημήτρη Οικονομόπουλο από τις 18/9, οποίος μάλιστα από χθες βρίσκεται στο νοσοκομείο με έντονη αδιαθεσία και την Αναστασία Τσαλαμίδα από τις 22/9 - να στέκονται στο πλευρό του Π. Ρούτσι και να απαιτούν άμεση δικαίωση των θυμάτων. Παράλληλα, οι οικογένειες των θυμάτων συνεχίζουν να απαιτούν την πλήρη επανεξέταση αυτού του εγκλήματος, αρνούμενοι την συγκάλυψη και διεκδικώντας την απόδοση ευθυνών σε όσους πραγματικά τους αναλογούν.
Είναι ξεκάθαρο πως η δικαιοσύνη δεν δύναται να έρθει μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων, αλλά από την ίδια την κοινωνική βάση. Αυτό αποδεικνύεται ακόμα και σήμερα με τον αγώνα χιλιάδων ανθρώπων στον δρόμο ενάντια σε όλους όσους εξουσιάζουν τις ζωές μας και κοστολογούν την ανθρώπινη ύπαρξη ως μηδαμινή. Η απεργία πείνας, ως το ύστατο όπλο στα χέρια των αγωνιστών ενάντια στην συμμαχία των ισχυρών, αποδεικνύει ότι ο αγώνας για τα Τέμπη δεν σταματά· είναι ένας αγώνας αδιάκοπος, με μοναδικό διακύβευμα την τιμωρία των ενόχων και τη δικαίωση των θυμάτων. Όσο λοιπόν οι κρατικοί μηχανισμοί πασχίζουν να σβήσουν την συλλογική μνήμη, θωρακίζοντας την ηγεμονία τους, εμείς στεκόμαστε στον αντίποδα της εγκληματικής στρατηγικής και τους υπενθυμίζουμε πως ο δρόμος της δικαιοσύνης δεν θα πάψει να συγκρούεται ολομέτωπα με τον κορμό της εξουσίας.
Η δολοφονία στα Τέμπη καταδεικνύει και επιβεβαιώνει την ίδια την φύση του κρατικο-καπιταλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που θεμελιώνεται και διαιωνίζεται πάνω στη λογική της θυσίας: παράγει, συντηρεί και νομιμοποιεί τον θάνατο, την τρομοκρατία και την κοινωνική εξαθλίωση ως αναγκαίο τίμημα για τη συντήρηση του. Οι επαΐοντες της εξουσίας, πίσω από τον μανδύα της «ευθύνης», τρέφουν την ηγεμονία τους με τη συστηματική ταπείνωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, καθιστώντας τον θάνατο μια καθημερινότητα. Όσο λοιπόν κράτος και αφεντικά πασχίζουν να συγκαλύψουν την εγκληματική διαχείριση τους, αρνούμενοι τις δολοφονικές ευθύνες που φέρουν στις πλάτες τους, εμείς θα βρισκόμαστε πάντα στον αντίποδα των κρατικών αφηγημάτων - υπενθυμίζοντας πως ο αγώνας για δικαιοσύνη σημαίνει εξέγερση και ολική συντριβή του υπάρχοντος.
Ο αγώνας δίνεται καθημερινά στους δρόμους, με την μαζική, μαχητική συμμετοχή κάθε ανθρώπου ενάντια στο σάπιο σύστημα εξουσίας που διαχειρίζεται την ανθρώπινη ζωή ως αμελητέα.
Ο αγώνας μας δεν χωράει σε κάλπες και σε κυβερνητικά προστάγματα.
Ο αγώνας μας είναι δίκαιος και είναι ένας πόλεμος ενάντια στο σύγχρονο καθεστώς. Ένας αγώνας ζωής, αξιοπρέπειας, ισότητας και αλληλεγγύης.
ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό "Μαύρο & Κόκκινο"
(μέλος Α.Π.Ο. - Ο.Σ.)
Στις 28/2 του 2023, διαπράχθηκε το κρατικό- καπιταλιστικό έγκλημα στα Τέμπη, στο οποίο σκοτώθηκαν 57 άνθρωποι, με τη σύγκρουση επιβατικού τρένου και τρένου της Hellenic Train. Τη δολοφονία τους ακολούθησε η άμεση προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος με κάθε μέσο από το ελληνικό κράτος με σκοπό να προστατευτεί από την κοινωνική οργή που ξέσπασε εκείνο το διάστημα και την απόκρυψη της χρόνιας υποβάθμισης των σιδηρορδρομικών υποδομών παρά τις προειδοποιήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων του σιδηροδρόμου. Ωστόσο το γεγονός αυτό δεν αποτελεί ατύχημα, αλλά ένα "υπολογισμένο ρίσκο" ακολουθώντας τη λογική του κέρδους, καθιστώντας το έγκλημα στα Τέμπη προμελετημένο. Δεν διαφέρει από τα χιλιάδες άλλα εγκλήματα αντιπρολεταριακής φύσης που διαπράττονται, ανάμεσα στα οποία είναι οι εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες κάθε χρόνο, ο πόλεμος εναντίον των μεταναστών και η γενικότερη εξαθλίωση της πολυεθνικής εργατικής τάξης, που βάλλεται από το καπιταλιστικό σύστημα για την αναπαραγωγή του. Πρόκειται για τη φύση της καπιταλιστικής μηχανής που λίγους μήνες μετά τα Τέμπη, δολοφόνησε 600 μετανάστ(ρι)ες στα ανοιχτά της Πύλου στο όνομα της ασφάλειας.
1 χρόνο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, τα νέα στοιχεία που ήρθαν στη επιφάνεια αναζωπύρωσαν την κοινωνική οργή, κινητοποιώντας εκατομμύρια κόσμου που κατέκλυσαν τους δρόμους κάθε πόλης, αμφισβητώντας έτσι το κρατικό αφήγημα του εθνικού πένθους και της ενότητας καταπιεστών και καταπιεσμένων. Η κατανόηση πως η κρατική βία, η ταξική εκμετάλλευση, η γενοκτονία στην Παλαιστίνη, οι ρατσιστικές πολιτικές διαχείρισης πληθυσμών,η λεηλεσία της φύσης, αποτελούν αδιαίρετες εκφάνσεις του καπιταλιστικού συστήματος που για να επιβιώσει χρειάζεται να πειθαρχεί, να τρομοκρατεί, να επεκτείνεται και να περιφρουρεί κάθε πτυχή της κοινωνικής μας ζωής, αποδεικνύει ότι η βαρβαρότητα του συστήματος δεν οφείλεται σε διαφθορά ή κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αλλά στην ίδια τη λειτουργία ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παραγωγή και την κερδοφορία.
Τα παραδείγματα βαρβαρότητας είναι αμέτρητα για να θεωρήσουμε πως η συγκάλυψη του εγκληματος των Τεμπων, τα "σκάνδαλα" που κάθε λίγο αποκαλύπτονται, η εμπλοκή σε πολεμικά μέτωπα με την ενεργή στήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων και οι χιλιάδες δολοφονίες μεταναστριών στα κάτεργα, στα σύνορα και στο Αιγαίο είναι εξαιρέσεις. Το ελληνικό κράτος συγκροτείται γύρω από την εκμετάλλευση και την εξόντωση ανθρώπων της τάξης μας, αποδεικνύοντας πως οι ζωές μας έχουν αξία μόνο ως πηγές παραγωγικότητας και κερδοφορίας. Ωστόσο,ο αγώνας των συγγενών των θυμάτων τα τελευταία δύο χρόνια είναι αδιάληπτος παρά την προσπάθεια φίμωσης τους και ατίμωσης των νεκρών τους. Από τις 14 Σεπτέμβρη ο Πάνος Ρούτσι, πατέρας του θύματος των Τεμπών Ντένις, κάνει απεργία πείνας μετά την άρνηση εκταφής και εξέτασης της σωρού του γιου του, με αίτημα την έρευνα των πραγματικών αιτιών θανάτου του.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα είναι επιτακτικής σημασίας να δούμε τους αγώνες ενάντια στο έγκλημα των Τεμπών, της αλληλεγγύης στους/στις συγγενείς των θυμώτων,τον μαχόμενο παλαιστινιακό λαό και τους/τις μετανάστ(ρι)ες ως ενιαίο σκοπό, ως κομμάτια της ταξικής πάλης. Μόνη επιλογή η ταξική συνείδηση και συγκρότηση ενάντια στον κρατικό-καπιταλιστικό μηχανισμό που σπέρνει θάνατο. Να σταθούμε η μία δίπλα στην άλλη, να οργανωθούμε, να αντισταθούμε.
ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ
ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΙΣ ΡΑΓΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Ανάρες, ομάδα δράσης & αλληλεγγύης
