Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015 στις 19.00
Επιτραπαίζουμε
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΣΤΟ ΣΤΕΚΙ ΙΣΚΡΑ 19/03 - 22/03
ΠΕΜΠΤΗ 19/03
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
Διασκεδάζουμε παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια ... με χαλαρή μουσική υπόκρουση...Σε μια περίοδο όπου εδώ και πολύ καιρό κυριαρχεί, κυρίως στην νεολαία, η ατομικοποίηση και η στρεβλή έννοια της διασκέδασης σε αυτό τον τομέα, στη μορφή και το περιεχόμενό της (ίντερνετ καφέ, τυχερά παιχνίδια, απρόσωπα παιχνίδια μέσω του Η/Υ κ.α.) κάνουμε μια προσπάθεια μέσω των επιτραπέζιων παιχνιδιών (και όχι μόνο) ώστε να διασκεδάσουμε πραγματικά. Συγχρόνως να κοινωνικοποιηθούμε, να έρθουμε σε επαφή, να παράγουμε κριτική σκέψη, ικανότητες και δεξιότητες, να πάρουμε γνώσεις, εργαλεία χρήσιμα σε τελική ανάλυση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Με ένα πνεύμα, όπου κανείς δεν βγαίνει χαμένος στο τέλος του παιχνιδιού ή κανείς δεν είναι πιο "τυχερός" από τον άλλο, όπου με την έννοια της κρίσης αναδεικνύεται ο "καλύτερος"!
-----------------------------------------------------------------
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20/03
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Στον Μάνο Χατζιδάκι
...και όχι μόνο...
Ερμηνεία: Χρήστος Καράνταης
Κλασική Κιθάρα: Κώστας Σταθόπουλος
Έναρξη στις 21:30
------------------------------
ΣΑΒΒΑΤΟ 21/03
Βραδιά νεολαίας
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
-------------------------------
ΚΥΡΙΑΚΗ 22/03
ΤΟ ΣΤΕΚΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΠΟ της 19:00
Προβολή ταινίας ΑΛΟΝΖΑΝΦΑΝ
(Allonsanfan)
Ώρα έναρξης 20:00 των Πάολο και Bιτόριο Ταβιάνι
Το Αλλοζανφάν είναι ο ώριμος καρπός της διπλής τους παιδείας. Ενός λεπτολόγου εστετισμού, τυπικά αστικού, και ενός μαρξισμού που τον ανακάλυψαν σχετικά αργά.
Η Γαλλική Επανάσταση και τα οράματα της έχουν πια νικηθεί. Έχει ανοίξει ο δρόμος προς την Παλινόρθωση και η επίθεση της αντίδρασηςβρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Από τους παλιούς επαναστάτες δεν έχουν επιβιώσει παρά ελάχιστοι. Ο Φούλβιο, ένας μεσήλικας επαναστάτης, αριστοκρατικής καταγωγής, κουρασμένος και απογοητευμένος αποφασίζει να εγκαταλείψει τους συντρόφους του και να γυρίσει στην άνεση και την ασφάλεια της αριστοκρατικής επαύλης της οικογένειας του. Οι σύντροφοι του όμως τον βρίσκουν και τον βάζουν προ των ευθυνών του, αξιώνουν να αναλάβει δράση ως αρχηγός της επαναστατικής τους ομάδας. Ο Φούλβιο, απρόθυμος, τους ακολουθεί. Πρόκειται για μια αριστουργηματική ταινία λυρική σχεδόν ονειρική γύρω από την επαναστατική ουτοπία, τον αγώνα αλλά και τον συμβιβασμό, ντυμένη με την εξαίσια μουσική του Έννιο Μορικόνε. Είναι μια ταινία που αξίζει να τη δείτε.
----------------------------------------
Σε μια συνέντευξή τους οι Ταβιάνι διευκρινίζουν αυτή τη θέση: «Έχουμε δικαίωμα να ξανααντιμτωπίσουμε την Ουτοπία σαν Αλήθεια, σαν συγκεκριμένο σχέδιο, και να ελπίζουμε ότι η απελπισία θα γίνει ένα καινούργιο σημείο εκκίνησης». Θέλουν να πουν πως ο επαναστάτης είναι, πριν απ' το κάθε τι, ένας «δρων ποιητής» που μπορεί ναν μην ξέρει να ζει αλλά, οπωσδήποτε ξέρει να πεθαίνει - όπως κάθε ποιητής, κυριευμένος απ' το συχνά άπιαστο όραμά του- κι' ότι κάθε λιγόψυχος και συμβιβασμένος δεν είναι παρά ένας προδότης που βολεύεται καλά πίσω απ' την «ανωριμότητα των συνθηκών», τα «σφάλματα της ηγεσίας» κλπ., κλπ.
Η ταινία χωρίζεται σαφέστατα σε δύο μέρη: ένα «αντάτζιο» και ένα «αλέγκρο μα νον τρόπο». Το πρώτο ήρεμο και συγκρατημένα θλιμμένο κυριαρχείται από τα «σόλι» και τα «ντουέτα» του Φούλβιο που προσπαθεί να ενταχθεί στην οικογένειά του, ενώ στο δεύτερο, γεμάτο συγκοπτόμενους και αντιστικτικούς ρυθμούς η έμφαση δίνεται στα «κόρα» της επαναστατικής ομάδας, χωρίς ο Φούλβιο να πάψει να είναι το «πρώτο βιολί».
Δυο ριζικά διαφορετικές μελωδίες (του Έννιο Μορικόνε, που εδώ ξεπέρασε τον εαυτό του) στην ηχητική μπάντα του φιλμ κάνουν σαφέστερο αυτόν το χωρισμό: Στο πρώτο μέρος κυριαρχεί μια αφελέστατη υπεραισιόδοξη μελωδία που πρωτοεισάγεται με δηλωμένη την ηχητική της πηγή (την τραγουδάει η αδελφή του Φούλβιο) για να περάσει αμέσως μετά, με μια καταπληχτική μαεστρία στην υπόκρουση και ν' αποκτήσει τη διάσταση ενός θριαμβικού - επικού τραγουδιού (το Ντιριντιντίν» θα το τραγουδάτε οπωσδήποτε βγαίνοντας απ' το φιλμ), που κρεσεντάρει τη στιγμή ακριβώς που η κάμερα, μ' ένα αργό πανοραμίκ, περιγράφει το αρχοντικό απ' έξω και στο σύνολό του, και σταματάει όταν στο ίδιο πλάνο μπαίνει η επαναστάτρια Σαρλότ (Λέα Μασσάρι) η οποία και θα ξεβολέψει τόσο το σύζυγό της (τον Φούλβιο) όσο και τη φαμίλια του: Για τον Φούλβιο η μακαριότητα παίρνει τέλος με το τέλος της μελωδίας και με το μπάσιμο στον ιταλικό λόγο του ουγγαρέζικου μονολόγου της Σαρλότ. (Ολόκληρη αυτή η σεκάνς, είναι κάτι το καταπληκτικό και έξω από κάθε περιγραφή. Ποτέ δεν έχουμε δει κάτι ανάλογο. Άλλωστε, σ' αυτήν ακριβώς τη σεκάνς ο θεατής έχει την ευκαιρία να επισημάνει με μεγαλύτερη ευχέρεια τη μουσική δομή της ταινίας).
Στο δεύτερο μισό, κυριαρχεί το μουσικό θέμα που θα συνοδεύει συνεχώς τους επαναστάτες. Είναι μια μελωδία στέρεη, σοβαρή και απειλητική που εισάγεται και πάλι με δηλωμένη την ηχητική της πηγή για να περάσει κι' αυτή στην υπόκρουση και να λειτουργήσει από κει και κάτω σαν σουίτα μπαλέτου.
Στον περιορισμένο χώρο που έχουμε είναι αδύνατο να εξαντλήσουμε τη μελέτη αυτού του αριστουργήματος. Ο θεατής πρέπει να κάνει μια προσπάθεια για να κατανοήσει και ν' αγαπήσει το φιλμ. Αν δεν τα καταφέρει, δεν θα φταίνε γι' αυτό οι αδελφοί Ταβιάνι, όπως ακριβώς δε φταίνε οι σοβαροί μουσουργοί που η συμφωνική τους μουσική δεν αρέσει σε όλους.