Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010 στις 21.00
Προβολή: Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι
Πρόγραμμα Οκτώβρη
Δέκα χρόνια μετά το "Γη και ελευθερία" ο Βρετανός σκηνοθέτης Ken Loach παρουσιάζει μια πολιτική ταινία που έχει να κάνει με ένα από τα σημαντικότερα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του 20ού αιώνα. Οαγώνας των Ιρλανδών κατά των βίαιων ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων κατοχής του βασιλικού στέμματος, συνθήκες δηλαδή που πολύ εύκολα θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε στο σήμερα με το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη κ.α.. Η ιστορία της ταινίας τοποθετείται στα 1920, μια εποχή έντονων πολιτικών και κοινωνικών αλλαγών στον κόσμο, κυρίως με την προσπάθεια σταθεροποίησης της Μπολσεβίκικης επανάστασης στην ΕΣΣΔ. Ο Βρετανός μαρξιστής σκηνοθέτης, δείχνει και σ' αυτή την ταινία του, ότι η πάλη των λαών για μια άλλη κοινωνία, μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλευση ανθρώπου από άνθρωπο, υππήρχε και θα συνεχίζει να υπάρχει όσο υπάρχουν αυτές οι πολιτικές των καπιταλιστών-ιμπεριαλιστών που σπρώχνουν την ανθρωπότητα στην βαρβαρότητα και την εξαθλίωση και θα πάψουν μόνο όταν συντριβούν.
Η ταινία ξεκινά δείχνοντας με ρεαλισμό την κτηνωδία του βρετανικού στρατού απέναντι σε γυναικόπαιδα και άοπλους νέους και δημιουργούνται έτσι οι πρώτες ιδέες που μετατρέπονται σε οργάνωση. Οι πρωταγωνιστές είναι δύο αδέρφια που πρωτοστατούν στην συγκρότηση μιας μικρής ομάδας Δημοκρατικών, πρώιμο παρακλάδι του ιρλανδικού δημοκρατικού στρατου (IRA), ώστε να συμβάλουν και αυτοί μαζί με τους συντρόφους τους, στην εκδίωξη των ιμπεριαλιστών και στην εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας.
Χαρτακτηριστική είναι η σκηνή του λαϊκού δικαστηρίου που καταδικάζει έναν ιρλανδό τοκογλύφο της εποχής απέναντι σε μια ηλικιωμένη που αθωώνεται αλλά βάζει σε σκέψεις τον θεατή στο ζήτημα της συμμαχίας των πρωτοπόρων αγωνιστών με τα άλλα κοινωνικά στρώματα, αν πρέπει δηλαδή να γίνει και πως. Εκεί φαίνεται καθαρά ότι κάποιοι "αγωνιστές" με το πρόσχημα ότι ο τοκογλύφος χρηματοδοτεί την αγορά όπλων για τον αγώνα, ζητάνε να μη γίνει σεβαστή η απόφαση του δικαστηρίου. Έτσι για ακόμα μια φορά ο Ken Loach όπως και στο παρελθόν θίγει το ζήτημα της ηγεσίας και τι πρόγραμμα έχει.
Στην εξέλιξη ο ένας εκ των δύο αδερφών γίνεται φερέφωνο της προδοτικής ηγεσίας του IRA όπου προδίδει τα οράματα του λαού του συνθηκολογώντας με εξεφτελιστικούς όρους με τους Άγγλους και συμμετέχοντας στην φιλοαγγλική κυβέρνηση. δεν διστάζει να κυνηγήσει και τον ίδιο του τον αδερφό, ο οποίος δεν έπαψε στιγμή να αγωνίζεται και να υποστηρίζει ακόμα και με τίμημα την ίδια του την ζωή, ότι η μόνη λύση είναι η επανάσταση να πάρει σοσιαλιστική κατεύθυνση, αλλιώς η καταπίεση θα περάσει απλά από τα χέρια των Άγγλων , στα χέρια των Ιρλανδών αστών-εκμεταλευτών. Ο σκηνοθέτης δεν παίρνει θέση σε αυτό το κομμάτι αν και δε χρειάζεται αφού τα αποτελέσματα αυτής της συμμαχίας είναι λίγο πολύ, αυτά που όλοι γνωρίζουμε σήμερα. Έτσι κάπως τελείωνει δείχνωντας το οικογενειακό δράμα που παράλληλα είναι και κοινωνικό, χωρίς υπερβολές και στημένους συναισθηματισμούς.
Τέλος ενδιαφέρον έχει και η φιλοσοφία του σκηνοθέτη στο πως μπορεί να γυρισθεί μια καλή ταινία και ας είναι αρκετά χαμηλού κόστους.
Το τραγούδι από το οποίο πήρε το όνομα της η ταινία είναι ένα παλιό τραγούδι, γρμμένο το 19ο αιώνα, από έναν επαναστατημένο νέο τον καιρό της πρώτης εξέγερσης ενάντια στο στέμμα (1798), κατα το καιρό της οποίας (και για αρκετές δεκαετίες αργότερα) οι νεαροί Ιρλανδοί, έβαζαν στις τσέπες τους, ένα κλαρί κριθάρι, σαν συνθηματικό, και γι αυτό στη συνέχεια αποτέλεσε σύμβολο του ιρλανδικού αγώνα.
Παραγωγή: Γερμανία - Ιταλία - Γαλλία - Ιρλανδία - Μ. Βρετανία (2006)
Σκηνοθεσία: Ken Loach
Πρωταγωνιστούν: Κίλιαν Μέρφι, Λίαμ Κάνινγκχαμ, Ρότζερ Αλαμ
