kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

Τι σημαίνει ο Ζαπατίστικος αγώνας για μας

Κάλεσμα για συζήτηση:
«Τι σημαίνει ο Ζαπατίστικος αγώνας για μας»

Θα μπορούσαμε να καλέσουμε μια συνέλευση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας, αλλά τι θα ήμασταν εμείς που θα ήμασταν αλληλέγγυοι; Ένα φαν-κλάμπ του «ζαπατισμού»; Και γιατί στο κάτω κάτω να είμαστε αλληλέγγυοι και ως τι; Υπάρχει, και επικρατεί στις περισσότερες τυχαίες και αυθόρμητες καφενειακές συζητήσεις, μια σύγχυση του τι ακριβώς είναι οι Ζαπατίστας, ή μάλλον τι ακριβώς είναι το εγχείρημα τους. Δύσκολα να βρεθούμε δύο άνθρωποι να αναγνωρίσουμε τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά για τα οποία θεωρούμε το εγχείρημα των Ζαπατίστας σημαντικό. Συμφωνούμε δηλαδή συνήθως ότι είναι σημαντικό, αλλά στο γιατί δεν μπορούμε εύκολα να συμφωνήσουμε. Και περνάνε τα χρόνια κι είμαστε ακόμα εδώ που βρισκόμασταν πριν 22 χρόνια, να μην έχουμε δηλαδή έναν τρόπο να βγάζουμε κοινά συμπεράσματα.

Διαβάζουμε κάποια κείμενα από εδώ κι από εκεί, συνήθως μεταφράσεις άμεσες ή έμμεσες (μετάφραση από μετάφραση) και παρατηρούμε έναν ιδιαίτερο λόγο στα κείμενα αυτά. Γιατί τόσος γρίφος, γιατί παρομοιώσεις, αστειάκια, μύθοι, παραβολές; Δεν έχουμε συνηθίσει να διαβάζουμε πολιτικά κείμενα με τέτοιο τρόπο, είναι ένας άλλος τρόπος. 22 χρόνια είναι πολλά, θα έπρεπε οι απορίες μας να έχουν διαλευκανθεί, η σύγχυση θα έπρεπε να έχει διαλυθεί. Οι ίδιοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να μας βοηθήσουν, ίσως και να απλώνουν ακόμα περισσότερη ομίχλη γύρω από το εγχείρημα τους και τις απορίες μας για αυτό. Μπορεί όμως και να λένε αυτά που θεωρούν αρκετά, τίποτα παραπάνω.

Μπορούμε μέσα από αυτόν τον λόγο που έχει παραχθεί να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα για μας, χρήσιμα ίσως, και να μιλήσουμε από κοινού με συλλογικό τρόπο για τα συμπεράσματα μας; Κι αν το κάναμε, και συμφωνούσαμε σε ποιους θα απευθύναμε αυτόν τον δικό μας λόγο και γιατί; Σαν τι θα απευθύναμε τον λόγο μας και προς ποιο υποκείμενο; Σαν συλλογικότητα προς τον λαό, προς άλλες συλλογικότητες, προς κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό υποκείμενο, προς ένα ταξικό, ή ένα κοινωνικό ίσως; Κι άλλο μπέρδεμα! Δε φτάνει δηλαδή η σύγχυση που προκαλεί ατομικά η ανάγνωση αλλά και το τι μπορείς να πεις συλλογικά για αυτά που κατάλαβες και από όσα διάβασες, προκαλεί ακόμα περισσότερη σύγχυση. Τι μπορείς να κάνεις συλλογικά με βάση αυτά που συλλογικά διάβασες είναι κάτι άλλο, αλλά αυτό μόνο συλλογικά μπορεί να αποφασιστεί.

Και εδώ το ερώτημα που μπαίνει είναι το ποιοι είμαστε εμείς.

Αν δεν είμαστε αφεντικά, δηλαδή αυτοί που αποφασίζουν και έχουν άλλους και υλοποιούν τις αποφάσεις τους ή επιβάλουν δια της βίας της αποφάσεις τους, είμαστε όλοι οι άλλοι. Αν θεωρούμε γενικά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, της αδικίας, των ελλείψεων (του αέρα, του νερού, της στέγης, της τροφής, της περίθαλψης, της παιδείας, της διασκέδασης, της πραγματικής δημοκρατίας, της ισότητας και της ελευθερίας), συσχετίζονται με αυτό το σύστημα που επιβάλλεται σε μας με εκβιαστικό τρόπο, και που στο οποίο συχνά αναφερόμαστε ως καπιταλισμό, τότε δεν είμαστε όλοι αλλά μόνο οι αντι-καπιταλιστές, ή τουλάχιστον εμείς που στεκόμαστε κριτικά απέναντι στον καπιταλισμό. Δηλαδή έχουμε ένα κοινό χαρακτηριστικό συνείδησης ότι δεν φταίνε για τα προβλήματα μας οι θεοί, οι ξένοι, οι εβραίοι, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, τα παιδιά, η μοίρα μας, και η διάταξη των αστέρων στον ουρανό, αλλά αυτό το σύστημα εξουσίας πάνω μας που λέγεται καπιταλισμός. Τότε εστιάζουμε στο ποιοι είμαστε εμείς. Επίσης ο λόγος που μας ενδιαφέρει το εγχείρημα των Ζαπατίστας, είναι ότι έχουν πάψει να μας ενδιαφέρουν τόσο πολύ οι άλλες προτεινόμενες λύσεις, αυτές των πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων. Ψάχνουμε δηλαδή να βρούμε εκ του μηδενός απαντήσεις χωρίς να μας τις παρέχουν έτοιμες άλλοι και γιατί κουραστήκαμε να δουλεύουμε για τις έτοιμες λύσεις χωρίς να μπορούμε να έχουμε λόγο ως προς αυτές. Αν δηλαδή συστηθούμε μεταξύ μας ως αυτό που δεν είμαστε, τότε ίσως και να ξέρουμε ποιοι είμαστε.

Θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε μια αίθουσα συνεδριάσεων σε ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο, να πληρώσουμε και κάποιο κάτερινκ να μας φέρει τα εκλεκτότερα φαγητά και ποτά, να μας σερβίρει, να μας καθαρίζει, να μας υπηρετεί. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι δεν θα μπορούσαμε να σηκώσουμε αυτό το κόστος, έστω και συλλογικά, και σίγουρα αν το μοιραζόμασταν όλοι εξίσου, κάποιοι θα αδυνατούσαν και αυτός θα ήταν ένας λάθος λόγος να τους αποκλείσουμε. Ακόμα όμως κι αν ήταν διακριτός ο τρόπος που κάποιοι θα μπορούσαν και εκ μέρους των άλλων να σηκώσουν αυτό το κόστος, αυτό θα δημιουργούσε μια ανισοτιμία μεταξύ αυτών που πληρώνουν και αυτών που φιλοξενούνται. Το συζητήσαμε λίγο και το απορρίψαμε και αυτό. Υπάρχουν διάφορα μέρη στα οποία θα μπορούσαμε να βρεθούμε χωρίς να πληρώσουμε, αλλά δεν είμαστε αφελείς: πάντα καλείσαι να πληρώσεις, κάπως. Μικραίνει δηλαδή το φάσμα των επιλογών στους ελεύθερους και στους δωρεάν χώρους συνεύρεσης. Βέβαια υπάρχουν κι αυτοί που θα ήθελαν να βρεθούν μαζί μας αλλά είναι μακριά και δεν έχουν την δυνατότητα να έρθουν. Τους παραχωρούμε «τα πνευματικά δικαιώματα» να αντιγράψουν αυτό το κάλεσμα και να το κάνουν στην περιοχή τους, αφού τους άρεσε τόσο πολύ. Βέβαια απαντώντας σε αυτό το ερώτημα για το που θα βρεθούμε, συγχρόνως και έμμεσα απαντιέται και το γιατί. Γιατί δεν έχουμε όλα αυτά που θα θέλαμε να έχουμε και δεν θέλουμε τις διακρίσεις μεταξύ αυτών που έχουν και αυτών που δεν έχουν. Γι αυτό λέμε να συναντηθούμε όπου μπορούμε σχετικά όλοι και όπως μπορέσουμε.

Σκεπτόμασταν να εντυπωσιάσουμε με την ημέρα και την ώρα του καλέσματος, 22 χρόνια μετά τα ξημερώματα στο Τσιάπας, την πρωτοχρονιά του 1994, αλλά στην δική μας ώρα, στον δικό μας χρόνο, 8 ώρες μετά τα δικά μας ξημερώματα, και 22 χρόνια αργότερα, δηλαδή στις 14:13 στις 1/1/2016 να βρεθούμε. Αυτό όμως θα ήταν εφικτό μόνο για λίγους. Τα ΜΜΜ πιθανά να μην λειτουργούν την πρωτοχρονιά, τα ταξί θα είναι ακριβά, δεν έχουμε όλοι ΙΧ και καύσιμα, και τα περισσότερα μέρη συνάντησης θα είναι κλειστά κι έξω θα κάνει κρύο, όπως έκανε και πριν από 22 χρόνια. Οπότε ας το κάνουμε ακριβώς εννιά 24ωρα μετά που και οι λίγοι πια εργαζόμενοι συνήθως δεν δουλεύουν, δηλαδή στις 10/1. Είναι και το θέμα αυτό του δικού μας χρόνου, αυτό το 14:13 το αντιλαμβάνονται λίγοι, κάποιοι θα πουν δύο και τέταρτο, κάποιοι δύο και κάτι, κάποιοι τρείς, τρεισήμισι, κάποιοι σέβονται τους άλλους που ήρθαν νωρίς και περιμένουν και κάποιοι δεν σέβονται αυτούς που αργούν. Για αυτό σε αυτούς που έρχονται συνήθως νωρίς, δηλαδή στην ώρα τους, λέμε στις 14:30, οι άλλοι ας έρθουμε στις 14:13. Αλλά στις 14:35 θα ξεκινήσουμε κι ας είμαστε λίγοι, δηλαδή αρκετοί, συνεπείς και με αλληλοσεβασμό. Δηλαδή, στις 14:35 θα συζητάμε και θα αποφασίζουμε τι να κάνουμε, χωρίς να έχουμε αποκλείσει καμία/κανένα. Όχι τίποτα άλλο, ο αλληλοσεβασμός δεν επιβάλλεται, κατακτιέται συλλογικά. «Το πρόβλημα, επαναλαμβάνω, είναι μόνο στους τρόπους» όπως είπε κι ένα μέλος της φυλής μας.

Ας πούμε και δυό λόγια για μας που γράφουμε αυτό το κάλεσμα. Εκτός του ότι μπορεί να φέρουμε κανένα μπουκάλι «pozol» μαζί μας και μερικές πίτες για να τις μοιραστούμε, θα φέρουμε και μερικά αντίγραφα του κειμένου που προτείνουμε να διαβάσουμε πρώτο, αν θέλετε φέρτε κι εσείς. Ελπίζουμε μέχρι τότε να το έχουμε διαβάσει καλά όλες/οι/α και μαζί να το διαβάσουμε παράγραφο-παράγραφο και να το συζητήσουμε. Δεν ξέρουμε πόσο μακριά θα αντέξουμε να διαβάσουμε μαζί εκείνη την ημέρα, αλλά την επόμενη φορά, για να υπάρξει επόμενη, δεν θα το αποφασίσουμε εμείς αλλά αυτοί που θα βρεθούμε εκείνη την ημέρα εκεί, στην ώρα μας, και θα θέλουμε να συνεχίσουμε το διάβασμα. Δηλαδή εμείς που παίρνουμε αυτή την πρωτοβουλία να καλέσουμε θα πάψουμε να υπάρχουμε μετά τις 3 το μεσημέρι στις 10/1/2016. Μετά αν θα υπάρξει κάτι θα είναι αυτό που θα προκύψει από κοινού, και εάν προκύψει κάτι θα είναι συλλογικό. Επειδή θα είναι μέρα έξω όταν συναντηθούμε, και φανταζόμαστε ότι όταν βγούμε έξω θα είναι σκοτάδι, όπως είναι τα τελευταία 22 χρόνια, σκεφτήκαμε για αυτή την ιδιαίτερη αστρονομική συγκυρία να ξεκινήσουμε διαβάζοντας ένα κείμενο που λέγεται «Ανάμεσα στο φως και τη σκιά» enlacezapatista.ezln.org.mx/2014/05/29/griegoluzsombra κι επειδή μπορεί να θεωρηθεί αντίστροφο να ξεκινήσουμε έτσι, σκεφτήκαμε ότι από όπου κι αν ξεκινούσαμε πάλι στο σκοτάδι θα ήμασταν, κι όχι επειδή το αποφασίσαμε εμείς, αλλά επειδή άλλοι για χρόνια και δεκαετίες το έχουν αποφασίσει για μας.

Ελπίζουμε να μην κουραστήκατε με την φλυαρία μας, και να σας αρέσει το διάβασμα, γιατί έχουμε πολλά ακόμα να διαβάσουμε και πολλά περισσότερα να συζητήσουμε. Από κάπου κάποτε πρέπει να ξεκινήσουμε και όταν συμφωνήσουμε τότε μπορούμε και να αποφασίσουμε να κάνουμε κι άλλο ένα βήμα. Δεν σκεπτόμαστε κάποιο καλύτερο και πιο προσιτό μέρος να συναντηθούμε από το κτήριο Γκίνη του ΕΜΠ στην Στουρνάρη. Τα λέμε εκεί.

επικοινωνία : pozoexl@opmbx.exorg

pdf: https://cloud.openmailbox.org/index.php/s/VgHKQ7a3QGOXBrd

πηγή : email που λάβαμε στις 22 Δεκέμβριος 13h