kinimatoramaημερολόγιο από/για το κίνημα

ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΙΤΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ.
ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ;

Για να κατανοήσουμε το τι πάει να πει "κοινωνική ασφάλιση", θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε μέσα σε ποιές συνθήκες αυτή γεννήθηκε κάποτε ως ανάγκη (των εκμεταλλευόμενων) και πεθαίνει σήμερα ως ανάγκη (του κεφαλαίου). Στις παρακάτω σειρές καταπιανόμαστε, πρόχειρα και σύντομα ομολογουμένως, με το πώς εννοούσαν και εννοούν, από τη μία τα αφεντικά και από την άλλη οι εκμεταλλευόμενοι, την κοινωνική ασφάλιση, ως συνάρτηση βέβαια του πώς αντιλαμβάνονται τη φύση της ίδιας της μισθωτής εργασίας.

ΓΙΑΤΙ ΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;

Χιλιάδες χρόνια τώρα το μεγαλύτερο κομμάτι της ανθρωπότητας έχει δημιουργήσει κοινωνίες που αν και απελευθέρωσαν δυνατότητες (παραγωγής, επικοινωνίας, κοινωνικής οργάνωσης, ασφάλειας απέναντι σε καταστροφές) βασίζονται στην εκμετάλλευση τόσο του ίδιου του ανθρώπου όσο και της φύσης. Δουλοκτητικές, φεουδαρχικές ή καπιταλιστικές, οι ανθρώπινες κοινωνίες ορίζονταν και διαχωρίζονταν εσωτερικά βάσει των σχέσεων εξουσίας αλλά και των σχέσεων πάνω στην παραγωγή, που πολλές φορές ταυτίζονται. Η συνεκτικότητά τους, πάντοτε προσωρινή, πάντοτε στηριγμένη στη βία, πάντοτε βασισμένη σε κάποια «μεταφυσική δύναμη» (βασιλιάς, αυτοκράτορας, θεός, έθνος), δεν μπορεί να κρύψει τους εσωτερικούς τους τριγμούς. Τους τριγμούς που δημιουργεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και ομάδων που τις απαρτίζουν, εκ των οποίων άλλες εξουσιάζουν και άλλες εξουσιάζονται, και που εκ των πραγμάτων έχουν εντελώς αντιτιθέμενα συμφέροντα.

Πριν 200 περίπου χρόνια η βιομηχανική επανάσταση άλλαξε τους ταξικούς συσχετισμούς μέσα στις τότε ανθρώπινες κοινωνίες. Βασιλιάδες και άρχοντες στην πλειονότητά τους εκθρονίστηκαν ενώ άλλοι αφομοιώθηκαν από την αναδυόμενη κυρίαρχη τάξη και τη θέση τους πήραν οι μέχρι πρότινος τεχνίτες και έμποροι που με τη δύναμη των μηχανών πλέον, ανέπτυξαν αφενός τις παραγωγικές δυνατότητες της κοινωνίας και αφετέρου τα κέρδη στις δικές τους τσέπες. Αυτή η διαδικασία εκτός της αύξησης των παραγωγικών δυνατοτήτων των κοινωνιών έφερε και μια σειρά νέα δεδομένα με τα οποία η ανθρωπότητα πλέον θα έπρεπε να πορευθεί:

Την αναγωγή του κέρδους ως τον ύψιστο στόχο που οφείλει να κυνηγήσει κανείς, την εκτόξευση των εμπορικών συναλλαγών, την πλήρη εξατομίκευση και το σπάσιμο των κοινοτικών δεσμών που υπήρχε στις αγροτικές κοινότητες και στα χωριά, την λεηλασία -πλέον- του φυσικού κόσμου και των ανθρώπινων πληθυσμών, όχι μόνο στη δύση αλλά και στα φρεσκοκατεκτημένα μέρη της Αμερικής και της Αφρικής. Τέλος, είναι η μαζική μετακίνηση ανθρώπων στις πόλεις και στα εργοστάσια. Εκεί ήταν και το μόνο μέρος όπου μπορούσε κανείς πλέον (μετά από τις υπερφορολογήσεις στους μικροκαλλιεργητές) να πουλήσει, ή καλύτερα να νοικιάσει, το μόνο εμπόρευμα που είχε στη διάθεση του, για να ζήσει: την εργατική του δύναμη, την κύρια ύλη που μπορεί να παράγει αξία για τα παραγόμενα προϊόντα, υπεραξία για να υποκλαπεί από την αστική τάξη -αυτούς που κατείχαν τα εξελιγμένα και ακριβά πλέον μέσα παραγωγής-, αλλά και τα απαραίτητα "προς το ζην" για τον ίδιο το φορέα της εργατικής δύναμης.

Το προλεταριάτο πλέον και ως σήμερα, θα είναι η κοινωνική τάξη που κατά κύριο λόγο θα παράγει τον κοινωνικό πλούτο, τον οποίο όμως καρπώνεται και διαχειρίζεται η αστική τάξη, η οποία έχει και την εξουσία στο σχεδιασμό της παραγωγής, αλλά και στο σύνολο των ανθρώπων και των κοινωνικών σχέσεων. Και από τη στιγμή που moto της κυρίαρχης τάξης είναι η συσσώρευση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους, τα αποτελέσματα για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους αλλά και για το φυσικό κόσμο δε θα μπορούσαν να είναι άλλα από αυτά που σήμερα βιώνουμε.

Γιατί γεννήθηκαν τα πρώτα ταμεία εργατικής ασφάλισης;

Ξανααναφέραμε ότι το μόνο εμπόρευμα που είχε να νοικιάσει το προλεταριάτο ήταν η εργασιακή του δύναμη, την οποία και επινοικίαζε κάποιο αφεντικό σε κάποιο εργοστάσιο, σε κάποια βιοτεχνία, σε κάποιο τσιφλίκι. Ενοικίαση όμως δε συνεπάγεται μονιμότητα. Σου δίνω το αντίτιμο όσο εσύ μου δίνεις το προϊόν. Τι γινόταν τότε στις περιπτώσεις που ο εργάτης αρρώσταινε; Στις περιπτώσεις που η γυναίκα-εργάτρια γινόταν μάνα και δε μπορούσε να εργαστεί; Στις περιπτώσεις που κάποιου, οι δυνάμεις, λόγω ηλικίας, ασθενούσαν και δε μπορούσε να είναι αποδοτικός στην εργασία του; Στις περιπτώσεις που κάποιου το αφεντικό αποφάσιζε να μεταφέρει την παραγωγική μονάδα αλλού (συνήθως εκεί με τα πιο φθηνά μεροκάματα της κάθε εποχής); Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: επαιτεία, παραβατικότητα ή θάνατος.

Έχει ιδιαίτερη σημασία να ξανατονίσουμε πως από τότε που αποκόπηκε ο άνθρωπος από την αγροτική κοινότητα, άρα από την σχετική διατροφική αυτάρκειά του αλλά και από τις ίδιες τις κοινοτικές σχέσεις, το μόνο που του παρείχε την επιβίωση ήταν το χρήμα και η ανταλλακτική του αξία για να αγοράσει τροφή ή να βρει στέγη, χρήμα που έπαιρνε ως μισθό σε αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες που προσέφερε στα αφεντικά.

Όταν λοιπόν αδυνατούσε να εργαστεί για τους λόγους που προαναφέραμε, δεν είχε χρήματα στα χέρια του και σε συνδυασμό με την αδυναμία των λαχανικών να φυτρώσουν πάνω στις πέτρες των τότε πόλεων (ούτε συζήτηση για το μπετό του σήμερα), αυτό συνεπαγόταν ότι δεν μπορούσε να έχει πρόσβαση σε περίθαλψη, στέγη, φαγητό.

Την απάντηση «επαιτεία, παραβατικότητα ή θάνατος» ήρθαν να μετατρέψουν από ατομική σε συλλογική τα πρώτα εργατικά σωματεία, που παράλληλα με τους αγώνες τους για καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας και τις αυξήσεις στους μισθούς, άρχισαν να δομούν ταμεία αλληλοβοήθειας και στήριξης όσων αδυνατούσαν να δουλέψουν. Στα ταμεία αυτά οι εργάτες συμμετείχαν με εθελοντική συνδρομή ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι 800.000 εργαζόμενοι που συμμετείχαν στα αυτοδιοικούμενα ταμεία ασφάλισης στη Γερμανία το 1890. Αντίστοιχα δημιουργούνται δομές κάλυψης αναγκών από και για την εργατική τάξη (βλέπε σχολεία). Η αρχική άρνηση των εργαζομένων να συνδιαλλαγούν με οποιοδήποτε τρόπο με τα αφεντικά και το κράτος και να θεσμοθετήσουν τα ταμεία σταδιακά ατόνησε, σπάζοντας έτσι και την αυτόνομη κοινωνική οργάνωση και ζωή της εργατικής τάξης, με το κράτος να προσπαθεί να μετατρέψει τη συλλογική ανάγκη που καλυπτόταν με τη σειρά της συλλογικά, σε ατομική ανάγκη που πλέον καλύπτει το κράτος. Ήταν άλλωστε ζητούμενο για τους κυρίαρχους να προλάβουν τα χειρότερα μιας κοινωνικής επανάστασης και να αρχίσουν να προσφέρουν "παροχές" για να αμβλύνουν της αντιθέσεις που γεννούσε η ίδια η φύση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος.

Η κοινωνική ασφάλιση ως αποτέλεσμα της ταξικής πάλης
(αλλά και ως πρόβλεψη των αφεντικών για περιόδους κρίσης)

Έτσι, παράλληλα με τα ταμεία αλληλοβοήθειας των εργαζομένων άρχισε να θεσμοθετείται η κοινωνική ασφάλιση ως αποτέλεσμα των ταξικών και κοινωνικών συσχετισμών που άλλαζαν όσο οι εκμεταλλευόμενοι οργανώνονταν. Η Παρισινή Κομμούνα, η εξέγερση στο Σικάγο για το 8ωρο, οι χιλιάδες αιματηρές απεργίες και εξεγέρσεις εργατών στον κόσμο, και η μετέπειτα επικράτηση της Ρωσικής επανάστασης, έδωσαν ορμητικότητα και ελπίδα σε όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου και ταυτόχρονα έκαναν τα παγκόσμια αφεντικά να επεξεργάζονται τρόπους εκτόνωσης των εντάσεων μέσω υποχωρήσεων που μάλιστα θα έπρεπε να φανούν ως "παραχωρήσεις που κάναν από την καλή τους τη καρδιά". Ας αφήσουμε καλύτερα τον Λευτέρη τον Βενιζέλο να μας πει για το τί σήμαινε η κοινωνική ασφάλιση για αυτόν, την περίοδο που προετοιμαζόταν η ίδρυση του ΙΚΑ: "η κοινωνική ασφάλιση είναι το ασφάλιστρο της γαλήνης και της ησυχίας των εύπορων μελών της κοινωνίας εναντίον των κοινωνικών ανατροπών και αντιστάσεων". Εκτός από τη δημιουργία λοιπόν της κοινωνικής ασφάλισης μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και ακόμη πιο έντονα μετά το δεύτερο, αρχίζουν να βελτιώνονται οι συνθήκες εργασίας αλλά και της ζωής συνολικά των καταπιεσμένων, όχι καθολικά και όχι γραμμικά αλλά σε αντιστοιχία με τους αγώνες τους από τη μία και τις αναδιατάξεις της παραγωγής και της αποδοτικότητας που προσέβλεπαν τα αφεντικά από την άλλη. Έχουμε λοιπόν αυτόν τον οξύμωρο ορισμό στο προσκήνιο: το κοινωνικό κράτος, μια επίσης κερδοφόρα -για τα αφεντικά- έμπνευση αλλά και μια απαραίτητη απάντηση του καπιταλισμού, στους αγώνες εναντίον του, αλλά και στο τότε αντίπαλο δέος της Ε.Σ.Σ.Δ..

Ταυτόχρονα και επειδή, αυτό τους το αναγνωρίζουμε, όσοι συγκροτούν την αστική τάξη, γίνονται ιδιαίτερα έξυπνοι όταν είναι να κυνηγήσουν κέρδος (έχουν εμπορευματοποιήσει ανάγκες, επιθυμίες, αισθήματα, σχέσεις, υλικά και άυλα πράγματα), θεσμοθετώντας την κοινωνική ασφάλιση φρόντισαν κυρίως το δικό τους μέλλον. Προβλέποντας τις συνεχείς κρίσεις υπεσσυσώρευσης που συνεπάγονται ανεργία, καταφέρνουν μέσω της Κ.Α. και των επιδομάτων π.χ. ανεργίας ή των συντάξεων να έχουν καταναλωτές να αγοράζουν τα προϊόντα τους χωρίς να είναι αναγκασμένοι να τους έχουν και υπό τη δούλεψή τους. Τα ταμεία έτσι κι αλλιώς γεμίζουν από το μισθό των εργαζομένων ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Και αυτό το τονίζουμε γιατί πρέπει να διαλυθεί ένας ακόμη μύθος των αφεντικών που ισχυρίζονται ότι συνεισφέρουν και αυτοί στα ταμεία. Στα ταμεία προσφέρει ο εργαζόμενος με τον έμμεσο μισθό του (κομμάτι του μισθού του που συναινεί στο να πάει για την κοινωνική του ασφάλιση πρόνοια, περίθαλψη, σύνταξη κ.α.) και με ένα ποσό που το αφεντικό κρατάει πάλι από τον μισθό του αλλά το παρουσιάζει ως δικό του (;). Και τα δύο αυτά κομμάτια μαζί με τον άμεσο μισθό, είναι ο συνολικός μισθός του εργαζομένου και ένα έτσι κι αλλιώς μικρό ποσοστό μπροστά στην υπεραξία που κρατάει το αφεντικό στην τσέπη του. Παρ' όλα αυτά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως συνολικά οι εισφορές στα ταμεία είναι του ίδιου του εργαζόμενου ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥ ΑΦΕΝΤΙΚΟΥ.

Ποιος διαχειρίζεται την κοινωνική ασφάλιση και γιατί υπάρχουν πολλά ταμεία;

Ένα από τα λάθη των εργατικών σωματείων που ήλεγχαν τα ίδια τους τα ταμεία ασφάλισης -μερικά ως πολύ πρόσφατα, μαντέψτε ως πότε: ως τη δεκαετία του 80' και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία- ήταν το ότι εμπιστεύτηκαν τη σταθερότητα που το κράτος εγγυούταν για τα αποθεματικά των ταμείων. Ταυτόχρονα η αυταπάτη περί ουδετερότητας του κράτους στην ταξική πάλη (στην οποία τεράστιο ρόλο έπαιξε και η επίσημη-κοινοβουλευτική και όχι μόνο- αριστερά) το έφερε και πάλι ως εγγυητή των ταμείων στα οποία αφού εισφέρουν «και οι εργάτες και οι εργοδότες» πρέπει να βρεθεί ένας αντικειμενικός κριτής για να τα διαχειριστεί.

Κούνια που μας κούναγε, καθώς με το κράτος διαχειριστή και από τη δεκαετία του 1990 με τραπεζίτες ως επίσημους συμβούλους, τα γεγονότα ήταν προδιαγεγραμμένα. Οι εισφορές του κράτους (που κι αυτές από φορολογία προέρχονται) όλο και μειώνονται, οι "εισφορές των εργοδοτών" δεν πληρώνονται επιδεικτικά και μετά επισήμως διαγράφονται "για να βοηθήσουμε τον ανταγωνισμό και την επιχειρηματικότητα", και παράλληλα πραγματοποιούνται: η αναγκαστική τοποθέτηση των αποθεματικών στην ΤΤΕ με χαμηλά επιτόκια για να δοθούν σε επιχειρηματικά δάνεια ενώ ταυτόχρονα τα ταμεία δανείζονται με εξωφρενικούς τόκους, τα τζογαρίσματα στο χρηματιστήριο, η χρησιμοποίηση των ταμειακών αποθεμάτων για πολεμικές ανάγκες (επί Μεταξά που και καλά προβάλλεται ως αυτός που τελικά εφάρμοσε την ήδη ψηφισμένη Κ.Α. και ίδρυσε το Ι.Κ.Α.) ή για να ελαφρύνει το δημόσιο χρέος (PSI, πρόσφατη αφαίμαξη των ταμείων για μία δόση στο Δ.Ν.Τ.).

Εδώ και για να τελειώνουμε με το μεγάλο ψέμα των φασιστών ότι ο Μεταξάς πέρασε φιλοεργατικούς νόμους εκ των οποίων και η θεσμοθέτηση της Κ.Α. να πούμε το εξής: ο Μεταξάς κατά δικιές του δηλώσεις υπηρετούσε την αστική τάξη και όπως οι προκάτοχοί του είχε στείλει σε εξορίες και φυλακές χιλιάδες κομμουνιστές και αγωνιζόμενους εργάτες. Την ίδια στιγμή, θεσμοθέτησε το Ι.Κ.Α. που άρχισε λόγω των πολέμων να λειτουργεί τελικά το 1951, μόνο ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μετά τα γεγονότα του Μάη του 1936 αλλά και την άνοδο των αγώνων του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ποιο είναι όμως το ζουμί; Είναι και ο πρώτος που κούρεψε τα ταμεία με αναγκαστικό δάνειο 500 εκατομμυρίων από το ΙΚΑ για την ενίσχυση της "Εθνικής άμυνας" διαπράττοντας 2 χρόνια μετά την ίδρυση του οργανισμού και την πρώτη ληστεία στα ταμεία του.

Αυτά συμβαίνουν όταν αφήνεις σε μια άλλη τάξη που βρίσκεστε σε ανταγωνισμό να διαχειρίζεται το ταμείο που κρατάς για ώρα ανάγκης κι αυτό μάλλον πρέπει να γίνει ένα καλό μάθημα για όλους τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες.

Αλλά το λάθος δεν είναι μόνο αυτό. Λάθος από την πλευρά των εργαζομένων είναι και το ότι επιτρέπουν τον κατακερματισμό τους και τη ρητορική για τους κλάδους να υπερκαλύπτει τη ρητορική για την τάξη από την αρχή κιόλας της ύπαρξής τους. Λίγο οι ειδικεύσεις, λίγο ο ανταγωνισμός που η κυριαρχία διασπείρει μέσα στους καταπιεσμένους για να "διαιρέσει και να βασιλεύσει", λίγο η έλλειψη συλλογικής επεξεργασίας των κινήσεων των αφεντικών (πότε και γιατί κάνουν πίσω και εκπληρώνουν ένα αίτημα, από που θα βγάλουν τα σπασμένα γιατί χωρίς κέρδος αυτοί δε λειτουργούν κλπ) επέτρεψαν να δημιουργηθούν συντεχνίες, ενδοταξικοί ανταγωνισμοί με "βολεμένους" και "αβόλευτους", πελατειακές σχέσεις με τα κόμματα και τους εργατοπατέρες που διόριζαν τα δικά τους παιδιά σε μόνιμες θέσεις και τελικά πολλά διαφορετικά ταμεία.

Όσοι και όσες πίστευαν πως αφού το "δικό τους ταμείο" ήταν καλά σε κάποια παρελθοντική φάση, μπορούσαν να αδιαφορήσουν για τα όσα γινόντουσαν με τα άλλα ταμεία τώρα βιώνουν το αδιέξοδο αυτής τους της επιλογής. Τα αφεντικά και το κράτος προφανώς και βολεύονται να διαχειρίζονται τους αγώνες της εργατικής τάξης κατά κύματα που στην προκειμένη μεταφράζονται σε κλάδους. Ξεκινάμε με τους ΔΕΗτζήδες, τους οποίους, όταν απεργήσουν δε θα τους στηρίξει και κανείς με τη δικαιολογία ότι «αυτοί παίρνουν ακόμη καλές συντάξεις», μετά θα διαλυθούν τα ταμεία των εργαζομένων στον ΟΤΕ με την ίδια βάση, μετά θα πέσουν ακόμη πιο πολύ οι συντάξεις του ΙΚΑ και έτσι θα υπάρχει τμηματική μεν, ολοκληρωτική δε, σμίκρυνση της κοινωνικής ασφάλισης κυλιόμενη προφανώς ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ.

Αν και τώρα, με αυτό το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί τον επόμενο καιρό δεν καταφέρουμε να μιλήσουμε για την κοινωνική ασφάλιση, τους όρους εργασίας μας, τους όρους ζωής μας, με τρόπο συνολικό και ταξικό, αν και τώρα δεν καταφέρουμε να αρχίσουμε να θεμελιώνουμε τις βάσεις της κοινότητας των καταπιεσμένων που θα απαντάει στον κυρίαρχο ατομισμό με αλληλεγγύη, στην εξουσία με αυτοοργάνωση, στην εκμετάλλευση με πολύμορφο αγώνα (και όπου πολύμορφο ας τονίσουμε ότι προφανώς αναφερόμαστε και σε μορφές πάλης που το κράτος έχει κηρύξει παράνομες -αυτομειώσεις, σαμποτάζ, συγκρούσεις, άμεση απάντηση στην κρατική καταστολή, επανασυνδέσεις, καταλήψεις), θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

Τί επιπτώσεις είχε το 3ο μνημόνιο στην κοινωνική ασφάλιση και τί προβλέπει το νέο ασφαλιστικό

Ας δούμε πρώτα τι έχει ήδη γίνει με τις συντάξεις με το 3ο μνημόνιο που υπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ:

-αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και πάγωμα των "ασφαλιστικών εισφορών" των εργοδοτών κάτι που στην ουσία μεταφράζεται σε περαιτέρω μείωση του συνολικού μισθού των εργαζομένων

-αύξηση ορίων ηλικίας για συνταξιοδότηση, ή πιο απλά πιο πολλά χρόνια στη δούλεψη των αφεντικών (62 έτη για 40 έτη ασφάλισης, δηλαδή να δουλεύει κάποιος ασταμάτητα από τα 22 του…, ή 67 έτη με 4.500 μέρες ασφάλισης, περίπου δηλαδή 15 έτη) -ούτε συζήτηση βέβαια για αυτούς που 'χασαν τις δουλειές τους και είναι άνεργοι/ες-.

-Μείωση του ύψους των πρόωρων συντάξεων με την ποινή της μείωσης που ήταν στο 6% να φτάνει στο 10%

-Φόρτωμα του βάρους της περίθαλψης όλο και παραπάνω στις πλάτες εργαζομένων και συνταξιούχων με τις εισφορές επί των ακαθάριστων συντάξεων να φτάνουν από το 4% στο 6%. Η συμμετοχή των ασφαλισμένων στις δαπάνες υγείας έχει φτάσει περίπου το 28% ενώ την ίδια ώρα κράτος και ασφαλιστικά ταμεία έχουν μειώσει τις φαρμακευτικές δαπάνες τους τα τελευταία χρόνια κατά 60%.

-Κατάργηση φόρων προς τρίτους που χρηματοδοτούσαν τα ασφαλιστικά ταμεία και κατάργηση εξαιρέσεων χρηματοδότησης των φορέων ασφάλισης από τον κρατικό προϋπολογισμό

-Μείωση της κατώτερης σύνταξης του ΙΚΑ από 486 σε 393 ευρώ για τους πρωτοασφαλισμένους μετά το 2011

Και τώρα ας δούμε το προσχέδιο του νομοσχέδιου που αναμένεται να κατατεθεί προς ψήφιση τις επόμενες εβδομάδες:

-Ενοποίηση όλων των ταμείων που θα λειτουργούν με τις εισφορές που δίναν ως τώρα οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ (20%)

-Ενοποίηση όλων των επικουρικών ταμείων. Οι επικουρικές συντάξεις πλέον θα περικόπτονται αυτόματα βάσει της κεφαλαιακής επάρκειας του ταμείου.

-Καταβολή εθνικής σύνταξης που το κράτος θα καταβάλλει μέσω της φορολογίας, ύψους 384 ευρώ και στην οποία αναμένεται να μπουν περαιτέρω κριτήρια (π.χ. ύψος αναλογικής σύνταξης)

-Καταβολή αναλογικής σύνταξης βάσει των ατομικών εισφορών του κάθε ασφαλισμένου στο σύνολο του εργάσιμου βίου του, χωρίς υπολογισμό επιδομάτων αδείας και δώρων εορτών (τα οποία οι εργαζόμενοι έχουν ήδη πληρώσει). Η μετατροπή της κοινωνικής ασφάλισης από αναδιανεμητική σε ανταποδοτική είναι πλέον γεγονός.

-Την εισαγωγή ρήτρας προσαρμογής, που θα καθορίζει το τελικό ύψος τόσο της βασικής όσο και της αναλογικής σύνταξης. Η ρήτρα θα συνδέεται με τις μεταβολές στο προσδόκιμο όριο ζωής, το ΑΕΠ, τα επίπεδα της μισθωτής απασχόλησης, το ύψος των εισφορών.

-Τον επαναπροϋπολογισμό, δηλαδή τη μείωση των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων βάσει ενός συντελεστή που θα εξαρτάται από το ύψος της καταβαλλόμενης σύνταξης, την ηλικία συνταξιοδότησης, τα έτη ασφάλισης, το ύψος των καταβαλλόμενων εισφορών και τα (νέα ποσοστά αναπλήρωσης). Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιούνται έμμεσα και όλες οι περικοπές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις στον ιδιωτικό τομέα το 2012, κάτι που συμβούλιο της επικρατείας είχε κρίνει παράνομο.

-Τη σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ

-Τη μείωση των αναπηρικών συντάξεων καθώς η βασική σύνταξη θα δίνεται μόνο σε όσους έχουν ποσοστό αναπηρίας πάνω από 80% ενώ θα καταβάλλεται το 50% έως 70% σε ανθρώπους με μικρότερα ποσοστά.

-Μείωση των εφάπαξ κατά 10%

-Τέλος μειώνεται η σύνταξη ΟΓΑ κατά 4% και αυξάνονται οι εισφορές των αγροτών από 7 σε 10% με τελικό σκοπό το 20%. Ενώ για τους ελεύθερους επαγγελματίες (για τους οποίους αξίζει να σημειωθεί πως μεγάλη τους μερίδα είναι προλετάριοι που εξαναγκάζονται να δουλέψουν με μπλοκάκι ή για αυτοαπασχολούμενους δίχως υπαλλήλους) αυξάνονται στο 38,5% του καθαρού τους εισοδήματος οι εισφορές τους.

Ξεκινάμε από τον αγώνα ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης για να τελειώσουμε μόνο με την καταστροφή κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης

Πέρα από την περαιτέρω φτωχοποίηση που θα φέρει για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιέζομενους αυτό το νομοσχέδιο, αλλάζει τον πυρήνα σκέψης που πυροδότησε τα πρώτα ταμεία ασφάλισης των εργαζομένων και που παρέμενε ως τώρα ανέγγιχτος, όσο κι αν είχαν αλλάξει οι εποχές, οι διαχειριστές των ταμείων, οι ταξικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί. Η κοινωνική ασφάλιση μετατρέπεται από μια συλλογική υπόθεση (με τους νεότερους να δίνουν ποσοστό του μισθού τους για τις συντάξεις των μεγαλύτερων, με τους "υγιείς" να δίνουν ποσοστό του μισθού τους για την περίθαλψη των αρρώστων εργαζόμενων, για τις εγκύους, για τους άνεργους κ.ο.κ.) σε μια ατομική και κανιβαλλιστική κούρσα. Θα πάρεις ότι δίνεις και μάλιστα σε ένα περιβάλλον με τεράστια ποσοστά ανεργίας, μαύρης-ανασφάλιστης ή μισοασφαλισμένης εργασίας, ενώ και ο άμεσος μισθός σου θα μειώνεται συνεχώς για να χρηματοδοτείς τις περιβόητες "τρύπες" των ταμείων που έγιναν από τον τζόγο, τα δάνεια στους επιχειρηματίες, τις διαγραφές των χρεών των αφεντικών και του κράτους, τα κουρέματα για να ελαφρύνει το χρέος κ.ο.κ..

Φαίνεται λοιπόν ότι αλλάζει η όλη λογική λειτουργείας του ασφαλιστικού η οποία από αλληλέγγυα γίνεται ατομιστική. Αυτή η προωθούμενη αλλαγή νοοτροπίας εσκεμμένα έρχεται να εφαρμοστεί στην τωρινή συγκυρία, που λαμβάνει χώρα μέρα με τη μέρα όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση των ζωών μας σε όλα τα επίπεδα και κατ' επέκταση ο κίνδυνος να στραφούμε οι καταπιεσμένοι ενάντια στους κρατούντες και να απειλήσουμε την κυριαρχία τους -ακόμα και την ύπαρξή τους- αυξάνει. Είναι λοιπόν ζητούμενο για αυτούς να χάσουμε τη συλλογική μας συνείδηση και να μας εμφυσήσουν τον φιλοτομαρισμό. Ταυτόχρονα και επειδή ακόμα οι αντιστάσεις μας είναι ελλιπείς, το κεφάλαιο, με την αγαστή συνεργασία του εκάστοτε κράτους, εκμεταλλεύεται το γεγονός αυτό και κερδίζει διαρκώς έδαφος σε βάρος μας. Είτε εκφράζεται με οικονομικούς όρους (μειώσεις μισθών και συντάξεων, καταργήσεις κοινωνικών παροχών και επιδομάτων, αύξηση της ανεργίας, επισφαλής ή μαύρη εργασία, πνίξιμο στα χρέη, κόψιμο ρεύματος και εξώσεις από τα σπίτια), είτε με τον περιορισμό-καταπάτηση ¨ελευθεριών¨ (διαρκείς περιπολίες μπάτσων, ψηφιοποίηση προσωπικών, υγειονομικών και οικονομικών στοιχείων, κάμερες σε κάθε γωνία, φυλάκιση μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, διεύρυνση του τρομονόμου), είτε με τη λεηλασία και το ξεπούλημα της φύσης (π.χ. εξόρυξη χρυσού στη Β.Α. Χαλκιδική, ιδιωτικοποίηση νερού, πώληση δασών και νησιών), η επιβαλλόμενη εξαθλίωση εξαπλώνεται όλο και περισσότερο και η σαπίλα γίνεται πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Προκειμένου να απαντήσουμε στις διαρκείς αυτές επιθέσεις βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα ερώτημα. Αν μάθαμε από τα λάθη μας και είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε λογικές του τύπου «να εξασφαλίσω το συμφέρον μου» ή αν θα ξαναπροχωρήσουμε σε πρόσκαιρες και επιμέρους διεκδικήσεις που ανεξαρτήτως αποτελέσματος θα μείνουν στάσιμες και θα περιμένουν την επόμενη επίθεση του κεφαλαίου για να παρθούν πίσω όσα ενδεχομένως κατακτήθηκαν, όπως γίνεται τώρα με την κοινωνική ασφάλιση.

Εμείς αναγνωρίζουμε τη σημασία των επιμέρους αγώνων και διεκδικήσεων κυρίως ως σημεία συνάντησης των καταπιεσμένων όπου μπορούν να καλλιεργηθούν σχέσεις, νοοτροπίες και δομές οργάνωσης, αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας (συμβουλεύομενοι την ιστορική εμπειρία των παρελθοντικών αγώνων των καταπιεσμένων) που θα συντελέσουν στον πόλεμο για την ολική καταστροφή του υπάρχοντος (αλλά και κάθε) εξουσιαστικού και εκμεταλλευτικού συστήματος. Μόνο ξεριζώνοντας από τα θεμέλιά του το σύστημα της εξουσίας θα μπορέσουμε πραγματικά να νικήσουμε. Και προς τους πιο σκεπτικούς, επειδή μπορεί να «αναγνωρίζουν μεν την ομορφιά της επανάστασης» αλλά να πιστεύουν πώς δεν είναι παρά ουτοπία στα μυαλά ορισμένων γραφικών, παραθέτουμε τα λόγια πάλι του Βενιζέλου εκφραστή τότε των κρατούντων «αν δεν τους δώσουμε τώρα όσα ζητούν, αύριο θα μας πάρουν πολλά περισσότερα με επανάσταση». Οι εχθροί μας ήξεραν και ξέρουν τη δύναμή μας. Καιρός να την καταλάβουμε και εμείς…

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΙΣΘΩΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΦΥΣΗΣ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Συλλογικότητα αναρχικών από τα ανατολικά/ Μάρτιος 2016

πηγή : http://anatolika.espivblogs.net/2016/04/05/δρ...