Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009 στις 19.30
Η εξέγερση είναι πάντα δίκαιη. Δεκέμβρης 2008: τα πολλαπλά υποκείμενα της εξέγερσης
Εκδήλωση-συζήτηση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα
Η εξέγερση είναι πάντα δίκαιη.
Δεκέμβρης 2008: τα πολλαπλά υποκείμενα της εξέγερσης
Ομιλήτρια/ές: Ιωάννα Μπαρτσίδου-μαθήτρια, Μπάμπης Χατζηδιάκος-μαθητής, μέλος νεολαίας ΣΥΝ, Αποστόλης Ασπράγκαθος-φοιτητής Μηχανολόγος, μέλος Αρ.ΑΓ.Ε-Ε.Α.Α.Κ, Γιώργος Θεοδωρίδης-μέλος σωματείου εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα εξυπηρέτησης του ΟΤΕ, Λούη-μετανάστης, μέλος του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα.
Παρασκευή, 4 Δεκέμβρη, 19:30, Κοινωνικό Κέντρο-Στέκι Μεταναστών, Ερμού 23 & Βενιζέλου (πάνω από το μνημείο για τη δολοφονία του Λαμπράκη).
Κλείνοντας ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τη δεκεμβριανή εξέγερση, έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση σχετικά με το περιεχόμενο και τις μορφές της πρώτης «επετείου». Είναι βέβαιο ότι ο φετινός Δεκέμβρης μπορεί να αποτελέσει την πρώτη μεγάλη κινηματική παρέμβαση μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική εξουσία, εφόσον βέβαια κατορθώσει να εμπνεύσει και να συσπειρώσει τους πολιτικούς χώρους και τα κοινωνικά υποκείμενα που συναντήθηκαν στην περσινή εξέγερση.
Με αυτό το επίδικο θέτουμε το ζήτημα των υποκειμένων του Δεκέμβρη. Υπήρξαν; Είναι δυνατόν να αναγνωριστούν διαφορετικές ταυτότητες που ενεπλάκησαν στην εξέγερση και συμμετείχαν στις πράξεις που αποφασίστηκαν ή ξεπήδησαν πιο αυθόρμητα εντός της; Ταυτότητες που μπορεί να γίνει αντιληπτό το πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί, πώς και γιατί έδρασαν μέσα στο “πύρινο” 20ήμερο, ταυτότητες που μπορεί κανείς να τις διακρίνει ως τέτοιες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από την πλημμύρα της κοινωνικής έντασης; Πόσο άλλαξαν, πόσο μεταλλάχθηκαν τα υποκείμενα, πόσο συνειδητοποιήθηκαν και πού οδήγησε αυτή η βίαιη και εξαίρετη συνείδηση του δρόμου και του αγώνα; Και, εν τέλει, τι έκαναν πριν και τι μετά το Δεκέμβρη;
- Οι μαθητές και μαθήτριες από την αρχή αναγνωρίστηκαν ως υποκείμενο της εξέγερσης, όντας στην ηλικία του δολοφονημένου Αλέξη και βιώνοντας το πιο σκληρό και εντατικοποιημένο σχολείο της μεταπολίτευσης, μιας αυστηρότητας που δεν ξεδιπλώνεται πια στη βίτσα του δασκάλου, αλλά στον τρόμο του αποκλεισμού, στην απέραντη αίσθηση ματαιότητας, στην υποχρέωση διπλής φοίτησης σε σχολείο και φροντιστήριο, και τελικά στην απαξίωση της παιδικότητας και της νεολαίας, ακόμη και στο επίπεδο της εν ψυχρώ εκτέλεσής της.
- Οι φοιτητές και φοιτήτριες που βίωσαν 2 έξοχα χρόνια κινήματος που προετοίμασαν όχι μόνο τους ίδιους, αλλά όλη την κοινωνία για το τι έρχεται, αν το κεφάλαιο συνεχίσει να επιτίθεται με τέτοιο τρόπο.
- Οι επισφαλείς εργαζόμενοι και εργαζόμενες που είχαν ήδη αρχίσει να χτυπούν το καμπανάκι ότι μια νέα κατηγορία εργαζομένων με ελάχιστα δικαιώματα και για αυτό ακριβώς το λόγο και με μεγάλο θυμό, πείνα και ορμή, έρχεται, ψάχνεται, οργανώνεται, συνειδητοποιώντας ότι τα κοινωνικά συμβόλαια έχουν σπάσει και μπροστά υπάρχει ο αγώνας και, αναγκαστικά, η σύγκρουση.
- Οι μετανάστες και μετανάστριες, νόμιμοι και κυρίως παράνομοι, που στις κραυγές του Δεκέμβρη βρήκαν τη φωνή που τους έλειπε τόσα χρόνια.
Αναζητούμε, από κοινού, τη μαγιά που φούσκωσε ως εξέγερση και τη μαγιά που κρατήθηκε και θέλουμε όλοι και όλες να ξαναφουσκώσει ως κάτι μεγαλύτερο, βαθύτερο, μαζικότερο, πιο δυνατό, πιο πλήρες και πιο καταλυτικό για τους Δεκέμβρηδες που καταφτάνουν.